Hey! Madarian! Ga je eigen liefje eens zo nauwkeurig bestuderen! reageert Muad gepikeerd als hij via Dhib de gedachtenstroom van Madarian opvangt.
Dhib: hihi, ik dacht wel dat je dat leuk zou vinden om te horen, broertje
"Je vind het echt leuk heh, om mij te pesten."
Natuurlijk! reageert Dhib blij. Maar even over dat liefje van Madarian, is ze een beetje knap?
*Terwijl hij Dhib verder gewoon negeert sjokt Muad rustig achter Arya, Phæn en Creanan aan, zich half afvragend waar de rest is gebleven, terwijl de andere helft van zijn gedachten niet begrijpt waarom hij sinds dat gevecht met die vampier en de martelingen van Dhib en zijn vader steeds maar zo moe is.
Als Pablo op een gegeven moment Creanan over neemt, staat Muad een beetje glazig toe te kijken.*
"Doet ie leuk..." reageert hij droog.
*Als even later het boek en de bloem verschijnen, kijkt hij toch verbaasd op.*
"Ehm... ik hoop niet dat jullie die bloem willen gebruiken om de vloek op te heffen. Toegegeven, nadat je het gebruikt hebt heb je geen last meer van de wolf, alleen zal de mens er naderhand ook niet meer zo florissant uitzien.
Maar wat voor boek is dat trouwens?"
*Muad loopt nieuwsgierig naar het boek toe, totdat hij kan lezen wat er in staat. Nadat hij een paar regels heeft gelezen stapt hij geschrokken weer terug.*
"De verboden kunst...." mompelt hij verschrikt.
Hm... Pablo hield wel van goede literatuur, merk ik. Ik dacht dat pa de enige kopie had. merkt Dhib gniffelend op. Met dat boek kun je een hele hoop leuke dingen doen

Sorry Muad, Ze is buiten bereik van m'n helm helaas...

*Madarian komt zonder veel problemen bij de bibliotheek. Even kijkt hij rond of hij iets kan vinden... Een hoop boeken, maar geen aanvalsplannen of iets dergelijks. Wacht even... Dat bureau...

Madarian gaat naar het bureau toe en begint het te onderzoeken. Een geheime luik in het bureau levert wat papieren op, maar de runen zijn voor Madarian onleesbaar.*

Madarian: Ik heb wat gevonden, maar of het is waar we naar zoeken weet ik niet. Ik probeer wat beelden door te sturen. Kan een van jullie het ontcijferen?

*Madarian begint beelden te versturen en wacht op antwoord...*

Oh dat kan je zeker, reageert Pablo op Dhib. Als die elf me eens uit die harsens van hem laat... Hij merkte dat het het verzenden van gedachten opeens een stuk moeizamer ging. De duistere patronen kwamen niet overeen met die van hun, wat een raar effect bezorgde aan de ontvangen gedachten. Het lijkt erop dat de mietjes mijn gedachtpatronen niet aankunnen, verwerken jullie gedachten altijd zo prehistorisch?
Phæn had nooit gedacht dat hij iemand tegen zou komen die nóg erger was dan Linctus. Toch bleek Pablo uiteindelijk een waardige kandidaat te zijn voor die plaats.
'T is wel een beetje krapjes hier Creanan... Ooit erover nagedacht om je hersens uit te laten breiden? Zou een stuk positiever uitkomen voor ons beiden.

Linctus liep een trap op en schoof een deur aan de kant. Hij keek nu de bibliotheek in waar een groepje stond. Zo stil mogelijk schoof linctus de verborgen deur weer terug. Hij ging achteraan bij de groep staan alsof hij daar altijd was geweest.

Arya merkte dat ze echt enorm medelijden kreeg met Creanan. ze had het idee dat Pablo nu niet echt genadig zou zijn met commentaar geven, zeker niet als zij in de buurt was. maar toen Muad de bloem vond en in het boek keek kreeg ze het even benauwd. Woeps... ik had wat rond zitten snuffelen..

Ze hoopte wel dat Pablo nog eventjes niet terug zou materializeren, want als hij op de een of andere manier leuk contact zocht met Dhib en zijn pa dan zouden ze nog wel eens een veel groter probleem kunnen hebben dan dat ze nu hadden

“wat doen we hier eigenlijk nog?” reageerde Demion een beetje geïrriteerd.Odysseus leek het zelfde te denken toen hij even om keek en een gezicht trok die duidelijk uitbeelden, wist ik het maar. Ze kwamen in een grote hal met aan alle kanten grote poorten. Demion keek rond naar de bouw van het geheel. Er moest zeker een goed aantal uur aan werkkracht in deze hal hebben gezeten. Odysseus draaide zich naar Demion toe en siste met zijn vinger. “doe eens rustig Demion”. Even was er onduidelijkheid te zien in Demions gezicht en hij trok zijn schouders op. “waar heb je het over? Ik heb nog niks gezegd of enig geluid geproduceerd”. Odysseus zijn ogen werden groter en hij wees in de richting waar ze net vandaan kwamen. “laat me raden… er staan een paar wezens achter mij…”. Odysseus knikte en sloeg een zucht “geen rust voor ons…nooit eens rust”. Demion draaide zich om en er stond een klein groepje ondode. “is dat alles?” vroeg Demion terwijl hij lachend zijn zwaard achter zijn rug vandaan trok.

Op het moment dat Demion zijn zwaard trok vlogen alle poorten open en stormden van alle kanten ondode de gigantische hal binnen. Alle trokken hun zwaard, maar vielen niet gelijk aan. Demion keek even over zijn schouder naar Odysseus, die nu tegen zijn rug aan stond met getrokken wapen. Uit de duistere leegte boven hun hoofd waren voetstappen te horen, naast het gekraak van botten. “Demion….Odysseus…. denken jullie dat de Necros jullie zomaar laat gaan na dat akkefietje aan de rand van het bos. Die necromancer was een hoog generaal en niet zomaar te vervangen…. Ik denk dat jullie mooie luitenants zullen worden, in mijn leger ondode”. Een gelach was te horen die langzaam weg dwaalde in het donker.

Demion en Odysseus stonden rug tegen rug met wapens getrokken en keken de hal rond. Het kleine leger begon langzaam te bewegen in hun richting. Demions grip versterkte op zijn wapen en spande zijn spieren.

Van boven verscheen een gedaante die uit de lucht kwam zetten. Hij lande gecontroleerd op zijn benen en trok twee grote kromzwaarden, die spontaan in de brand vlogen. Hij keek over zijn schouder naar Demion en Odysseus die hem gelijk opmerkten. “Godzijdank Demion… je leeft dus toch wel”. Demions gezicht werd iets vrolijker en tikte Odysseus aan “He Odysseus, ik wil je graag voorstellen aan Ryu…. Hij is de vuur guardian”.

Odysseus zuchtte. Natúúrlijk was het een val, hoe konden ze zo stom zijn geweest om er zomaar in te trappen?

Geen tijd om nog te piekeren, er diende geknokt te worden. De twee vrienden stonden rug aan rug en verserkte beiden de grip op hun wapen. Maar toen gebeurde er iets onverwachts: een man met twee vlammende kromzwaarden landde vlak bij hen. "Hé Odysseus, ik wil je graag voorstellen aan Ryu... Hij is de vuurguardian."

Odysseus was verbaasd, maar in zekere zin ook opgelucht: wat hulp zou welkom zijn tegen deze overmacht. "Hallo Ryu. Ik mag aannemen dat je ons komt helpen?" Ryu grijnsde. "Reken maar. Nu, wat staan jullie daar nog?" Lachtte hij, en stortte zich op de horde. Odysseus mocht deze vent wel, en hij volgde zijn voorbeeld.

Vuur en vonken danste in het rond. Het gevecht was begonnen en de 3 krijgers stortte zich op het ondode leger. Alles drie doken ze een kant op en haalde uit naar de voorste in de groep. De ondode leken nu echt pas wakker te worden en de kring die ze vormde om de drie helden werd kleiner.

“Ryu, waar kom jij nou weer vandaan?” vroeg Demion terwijl hij zijn zwaard dwars door een zombie stak. Ryu zijn zwaarden zwaaiden in het rond en een cirkel van vuur danste om hem heen. “het was rustig de laatste tijd rond de tempel, waarschijnlijk door jouw doen”.

* er vloog een zombie hoofd door de lucht *

“Door mijn doen?” reageerde Demion wat verbaasd. Ryu knikte en haalde nogmaals uit naar de skelet die tussen hem en Demion in kwam staan. “Blijkbaar was je op het goede spoor en de Necros werd nerveus. Tevens was ik onderweg richting jouw toen ineens je aura verdween. Ik dacht serieus dat je dood was”.

* een pijl van Odysseus schoot langs beide zo in het hoofd van een zombie *

Demion draaide zich even snel om naar Odysseus en liet met zijn ogen blijken dat hij dankbaar was. Ryu sprong met een salto over Demion heen en sloeg twee skeletten neer met zijn kromzwaarden. Vuur is een van de beste wapens tegen de ondode naast licht, dus Demion kon niets anders zeggen dat hij blij was dat Ryu in de buurt was. “Dus…” vervolgde Ryu “wie is die reus?”. Demion keek om naar Odysseus en moest van binnen lachen. “Odysseus”. Ryu vocht door en reageerde met een simpel “oh..”.

Odysseus was wild aan het rondzwaaien van zijn zware bijl en raakte de ene na de andere slachtoffer. Een groep skeletten pakten hun boog en spanden deze. Helaas voor hun was Odysseus hen voor en koppen vlogen door de lucht.

“Maar Demion…wat is er allemaal gebeurd sinds de laatste keer dat ik je sprak?”. Demion sprong de lucht in en gooide wat exploderende mesjes door de lucht in een groep aan stromende skeletten. Een explosie tot gevolg, botten vlogen door de lucht en Demion landen op zijn benen en dook gelijk ineen om een bijl van een zombie te ontwijken. “Niet veel…. Maar dat vertel ik je later wel”. Ryu knikte en vocht door.

Creanan..? Reageer eens vervloekte elf! Pablo had niet echt gek veel geduld meer over. Zie je dat boek? Ik weet een paar héle leuke spreuken die je mag uit gaan proberen...
Phæn probeerde hem te negeren terwijl hij Arya's blik door de kamer volgde.
Hey, Dhib! Je gaat me toch niet vertellen dat je na al die tijd nog steeds zo'n onnozel persoontje bent die hier niks aan kan doen? Hup, vort, doe iets! Creanans hoofd vulde zich weer met vloeken.
Toen begon er iets tot Pablo door te dringen. Hij was eerder als schaduw niet in staat gedachten te versturen, maar nu hij een deel uitmaakte van Creanan was dat anders; hij kon meer. Hij beriep zich op de schaduwen die nog steeds weigerden zich te laten commanderen. Een aantal kleine trillingen waren zichtbaar, maar meer stond de duisternis hem niet toe.
Hey, elf! Kom eens hier. Pablo wachtte even af om te zien of de juiste elf reageerde. Ik stel een deal voor. Ik ben niet zoals Dhib, ik ben een zeer redelijk persoon. Dus als jij me bereid bent hieruit te halen dan zorg ik dat je snel aan je eind komt. In minder dan een oogwenk, geheel pijnloos, is dat geen goed voorstel?

Leuk he, Pablo, als het niet meer naar jouw zin gaat? Nou ik denk dat het duidelijk is dat je weinig macht hebt in deze vorm. Laten we om te beginnen maar eens op zoek gaan naar wat kruiden, aangezien jouw komst mijn voorraad heeft verwoest.
Creanan loopt naar een kast met planken vol met potjes met allerlei soorten kruiden. Hij pakt een paar potjes en vult verschillende buidels aan zijn riem.

'Arya, jij bent hier al eerder geweest. Wat is dit voor'n ruimte?'

Creanan bladerde intussen door het boek dat open lag. En, bevalt het? klonk er in zijn hoofd?
Creanan negeerde de schaduw maar weer... het vinden van wat hij zocht duurde langer dan hij hoopte ...

*Madarian hoort in de verte wat vechten, en kijkt rond met z'n speciale helm.*

Madarian: Niet goed! Iedereen, Demion en Odysseus zijn omringd door flink wat ondoden op de tweede verdieping, en er is een derde persoon bij. Ik ga ze helpen.

*Hij gaat de bibliotheek uit, loopt een paar gangen door en gaat de grote zaal in. Madarian pakt GoldBrand en gebruikt z'n complete harnas inclusief schild. Het is eventjes wennen aangezien Madarian liever met twee zwaarden vecht, maar het is een uitstekende kans om het harnas uit te testen.

De nieuwe persoon lijkt met Odysseus en Demion mee te vechten. Madarian begint het leger van achteren aan te vallen en slaat twee zombies aan gort die in vlammen opgaan.

Een skelet weet Madarian te verrassen. Het skelet probeert Madarian in de linkerzij te steken, maar er komen doornen van het schild af die de skelet doorboren. Madarian heeft dit niet gezien, en zag alleen het skelet in botten uiteen vallen.*

Vreemd. Niemand die dat gedaan heeft...

In zijn ooghoek ziet hij Madarian achter een paar skeletten te voorschijn komen. Mooi, hij gebruikt het harnas, dat zal aanzienlijk helpen. Ryu en Odysseus zijn nog druk bezig met het rond zwaaien van hun wapentuig en daarbij vallen vele van de ondode.

Uit alle poorten blijven ondode stromen totdat de poorten met een harde klap dicht vallen. De stem die ze eerder hoorde klonk opnieuw. “onarm jullie ondergang… geef jullie ziel aan mij!”. Demion keek naar boven, maar kon niet precies lokaliseren waar de stem vandaan kwam, door het galmende geluid in de grote hal.

De kamer begon steeds meer te stinken naar brandend vlees en as. Nu dat de krijgers opgesloten zitten zullen ze moeten vechten tot ze een uitweg kunnen vinden. Wat hun ogen nu zagen deed hun angst iets toenemen. De skeletten en zombies die gevallen waren, worden na enige tijd weer bijeen getrokken en staan weer op. Ze moeten snel de necromancer lokaliseren die hier verantwoordelijk voor is om dit geheel te stoppen. De vraag alleen is…waar is hij?

" eerm... de boekenruimte van Pablo.. staat nogal wat leuks in." Het woord leuk zei met behoorlijk wat sarcasme, want zij was er niet erg blij van geworden.
" Ik weet even niet precies wat je zoekt, maar ik denk dat je in een van de andere boeken moet kijken. een waar war minder over dood instaat. voor zover ik er wachter was, is dit alleen volledig doden, niet gedeeltelijk."

het zou zo veel handiger zijn als we niet al die boeken door hoefden te nemen... maarja. aangezien sommige mensen niet willen helpen.. Ze schudde haar hoofd en pakte zelf een ander boek. " Ik kijk of ik in de anderen wat kan vinden.."

Hulp van Pablo hoefde ze waarschijnlijk niet te verwachten, hoe lief zij het ook zou vragen. stilletjes vervloekte ze haarzelf, want er was nog steeds een aardig groot deel in nog steeds onder de invloed van alles wat hij op haar had geprobeerd.

"Zeg Madarian" -Odysseus versplinterde de schedel van een skelet- "Jij had toch zo'n mooie zoomfunctie op je helm? Probeer hem uit en kijk of je" -een zombie stortte hoofdloos ter aarde- "De necromancer kan vinden! Zolang hij leeft zullen we hier niet uitkomen!" Madarian knikte als bevestiging. Hij dacht even na, en gaf toen antwoord: "Ik kan niet zoeken zolang ik word aangevallen, ik heb een beetje bescherming nodig!" Odysseus dacht nu even na. Na kort aarzelen liet hij vier muren om Madarian opreizen, zodat hij nu compleet beschermd was.

Ryu keek om naar Odysseus, en zag wat hij deed. De grijze ogen van Odysseus ontmoetten de gele van Ryu, en hij zag dat de guardian van zijn stuk gebracht was. Niettemin vocht hij nog steeds met stijl en efficiëntie, en de ondoden vielen met bosjes. Maar tot Odysseus' ergernis stonden die stukken ellende doodleuk (o wat een slechte grap) weer op.

Odysseus zuchtte. Als Madarian de stem niet gauw vond, dan kon dit nog een lange dag worden...

___________________________________________________________

Andrax wa aangekomen bij de schuilplaats, maar deze was leeg. Hij had het kunnen weten. Raven had gemerkt dat hij weg was en waarschijnlijk uit woede in zijn eentje Demion opgezocht. Andrax besefte, dat hij met het redden van Odysseus zijn bontgenoot was verloren. Het maakte hem niet zo veel uit. Hij kon zich nu gewoon richten op zijn vaste doelwit, Odysseus. Hoewel Andrax hem gered had, was hij niet van plan hem te gaan sparen voor zijn volgende aanval. De zon stond nog niet hoog aan de hemel. Andrax voelde zich zwak en ging in kleermakerszit zitten, en concentreerde zich. Hij had zijn rust nodig voor zijn volgende aanval.

Maar er knaagde iets aan hem...

Een hard gelach verspreidde zich door Creanan's brein. Jullie gaan toch niet serieus alle boeken zo doornemen? Het lachen vervolgde zich nog even waarna hij er weer iets uit kon brengen. Ik zou toch bijna medelijden met jullie krijgen. Hij probeerde het lachen weer in te houden. Waar waren jullie eigenlijk in de eerste plaats naar opzoek? Dit is zo hilarisch dat ik het gewoon niet meer te volgen is. Verontwaardigd werd hij even stil toen hij zag dat niemand meelachte, zelfs Dhib niet.
Dhib... je gaat me toch niet zeggen dat we hier vast zitten, gedwongen toe te kijken naar de zinloze acties van deze stervelingen?

*Madarian kijkt rond nadat er muren om hem heen verschenen. Waar zit die necromancer... Ah! Gevonden. Madarian stopt z'n zwaard weg en pakt z'n boog en een explosieve pijl.*

Hij zit op een balkon in het zuidwesten. Ik heb een explosieve pijl op hem gericht. Kun je de muur aan die kan laten zakken, Odysseus?

*Odysseus laat de muur zakken, en meteen als het kan schiet Madarian de pijl af. De Necromancer wordt vol geraakt, en een explosie volgt. Het balkon stort in, en de Necromancer valt ook naar beneden.*

Nou Pablo, als jij geen zin hebt om hier langer te zitten dan nodig is stel ik voor dat je mij gaat helpen. Ik ben op zoek naar boeken die gaan over het uitbannen van ondoden, en ik ben op zoek naar een boek over aura verhullen. Weet je die zo te vinden?

Niet wachtend op een antwoord richtte Creanan zich tot Arya: 'Misschien wil jij het boek meenemen waarmee jij jezelf van kant hebt gemaakt? Lijkt me een goed boek want je had 'goed' werk verricht.
Hopelijk vinden we genoeg over ondoden hier, die Lich hier is niets in vergelijking met wat ons te wachten staat, mompelt hij nog zachtjes na.

Terwijl Creanan door de boeken heenkijkt komt hij een interessante titel tegen in een oud handschrift, dat in de huidige taal zou worden gelezen als: de Mythen en Sagen van het Aardrijk.
'Nooit gedacht dat dit een bestseller zou worden', zei hij doelloos tegen zichzelf terwijl hij zijn boek terugzette in de kast.

Versufd stond de necromancer weer op. Het was duidelijk dat hij deze aanval niet had verwacht, maar hij herstelde zich. Zijn dufheid werd weerspiegeld op zijn leger, want de ondoden werden nóg trager dan dat ze al waren.

Van dat moment maakte het viertal goed gebruik: ze maaiden om zich heen en verplaatsten zich richting de lich. Om daar te komen hoefden ze niet al te veel moeite te doen. Ze dreven de necromancer in een hoek. "Nou, wat zullen we eens met jou doen?" Vroeg Odysseus aan de lich, maar de vraag was richting Demion gesteld.

Demion keek om naar Odysseus terwijl Ryu zijn rug dekte. “De enige goede lich, is een dode lich”. De necromancer werd nu totaal alert en sprong achteruit. “Ik ben helemaal geen lich idioten!” hij klonk tamelijk boos, alsof hij een groots hekel had aan liches. Demion zwaaide zijn zwaard naar achter waardoor per toeval een hoofd van een zombie werd afgehakt en rende met hoge snelheid naar de andere kant van de hal, richting Odysseus, Madarian en de necromancer. Een groepje ondode sprong voor de necromancer om hem te beschermen, dus Demion stopte met zijn aanval. “Domme mensen…!” roep de necromancer achter zijn troepen verscholen “jullie weten niet wat er komen gaat!”. Met die woorden konden de helden de necromancer richting de poort zien rennen. Een pijl kon hem ook niet raken, want er stonden gewoon te veel wezens voor om de pijl voor hem op te vangen. Een van de grote poorten schoot open. De necromancer was gevlucht. Demion krabbelden even achter zijn hoofd terwijl de rest bezig was met de ondode van zich af te houden. “Dat is vreemd… meestal vechten ze bij de Necros tot de dood”. (ja ik weet het, slechte woordgrap , aangezien het ondode en necromancers zijn)

Het leger leek nu niet meer op te staan na dat ze gevallen waren en dat was weer gunstig. Demion draaide zich weer om naar Ryu die hevig aan het doorhakken was. goede oude Ryu, dacht Demion bij zichzelf. Die is altijd al te fanatiek geweest. Ryu’s aura lichte nu op. Een fel rode kleur was te zien achter een groepje zombies die hem nu omsingelden. Een grote vuurbal schoot boven de groep vandaan en knalde met hoge snelheid weer naar de grond. Een golf van vuur schoot over de grond en verschoeide alles om zich heen.

Odysseus en Madarian waren ook druk bezig met de ondode om hun heen. Odysseus had nog geprobeerd om een pijl te schieten op de vluchtende necromancer, maar helaas kwam deze pijl niet op zijn bestemming. De pijl was wel krachtig genoeg om 5 zombies aan elkaar te rijgen. Madarian daarentegen maakte goed gebruik van zijn complete harnas. Hij sloeg met zijn schild een aanrennende skelet tegen de vlakte, die met contact met de grond compleet uit elkaar klapte. Ook de zombies om de 2 hadden het te vergelden, die geraakt werden door Odysseus grote bijl die elke keer een *zoef* geluid produceerde bij elke zwaai. Meestal ook gevolgd door een * Sjak *… * splet *…of *Kraschj * geluid. Demion wist niet precies wat het harnas van Madarian allemaal zou kunnen. De smeden van de Order hadden verschillende krachten op hun arsenaal gesmeed en het was dus niet zeker welke deze had.

Er hing een ijle lucht in de hal, die nu enorm stonk. De ondode produceerden een verschrikkelijke lucht, die kon zorgen voor kokhalzen. Het leger werd langzaam kleiner en hopelijk was het gevecht snel voorbij .

De helden vochten door om de resterende ondode in de hal een kopje kleiner te maken. De necromancer was misschien wel gevlucht, maar deze hufter komt later wel aan zijn einde. De Necros leek gedreven om Demion te stoppen en nu ook elke vorm van hulp die hij kreeg. Daar vreesde Demion altijd al voor. De gene waar hij te dicht bij kwam, deelde altijd al zijn lot. De meeste die hebben dat dus ook niet overleefd.

Demion vocht zich een weg door de skeletten voor hem en draaide zijn zwaard rond waardoor vele andere wezens ten onder gingen. Dit maal lichtte zijn aura op. De aura begon weer met een helder blauwe kleur, maar begon nu te veranderen in rood. Ryu die nu even enkel tellen rust had merkte het op en zijn ogen werden groter. Demions aura veranderde weer van kleur, naar groen. Snel seinde Ryu zijn gedachte patroon door “Wat is er met jouw gebeurd?!”. Demion kon alleen maar reageren met een simpel “Later”.

Arya vloekte toen Creanan de woorden uitsprak, maar pakte het boek dat hij haar aangaf. " of het zo goed is weet ik nog niet, er zit nu in ieder geval van mijn kant al aardig wat ellende aan vast, en ik doe het liever niet nog een keer..." even dacht ze aan de keer dan Shana haar bijna zo ver had gekregen van een klif af te springen. grom, ik lijk verdomme wel een zelfmoordmaniak. fijn...

*Na flink wat hak en beukwerk lukt het eindelijk om alle ondoden hier af te maken. Als er geen Necros meer staat kijkt Madarian weer rond. De necromancer is het kasteel uit gevlucht. De lich is echter nog aanwezig, en de 150 ondoden die Madarian eerder gezien had, zijn er ook nog. Die necromancer heeft in korte tijd erg veel ondoden opgeroepen zo te zien...*

De laatste zombie delfde het onderspit, en ineens was het wel erg rustig in de hal. Odysseus dacht na over de necromancers laatste woorden. Jullie weten niet wat komen gaat! Het zat hem dwars, maar dat waren zorgen voor later. Nu was het tijd voor een échte reunie. Demion en Ryu hadden elkaar het een en ander te vertellen, had Odysseus zo het idee.

Nu de rust was wedergekeerd konden Demion en Ryu eindelijk woorden wisselen. “Demion! Wat is er allemaal aan de hand?”. Ryu keer een beetje afwachtend naar Demion en toen naar Odysseus en Madarian. Demion veegde zijn zwaard af en stopte deze weg. “Ryu, het is zo’n lang verhaal”. Ryu deed nu ook zijn zwaarden weg en sloeg zijn hand tegen Demions schouder. “Nou vertel eens, ik heb tijd zat. Wie zijn eigenlijk je vrienden?”. Demion keek om naar Odysseus en Madarian en vertelde over hun ontmoeting. Ryu zijn ogen stonden nu vrolijk “Dus je hebt ze toch kunnen vinden…dat is geweldig. De Necros maakt geen schijn van kans!”. Demion haalde zijn schouders op “Ik weet niet of hun alleen genoeg zijn, maar ze willen het wel proberen”. Ryu liep even een rond je Demion heen en bekeek hem aan alle kanten. “Er is iets aan jouw veranderd Demion… ik zie niet precies wat”. Demion zei niks en Ryu vervolgde zijn ondervraging. “waar kwam die rare aura vandaan? En hoe komt het dat ik je aura niet kon voelen?”. Demion keek even naar de grond en toen direct in Ryu’s ogen. Weer werden Ryu’s ogen groot. “Dat meen je niet” riep hij uit, terwijl hij nu sneller om Demion heen begon te draaien. “Is Deimos weg?”. Demion schudde zijn hoofd “wij zijn nu een…ik ben nu compleet”. Ryu stapte een klein stukje achteruit “….euhm…. en? Geen grote boze Deimos meer?”. Demion schudde nog maals zijn hoofd. Dat stelde Ryu weer gerust. “Dat verklaard dus alles…. De aura… het verlies in aura…het voelen van een nieuwe krachtige aura…. Je vrienden…. En waarom er ineens selecties in de tempel zijn voor een nieuwe guardian”. Demion wist het zelf ook al, hij was geen guardian meer. Hij was nou eenmaal gestorven en wedergeboren als een phoenix uit het as. Het betreurde hem wel een beetje, maar nu had hij ook meer vrijheid. Hij hoefde de verplichting van het guardianschap niet meer na te leven. “Ryu… ik blijf wel trouw aan jullie en zal jullie helpen… dat heb ik ooit beloofd en daar hou ik mij aan. Kom ik stel je persoonlijk voor aan mijn nieuwe kameraden". Beide liepen ze richting de andere twee krijgers.