Toen Phæn bij Demion ging staan dwong de wolf hem abrupt een stap naar achter te doen. Toen Demion weer over teleportatie sprak gromde de wolf afkeurend binnensmonds. 'Demion, hoe gaat dat teleportatie eigenlijk in zijn werk? Want die eigenwijze wolf hierbinnen houd daar blijkbaar niet al teveel van...' Toen Demion er weer over wou beginnen, deed Phæn weer een stap naar achter en had moeite met de wolf in bedwang te houden. Jeez, wat is er met jou aan de hand? Toen de wolf begreep dat Phæn er maar mee was ingestemd het niet te doen werd hij naarmate de seconden verstreken steeds rustiger. 'Demion? Weet jij toevallig hoe we te voet die tempel van je kunnen bereiken? Ik vrees dat teleportatie er voor mij vandaag even niet in zit.' Na een langdradig gesprek waarin Demion zich meerdere malen genoodzaakt voelde zichzelf te herhalen, had Phæn de route - min of meer - in zijn hoofd zitten. Hij groette de rest en ging toen op weg, vlak voor hij uit zicht was zakte hij weer op handen en voeten en liet de wolf aan zijn sprint beginnen. Heb ik aan de andere kant wel weer geluk dat het niet een slak is hierbinnen...

De bomen schoten voorbij terwijl ze met een snelheid van tientallen el per per seconden voorbij raasden. Gedurende de hele reis was de wolf stil, druk bezig met zijn tempo te reguleren en uit te kijken waar hij rende. Toch hoorde hij iets in zijn hoofd, een stem, een gedachte. Het was niet de zijne, hij zat gedachteloos te staren naar de voorbijschietende bomen. De gedachten werden steeds duidelijker, al waren ze nog steeds niet duidelijk genoeg om te begrijpen. Het leken op woorden, woorden in een taal die hij nog nooit gehoord had. Ze verschenen in een vast patroon, maar toch was er steeds een verschil in de zinnen die had weten te onderscheiden. Toen was het even stil terwijl de gedachten nog betekenisloos door zijn hoofd spookte. Toen klonk er een zin die hij maar al te goed begreep terwijl de rillingen door hem heen schoten. De schaduwen verwachten je.

Hij werd weer bewust van de omgeving om zijn heen. De rots waar hij overheen sprong om een el of tien af te snijden, de rode bloem die hij bij de landing daarvan met zijn rechterpoot vertrapte en de vele bloemen die zich als de volgende kandidaat aanboden op het pad dat voor hun lag. Talloze vragen schoten door hem heen waar maar één bovenuit wist te komen. Waar kwam die gedachte vandaan?

Nu dat iedereen buiten stond keken ze elkaar even aan. “Waar ligt Ridgride eigenlijk?”. Ongeveer 30 kilometer ten noorden van hier” zei Ryu. Door deze opmerking keek iedereen in Demions richting. “Ja dat klopt” zei Demion en probeerde een lach te onderdrukken. Ryu aan de andere kant vond het minder leuk en liep snel verder.
---------------------------------------------

Ondertussen in de Tempel van de Order:

Bruce liep geïrriteerd heen en weer te ijsberen. Hij mompelde wat en keek de kamer rond. De anderen bleven gewoon rustig zitten in de kamer. Ineens stop Bruce en slaat met zijn vuist bovenop de tafel “Hoe lang moeten we nog wachten op die orakel?! Ik kan wel wat beters doen!”. Tanya keek op en wuifde met haar hand dat hij rustig moest doen, wat hielp. Bruce liet zich zakken op de dichtst bijzijnde stoel. Dit maal stond Sonya op en keek door het raam naar buiten “Het duurt inderdaad wel lang dit maal. Wat zou er loos zijn?”. Bruce wilde zijn woede weer naar buiten laten komen en wilde weer op staan, maar een simpel gebaar van Tanya voorkwam dit. Tanya keek om naar Sonya die in het raamkozijn naar het binnenhof zat te kijken. “er zal vast een goede reden zijn. Wat het ook is…”. Sonya keek even om, om te knikken en draaide haar hoofd gelijk weer naar de binnenplaats.

De deur van de hoofdkamer ging langzaam open en een hofdienaar kwam naar buiten. Hij boog en gebaarde dat ze binnen konden komen. Bruce plofte zijn grote voeten op de grond en stond op. Hij mompelde “werd wel tijd zeg” en liep naar binnen, gevolgd door Tanya en Sonya. De hofdienaar sloot vervolgens de deur achter hun en vervolgde zijn weg een andere kamer in.

De kamer was belicht door kaarsen, wel honderden. Het geurde naar wierrook en andere lekkere oliën. Een lichte rook hing in de lucht wat de kamer net iets mystieks gaf. Bruce ging op een kleed zitten. Hij schraapte zijn keel en keek rond “Stomme wierrook. Ik krijg er altijd zo’n last van mijn strot van” bromde hij zacht tegen Sonya, die naast hem kwam zitten. Sonya manipuleerde de luchtstroom om de rook lichtelijk weg te blazen, gaf hem een knipoog en de rook rond zijn hoofd werd aanzienlijk minder. Tanya tikte te twee aan en ze bogen uit respect toen de gewade vrouw achter een groot gordijn vandaan kwam lopen. Ze spraken vervolgens in koor “Gegroet Orakel”.

Het Orakel wuifde en de drie gingen weer recht zitten. Bruce keek even rond naar de twee dames aan zijn zijde en toen naar het orakel “Wat is er loos mops?”. Tanya porde hem met haar elleboog tussen zijn ribben en ze keek hem even lichtelijk boos aan. Bruce draaide met zijn ogen en liet non-verbaal merken dat hem speet. “Mijn drie guardians, ik heb jullie geroepen om 2 redenen”. Het orakel liep even heen en weer om een paar extra kaarsen aan te steken en vervolgde haar verhaal. “Jullie hebben al gehoord dat Demion nog leeft, maar geen guardian meer is. Deze verhalen kloppen inderdaad zoals ik het hem ooit voorspelt had”. Bruce keek even raar op maar zweeg, zodat ze zijn tijd niet verspilde. “Er zal uiteindelijk een nieuwe guardian komen, maar wie dat is, dat is onduidelijk”. Tanya keek nu op “Ik dacht dat een van de leerlingen degene zou worden”. Het orakel schudde haar hoofd en haar mantel schudde sierlijk met haar bewegingen mee. “Nee Tanya het zal niet een van deze generatie leerlingen zijn”. Tanya liet haar hoofd zakken en accepteerde haar woorden. “Deimos is niet meer en de Necros bedreigt onze wereld al geruime tijd, maar er is een nieuw tijdpek op komt, die ik helaas niet kan zien. Ryu heeft mij geinformeerd dat ze via Ridgride een teleport willen nemen naar Leavington. Dus dit zijn mijn plannen….”.

"Zeg demion." Riep Linctus. "Hebben ze in ddie tempel ook een beetje een goede smid? Eentje die weet wat hij doet?" Linctus keek Odysseus aan."Moet namelijk iets laten maken. En het is niet voor de ongetalenteerde inspiratieloze, die zich zelf smid durven te noemen. Dit is werk voor een vakman."

Linctus trok zijn zak naar zich toen en haalde er en buidel uit. "Heb goud genoeg om ervoor te betalen."

Odysseus' ogen spoten vuur. Deze opmerking van Linctus kwam hard aan, ook al noemde Odysseus zichzelf niet graag smid. Telkens weer vroeg hij zich af wat die Linctus hier eigenlijk bij hen te zoeken had.

Hij besloot Linctus voor nu maar te negeren, en keerde zich naar Ryu. "Zeg, weet je eigenlijk wel wat je doet?" "Natuurlijk! Tenminste, ik denk van wel..." Dat word nog wat... Dacht Odysseus onderbewust.

__________________________________________________

Een schaduw kwam voorbij. Andrax kon zich nog net omdraaien om te zien dat het een mens was. Maar wel een vreemde. Dit mens bewoog zich voort op vier benen, en nog aardig snel ook. Hij herkende dat persoon. Was hij er niet bij toen Andrax tegen Muad vocht? Dat moest haast wel. Dit was blijkbaar nog een van Odysseus' bondgenoten zijn. En waar zijn bondgenoten waren, daar was Odysseus, vermoedde hij.

En dus besloot Andrax om Phæn te volgen...

Woest wierp de wolf een blik opzij waarmee hij Phæn wakkerschudde die verstrikt was geraakt in zijn gedachtegangen. Grommend draaide de wolf zijn hoofd weer richting het pad om zijn weg te vervolgen. Phæn dwong hem op zijn focus van de weg af te halen en te zoeken naar herkenningspunten. Jij kan me vast niet vertellen waar we zijn? Een minuut lang renden ze in stilte door, waarna Phæn zichzelf betrapte op het feit dat hij daadwerkelijk op antwoord aan het wachten was. Eens zien... Hij keek om zich heen maar alles zag er hetzelfde uit. Toen kwamen ze langs een aantal ruïnes die hij als een puzzelstuk probeerde te passen in de puzzel die er over was van Demions uitleg. Wacht... moesten we niet... Toen hij opeens een kerktoren tussen de bomen uit zag steken besefte hij dat hij inderdaad niet moest rekenen op zijn eigen richtingsgevoel, maar gewoon de wolf zijn gang moest laten gaan. Ze gingen goed...

Demion en Ryu keken elkaar aan, na Linctus’ woorden en Demion schudde zijn hoofd. Ze wisten het beide, dat het beter was als ze Linctus uit de buurt van Bruce moesten houden mocht hij mee gaan naar de Tempel. Odysseus had zichzelf nog wat zelfbeheersing geleerd, maar Burce zijn levensmotto van: Meppen, schoppen, slaan…nog wat stompen en hakken, en als vervolgens alles dood of bewusteloos is een vraag of twee proberen te stellen, ging waarschijnlijk niet zo goed samen met Linctus praatjes. Ryu gaf dus maar een kort antwoord tegen Linctus. “De beste van deze wereld”en vervolgde zijn weg weer. Ryu draaide zich even naar Odysseus, die dezelfde lichaamsbouw had als Bruce. "ik denk dat Bruce en jij nog wel wat woorden kunnen wisselen mijn aardevriend". Odysseus wist niet precies wat hij bedoelde, dus reageerde door een kleine glimlach te tonen. deze werd echter weer verstoort door Linctus die weer eens een rare opmerking door de lucht werpte. Ryu boog nu nar Demions oor en begon zacht te fluisteren "moet dat mannetje nou echt mee?". Demion trok zijn schouders op "Als hij dat wilt en hij mij niet in de weg loopt dan ja". "zijn jullie mietjes nu aan het smoesen" riep Linctus van achteren. Ryu rolde zijn ogen "ik stel hem nu graag voor aan Bruce" grapte hij. de rand van het woud en het begin van hun tocht naderde.

Ze vervolgde hun weg door het woud, richting Ridgride. Ze zouden daar binnen 1,5 dag aankomen, mochten ze in een stuk door lopen. Vanaf daar is het portaal rechtstreeks naar Leavington dat ongeveer nog 2 a 3 dagen loopafstand zou zijn van de Tempel.

Madarian: "Waar hadden we die paarden ook al weer gelaten? Het moet toch echt een tijd schelen."

*Madarian kijkt even rond, maar de paarden zijn niet meer in de buurt. Jammer. De zon staat redelijk hoog aan de hemel. Madarian schat de tijd rond 10:00 uur. Met wat geluk kunnen ze ver komen in het daglicht. Hij hoopt wel dat hij de weerwolf in hem kan tegenhouden om het gezelschap aan te vallen. Er waren zat andere doelen in het kasteel, en Madarian kon de weerwolf daardoor wat makkelijker sturen...*

De groep had nog steeds niet de ware identiteit van Linctus kunnen onthullen. Echter was Linctus bang dat het oracel zijn ware identiteit wel zou onthullen, of in ieder geval zijn leeftijd raden. Hier had Linctus geen zin in, maar zijn bevindingen van het kasteel midden in zijn zwaard smeden was een echte uitdaging.

Linctus keek naar Odysseus Ik denk niet dat ik hem kan vertrouwen. In ieder geval zou het zonde zijn om hem te moeten proberen te vermoorden als hij een drang naar macht zou krijgen Linctus keek de groep rond Ik denk dat ik er wel 3 zou kunnen doden voordat ik zelf het loodje leg Linctus schudde zachtjes zijn hoofd. Zolang mijn geheim veilig is zijn zei ook veilig

"Demion waarom ben je dan weg gegaan bij die tempel als die zo geweldig is?" Mensen moeilijke vragen stellen was wel een favoriete bezigheid geworden van Linctus de afgelopen jaren.

*Tijdens het lopen bekijkt Madarian stuk voor stuk z'n zwaarden FrostMourne, SoulShatter en GoldBrand. De zwaarden FrostMourne en SoulShatter heeft hij een paar jaar geleden gemaakt, en hij heeft veel meegemaakt. Ze zijn beide echte kunstwerken, met een perfecte gelijkenis van de twee zwaarden in het vorige leven. GoldBrand was het zwaard wat hij daarvoor gemaakt had om te oefenen. De versieringen op de zwaarden hebben een tijd gekost om te maken, maar het resultaat mag er zijn.

Madarian was een meester in het smeden, maar dat is iets wat Linctus nog niet hoeft te weten. Hij moet zich eerst nog bewijzen voor Madarian. Madarian pakt z'n boog, en inspecteert deze. Hij ontspant de boog. Als een boog te lang gespannen is, dan kun je de boog weggooien. Als er iets gebeurd, dan moet hij maar even magie en z'n zwaarden gebruiken. Linctus kijkt wat Madarian allemaal aan het doen is, en vindt vooral de zwaarden erg mooi.*

Linctus: "Wie heb je moeten vermoorden om die zwaarden te pakken te krijgen?"

Madarian: "Hoezo?"

Linctus: "Ze zien er goed uit! Moeten gemaakt zijn door een vakkundige smid. En dan loop jij met die dingen... Zonde voor die zwaarden!"

Madarian: "Eerst moet je m'n vertrouwen winnen, wat met die irritante opmerkingen moeilijk lukt. Als ik je genoeg vertrouw dan vertel ik de geschiedenis van de zwaarden. Hoe zit dat eigenlijk met je eigen zwaard? Is dat een speciaal zwaard of gewoon een oud roestig geval wat je toevallig gevonden hebt?"

Linctus: "Eerst moet je m'n vertrouwen winnen..."

Madarian: " Oké, die zit..."

Arya was nog niet zo lang onderweg lopend, maar toch was er iets aan het knagen. het was lang geleden dat ze alleen was geweest, echt alleen was geweest. Wel merkte ze dat ze niet constant haar hand bij haar zwaard hield nu ze door de natuur liep. er was toch een gevoel van veiligheid. na een tijdje ging Arya zitten bij een meertje.

Ze deed haar schoenen uit en ging met haar voeten in het water zitten, en sloot daarna haar ogen terwijl ze ging liggen. het water was koel, en de zon scheen ook lekker. nu ze er over nadacht leek het weer gewoon perfect. even kwam er een lach op haar gezicht. het weer.. hoe lang was het geleden dat ze aan het weer had gedacht. het was vreemd, zo zonder eeuwig commentaar van Linctus, slimme ideeen van Demion en bijtend commentaar van Dhib. aan Muad probeerde niet te denken, maar daar slaagde ze dan weer niet in. toch was de reden voor haar dan wel tijdelijke vertrek noodzakelijk geweest, want ze wist dat ze zou instorten als ze door was gegaan.

Linctus dacht na over Madarian. Welke idioot heeft nou 3 zwaarden. Je kunt er toch maar hooguit 2 tegelijk gebruiken, maar daar zijn die zwaarden dan ook nog eens te lang voor. Je kunt beter kiezen voor een zwaard en die anderen dumpen. Achja als je zo'n doekje voor je ogen wil dragen om beter te kunnen kijken, dan zal 3 zwaarden voor hem ook wel logisch zijn.

Linctus schudde zijn hoofd en keek naar oddyseus. Hij bedacht zich dat het een hele tijd geleden was geweest dat hij een babarian had gezien. Zouden ze nog steeds de top van berg Arreat bezetten? Zo ja dan wordt het weer eens tijd voor een bezoekje.

Het gezelschap liep nu door het woud richting Ridgride. De zon stond nu op zijn hoogst en Demion sloot even zijn ogen om van de warme zonnestralen te genieten. Het was een tijd geleden dat Demion weer even tijd voor zichzelf kon nemen en gewoon genieten van de natuur om hem heen. Alleen maar in de schaduw sluipen en vechten was ook niet alles. Odysseus liep ook heerlijk in de zon en leek het constante commentaar van Linctus totaal te zijn vergeten. Creanan greep in zijn buidel naar zijn fluit en begon zachtjes te spelen. De tonen vlogen door de lucht als het gezelschap even kon genieten van een moment van rust. Madarian liep naast Linctus en probeerde zijn commentaar te negeren, maar Linctus bleef bezig en je kon duidelijk zien dat Madarian het bijna niet meer trok. Ryu kwam naast Demion lopen die ver op kop liep om de weg te verkennen. “Demion, er komt een splitsing aan, welke kant zullen we nemen?”. Demion keek om Ryu heen en kon de splitsing in de verte net zien. “Staan er ook geen bordjes?”. Ryu schudde zijn hoofd en zocht snel zijn kaart.

Ze kwamen uiteindelijk met ze allen bij de splitsing waar iedereen eerst naar links toe keek en toen naar rechts. “Welke kant moeten we op?” vroeg Madarian, wat Ryu weer aanstalten gaf om weer op zijn kaart te gluren. “Ik denk naar links”. Demion draaide zich om en keek naar de rest. Bijna synchroon knikte ze hun hoofd naar Demion. “Dan is het besloten… we gaan naar rechts” en Demion deed de eerste stap. Ryu zijn mond viel open terwijl iedereen hem voorbij liep. “w…waa..wat?! dat menen jullie toch niet”. Iedereen, zelf Linctus in dit geval, begon zacht te lachen, wat een ontspannen gevoel gaf na al het geweld van de laatste paar dagen. Ryu zuchtte diep, trok zijn zwaard recht en zette een kort sprintje achter de andere aan.

Ryu liep nu achteraan en sjokte mee. Hij keek op naar de zon en blokkeerde de felle stralen met zijn hand. Even zuchtte hij, verzamelde zijn kracht en trok een sprintje naar voren. “Euhm, mensen kunnen we niet even uitrusten?”. Odysseus trok zijn schouders op “Waarom ook niet, ik lust ook wel een slok koud water”. “Dat is dan mooi” hoorden ze in de verte waar Demion stond “Daar verder op is een klein meer”. Ryu sprong in de lucht en rende naar het water, trok snel wat spullen uit en dook erin. Hij vergiste zich alleen in de diepte en knalde met zijn hoofd in de modder, die op zijn hoofd bleef plakken toen hij zichzelf wist te bevrijden. De rest kwam nu ook aanlopen en legde hun spullen even neer op te rusten.

Creanan trok een fles water uit zijn tas en wierp deze naar Odysseus die in de schaduw van een grote boom verkoeling zocht. Hij bedankte Creanan en nam een goede teug. “Jij ook wat Demion?” Demion knikte en de fles werd naar hem toe geworpen. Linctus zat op een steen en bleef voor het eerst in lange tijd 5 minuten stil, wat iedereen gelijk opviel. Niemand gaf hierop commentaar, aangezien ze Linctus niet gelijk willen aanzetten tot zijn oude gedrag. “Over een uur gaan we verder, dus neem jullie rust maar even” zei Demion en liep naar de oever waar Ryu een baantje aan het trekken was. “Kom erin Demion het is heeeeerlijk!”. Demion was nu even aan het twijfelen, maar Odysseus leek ook wel zin te hebben en knalde met een bommetje het water in, wat Demion ook over haalde om het water in te gaan.

Plotseling valt Creanan voorover en begint hevig te schudden...
'Ik heb hem niet meer onder controle!' schreeuwt hij het uit.
Opeens wordt het zwart voor zijn ogen.

Creanan begint een rune op de grond te tekenen en springt erin. Een stem die niet te zijne is klinkt en Creanan verdwijnt voor de ogen van iedereen.

Hijgend ploft Creanan op de grond; hij schreeuwt het uit van de pijn. Ik heb je zwakte gevonden, elf! Jij put je kracht uit de mensen om je heen, en jouw kracht is weg!
'Wat bedoel je? Wie is weg, wat is weg?' doe maar niet alsof je stom bent elf. Het is duidelijk dat je meer om Arya bent gaan geven dan je zou toegeven. Maar ik weet het goed gemaakt... ik verdwijn uit jou, en ik laat je met rust. Bovendien.... ik heb je niet zomaar ergens naar toe gebracht.
Zie je die steen daar? Met bloed en geest kan hier leven worden gemaakt. Ik wil leven, jij wil van mij af. Ik stel voor je jij je bloed geeft!

'En het monster dat je bent geworden loslaten? Wat heb je gedaan toen Arya dood ging? Wie is daar de schuld van? Jij toch zeker?'

Nee, Creanan. Arya heeft dit zelf gedaan. Ja, die zag je niet aankomen of wel? Dat jij zo blind kon zijn he! We gaan nu fijn naar die steen lopen

Zonder dat hij enige tegenspraak had liep Creanan verslagen naar het altaar, en pakte een van zijn messen uit zijn mouw. Hij zette het mes op zijn onderarm en drukte het aan.

Een donkere wolk kwam uit zijn mond en mengde zich tot een fysieke vorm op het altaar.
'Sukkel', zei Pablo nog een keer en ging er snel vandoor.

Creanan viel bewusteloos neer naast het altaar...

Pablo voelde het leven weer in zich stromen, zijn krachten zich herstellen en zijn macht over het duistere weer terugkeren. Zodra hij de kans kreeg vestigde hij zijn grip op de duisternis om hem heen, hulde hij zichzelf weer in schaduwen en verdween hij.

Even begaf hij zich weer in het niets, terwijl hij de kracht die hij zo lang gemist had in grote maten weer door zich heen voelde vloeien. Toen zag hij in de verte weer een lichtpunt die in een flits op hem af kwam.

'Hey elf...' klonk de onheilspellende stem. Hij was aanbeland bij een meer, waar een welbekende elf aan de rand zat te genieten. Maar als het aan hem lag niet voor lang. 'Ik zie dat je even pauze hebt genomen? Ach wel, je kan niet continu zelfmoord blijven plegen...' Hij zweeg even terwijl hij haar reactie afwachtte. 'In plaats daarvan wil ík je dit keer wel om zeep helpen, in plaats van zelf al die moeite te moeten doen. Je bent immers wel aan wat rust toe, niet?' De bittere stem vervaagde snel waarna een onprettige koelte al het warme om haar heen deed verdwijnen, en het water deed voelen als een ijskoude speer die haar lichaam doorboorde, overal waar ze in contact stond met het water. De verwarmende zonnestralen werden gedimd door een kille duisternis die zich om het meer begaf. Te midden van het meer verscheen een figuur, eerst een onduidelijke schim, maar waarna de seconden verstreken werden de contouren steeds duidelijker. Het gezicht werd vervuld met details die twee ogen blootlegde, elk met een dodelijke blik die op Arya gericht stond.

een stem. het was eerst slechts vaag, maar de woorden drongen maar al te goed tot haar door. de stem die zo moeilijk te verstaan leek sprak duidelijk, en de betekenis van elk woord drong door. Ze opende gaat ogen en ging met een schok rechtop zitten. Haar hand vloog al weer meteen naar haar zwaard toe om deze onverwachte bedreiging te verslaan, maar al meteen drong door dat dit niet op deze manier opgelost kon worden. Toen het lekker koele water van temperatuur veranderde waarin het eigenlijk meteen ijs zou moeten worden trok Arya haar voeten terug uit het water en ging op het gras staan, vanwaar ze naar het midden van het meer keek.

" ik heb een beter idee.. als jij nu eens gewoon oprot naar de donkere krochten waar je vandaan komt en daar eerst nog even je theorien uit gaat werken? ik hecht wat teveel waarde aan mijn leven om dit te laten ontnemen door een ongeoefende die geen idee heeft waar hij over spreekt." Het klopte dat het laatste iets anders was gelopen dan dat ze had verwacht, maar om te denken dat ze zelfmoord had gepleegd was pure waanzin. " Ga even het leven van een ander verpesten.."

'Oh, ik zal niet aarzelen om dat te doen, als ieder netjes aan de beurt is geweest.' Hij begon zich richting Arya te begeven, hoe hij dat deed was niet duidelijk. De contouren van zijn lichaam werd steeds onduidelijker naarmate het dichter bij de grond kwam, en het punt waar hij met de grond in contact kwam was gehuld in een duistere mist. 'Maar waarom niet beginnen met jou? De elf die me in het verleden zoveel problemen heeft opgeleverd.' Zijn snelheid nam in een schok toe. 'Toegegeven, verleden is verleden. Al kun jij niet ontkennen dat we daaruit niet een deel van de toekomst kunnen afleiden.' Hij vertraagde weer en begon haar te naderen. 'Een toekomst waar jij niet meer in mijn weg zult staan. Dus sluit je ogen maar en ontspan. Ik garandeer je... je zult geen scheutje pijn voelen.'

" het zijn problemen die jij gecreerd hebt, Pablo. Probeer niet je eigen schuld op iemand anders af te schuiven." Arya trok toch haar zwaard uit de schede en hield die voor haar. " ik ben nog lang niet van plan deze wereld te verlaten. daarbij vertrouw ik mijn ziel niet aan jou toe." Arya had geen idee van de totale krachten die de magier nu bezat, maar wel vermoedde ze dat hij het op de een of andere manier voor elkaar kon krijgen haar ergens anders heen te sturen dan naar de hemel of de hel. eenzelfde soort tussenwereld waarin hij gevangen leek te zitten.

Arya deed een stap achteruit, voelde even haar zwaard en liet het vertrouwde gevoel van haar magie stromen. ze wist niet of de tijd veel uit zou halen, maar het zou in ieder geval een betere bescherming zijn als staal tegen zijn magie, wat hij ook van plan was.

Madarian: "Odysseus, zou je me even kunnen helpen? We hebben een uurtje, dus ik wil proberen m'n harnas te repareren, maar dat kan niet zonder een soort van oven. Zie je kans om een geïmproviseerde oven te maken?"

Odysseus: "Net nu ik eventjes lekker wil ontspannen... Als je me daarna met rust laat."

Madarian: "Beloofd, en alvast bedankt."

*Odysseus concentreert zich even, en binnen een paar seconden staat er een oven, die heet genoeg is voor het harnas. Madarian is zo'n 10 minuten bezig, en dan is hij klaar. Er is niet eens te zien dat er een scheur in het harnas zat, en dat gedeelte is ook nog eens verstevigd.

Madarian trekt ook wat spullen uit, en springt het water in. Odysseus krijgt een flinke plons water in z'n gezicht.*

Odysseus: "Is dat m'n dank voor de oven? Wacht maar..."

Madarian: "Sorr..."

*Een grote golf water komt tegen Madarians gezicht aan, precies in z'n mond. Odysseus begint te lachen...*

Toen een tijdje terug Creanan verdween schrok de groep. Ze rende naar de plaats waar hij verdween en keken naar een vreemd half afgefikt rune teken op de grond. "Aan de kant." bulderde Linctus met een krachtige stem die de rest niet van hem gewent was. Met grote stappen kwam hij ook naar de plek toelopen. De groep ging een beetje aan de kant. Linctus ging naast het symbool staan en bestudeerde het aandachtig. "Wat ben je aan het doen?" vroeg Odysseus aan Linctus. "Weet jij dan alles van rune?" snauwde Linctus geirriteerd. Odysseus wou wel terug antwoorden. Maar omdat hij iets te lang wachte was Linctus hem weer voor. "Laat me dan." Was zijn reactie tegen Odysseus.

Linctus boog zich over de rune en trok drie andere vreemde rune om de afgebrande rune heen. Deze leek even op te lichten. Linctus stapte op de rune en verdween. Even later verscheen hij in een ruimte met een altaar. Daar lag Creanan bewusteloos op de grond. Linctus liep met een snelle pas naar Creanan toe zonder goed om zich heen te kijken. Hij draaide Creanan op zijn rug. Hij grabbelde in zijn zak en haalde er drie kleine stenen uit met rune erop. Hij plaatste een rune steen op het hoofd van Creanan. De twee andere legde hij in de hanpalmen van Creanan.

Linctus stond op en stapte iets achteruit. Daarna mompelde hij een paar woorden. Creanan begon te schokken en hapte naar adem. Creanan opende zijn ogen om te kijken wie hem gered had en tot zijn verbazing zag hij Linctus naar hem kijken met een geïrriteerde blik. Linctus raapte de runestenen op en deed ze in zijn zak. Creanan was nog wat verzwakt en keek naar zijn pols. Het bloeden was gestopt. "Wat ik hier heb gedaan vertel je tegen niemand." zei Linctus op een strakke toon tegen Creanan terwijl hij hem omhoog hielp. Creanan knikte terwijl hij steunend op Linctus naar het eind van de gang liep. Daar gloeide in de vloer de drie runen die Linctus bij de groep had getekend om hier te komen.

Ze stapte tussen de drie runen en verdwenen. Met hen verdwenen ook de gloeiende runen op de vloer. De twee kwamen aan bij de groep de opgelucht keken naar de terugkeer van Creanan. Linctus zetten Creanan neer bij het kampvuur en liep toen naar een boomstronk die een flink eind verder stond. Hier ging Linctus op zitten terwijl hij in de verte tuurde.

(sorry, even een flik stuk terug in de tijd)

*Terwijl de rest vertrok bleef Muad in gedachten verzonken achter. Hij heeft Arya zien vertrekken, maar hij wilde haar haar paar momenten van rust geven, voordat hij achter haar aan kwam.
Op het moment dat hij haar weg zag lopen, wist hij dat ze niet met de groep mee zou gaan. Het was dus niet meer dan normaal dat hij met Arya naar de tempel toe zou lopen, in plaats van met de teleport naar de tempel te gaan. Heel diep van binnen moest hij zelf bekennen dat het hem wel goed uit kwam. Hij had echt een gruwelijke hekel aan het gevoel dat je kreeg als je teleporteerde.
Na ongeveer een half uurtje mediteren keek hij weer op, en besloot ook maar te vertrekken.
Buiten gekomen is hij even verblind door de zonnestralen. Zodra hij zijn zicht weer terug heeft kijkt hij in de rondte, en al snel ontdekt hij de sporen van Arya. Op een rustig drafje gaat hij achter haar aan.
Na niet al te lange tijd komt Muad ook aan bij het meertje waar hij Arya ziet staan.
Tot zijn grote schrik ziet hij haar met getrokken wapen staan, terwijl er tegenover haar een donkere mist hangt.*
"Pablo." fluistert hij, terwijl hij zijn zwaard trekt, zich afvragend wat hij er aan heeft, en de bosjes uit rent.
*Hij rent op de top van zijn kunnen, hopend dat hij op tijd is, en schiet zelfs bijna Arya voorbij. Met veel moeite weet hij op tijd te remmen om naast haar terecht te komen.
Een gedeelte van hem lijkt echter te laat te remmen, en vlak voor Arya en Muad verschijnt een wazig evenbeeld van Muad, maar dan met rode ogen. Een moment later schiet er nog een grommende uit Muad tevoorschijn, ook al lijkt het dier eerder het evenbeeld in de gaten te houden dan Pablo.*
"Dhib?" vraagt Muad zich verbaasd af.
Het evenbeeld spreekt met een holle, galmende stem: "Natuurlijk, wie anders?"
"Je kunt het dus nog steeds..." mompelt Muad voor zich uit. "Kun jij trouwens wat doen tegen Pablo?"
"Geen idee." reageert Dhib verrassend eerlijk. "Maar niemand anders dan ikzelf vermoord dat schone schepsel dat jij je verloofde noemt! En dan nog alleen tijdens het meest intieme samenzijn. Dus ik zal alles op alles stellen om te voorkomen dat iemand me voor is!" roept hij vurig uit.
"Schale troost..." reageert Muad droog. "Gelukkig ben ik er nog om dat dan weer te voorkomen."
*Dan lijkt Muad zich plotseling weer bewust te worden dat die 'verloofde' naast hem staat. Terwijl hij zijn oog op Pablo houdt knijpt hij met zijn vrije hand in Arya's schouder om haar toch gerust te stellen, en haar te laten weten dat hij er altijd voor haar is, ook al is hij niet in de buurt.*

*Madarian heeft een flink slok water binnen gekregen, en begint flink te hoesten.*

Odysseus: "Zo. En niet meer doen!"

Madarian: "Het -kuch kuch- was niet m'n -kuch- bedoeling om dat -kuch- te doen. -kuch- En voordat ik de kans -kuch- om me te verdedigen, -kuch- wordt ik bijna verdronken..."

Sinds de terugkomst van Linctus en Creanan werd er niet meer over gesproken. Alsof het niet was gebeurt. Linctus zat van een afstandje te kijken naar hoe de andere spelen in het water. Kijk ze eens spelen als kleine kinderen. De krijgers van nu zijn niet meer zoals vroeger. Het lijkt voor hun een grote speeltuin Linctus keek naar Creanan die bij het vuur zat.

Hij stond op en liep er naar toe. "Die misselijkheid trekt vanzelf weg." Zei linctus voordat hij met een grote zucht naast Creanan ging zitten. "Met personen die andere in hun lichaam gevangen willen nemen, loopt het nooit goed af." Linctus schudde zijn hoofd "Jij met jou hoge leeftijd zou zoiets toch moeten weten."

Linctus probeerde aardig tegen Creanan te doen, maar het was duidelijk te merken dat hij er moeite mee had. Het was dan ook een tijd geleden dat Linctus aardig deed tegen iemand. "Wat denk jij van die Odysseus? Zal hij te vertrouwen zijn?" Linctus probeerde het onderwerp te draaien zodat hij minder bot overkwam. Creanan zei niks en bleef versuft voor zich uit kijken. Af en toe zag je hem slikken zodat hij niet ging overgeven. Hij draaide naar Linctus toe en zei "Bedankt" Linctus glimlachte, maar keek toen zeer serieus. "Ik nam een grote gok door jou te helpen, maar nu verwacht ik van jou dat je het stil houdt wat ik deed." Creanan knikte hij wist niet precies wat Linctus gedaan had, maar hij zou niets zeggen.

Samen keken ze naar het water waar de rest aan het spelen was. "Dus wat denk je van Odysseus?" begon Linctus weer. Creanan lachte nog even en hield toen zijn braakneigingen weer tegen.