Creanan nam een flinke slok van zijn bier en keek Linctus diep in de ogen; hij schrok van wat hij daar zag.
'Nee, onmogelijk!', sprak Creanan stamelend.
'Geen mens is zo oud geworden, zelfs niet met een zegening van een van de mijnen.'

Creanan pakte zijn pint en dronk hem in een keer leeg.
'Ik denk dat ik nu klaar ben voor die uitleg van je...'

Intussen liep een gedaante in een donkere mantel de kroeg binnen en bestelde een pint. Hij ging in de verste hoek van Creanan en Linctus vandaan zitten en pakte zijn dolk. Hij begon aan een soort wandelstok te slijpen; er stonden duizenden kerven in en het leek alsof de stok elk moment kon knappen.

"450 jaar is inderdaad een lange tijd. Zeker voor een mens. Echter lijkt me dit niet het moment om hier over uit te wijden." Linctus keek Creanan aan. "Nu je mijn leeftijd weet, mag je mijn bijnaam wel weten."

Linctus keek verontrust naar Creanan. "Ooit gehoord van Balrak de Elven slachter." Creanan keek verschrikt in de ogen van Linctus. "Ja dit is inderdaad al dik 400 jaar geleden. Maar ik stond ook bekend als het monster dat elven vrouwen en kinderen vermoorde in hun slaap. Ik wordt geloof ik nog gebruikt als schrikmiddel voor elven kindjes." Linctus leek te genieten van die gedachte. "Maar feitelijk viel het wel mee. Dat elven dorp dat ik heb uitgeroeid was maar in een nacht, maar het had een goede reden." Linctus keek naar de man in de mantel. "Het is hier niet veilig om verder te praten gok ik."

Creanan keek nog steeds vol ongeloof naar Linctus. Het verhaal van de elven slachter was zo ongelofelijk wreed dat hij nooit had gelooft dat het echt kon zijn.

'Je wil niet weten hoe vaak ik liederen heb gezongen over die gruwelnacht; ik toentertijd heb gezworen als ik hem ooit te pakken zou krijgen ik hem zou villen. Echter; ik ben je mijn leven schuldig dus ik zal dit helaas moeten achterlaten.
Bovendien ben ik benieuwd naar de motivatie.'

Creanan ontspande zich en richtte zich op Linctus: Je hebt die man in de mantel ook gezien nietwaar? Dit is iemand van dezelfde orde waar Demion bij hoort; hij volgt ons vanaf het eerste moment al dat we de stad zijn ingetrokken. Wij zijn niet welkom hier. We moeten hem in een val proberen te lokken. Laten wij richting de markt teruggaan. En alvast sorry
Linctus keek Creanan verbaasd aan en misde daarom de vuist die hem onder zijn kin raakte.
'KROEGGEVECHT' werd er al snel geschreeuwd en al snel was de kroeg één grote chaos. De man in de cape werd door een vliegende stoel geraakt waardoor hij net te laat zag dat het tweetal door het raam zich een weg naar buiten stoeiden.

Eenmaal buiten stond Linctus op en riep "Nu" naar Creanan. Samen begonnen ze weg te rennen richting de markt. De man in de mantel probeerde hun te volgen. Ook hij zette het op een rennen. Bij de markt aangekomen riep Linctus iets tegen Creanan: "Bij dat steegje pakken we hem." Creanan knikte dat hij het begreep. Ze rende het steegje in en gingen snel in twee deurposten in het steegje staan. Tegenover elkaar staand maakte Linctus het gebaar dat Creanan de man naar zich toe moest trekken. De man in de mantel kwam de hoek om gerent. Hij had het dan ook niet verwacht dat een arm hem opeens opzij trok. Linctus trok zijn zwaard en richtte deze op de keel van de man. "Laat jij die kap van hem eens zakken Creanan dan kunnen we zien met wie we te maken hebben." De man probeerde naar zijn zak te grijpen. Echter had Linctus dit in de gaten en drukte de punt van zijn zwaard lichtjes op de keel van de man.

Draak zonder dat Madarian het hoort: Eindelijk is daar de kans om vrij te komen! Volgens mij is hij gemaakt voor oorlog. 1000 zielen zijn nodig om me te bevrijden, maar het duurde een eeuwigheid voor ik iemand vond die de steen kan gebruiken. Ik heb zo lang gewacht, en eindelijk is het zover... Maar waarom kan hij de steen aanraken zonder gevolgen, en de anderen niet? Daar zal ik binnenkort achter moeten komen... Zodra ik vrij ben ga ik achter m'n broer aan die me heeft opgesloten!

*Madarian snelt naar de verzamelplaats en ziet een paar personen uit de kroeg vluchten, maar ziet niet wie het zijn. Hij loopt op z'n gemak, want hij is graag vroeg als het kan. Hij vind het niet zo erg om evente moeten wachten op de anderen.*

Madarian: Muad, Arya, horen jullie me? Hoe dichtbij zijn jullie?

"Stop!" probeerde de man uit te brengen, maar Linctus' zwaard stond vrij diep in zijn huid. "Waarom volg je ons?" Schreeuwde Linctus, "Wie ben je?". De ogen van de man waren onder zijn kap nog net te zien, ze waren tot spleetjes geknepen vanwegen de stress en pijn. "geef me tijd om het uit te leggen".

--------------------------------------------

Demion slenterde door de stad en keek rond, naar wat vroeger pracht en praal was. nu leek de stad echter in zijn slechtste toestand sinds "die" tijd. over ongeveer een half uur was het tijd om te verzamelen en Demion bewoog zich in de richting van het verzamelpunt. zijn focus werd gebroken door het versplinteren van glas. Snel schoot hij door de straat en zag dat het de kroeg maar was... (dronken soldaten.... nog erger dan de Necros). Ineens viel zijn oog echter op de siluetten van Linctus, Creanan en nog een ander figuur. "waar zijn hun nou weer mee bezig?" sprak hij hard op voordat hij het zelf doorhad. Hij sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd en liet deze over zijn gezicht wrijven. Snel nam hij een aanloop en sprong tegen de muur van het huis rechts van hem. hij liep een stuk over de muur, zette zich af en greep snel een pijp beet. slingerend draaide hij om de pijp. hij liet los en lande op het dak. (nu maar kijken, wat ze van plan zijn)

*Madarian komt aan bij de verzamelplaats. Er is nog meer tijd over dan hij had gedacht. Hij haalt SoulShatter tevoorschijn en bekijkt het zwaard. Behalve het handvat ziet hij niet dat er iets veranderd is aan het zwaard. Hij stopt het zwaard weer weg en pakt het zwarte boek en begint te lezen. Het is duidelijk zwarte magie, maar daarom niet minder interessant. Er staat bij veel spreuken wat de tegenspreuken zijn, hoewel het harnas tot nog toe alle magie heeft tegengehouden...*

'Je volgt ons vanaf het moment dat we door de stad lopen lelijk stuk vreten', zegt Linctus tegen de man. 'Wat moet je?'

'Wat hij dus probeert te vertellen is dat we graag willen weten waarom je ons volgt, zeker aangezien wij meereizen met een van jullie.', zegt Creanan rustig.

De man keek de twee aan. Het was een raar stel naast elkaar; een Elf en een Man, maar allebei leken ze niet helemaal gewoon, iets waardoor de order had besloten hen te volgen.

'Ik zou maar vertellen, anders drukt mijn vriend een extra luchtgaatje in je mooie keeltje.'

“oke oke” sprak hij zacht, waardoor de druk van het zwaard iets verminderde op zijn strottenhoofd. “Kom dan…vertel op!”. De man stapte achteruit en klopte zijn mantel even af. “Ik ben een lid van de Order, gestuurd om jullie te volgen…”. De twee keken elkaar aan en Linctus trok een wenkbrauw op “Waarom?! Dat was mijn vraag, ik begreep al dat jij me volgde”. De man in de mantel schrok even van de stemverheffing. “De commandant vertrouwd jullie niet compleet, jullie……jullie stralen iets ongewoons af volgens de commandant”. Creanan krabde achter zijn hoofd. “En dat is de reden? Wij stralen iets ongewoons uit?”. De man schraapte zijn keep “ik heb eigenlijk al teveel gezegd, maar ik waarschuw jullie”. “Waar voor? Kabouters?” grapte Lintcus. De man schudde zijn hoofd en keek even om zich heen. “Het lijkt erop dat de Necros jullie groep is binnen gedrongen”.

'Ja vast, en ik ben Balrak de elvenslachter', zei Linctus spottend terug. 'Allemaal leuk en aardig kerel, maar geen Necros te vinden hier. Als hij hier was zou ik hem hier doodkietelen.'
De man keek hem vol ongeloof aan. Hoe kon iemand zo spottend doen over de Necros?
'Oh stom van me, hij is al dood.' voegde Linctus toe.
Creanan trok zich er maar niets van aan.

'Dus, beste man,' vervolgde Creanan in de hoop dat Linctus niet meer zou doen om hem te provoceren, 'Jij beweert dat Necros in onze groep is doorgedrongen. Niet vervelend bedoeld maar wat hebben wij hiermee te maken? Wil jij soms beweren dat een van ons een grote griezel is?'

De man schudde opnieuw zijn hoofd. “het is niet zo zeer dat jullie degene zijn die ik zoek. Ik moest elk van jullie volgen… jullie waren als eerste aan de beurt”. “Hoe kan dat nou!” schreeuwt Linctus naar de man. Hij sprong achteruit van Linctus gebrul en keek wat onschuldig naar Creanan. “Je moet mij geloven… ik ben maar een groentje en kreeg een belangrijke missie aangeboden, dus……” hij stopte midden in zin en slikte een aantal keer. Creanan voelde dat de man de waarheid sprak en keek Linctus wat vragend aan. “wat doen we met hem?”. Linctus kneep zijn ogen samen “Ik zeg omleggen….. misschien is ’t een spion ofzo”. De man dook op zijn knieen en begon te smeken, wat Linctus blijkbaar wel grappig vond. “Alsjeblieft, laat mij gaan”. Creanan keek Linctus nog maar een keer aan, maar nu wat doordringender. Linctus draaide met zijn ogen en stopte zijn zwaard weg. “Dan ga je me nu maar wat meer vertellen hoor je me…. Ik wi….”. voordat Linctus zijn zin kon afmaken, rolde de man zijn ogen zijn oogkassen in en viel plat op de grond. Creanan rende naar de man en draaide hem om. Een grote plas bloed vormde om hen heen. Er zat een scherp werpmesje in de rug van de man. Linctus keek naar de daken, maar kon niks zien.

"We gaan naar de verzamelplaats." Linctus liet de man op de grond liggen. "Ik ben deze stad nu al zat." Linctus stapte over het lijk heen en liep in de richting van de verzamelplaats. Creanan bleef achter en pakte de werpmesjes op. "Linctus wacht ff" Creanan rende achter Linctus aan. "Moeten we dit niet melden ofzo?" Vroeg Creanan aan Linctus. "Aan wie wil je het vertellen?" vroeg Linctus. Daar had hij gelijk. Als hij echt gestuurd werd door de orde dan was het melden van zijn dood niet echt slim. Samen liepen ze naar de verzamelplaats.

*Madarian kijkt op als hij Linctus en Creanan aan ziet komen. Er zit bloed op Creanans hand.*

Madarian: Creanan, een opstootje gehad? Er zit bloed aan je hand...

*Madarian gaat weer verder met lezen om zo min mogelijk aandacht erop te vestigen. Wat de regels hier zijn weet hij niet, en hij wil Creanan zo min mogelijk in de problemen brengen...*

*Madarian probeerde een paar spreuken in het boek uit. Eerst schoot hij een kleine vuurbal af, die draaide hij om naar zichzelf en sprak de tegenspreuk in het boek. De vuurbal zou volgens het boek gestopt moeten worden, maar de vuurbal nam in grootte en sterkte flink toe!

Madarian wordt vol geraakt. Het harnas heeft de magie gestopt, maar niet de hitte. Het harnas is flink heet geworden. Hij hij even rond en ziet een drinkbak voor paarden, waar geen paarden bij staan. Madarian springt er snel in, en er vormen zich sissend wat stoomwolken om hem heen... Linctus en Creanan moeten weer erg lachen.*

Madarian tegen Craenan: "Wat een apart boek. Niets is wat het lijkt met dat toverboek. Eigenlijk moeten we die aan de Necros geven, dan blazen ze zichzelf op, en scheelt ons dat veel werk... Creanan, kun je me even een handje helpen om hieruit te komen?"

Madarian: Creanan, was daarna je handen even, voordat de anderen het bloed zien...

*De eerste dagen dat Muad en Arya richting de tempel liepen verliepen voor de verandering in een rustig en verkwikkend tempo.
Geen ondoden, orcs of andere rare figuren die hen probeerden te doden, geen Dhib die hen lastig viel met ongevraagd commentaar, en eigenlijk gewoon een normaal zielsgelukkig samenzijn.
Met dank aan hun betere conditie dan de gemiddelde mens, weten ze per dag een flinke afstand te lopen, en al na een week lopen verlaten ze de wouden waar het kasteel van de vampier zich in bevond, en kijken ze uit over de uitgestrekte vlakten die op bijna ieder woud wel volgden.*
"Heheh, eindelijk eens wat anders dan bomen." mompelt Muad voor zich uit.
*Er gaat een rimpeling door zijn vlees, als hij weer eens transformeert in de wolf, die in de afgelopen week flink gegroeid lijkt te zijn. Met een grijns op zijn gezicht kijkt hij Arya indringend aan, en met een lach klimt ze op zijn rug.
Zo stormen ze getweeën, de een luid lachend en de ander uitgelaten keffend, het woud uit, hun weg richting de tempel vervolgend.*

Eindelijk begreep Andrax waar Phæn heen ging: het stadje Ridgridge! Andrax had wel eens van het stadje gehoord, maar was er nog nooit geweest. Tot nu. Phæn begon toen hij in het zicht van de poortwachters was weer op twee benen te lopen. Andrax volgde op een afstand.

Phæn leek niet helemaal te weten waar hij heenmoest, maar na een halfuur had hij gevonden wat hij zocht: een portaal! Phæn verdween door het portaal. Andrax wachtte een paar minuten, en liep toen de bel in.

Hij kwam uit in een donkere kerker. Was hij op de verkeerde plek uitgekomen? Hij begon onzeker te worden, maar toen klonk er een zucht, gevolgd door een mannenstem: "Nog meer reisgenoten? Hoeveel hebben die guardians er wel niet meegesleept?" Andrax begreep dat hij slim moest handelen. "Ja, ik ben het laatste lid van de groep. Waar zijn de anderen?" "Naar de commandant. Ik zal U wel even brengen." Goed. Hij was dus nog in de buurt. "Ik denk niet dat dat nodig zal zijn, beste man. Ik vind het zelf wel." Andrax had geen zin om nog meer mensen op de hoogte te stellen van zijn aanwezigheid hier in... Waar was hij eigenlijk? Het deed er niet toe. Hoofdzaak was dat Odysseus hier was. Hij tastte naar aura's. In de loop van de dagen waren zijn vermogens bij dag flink toegenomen, en hij kon scherp waarnemen.

Al snel nam hij de onmiskenbare aura van Odysseus waar, en hij haastte zich er naartoe. Odysseus zat samen met de anderen in een kamer met de plaatselijke commandant. Andrax klom naar het dak van het gebouw, en luisterde vanaf daar het gesprek af, maar er viel niet veel uit af te leiden, Alleen dat ze vanaf hier te paard zouden gaan. Andrax zuchtte. Hij had nouwelijks tijd gehad om uit te rusten, en om nu alweer als een gek achter die groep aan te rennen, daar had hij geen trek in. Hij had ook een paard nodig. En dus sprong Andrax van dak naar dak, op zoek naar een stal. Hij wist waar het vertrekpunt was, hij had het gehoord tijdens het gesprek. Hij zou er zijn, uitgerust en met paard...

____________________________________________________


Odysseus had het gevoel dat de guardian die Bruce werd genoemd hem gedurende het hele gesprek had aangestaard. Hij had geprobeerd het te negeren, maar de drang om terug te staren werd steeds groter. Gelukkig was de vergadering afgelopen voor dat de drang te groot werd, en Odysseus stond al snel weer buiten. Weer met paarden. Fijn. Waar haal ik zo snel een paard vandaan dat mij kan dragen? Odysseus zuchtte. Waar was Roshaf gebleven? Hij had hem sinds de ontmoeting met Phæn niet meer gezien.

Odysseus ging maar buiten de muren zijn benen strekken, een beetje door de vrije natuur wandelen. In een flits dacht hij iemand over de daken te zien springen. Zijn verbeelding waarschijnlijk.

In het bos buiten de muren zat Odysseus nu tegen een boom te rusten. Nou ja, rusten... Het was eerder luieren. Maar Odysseus vond dat hij het wel een beetje verdiend had, na afgelopen weken.

Toen hoorde hij gestap, niet ver van de open plek waar hij zat. Hij besloot te gaan kijken. Hij zag al snel dat de voortbrenger van het geluid een paard was. Maar dit was wel een ongebruikelijk groot paard. "Roshaf!" Odysseus riep het harder dan bedoeld, en verschrikt draaide het dier zijn hoofd naar Odysseus, maar de verwilderde blik maakte al snel plaats voor blijdschap. Blijkbaar had Roshaf Odysseus helemaal naar deze stad gevolgd.

Maar hoe wist het dier dat Odysseus hier was? In Ridgridge hadden ze toch een teleport gebruikt. Hij stond versteld van Roshafs vermogen om hem te vinden. Hij inspecteerde de zadeltassen. Leeg. Waarschijnlijk leeggeroofd terwijl Roshaf uitrustte. Gelukkig had Odysseus de belangrijkste dingen altijd bij zich, en het verlies van een paar kleine dingen deerde hem niet. Hij had Roshaf terug, en de timing had niet beter kunnen zijn. Op zijn ros reed Odysseus terug naar de stad...

____________________________________________________
Niet ver daar vandaan stonden vijf gestaltes. Een ervan stond op een rots, en tuurde naar het bos voor hen. "Weet je het zeker? Het had van iedereen kunnen wezen..." De gestalte achter hem stond op de grond, maar de persoon op de rots kwam nog maar net boven hem uit. "Zeer zeker. Ik zou het overal herkennen. Hij is het." Zei hij met diepe stem. De persoon op de rots tuurde weer voor zich uit. "Ik geloof je. Maar de kans dat het dier ons naar zijn bereider zal leiden betwijfel ik. Als ze bij elkaar in de buurt waren geweest, waarom zat de berijder dan niet op zijn paard?" "Daar zal vast wel een reden voor zijn." Zei de derde persoon, die nog maar niet boven de rots uitkwam, met een hogere stem. "Was ik maar zo zeker van mijn zaak als jullie..." Zuchtte de persoon op de rots, en hij tuurde verder. Toen verstijfde hij. Was dat... Ja, hij kon wel zweren dat dat paard daar bij de muren het paard was dat ze een paar dagen geleden waren tegengekomen! Maar er was een essencieel verschil tussen nu en het moment dat ze het paard hadden gevonden. Het had nu een berijder. Hij zou de ruiter overal hebben herkend. "Jullie hadden gelijk. Het is hem." De man op de rots onderdrukte een vreugdekreet.

"ohjee, gaan we weer een stukje rijden?" Arya grijnst als Muad voor haar ogen in een grote en harige wolf veranderd. Zonder een spoor van angst of twijfel klimt ze bij hem op de rug. als hij begint te rennen gaat de wind snel door haar haren heen en glijd de omgeving snel voorbij. De laatste dagen waren puur genieten geweest. eindelijk samen zonder irritant commentaar, zonder je zwaard te moeten pakken voor echte gevechten en zonder vrees.

"Lief, volgens mij moeten we zo even een stukje afbuigen de linkerkant op, of je moet zin hebben om een stukje te gaan zwemmen?" Het was een kleine waarschuwing voor een meer dat er aan kwam, midden op hun pad. maar tegelijk was het ook bedoeld als een uitnodiging. ze zou het zelf wel heerlijk vinden om weer eens in het water te liggen, dan kon ze zich meteen weer even goed wassen. Arya wist niet wat ze bij de tempel aan zouden treffen. het zou kunnen zijn dat er een hele slachtpartij was geweest, maar ze zouden daar ook opgewacht kunnen worden door Demion, de rest van hun vrienden en de mensen die bij de tempel leefde.

*Muad hoorde Arya's 'waarschuwing' en keek even goed naar hoe het meer lag. Hij deed een niet al te beste poging om een lelijke grijns van zijn kop te houden, en hoopte maar dat Arya zijn gedachten niet kon lezen.
Bij het meer aangekomen, springt hij op, en terwijl hij boven het water hangt verandert hij terug naar zijn normale vorm, neemt hij Arya in zijn armen, en in elkaar verstrengeld veroorzaken ze een golf waar je u tegen zegt.
Al proestend komen ze gezamenlijk weer boven water.*
"Ik geloof dat dit zo ongeveer je idee was?" vraagt hij haar met een ondeugende grijns op zijn gezicht.
*Dan begint hij met haar nat te spetteren.*

*Creanan helpt Madarian uit de drinkbak, en wast meteen het bloed weg van z'n handen. Dan ziet Creanan SoulShatter.*

Creanan: "Is dat een nieuw zwaard?"

Madarian: "Nee, ik heb net een magische steen gekocht en die samengevoegd."

*madarian haalt het zwaard uit de schede en laat het aan Creanan zien. Creanan staat op het punt o het zwaard aan te raken als Linctus roept.*

Linctus: "Creanan, we moeten nog wat bespreken..."

Creanan: "Oké, ik kom er aan."

*Nadat Creanan bij Linctus is lopen ze verder naar binnen.*

Linctus fluistert: "Je weet maar nooit wie de verrader is, en er is iets met die steen. Ik voel dat er iets niet klopt, maar ik weet niet wat..."

Linctus is aan het praten tegen Creanan "Die steen is vreemd. Dat merk je toch ook? Alleen die Madarian is zo naïef dat hij het nooit merkt." Creanan kijkt nog een keer om naar Madarian en knikt. "Je hebt gelijk" zegt Creanan. "Die steen voorspeld niets goed. Daarbij dat iemand 3 betoverde zwaarden bij zich heeft is wel een teken van zijn naïviteit. Die zwaarden zijn op een krachtige manier bezweert terwijl hij zelf niet eens een middel tegen weerwolven kan maken. Die zwaarden zijn dus door iemand anders bezweert of met krachten die Madarian niet beheerst."

"Als we uit deze stad weg zijn dan vertel ik nog wel wat meer over mijn verleden. Maar hier hebben de muren oren." Zei Linctus tegen Creanan. Linctus keek in de rondte. Hij was toch echt geen liefhebber van paardrijden. Hij kon het wel enigszins maar het was niet zijn favoriete bezigheid."

Demion klautert over de daken met een immense snelheid. Hij komt bij de rand van het dak en zat zich af. Hij vliegt de lucht, maakt een vloeiende salto en valt recht naar beneden een steegje in. Zijn voet land als eerst en de rest van zijn lichaam volgt. Demion kijkt rond en zoekt de steeg af. Hij kon zweren dat Linctus en Creanan hier heen gingen. Er was niks te bekennen in de steeg, dus draaide Demion zich om. Na enkele stappen stopte hij even en kneep zijn ogen dicht. Een vreemd gevoel kwam over hem. Even leek er iets in de lucht te hangen. Demion draaide zich weer de steeg in en keek nog eenmaal. Snel snoof hij de lucht van zijn omgeving op. “Bloed?” sprak hij zacht tegen zichzelf. bloed ruiken vond Demion niet meer dan logisch in dit fort, maar in een steegje van de handelssector? Na een paar stappen naar voren zag hij een paar spetters rode kleur op een van de tegels. De gedachten schoten door zijn hoofd. Wie of wat was er gebeurd? Demion schudde de gedachten van zich af en keek naar de lucht. Het kon niet lang meer duren voordat ze richting de tempel gingen. Snel draaide hij zich weer om en rende de steeg uit, richting de ontmoeting plek.
---------------------------------------------
2 ogen volgen Demion door de steeg. Na geruime tijd draait Demion zich om en sprint weg. “En wat hebben we hier?” vraagt een onbekende, fluisterend, op een van de daken aan zichzelf. hij staat op en trekt de mantel iets verder over zijn gezicht. Een flits van een wapen is nog even te zien als hij zich omdraait, over de daken weg sluipt en in het niets verdwijnt.
--------------------------------------------

Na een tijd te hebben gerent, mindert Demion vaart. Hij komt bij de ontmoeting plaats, waar ze gezamenlijk naar de paarden zouden lopen. In de verte zit Demion de Madarian, Creanan en Linctus al aankomen. Madarian straalde iets vreemds af, maar wat? Creanan keek wat schichtig om zich heen en Linctus kijkt gespannen rond. Wat zou er toch met hen gebeurd zijn in de stad? Ryu, Odysseus en Phæn waren ook nog nergens te bekennen. Het enige wat Demion nu kon doen is achteruit tegen de muur aanleunen en wachten tot ze weer complete zijn.