Arya had het niet bepaald aan zien komen, maar eenmaal in het water en met het hoofd weer boven grijnsde ze van oor tot oor en begon water naar Muad te spetteren. " Ik had het iets rustiger gedacht, maar dit was nog beter!" Arya dook onder water toen Muad een hele golf water haar kant op stuurde, en zwom onder water totdat ze achter hem was. Ze wachtte eventjes, totdat hij verbaast rond leek te kijken. Ze sprong uit het water en op zijn nek, waardoor ook hij even kopje onder ging. Ze dook er wel meteen weer vanaf, en wachtte boven water op haar verloofde.

Toen hij weer boven kwam spoot er een fonteintje water uit zijn mond. " zo pestkop, die kreeg je terug. waarvan weet ik niet, maar er zal vast wel iets geweest zijn waarvoor ik je nog terug moest pakken."

Linctus ging op een bankje zitten bij de ontmoetingsplaats. Terwijl hij daar zat bleef hij Madarian aankijken. Madarian had dat zelf ook al opgemerkt en vond het nu onderhand wel echt irritant worden. "Hou daar eens mee op!" Begon Madarian tegen Linctus. "Waarmee?" Vroeg Linctus kalm. Madarian werd hier weer iets bozer door. "Met dat staren van jou. Ik wordt er knettergek van."

Lincus bleef Madarian aankijken terwijl hij een appel uit zijn zak graaide. Hij nam een flinke hap en zei toen met volle mond. "Weet jij zeker dat je niet al gek was?" Linctus eet verder. Madarian is nu echter om te ploffen. "Stop met mij zo aan te kijken!." "Of anders?" Antwoord Linctus. Hij ziet Madarian weer een energiebol oproepen. "Pak aan." Schreeuw Madarian terwijl de bol snel naar Linctus vliegt. Linctus rolt net op tijd van het bankje af. Die woede aanvallen van Madarian zorgen ervoor dat Madarian minder goed kan richten. Linctus staat weer op en gaat op het bankje zitten. Hij doet dit alles uiteraard terwijl hij Madarian blijft aankijken.

"Ach laat ook maar." Begint Madarian geërgerd. Madarian loopt naar een steegje en gaat er net om de hoek staan. Linctus keek naar Creanan. "Wat had die?" Vroeg Linctus. Creanan haalde zijn schouders op. Linctus had hem namelijk niet de hele tijd aangekeken, maar Madarian dacht van wel. Hij leek er zo van overtuigd. Linctus schudde zijn hoofd. Het was allemaal zo vreemd wat er gebeurde.

Opeens viel er bij Creanan een kwartje. Hij richtte zich weer op Linctus en focuste zich.
Linctus, valt het jou ook niet op dat sinds we uit het kasteel zijn Madarian vaker zijn Plasmabollen gebruikt?
Zonder te antwoorden knikte Linctus.

Creanan vond het maar niets. Was er soms iets misgegaan tijdens het gevecht met de vampier? Hadden ze iets over het hoofd gezien?
En waar waren Arya en Muad'Dhib?

'Zeg Linctus, wat zeg je ervan als we eens iets gaan maken voor het onderdrukken je Aura? Ik weet niet hoeveel jij daar nog van over hebt?' fluisterde hij bijna onhoorbaar tegen hem. 'Bovendien heb ik het hier op dit plein wel gezien,' zei hij nét iets te hard.

Demion keek op naar Creanan en Linctus. Wat hadden die twee uitgevreten? Demion waagde zijn kans en liep naar de twee toe. Ze waren elkaar aan het toe fluisteren. Demion trok zijn wenkbrauw op. Sinds wanneer waren die twee de beste maatjes? Hij sprak zacht “Linctus? Creanan? Wat is er gebeurd vandaag? Ik volgde jullie de steeg in en er was niemand meer. Ik vond wel bloed restanten. Kan iemand mij dit uitleggen?”. Creanan en Linctus keken elkaar even aan en keken toen om naar Demion. "volgens mij kunnen we Demion wel vertrouwen" fluisterde Creanan tegen Linctus. Linctus keek even bedenkelijk "misschien wel... misschien zelfs niet".

--------------------------------------------
Op het dak van een hoog gebouw stond het mysterieuze figuur stilletjes toe te kijken naar de groep, zodat niemand hem kon opmerken. zijn ogen gluurde net onder zijn kap vandaan. “wat een kracht zit er in die groep he?” sprak een stem achter de man. Een Necromancer kwam uit een donkere mist te voorschijn. De man keek niet om en bleef naar de groep staren. “begrijp je nou wat ik bedoel?” sprak de necromancer weer zacht in zijn oor. “jij kan het ook voelen he?” griffelde de necromancer opnieuw. “Laat me met rust” sprak het figuur zacht en kalm. De necromancer schudde zijn hoofd “de necros laat niet zomaar hun investering lopen. Na alles wat de necros voor jouw gedaan heb, mag je wel iets meer dankbaar zijn!”. De man draaide zich om en keek de Necromancer diep in zijn duisteren ogen “Deze krijgers zijn anders… er is iets vreemds met ze. Ik weet alleen niet wat”. De necromancer leek boos te waren, maar beet even op zijn lip. Op een gefrustreerde toon sprak hij verder. “Jij doet gewoon wat je word opgedragen Assasian en stelt geen vragen”. De man keerde zich om en keek weer naar beneden. (toch is er iets vreemds aan de hand)

Linctus knikte. Het was inderdaad opvallend dat Madarian zich anders gedroeg na het gevecht bij het kasteel. Ook had Creanan gelijk over zijn aura. Hij had al een hele tijd zijn flesje niet gebruikt en moest nu vanuit zichzelf zijn aura verbergen. Hat was dus wat makkelijker als hij weer een middeltje kreeg.

Linctus liep samen met Creanan weg van het plein. Even verder ging Linctus uitleggen welke ingredienten er in het huidige middeltje zaten. Creanan had nog nooit gehoord van een middel voor het verbergen van een Aura, maar begreep nu wel hoe het werkte. "Zou het mogelijk zijn om hier een drankje van te maken? Nu moet ik het over me heen gieten omdat het giftig is." zei Linctus tegen Creanan. Creanan dacht na over de ingredienten en snapte dat het ook giftig was in die samenstelling.

Toen Demion eraan kwam zweeg Linctus. "Wat is er gebeurt?" vroeg demion. Linctus wist wat Demion bedoelde. "We hadden een meningsverschil met iemand in het steegje en toen viel hij plots dood neer. Ik denk dat de duivel hem greep." Linctus lachte, maar Demion vond het niet zo grappig. "Dit kan problemen opleveren." Begon Demion. "Zeker als jullie de waarheid niet vertellen." Linctus keek nu boos naar Demion. "Wil je mij uitmaken voor leugenaar?" Linctus keek boos naar Demion. "Ik maak je voor niets uit. Maar je liegt nu wel tegen me" Antwoorde Demion. "Sommige dingen kunnen namelijk niet in deze stad besproken worden ben ik achter." Zei Linctus en Demion knikte dat hij het begreep.

Creanan haalde snel uit zijn mouw een van de mesjes tevoorschijn en liet het in een handbeweging zien voordat hij het weer in zijn mouw wegstopte.
'Ik hoop dat we hier iets mee kunnen maar niet zolang we bekeken worden Demion.'

Linctus knikte instemmend, hij mocht dan wel een irritante hufter zijn, dom was hij ook niet.
'Kan jij ons wat privacy verschaffen Demion? We moeten ergens wat kunnen brouwen en kunnen praten waar de 4 muren geen oren hebben.'

Demion keek naar het mesje en dacht even diep na. wat betekende dat mesje en waar was een veilige plek? Zij ogen sprongen open en hij keek omhoog naar een hoge kerktoren. Met zijn ogen gebaarde hij naar de toren en de andere keken onopvallend rond. “We moeten niet te lang wegblijven. De rest komt straks ook weer terug voor vertrek” fluisterde Demion zacht. De andere twee knikte en volgde Demion via kleine steegjes naar de verlaten kerktoren. Eenmaal daar aangekomen gaf Linctus een zet tegen de deur die open ging met een krakend geluid. Ze snelde naar binnen en sloten snel de deur. “kom, volg mij de trap op” sprak Demion nog steeds stilletjes. Demion duwde aan het eind van de trap een luik open. Zo kwamen ze in de ruimte met de bel. “ik denk dat we hier wel even prive kunnen praten

Linctus keek om zich heen en zag dezelfde raaf in de raam opening zitten. "Jullie vinden het toch niet erg als een vriend van mij meeluisterd?" Begon Linctus bij het zien van de raaf. De rest keek verbaast. "ow trouwens Demion. Als je ergens bij belangrijke vergaderingen ziet dan kun je het best het beste wegjagen. Hij is namelijk een spion van de Necros." Linctus lachte maar Creanan en Demion keken meer verbaast. "Zeg maar dat Ik Tal' Rasha wel zelf opzoek." Zei Linctus tegen de raaf en die vloog weg. "Nu kunnen we praten" begin Linctus.

Demion sloeg zichzelf voor zijn kop. De raaf natuurlijk! Hoe kon hij er niet op hebben gelet? Nu er niks meer te bekennen was kon Creanan en Linctus eindelijk vertellen, wat ze niet eerder wilde prijsgeven. “wat is er aan de hand?” vroeg Demion.

*Madarian was niet zichzelf. Hij mist Amber, z'n huis en z'n stad. Meestal is hij na een korte tijd weer terug, maar dit zou een langere tijd duren. Ook het weerwolf zijn begint z'n tol te eisen. De magische zwarte steen in SoulShatter voelt ook een beetje vreemd aan. Al met al is hij wat geirriteerd. Wat Madarian niet weet is dat de steen ook wat negatieve invloed heeft in hem. Des te meer geirriteerd iemand is, des te eerder er gevoechten wordt en des te sneller zijn de 1000 zielen binnen...*

Madarian: Amber, ik mis je! Ik vrees dat deze reis een langere tijd gaat duren dan ik zou willen. Was je maar bij me!

Amber: De meeste spullen zijn geregeld voor de bruiloft. Met de rest moet ik echter wachten totdat de datum bekend is: het eten vooral. Weet je wat? Ik kom naar je toe!

Madarian: Het wordt gevaarlijk. Veel ondoden, magiers en weet ik veel wat voor gevaren. Weet je het zeker?

Amber: Een beetje oefenen kan geen kwaad. Het is al weer een tijdje geleden dat ik gevochten heb.

*Madarian seint z'n locatie door, en Amber gaat zich klaarmaken voor de reis. De draak luistert mee, zonder dat iemand het door heeft.*

"Pffffrrrrt" zegt Muad terwijl hij een straal water uit spuugt.
"Waar was... pfrt... dat nu weer goed voor? Die krijg je terug!"
*Muad duikt onder water, zoekt een stevige rots in de buurt op, en zet zich daar op af.
Hij schiet het water uit, draait een keer om zijn as, en maakt dan een bommetje vlak voor de neus van Arya.
Als hij weer boven komt, kijkt hij haar ondeugend aan.*
"Mij onderwater duwen heh?" zegthij met een dikke knipoog.
*Dan pakt hij haar vast, en trekt haar naar wat ondieper water, en gaat hij met haar stoeien.*

Er gingen grote golven door het ondiepe gedeelte van het water terwijl de twee op elkaar klommen, de ander even onderduwde en water heen en weer spetterde. Arya merkte dat ze de plotselinge verfrissing heerlijk vond ze liet het ook duidelijk zien, want het overgrote deel van de tijd stond er een grijns van oor tot oor op haar gezicht.

" Tik!" Ze raakte Muad eventjes kort aan op zijn linkerschouder, en zwom er daarna als de wiedeweerga uit zijn buurt. " Kom me dan halen!" Arya dook onderwater, richting het diepere gedeelte van het meer. voordeel van elf zijn: adem lang in kunnen houden. zeker na veel gezwommen te hebben

*Nog voordat hij terug kon tikken, was Arya alweer onder water verdwenen.*
"Wa?" roept hij uit, terwijl hij Arya onder hem door ziet zwemmen, en als een razende van hem vandaan zwemmen. "Maar dat laat ik niet zomaar over mijn kant gaan!"
*Ook Muad duikt onder water, en gaat achter Arya aan, maar hij merkt al snel dat Arya veel en veel sneller kan zwemmen dan hij.* "Drlas nriet eerlrijk" roept hij onder water uit, en schiet dan weer omhoog, omdat hij door die uitroep per ongeluk al zijn lucht had verspeeld.
"Ik ga je wel krijgen!" En met die woorden veranderd hij weer in de wolf, en peddelt dan rustig naar Arya toe, omdat hij haar nu wel makkelijk bij kan houden.
*Hij tikt haar met zijn staart aan, zegt "woef" en zwemt dan zo snel mogelijk weg.*
Pak me dan, als je kan hoort ze Muad en Dhib tegelijkertijd tegen haar zeggen.

Arya draait zich om zodra ze een tik voelt en ziet Muad'Dhib in wolf-vorm heel snel wegzwemmen. Haar ogen worden wijd, maar snel gaat ze naar boven om nog even lucht te happen en er dan achteraan te gaan. " Valsspeler die je er bent!" Arya gilt het terwijl ze nog wat adem hapt, onderwater duikt en dan weer achter de wolf aangaat. Ze zwom even wat sneller dan dat ze eerst had gedaan, maar merkte dat het bijhouden van de wolf toch een stukje lastiger was dan ze eerst had gedacht. Na een achtervolging waarin zijn voorsprong groter en groter werd ging ze weer naar boven om lucht te halen, en keek vandaar over het water uit. de zon weerspiegelde op het oppervlak, maar ze kon Muad toch nog met gemak zien. "ik krijg je nog wel te pakken.. alleen.. hoe.."

Even moest ze denken, want ze zou heb zeker niet laten winnen, en al helemaal niet omdat hij toch valsspeelde. er borrelde langzaam wel een heel gemeen ideetje op, alleen ze wist niet of ze er genoeg trots aan overhield om zoiets uit te voeren.

*Amber pakt haar spullen. Ze heeft altijd wat spullen klaar staan voor het geval ze plotsklaps weg moet. Daarna gaat ze naar de stal vlak buiten de stad. Daar huurt ze een paard en ze rijdt richting de stad waar Madarian nu is.*

Valsspeler? Ok... Als jij het zegt stuurt Muad Arya toe, terwijl hij van haar weg zwemt. Om de zoveel tijd boven komend om even wat lucht te happen.
Ik wou dat ik kieuwen had... bedenkt hij zich.
*Dan komt er plotseling een gemene grijns op zijn kop, terwijl er een gemeen plannetje op komt drijven in zijn gedachte.
Rustig peddelt hij terug naar Arya, die hem met een verbaasde blik aan zit te kijken, en blijft dan precies buiten haar bereik rondjes om haar heen zwemmen.*
hihi, pak ons dan, als je kan hoort ze Dhib tegen haar zeggen, terwijl de wolf een ondeugende twinkeling in zijn ogen krijgt.
Muad: Wat ben je trouwens van plan, lief? Je ziet er uit alsof je net een idee hebt gekregen.
Dhib: Oooh, moeten we nu bang zijn?

*Amber rijdt snel via de paden die er zijn. Op die wegen wordt veel gepatrouilleerd door wachters om ze zo veilig mogelijk te houden. Weinig dieren en bandieten wagen zich bij de paden. Af en toe ziet Amber wat dieren wegspringen. Er springt bij een brug een bandiet tevoorschijn, maar door de snelheid die Amber heeft is ze hem al voorbij voordat de bandiet kan reageren.*

*Madarian zit verder te bladeren in het zwarte boek. Er staan veel dingen in die niet kloppen. Het lijkt een soort nepmagieboek. Des te meer Madarian in het boek leest, des te meer hij ervan overtuigd is dat het op een speciale manier gelezen moet worden. En alleen zeer krachtige boeken worden op die manier geschreven. Dan krijgt Madarian een ingeving.

Hij probeert opnieuw de vuurspreuk en tegenspreuk uit, maar dan omgekeerd. Eerst gooit hij de tegenspreuk. Een kleine vuurbal vormt zich. Madarian draait de vuurbal naar hem toe. Dan spreekt hij de oorspronkelijke spreuk, en de vuurbal verdwijnt! Madarian glimlacht. Eindelijk wat vooruitgang, Amber komt naar me toe...*

" Niks hoor..." Arya schud het idee snel uit haar hoofd weg. ze had liever nog wat langer te leven op een 'normale' manier. Wel dook/zwom ze bijna meteen naar Muad'Dhib toe, zodat het zijn beurt weer was om achter haar aan te jagen. haar grijns verdween echter toen hij er zo snel vandoor ging dat ze gewoon niet had kunnen zien waar hij heen was gegaan. het oppervlak waar hij had gezeten was vlak, en er leken geen luchtbellen in de buurt te zijn. Stomverbaast keek Arya rond haar heen, maar ze zag geen enkel teken van hem. Ook onderwater, al was haar zicht niet zo gruwelijk ver, kon ze geen enkel spoor van haar lief ontdekken. Arya ging weer naar boven om adem te halen en draaide daar nogmaals rond, om te kijken of hij weer boven water was verschenen.

" Muad..?" Ze fluisterde eerst even, omdat het in haar keel bleef steken, ze herhaalde zijn naam, maar kreeg nog geen reactie. argh... wat kan hij allemaal wat ik niet weet..

Aan de rand van het meer werd een rots geabsorbeerd door het donker en erop verscheen een duister oog, dat toekeek naar het schouwspel, volledig gekleed in schaduwen. Uit het zicht genomen door het gebrek aan licht, wiens elke poging om de rots terug te winnen een hopeloze uitkomst had. Beweging noch geluid verraadde zijn positie, omarmd door de stilte die zich aan de rand van het meer had verzameld. De continue golven van geluid, gecreëerd door spetterende doorbrekingen van het wateroppervlak, kwamen niet in de aandacht, ondanks hun stijgende vraag erom. Het oog rustte zijn blik op de vrouw, gedragen door het water, wachtend op reactie van haar minnaar.
______________________________________________________

Phæn liep weer eens hopeloos verdwaald door de straten van het fort, elk herkenningspunt dat onder de aandacht kwam leek bedrog te zijn en elke hoop om een bekende tegen te komen, iedere keer als hij de hoek om ging vervlogen. Hij gaf zich weer over aan de wolf in zich, die na al die tijd van herhalende straten en stegen, zich bijna thuis was gaan voelen in het fort. Feilloos vond hij de weg terug en droeg het lichaam weer over toen Demion in zicht kwam. 'Hey, Demion!' Ook Linctus en Creanan traden zijn zicht binnen en Demion leek met hun in gesprek te zijn. In verdere stilte naderde hij hun positie, niet de intentie te hebben om hun gesprek te doorbreken.

Linctus en Creanan vertelde Demion hun verhaal. Zo vreemd als het klonk verbaasde het Demion blijkbaar niks. Zijn gezicht verroerde niet. Na geruime tijd kwam er beweging in zijn lichaam. Hij zag Phæn naderen in stilte terwijl hij rondkeek of er geen raven meer waren. Even stak hij zijn hand op naar Phæn om te laten blijken dat hij opgemerkt was en hij niet stoorde. Hij kwam naast Demion staan en tikte Creanan aan. “wat is er gaande?” Creanan vertelde hem even in het kort de gebeurtenissen en richtte zich toen weer naar Demion.

Demion draaide zich rap om en keek via een gat in het dak over de stad. “Een verrader in ons midden?… hmmm….”. hij liep weer even heen en weer en wreef over zijn kin. “het is vrij riskant om direct naar de tempel te gaan, mocht die man de waarheid hebben gesproken……. Maar ik denk dat we nu geen keuze meer hebben. Het grootte Necros leger kan elk moment deze kant op trekken en we moeten extra hulp halen”. Linctus wreef over zijn achterhoofd. “Waarom?”. Demion draaide zich naar Linctus “Hoe bedoel je waarom?….wat denk je zelf?”. Linctus trok zijn wenkbrauw op “Jij was toch zo slim? Waarom denk jij er dan niet aan om hulp te vragen via dat telepathische truckje van je!”. Demion knikte “Goed van je bedacht, maar de Necros heeft alle communicatie richting de Tempel geblokkeerd met machtige magie”. Linctus draaide zich om en reageerde met een simpel “oh….”. Demion keek weer door het gat in het dak over de daken van de stad, maar bleef nu naar buiten staren. “Wat is er” vroeg Creanan, die Demions lichaamstaal aardig kon lezen.

Buiten op het dak keek een man naar de toren. Zijn mantel was nog ver over zijn gezicht getrokken. Even leek hij oogcontact te maken met een van zijn opdrachten die naar beneden keek. “aaaah…. Jij bent wel een heel speciale opdracht nietwaar?” sprak hij zacht in zichzelf. hij draaide zich om en sprong van het dak af een steeg in.

Demion draaide zich om “sorry?”. “wat er is?” vroeg Creanan nogmaals. Demion schudde zijn hoofd en keek nogmaals naar buiten. De man was nergens meer te bekennen. “Ik denk dat we terug moeten naar de verzamelplaats. Blijf wel alert. Als een van de groep Necros is, dan kunnen we nog problemen verwachten. Ik hoop dat het niet klopt”. Linctus draaide zich om en begon al weg te lopen. “Ik ben het in ieder geval niet!” riep hij naar achteren, terwijl hij de wenteltrap af liep. Creanan en Phæn, trokken hun schouders op en volgde Linctus naar benenden. “Kom je?” vroeg Phæn. Demion knikte en liep achter de anderen aan… maar niet zonder nogmaals een blik te werpen over de daken. Had hij die man ingebeeld? Of stonden ze op het punt nogmaals in de problemen te komen.

Op de verzamelplaats aangekomen zagen ze de rest. Iedereen was nu bij elkaar. Hmmm Dacht Linctus bij zichzelf. Als ik toch met deze groep meereis, dan heeft het ook eigenlijk geen zin dat ik mijn zwaard zo verberg. Met die gedachte spitte Linctus in zijn zak. Daar vond hij een oude leren riem om zijn zwaard aan te hangen. Hij deed deze meteen om en hing zijn zwaard erin.

"Kunnen we gaan?" Begon Linctus. "Ik denk niet dat de Necros langer om ons zullen wachten." De groep knikte en begon zich gereed te maken. Linctus liep naar Creanan. "Waarom zijn er eigenlijk geen elven? Ik dacht dat die altijd genieten als ze de held mogen spelen. Of de barbaren. Ik zie niemand. Dat doet je toch eigenlijk wel afvragen waarom de orde nauwelijks bondgenoten heeft." Linctus liep weg en Creanan bleef nadenken.

Madarian: "Dat is waar. Er moeten toch wat mogelijkheden zijn voor extra mensen? Ik kan altijd een goed woordje doen bij m'n vriend de hofmagier. Misschien kan hij de koning overtuigen om wat troepen te sturen."

Demion keek Madarian even aan en zei: "Des te meer des te beter!"

Madarian: Hoi oude vriend. Ik heb een verzoek. Het recept dat je gestuurd hebt, blijkt niet de goede te zijn, maar het hoofd van de Necro's schijnt wel een goed recept te hebben. Ze zijn bezig een fort aan te vallen, en wie weet waar ze daarna allemaal aanvallen. Kun je de koning overtuigen om wat troepen te sturen?

*Terwijl Muad probeert uit alle macht achter Arya te blijven, terwijl hij ook nog eens probeert om geen rimpels te veroorzaken.
Stiekem moest hij wel lachen om haar verbazing, ook al moest hij zich verbijten om stil te blijven terwijl ze om hem riep.*
Zo'n makkelijk truukje roept Dhib ondertussen uit. Gewoon mmmm... Zak, waarom moet je me nu weer tegenhouden?
Muad antwoord met een klinkend stilzwijgen.
*Dan wordt zijn aandacht getrokken door een vreemd iets voor ze, vlak achter een steen. Dat onnatuurlijke samentrekken van schaduwen had hij al eens eerder gezien.
Stilletjes zwemt hij naar Arya toe, en fluistert haar dan in haar oor.*
"Schrik niet, speel door, kijk recht vooruit, naar die eenzame rots op de oever, en vertel me wat je ziet."
*Dan legt Muad zijn handen zachtjes op Arya's schouders, en knijpt even om haar te laten merken dat hij bij haar in de buurt was, en altijd zou blijven.*

Arya schrok wel degelijk toen hij opeens weer achter haar leek te zijn, zijn stem gesproken hoorde woorden en zijn hand op haar schouder voelde. Door wat hij zei kon ze echter inspelen op de gebeurtenis. Ze draaide zich meteen om naar hem, en Spetterde wat water in de gezicht. doordat ze nu met haar rug in de richting van de door hem aangewezen plek was kon ze met haar ogen bevestigen dat ze hem begrepen had, terwijl ze Qua stemgebruik doorging op het spelen. " Mij een beetje van achteren besluipen he.. durf je wel!" Arya zwom weer in zijn richting, draaide een rondje om hem heen zodat de rare plaats heel even in haar zicht kwam. Daarna bleef ze voor Muad trappelen, zodat ze op een plek met har hoofd boven het wateroppervlak bleef.

" magier.." Ze fluisterde het woord, maar durfde de naam even niet te noemen.