Nu dat ze bijna er waren, werd de sfeer al een stuk rustiger. de zon verlichte het woud mooi oranje en de warme middag zon voelde heerlijk aan. Demion en Ryu keek beide om naar Linctus en toen naar elkaar. "En toch is er iets vreemds aan die Linctus... dat kan niet anders" mopperde Ryu. Demion voelde dit ook, maar kon niks bewijzen, dus de tijd moest zorgen voor een antwoord. hopelijk kwam hij er zelf mee. hun kampplek kwam in zicht. een mooie waterval verwelkomde het genootschap. de grot die naast de waterval was kon goed zorgen voor beschutting van de elementen en het koele water ernaast was helder en drinkbaar.

Ryu plofte zijn spullen neer een rekte zich uit. "MHuaahaaaa! he he, eindelijk weer even mijn beentjes rust gunnen". hij plofte op een steen en rekte zich verder uit. de stenen waren nog warm door de zon en Ryu vond dit maar al te lekker. Demion keek rond naar de anderen die nu ook hun spullen hadden neergezet en zich even uitrekte na de lange wandel. "Morgen komen we in Ridgride, en zullen we naar Leavington gaan... neem je rust... Odysseus en ik zullen de eerste wacht nemen".

*Madarian zoekt een rustgevend plekje voor z'n wolvenkooi. In het hoge gras voor en zachte ondergrond, waar een mogelijkheid is om te drinken. Madarian maakt een kleine kuil en een ondiepe sleuf richting het water zodat de kuil volstroomt. Perfect. Het is bijna donker. Het zal niet lang meer duren. Madarian gaat op de plek staan en activeert z'n kooi. Daarna trekt hij z'n meeste kleding uit, zodat hij z'n spullen niet hoeft te repareren.*

Madarian: "De wolf in me zal ook waakzaam zijn. Als er iets te verscheuren is, dan laat de wolf het jullie wel weten..."

De nacht was soepel verlopen. Zonder enig gevaar was de groep de nacht doorgekomen. De wacht werd afgewisseld. Door Linctus en Creanan. Het werd nu inmiddels alweer ochtend en Linctus en Creanan zaten bij het vuur. "Wat is nou jou geheim? Wie ben jij nou echt?" Vroeg Creanan. "De andere worden wakker." antwoordde Linctus. "We zullen dus zo gaan vertrekken." Linctus begon eten klaar te maken voor de groep boven het vuur. Hopelijk lustte de groep gebraden rat als ontbijt.

*Muad keek verschrikt op toen Pablo de zwarte bol vormde. Het zag er slecht uit voor hun allen, en hij wist dat Shana, Dhib (ook al zou die niets doen), en hijzelf te laat zouden zijn om de bol tegen te houden. Desondanks probeerde hij het toch, en begon hij naar Arya toe te rennen.
Tot zijn opluchting zag hij Arya de bol weer weg slaan, richting Pablo, die vol geraakt werd. Wat er toen gebeurde kon hij niet volgen, totdat alle schaduwen rondom het meer als een bezetene toch op Arya af kwamen.
Een half moment voordat Arya geraakt werd wist hij achter haar te komen, en ving hij haar op, terwijl de volle woede van de schaduwen op haar los gelaten werden.
Gezamenlijk vielen ze achterover.
Muad voelde een harde klap op zijn achterhoofd, terwijl hij een steen die tussen het struikgewas verstopt lag raakte, waarna hij ook het bewustzijn verloor.*

*Een hele tijd later voelde Muad dat iets of iemand zijn gezicht likte. Toen hij zijn ogen open deed, keek hij recht in de ogen van Shana.
Hij probeerde op te staan, maar toen merkte hij dat zijn lichaam al stond. Verdwaasd keek hij om zich heen, niet begrijpend wat er aan de hand was.
Toen hij eindelijk het zicht had gevonden wat hij zocht, stond zijn hart bijna stil.
Hij keek recht in de angstige ogen van Arya, en daarin zag hij zijn ogen rood weerspiegeld.*
Nee!!! schreeuwde hij uit, terwijl hij angstvallig begon zich tegen Dhib te verzetten.
"Goh... Ben je eindelijk ook weer bij, Broertje? Kijk en geniet, zou ik zeggen."

Arya keek recht in het gezicht van Muad'Dhib, maar ze wist precies naar welke van de twee ze nu keek, want het rood in de ogen van Dhib was onmogelijk met iets anders te verwarren. " eerm... Zullen we eventjes wachten met mij het hart uit mijn lijf scheuren en de rest van de gruwelijke dingen totdat ik eerst die rust had waarvoor ik eigenlijk even een ander pad had genomen? en ik zou graag ook zelf nog even de trouwerij mee willen maken..."

heel voorzichtig stond arya op, en snel wierp ze een blik op het meer. van Pablo was nog niks te zien door de vreemde mist, maar die leek nu weg te trekken. ik spring verdorie van het ene probleem naar het andere..

"Wees niet bang, schatje, ik ga je hart niet uit rukken. Ik ben gewoon nogsteeds van plan wat ik al die tijd al van plan was, weet je nog wel? In die andere realiteit?
En als ik het netjes wil doen, zal ik ook moeten wachten tot je met mijn broertje, en dus ook met mij getrouwd bent.
En laat ik er nou net zin in hebben om het netjes te doen.
En daar komt bij dat ik eerst wil weten of je nog verder transformeert tot engel, of dat je zo half-om-half blijft...."
*Dhib blijft even stil, terwijl het lijkt alsof hij met zichzelf aan het discussiëren is.*
"Ik wil eerst nog even met je spelen, schatje. Dus geniet maar van je rust, zolang het nu nog kan."
*Op dat moment lijkt het alsof Dhib even struikelt, en daardoor zijn ogen even dicht doet. Als hij weer op kijkt, ziet Arya weer de vertrouwde gouden kleur ogen van Muad, die een beetje vreemd om zich heen kijkt, terwijl hij niet kan geloven dat Dhib zijn lichaam vrijwillig terug heeft gegeven.*

Verder transformeert tot engel.. mis ik iets ofzo? ook zij stond even stil, denken over wat Dhib had gezegt, en nog verbaasder toen opeens er weer gouden ogen naar haar keken in plaats van een paar rode ogen. Ze stond even stil, maar nam daarna Muad in een stevige omhelsing. hij was er weer, precies zoals het moest zijn. Zo stond ze even, gewoon even rustig wordend van zijn aanwezigheid en warmte, gewoon even alles laten bezinken. Dhib kon en zou haar nu niks doen. Arya moest een paar keer diep ademhalen.

" is alles goed met je?" Ze merkte dat haar stem een beetje trilde. Arya ging een klein beetje terug, mar hield hem nog steeds vast terwijl ze in zijn ogen keek. ze waren nog steeds goud, nog steeds dat perfecte goud dat ze zich kon herinneren.

"Ehm... ja, ik denk het wel.." antwoord hij net zo trillerig als Arya
*Hij voelt even aan zijn achterhoofd, op de plek waar hij gevallen was, en krimpt een klein beetje in
Dan kijkt hij even naar zijn vingers, en haalt dan weer opgelucht adem, en kijkt hij Arya intens aan*
"Ja, alles is nu perfect."
*Hij kijkt haar nog een klein moment aan, en zoent haar dan.*
"Ik heb je gemist, zo naast me." mompelt hij, terwijl hij haar omhelst en haar haren streelt.
*Plotseling krijgt hij echter een vastberaden trek in zijn gezicht.*
"Hoog tijd om te gaan trouwen! We zijn immers onderweg naar een tempel, daar zullen ze vast wel iemand hebben die ons in de echt kan verbinden.
Zullen we maar weer?"
*Hij pakt Arya's hand stevig vast, en begint dan te lopen.*
"Ik hoop alleen wel dat jij weet waar we naar toe moeten..."

Na het ontbijt pakte de krijgers hun spullen weer bij elkaar. Ryu en Demion keken nog geen tien seconden naar de kaart of Linctus gooide alweer een opmerking naar hun hoofd. "Zijn jullie soms de weg weer kwijt?" Linctus lachte. Na even op de kaart gekeken te hebben volgde de groep Demion en Ryu. "Klopt het dat de tempel onder dreiging valt? Dat het aangevallen gaat worden?" Vroeg Linctus opeens. Ryu draaide zich om. Hoe wist Linctus zoiets. Linctus leek niet de persoon te zijn die op de hoogte was van de laatste stand van zaken.

Linctus zag Ryu zijn verbaasde blik en greep zijn kans. "Je denkt toch niet dat ik niets weet? Ik ben geen Madarian die geen fatsoenlijk tegengif kan brouwen. Ik weet tenminste wel wat ik doe." Linctus keek naar Madarian die boos naar Linctus terug keek. "Wat kijk je nou? Ik ga je niet laten apporteren dus vraag maar aan iemand anders." Madarian vormde weer een plasma bol en keek naar Linctus. "Wat zei je ook al weer?"

Linctus schraapte zijn keel. "Dat ik wel weet wat ik doe. Als ik jou was zou ik geen energie verspillen. Dat bolletje van jou kunnen we later misschien nog wel gebruiken." Madarian verroerde zich niet en bleef de bol op Linctus richten. "Je kunt niet eens je woede beheersen, laat staan magie." Linctus keek Madarian uitdagend aan. Echter was Creanan op tijd met het overtuigen van Madarian dat Linctus het niet waard was. Gedurende de rest van de toch zou Madarian Linctus in de gaten houden.

"ik weet inderdaad waar we heen moeten gaan. Voordat ik vertrok ging Demion even achter me aan, en hij gaf me iets om de weg mee te vinden." Met haar vrije hand zocht Arya in een van de kleine buideltjes die ze aan haar riem had zitten, en na ongeveer een minuut haalde ze een kleurrijke steen er uit. Ze hield deze in haar open hand zodat Muad'Dhib hem ook kon bekijken. " met deze kan ik tempel vinden, waar ik ook ben en hoe ver ik er ook van af zit." Even sloot Arya haar ogen, om de vreemde veranderde kleuren van het landschap op te nemen, en daarna wees ze een richting aan. " We moeten die kant op. "

samen met Muad liep ze hand in hand door de bossen. de steen hield ze voornamelijk in haar zak, maar soms controleerde ze eventjes. Van de felle kleuren die ze zag als ze de steen te lang vasthield werd ze een beetje duizelig. Op gegeven moment gaf ze hem even aan Muad, om hem te laten zien wat het precies deed. " Demion denkt ook echt wel aan alles.. maar ik ben er blij mee. ik denk niet dat we de tempel anders snel hadden gevonden." de zon begon langzamerhand te zakken terwijl ze liepen, en op gegeven moment stelde Arya te stoppen om wat te jagen, en daarna te gaan slapen. ze was moe geworden van de dag.

Het gezelschap kom na een middag zonder problemen, veilig in Ridgride aan als de zon op zijn hoogste punt staat. Op de een of andere manier leek de zon warmer dan normaal. De druppeltjes zweet stroomde van Ryu’s voorhoofd. “aaah man, wat is het warm”. Demion knikte, die het ook warm had. Ze liepen naar door de stad van straat naar straat, wat net een labyrint leek. Uiteindelijk kwamen ze in een klein straatje met een hek en een grote brede man ervoor. Demion liep naar de man toe terwijl de rest op afstand bleef. Hij fluisterde hem iets toe waardoor hij het grote hek opendraaide. Ze liepen nu met ze alle door het hek en gingen het gebouw binnen.

Het leek net een grote schuur, maar er hing een vreemde waas in deze ruimte. Iedereen behalve Ryu en Demion keken wat oplettend om hun heen. Ze wisten namelijk niet wat er ging gebeuren. Er lag een cluster stenen in het midden van de kamer die een 8 hoekige vormde. Demion liep naar de cirkel en strooide wat poeder van een vaas naast de cirkel in tussen de stenen en begon zacht te spreken. Na een volle minuut, stopte Demion en liep naar de groep “Aanschouw….”. op het moment dat hij dit woord uitsprak flitste een fel licht door de kamer en er ontstond een portaal, dat op een grote bel water leek.

“Je verwacht toch zeker niet dat ik daar in ga springen” reageerde Linctus wat geïrriteerd. Ryu draaide zijn ogen en nam een aanloop. Hij sprong door de poort en verdween. Odysseus keek wat twijfelachtig “Is dit veilig?”. Demion knikte “ik ga wel als laatst zodat ik zeker weet dat iedereen er veilig doorkomt…wees niet bang Odysseus, het enige wat je voelt is even een soort van knijpend gevoel in je buik, alsof je dagen niet gegeten had, maar dat gaat binnen 10 minuten over”. Odysseus leek nog steeds te twijfelen, maar nam toch een aanloop. De rest volgde al snel. Demion was nu aan de beurt. Hij nam ook een aanloop en sprong in de teleport, die direct achter hem sloot.

het gezelschap stond nu in een donkere ruimte. snel gingen er kaarsen aan en de kamer werd verlicht. "waar zijn we" zei Linctus. "we zijn in een van de kerkers van Leavington. de deur zit op slot, maar ze zullen ons zo komen halen... dus blijf rustig wachten". "....nou vooruit.... saaie boel" sprak Linctus weer mompelend.

Madarian: "Zullen we even wachten of onszelf binnen laten? Dat slot ziet er niet moeilijk uit om open te ma..."

Wachter aan de andere kant van de deur: "Zou ik niet doen! Als je dat slot zelf open maakt, dan wordt je gezien als vijand en door tig wachter afgemaakt!"

Ryu: "Wil je de deur dan openmaken? Ik ben het. Ryu!"

Wachter: "Ik had uw stem niet herkend. Momentje... Daar. De deur is open. Ik zal straks wat meer fakkels erbij hangen..."

Linctus: "Die wachter is stekeblind! Het is licht genoeg om iemand te herkennen!"

Ryu: "Klopt, hij is stekeblind, maar hij is niet minder gevaarlijk! Zelfs in het pikkedonker kan hij iemand vinden en met één steek door het hart steken. Sommige aanvallen tegen de ondoden gebeurt in grotten waar geen enkel licht is..."

Linctus: "Hij? Gevaarlijk? Hahaha! Dat is een goeie grap!"

*De wachter haalt uit met z'n zwaard, en de wenkbrouwen van Linctus vallen naar beneden... Linctus kijkt even angstig en voelt waar z'n wenkbrouwen zaten. Geen bloed...*

Linctus: "Oké... Je hebt me overtuigd. Je bent gevaarlijk. Met een zwaard rondzwaaien... Je had wel iemand kunnen verwonden! Mij bijvoorbeeld..."

Phæn vervolgde zijn lange weg en sprong opeens de bosjes in. Hij sprong er aan de andere kant er weer uit, met een bloedende haas tussen zijn tanden. Zucht... zoveel honger hadden we nou ook weer niet hoor... Terwijl de wolf zijn pas vertraagde en het voedsel naar binnen schrokte naderden ze een stad. Ik neem aan dat we hier moeten zijn? Hij stond op toen hij het bord zag met "Ridgride" erop. Volgens mij heb ik het labyrinth gedeelte nog goed onthouden. Links, rechtdoor rechts nee weer links, rechts...

Een half uur later liep hij nog steeds verdwaald rond in de stad. Hij zuchtte. Dan maar links en... Hij stopte bij een hek waar een brede man waarschijnlijk de wacht hield. Dit was het volgens mij. Hij liep op de man af. 'Ik ben een vriend van Demion en Ryu, zou ik erdoor mogen?' De man leek te twijfelen en wierp een blik naar achter. Na een tijd geduld te hebben verleende hij Phæn eindelijk toegang. Phæn liep naar binnen en kwam in een soort schuur terecht. Acht stenen lagen er in een achthoek op de grond en hij liep er op af. Waarschijnlijk iets van een teleport, maar hoe kom ik er in de naam van de geesten achter welke spreuk ze gebruikt hebben om die te openen.

Met geen andere optie die zich aanbood knielde hij neer bij de stenen en probeerde met zijn hand de oude half weggevaagde energiepatronen te herkennen en die te repliceren. Tien minuten bleef hij daar zo zitten. Kom op... kom op... zoiets zou het moeten zijn... Zijn hand gloeide even fel op wat ook in het achthoek gebeurde en een portaal verscheen. Het flikkerde met een grote regelmaat en leek niet erg stabiel, maar na er zoveel tijd aan verspild te hebben nam hij het risico niet er opnieuw aan te beginnen en dook erin.

Hij verscheen in een donkere ruimte en zijn duik gaf hem een rare swing mee waardoor hij een beetje ongelukkig landde. Toen hij Linctus commentaar erop hoorde wist hij dat hij goed was gegaan. 'Hey jongens, ik heb het ook weer kunnen vinden... uiteindelijk.'

De celeur vloog open met een hard gekraak en de wachter stapte naar achter. "Welkom in Leavington, voor de mensen die nog nooit naar de hel geweest zijn....welkom". Demion liep langs de wachter zonder een word te zeggen, maar werd tegen gehouden. "Demion? ben jij dat? we kregen zulk ontrustende berichten....dat....dat je misschien...". Zijn zin stopte toen Demion de wachters schouder aantikte. de wachter ging voorop.

ze kwamen bij een trap die naar boven liep. er was een deur bovenaan waar licht onder vandaan scheen. De wachter duwde de deur langzaam open en het licht was even verblindend uit de duisternis. toen eenmaal ieders oog gewend was aan het licht, zagen ze dat er een groep gewapende wachters klaar stonden met wapens in de aanslag. "Stop! wij zijn het" riep Ryu uit. De wachters keken even goed en lieten hun wapens zakken. een van de wachters stapte naar voren. "Kom maar met mij mee naar de commandant. het is dringent".

"Is hier ergens een goede smid?" Vroeg Linctus terwijl hij rond keek. Die wachter had hem maar weer bewezen dat hij niet altijd zo goed oplette als hij moest zijn. "Ik moet echt iets aan mijn zwaard laten doen." De straten waren goed onderhouden en alle panden zagen eruit als nieuw. Toch hing er een neergeslagen sfeer. De soldaten zagen er afgepeigerd uit terwijl ze het probeerde te verbergen.

Het was lang geleden dat Linctus die blik had gezien. Die blik van totale uitputting, maar niet willen opgeven. Het bereidt zijn jezelf op te geven voor een hoger doel. Ook al weet je niet zeker of het iets uithaalt. Het was bij zijn eigen order. Tijdens de slag met de Elven. Die domme omhoog gevallen eikels. Linctus werd boos als hij weer aan hun dacht. Alleen door de hebzucht van de elven moest zijn dorp er aan geloven en moest zijn order in het geheim doorleven. De elven hadden nooit het geheim ontdekt. Ze hadden nooit hun mislukte slag met de order vermeldt. De elven schaamde zich ervoor.

Linctus keek een andere wachter aan toen ze er langs liepen. Misschien zijn hun wel te vertrouwen. Misschien heb ik nog wel een troef voor tegen de ondoden. Maar eerst mijn zwaard herstellen. Zo is hij praktisch nutteloos. "Waar is de smid?"

*Madarian moest wel even lachen toen de hij de wenkbrouwloze Linctus in het volle daglicht zag. Madarian volgt de anderen. Linctus gaat op zoek naar een smid, en komt een wachter tegen. Linctus vroeg hem de weg, maar de wachter heeft hetzelfde karakter als Linctus.*

Wachter: "Ben je doof? Hoor je niet waar je moet zijn? Wat een aanwinst voor ons leger..."

*De wachter loopt door. Linctus luistert even, hoort eindelijk het geluid van de smid en gaat hierop af. Madarian ziet een plek voor het trainen voor magie. Boogschieten en zwaardvechten kan hij wel, maar in magie is hij nog een slappeling. Alleen z'n plasmaschoten zijn sterk, hoewel hij dat niet beschouwt als magie. Meer een overblijfsel van het geknutsel van Muad's vader. Als Madarian de kans krijgt, dan gaat hij oefenen met het sturen van de plasmaschoten. Magische aanvallen die het hoekje om kunnen. Dat kan handig zijn... Hij volgt voorlopig eerst nog even de anderen.*

“Er is geen tijd” riep de wachter tegen Linctus “dat komt later wel. Eerst naar de commandant”. Linctus reageerde niet, maar je kon aan zijn hoofd zien, dat hij het niet leuk vond, al die orders. De groep volgde de wachter door de sombere stad heen en kwamen al gauw bij de grote deur aan die hen naar de commandant leiden. de deur werd opgedaan en het gezelschap liep naar binnen onder verdere begeleiding van de wachter. Ze kwamen eindelijk bij de deur van de commandant, de wachter klopte twee maal, knikte naar Demion en liep vervolgens weg. “Kom verder” riep een stem achter de deur vandaan. Ryu duwde de deur open en ze liepen gezamenlijk naar binnen. Er stond een tafel in het midden van de kamer, met een hoop stoelen erbij geschoven. Ze waren leeg en leken bedoelt voor zijn gasten. Linctus plofte gelijk op een stoel voordat er iets gezegd was. De commandant draaide zich om en keek Linctus aan, met een blik waarvan je dacht, dat hij hem niet serieus nam. “Heb ik wat van je aan ofzo” schreeuwde Linctus, waardoor de commandant zijn wenkbrauw omhoog trok. Hij keek nu naar de rest van de groep en gebaarde dat ze moesten gaan zitten. “ik zit toch al” zei Linctus, ditmaal wat rustiger. Hij werd genegeerd, maar dat maakte hem helemaal niks uit en ging achterover leunen. “Demion wat goed om je te zien. Ik hoorde al dat je nog in leven was”. Demion keek verbaast, hij wist nog niet dat het nieuws Leavington al gehaald had. “ik hoorde dat jullie richting de Tempel gingen?”. Demion knikte, maar wist dat de commandant iets anders wilde vertellen, dus hield hij zich nog stil. “Het is een zegen dat jullie zijn gekomen. Er is iets ergs op komst”. Ryu ging wat rechter zitten en keek gespannen naar de commandant. Odysseus keek vervolgens naar de deur, waardoor ze net naar binnen waren gekomen, wat ook de aandacht trok van Demion. De rust werd onderbroken door een luid geklop. De deur vloog open en alleen een torso van een grote man was te zien. Hij bukte en propte zich zij waards door de deur heen. “Bruce!” schreeuwde Ryu opgevrolijkt uit. “Kleine opdonder… ik hoorde al dat je hierheen kwam. Was je weer eens de teleport kwijt?”. Ryu’s wangen werden wat roder en trok zijn schouders op. “Hahaha! Demion, je leeft… jij bent ook niet dood te krijgen he?!” Demion stond op en liep naar Bruce en klopte hard op zijn rug. “ik heb jouw ook gemist grote vriend”. Bruce keek naar de commandant “Het leger is gestopt en lijkt ergens op te wachten”. De commandant keek even bedenkelijk naar de vloer en keek vervolgens weer op. “dit kan 2 dingen betekenen. 1, ze weten dat er veel guardians in de stad zijn, of 2, het is iets ergers”. Bruce knikte “ik denk nummer 2, ze hebben wel vaker aangevallen met 2 van ons in de stad”. De commandant stemde in met deze theorie en keek naar de groep. “Demion, Ryu, de rest… ik zou graag willen dat jullie naar de Tempel gaan om extra hulp te vragen. Dan kunnen jullie ook gelijk doen waar jullie voor gingen. Wij houden ze hier tegen voor het geval ze aanvallen. Ik heb een groep paarden voor jullie geregeld. Die kunnen binnen 3 uur vertrekken, dus die in de stad wat je nog moet doen en vertrek direct”. Demion knikte “het lijkt mij ook het beste”. Hij draaide zich naar Bruce “Wij sturen versterking, ga jij de troepen maar klaar stomen”. Bruce knikte en rook even in de lucht “aaaah, de lucht van zwavel hangt in de lucht. Dit voorspelt weinig goeds”. Bruce boog voorover en dook weer door de deur. Ryu stond en greep zijn spullen “ik ga wat spullen inslaan, ik zie jullie over 2,5 uur” en hij vloog door de deur. Demion keerde zich naar de rest “we spreken anders hier wel af over 2,5 uur voor vertrek, maak je klaar. De tocht naar de tempel duurt nog 2 dagen vanaf hier”. Nu stapte de commandant naar voren “Jullie kunnen aan alle wachters vragen waar jullie behoefte aan hebben en ze zullen jullie proberen te helpen”. Hij haalde een een aantal rollen papier uit de kast en gaf deze aan ieder in het gezelschap. “als de wachters en soldaten moeilijk doen, laat deze dan zien”.

Linctus stond op en liep naar buiten. De eerste de beste wachter die hij tegenkwam vroeg hij naar de smid. Even later was hij bij de smid. Bij de smid aangekomen begon Linctus zijn eisen te stellen. "Ik wil mijn zwaard repareren." De smid keek hem aan met een blik van dat wil iedereen. Linctus haalde zijn zwaard tevoorschijn. "Wil je niet liever een nieuw zwaard?" Vroeg de smid. "Deze lijkt mij op het einde van zijn leven."

"Nee!" Riep Linctus. "Dit zwaard moet gerepareerd worden." Linctus veegde met een staalborstel over zijn zwaard. "Deze inscripties moeten in het zwaard blijven staan." De smid keek en zag een aantal vreemde tekens in de onderkant van het lemmet. "Daarbij" vervolgde Linctus terwijl hij in zijn zak graaide "Wil ik deze stenen er in het hart van het lemmet hebben zitten." Linctus haalde 3 rune stenen tevoorschijn die hij in het kasteel van de vampier had meegenomen. "Kun je dit?" Vroeg Linctus.

De smid knikte. "Het is niet makkelijk, maar het zal wel moeten lukken." Linctus glimlachte. Hij ging zich op een kruk zitten en keek naar hoe de smid zijn zwaard smeedde. Opeens viel het oog van Linctus op een zwarte raaf die aan de overkant op het dak naar hem keek. De raaf leek een blauwe glans te hebben in het licht Necromancers Dacht Linctus bij zichzelf Willen ook alles weten.

Linctus stond even op en zette een paar stappen in de richting van de raaf. "Vertel Tal R'asha maar dat ik hem opzoek." De raaf keek in de richting van Linctus en vloog daarna weg. Linctus ging weer bij de smid zitten en anderhalf uur later was zijn zwaard weer zo goed als nieuw. De smid was zelf ook verbaast over hoe snel het ging.

Linctus keek tevreden naar het eindresultaat en stopte het zwaard weer in de zak. Daarna haalde hij een buidel uit de zak en betaalde de smid 30 goudstukken. De smid had nog nooit zoveel betaald gekregen en was erg dankbaar. Toen liep Linctus weg het handels gedeelte in. Misschien kon hij hier nog wel iets vinden.

*Madarian pakt een rol en loopt richting de uitgang. Bij de deur staat een wachter.

Madarian: "Hebben jullie hier ook een zeer goede alchemist?"

Wachter: "Is er iets, burger?"

Madarian laat de rol zien en vraagt: "Een alchemist?"

Wachter: "Naast het oefenterrein voor magie. Tweede straat rechts."

*Madarian bedankt de wachter en gaat naar de alchemist. Eenmaal aangekomen kijkt hij even rond. Veel boeken, en VEEL alchemiespullen! Aan de alchemiespullen te zien een expert. Perfect. De alchemist hoorde iemand binnenkomen en komt vanuit een achterkamer naar binnen.*

Alcehmist: "Goedendag. Wat kan ik voor u doen?"

Madarian: "Ik zoek een meester in de alchemie, die me kan helpen. Als ik zo rond kijk hoop ik dat m'n zoektocht tot een eind is."

Alchemist: "Wat heeft u in gedachte?"

Madarian, terwijl hij beide recepten geeft aan de alchemist: "Kunt u naar deze recepten kijken en me precies uitleggen wat deze recepten doen?"

Alchemist: "Even kijken... Deze bant alles van de wereld wat er net thuis hoort... En deze is puur vergif! Weerwolftegengif? Echt niet! Wacht even... Weerwolftegengif?"

Madarian: "Helaas wel ja. Weet u misschien waar een goed recept tegen weerwolven te vindein is die alleen de weerwolf uitbant?"

Alchemist: "Ik heb gehoord dat de Necro's ook weerwolven gebruiken. Misschien heeft hun leider een goed recept, mar dan moet je hem eerst vinden. En dat is de Order nog niet gelukt."

Madarian: "Bedankt voor de tip! Tot ziens."

*Madarian verlaat de winkel en gaat naar het oefenterrein. Daar oefent hij even met het sturen van zwakke plasmaschoten, vuur en ijsschoten, totdat het tijd is om te vertrekken. Terwijl hij bezig is overlegt hij met Amber in gedachte, hoewel ze wel vrij zacht klinkt door de verte.*

Demion pakt de scroll aan en loop naar buiten. Iedereen lijkt een andere kant op te gaan en dus Demion ook. Hij loopt naar een oud gebouw waar een groep wachters voorstaan. Ze zien Demion aankomen en salueren “Goededag guardian”. Demion wist dat hij geen guardian meer was, maar salueerde gewoon terug, om de moed niet uit de soldaten te halen. Hij liep het gebouw binnen en keek rond. Overal waar hij keek stonden rekken met wapens. Zijn exploderende mesjes waren bijna op dus ging hij opzoek. In een donker hoekje van het opslag vond hij wat hij zocht. Een zak met daarin een hoop werpmesjes. Deze moest hij nog aanpassen met exploderend poeder om ze krachtig te maken. Daarvoor moest hij terug naar het magische oefen terrein, waar een alchemist was. Hij liep snel terug en kwam bij het magisch oefen terrein waar Madarian met iets bezig was. het leek nou nog niet echt te lukken en hij leek een beetje gefrustreerd. Demion besloot hem dus maar met rust te laten en liep verder. Een groep soldaten kwam voorbij stormen met bogen in de hand. Ze gingen vast richting de muren. Bruce zou dit zooitje ongeregeld was wel in order schoppen, daar stond hij wel bekent om. Demion vroeg zich even af waar de andere guardians, Sony en Tanya konden zijn. Hij schudde de gedachte van zich af en stapte de alchemist binnen. “Goededag meneer, wel druk vandaag”. Demion keek even rond en liet een scroll over de toonbank rollen, met verschillende ingrediënten erop. “heeft u deze?”. De alchemist ging met zijn vinger over de scroll en keek toen op. “ja natuurlijk, maar weet u zeker dat u dit allemaal wilt?”. Demion gooide een zak goud op de toonbank. “Oja, natuurlijk wilt u dit”. Toen dook de alchemist achter een gordijn de achterkamer in op zoek naar de spullen. Na enkele minuten kwam hij naar buiten en plofte alles op de toonbank. “alstublieft meneer…. Wees wel voorzichtig. Als je deze spullen mengt word het zeer explosief”. Demion kneep zijn ogen samen en rolde zijn ogen “dat was ook de bedoeling”. Hij greep de zak met spullen van de toonbank, gooide wat munten op de toonbank en liep naar buiten. Nu moest hij nog even naar de smid. Demion was vaker in Leavington geweest en wist alle hoekjes en gaatjes van deze stad. Hij liep een flink stuk richting de smid en zag Linctus zitten. Hij zat zijn zwaard te bekijken, die nu mooi opgeknapt leek. Maar wat waren die stenen in zijn zwaard? Demion had zelf ook een steen in zijn zwaard zitten aan de onderkant van zijn wapen. Deze was geslepen uit het oog van een draak en gaf het zwaard dat extra beetje kracht dat het altijd nodig had. Hij liet Linctus maar even voor wat hij was en liep naar de smid toe. “Goededag”. De smid keek op en boog “Goededag guardian, waar kan ik u mee van dienst zijn vandaag?”. “ik zou graag even een werkplek willen gebruiken”. De smid greep zijn hamer en ging voorop zijn hut binnen. “ga hier maar je gang…niemand die je stoort”. Demion bedankte de smid en ging gelijk aan het werk. Zijn werpmesjes had hij als eerst af en stopte deze weg tussen zijn harnas. Nu dat, dat gebeurd was, kon hij nog even zijn zwaard bijwerken, die sinds de laatste paar gevechten flink toegetakeld was. na geruime tijd had hij zijn zwaard weer mooi en bekeek hem even over de lengte. Vlijmscherp, zoals het hoort. Hij stopte nu ook zijn zwaard weg en liep naar buiten. Demion bedankte nog even de smid en liep weer de stad in. Hij had nog even tijd over en ging bedenken wat hij nog meer kon doen met zijn tijd.

Eenmaal over de markt in het handels gedeelte lopen zag hij Creanan. "Kom mee ik heb je nodig denk ik." Linctus liep naar een kraampje dat vol hing met oude prullaria. "Ik zou graag die apenhand willen." Linctus wees naar een verschrompelde hand. "Wat u wilt meneer." De man pakte onder de tafel een identiek exemplaar. "Nee" Zei Linctus "ik wil die en geen kopie." "Maar die is heel speciaal en duur. Een kopie is net zo goed. Daarbij lijk jij me niet de persoon die drie goudstukken kan ophoesten."

Linctus gooide 3 goudstukken op het kraampje. "Hoe kom jij aan zoveel geld?" Vroeg de marktman wantrouwend. "U denkt toch niet dat mijn meester Als elvenheer met u wilt praten." Linctus wees naar Creanan die verbaast terug keek. "Uiteraard meneer." Antwoorde de koopman. "Vergeef me dat ik de wijsheid van uw meester in twijfel trok." Linctus moest een keer slikken. Dat mensen elvenheren boven hun stand vonden was echt walgelijk. Maar hij had nu wel zijn hand en hij kon nu weer op weg. Waar dat Demion ook precies heen wilde. Al was het lang geleden dat Linctus paard had gereden.

*Madarian had het sturen van magische aanvallen sneer onder de knie dan hij dacht. Verdere training is niet meer nodig. Hij heeft Demion niet langs zien komen, zo geconcentreerd was Madarian aan het trainen geweest.

Madarian kijkt even rond en ziet een magiewinkel. Hij kan z'n nieuwsgierigheid niet bedwingen en gaat naar binnen. Veel scrollen... boeken... Aha! Magische voorwerpen. Altijd leuk om even te bekijken... Een cape tegen vuuraanvallen... een cape tegen ijsaanvallen... Magische staf... Magische stenen... Magische stenen? Er liggen meerdere stenen. Een bevriest hetgene wat de steen aanraakt, een andere verhit wat de steen aanraakt, maar bij die zwarte steen staat niets. Madarian voelt zich aangetrokken tot deze steen. De verkoper ziet Madarian kijken, maar zegt niets. Madarian raakt de steen langzaam aan. Er gebeurt niets. Madarian pakt de steen op en legt deze op de toonbank.*

Madarian: "Pardon, wat is dit voor steen? Hij lijkt geen effect te hebben als ik hem aanraak."

Verkoper: "Geen effect? Tot nog toe hebben alle personen die de steen maar ook aanraakte geklaagd over flink moe zijn en konden amper op hun benen staan! Niemand heeft die steen nog op kunnen tillen, laat staan onderzoeken! U mag de steen hebben voor 1 goudstuk."

Madarian: "Geen probleem. Alstublieft."

Een aparte steen. Waarom wordt ik daardoor niet beinvloed?

*Plotseling verschijnt er een evenbeeld van een zwarte draak.*

Draak: Niemand anders kan me zien en horen. Eeuwen heb ik gezocht naar iemand die het waardig is. Deze steen is m'n thuis, zuigt het leven uit alles en iedereen die ik niet waardig vindt, en kan gebruikt worden om allerlei handwapens te verbeteren...

Madarian: Wat vind je van m'n zwaard SoulShatter? Zou je daar deel van uit willen maken? Wat is je naam eigenlijk?

Draak: Een prachtig zwaard! Houdt de steen tegen het zwaard aan, en dan worden we gecombineerd. M'n naam? Heb ik een naam? Ik heb m'n naam al zo lang niet meer gebruikt dat ik m'n naam vergeten ben... SoulShatter vindt ik wel een mooie naam. Aangezien ik straks deel uit maak van je zwaard, noem me maar hetzelfde...

Madarian: Dat is dan afgesproken. Welkom bij het team.

*Madarian houdt de zwarte steen tegen de onderkant van het handvat aan van SoulShatter, en de zwarte steen neemt z'n plek daar in. SoulShatter doet nu z'n naam meer eer aan dan in het verleden. Een extra scherp zwaard dat door bijna alles snijdt, en ook nog eens het leven uit z'n slachtoffers zuigt... Bijna tijd! Madarian gaat weer naar het verzamelpunt toe.*

Creanan keek Linctus verbaasd aan. 'Had je mij dáárvoor nodig? Je zult er wel weer een goede reden voor hebben denk ik.'

Zijn blik dwaalde af naar het hernieuwde zwaard van Linctus.
'Sorry dat ik het vraag, maar... die stenen, dat zijn toch...?' Hij maakte zijn zin niet af, want hij had het gevoel dat ze niet alleen waren.

'Ik stel voor dat ergens een kroeg induiken, elf', zei Linctus. 'We hebben geloof ik het een en't ander te bespreken.'
Creanan knikte en zei: 'Bovendien kan ik wel een biertje gebruiken. En ik denk dat als ik wat zing we niet eens meer iets van jouw kennelijk oneindige voorraad goud nodig zullen hebben.'

Samen liepen ze richting een guur uitziende plek... ze wisten echter niet dat nog iemand diezelfde kroeg als vermaak had uitgezocht...

Linctus stapte de kroeg binnen en ging zitten. Creanan volgde Linctus en ging tegenover hem zitten. "Zoals je vast al herkend had zijn dit rune stenen." Linctus bestelde wat bier en ging verder. "Echter zijn dit niet gewone rune, maar een 'Tir' 'Rur' en 'Orm' rune zijn vrij zeldzaam. In combinatie met dit zwaard verbeterd het het zwaard. Nu heb ik een vraag voor jou Creanan. Hoe oud denk je dat ik ben?" Linctus keek Creanan aan en nam zijn bier toen het gebracht werd.