Precies op het moment dat Arya aan had willen vallen klonken er geluiden van achteren. voetstappen, maar te licht en te snel om menselijk te zijn. dat kon er dus nog maar een zijn. Ze hoefde niet eens om te kijken om te weten dat Muad naast haar stond, maar toen hij zijn hand op haar schouder legde draaide ze zich toch even aan en liet een kleine glimlach zien. ze was echter verbaast Dhib te zien, in de vorm zoals ze hem alleen 'vroeger' had gezien.

Hij moest haar toch echt verrekte veel haten, wilde hij degene zijn om haar uiteindelijk te vermoorden, aangezien duistere meestal niet de moeite ergens voor deden om iets zelf te doen. op dit moment was het alleen maar in het voordeel. Hoe ze het aan zouden moesten pakken wist ze niet, maar met drie tegen een hadden ze toch wel een behoorlijk voordeel. " nou.. ik ben de laatste tijd ook wel echt een gewilde prooi geworden zeg." ondanks dat het gemeens was lag er toch weer een grijns op haar gezicht. Muad (en helaas Dhib) in de buurt hebben was toch wel een grote opkikker.

Kort keek ze Muad weer even aan, en daarna richtte ze haar aandacht weer op Pablo. "misschien moet je aan het idee wennen dat ik toch in de toekomst zal zijn.. als je die laatste paar minuten van je bewustzijn nog een toekomst kunt noemen." Met deze woorden liet Arya de magie los die ze had verzamelt, in de hoop de tijd van de magier zo snel vooruit te laten gaan dat deze zo van de aardbodem zou verdwijnen.

'Ah kijk, hebben we jullie ook weer... Dhib, als ik moet wachten tot jij het doet zeul ik een mijlenlange baard mee, ik neem dan liever zelf het initiatief.' Hij zette langzaam een paar stappen naar voren. 'Maar als jij denkt het dit jaar nog zelf te kunnen, dan is de eer aan jou, al betwijfel ik dat zeer.' Zijn blik wisselde af van Muad'Dhib naar Arya en terug. Langzaam verzamelde steeds meer duistere mist om hem heen. Hij voelde de energie door zich heen vloeien en vroeg zich af hoeveel hij voor wie nodig had. Opeens voelde hij een enorme kracht op zich af komen en hij probeerde zich af te weren met behulp van de duistere energie die zich al in een mist om hem heen had verzameld. De magie doorboorde de barrière wat weinig over liet van de duistere kracht die hij had verzameld en hij bereidde zich voor op een impact. Met zijn arm voor zijn gezicht voelde hij plots een raar gevoel door zich heen gaan. Hij wist niet of het zo raar voelde omdat de magie die over was zo zwak was dat het heel anders voelde dan de impact waar hij zich op voor had bereid of dat het simpelweg gewoon iets heel anders was. Toen hij zijn arm voor zijn gezicht weghaalde om te reageren zag hij Arya en Muad'Dhib bijna doodstil staan. Even bleef hij staren om zijn energie te verzamelen en ze leken daadwerkelijk te reageren, maar traag. Toen hij weer omringd was door de vertrouwde donkere mist die zich weer had verzameld, schoot hij enkele zwarte vonken op Arya af, ervan uitgaande dat Muad'Dhib er desnoods voor zou springen en het hun allemaal zou raken. Hij zag Muad's reactie op zijn gezicht verschijnen en hij trachtte in actie te komen, maar dit alles voltrok zich voor Pablo in zo'n lange tijdsduur dat hij ook maar iets Muad'Dhibs kant op schoot. Wat is er met hun aan de hand? Is dit een of andere truc? Waarom komen ze verdomme niet in beweging om zich te beschermen...'

"Hij heeft ook geen geduld heh..." reageert Dhib een grinnikend, terwijl hij iets aan de kant gaat om Arya's magie door te laten. "Ik vermoord haar wanneer het mij uit komt."
*Als de magie Pablo raakt zien ze hem inderdaad sneller verouderen. Het scherm van mist om hem verdwijnt ook even, maar binnen een tel staat het scherm er weer. Als Pablo zijn magie begint te bedrijven, gebeurt dat in zo'n tempo, dat Muad met geen mogelijkheid kan zeggen wat Pablo precies aan het doen is.*
"Nou ben ik snel, maar wat hij doet is gewoon belachelijk. Wat heb je gedaan Arya?" vraagt hij zich dus ook af.
*De enige die geen last scheen te hebben van de snelheid was de wolf, die schijnbaar door Pablo was vergeten. Het beest sprong dus ook onmogelijk snel voor de onmogelijk snelle schoten, en ving ze voor Muad en Arya op.
Het dier scheen er verder geen last van te hebben. Ze leek alleen maar wat donkerder te zijn geworden, alsof ze gewoon alle schaduwen op neemt.*
"Als ik Shana vertel dat ze Arya's leven heeft gered, wordt ze gek." mompelt Muad spontaan in zichzelf als hij ziet, of eigenlijk eerder voelt, wat zich voltrekt.
*Ondertussen draait de wolf uitdagend grommend naar Pablo toe, Dhib voor het eerst sinds hij zich bij hen had gevoegd negerend.*

Meteen toen Arya doorhad wat er gebeurde kapte ze de stroom van magie af waarin de tijd niet meer klopte. Helaas werd Pablo daardoor ook weer beter zichtbaar. de haat die hij koesterde was nu duidelijk te zien. via een omweg was het haar schuld dat hij nu niet meer 100% leefde zoals het hoorde. "Shana zou waarschijnlijk het tegenovergestelde gewild hebben, ben ik bang." Ze reargeerde op wat Muad had gezegt, al wist ze niet of hij haar gehoord had. Arya was de controle over de meeste magie die ze bezat echter kwijtgeraakt, en ze durfde nu niet het los te laten. het zou de verkeerde kant op kunnen slaan en per ongeluk Muad raken. dan zou ze zichzelf tegenwerken en Pablo meehelpen. dat was toch niet al te slim.

Stilletjes vervloekte Arya Pablo weer voor de bezweringen en alle andre dingen die hij op haar had losgelaten, want dat knagende gevoel dat ze niet goed bezig was verdween niet. het was maar goed dat haar eigen gevoelens sterker waren dan gecreeerde. Ga nu gewoon weg... dat bespaart ons allemaal moeite..

In een oogwenk sprong de wolf voor de stralen en ving ze allemaal op. Voor Pablo zag dit er echter uit een matrix-actie, waar hij alle tijd voor had om te aanschouwen. Een bericht bereikte hem wat geleid werd door de donkere mist om hem heen. 'Nu weggaan zonder jou van mijn pad weg te vagen? Dacht het dus niet hé...' Hij moest van die wolf af, maar hoe. Hij liep naar voren en bedacht dat hij zijn pas helemaal niet hoefde te versnellen omdat dit al als sprinten overkwam. De duistere mist verliet hem en begon zich om de wolf heen te verzamelen. 'Eens zien wat jij kan hebben...' De mist begon een opstelling aan te nemen en werd fysiek tastbaar terwijl het zich om de wolf heen sloot. 'Wat grappig om te zien, hoe ik jullie in feite een plezier doe door de strijders aan jullie zijde te vermorzelen. Wat jammer toch dat jullie uiteindelijk ook aan de beurt zullen komen.' De mist begon opeens als een harde schil te glanzen en implodeerde met de wolf nog binnenin. de wolf verder volledig negerend draaide hij zich weer naar Arya. 'En nu weer verder met jou? Ik kan het me immers nog steeds niet permitteren dat jij me verder in de weg zit, al geld dit waarschijnlijk ook voor Muad en de onnozelheid van Dhib betrekt hem hier ook meteen bij.' Bij het opnoemen van de namen drong het door hoeveel personen hij zojuist als doelwit gemarkeerd had. Hij besloot zijn eigen krachten niet te overschatten en deed het rustig aan. Één voor één was het plan.

*Vlak nadat de bol geïmplodeerd was, is de wolf even een moment verdwenen, maar al snel staat ze er weer. In plaats van half doorzichtig lijkt ze nu echt substantie aan te nemen.
Gevaarlijk grommend draait ze weer naar Pablo toe. Het is voor Muad duidelijk dat ze hem uit daagt haar weer met magie aan te vallen, Muad hoopt maar dat het lukt.*

"dat inderdaad.." Arya mompelde en vloekte eventjes. het was uiteindelijk een krachtenspel tussen twee die sterker waren dan haar, en het was alsof ze zelf niks kon doen. de magier was veel sterker, en ze wist niet of ze Muad kon helpen. Arya haar magie stelde niks (meer) voor. ze was veel sterker met het zwaard en met een andere manier van strategieen, niet een tegen een met een magie gebruiker. Arya probeerde na te denken. wat was nu het zwakke punt van Pablo, want iedereen had er een, zo ook hij. alleen wat was het...

In haar gedachten ging ze terug naar het huis. wat was er anders, hoe kwam het dat hij haar toen koste wat koste bij hem had willen houden, terwijl ze nu van de aarde weggeveegt moest worden. emoties...waar zijn zijn emoties..

*Madarian wil proestend het water weer uitklimmen, maar wordt kopje onder geduwd door Odysseus. Voor Madarian is de lol er nu wel af. Als hij bovenkomt, klimt hij uit de rivier.*

Madarian: "Odysseus, nu is het genoeg! Dit is niet lollig meer! Nog één keer, en je krijgt een plasmaschot naar je toe! "

Odysseus: "Kun je niet tegen een geintje?"

Madarian: "Dit vind ik geen geintje meer!"

Odysseus: "Oké, ik hou al op..."

*Madarian gaat even een eindje verderop zitten om af te koelen. Niemand is echt aan het opletten, en de kleding van Odysseus worden stiekem weggenomen. Dat merkt Odysseus als hij het water uit komt.*

Odysseus: Dat heeft Madarian zeker gedaan om wraak te nemen...

Linctus lacht een beetje als hij ziet dat de kleding van Odysseus is gepikt door madarian. "Als je wilt kunnen we hem terugpakken. Ik bedoel wij zijn in overmacht. Ik weet zeker dat Creanan nog wel een leuk drankje heeft." Linctus leek zich er al op te verheugen. Hij greep in zijn zak en haalde een donkerbruin gewaad eruit. Deze was echter, in tegenstelling tot de bruine gewaden die Linctus droeg, niet gehavend en zag er zelf vrij nieuw uit. Hij gooide het gewaad naar Odysseus. "Je mag ze wel even lenen. Ik zou niet willen dat je Madarian zonder kleren een lesje moet leren. Een barbarian die boos op je is, dat voel de je volgende dag nog. Dat kan ik je wel vertellen." Linctus leek zich nu wat meer op zijn gemak te voelen.

Creanan moest lachen om de uitspraken van Lincus. Echter draaide Linctus zich om en riep: "Wat zit jij te lachen puntoor?" Creanan keek weer met een geïrriteerde blik naar Linctus. Het botte was er dus toch niet af.

Demion was ondertussen uit het water geklommen en ging in het gras liggen om te drogen. hij hoorde gerommel om hem heen van de andere, maar hij liet ze maar even.

Het uur ging vrij snel voorbij en hij ging rechtop zitten. Odysseus had uiteindelijk toch Madarian te pakken gekregen en hield hem in een hoofdklem. Demion keek wat raar toe, Linctus en Creanan lagen dubbel van het lachen, Ryu was Odysseus hard aan het aanmoedigen en Madarian schreeuwde het uit van een kleine angst die in hem was opgekomen. Odysseus brulde en tilde hem boven zijn hoofd, draaide een paar rondjes en gooide hem toen het water in. De plons was zo groot dat het even leek alsof het begon te regenen.

Demion stond op en greep naar zijn spullen. Dat was het teken voor de anderen om dit ook te doen. na geruime tijd had iedereen hun spullen en ze vervolgde hun weg.

Linctus pakte zijn zak en volgde de rest. Hij voelde zijn maag knorren en vroeg zich af of ze vandaag nog wat te eten kregen. Misschien had Creanan nog wel wat magisch eten. Linctus was het wel opgevallen dat Creanan erg stil was geworden na het voorval bij het altaar.

Het was nu in de middag en de hitte van de zon was nog steeds hevig. gelukkig was hij wel afgenomen sinds zijn hoogtepunt en heeft het gezelschap lekker kunnen afkoelen in het water. ze liepen nu door het woud en moesten aan het eind van deze dag ergens kamp op maken om te overnachten. morgemiddag zouden ze Ridgride kunnen bereiken.

Odysseus schreeuwt: "Waar heb je m'n kleding gelaten!"

*Madarian wordt in het water geworpen. Als hij weer boven komt kijkt Madarian woest naar Odysseus.*

Madarian schreeuwt: "Heb ik niet! En nu ben ik het zat!"

*Madarian schiet een een plasmaschot af richting Odysseus, en deze ontploft vlak voor Odysseus op de grond. Odysseus voelt de kracht van het schot en schrikt daar toch wel een beetje van, want een onzichtbare magische schild hield het plasma niet tegen!*

Madarian schreeuwt verder: "Eerst zorg je ervoor dat ik water binnen krijg, daarna duw je me kopje onder voordat ik de kans krijg me te verontschuldigen, en dan beschuldig je me van diefstal zonder bewijs, neem je me in een hoofdklem en gooi je me het water weer in?!? Waar ben je [CENSUUR voor de personen onder de 16 jaar...] mee bezig?"

Odysseus schreeuwt terug: "Waar is m'n kleding dan gebleven?"

Madarian roept kwaad: "Hoe moet ik dat weten? Voor mijn part in de oven! Hier, gebruik deze maar!"

*Madarian werpt de 'alzienende' helm hard naar Odysseus. Odysseus vangt deze en zet de helm op, kijkt rond en ziet z'n kleding iets verderop in het woud, dat lijkt te bewegen. Hij zet het op een lopen en haalt z'n kleding in. Een grote rat loopt ermee te slepen, die er zonder kleding vandoor gaat. Madarian blijkt onschuldig. Odysseus kleedt zich om en loopt terug naar Madarian, en biedt z'n verontschuldigingen aan.*

Madarian: "Dat is voor de valselijke beschuldiging. Nu nog voor de hoofdklem, het onder water duwen en de golf in m'n gezicht!"

*Odysseus biedt ook daar z'n excuses voor aan*

Madarian: "Oké, excuses geaccepteerd, maar het duurt even voordat ik van m'n boosheid af ben. Het is denk ik verstandiger als je even uit m'n buurt blijft."

*Madarian gaat even lezen in het zwarte boek ter afleiding. Hij komt een stukje tegen over het sturen van magische aanvallen. Hij vergeet z'n boosheid gedeeltelijk en probeert het uit op een zwakke plasmabal. Hij vormt de bal,en langzaam stuurt hij deze af op een boom. Het traject probeert hij zigzaggend af te leggen.*

Odysseus: "Madarian..."

*Madarian kijkt om naar Odysseus. De plasmabal schiet meteen razendsnel op Odysseus af en voordat Madarian het plasmaschot kon wegsturen is Odysseus geraakt! Madarian trekt wit weg en rent naar Odysseus toe die ademhappend op de grond ligt.*

Madarian: "Shoot! Dat was niet de bedoeling! Blijf liggen... Gelukkig. Geen verwondingen. Sorry, was bezig met wat magie uit te proberen als afleiding..."

*Madarian helpt Odysseus overeind. Madarian hij is meteen van z'n boosheid af. Demion geeft aan dat het uur voorbij is en dat ze weer verder moeten. Odysseus en Madarian pakken hun spullen bij elkaar.*

Madarian: "Wat wou je eigenlijk net zeggen?"

Odysseus: "Vergeten door die aanval."

Madarian: "Sorry daarvoor. Zullen we afspreken dat we in het vervolg elkaar eerst een kans voor een weerwoord geven?"

Odysseus: "Is een goed idee..."

'Goed idee,' mompelt Creanan, 'we hebben al genoeg tijd verloren door Pablo en dit kinderachtige gedoe van jullie helpt ook niet. Bovendien moet jij maar eens je krachten sparen met je aanvallen Madarian.'

Creanan was duidelijk niet in een beste stemming sinds hij weg was geweest en hij leek ook minder florissant er uit te zien.

'We hebben genoeg gerust denk ik, laten we beginnen: met een goed marstempo kunnen we er in 1 dag zijn. Laat wat je niet nodig hebt achter, dat remt ons alleen maar af.'

Hij stond langzaam op en liep naar het water, en maakte snel zijn dolk schoon. Dit viel Odysseus op maar hij besloot maar niets te zeggen. Hoe dat bloed er op was gekomen dat kwam later nog wel.

'Klaar om te vertrekken iedereen?'

As dwarrelden door de lucht naar de grond waarop vele krijgers stonden. De lucht was grauw en de wind ijzig. De brandende lijken, voor de grote muur van Leavington zorgde voor een verschikkelijk lucht aan de omgeving. Leavington was vroeger een rijke stad, vol glorie en zonneschijn, waar niks onmogelijk leek, maar nu het strijdtoneel is geworden van vele veldslagen. Duisternis en rottend vlees waren aan de orde van de dag. De boogschutters op de muren keken alert naar de horizon op enig teken van een aanval, terwijl andere soldaten bezig waren de muren opnieuw op te bouwen en hun verdediging opnieuw op te zetten. Een klein kampvuurtje knetterde. De geur van een grote ketel soep en vers gebakken brood verspreide zich door de open lucht en leek even de rottende lucht te verdrijven uit de neuzen van de soldaten. Het geluid van soldaten die naar elkaar aan het schreeuwen waren was te horen als een echo door de grote stad. Een hamer die een aambeeld raakte, het spannen van touw, het geluid van staal op staal en hout, dit waren de geluiden die men daar dagelijks hoorden. Het eens zo grote en geweldige Leavington leek binnen een nacht omgetoverd tot een uitvalsbasis en eerste linie tegen de Necros order. Enkel de oude gebouwen die eens zo hoog reikte naar de hemel, werden nu gebruikt als strategische punten voor ballistas en katapulten. Een gure wind blies zich een weg door de verlaten straten en leek een ijzige greep te nemen op enkele soldaten, die naast een kampvuurtje een bord eten aan het wegwerken waren. Ondanks deze omstandigheden, was het moraal van de troepen hoog en hun geest was sterk. Zij waren uitgekozen en getraind door de Tempel van de Order, de eeuwen oude organisatie van de wereld die strijd voor evenwicht en vrede in de wereld. Hun hoogste generaal Bruce, kwam eens in de zoveel tijd de troepen inspecteren en verwachtte het hoogste en het beste van zijn troepen. Enkel was hij teleurgesteld in de troepen van Leavington, die autoriteit en kracht uitstraalde. Enkel was Bruce deze maand niet geweest, wat vreemd was voor zijn doen en de troepen voelden dat er iets aan de hand was.

Een soldaat komt aanrennen bij het kasteel “Sergeant!” hij salueert. De sergeant groet terug en de soldaat word doorverwezen naar binnen. Hij twijfelt niet en rent door, door de grote hout met staal belegde deuren. Hij rende door de hal en vloog naar de eerste deur aan zijn rechter hand. Hij stopte en klopte op de deur, terwijl hij zijn longen opnieuw vulde met vers zuurstof. Onder de deur was licht ze zin van flikkerende kaarsen die onderbroken werd door een schaduw. Aan de andere kant van de deur was ineens wat gerommel te horen en de deur ging open. “Kom binnen soldaat” sprak de man aan de andere kant van de deur. De soldaat liep naar binnen en bleef in het midden van de kamer staan. “Neem plaats” zei de man die de deur geopend had, wat de soldaat meteen deed en zijn helm afdeed. De man liep naar een grote stoel aan de andere kant van een grote tafel en ging ook zitten. Zonder iets te zeggen gebaarde hij naar de soldaat om te spreken. “Commandant, een grote groep Necros te zien ongeveer op 1 dag afstand van hier ten noorden van de hardingsbeek”. De commandant sloot zijn ogen en vouwden zijn handen samen. “hoe groot?”. De soldaat greep zijn leuning iets steviger beet “Behoorlijk groot….eigenlijk heel erg groot….waar heb ik het over!? Het zijn er verschikkelijk veel!”. De soldaat raakte wat in paniek en zijn lichaamstaal sprak hierbij boekdelen. “Doe eens rustig!” brulde de commandant “Ga de sergeanten voor mij halen en breng ze direct hierheen. Geen afleidingen”. De soldaat greep zijn helm beet, deed deze over zijn hoofd schuiven en sprintte door de deuren de straten in.
--------------------------------------------

Demion keek naar de lucht, het werd sneller donker dan hij verwachtte. Op dit tempo konden ze nog een flink stuk verder komen voordat de zon onderging en ze wel kamp moesten maken. De stemming in de groep leek verdeeld wat raak was in vergelijking tot vanmiddag bij het meer. Ryu kwam naast Demion lopen en keek even over zijn schouder wat er achter hem gebeurde. “Wat lijkt jouw het meest geschikt voor een kamp plek? Ik heb deze drie plekken uitgezocht”. Demion keek over de kaart waar drie kleine kruisjes op stonden en zag dat een van de kruisjes vlak bij een geschikte plek lag, waar water en een grot was waar ze konden schuilen mocht het weer ineens omslaan. Met zijn vinger gebaarde hij naar het kruisje en Ryu knikte. “Een uitstekende keuze meneer” en Ryu druppelde naar achter naar de anderen en liet hen ook de plek zien. Iedereen leek het eens te zijn en voerde hun loop tempo wat op, om voor zonsondergang bij hun bestemming aan te komen.

Arya schudde haar hoofd en probeerde iets te bedenken. deze schim kon zijn in ieder geval op deze manier niet aan. het leek alsof de enige overgebleven emotie haat of woede leek te zijn, de rest was uit de schim verdwenen. maar er moest toch zeker een manier zijn om hem in te laten zien dat dit niet ging helpen? of was het misschien maar beter zo...

verdomme.. het enige was ik kan verzinnen is mijn zwaard tegen mijn eigen borst steken, maar ik heb geen zin om echt als zelfmoordenares uit de bus te komen. en als het niet werkt is er een nog groter probleem... er moest een manier zijn om Pablo zodanig te raken, maar wat kon dat zijn? waarop konden ze hem pakken...

de hand om het zwaard verstevigde de grip terwijl ze een van de magische bolachtige dingen van Pablo een zwiepert teruggaf, en deze tegen een boom aan wegketste. Misschien als ze er een terug zou kunnen sturen naar hem?

De groep liep over de weg heen tot plots een groepje mensen uit de bosjes sprongen. "Geef ons jullie goud." De struikrover had een kruisboog op het stel gericht. De andere struikrovers liepen met getrokken zwaarden naar de groep toe. Odysseus moest lachen toen een van de struikrovers hem passeerde. Hij was immers makkelijk een paar koppen groter. De groep keek elkaar aan met een blik van, ze weten niet wie ze voor zich hebben.

Demion en Ryu begonnen weer door te lopen. Maar de struikrover sprong voor hun en riep opnieuw: "Geef me jullie goud." Een van de struikrovers probeerde de zak van Linctus af te pakken achter in de groep. Linctus antwoorde echter met een Linkse hoek. Hierna trok hij zijn zwaard en hakte de hand van de dief af. Hierna liep hij op grote stappen naar voren. De struikrovers die gezien hadden wat Linctus deed stonden met open mond te kijken. De groep moest alleen lachen en lieten Linctus zijn gang maar gaan.

Eenmaal vooraan gekomen ging hij voor Demion en Ryu staan. Demion en Ryu oogte heel rustig net als de rest van de groep. Linctus zag er echter woedend uit. "Hoe haal je je het in je hoofd." Begon Linctus boos. De struikrover schoot een pijl af in de rechter arm van Linctus. Linctus pakte op zijn beurt het zwaard over in de linkerhand en sloeg de kruisboog uit de handen. "Weet je wel wie je voor je hebt? Hoe haal je het in hersenen om ons te overvallen? Je ouders hebben je vast als een kind op het hoofd laten vallen dat je op zo'n plan komt. Alleen een volslagen idioot probeert een stel krijgers te baas te zijn. Of denk je soms dat de mensen die de krassen op onze uitrusting hebben gemaakt minder waren dan jou?" De struikrover keek stomverbaasd. Dit had hij niet verwacht. De groep liep gewoon door terwijl de struikrovers hun met rust lieten. Ze liepen weg in de struiken en de groep vervolgde hun weg.

Odysseus onderdrukte een zucht. Helaas had Linctus' tirade de struikrovertjes angst aangejaagd. Na het afgelopen gevecht was Odysseus wel toe aan een makkelijke prooi, en struikrovers vielen onder de makkelijke prooien. Ach, geen gevecht zou ook wel eens een welkome afwisseling zijn na afgelopen week... En dus stapte Odysseus zorgenloos voort, en begon een vrolijk weisje te fluiten.

____________________________________________________

Andrax was een stuk minder vrolijk. Waar gaat dat mens in naam van Morthedor heen? Dacht hij geërgerd. Phæn leek een onuitputtelijke energiebron te hebben en scheen de weg naar waar hij dan ook heen ging goed te kennen. Andrax aan de andere kant begon moe te worden. Uren rennen zonder een moment rust begonnen zijn tol te eisen. Maar hij mocht Phæn niet uit het oog verliezen...

De donkere mist vormde weer een bal onder de dwang van Pablo's handen, waarna hij het met een schijnbeweging op Muad'Dhib afschoot. Muad'Dhib scheen het schot eerst alleen met zijn ogen te kunnen volgen, maar opeens kwam zijn hele lichaam ook in beweging waardoor hij miste. Een luid gekraak was te horen toen bleek dat hiermee een volgroeide eik was geveld. Pablo negeerde het lawaai van de omvallende boom en concentreerde zich op de volgende aanval. De tijd had weer een neutraal standpunt ingenomen. Laat ik eens origineel worden, iets wat ze niet zien aankomen... Iets... Een grijns verscheen op zijn gezicht, terwijl de mist zich gedwongen voelde om in grote getale om hem heen te verzamelen. Ik zal ze verbrijzelen... zonder ze van buitenaf een haar te krenken! Hij wist dat magie zodanig beïnvloeden dat het mentale effecten zou hebben, een stuk meer energie kostte. Maar gezien de enorme mistwolk die het hele meer overspande, zou het geen probleem vormen om mentaal voor enige impact te zorgen.

Langzaam kwam de volledige mistwolk in beweging en begon in een spiraal om hem heen te draaien. Een zwarte bol vormde zich in zijn handen, eerst volledig doorzichtig, maar naarmate het meer van de mist opnam werd het steeds duidelijker. Zijn hand begon te beven en hij kreeg problemen met de enorme energiestroom stabiel te houden. Het moment waarop hij zoveel energie vasthield waarmee iemand onmiddellijk in coma zou neervallen was hij al ver gepasseerd. Langzaam werd het meer steeds duidelijker, voor het moment ontdaan van alle duistere magie die zich nu in zijn hand bevond. De zonnestralen begonnen door te komen en verlichtte de enorme plas die ook weer op temperatuur kwam. Rust voor de storm, bedacht hij zich. Toen het laatste vleugje magie zich in zijn hand had verzameld, hield hij zijn andere hand er ook tegenaan om de bol makkelijker te kunnen bedwingen. Langzaam bewoog hij zijn linkerhand achter de bol om te kunnen mikken. Al was hij er zeker van dat als hij zou missen, het door de impact alsnog als raak opgevat zou kunnen worden. Zijn rechterhand nam afstand van de bol, het daarmee de vrijheid geven die het nodig had en zijn linkerhand zorgde voor een voortstuwing die het op een ramkoers met Arya zette. Terwijl de bol op zijn doelwit afvloog leek de lucht die ermee in aanraking kwam te fuseren, wat een donkerpaarse rook achterliet. Pablo probeerde weer rechtop te staan, ondanks de vermoeidheid die het opgeleverd had de bol in bedwang te houden en volgde het projectiel. Een straal liep van Pablo's ogen naar die van Arya, met als enig obstakel een enorme opgepropte verzameling duistere energie, klaar om elk brein op zijn pad te vermorzelen.

De lucht leek wel warmer te worden, maar de warmte was absoluut niet aangenaam. Arya vloekte stilletjes. het leek ook lichter te worden, terwijl alle duisternis zich om Pablo heen verzamelde. Hij was duidelijk iets aan het doen, maar de donkere wolk die om hem heen lag zorgde ervoor dat ze er niks van kon zien. de greep op haar zwaard verstevigde weer, totdat haar handen een stuk witter leken dan dat ze normaal waren. Alle spieren zonden gespannen in afwachting op de aanval. Ze kon niet aanvallen, het enige waartoe Arya in staat was was haarzelf en anderen proberen te verdedigen. een druppel zweet gleed langzaam over haar gezicht.

De mist boven het meer was zo dicht dat ze op een zwakke gloed van twee ogen na niks kon zien. toch leek het op een plek zo mogelijk nog donkerder te zijn dan de rest, een plek waar de duisternis onmogelijk geconcentreerd was, zo dicht dat het waarschijnlijk zelfs Dhib nog de stuipen op het lijf zou jagen als dat zijn kant op werd geslingerd. maar Dhib hoefde zich geen zorgen te maken, het was maar al te duidelijk op wie de aanval gericht zou zijn.

Zonder enige waarschuwing vloog er iets vanaf Pablo haar richting op. Ze had geen oog voor Pablo, alle aandacht was op die bol gericht. Muad leek op het moment bezig te zijn met de wolf die nogal irritant deed, en Dhib was op het moment niet nuttig bezig. daar zou hij waarschijnlijk wel zijn redenen voor hebben. te sterk.. waarschijnlijk veel te sterk.. Toch bracht Arya haar zwaard naar achteren, precies op het moment dat de vreemde spreuk iets te dichtbij kwam Haalde Arya uit met haar zwaard. even leek de wereld stil te staan. Arya werd naar achteren geslingerd, maar kwam weer op haar voeten terecht. De bol echter had meer snelheid gekregen en ging nu recht op Pablo af.

Even verscheen een glimlach op Pablo's gezicht, denkend dat hij zijn doel geraakt werd en de zwarte bol spoedig Arya's hoofd zou infiltreren. Meteen verdween die glimlach toen hij de zwarte bol alleen maar groter zag worden en besefte dat die opeens op hem af kwam. Met geen seconde te verspillen gooide hij schild voor schild voor de vernietigende bol. Sommigen schilden namen zelfs energie over van de bol zelf om extra goed te kunnen functioneren, maar dat laatste lag op de tijdlijn net wat later dan het moment waarop de bol de schilden versplinterde, net zo makkelijk als ze opgeroepen werden. Schild voor schild werd opgeheven, terwijl Pablo er steeds meer neerzette en angstig stappen achteruit begon te zetten. De bol raakte een wat sterkere schild en onstabiel als het was werd de snelheid verdriedubbeld en slingerde het recht tegen Pablo aan. In een oogwenk verzamelde hij al zijn energie terwijl de magie zijn brein binnenstroomde en tegen een barrière aanknalde. Uit alle macht probeerde hij die barrière stand te laten houden terwijl er langzaam maar zeker barsten in verschenen.

Van buitenaf zag het eruit alsof de bol tegen zijn voorhoofd tot stilstand gekomen was en langzaam begon te krimpen. Maar in feite was er spraken van een superieure stroom zwarte energie vanuit de bol, recht zijn gedachten in. Wonder boven wonder bleken zijn gedachten bestand te zijn tegen zulk vorm van duistere energie, zelfs in die massieve hoeveelheden. Het stroomde onschuldig tussen alle gedachten door tot aan de barrière. Een barrière die niet erg oud was en nooit eerder aan hevige strijd was onderworpen tot nu.

Twee stromen van energie liepen erheen. De één plakte pleisters op de scheuren die door de andere meteen weg werden gevaagd. Één enorme scheur verscheen nog op de barrière, kort voordat hij brak en de voortzetting van de aanval werd afgebroken door een enorme schokgolf van duistere mist die ontstond. Doelloos schoot de energie alle kanten op, tot het buiten weer verscheen en het meer begon te vullen. Het duurde enkele seconden tot Pablo zijn grip erop wist te vestigen en het op het gezelschap afstuurde in een storm van zwarte bollen, vonken en schichten.

Opeens werd Pablo getroffen door iets krachtigs wat vrijgekomen was. Iets wat voor een tijd opgesloten had gezeten en nu de zoete lucht van vrijheid rook. Zijn handen schoten naar zijn hoofd om die vast te houden, want hij had het gevoel dat die er elk moment af kon vallen. Het voelde alsof er een enorme kudde van oliphaunts op hem af kwam stormen, niet meer teruggehouden door iets wat er nu niet meer was. Hij viel op zijn knieën en probeerde zich te concentreren, de mogelijkheid creëren om terug te vechten. Maar toen die mogelijkheid in zicht begon te komen wees hij hem af, hij had hem niet meer nodig, hij wou het niet meer...

hoewel Arya had verwacht dat er een enorm geluid mee zou komen, er kwam niks. het bleef compleet stil terwijl de zwart paarse bal door alle schilden heenbrak en Pablo raakte. de aanval die voor haar bedoeld was kwam nu tegen Pablo aan.

Van wat er daarna gebeurde kon Arya in de korte tijd bijna niet bevatten. van waar Pablo stond kwam er een enorme schokgolf van allemaal kleine delen. haar zwaard werd uit haar handen gerukt en Arya werd zonder genade bijna tegen de grond gesmeten, maar iets leek haar op te vangen, want ze landde op iets zachts. wat dat was wist ze niet, want ze verloor het bewustzijn door iets hards dat tegen haar slaap sloeg.

Madarian: "Linctus, ik heb een vraag. In een flits was plotseling Craenan verdwenen, toen jij en binnen de kortst mogelijke keren waren jullie weer terug, voordat we iets konden doen. Volgens mij hebben de anderen het niet eens gemerkt! Wat was er toen aan de hand?"

*Terwijl Madarian met Lictus praat, kijkt hij naar de omgeving. Op dat moment zijn ze op een heuvel, en het uitzicht, vooral met de laagstaande zon, ziet er erg mooi uit.*

"Waar heb je het over?" Begon Linctus alsof er niets gebeurt is. Ondertussen haalde hij de pijl uit zijn rechter arm en verzorgde de wond. "Ik kan me niets meer herinneren." Linctus keek naar Creanan met een blik van: Vertel het niet!

Madarian bleef nog een tijdje doorvragen maar Linctus ontweek elke vraag. Hij zou niet bezwijken voor het vragenvuur van Madarian. Daarvoor had hij het al te lang geheim gehouden.