Ryu stak zijn hand uit naar Odysseus. "Zo Odysseus, fijn om je eindelijk te ontmoeten." "Eindelijk? Hoezo eindelijk?" Odysseus was verbaasd. Wat bedoelde de guardian daarmee? Odysseus schudde Ryu's hand. "Insgelijks, guardian." De twee glimlachden naar elkaar.

Ryu deed Odysseus denken aan zijn vriend Athis. Dat verbaasde hem; Odysseus had al een tijd niet aan de Foniades, zijn oude vrienden, gedacht. En toch deed Ryu hem aan de leider denken...

Toen herrinnerde Odysseus zich de perkamentrol die hij van de vampier had genomen. Hij liet het aan de twee zien. "Herkennen jullie deze tekens?"

Ryu keek naar de rol en greep het snel uit de handen van Odysseus. “Hoe kom je hier aan!?”. Odysseus vertelde zijn verhaal en Ryu luisterde intens. Deze tekens heb ik gezien diep in de tempel van de Order, maar wat ze betekenen…? Geen idee”. Demion draaide zich naar Odysseus “dat betekend waarschijnlijk maar een ding. We zullen naar de tempel van de Order moeten, willen wij dit ontcijferen”. Odysseus knikte “Ik vraag mij alleen af of er nog andere mensen mee gaan”. Ryu sprong naar voren “Demion, je gaat eindelijk weer naar huis… hoe voel jij je daarbij?”. Demion keek Ryu wat vragend aan en liep hem voorbij richting de poort. “Kom we gaan de andere maar zoeken dan”. De rest stemde in en volgde Demion door de poort.

Odysseus liep achter Demion aan, Ryu liep achter hem, en stelde zichzelf voor aan Madarian. Naar de tempel van de guardians! Odysseus was wel nieuwschierig hoe het eruit zag, en waar het lag. Maar eerst zouden ze de anderen moeten vinden.

Linctus stond in een lege bibliotheek van het kasteel. Het was vreemd. Hij had gezworen dat hij hier de groep had herkent. Linctus dacht diep na toen hij boven op de hoop vers geslachte orcs ging zitten. Die orcs lijken niet op de groep. Hoezo dacht ik dan dat dit de groep was. Linctus keek rond. Het is hier wel een stuk donkerder geworden dan de laatste keer dat ik hier was. dacht Linctus bij zichzelf.

Linctus stond op en liep naar de deur. Onderweg keek hij naar de boeken aan de muur, maar er was geen een de moeite waard. Linctus opende de deur en zwierf door de gangen op zoek naar de rest.

*Madarian geeft zoveel mogelijk aanwijzingen om bij de anderen te komen, en probeert meteen de resterende orcs te ontwijken. Al snel komen ze de anderen stuk voor stuk tegen.*

Arya keek nog wat van de boeken door terwijl ze hevig aan het vloeken was in haar gedachten. op gegeven moment had ze sterk de neiging een van de boeken dan maar keihard tegen de muur aan te smijten. er bleef maar vertraging komen, ze begon het een beetje zat te worden. wat we ook doen, waar we ook heen gaan, er blijven maar dingen besluiten de rust te verstoren... kunnen we dan nergens gewoon zijn zonder ons zorgen te hoeven maken dat er iemand op de stoep staat die me wil vermoorden?

Ze keek naar Muad'Dhib en schudde haar hoofd. hij leek het niet opgemerkt te hebben. bij Pablo was het rustig geweest, maar ze had de rest niet in de steek kunnen laten.

* Ondertussen bij de Tempel van de Order *

De zon komt langzaam op en de eerste zonnestralen schijnen over het landschap. De wereld die eerst gehuld was in duisternis word langzaam licht. Bij de Tempel is commotie te horen van vele stemmen die door elkaar heen praten. De strijd van gister op het slagveld van de oostelijke heuvels en met de keuze van een nieuwe guardian, zijn stemmingen wisselend.

“Dit gaan wij nooit redden! Als ze zelfs Demion kunnen vernietigen, waar laat dat ons?” schreeuwt een soldaat van de Order tegen de andere. De andere soldaat zijn gezicht stond al wat somber, maar trok nu echt naar de vloer. Hij schudden zijn hoofd en mompelde zacht wat in zichzelf. “Word wakker man! Wat als Bruce jou zo opmerkt!”. Gelijk sprong de andere soldaat in houding. “Dat is beter”. Beide gingen ze netjes staan met hoofd hoog geheven en wachtte tot er iets ging gebeuren.

Twee grote deuren vlogen open en Bruce bunderde er doorheen. Bruce, de aarde guardian en commandant van het leger in de tempel was een groot gebouwde kerel, bepakt in stevig harnas met een tweehandig zwaard op zijn rug. De twee soldaten bleven stokstijf staan toen Bruce hen voorbij kwam. Even sloeg een van de soldaten en zucht van opluchting, wat hij beter niet had kunnen doen. Bruce bleef staan en draaide zich langzaam om. De soldaten werden nerveus en druppeltjes zweet begonnen te vormen op hun voorhoofden. “Wat was dat soldaat” brulde Bruce, terwijl hij stap voor stap terug kwam lopen. “Niks commandant!” spraken ze in koor. Bruce kneep zijn ogen tot spleetjes en hield zijn hoofd dicht bij het gezicht van de soldaat. Even bleef hij stil en sprak toen uiteindelijk zachtjes “dat dacht ik wel”. Hij ging weer rechtop staan en keek de twee aan. “Jullie zijn misschien wat gespannen door de gebeurtenissen van de laatste tijd… klopt dat?”. De bewakers knikte zijn hoofd als bevestiging “J.j.ja..j.ja..Ja meneer!”. Bruce kreeg een geniepige grijns op zijn gezicht en draaide zich om, om verder naar de andere deuren te lopen. Terwijl hij de deuren een zet gaf bleef hij een seconden staan. “Wees gerust mannen, wij gaan winnen. Ik heb net bericht gehad van Ryu. Demion leeft en komt waarschijnlijk deze kant op”. De soldaten leken door middel van lichaamstaal te laten blijken dat hun moraal omhoog geschoten was en gingen ferm in houding staan. Bruce bulderde nu door de deur naar het plein.

Sonya zat op de muur van de tempel en keek uit over de vlakte van het landschap. De grote bergen aan de noordkant, de woeste zee achter het vlakke land aan de westkant, het grote woud aan de oostkant en met aan de zuidkant een ver strekkend heuvellandschap. Sonya had altijd bewondering voor deze locatie. Het was gelokaliseerd in het centrum van deze wereld, waar alle elementen van de wereld elkaar ontmoette. Een koele bries wapperde haar lange blonde haren op en ze sloot haar ogen om zich te concentreren. Sonya was een mooie verschijning met licht groene ogen en vuur rode lippen. Een wachter die op de muur liep stopte vlak achter haar en draaide zich naar haar toe. “Guardian? Gaat het?” vroeg hij met een zachte stem. Sonya knikte en bewoog haar lichaam mee met de koele bries. De wachter was het gezelschap van Sonya wel gewend. Ze zat er vaker, stil en geconcentreerd te kijken naar het landschap. Als guardian van de lucht, was Sonya altijd zacht en geconcentreerd, maar kon omslaan in het heetst van de strijd. Net als de wind die van zacht en koel, om konden slaan naar een wervelstorm of orkaan in een oogwenk. De wachter gaf een brief aan Sonya en liet haar vervolgens alleen.

Op het grote open plein in het midden van de tempel stond een groep leerlingen te trainen. Ze werden begeleid door Tanya, guardian van het water. “Kom op! Wat denk jullie wel niet?! Willen jullie ooit tot guardian schoppen?!” schreeuwde ze over het plein heen, terwijl ze heen en weer liep. “Jij daar! Hou je rug recht. En jij! Pak je balans beter met je rechtvoet, zo ben je een makkelijk prooi voor de Necros!”. Tanya was een inspiratie voor de leerlingen. Ze was altijd soepel in haar aanpak en een groots guardian. Ze hield zich vaak bezig met het trainen van leerlingen, in tegenstelling tot Bruce die de soldaten en wachters op zijn hand nam. Tanya was altijd, zoals haar element. Water was soepel en snel, maar kan het sterkste steen breken. Er kwam een wachter aanlopen van achter en tikte Tanya op haar schouder. “Guardian?”. Tanya draaide zich om en zette vol protest haar handen in haar zij. “ik neem aan dat het belangrijk is wil jij mijn trainingssessie storen?”. De wachter knikte “Ik heb een bericht van het orakel”. Tanya keek hem aan en sloeg een zucht “…euhm… ja, kom ermee voor de boeg dan. Ik heb wel meer te doen. Ik moet nog wat leerlingen klaar stomen voor guardianschap”. De wachter schoot in houding toen Bruce voorbij kwam bulderen. Tanya draaide haar hoofd om, om te kijken wat er aan de hand was. “ooohh…pff…kom op zeg” zuchtte ze hard. “Bruce?!…. Bruce is een softie als je hem leert kennen. Schiet nou maar op met dat bericht”. De wachter leek iets te ontspannen en gaf Tanya een brief en liep direct door. Tanya las het bericht snel door terwijl de leerlingen nog steeds bezig waren. Ze keek om naar Bruce en Sonya die al stonden te wachten bij de grote poort van de hoofdhal van de tempel. “Tjetchu! jij neem de les van vandaag over” riep ze naar de hogere leerling en ze rende de trap op richting de andere twee guardians.

Arya keek Creanan even aan, en liet hem onder woorden weten zat zij hier niet veel hulp kon bieden, waarschijnlijk alleen het tegenovergestelde. Binnen een paar tellen stond ze weer op de plek van waar ze eerst vandaan kwamen, maar Demion en de anderen leken een ander pad te zijn gevolgt. "Dat word zoeken..." Ze hield haar hand bij haar zwaard toen ze begon met de sporen zoeken van waar haar vrienden heen waren gegaan, want Madarian en Demion kennende kon dat overal zijn. Ze wist in ieder geval 100% zeker dat odyseus er ook was, want Demion en Odysseus waren bijna altijd bij elkaar.

Arya grinnikte een beetje. Demion en madarian konden hun sporen goed verbergen, maar de grote elementaal scheen er nog en paar probemen mee te hebben. Al snel kruiste hun sporen met die van orcs. natuurlijk werken die zich weer in de problemen.. Stiekem grinnikend pakte Arya haar zwaard uit de schee en begon te rennen. in de verte hoorden ze al geluiden van wapens die op elkaar sloegen, en ze kon de grote elementaal al zien staan. "gevonden.. gelukkig maar.."

Linctus had de rest ook proberen te volgen en was nu vlak achter Arya. "Die is gemakkelijk te vinden, nietwaar?" Arya schrok terwijl ze zich omdraaide. Ze had niemand verwacht of horen aankomen. Het was alsof Linctus via een geheime gang achter haar terecht was gekomen.

Toen Arya zag dat het Linctus was kwam er een soort van teleurstelling op haar gezicht. Waarom moest die vervelende Linctus nu uitgerekend bij haar komen. Ze had een hekel aan hem, dat alleen maar werd vergroot toen hij zich grof gedroeg terwijl ze gemarteld werd.

Linctus kon het niet helpen. Een glimlach verscheen er op zijn gezicht. Die blik van Arya deed hem schijnbaar wonderen. "Zullen we eens gaan kijken of ze ons nodig hebben?" Linctus keek naar Arya en toen in de richting van het geluid van een gevecht. "Kom je elf?" Zei Linctus terwijl hij de richting van het gevecht uitliep. Arya sloot snel aan.

*Hoe goed Madarian de anderen ook probeerde te sturen om de orcs heen, het gezelschap kwam toch een tiental orcs tegen. Madarian had ze al gezien en de anderen gewaarschuwd voordat ze in zicht waren, dus het gezelschap was in het voordeel. Madarian pakt eerst z'n boog en schiet één pijl af. Twee orcs die achter elkaar stonden werden geraakt. 1 is dood, de ander gewond aan z'n schouder. Vlak nadat het schot gelost is gaat het gezelschap in de aanval. Madarian doet snel z'n boog weg en pakt z'n zwaard Frostmourne. Net op tijd weet hij daarmee en slag naar z'n hoofd af te weren. Het hoofd van de orc die dat probeerde vloog door de gang. Madarian pakt snel z'n schild.*

Zo! Laaat ze nu maar komen...

*Tijdens het vechten ziet Madarian in een ooghoek Arya richting het groepje lopen. Madarian had Linctus echter nog niet gezien. Hij was te druk bezig met de orcs.*

Arya, Ga maar op het geluid af. Als je snel bent kun je misschien ook nog meedoen als je wilt.

Demion trekt snel zijn zwaard als hij de orcs hoort aankomen. Een pijl zoeft langs zijn hoofd afkomstig van Madarian. “Mooi schot” sprak Ryu uit tegen Madarian en sprong naar voren naast Demion. 4 orcs sprongen langs hen heen en gingen op Odysseus en Madarian af. Demion en Ryu keken elkaar aan en begonnen te lachen “Net als in onze trainingssessies?”. Demion knikte, hun beide aura’s lichtte fel op en ze sprongen beide naar voren de actie in.

*De orc die geraakt was door de pijl van Madarian maar nog leeft, breekt de pijl doormidden, en begint ook mee te vechten. Madarian ziet twee orcs op hem afkomen. Hij weert de eerste slag af met het schild en steekt toe met Frostmourne. Hij raakt de linkerzij van de orc. De wond wordt meteen dichtgebrand door de kou, maar bevriest ook een gedeelte van z'n torso, waardoor de orc niet goed meer kan bewegen.

Madarian duwt de orc weg met z'n schild, en weet een slag van de andere orc af te weren. Madarian steekt nog een keer naar de gewonde orc, en raakt deze in het hart. De andere orc raakt Madarian op z'n linkerarm, precies op de plek dat de complete onderarm flink zeer doet. Madarian haalt uit, maar deze orc weet de slag af te weren en weet uit te halen. Madarian wordt geraakt in z'n zij, maar heeft daar geen last van. Hij weert de volgende slag af met z'n schild en steekt Frostmourne dwars door de orc z'n luchtpijp.

Heel even kijkt Madarian naar z'n elleboog. Geen schrammetje op z'n elleboog, maar wel een snee in het harnas. Madarian kijkt naar z'n zij. Ook daar geen schrammetje, maar wel een lichte deuk in het harnas. Die dingen zijn zo gerepareerd.

Heeft dat harnas helende krachten, of hebben de orcs relatief gemist? Ach, dat komt later wel...

Madarian kijkt even in het rond. Inmiddels heeft Odysseus ook 'zijn' twee orcs uitgeschakeld, en Ryu en Demion hebben er ook vier uitgeschakeld. Arya komt aansnellen en ziet Linctus vlak achter Arya aanlopen.*

De twee overgebleven orcs draaien zich om naar Arya. Zij heft haar zwaard en zet zich schrap. Op dat moment wordt ze aan de kant geduwd door Linctus. "Jij was toch geen echte krijger." zei Linctus. Met zijn verroest zwaard onthoofde hij de eerste orc. De tweede orc rende naar Arya toe. Linctus ziet het gelukkig op tijd en maakt een grote zwaai met zijn zwaard. Hij raakt de orc daarbij vol in de borstkast. De orc wordt omver gegooid, maar omdat het zwaard van Linctus zo bot is leeft hij nog. Ary maakt de orc af met haar zwaard. En kijkt Linctus aan met een blik van Wat zei je.

Linctus negeert de blik van Arya zoals hij haar wel vaker heeft genegeerd. Hij kijkt naar Ryu. "Wie is dat?" Vraagt Linctus met een gespeeld interesse.

Ryu keek Linctus even verondersteld aan. na enkele seconden kijkt hij naar Demion "Dit meen je toch niet he?". Demion veegde weer zijn zwaard af, plaatste hem weer achter zijn rug en sloeg zijn armen over elkaar gevolgt door een enkele knik van zijn hoofd. Ryu krabbelde even achter zijn hoofd en keek nog even naar Linctus. "Mijn naam is Ryu, de vuur guardian en ik ben een vriend van Demion... aangenaam". Odysseus keek weer geirriteerd naar Linctus, die zijn respectloze manier weer eens aannam.

*Zonder te weten hoe het komt bevind Muad zich plotseling in zijn droomwereld. Het gebeurde hem de laatste tijd wel vaker, dat zijn lichaam besloot om plotseling uit te gaan.
Hij wist dat de wolf en Dhib het lichaam niet over genomen hadden. Dat voelde anders, en daar kwam bij dat de wolf zich naast hem zat te wassen, en dat Dhib een eindje verder op verveeld zat te patiencen.
Muad verveelde zich eigenlijk stierlijk, en besloot maar wat te gaan slapen.*

*Voor zijn gevoel momenten later voelt hij iemand aan zijn schouder schudden.*
"Broertje" hoort hij hinderlijk zoemen bij zijn oor.
"Broertje!" volgt het iets luider.
"YO! LUILAK! JE VRIENDIN GAAT ER VANDOOR!" schreeuwt Dhib uiteindelijk in zijn oor.
"Ze is mijn verloofde...." mompelt Muad nog half slapend. Dan schrikt hij wakker. "Er van door!?!"
*Snel vecht Muad zich weer een weg naar zijn echte lichaam toe, en merkt dat hij gewoon languit op de grond ligt, of eigenlijk een paar centimeter erboven merkt hij een pijnlijk moment later.
Snel staat hij op, en ziet hij Creanan nog steeds in de boeken zoeken, maar Arya ziet hij nergens.*
"Creanan? Weet jij waar Arya naar toe is gerend?"
*Creanan haalt zijn schouders op, en gaat gewoon verder met zoeken.*
"Zeg, Creanan, ik ga achter Arya aan, als je achter ons aan wilt, volg dan mijn spoor. Ik denk dat je wel weet hoe dat moet."
*Ondertussen hoort Muad Dhib een beetje grinniken.*
"Waar heb jij nou weer last van?" vraagt hij zich hardop af.
Oh, niets... Pablo is alleen een beetje kwaad aan het worden. Zo komt hij natuurlijk nooit vrij. Iedere gevangen geest weet toch dat hij eerst krachten moet verzamelen voordat hij probeert over te nemen?
*Muad besluit Dhib maar te negeren, en hij rent achter Arya aan. Gelukkig is ze nog niet goed genoeg in sluipen om het hem moeilijk te maken haar te volgen.*
Engel zijn heeft nog steeds zo zijn voordelen... bedenkt hij bij zichzelf.
*Na een tijdje gerend te hebben, breekt Dhib plotseling weer in*
Hey, wie is Fikkie eigenlijk die bij die groep rondloopt?
"Fikkie?"
Mja, Fikkie. Die vuur-guardian die zo slaafs achter Demion aan huppelt.
"We zullen wel zien..."
Ow.. broertje, even tussen ons. Fikkie kan mij ook horen
"Fijn...."

*Even later haalt Muad Arya en Linctus in.*
"heheh, eindelijk." mompelt hij bij zichzelf.
"Môge" zegt hij uiteindelijk wat luider. "Hoe lang ben ik out geweest? En wat heb ik eigenlijk gemist?"

Odysseus begon zijn bijl schoon te maken. "Niet zo veel, Muad." En Dhib! Klonk het. Odysseus fronste zijn wenkbrouwen. "Odysseus, en ook Linctus, ontmoet mijn broer Dhib. Hij zit opgesloten in mijn hoofd. Stel maar geen vragen." "Euhm... Aangenaam..." Zei Odysseus, die eigenlijk niet wist wat hij anders moest zeggen. Van hetzelfde, bonestaak! Dhib leek qua verbaal vermogen verdacht veel op Linctus. Dit ging nog een lang avontuur worden, met die twee erbij...

Odysseus negeerde Dhib maar, hij zou toch niets tegen hem kunnen beginnen. Hij keek om zich heen. Ze waren bijna comleet, alleen Creanan ontbrak nog. "Laten we Creanan gaan halen, dan kunnen we eindelijk weg hier."