"ja..." fluistert hij in haar oor, terwijl hij ook begon te watertrappelen.
Weer op normale toon vervolgt hij dan. "Zullen we maar weer eens de kant op klimmen? Je lijkt nu wel een oud vrouwtje met al die rimpels."
*Zonder op haar antwoord te wachten trekt hij haar gewoon mee het water uit.*

*Even later zitten ze rug aan rug aan de waterkant te genieten van het zonlicht op hun huid, terwijl hun kleding een eindje verder op lagen te drogen. Ze zorgden er wel voor dat ze een mooi uitzicht hadden op de rots, terwijl er wel een lage rietkraag in de weg zat, die het zicht op hun hoofden focuste.*
"Hij houdt ons wel goed in de gaten heh?"

"Dat blijkt maar ja. Maar hij mag naar de bliksem lopen." Arya sloot haar ogen. ze voelde de zon op haar huid schijnen, en de stralen haar weer verwarmen na de zwempartij in het meer. Ook haar kleren waren weer wat aan het drogen. Arya zat wel onder het zand, maar het kon haar niks schelen. ze lag heerlijk te genieten van de warmte, en een speciaal iemand die met zijn rug tegen de hare lag. Langzaam begon de zon wat naar beneden te zakken. "hoe lang zou het nog zijn.. naar de tempel? ik merk dat ik er graag heen wil, maar aan de andere kant totaal geen zin heb."

Even moest ze denken hoe ze haarzelf moest formuleren. ontdanks het feit dat ze verloofd waren leek het soms toch vreemd haar gevoelens uit te drukken. " zo samen.. met jou." Zonder hem te zien kon ze wel voorstellen hoe hij erbij lag, op het 'naakt' gedeelte na dan.

Arya haar hand ging naar haar rug, en ze raakte uiteindelijk Muad zijn rug 'per ongeluk' aan. Even zocht haar hand naar de zijne, want de aanwezigheid van de magier maakte toch dat ze een vorm van geruststelling zocht.

*Muad voelde Arya's hand over zijn rug dwalen, zoekend naar zijn hand, en ook hij reikte naar achteren, zodat hij haar hand vast kon pakken. Eerst streek hij toch even met zijn hand over haar rug, tevreden met het gevoel van haar huid tegen zijn huid, en het gevoel van Dhib in zijn hoofd, die zich in alle mogelijke bochten aan het wringen was om zichzelf in beheersing te houden. Daarna pakte hij toch haar hand beet, en kneep er even in.*
"Ik wou dat we hier gewoon ons leven lang konden blijven, geen gezeur om ons heen. Alleen maar wij tweetjes, samen met ons geluk."
Dhib kon zich ondertussen echt niet stil houden in zijn hoofd. Arg!!! Broertje! Wat doe je me aan?!? Waarom heb ik die eed gezworen? Waarom!
Muad grinnikt alleen maar een beetje om Dhib's problemen. De problemen van een duivel die altijd alle vrouwen op zijn gemak kon krijgen, behalve die ene die hij wilde.
*Langzaam draait Muad zich om naar Arya toe, draait haar gezicht naar hem toe, en geeft haar een lange hartstochtelijke zoen, voordat hij als eerste opstaat om zijn kleren aan te gaan trekken.*
"Jammer genoeg kan de wereld niet zonder ons, liefste. Want als we de wereld de wereld zouden laten, dan komt de wereld wel naar ons toe om ons geluk te verstoren.
Zullen we maar weer gaan?"
*Muad raapt snel Arya's kleding bij elkaar, loopt naar haar toe, geeft haar een tik op haar schouder, en houd dan, terwijl hij zijn ogen dicht houd haar broek en tuniek voor haar op, zodanig dat ze er makkelijk in kan stappen.*
"We moeten weer" vervolgt hij met een zucht, terwijl hij Dhib binnen in hem zo hard hoort schelden dat Muad zijn ogen dicht heeft gedaan, dat het hem mee valt dat de dieren in de omgeving niet verschrikt vluchten.

Nadat Arya haar kleren weer had aangetrokken wacht ook zij eventjes totdat Muad volledig is aangekleed. Al kon ze de precieze woorden van Dhib deze keer niet horen, er klonk wel een vreselijk irritant gepiep door haar hoofd heen. " En laat die broer van jou zich even rustig houden, ik krijg er hoofdpijn van." Ze grinnikte wel terwijl ze haar zwaard weer oppakte. Arya keek nog eens over het meer uit, en gleed met haar blik nog een keer over de vreemde samentrekkingen van schaduwen achter de steen, maar haar ogen bleven er niet langer handen als op enig andere plek aan de rand van het water.

" Laten we maar weer eens verder gaan. Alhoewel Demion een goede vechter is, denk ik dat hij en de andere toch wel wat hulp kunnen gebruiken." Ze gaf Muad nog een lange kus op zijn lippen voordat ze de steen uit het zakje pakte. " We kunnen nog even in de nacht doorlopen, maar het is wel handig dat we ook een plaats zoeken om te overnachten." Arya merkte van haarzelf dat ze zich steeds weer beter voelde worden, en ook hele grote happen van har zelfvertrouwen terugwon die ze eerst kwijt was geraakt of gewoon was vergeten door alle dingen die er waren gebeurt, en ze had zich voorgenomen het niet nog een keer te verliezen. " Kom je, mijn lief?"

Dhib, kop dicht! Je meesteres beveelt het! zegt Muad grinnikend in zijn hoofd tegen zijn broer, ook al zorgt hij ervoor dat Arya hem goed kan verstaan.
Dhib houdt spontaan verschrikt zijn mond dicht, terwijl hij probeert te begrijpen wat er nou net tegen hem gezegd was. Wa? is alles wat hij uit kan brengen.

Terwijl Muad en Arya nog voor een goed deel van de avond het licht van de steen volgenen neemt Muad haar eens goed op.
"Deze voetreis doet je goed, schat. Je lijkt haast te stralen." merkt hij uiteindelijk op, terwijl hij ondertussen op zoek gaat naar een geschikte plek om te overnachten.
"En het doet mij weer goed om jou eindelijk weer vol zelfvertrouwen te zien." vervolgt hij grijnzend.
Dan ziet hij aan zijn linkerhand eindelijk een grot die geschikt zou kunnen zijn om in te overnachten.
"Is dat niet iets?" vraagt hij haar, terwijl hij naar de grot wijst. "Netjes beschut, vers water in de buurt, en wij hebben netjes uitzicht op de vallei waar we nu doorheen lopen."

Arya moest lachen toen Muad Dhib zo commandeerde, en de demon even compleet uit het veld geslagen leek te zijn.

later toen hij de gront vind keek ze nog even." lijkt me inderdaad wel een goede plek. dan kan niks ons besluipen, maar kunnen wij wel datgene verrassen vanwege de beschutting." Arya dacht het hardop, knikte, en ging toen samen met Muad'Dhib naar de grot. Hij was Arya eerst niet opgevallen, dus het was maar Goed dat Muad het wel had gezien. Eenmaal in de grot keek ze even rond. er was genoeg ruimte, en de grond was niet al te hard. ze zouden er zonder al te veel problemen kunnen overnachten.

" Denk je dat het veilig is om een klein vuurtje te maken? de nachten lijken wat kouder te worden, en als het even aan is geweest kan die daarna uit omdat de grot dan toch warm genoeg is.." Muad scheen het goed te vinden. Arya begon een paar takken te verzamelen, en keek even rond naar een manier om ze aan te steken. het duurde even totdat ze doorkreeg dat dit waarschijnlijk een goede mogelijkheid was om weer een beetje met haar magie te oefenen, aangezien ze controle over het grootste deel was kwijtgeraakt nadat de irritante klok op de achtergrond er bij was gekomen.

Toen ze eenmaal zaten probeerde Arya een vlammetje te laten verschijnen, maar het enige wat lukte was een kleine vonk. " verd..." Arya keek naar Muad die naast haar zat. " het wil me niet meer lukken. Ik weet dat het ergens verstopt zit, maar ik kom die muur niet door.."

"Zullen we het samen dan eens, proberen? Misschien kan ik je helpen die muur te doorbreken?"
Shana, houd jij Dhib even in bedwang? vraagt hij nog even, voordat hij in kleermakerszit tegenover Arya gaat zitten.
De wolf in hem reageert even met een korte kef, met daar vlak achter aan het angstige gekerm van Dhib die weg kruipt voor de wolf.
"Arya, ga in kleermakerszit zitten, en leg je handen in de mijne. Zet je gedachten voor me open, dan kunnen we samen op zoek gaan naar je muur. En misschien kunnen we hem samen met mijn krachten wel breken. Als het lukt..." trillend van de opwinding lukt het hem niet eens zijn zin af te maken.
Dan gaat hij bij zichzelf naar binnen, en gaat op zoek naar het bewustzijn van Arya.
Zodra hij haar voelt, wacht hij geduldig af totdat ze hem binnen laat.
Je moet me wel leiden, schat. Ik kan niet je diepste geheimen om gaan woelen, dat is tegen mijn eer en geweten.

Odysseus stond met Roshaf op de afgesproken plek. Hij had van te voren nog wat inkopen gedaan om de gestolen spullen uit zijn zadeltas te vervangen. Alles was zonder problemen verlopen, en Odysseus was in een bijzonder opgewekte bui na alle voorspoed van de afgelopen uren. Een oud krijgswijsje fluitend stond hij tegen Roshaf te leunen toen Demion, Madarian, Linctus, Creanan, en Phæn aan kwamen lopen. Demion leek diep in gedachten te zijn, en hij lichtte Odysseus in over de afgelopen uren. Odysseus’ goede humeur sloeg spontaan over in grimmigheid. Een necro onder ons… eigenlijk was het een kwestie van tijd voordat ze een spion zouden sturen. Maar wie zou het kunnen zijn? Linctus lijkt een logische keuze. Hij weet meer dan hij laat zien, en is afstandelijk. Phæn lijkt me ook verdacht: in vrijwel alle gevechten blijft hij buiten schot, hij zegt weinig, en eigenlijk sukkelt hij maar wat achter ons aan. Maar Muad en Arya lijken hem te kennen en ze vertrouwen hem. Creanan is een elf, en elven zouden zich nooit tot het duister keren. (de noorderlingen (of barbaren) hebben een hoge dunk van de elven) Voor de rest lijkt niemand mij verdacht, want alle anderen waren al bij de groep voordat Demion erbij kwam… Tenzij… Een van hen zich heeft laten verleiden. Voor geld. Of misschien uit wraak. Maar wie? Odysseus keek de groepsleden een voor een aan. Na Linctus leek Madarian hem de meest logische keuze. Madarian was de laatste tijd knorrig en snel aangebrand, en gebruikte zijn magie veel vaker dan Odysseus van hem gewend was. Hij keerde zich tot Demion. “Mij lijkt Linctus de meest logische kandidaat voor spionage.” Fluisterde hij, in de hoop dat Linctus hem niet zou horen. Helaas hoorde Linctus hem wel, en keek Odysseus een moment vernietigend aan, en keek toen verder, alsof er niets gebeurd was. Demion knikte, maar ging er niet verder op in. Zijn reactie kwam uit vrij onverwachte hoek: “Ik zie dat je je paard terug hebt gevonden.” Zei hij luchtig. Odysseus was even verbaasd, maar hij herstelde zich snel. “Ja, ik vond Roshaf terug in het bos. Ik vraag me af hoe hij hier helemaal heeft kunnen komen. Hoe dan ook, ik ben blij dat hij terug is, en hij zal nog van pas komen, geloof ik.” Odysseus grijnsde. Zijn ineens zo grimmige humeur klaarde weer op.

___________________________________________________

Niet ver daar vandaan zat Andrax op een paard dat zo zwart was als zijn eigen aura. Zijn ogen hadden hem niet misleid. Dit was inderdaad de ontmoetingsplek. Hij zag het paard van Odysseus. Een tinithpaard! Hoe kwam hij daar aan? Het doelwit bleef de jager verbazen. Niet dat het nog wat uitmaakte. Zodra Andrax de kans zou krijgen, dan zou hij toeslaan. Dit maal genadeloos. Met die gedachte wachtte hij af, totdat de groep zou vertrekken.

_____________________________________________________



De groep van vijf silhouetten rende in een grote boog om de stad heen. De man die Odysseus vanaf de rots had gezien, de leider, had bedacht dat Odysseus waarschijnlijk op doorreis was, waar hij dan ook naartoe ging. De leider wist dat Odysseus wel vaker op vreemde plekken kwam. Wie anders dan hijzelf zou dat kunnen weten? Als Odysseus eens wist wie er nu bij hem in de buurt waren… De leider verheugde zich. Binnenkort zouden ze elkaar weer ontmoeten. Eindelijk, na al die tijd. De groep van vijf rende door, ogenschijnlijk onvermoeibaar.

"Vertrouw je Dhib niet helemaal?" Arya grijnst, een gaat tegenover Muad zitten. " Je mag geluk hebben dat die wolf naar jou luistert, want waarschijnlijk had Shana liever da t andersom was geweest.. dat die naar Dhib luisterde of iets dergelijks." Arya legde haar handen in de open handen van Muad en sloot haar ogen. Ontdanks dat ze al vaker met Muad naar plekken waren geweest die eigenlijk niet bestonden was het toch vreemd, om te merken dat ze niet alleen was in dat zwarte gat dat de binnenkant van haar hoofd, haar gedachten waren.
Van buiten verscheen er een kleine en tevreden glimlach op haar gezicht, terwijl ze zich volledig openstelde voor zijn aanwezigheid, zijn warmte. al snel merkte Arya dat er langzaam iets leek te verdwijnen, een blokkade die werd opengebroken. Het voelde echter koud. Terwijl er een rilling door haar heen ging verstootte ze alle aanwezigheden uit haar hoofd. Onwillekeurig bewoog ze wat naar achteren, en opende daar pas haar ogen. Verschrikt keek ze Muad aan, recht in zijn warme gouden ogen.
Even moest Arya woorden zoeken, en terwijl ze wegkeek sprak ze " Het spijt me.. dat ik.." Ze keek hem weer aan, en zag dat het niet nodig was om meer uit te leggen. hij had het al gezien. Ze ging weer naast hem zitten, en probeerde nogmaals het vuur aan te steken. Zonder enig probleem verscheen er een kleine vlam, en het hout begon te branden. " het werkte gelukkig wel. Dank je." Arya boog naar Muad toe, en kuste hem op zijn wang.

Terwijl Muad weer uit zijn trance bij komt, ziet hij dat zijn huid kippenvel vertoont.
"Waar komt jouw magie vandaan, liefste? Ik heb nog nooit zulke koude energie gevoeld, zelfs dat van mijn broer voelt warmer, op een lugubere manier.
Voel de mijne maar."
Muad haalde even diep adem, en reikte bij zichzelf naar binnen, en liet toe een stroom pure magie van zichzelf via hun verstrengelde handen bij haar naar binnen vloeien. Hij merkte meteen aan haar houding dat zijn magie haar van binnen verwarmde, en dat ze er weer wat ontspannender bij ging zitten.
"Stuk beter, niet? Het verbaast me trouwens dat je dat hout aan kunt steken, in plaats van dat je het in een klap bevroor.

Merk je trouwens nog ergens anders verschil ofzo?" vraagt hij haar plotseling na een kleine stilte.
Dan wordt hij plotseling overvallen door slaap.
"oempf... misschien een idee om te gaan slapen? Dan kijken we morgen wel wat de schade is."
Shana, laat hem maar los. Kun je wel op wacht gaan staan? vraagt hij nog even, voordat hij Arya nog even stevig omhelst, en het zich daarna gemakkelijk gaat maken voor de nacht.
"Kom je ook?"

De ironie... Langzaam naderde de schim weer, gehuld in de schaduwen van de nacht. Een grot, twee geliefden en een naderende buitenstaander. Déjà vu... Buiten de grot hield hij halt, met een duidelijk zicht tot zijn beschikking, van de entree van de twee hun verblijfplaats. Dat na al die jaren de rollen precies hetzelfde pad weer hervinden. Hij verwierp zonder twijfel het idee om de gebeurtenissen zich te laten herhalen, door weer doodleuk naar binnen te lopen en zich voor te stellen. Al verscheen er bij het overwegen ervan wel een grijns op zijn gebroken gezicht. Een grijns die het al snel verloor van de overige losgeslagen emoties en het gezicht weer in een neutrale stand bracht. Een plotselinge flikkering van schaduwen bleef onopgemerkt noch genegeerd en Pablo's middenrif genereerde een licht hoorbaar gegrom. Een grot, twee geliefden, een buitenstaander en dat mormel van een Arthir.
______________________________________________________

Linctus kwam weer eens minder arrogant over op Phæn dan hij eerst had gedaan. Meteen wenste hij dat hij daar nooit aan gedacht had, want vaak liet het tegendeel daarop niet lang op zich wachten, dit keer echter wel. Verveeld kon hij het niet laten om zich bespioneerd te voelen, al was hij er niet helemaal zeker van of dat nou door de verveeldheid kwam. De wolf in hem leek ook onrustiger dan normaal, maar ook die had zo zijn knorrige momenten en Phæn beval hem stil te zijn.

Arya schudde haar hoofd bij de vraag. ze had geen flauw idee waar de magie van haar precies vandaan kwam. Ze bleef echter nog even bij het vuur zitten, voordat zij ook ging slapen. het was vreemd, maar door de glans van het vuur leken haar ogen een bijna gouden kleur te hebben, al was het maar heel eventjes. Na een paar minuten van mind-absent zitten gooide Arya wat zand over het vuur en ging naast Muad liggen. Alhoewel het leek alsof hij in slaap was gevallen, merkte Arya duidelijk dat hij op haar had gewacht. Haar hand ging naar ze zijne, en toen viel ook zij rustig in slaap. Ze zou zich nu geen zorgen maken over problemen, daar was altijd nog een andere dag voor. Zachjtes fluisterde ze nog even. " Slaap lekker, mijn lief."

"weltruste, liefste." antwoordde hij haar, omdat hij wist dat ze wist dat hij op haar gewacht had. Toen draaide hij zich om, en sloot haar in zijn armen, en viel zo zielsgelukkig in slaap, wetende dat de wolf in hem hen op tijd wakker zou maken, mocht er iets aan de hand zijn.
De wolf maakte hen een keer wakker, toen er een roodborstje de grot binnen hupte, maar verder verliep de nacht zonder rare gebeurtenissen.
Als de zon eindelijk hoog genoeg staat om de grot in te kunnen schijnen, wordt Muad tegelijk met Arya wakker.
Blij met de situatie blijft hij nog even liggen, terwijl hij haar in haar ogen kijkt, en staat dan met tegenzin op. Ze hebben immers nog een lange weg te gaan.
Dan slaat een gedachte hem plotseling in zijn gezicht. Haar ogen... bedenkt hij zich plotseling.
Hij ziet dat ze ondertussen ook op is gestaan, en pakt haar stevig vast, en kijkt haar recht in haar ogen.

Hij leek geschrokken ergens van te zijn, want Arya werd opeens weer omgedraaid door hem. Muad keek haar nog eens aan. Vragend tilde Arya haar hoofd een klein beetje opzij. " Wat is er aan de hand?" Het daglicht viel net de grot in en scheen van achter op haar, waardoor het opviel dat er nog wat aan het verkleuren was. Haar haar, dat eerst bijna pikzwart geweest leek te zijn had een paar blonde plukjes, en het geheel leek ook lichter te zijn geworden. aan haar ogen was echter niets vreemds (meer) te zien.

" je kunt straks wel weer naar me staren, laten we nu eerst maar naar buiten gaan om wat eten te jagen en daarna door te gaan met onze reis naar de tempel." Arya had een glimlach op haar gezicht, maar had hem niets laten zeggen terwijl ze de grot uitliep en naar buiten keek.

Linctus voelde heel goed dat de groep hem nu verdacht als spion. Hij moest zelf ook toegeven dat hij zelf dat ook zou denken. Hij was immers anders. Hij had immers geheimen en hij prate zo vrij over de Necros. Echter geloofde Linctus meer in corruptie binnen de order dan een spion binnen de groep.

"we gaan" Zei Linctus en stapte op een paard. Hij had geen idee welke weg ze moesten nemen, maar als ze op het plein bleven staan dan werd hij nog meer verdacht. De rest van de groep keek nu naar Demion. Hij was tijdens dit gedeelte van de tocht de leider geweest en hij wis dan ook de weg. Ook Linctus keek vragend naar Demion

Demion sprong met een aanloop op zijn paard en trok hem aan zijn teugels. Even steigerden zijn paard, maar Demion leek het krachtig uitziende dier onder controle te hebben. “Wacht….!….op!……mij!” werd er geschreeuwd uit de verte. Het was Ryu, die buiten adem kwam aanrennen. “zijn jullie mij vergeten ofzo!”. Demion trok simpelweg zijn schouders op “jij weet toch ook de weg?”. Ryu stampte even op de grond “dat kan wel zo zijn, maar we zouden samen gaan”. “oke oke… sorry”. Ryu gebaarde dat het niet echt uitmaakte en sprong ook op een paard. Nu dat iedereen bij een was galoppeerden ze richting de hoofdpoort. Demion legde snel de situatie uit aan Ryu, die gelijk schichtig om zich heen keek. “wie denk je dat het is” fluisterde hij zeer zacht. Demion negeerde de vraag die al vaak zat was gesteld. Hij kon moeilijk weten wie het was en iemand beschuldigen zonder bewijs, was niet zijn manier.

Al gauw kwamen ze bij de grote poort, die op afstand al open werd gedaan door de bewakers. “Als de wind en veel geluk!” schreeuwde een bewaker van zijn toren naar de groep. “Tot snel!” riep Ryu terug en het gezelschap ging door de poort naar buiten. Eenmaal buiten de poorten gingen de grote deuren achter hen dicht. “Waar heen?” vroeg Creanan. Demion keek naar de lucht die langzaam in de late middag veranderde. Demion gaf een ruk aan de teugels en draaide naar rechts. “die kant op… na een halve dag draaiden we naar het noorden en dan nog zeker een volle dag rijden met de zon mee”. Iedereen keek even elkaar aan tokken hun schouders op en knikte instemmend. Ze sloegen aan hun teugels en de paarden kwamen in beweging.

Madarian naar Demion zonder dat de anderen het horen, behalve de draak: Als er inderdaad een spion in ons groepje zit, dan zit er niets anders op dan een val te zetten. Niemand krijgt het totaalplaatje te horen, maar een gedeelte. Laat het overlappen, maar ieder krijgt wat anders te horen. Haal die truc meerdere keren uit, en de spion wordt ontmaskert. Maar wat als de eventuele spion in de order zelf zit?

Madarian: "Ik weet dat ik de laatste tijd wat minder mezelf ben, maar dat heeft z'n redenen. Vooral Muad en Arya kennen me van een vorig leven, maar jullie niet. Ik was gemaakt door de duivelse vader van Muad als wapen, en veel sterker dan dat ik hier ben.
Toen ik hier kwam ontmoette ik Amber, m'n verloofde. Als ik bij haar ben, dan voel ik me echt op m'n gemak, maar ik mis haar enorm. Ook heb ik last van heimwee naar m'n eigen huis. En het weerwolf zijn eist ook z'n tol. Ik heb Amber gevraagd om naar het fort te komen, misschien helpt dat me weer de oude voelen.
Ik heb gehoord dat de leider van de Necro's een recept tegen de weerwolfziekte heeft, maar ik pak het liever van z'n lijk dan dat ik een verrader ben.
Over die verrader gesproken, is er ergens waarheidsserum te krijgen? Misschien kunnen we er daarme achter komen of er een verrader in onze groep zit.
Waar is het fort eigenlijk? Dan kan ik de locatie doorgeven aan de hofmagier..."

*Demion geeft de locatie in gedachte door.*

draak tegen zichzelf, zonder dat iemand anders dat hoort: Tuurlijk! Dat is de reden waarom hij de steen kan oppakken! Hij is ECHT gemaakt voor oorlog! Maar waarom is hij dan niet bezig met het veroveren van de wereld?

Madarian, zodat het gezelschap het ook hoort: Sorry oude vriend. Ik ben met drie gesprekken tegelijk bezig. De locatie van het fort is hier...[geblokkeerd voor de anderen van het gezelschap] Kun je de koning vragen voor versterking?

Hofmagier naar het gezelschap: Al gevraagd. De koning stuurt 1000 van z'n beste vechters. het zijn zwaardvechters, ridders, boogschutters en magiers. En succes met het vinden voor een goed recept tegen de weeerwolvenziekte. Ik ben geen alchemist, dus ik wist niet dat het geen goed recept was.

Madarian: Bedankt oude vriend! Ik hoop snel weer terug te zijn.

*Ryu kwam schreeuwend aanrennen, en het gezelschap gaat naar het fort.*

De poort sloeg voor de neus van Andrax dicht. Vervloek! Dit gaat niet als gepland! Hij kon vertraging nu slecht gebruiken. Als hij de bewakes gewoon zou vragen om de poort te openen, dan zouden z twijfelen, en zou Andrax de groep misschien uit het oog verliezen. Nu was dat op zich niet het probleem, maar Andrax was bang voor eventuele vallen onderweg. Hij moest nu snel handelen.

Toen bedacht hij zich wat hij al eerder tegenover een bewaker had beweerd: dat hij het laatste groepslid was. Wellicht zou dat trucje nu weer werken... En dus sprak Andrax de poortwachters aan. "Heren, mag ik u verzoeken de poort te openen?" Vroeg hij. De wakers twijfelden, zoals verwacht. "En waarom zouden we dat willen doen? Het is gevaarlijk buiten de poort!" "Omdat ik bij de groep hoor die u zojuist uitgeleide heeft gedaan!" Luidde Andrax' antwoord. De poortwachter moest lachen. "Het timingsvermogen van Ryu zal wel besmettelijk zijn. Hij is nog maar net bij die groep, of de groepsgenoten worden net zo laat als hij!" Riep hij. Andrax glimlachte flauwtjes. Die dwaas moest eens weten. Nu kreeg Andrax haast. "Kunt u de poort nu openen?" Vroeg hij ongeduldig. De poortwachter knikte naar een van zijn collega's, en de poort ging open. Andrax bedankte de wakers snel, en zette zijn paard aan tot een galop. Hij was nog steeds in de race...

*Amber zet de vaart er goed in. Ze rijdt zelfs de hele nacht door. Ze heeft zelf geen slaap nodig, maar het paard wel. Ze rijdt vlak langs Muad en Arya, terwijl ze in de grot liggen te slapen. De wolf in Muad had het paard wel even opgemerk, maar de weg was ver genoeg weg om geen alarm te hoeven slaan. Een paar mijl verderop ligt een klein dorp. Amber stopt daar om het paard te laten rusten, en een hapje te gaan eten.*

Madarian: "Nou Demion, als het even wil, dan zal het fort niet zo snel vallen, ook al gaan we hier weg. Als ze het kunnen uithouden tot de troepen van de koning er zijn, dan heeft die stad niets te vrezen."

*Amber heeft wat gegeten, maar het paard is nog niet uitgerust. Amber kijkt even rond in het dorpje, niet veel meer dan een krottenwijk. Vijf bandieten springen tevoorschijn.*

Leider: "Kijk eens aan! Een mooie vrouw helemaal alleen. En dat in een plek als deze..."

*Amber schopt met één beweging de leider en een handlanger onderuit.*

Amber: "Je weet niet met wie je te maken hebt. Wegwezen, of ze zullen jullie van de weg moeten schrapen!"

*De bandieten hadden zo'n reactie niet verwacht. De andere drie vallen aan. Amber trekt haar twee dolken, en snijdt van de eerste aanvaller de broekriem los, van de tweede een mouw af en de derde pakt ze vast. De andere vier bandieten zetten het op een lopen. Amber laat de vijfde los, en ook hij rent weg.*

Amber: Zo te zien ben ik het nog niet verleerd.

*Amber gaat de enige winkel in en kijkt even rond. Ze slaat nog een paar extra drankjes en wat drinken in. Daarna gaat ze naar de stal. Het paard heeft genoeg kunnen eten en drinken. Amber besluit toch verder te trekken, maar nu in een rustiger tempo.*