Féinan speurt al vliegend de omgeving af, maar afgezien van een paar bossen en wat huisjes en dergelijke ziet hij niks bijzonders.

Hoe moet ik in zo'n godgeklaagd verlaten landschap nou mijn opdracht uitvoeren?

Hij vliegt verder en verder. Maar even later besluit hij om te landen. Hij zet zich neer in een inham in een bos.

Linctus grijpt een paard en zwiept zichzelf erop. "Kom op stelltje treuzelaars. We hebben niet veel tijd meer." Linctus ziet gelukkig dat iedereen zich op een paard hijst. "Creanan Als jij zo goed over de natuur kan beheersen als je beweert, dan moet het niet moeilijk zijn om onze sporen te verbergen in dit bos. Laat maar wat struiken achter ons dichttrekken ofzo." Demion begon te rijden en riep achterom "Kom op"

De personen die weg konden komen bij Dhib en de rest gingen mee. Op weg naar de tempel.

Creanan liep achteraan en floot op zijn fluit een rustige melodie. Het leek niet alleen alsof ze geen sporen achterlieten, het leek zelfs alsof ze sneller reisden dan normaal.

Het bos leek de groep in een rechte lijn in de richting van het fort te sturen. Creanan wilde er echter niet te veel over kwijt toen Linctus het vroeg. 'Laten we zeggen dat ik een beetje om hulp heb gevraagd.'

Ze reden in het holst van de nacht zo snel als hun paarden hun konden dragen in de richting van de tempel. Ze hadden kunnen ontsnappen doordat de vijanden meer met zichzelf bezig waren dan met hun. Linctus dacht bij zichzelf na. Ik moet zo dadelijk snel een beslissing kunnen nemen. Ik weet zeker dat er niet veel tijd meer is. Als de orde nu maar is zoals ik me herinner. Linctus spoorde zijn paard nog eens aan en racete onder het maanlicht.

Dhib verstevigde zijn greep om Andrax’ keel. “Zeg op, waar ken jij die naam van?” Andrax maakte zich genoeg los uit de greep om te kunnen praten. “Morthedor, duivelszoon, Satans Luitenant, Dhib, prins van de duisternis… Het zijn allemaal andere benamingen voor een en dezelfde persoon. Jij, naar ik veronderstel.” Dhib verstevigde opnieuw zijn greep, en kneep Andrax’ keel half tot moes. “Je liegt, dwaas.” “O ja?” Andrax wist zelf niet waar hij de brutaliteit vandaan haalde. “Ja. Morthedor is geen bekend woord, en word niet zomaar uitgesproken door onbevoegden. Je kent de naam, en zijn ware betekenis.” Andrax gaf toe. Met zwakke stem zei hij: “Van Morthedor word gezegd dat het de stamvader van mijn familie is.” Plots liet Dhib hem vallen. Van zijn gezicht dacht Andrax kolkende emoties af te lezen.

_____________________________________________________

Odysseus had niets liever gedaan dan de Foniadès aan de groep voor te stellen, maar er was haast. Ze moesten zo snel mogelijk naar de tempel. De dwerg, Eimer, kreunde. Hij was degene geweest die had geklaagd over het rennen, en zag er nu alweer tegenop om verder te gaan. Het zei zo. Odysseus zou Demion volgen, en de Foniadès zouden Odysseus volgen. Daar was hij zeker van.

Al werd het zacht gezegt, toch had Arya de woorden luid en duidelijk verstaan. Dhib, stamvader van een hele lijn.. de lijn van Andrax, om wel te verstaan? dat zou moeten betekenen dat Dhib kinderen had, of nog moest krijgen. Krijg nou toch... aan Dhib te zien was het of iets dat hij wist, maar lang had willen ontkennen of iets nieuws. iets ertussenin was haast niet voor te stellen. Haar mond lag haast op de grond.

Muad, weet jij hiet iets van? want ik snap er echt niks meer van.. Arya keek snel even rond, en zag tot haar spijt dat Creanan en de anderen weg waren gegaan. van Linctus vond ze het echter wat minder erg. Zeker Demion had waarschijnlijk wel wat geweten, en misschien kende de bard nog wel een of andere oude legende wat ermee te maken had.

*Amber had ook gehoord wat er gezegd was, maar wat belangrijker was: Dhib was even afgeleid! Amber gebruikte dat moment om op te staan en te sluipen naar Madarian. Ze opent de kooi en geeft hem een zoen.*

Amber: "Wat doen we? Naar de tempel of naar Muad en Arya?"

Madarian, terwijl hij de ingeklapte kooi opraapt: "Die tempel kan dan van groot belang zijn, maar ik kan Muad en Arya niet in de steek laten. Wil jij ook alvast naar de tempel gaan? Ik kom echt zo snel mogelijk..."

Amber op een plagerige toon: "Net bij elkaar en nu wil je weer van me af? Oké, ik ga al..."

Madarian: "Voordat je gaat..."

*Madarian pakt Amber beet en geeft haar nog een zoen, daarna gaat hij naar Arya en Muad. Amber gaat de anderen achterna.*

Féinan is het wachten zat. En hij kan ook nog eens niet de slaap vatten, want de opdracht spookt rond in zijn kop.

Ik hoef alleen maar iemand te doden, dat is alles, maar hoe vind ik hem of haar hier?

Hij gromt een keer, en vliegt weer verder.
Na een lange tijd gevlogen te hebben, ziet hij onder zich twee wel heel erg bekende gestalten.

Dat zijn toch niet...verdraaid! Arya en Muad! Geweldig! Zij kunnen mij helpen!

Vol vreugde zet Féinan de landing in. Om het toch wat leuk te houden, laat hij absoluut niks merken. Zo geruisloos als hij kan landt hij op het gras.
Langzaam sluipt hij naar Arya toe, die met de rug naar hem toe staat. Zodra hij bij haar is, stoot hij met zijn snuit tegen haar aan.

Zozo, Arya, jij kent mij nog wel.
Féinan houdt zijn kop schuin boven het meisje waarmee hij zoveel had meegemaakt, lang geleden.

Een bekende stem. maar ze hoorde deze alleen in haar hoofd. even keek ze raar op, denkend dat het een vreemde gedachte was geweest. er viel een schaduw over het gras. Arya keek verbaast omhoog, om te zien waar die schaduw vandaan kwam. Ze kreeg haast een beroerte toen ze een drakenkop zag, en viel zomaar van haar paard af.

Snel stond ze weer op en keek naar de draak, Dhib en Andrax even compleet vergeten. "Krijg nou toch de.. Feinan!?" dolgelukkig poogde ze haar armen om de draak heen te slaan, wat overigens niet heel erg goed lukte, maar het idee er achter was duidelijk genoeg. "waar kom jij opeens vandaan? je was opeens compleet verdwenen!

Féinan schuifelt met zijn snuit langs Arya.

Een paar maanden nadat ik met Fionà was vertrokken naar mijn thuisland, kreeg ik van mijn koning een nieuwe, laatste opdracht. Ik heb in het verleden hem zo goed gediend, dat ik na deze opdracht als het ware 'met pensioen' mag, ook al ben ik nog zo jong. Maar ik mag hem altijd vrijwillig blijven dienen, wat ik natuurlijk zal doen.

Maar de nieuwe opdracht luidt: Ik moet iemand doden die in vele werelden gezocht wordt. De enige aanwijzing die ik heb is dat hij of zij erg veel heeft met wolven.

Féinan gaat op de grond liggen.

Tja, ik mis Fionà nu al...laat staan onze zeven kleintjes...

"gezocht word? omgang met wolven?" Arya Strijkt even met haar hand over de snuit van Feinan, terwijl haar hersenen op topsnelheid werken. de enige iemanden die veel met wolven omgingen komden aardig wat personen zijn, maar of ze er blij mee was wist ze niet. Madarian was weerwolf, Muad was gedeeltelijk weerwolf. het kon een van hun zijn. of nog erger, haar. alleen het gedeelte van gezocht in meerdere werelden was iets dat ze nog niet helemaal honderd procent begreep. Shana had ook gekunt, maar die leefde alleen in deze wereld. Madarian, zij en Muad'Dhib kwamen alledrie ergens anders vandaag, wat ze inwoners van meerdere werelden maakte. dat kon een probleem worden.

"Kun je me er eens wat over vertellen? Misschien dat ik iets weet.. dat gezocht in meerdere werelden, hoezo dat dan? wat is er dan gebeurt?" Arya moest wat meer te weten komen, wilde ze zeker zijn dat het inderdaad een van hun drieen was.

Féinan sluit zijn ogen een keer.

Deze persoon in kwestie, schijnt het bevel te voeren over een wolvenleger, en het zou mij niet verbazen als daar ook weerwolven tussen zitten. Zij reizen willekeurige werelden af, en plunderen daar wat er te plunderen valt. Nou zijn ze ook in mijn wereld geweest, waar ze echter niet veel konden beginnen tegen wij draken.
Maar toch kan het nog eens uit de hand lopen. Ik moet deze persoon opsporen.

Hij kijkt Arya aan.

Ik weet zeker dat jullie niet bedoeld worden, omdat ik van jullie weet dat jullie nooit zoiets zouden doen.

Demion vliegt ter paard door het woud heen. De rest lijkt op de voet te volgen. Demion keek rond en zag dat de bomen een stuk helderder leken, ze moesten dus dichter in de buurt komen van de tempel. Na enkele minuten begonnen ook de eerste zonnestralen door het bladerdak heen te breken. Het was even vredig in het woud, zo vredig dat iedereen het leek te voelen. De warmte van de zon streelde de gezichten. Op Demions gezicht verscheen een glimlach. “bijna weer terug” fluisterde hij zacht tegen zichzelf, terwijl de rand van het woud in zicht kwam.

Een fel licht scheen in de ogen van Demion die net door de laatste paar takken was gereden. Hij hield zijn arm voor zijn ogen om de ochtend zon, die vrij fel was, af te weren. Nu volgde de rest door de struiken en knepen hun ogen tot spleetjes toen de zon hun gezicht ook ontmoeten. Het duurde enkel een paar tellen voordat hun ogen gewent waren aan de zon. Demion stond nu schuin voor hun op zijn paard. “welkom mensen, in het centrum van de wereld”. Hij deed een paar stappen naar achteren om te laten zien wat hij bedoelde. Een grote groen open vlakte grensde aan het woud. Aan de andere kant van het landschap waren bergen te zien. Ook was in de verte de zee te zien, met op de rand van een grote klif een heel erg groot gebouw. Het leek op een oosterse tempel uit de oudheid en niet zomaar een… het was een waar paleis… een stad op zichzelf.

Er werd even geen commentaar gegeven, maar aan de uitdrukking op de gezichten was te zien dat ze vrij wel nooit zoiets gezien hadden. Of het nou kwam door het pracht en praal, of door de ervaring opzich was onduidelijk. Demion keek om “Nou mensen, nog maar enkel een uur rijden en we zijn er”. Hij sloeg aan zijn teugels en reed vooruit. Ook de rest volgde. Even hield Demion in en ging het midden van de groep rijden. “Nu ben ik toch benieuwd wat iedereen over heeft gehaald om met mij mee te gaan, naast het beschermen van Leavington. Jullie kunnen mij niet zeggen, dat jullie niks bijzonders willen uit deze reis. Er kunnen goede beloningen wachten op jullie, mochten jullie er belangstelling voor hebben".

Bij de beschrijving begon ze weer gerust adem te halen. dat scheelde inderdaad een hoop gedoe voor hun kant. maar aan de andere kant bracht dat wel weer een nieuw probleem mee. Stilletjes bedacht ze dat het huis met alle kleinje aryatjes en muadjes en een strontscheppende Dhib waarschijnlijk alleen in hun dromen zou bestaan.

"scheelt weer.. maar ik weet er niks van. zo lang ben ik hier ook nog niet.. Misschien dat Demion of een van de anderen er wat van weet.. Creanan heeft er misschien ook nog wel een lied over, maar dat ligt er aan hoe oud het is denk ik.."

Door een kreet van achteren werd haar aandacht weer getrokken door Dhib en Andrax, waardoor ze weer even de realiteit in gezogen werd. wat is er nu aan de hand..

Ik hoop dat de persoon in kwestie niet toebehoort aan jullie groep. Maar als dat wel het geval is, dan verontschuldig ik mij nu alvast, maar dan moet ik doen wat mij opgedragen werd

Féinan strekt zijn vleugels een keer.

Wah, ik wil terug naar Fionà

*Madarian komt aan bij de groep, net op het moment dat de draak z'n vleugels uitstrekt. Madarian weet niet dat het Féinan is, en maakt de vergissing het te zien als een aanval, mede onder invloed van het kristal in z'n zwaard SoulShatter. Madarian roept: "Kijk uit!" en schiet een plasmabal af richting Féinan, die deze net weet te ontwijken.*

Arya: "Niet doen Madarian..."

*Madarian schiet een tweede plasmaschot af...*

Arya: "... het is Féinan!"

*Madarian hoort dit en stuurt de plasmabol net op tijd een andere kant op... richting Dhib! Ook hij weet de plasmabal net te ontwijken, maar de concentratie van Dhib is even verbroken, waardoor Andrax weet te ontsnappen...*

Madarian: "Féinan? Ben jij het? Het leek net alsof je Arya van achteren wou aanvallen... Sorry..."

---

*Amber volgt Demion te paard voor zover het lukt. Dan komt ze bij een open gedeelte, waardoor ze verblindt wordt. Het duurt even voordat ze iets kan zien. Dan ziet ze de tempel. Bijna daar. Nou... Niet echt. Er is geen direct pad naar de tempel. Ze moet een stuk omrijden waardoor het nog ongeveer een uur duurt. Ze ziet de anderen ver voor haar rijden...*

" Madarian, Stomme oetlul die je er ook bent!" Snel rent Arya naar Muad'Dhib toe, en ziet nog net Andrax wegrennen. Bij de vader van Dhib! juist nu ik wat te weten kon komen komt er weer iets tussendoor... Ze merkte dat het nog Dhib was die de controle had, want zijn ogen waren nog steeds bloedrood. maar je hebt me wat uit te leggen.. Jullie beide! het laatste was voor zowel Muad als Dhib te horen.

Dhib had gedreigt dat hij achter Andrax aan zou gaan en op de een of andere manier verbonden was, maar het leek er op dat dat de 'onnatuurlijke' manier van weggaan was, en niet het pure wegrennen met de benenwagen.

Féinan schudt met zijn kop heen en weer.

Doe je dat soms vaker, eerst op iemand schieten en dan pas kijken wie het eigenlijk is? denkt hij ietwat gepikeerd.

Hij kijkt verbaasd naar het tafereel.

Ik heb veel gemist, en ik weet niet wat hier aan de hand is, maar zorg er niet voor dat ik er teveel bij betrokken raak, want anders brengt dat nog mijn opdracht in gevaar

Féinan gaapt een keer.
Ik ben moe, en toch kan ik de slaap niet vatten...

Madarian: "Heb je trek? Ik heb nog wat eten in m'n tas zitten."

*Dhib kijkt verbaasd naar Féinan. Een draak is lastig te verslaan, dus houdt hij zich even afzijdig. Madarian krijgt hij straks wel voor het laten ontsnappen van Andrax. Madarian grijpt wat te eten uit z'n tas.*

Madarian: "Hier. Kies maar..."

*Féinan pakt alles wat Madarian uit z'n tas gehaald had. Een draak heeft toch redelijk wat voedsel nodig.*

Madarian: "Aan die optie had ik niet gedacht..."

Féinan gaat gestrekt liggen, en maakt wat grommende geluiden.

Er zijn hier dingen aan de hand...waar heb ik mijzelf toch weer in verweven?

Daar rende Andrax dan, door het woud. Hij had rust nodig. Overdenken wat hier aan de hand was. Zijn prooi kon wachten. Daarnaast was Odysseus nu herenigd met de Foniadès, en dat ergerde Andrax. Hij had honend gereageerd op de verschijning van die vervloekte Athis en zijn kompanen, maar dat was puur bluf geweesd. Hij ging tegen een dikke boom aan zitten, en zonk in een diepe poel van gedachten en overpeinzingen.

__________________________________________________

Odysseus durfde zijn ogen helemaal open te doen. Wat hij zag stelde hem sprakeloos. Dit was geen tempel, dit was een complete stad! Demion vroeg waarvoor eenieder kwam. "Je weet waarom ik met je meegegaan ben, Demion. Zolang die Necro's nog rondspoken zul je niet van mij verlosd zijn. Daarnaast..." Hij haalde de perkamenten rol tevoorschijn, "Moet dit nog vertaald worden. Maar laat me eerst mijn vrienden voorstellen!"

Hij liep naar de Foniadès, die met z'n vijfen de tempel stonden te bewonderen. Hij ging naast de leider staan. "Dit is Athis, de leider van de Foniadès, en mijn oudste en tevens beste vriend." Athis knikte naar de groep, maar sprak niet. Odysseus liep door naar de man die Odysseus' paard en sporen had gevonden. "Rastor, onze topjager en spoorzoeker." De man, die ongeveer 1.80 lang was, maakte een kleine buiging. "Het is me een eer." Sprak hij met een fluwelen stem. Odysseus liep door naar de dwerg. "Eimer. Kleine man, grote bijl, en nog groter zwaard. Veel meer valt er niet meer over te vertellen." Odysseus grijnsde, en Eimer gaf hem een por. "Die krijg je terug!" Piepte hij, maar de brede grijns op zijn gezicht ontmaskerde zijn poging tot gekwetstheid. Odysseus liep weer door, naar de tweede dwerg, die nog niets gezegd had. "Dit is Fantèdan, onze bruut. Zolang er niet gevochten word hoor je hem niet, maar zodra er bloed vergoten word is hij niet meer te houden." Fantèdan zei niets. Hij gaf alleen een miniem knikje. Odysseus ging nu naast de reus staan, en de twee bleken even lang te zijn. "Mag ik u voorstellen..." Zei Odysseus plechtig, "Aan mijn broer, Themesius." De broers leken verbluffend op elkaar: hetzelfde korte zwarte haar, dezelfde grijze ogen, vrijwel iedentieke kleding. Het enige waarin ze konden worden onderscheiden was hun wapentuig, en het feit dat Themesius een korte sik had, terwijl Odysseus gladgeschoren was. Odysseus wachtte nu de reactie van de groep af.

Demion knikte even vriendelijk naar de nieuwe gezichten die hun groep liet groeien. “dan kan ik niks meer doen dan jullie welkom heten”. Odysseus knikte goedkeurend naar Demion, die altijd vriendelijk en kalm probeerde te blijven. Demion keek al snel naar de twee reuzen naast elkaar. “Dus jullie zijn broers he? Hoe komt het dat je nooit eens eerder hebt vertelt over je broer Odysseus?”. Odysseus keek even naar zijn broer en toen gelijk terug. “Dat was niet van belang destijds Demion”. Demion trok zijn schouders op en keek weer in de verte terwijl de tempel naderde. “oh...Maar even een nog vraag waarom volgden jullie ons eigenlijk?”

"Als dit daad werkelijk een tempel is, dan moeten er ook priesters zijn of niet?" Linctus onderbrak Demion. "Ik moet een priester of zoiets spreken van deze tempel. In privé." Linctus leek zich helemaal niet te verwonderen aan al die pracht en praal. Hij had het nooit zo gehad met uiterlijke pracht en praal.