De rest was vertrokken uit de vergaderruimte en Demion was ook naar buiten gelopen. Hij keek even rond door de stad van de tempel. Het was even mooi als altijd. Druk, druk en nog eens druk. Studenten waren aan het trainen op het grote hofplein, wachters liepen over de muren en handelaren die de zeldzaamste spullen wilde handelen konden hun lol op. Ineens voelde Demion een hand op zijn schouder, het was Ryu. “hoe voelt het nou om thuis te zijn?”. Demion sloot zijn ogen en nam de geur en geluiden van zijn omgevingen in zich op. Na enkel seconden gingen zijn ogen weer open en opende zijn mond. “Best wel goed… eigenlijk best wel goed” sprak hij zacht terwijl hij over het plein keek. Ryu glimlachte, klopte nog twee maal met zijn hand op Demions schouder en liep toen weg.

Een mooi gezang was weer te horen door de stad. Demion wist meteen wie dat moest zijn, Sonya. Hoe lang was het geleden dat hij haar gesproken had? Snel rende hij de trap op en snelde zich voorbij wat wachters over de muur. Op de rand van de muur zat de schoonheid die zichzelf Sonya noemde. Demion kon haar goed zien van waar hij stond, maar net ver genoeg, om niet op te vallen. Even luisterde hij naar haar gezang die ineens ophield toen hij langzaam naderde. “Demion?” sprak ze zacht en draaide haar hoofd langzaam om. Ze keek hem nu recht in zijn ogen en er ontstond een grote glimlach op haar gezicht. Ze sprong van het randje op de muur en rende naar Demion toe. Ze liet zich vallen in zijn armen en gaf hem een stevige knuffel. “Hoe is het met mijn softy?”. Demion moest lachen en drukte haar even wat dichter tegen zich aan. Sonya liet los en ging weer op de muur zitten. “Eindelijk ben je terug”. Demion knikte en kwam naast haar zitten. “Eindelijk ja….” Antwoorden Demion terug. Sonya keek blij en liet haar blik over het plein gaan. Ze zag twee nieuwe gezichten, een van een man en een van een vrouw. “Wie zijn dat?” vroeg ze aan Demion. Snel liet Demion zijn blik over het plein gaan en zag Muad en Arya over het plein lopen. “Die twee?” wijzend. Sonya knikte “Die twee stralen licht uit. Zij kennen vast eindeloze liefde”. Demion knikte, maar sprak niet. Hij wist inderdaad dat Muad en Arya hun leven voor elkaar zouden geven. Sinds de dag dat ze elkaar ontmoetten tot aan nu hebben hun altijd veel liefde gegeven aan elkaar. “misschien moet ik maar iets moois voor hun regelen he, om hun liefde te vieren enzo” grapte Demion. Toen sprong Sonya vrolijk van het randje op haar voeten. “Goed! Ik doe mee”. Demion was verbaast en dacht niet dat Sonya hem serieus zou nemen. “Kom op dan!” riep Sonya terwijl ze Demion bij zijn arm meesleurden.

Linctus rende door de straten. In zijn ogen was er geen moment te verliezen. Leavington zou zeer snel vallen als hij niet zou ingrijpen. Het zou dan misschien niet de strijd winnen, maar wat Linctus wou doen zou de stad wel helpen. Konden ze nu maar iedereen vinden die mee wou helpen om de stad te verdedigen. Linctus rende de linker straat in en toen weer rechts. Waar zijn ze nou dacht Linctus bij zichzelf. Creanan rende met hem mee. De elf was toch een stuk sneller en had een betere conditie dan dat Linctus had verwacht.

De wachters die door de straten patrouilleerde hoorde snelle voetstappen. Ze liepen richting de straat waar het geluid vanaf kwam. Voordat ze het wiste stormde er twee personen de hoek om. Ze liepen de wachters om ver en rende door. Wat zou die elf moeten doen dat hij zo'n haast heeft.

Odysseus ging op zoek naar Ryu, die wist waar de tekenen op de rol vertaald konden worden. Ruy wees hem de weg, en samen met de Foniadès, die niet meer van zijn zijde weken, kwam hij uit in een soort kelder, waar grote tekens op de muur stonden. Het was een soort van legenda, tussen de taal op de rol, en de elventaal. Helaas kon niemand van de zes die taal lezen. Gelukkig waren er nog Arya en Creanan. Toen ze de hele rol hadden omgezet in elventaal gingen ze op zoek naar Creanan, die het waarschijnlijk wat minder druk had dan Arya, vermoedde Odysseus.

Het bleek dat ook Creanan het erg druk had. Anders zou hij niet, samen met Linctus, een heel bataljon wachters ondersteboven kegelen. Hier was iets niet in de haak. De zes zetten de achtervolging in. Odysseus en Themesius, met hun lange benen, hadden niet zo veel moeite om Linctus en Creanan bij te houden, maar Eimer en Fantèdan moesten een volle sprint inzetten. Athis en Rastor waren altijd al goede renners geweest. Langzaam haalden ze de twee in. “Zo, wat is ervoor nodig dat een elf en een mens zo hard rennen dat het strafbaar zou moeten zijn?” Vroeg Odysseus, en de twee remden af. “Leg uit Linctus, wat is er aan de hand?”

*Madarian stijgt af en gaat richting de alchemist. Net als hij naar binnen stapt ziet Linctus hem van een afstand. Eenmaal binnen gaat Madarian naar de alchemist, en vraagt of hij een recept weet tegen de weerwolvenziekte. Amber kijkt op, ziet Madarian en glimlacht. Madarian had haar nog niet gezien. Amber loopt geruisloos naar Madarian toe, die met de rug naar haar staat. De alchemist heeft helaas geen recept tegen de weerwolvenziekte. Madarian draait zich om, en loopt tegen Amber aan, die Madarian meteen een flinke zoen geeft.*

Odysseus had met zijn vrienden Linctus en Creanan al gauw ingehaald. "Leg uit Linctus, wat is er aan de hand?" Linctus hijgde een beetje en antwoorde:"We moeten een bericht uitzenden naar Leavington. De necros zullen een afleiding creeeren bij de noordelijke muur en via de oostelijke poort de echte aanval gaan plaatsen. We moeten de stad hiervoor waarschuwen. Het liefst zou ik hiervoor zelf terug gaan, maar ik kan niet alleen gaan. Daarbij heb ik demion nodig en ik weet niet of hij al klaar is met zijn zaken hier." Linctus hijgde weer verder. "De aanval zal rond het middag uur worden ingezet, dus er is haast bij." Odysseus keek omhoog. Hij schatte dat het nu een uur of 10 was dus er was inderdaad haast geboden.

Samen renden ze de tempel door, achtervolgd door een groepje wachters die het rennen verdacht vonden. Ze riepen tegen het groepje dat ze moesten stoppen of anders zouden ze vastgezet worden in een cel. Toch bleef de groep de pas erin houden. Was dat Demion daar op die muur. De groep zag het allemaal en rende naar de muur.

"Ik zeg ook bad eerst. Het is inderdaad alweer veel te lang geleden." zegt Muad tegen Arya. "En zo te zien is het bad groot genoeg." vervolgt hij daarna met een knipoog.
Met een grijns op zijn gezicht tilt hij Arya plotseling op, en gooit haar zonder ommehaal met kleren en al in bad.
Daarna springt hij er zelf bij.
"Kleren moesten ook" zegt hij verontschuldigend als hij Arya's beschuldigende blik verkeerd interpreteert, terwijl hij rustig verder baddert en tegelijk probeert om Arya's haar te wassen.

"het was meer het 'pak Arya op en gooi haar in bad' gedeelte." Er lagen dan wel nieuwe kleren voor hun klaar, Arya prefereerde haar eigen spullen toch wel. het enige nadeel was dat ze sommige dingen wat langer te drogen zou moeten hangen als ze gingen slapen. Gelukkig had Arya ook nog een lang, simpel jurkachtig ding zien hangen, waarvan ze aannam dat dat voor het slapen was. ook voor Muad lag er een wijde broek en shirt klaar van dezelfde stof.
Arya bleef lekker liggen terwijl Muad probeerde haar haren te wassen met een of andere speciale zeep die op de badrand klaar had gestaan. Na een tijdje had ze het idee dat hij toch echt wel klaar was en draaide ze zich snel om, om nu zijn haar te gaan wassen. "en nu niet tegensputteren.. je haar is hartstikke vies." Arya moest lachen toen er een wat norse blik op zijn gezicht verscheen. "Ik zal voorzichtig doen" Sprak ze plagend, terwijl ze de zeep nu ook door zijn haren verdeelde.

*Er klinken flink wat voetstappen buiten, en er wordt geschreeuwd. Wat er gebeurde konden Amber en Madarian niet verstaan. Ze verlaten het pand en zien dat Linctus, Creanan, Odysseus en nog een paar personen worden achtervolgd door een groep wachters. Amber en Madarian zetten de achtervolging in. Amber is sneller dan Madarian met het toch wel zware harnas. Na een aantal straten is Madarian de groep zelf uit het oog verloren, maar de wachters en Amber niet. Dan komen ze bij de muur...*

Een tikkie chagrijnig, omdat Arya plotseling de rollen omdraaide, maar eigenlijk ook wel weer tevreden, omdat het gewoel door zijn haar zo lekker voelde.
Met zijn ogen stijf dichtgeknepen tegen het sop laat Muad haar een tijdje begaan, totdat hij merkt dat er water over zijn hoofd gegoten wordt om het sop weer uit zijn haar te halen.
Op dat moment draait hij zich weer snel om, en begint dan Arya uit te kleden, onder de woorden: "Je stinkt. Rest moet ook eens goed gewassen worden."
Dan begint hij haar van top tot teen te wassen.
Hey!? Wat ziet mijn lodderig oog? breekt Dhib plotseling in.
"Alle Goden op een stokkie! Kijk eens wie er nu weer eens bij is gekomen. Ik had het kunnen weten." reageert Muad verbaasd lachend. "Shana, zit!"
wraf!
Huh? wat? Hey, stikbeest! Rot op! Nee, nee, neeee! Kreng... Ik had net zo'n mooi uitzicht...
En onverstoord gaat Muad gewoon door met wassen.
"hm.. lavendel, je gaat dalijk nog goed ruiken." zegt hij met een knipoog.

Arya gooit eerst wat water naar Muad toe. "hoor even wie het zegt. je ruikt zelf ook niet bepaald naar rozengeur en manenschijn." Ze spartelde echter niet tegen toen hij de rest ook begon te wassen, want erg fris was ze zelf ook weer niet. Ze moest lachen om de vloekparade die Dhib liet horen omdat zijn uitzicht door de wolf compleet werd verpest, en hij geen steek kon zien. "op zo een moment ben ik Shana zelfs.." Arya had toch even wat moeite met het woord uitspreken, want ze mocht de weerwolf absoluut niet. "dankbaar" Na een hap extra adem kwam het er uit rollen. "want zo hebben we tenminste geen last van Dhib." stilletjes voegde ze er aan toe dat het kreng zich alsnog op die manier een deel van Muad had kunnen toe-eigenen, maar er viel nu niks aan te doen.

Nadat Muad klaar was met haar wassen trok ze ook zijn natte kleren uit, en pakte de zeep van hem af. "en nu jij ook.. anders kom ik niet naast je liggen in dat lekkere te kleine bed." Arya grinnikte.

Op Arya's woorden, rook Muad spontaan onder zijn oksel, waarna hij spontaan net als of deed dat hij bijna flauw viel van de stank.
Tenminste... hij hoopte maar dat Arya zou denken dat hij net alsof deed, want hij viel echt bijna flauw.
"Ga je gang schat." mompelt hij een beetje ziek.
Als ze begint met hem te wassen fleurt hij weer helemaal op, ook al zorgt hij ervoor dat de lichamelijke gevoelens beslist niet tot zijn broer zouden doordringen. Hij liet zijn gedachten echter vrijelijk tussen hemzelf en zijn broer heen en weer schieten, en maakte Dhib daar helemaal gek mee.
Muad! Laat me meegenieten, alsjeblieft!
"Gaan we smeken, broertje?"
Grootse stilte

Als Arya helemaal klaar is met hem wassen, en hij weer naar 'rozegeur en maneschijn' ruikt, staand hij spontaan op, tilt hij Arya uit het bad, geeft haar een uitgebreide zoen, en dumpt haar zo op het bed.
"Weltruste schat." mompelt hij, als hij naast haar in het bed duikt, en spontaan in slaap valt.

Eenmaal in de twijfelaar kruipt Arya nog wat dichter tegen Muad aan en valt dan ook in slaap, mede met dank aan de warmte van het dekbed en muad zijn lichaamelijke warmte, die op de een of andere manier nog iets hoger leek te zijn dan noemaal. Arya had een vaag vermoeden dat dat ook Dhib zijn woede was. ze kon zich de demon zijn gezicht en manier van doen precies voorstellen zonder het te zien of te horen. Gelukkig was hij nu in ieder geval in haar gedachten stil, want ze had zonder herrie in haar hoofd in slaap kunnen vallen in de armen van haar geliefde.

De volgende ochtend worden ze weer fris en uitgerust wakker. Ze kleden zich snel aan, en gaan dan naar beneden voor het ontbijt. De waard kijkt ze een beetje vreemd aan als ze weer naar beneden komen, maar geeft ze snel hun eten als ze er om vragen.
Als Muad even later navraag doet over het vreemde gedrag van de waard bij iemand die er uitziet dat hij aan zijn barkruk is vastgeroest, komt al snel de ware reden naar boven.
Geschrokken loopt Muad weer terug naar Arya, en vertelt haar fluisterend wat hij gehoord heeft: "Die kamer is voorzien van spiekmateriaal... De waard staat denk ik zo vreemd te kijken omdat hij ons slapend aantrof in bed..."
Dan gaat hij hardop verder. "Zullen we maar weer verder trekken? Ik denk dat Demion en de rest blij zullen zijn om ons heelhuids terug te zien."

Terwijl Muad naar beneden was gegaan om het eten te halen kleed Arya zichzelf aan in haar eigen oude kleren. Hmm.. misschien toch maar eens tijd om langzamerhand wat nieuws te halen of te maken. het begint wat te verslijten. Iets later kwam Muad weer binnen, en fluisterde haar wat in haar oren. haar ogen werden langzaam groter. zeker in een herberg die zo duur was zou ze wel wat meer fatsoen hebben verwacht, en al helemaal van de mensen die er werkten.

In de kamer eet Arya eerst nog haar ontbijt op samen met Muad. "het lijkt me inderdaad wel een goed idee zo langzamerhand Demion weer eens op te zoeken. ik vraag me af wat hij de laatste tijd heeft gedaan. en Creanan zou ik ook wel weer even willen spreken. daar voor de stad had het nogal weinig.. eerm.. nou ja.. Dhib was irritant bezig." Ze miste de elf wel een beetje. Ze had tot nu toe goede gesprekken met hem kunnen houden, en hij wist veel van de wereld en de legenden. Arya wist van deze wereld niks, maar vond het prachtig naar oude verhalen te luisteren.

Na het eten vertrok ze dan ook samen met Muad de herberg uit, en toen ze op straat stonden uitte ze even een hevige vloek over het gedrag van de waard.

Demion was blij met het resultaat. Hij had het precies zo voorgesteld als het eruit was gekomen. Het gaf hem een voldaan gevoel, een keer iets anders dan de adrenaline die door je bloed heen pompt tijdens een gevecht. Een kus op zijn wang van Sonya, maakte zijn dag nog iets beter. “Dat ziet er goed uit” fluisterde Sonya in Demions oor. Ze liep langs hem en keek naar het altaar. “helemaal niet slecht gedaan”. Ze knipoogde naar Demion die zijn hoofd opzij draaide. “aaaah, daar is mijn verlegen Demion weer”. Demion rolde even met zijn ogen “ik ben helemaal niet verlegen”. Sonya grinnikte zachtjes “ja, ja! Waarom word je dan rood?”. Demion sloeg een zucht en keek nog even naar de grote zaal. “Hier zullen Muad en Arya wel blij mee zijn. De rest zullen de studenten wel willen doen nietwaar?”. Sonya knikte instemmend en keek uit het raam. “wat is dat voor commotie daarbuiten?”. Demion kwam naast Sonya staan en keek over het plein. Er was nog net een glimp op te vangen van Linctus, Creanan en Odysseus die door de stad heen bulderde. Demion sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd “kunnen die gasten nou nooit eens zonder problemen te stoken”. Sonya grinnikte weer zachtjes “ik snap nu waarom jij ze zo mag”.

Tanya liep over het plein en keek naar de bewakers die kris kras door elkaar heen rende. “Opschieten mannen!” schreeuwde ze hard genoeg. De bewakers wisten dat ze beter konden luisteren, Tanya stond er om bekent om zelfs Bruce het zwijgen op te kunnen leggen. Demion en Sonya kwamen aanlopen. “Tanya, in hoeverre is het leger klaar?”. Tanya draaide zich om en keek Demion in zijn ogen “spoedig… geef me een uurtje”. Demion knikte. Hij wist dat er waarschijnlijk iets niet goed was in de stad van Leavington. Er klopte gewoon iets niet en hij kon zijn hand er niet op leggen. Ineens werd de commotie een stuk heviger, wat Tanya, Sonya en Demion van hun stuk bracht. “wat gebeurd er?”. Tanya keek naar Sonya en schudde haar hoofd “geen idee”. Ze draaide zich allemaal om en keken naar de bewakers op de muur die iets aan het gillen waren. Tanya schreeuwde snel naar boven “wat is er allemaal aan de hand!?”. De wachter keek naar beneden en schreeuwde gelijk terug “Bruce! Bruce is terug!”. Demion keek even verbaast, “Bruce?”.

De poort ging langzaam open. Verte achter zich kon Demion de andere zien aankomen. Ze waren blijkbaar naar hem opzoek. Hij hoorde zijn naam boven het luide lawaai uit, maar maakte zich meer druk over het feit dat Bruce terug was gekeerd, terwijl hij Leavington zou beschermen. Nu dat de poort open was, zagen ze een zwaar gewonde Bruce door de poort strompelen. Het bloed drupte langs zijn arm op de grond. Het zag er niet gezond uit. Snel rende Demion, Tanya en Sonya naar Bruce en vingen zijn grote lijf op die hij niet meer overeind kon houden. “wat is er gebeurd!?” vroeg Tanya. Bruce draaide zich langzaam en kreunend om “Die…ugh!ugh! vuile go..gore verrader!”. Demion trok Bruce zijn schouder iets omhoog om hem beter te ondersteunen. “welke verrader?”. Bruce keek Demion aan en greep met zijn hand zijn kraag beet. “….de commandant …va…van Le…Leavington..ugh ugh!”.

De groep had zich vergist in de persoon op de muur en had een bewaker de schrik van zijn leven aangejaagd. Een grote groep strijders die op volle vaart op je af komen gerent was geen prettig gevoel. Creanan merkte op dat de poort openging en de groep maakte rechtsomkeer. Daar zagen ze een gewonde bruce bij demion staan. Linctus keek de rest aan. "Zou de stad al gevallen zijn?" Linctus kreeg het benauwd. Dit was niet zoals het moest gaan. Niet zoals het kon gaan. De aanval zou vanmiddag pas worden ingezet. Dat wist hij zeker. Hoe kon het? De gedachte verwarde de geest van Linctus. De groep rende naar Demion toe.

"Is de stad gevallen?" Vroeg Linctus met een geschrokken stem. De schrik sloeg om in woede. "Hoe heb je het zo ver kunnen laten komen?" Linctus schreeuwde boos en was heen en weer aan het ijsberen. De groep wist dat er Linctus nog meer dwars zat en dat hij zijn woede moest uiten. Afwachtend naar wat Bruce zou zeggen was de groep stil.

Bruce proesten en snakte even naar adem. "nog niet, maar snel". Hij nam even diep adem en vertelde zijn verhaal zo snel als hij kon:

“Ik was bezig de troepen klaar te maken, maar werd al snel aangesproken door een van de prive wachters van de commandant. We moest naar de westelijke poort en daar de verdediging versterken. Ik snapte niet zo zeer waarom en eveneens mijn soldaten snapte er niks van. Met veel verzet van onze troepen, werd de commandant er persoonlijk bijgehaald. Hij had normaal nooit een guardian gecommandeerd, maar de tijd was daar, dat hij geen optie zag. Ik vond het vreemd dat de commandant zo doordrong, waar hij normaal de kalmte zelf was, dus ik deed maar wat hij verzocht. Halve wegen de stad, terwijl wij richting de westelijke poort liepen met mijn troepen, hoorden wij ineens een harde knal achter ons vandaan komen. De Necros had blijkbaar al aangevallen vanaf de oostelijke kant. Wij snelde ons naar het oosten, maar werden halve wegen gehinderd door de commandant en zijn soldaten. Ik verzocht hem vriendelijk aan de kant te gaan, maar hij weigerde. Toen ik hem met grof geweld opzij wilde zeggen werd ik in een moment geraakt door iets, waardoor ik achteruit vloog. Het was een gemaskerde man, mysterieus en sprak geen woord. Hij leek de commandant niet echt te beschermen, maar hij liet niet toe dat ik dichterbij kwam. Uiteindelijk hoorde wij in de verte de eerste schreeuw van een bloedig gevecht. Het kwam al gauw onze kant op, dus beval ik mijn soldaten om terug te trekken de stad in, om de stad zoveel mogelijk in ons bezit te houden, tot jullie terug kwamen. Ze trokken zich terug en stond nu alleen voor de commandant en zijn nieuwe mysterieuze beschermer. De commandant sprak nog een paar worden over zijn lot en wat hem toe behoorden maar begon langzaam te veranderen van vorm. De gemaskerde man sprong hoog de lucht in en verdween over de daken, terwijl de commandant bleef veranderen. Al snel stond er een groot monster voor mijn neus. Gespierd en bloeddorstig kwam het op mijn af. Na enige tijd vechten, bleek dat hij gewoon te stek was. de necros had hem gemuteerd tot een half zombie, half mens ofzo! Vuile schoften. Ze kunnen niet zonder vals gevecht. Ik kon na enige toetakeling nog net ontsnappen. Achter mij zag ik een leger van ondode en goblins door de straten van de stad heen rennen. Moorden en plunderen wat ze tegen kwamen. Ik bereikte met moeite een uitgang en kwam hierheen.. ik heb het….ik heb het….”.

Bruce zij ogen vielen dicht en Demion voelde in zijn nek. “hij leeft nog, maar hij heeft echt geen energie meer”. Al gauw kwamen er soldaten aanrennen die met ze achten Bruce ondersteunde. “Breng hem naar zijn kamer en verzorg hem”. De soldaten knikte en sleurde met moeite het grote lichaam van Bruce mee. Ryu kwam ook aanrennen. “Wat is er gebeurd?!”. Demion legde het verhaal snel uit en keek naar de rest van de groep. “Wat nu?”.

In de verte zag Arya een groepje mensen staan, en toen zewarr beter kijk kon ze Demion en Linctus herkennen. wat er precies aan de hand was wist ze niet, maar het leek niet erg goed te zijn. er stonden nog wat mensen omheen, maar een leek in een slechte conditie te zijn. Ze keek even naar Muad die naast haar stond, en begon daarna in de richting van Demion en Linctus te rennen.

Arya riep, en zwaaide eventjes. niet omdat ze vrolijk was, maar meer om zijn aandacht te trekken. eenmaal bij de groep zag ze dat een man weg werd gebracht en net de hoek om verdween, waarschijnlijk om te rusten ergens van. "Demion, wat is er gebeurt? wat hebben we gemist?"

Linctus was druk op en neer aan het ijsberen. Wat moest hij doen. De aanval zou nog niet mogen zijn ingezet. Hadden de necro's hem door? Was er iets wat hij over het hoofd had gezien? Zou hij nog versterkingen kunnen regelen die op tijd zouden zijn? Waren de troepen van de koning van madarian al daar? Allerlei ideeën flitste door zijn hoofd. Na het verhaal van bruce had hij alleen nog maar rond gelopen zonder aandacht aan de buitenwereld te schenken. Opeens stopte Linctus en oogde hij veel rustiger.

"We kunnen ze nog uit de stad drijven. Als niet alles overgenomen is, dan moet het lukken. Ik heb voorbereidingen getroffen voor een portaal net buiten de stad een stukje van het kamp van de Necros af. Als we zo reizen, dan kunnen we misschien in de stad sluipen en helpen om het verzet te steunen. Lang genoeg totdat de versterkingen vanuit de tempel kunnen komen." Linctus was kalm en keek naar de groep. "Dus zeg het maar wie wil er mee?"

*Amber komt net na het verhaal van Bruce aan, Madarian is na een minuutje ook bij de anderen. Nadat ze zijn ingelicht is het voor Madarian en Amber duidelijk: op naar het fort!*

Madarian: "Hoe komen we snel bij het fort?"

Amber: "Niet als je loopt, schat. Je rent niet meer zo snel als vroeger..."

Madarian: "Ik draag een harnas van z'n 20 kilo, als het niet meer is. Jij maar een leren pak van een kilo of 5. Als ik m'n harnas uit doe, win ik het op m'n sloffen van je. Wat doe ik nu weer? Hier is geen tijd voor..."

*Dan geeft Linctus antwoord: een portaal naar het fort. Nog voordat Linctus vroeg wie er mee ging, waren Amber en Madarian al op weg naar het protaal aan het rennen.*

Amber en Madarian in koor: "Waar wachten we nog op?!?"

Dan stopt Madarian Amber. "Waar ligt het protaal aan deze kant?"

Demion knikte instemmend naar Linctus. Hij had ook vragen die onbeantwoord waren, maar ze moesten gewoon handelen nu. Mochten ze Leavington verliezen dan was de Tempel het volgende slachtoffer. “De stad is nog niet verloren, er zijn nog soldaten van de tempel binnen, die zeker trouw blijven aan Bruce en de tempel”. Demion vroeg zich wel af wat Linctus met zijn woorden bedoelde. Wat wist hij allemaal van de aanval? Demion schudde het idee van zich af. Er waren belangrijkere zaken op het moment.

Tanya, Ryu en Sonya knikte. Ryu sloeg een hand op Demions schouder “wij bereiden het leger hier verder voor, mochten jullie versterking nodig hebben…. Of falen”. Demion keek Ryu aan en zijn wenkbrauwen zakte iets. “ik zal niet falen” zei hij zelfverzekerd. Ryu knikte en seinde Tanya en Sonya, die elk een kant op renden. Demion draaide zich om en keek ieder stuk voor stuk aan. “ik hoop dat jullie mij nogmaals kunnen steunen. Jullie zullen niet enkel mij steunen, maar ook de wereld zelf”. Het was even stil en Demion draaide zich nu terug naar Linctus. “Linctus, weet jij hier meer over? En waar is dat portaal van jouw?”.

"Aan de kant dan, ik heb een beetje ruimte nodig." De groep maakte wat ruimte en Linctus haalde een steen uit zijn zak. Hiermee tekende hij een cirkel van rune tekens op de grond. Daarna sprak hij was woorden in een vreemde taal. Een heldere blauwe portaal verscheen zich in de cirkel. Alle rune tekens waren op aan het gloeien. "Ik heb niet kunnen controleren of het veilig is, dus ik ga wel eerst." Linctus stapte door de portaal en kwam weer terug we kunnen gaan. Iedereen die niet met het leger mee wou gaan stapte ook door het portaal.

De groep van mensen die door de portaal kwamen gestapt bevonden zich in een donker stuk bos. Het was er erg stil en er kwamen maar een paar zonnestralen door de bladeren heen. "Wacht hier." zei Linctus en hij liep weg. Zodra hij achter een struik verdween, verscheen er vanuit het niets een legertje ondoden. De groep trok hun wapens en vormde een cirkel. Echter vielen de ondode niet aan. Linctus kwam even later weer terug met een persoon naast zich. De persoon had lange witte haren en had een mager postuur. Aan zijn zwarte kleding hingen doodshoofdjes en andere dingen waarvan je maag kon gaan draaien. "Dit is Tal' Rasha. Hij zal jullie helpen in het bereiken van de stad." Linctus keek heel streng uit zijn ogen. "Deze soldaten zullen jullie naar het gedeelte van jullie verzet brengen." Sprak Tal' Rasha met een kalme en rustgevende stem. "Vanaf daar staan jullie er alleen voor." Met een beweging van de arm van Tal' Rasha stonden alle ondoden in gelid. "Creanan kun jij met mij mee komen. Wij zullen later aansluiting vinden." Linctus keek creanan aan. Creanan keek om zich heen en stapte toen naar Tal 'Rasha en Linctus toe.

De groep vertrok met de ondode. Ze gingen met hun groepje door het bos heen en kwamen toen aan bij de rand van de stad. De stad stond in vuur en vlam en overal bevonden zich ondode. Een gigantisch leger probeerde zich door de poort te duwen. Hier en daar zag je een Necromancer bevelen staan te geven, maar het grootste gedeelte waren ondode die als gekken rondrende. Een van de ondode draaide zich om naar de groep en sprak met de stem van Tal' Rasha."Blijf tussen ons inlopen. Dan zullen er geen problemen zijn." De groep werd omringt door ondode en liep ook naar de poort. De groep werd niet opgemerkt en kon gewoon doorlopen. De necromancer moet vast een spreuk hebben uitgesproken, want odysseus stak ver boven iedereen uit. Toen ze door de straten van de stad liepen zag je overal dood en verderf. De ondode staken huizen in de fik en aten lijken op. De groep moest zich echter blijven inhouden. Toen kwamen ze aan bij een dunner stukje in de stad. Weer sprak een ondode met de stem van Tal' Rasha. "Daar voorbij die straat bevinden jullie bondgenoten zich. Hier houden ze de opmars van de Necros tegen. Er zal dus veel gevechten zijn. Veel succes bij dit laatste stukje. Een tweede ondode draaide zich om en sprak met de stem van Linctus. "Ik leg alles wel uit als ik e weer bij jullie voeg. Hou stand zo lang je kunt. Tijd is nu zeer belangrijk en we hebben er niet meer zo veel van." De ondode liepen terug richting te poort en de groep stond er alleen voor.