Linctus hees zichzelf in het harnas. Het was een mooie zilverkleurig maliënkolder met een borstplaat, boven- en onderarmstukken. Ook waren er platen om zijn bovenbeen en onderbeen te beschermen. Het alles voelde een beetje lomp aan, maar Linctus wist dat dit wel ging wennen. Op de platen van het harnas zaten wel versieringen maar geen afbeeldingen. Nu sloeg Linctus zijn mantel om. Het was een lange blauwe mantel met een goud randje. Dit waren de kleuren van de Warriv clan. Zijn zwaard hing hij nu in een schede en ging weer zitten. Wat duurt dat toch lang. Mijn lijfwachten horen toch veel sneller te kunnen reageren. Het is dat ik ze al geen 100 jaar mee gebruikt heb. Dan zullen ze het wel niet meer verwachten. Wie was nu ook al weer de huidige kapitein van mijn lijfwachten. Hmm ik weet zijn naam dus echt niet. Linctus zat nog even in zijn stoel.

Daar opeens kwam een geluid van buiten de tent. Er was duidelijk te horen dat er een grote groep ruiters aankwamen. Linctus stond op en liep naar buiten. Daar stond een grote groep van zo'n 50 ruiters voor de tent. Allemaal hadden ze een zilver harnas aan. Het leek veel op dat van Linctus alleen was dat van Linctus iets meer versierd en hadden de ruiters geen mantel. Een van de ruiters stapte af en knielde. "Gegroet kapitein." Linctus had aan de helm kunnen zien dat het een kapitein was, maar zijn naam was hem echt ontschoten. "Heeft u een paard voor mij." Linctus keek naar de groep ruiters. Allemaal zaten ze strak op het paard en keken vooruit. Ze waren duidelijk goed getraint. De kapitein haalde een extra paard uit de groep naar voren. "Deze is voor u mijn Generaal." Linctus knikte zacht en klom op het paard. Hij had echt niets met paarden. "Op naar het verzamel kamp." De ruiters met Linctus spoorde de paarden aan. Op hoge snelheid reden ze weg.

Achter hun begonnen een paar ondode de tent alweer op te ruimen. Nu hing het af van Creanan of het plan zou slagen.

*Madarian probeert iets te zien, maar ziet totaal niets. Amber probeert hem te helpen door tegen hem aan te praten, maar dat hoort hij niet.*

Madarian schreeuwt zonder dat hij dat weet: "Ik zie niets! Ik zie niets! Hallo?!? Is daar iemand?!?"

*Amber legt haar hand op Madarians schouder.*

Amber: Hoor je dit wel? Ik ben bij je, je bent op dit moment veilig...

*Madarian wordt rustiger. Boodschap ontvangen dus... Langzaam gaat Madarians zicht van zwart naar grijs. Dan begint hij vaag silhouetten te zien. Het piepen van z'n oren begint ook minder te worden. Intussen wordt de vlammenzee minder en het 150 man resterende leger komt op de mannen af. Amber en de boogschutters vuren meerdere salvo's af en 35 stuks vallen neer voordat het leger bij de zwaardvechters aan komen. Madarian kan nog niet veel zien en dus niet helpen.

De boogschutters schieten pijlen op de achterhoede terwijl de zwaardvechters één front vormen. Hoewel er zo'n 8 á 9 soldaten sneuvelen en zwaargewond raken, weten ze stand te houden tot er nog z'n 65 van het vijandelijke leger overblijven. Dan trekt het vijandelijke leger zich terug om te hergroeperen. Amber had goed de leiding overgenomen.*

Amber: Gelukkig zijn die goblins en ondoden niet slim, en werken ze niet goed samen...

Creanan zag hoe Linctus zichzelf in een harnas hees, en richtte zich tot Tal'Rasha.
"Ik zal doen wat je mij hebt opgedragen, maar ik zal de stad in moeten komen. Ik kan niet door hun linies heenbreken in mijn eentje, en ik wil de overgebleven strijdkrachten zo veel mogelijk sparen. Eenmaal in de stad zou ik wel mijn vrienden moeten kunnen bereiken.
Wacht op een teken van mijn hoorn en hou de troepen gewapend en gereed bij de poort"
Tal'Rasha knikte kort en tekende een rune op de grond: met enkele woorden activeerde hij een portaal die hem de stad in zou helpen.
Met een diepe zucht stapte Creanan met de steen op zak het portaal in.

In de stad kwam hij in een apart schouwspel:
Een krater was nadrukkelijk aanwezig door het gebrek aan huizen. Totale verwoesting leek hier te hebben plaatsgevonden en er lagen ondoden iets te doen dat toch erg op doodgaan leek.
Van de vijand was geen spoor te bekennen.
Creanan besloot geen moment te verspillen en racete door de straten: hij moest zijn vrienden vinden.
Waar zijn jullie? Dit is Creanan, en ik heb jullie hulp nodig vrienden! De hoop is nog niet verloren!

Hij kreeg antwoord van iemand die hij niet had verwacht:
Dit is Amber! Ik ben bij Madarian maar hij is er niet best aan toe. Ik ben vanaf de krater naar een punt aan het werken waar Odysseus ook naar toe zou komen. Kom daarnaartoe

'Geen moment te verspillen', dacht Creanan en hij rende zo snel als hij kon naar de aangegeven locatie. Daar trof hij Amber met een versufte Madarian. En nu maar hopen dat Odysseus ook snel hier is, dacht Creanan. Ik hoop niet dat ik alleen met deze hersenloze slachtmachine hoef te werken...

Odysseus, waar ben je? Ik heb je nodig! We kunnen het lot van de stad enigsinds beïnvloeden!

Hou eens op met dat gedenkt irritante elf!, kreeg Creanan van Demion binnen. Ik ben nogal druk bezet!
Creanan liet het maar over zich heen komen... hij moest snel zijn plan kunnen uitvoeren en als Demion bezig was kon hij daar niets aan doen.
Hij miste Arya nu toch wel.

Met hoge snelheid draafde de groep ruiters naar het zuiden toe. Na een uur een flinke afstand te hebben afgelegd zag Linctus een klein tentenkamp in de verte. De tenten ware blauw met gouden randen. Dit was een kamp van de Warriv clan. De groep ruiters reed naar het kwamp waar 200 man in rijen stonden opgesteld. Ze waren niet zo goed uitgerust als zijn lijfwachten, maar deze soldaten waren beter uitgerust dan de gemiddelde soldaat. De groep ruiters stopte ervoor en iedereen stapte af. De soldaten bogen voor Linctus. Linctus liep met een hoge pas langs de rijen naar de grootste tent toe. De kapitein van zijn lijfwachten en de kapitein van de soldaten volgde hem. Toen Linctus de tent was binnengelopen gaven de luitenanten de order om uit te rusten. Alle soldaten liepen in verschillende richtingen.

In de tent lag een kaart op de grote tafel. Linctus liep hier naartoe en ging achter de tafel zitten. Toen richte hij zich tot zijn kapiteins. "Hoeveel moeten er nog komen? Hoe zit het met de voorraden? Hebben we genoeg paarden? Wanneer zijn wij paraat?" Linctus keek de beide kapiteins aan. De kapitein van de soldaten begon met spreken. "Er moeten nog zo'n 30 personen komen. Dit zijn vooral de soldaten met een secundaire taak. Zoals geneeskundige en dergelijke. We krijgen voorraden van de nabij gelegen dorpen en hebben voldoende om een paar dagen 1000 man te bevoorraden. Dit kunnen we echter niet in een keer meenemen. Dit staat wel klaar. De paarden zijn net bij elkaar gezet en geteld. Er zijn er genoeg. Morgenvroeg is het leger paraat." Linctus knikte. Ze waren sneller geweest dan dat Tal' Rasha had voorspeld. Dat zag hij graag. "Goed" Antwoorde Linctus. "Zo gaan we het aanpakken." Linctus begon met het plan uit te leggen.

Odysseus, waar ben je? Ik heb je nodig! We kunnen het lot van de stad enigszins beïnvloeden

Duidelijk. Odysseus had geen idee waar Creanan het over had, maar ze waren toch al onderweg, dus het kon geen kwaad om maar te gehoorzamen. “Jullie horen het, haast schijnt geboden te zijn. Iets meer tempo dan maar?” “Alsof je het nooit zou vragen. Volgens mij kunnen we nog veel beter dan dit!” Luidde het antwoord, afkomstig van Rastor, die op dat moment een van de goblins aan zijn speer reeg. En dus zetten ze maar een tandje bij. Een flink aantal tandjes. Als een klein maar snel eilandje verplaatsten de Foniadès zich door Leavington, een spoor van lijken achterlatend.

Al snel kwamen ze bij Creanan aan. Odysseus, die net als de rest van de Foniadès bijna onherkenbaar was geworden door de zwarte smurrie die voor bloed door moest gaan, stapte naar voren en groette Creanan. “Een troep soldaten, klaar om de stad te redden. Wat is het plan, Creanan?” Creanan leek opgelucht. “Goed dat jij en je, ehm… ‘troep soldaten’ zo snel konden komen. Linctus heeft een plan.” Dat verraste Odysseus. “Linctus? En ik dacht nog wel dat die kerel alleen geschikt was voor scheldtirades en irriteren! Dus ik neem aan dat hij meer is dan ‘zoon van Wim van de grote molen’ zoals hij zich voordoet?” “Veel meer. Misschien legt hij het je nog wel uit.” Creanan wisselde van onderwerp. “We wachten alleen nog op Arya en Muad’Dhib. Demion schijnt het druk te hebben.” Dat zat Odysseus dwars. Hij had zich al eerder deze dag zorgen om hem gemaakt, en waarschijnlijk niet onterecht.

"Ik zal vast beginnen met het plan uit te leggen aan jullie. Zodra Arya en Muad'dhib er zijn zal ik ze een taak geven."

Amber protesteerde een beetje: "Hoezo geef jij ons taken? Wij kunnen zelf best wel vechten hoor!"

Creanan sloeg het argument af: "Je bent niet gedwongen mee te doen: als je de stad wilt redden luister je beter naar mij."
Creanan ging verder met zijn uitleg:
"De stad drijgt te vallen omdat er een enorm leger aankomt: wij kunnen dit niet afslaan als we de stad niet kunnen verdedigen. Zoals het er nu voorstaat hebben we een stad die we niet in handen hebben en poorten die bezet zijn door de vijand. Die poorten zijn ons doelwit maar niet rechtstreeks.

Zoals jullie weten is er een garnizoen dat de poort bewaakt en hen moeten we wegkrijgen. De stad is ingenomen door de ondoden en ze zitten verspreid door de huizen heen. Als wij systematisch de stad gaan uitkammen trekt dit de aandacht van dit garnizoen en trekken ze weg van de stadspoorten.

Hier komt het volgende deel van mijn plan: ik zal zodra dit garnizoen weg is de poorten openen en dan krijgen we versterking van een groep elitestrijgers. Zij zullen ons helpen de stad vrij te maken van dit gespuis en dan kunnen wij de verdediging voorbereiden.

Odysseus, kan ik jij en je groep Foniadès vragen om voor een opschudding te zorgen in de stad? Zorg dat er van elke groep minstens 1 ontkomt die het leger kan waarschuwen.
Ronsel alle soldaten mee die je onderweg kan vinden en zorg dat het serieus lijkt! Alles valt en staat met deze actie. Hulp is onderweg, maar we moeten het nog even volhouden!"

Creanan richtte zich tot Madarian en Amber: "Voor jullie heb ik ook een taak: zorg dat je vindbaar bent voor de ondoden maar hou het overzicht! Alle afleiding voor de vijand is belangrijk. Misschien kunnen jullie zelfs wel de voorste post in de stad aanvallen... klinkt dat als iets voor jullie?"

Creanan hield de steen vast in zijn zak: dit móest werken! Het lot van de stad hing samen met het plan van Linctus in zijn handen... hij mócht gewoon niet falen... voor zijn vader en broer moest hij dit doen.

Als Creanan bij Madarian en Amber aan komt, is het piepen bij Madarian opgehouden en hoort hij al weer redelijk wat, maar nog niet alles. Ook ziet Madarian al weer redelijk wat, maar personen herkennen wil nog niet.*

Madarian kijkt naar Amber en zegt: "Creanan, geef me nog een minuutje of 10 de tijd. M'n zicht wordt steeds beter, maar ik zie nog niet al te veel."

Creanan: "Zeg dat wel! Ik sta hier! "

Madarian: "Wie is dit dan? Wacht effe! Ben jij het, Demion?"

Amber: "Nee schat, ik ben het. Hier drink dit maar."

*Amber geeft Madarian een helingsdrankje. Het heeft wel wat effect, maar nog niet voldoende voor het zicht van Madarian.*

Madarian: "Oké... Ik kan jullie nog niet helpen. Eén soldaat moet me begeleiden naar het fort. Daar probeer ik zo snel mogelijk te herstellen, en zodra ik kan kom ik jullie helpen. Amber, leid jij de... hoeveel waren het er ook al weer... 45? man op 'strooptocht'?"

Amber: "Is goed. Wie van jullie kan het beste vechten? Zodra hij bij het fort is, moet hij alleen weer naar ons komen..."

Madarian: "Doe wel voorzichtig..."

Eén soldaat brengt Madarian snel naar het fort. Daar aangekomen lijkt het meer op een ziekenhuis dan een fort. Overal liggen gewonde soldaten, en de artsen maken overuren. De soldaat roept een arts in de buurt.

Arts: "Geen tijd!"

Soldaat: "Dit is een uitstekende vechter. Als je hem eerst helpt, dan is het net alsof je 20 man in één keer opgelapt hebt! En we hebben hem echt hard nodig!"

Arts: "20 man? Je moet niet overdrijven!"

Soldaat: "Ik overdrijf niet, ik zeg het nog voorzichtig!"

Arts: "Vooruit dan. Wat is er aan de hand?"

Madarian: "M'n zicht is slecht door die explosie. Ik keek er recht in. Alles was zwart, maar ik zie wel weer wat..."

Soldaat: "Ik ga weer naar de anderen. Sterkte!"

*Madarian bedankt de soldaat. De arts onderzoekt hem. Al snel kijkt de arts erg vreemd naar Madarian. Iemand zoals hem had hij nog nooit gezien! Hij lijkt redelijk op een mens, maar de opbouw van de ogen is niet als een mens! De ogen zijn ook rood door gesprongen aderen, maar terwijl de arts kijkt heelt het uitwendige oog zich langzaam...

Arts: "Eerst maar een test... Hoeveel vingers steek ik op?"

Madarian: "Hou je je arm omhoog dan?"

Arts: "Ja... dat klinkt niet goed!"

Madarian: "Nu nog niet, maar m'n zicht wordt wel beter. Ik kan zien dat er hier 26 mensen hier zijn. Dat kon ik net nog niet..."

Arts: "Zo snel herstel van het zicht? Dat is onmogelijk!"

Madarian: "Niet voor mij. Je weet m'n geschiedenis niet. Ah! Daar is je arm, maar hoeveel vingers kan ik nog niet zien..."

“Een oproer? Laat dat maar aan ons over. Waar kunnen we het best beginnen met het uitkammen van de huizen?” Creanan vertelde het hem. “Juist. We gaan het proberen. Iedere man die een wapen kan dragen rekruteren, altijd één goblin laten ontsnappen.” Odysseus legde zijn rechterhand op Creanan’s schouder. “Ik zie dat je nerveus bent. Die poort openen zal gevaarlijk wezen, maar ik weet dat je het kunt.” “Ik doe het voor mijn vader en mijn broer…” Mompelde Creanan. Odysseus haalde zijn hand weer van Creanan’s schouder. Op de plek waar net zijn hand zat, was nu een zwarte bloedvlek te zien. “Succes Creanan.” Zei hij nog, en toen renden de Foniadès weg, op naar een gevaarlijke missie.

"Vijftig ondoden? Waar?" reageert Dhib opgetogen als Arya hem attent maakt op de ondoden die voor hun staan.
"hm.. Ik weet niet... Het zijn er toch best veel, zo te zien, dus ik denk wel dat ik wat hulp nodig ga hebben."
Dhib is nog niet uitgesproken, of hij trekt Arya aan haar shirt achter een gebouw, en gaat zelf voor haar staan. Dan begint hij te mompelen.
De rauwe klanken zijn echt niet te verstaan voor Arya en Muad, maar de kwaadaardigheid druipt zo ongeveer van de woorden af.
Als Dhib na een tijdje klaar is met zingen opent zich een poort vanuit de hel, en een enkel klein wezen, net aan een voet hoog, springt er uit.
Is dat alles? reageert Muad verbaasd. Maar dan herkent Muad het wezen plotseling. ow... ehm... dat neem ik terug. Waarom heb je dat beest opgeroepen broertje? Je weet dat hij vaak meer kwaad doet dan goed.
"Dat weet ik inderdaad, broertje. Snap je nu ook waarom ik hem op geroepen heb?"
Dan verlegt Dhib zijn aandacht weer naar buiten, naar het kleine zwak uitziende wezen aan zijn voeten.
"Ga maar spelen." is alles wat hij zegt, terwijl hij op de 50 ondoden wijst die een eindje verder op staan.
Het wezen knikt, en begint dan als een waanzinnige te lachen en rent weg. Bij de ondoden aangekomen begint het als een bezetene huis te houden.

"Behalve de standaard uitrusting, moet elke soldaat ook een boog met pijlen bij zich hebben. Geen strijdboog, maar een kleiner kaliber. Dan zit het niet in de weg bij het zwaardvechten. Verder een zwaard, schild en een speer voor als we op het paard zitten. We vormen een grote wig en concentreren ons op de hoofdpoort. Vanuit daar kunnen we over de muur naar de andere poorten vechten. Het is heet belangrijk dat jullie op dat moment de poorten weten vast te houden. Ik zal zelf de verdediging van de hoofdpoort leiden. De verzetstrijders die al in de stad zijn, zullen de ondode huis voor huis uitkammen. Als ze dan richting de muur gedreven worden, dan moeten we gemakkelijk het ondode leger kunnen uitschakelen. Pas wel op. Dit leger bestaat niet alleen uit Goblins en ondode. Nu verdeel de taak bij jullie onderofficieren." Linctus stond op en de twee kapiteins bogen en liepen weg.

Linctus ging weer zitten. Hij moest maar even gaan liggen. Het kon wel weer eens een lange tijd gaan duren voordat hij weer kon slapen. Hij ging zich op een bed liggen. Nu maar wachten tot morgenvroeg. Linctus dommelde vrij snel in.

"Oke. laat jou monstertje het grote werk maar doen, dan proberen wij nu zo snel mogelijk de anderen te vinden." Alhoewel het misschien niet voor haar bedoeld was, ze had flarden opgevangen van de gesprekken die er gevoerd waren door de groep, en die flarden waren niet bepaald goed. wat extra hulp zouden ze wel kunnen gebruiken. "Dhib... kom mee." Arya was al de straat overgestoken en stond nu achter een ander huis. de ondoden hadden toch absoluut geen aandacht voor de twee als ze ze al zagen, want ze waren veel te druk bezig zichzelf redden van het kleine mormel dat dat hele gedeelte van het legioen aan het vermoorden was.

Wonder boven wonder zei Dhib niet eens iets terug. Creanan? Madarian? waar zijn jullie? Ze kreeg al snel een positie doorgeseind van een elf die behoorlijk zenuwachtig en opgewonden was. Zonder dat ze nog veel grote troepen tegenkwamen ( Arya deed alsnog haar uiterste best Dhib weg te houden op de een of andere manier de troepen aan te vallen ) zag Arya na een tijdje bekenden gezichten opduiken. "Creanan! madari-" Er leek iets mis te zijn met Madarian..

Dhib had niet eens gehoord wat Arya tegen hem had gezegd, want hij moest zijn volle aandacht op het kleine wezen houden, want als het beestje de mogelijkheid krijgt, dan zal het alles doden wat het tegen komt, en met iedere levende ziel die het dood wordt het sterker, en dus ook moeilijker te controleren voor Dhib.
Gelukkig voor hem was het wezen nu bezig met de ondoden, met als logisch gevolg dat er geen zielen meer waren om op te nemen.
Slechts een maal merkt Dhib dat het wezen plotseling een stuk sneller te werk gaat, en zich begint te verzetten tegen zijn meester. Blijkbaar had het de necromancer gedood die dit legertje commandeerde.
Als na een paar minuten het wezen klaar is met zijn bloederige werk, komt het met hangende pootjes terug. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om een smekende blik in zijn ogen te persen.
"Sorry kleintje, maar ik ben bang dat je weer terug moet."
Op dat moment begint het wezen te krijsen alsof hij gemarteld wordt. Het geluid wordt in de hele stad gehoord.
Dhib zakt een klein beetje door zijn knieën, maar hersteld zich snel, ook al weet hij dat alles wat slecht is ook verzwakt is geraakt door die schreeuw.
"terug jij nu!" roept Dhib nu met al zijn overwicht in zijn stem, en het wezen krimpt in elkaar, en opent zijn poort. Een moment later is het weg.

Dan pas kijkt Dhib op, en ziet hij dat Arya niet meer naast hem staat.
"Huh? Arya! Waar ben je?!"
Chagrijnig kijkt, snuift en luistert Dhib in de rondte, en ontdekt al snel haar geurspoor.
Zonder ook maar enigszins op zijn omgeving te letten zet hij de achtervolging in, en tegen de tijd dat Arya bij Creanan en Madarian aan kwamen, liep Dhib rustig onschuldig fluitend achter haar aan.
Had je niet even kunnen wachten, schatje? stuurt hij haar echter wel nog even met een sneer door.

*Madarian concentreert zich op z'n zicht. Hij hoopt dat z'n zicht zich daardoor sneller herstelt. Intussen splitst de groep zich in twee gedeeltes. Amber en de soldaten gaan de ene kant op, de rest een andere om zoveel mogelijk gevechten aan te gaan, wat niet zo moeilijk is...*

*Madarian kijkt naar waar de hand van de arts moet zijn. De arts zelf is zoekende in een tas, en haalt er een drankje uit.*

Arts: "Probeer dit eens?"

*Madarian drinkt het drankje op. Plotseling krijgt hij het gevoel alsof hij zuur in z'n ogen heeft gekregen, en gilt het uit van de pijn!*

De arts graait in z'n tas: "Shit! Niet goed!"

*Het gevoel houdt op. Madarian ziet nu wel de hand van de arts, maar de vingers nog niet.*

Madarian: "Laat maar! Het heeft wel geholpen. Geef me nog wat. Die pijn moet maar even: No pain, no gain?"

Arts: "Wat zeg je? Noo peen, noo geen? Wat betekent dat nou weer? Hier is nog een flesje."

Madarian: "Geen tijd om dat uit te leggen..."

*Madarian drinkt het flesje leeg en schreeuwt het weer uit van de pijn. Na 10 seconden is de pijn weer weg, en wordt het zicht weer beter. Een paar minuten later kan Madarian de vingers net zien van de arts. Voor Madarian betekent dit dat hij weer zou moeten kunnen vechten, en de rest moet zelf maar helen... Madarian maakt aanstalte om naar de anderen te gaan. De arts wil hem tegenhouden.*

Madarian: "Je houdt nu 3 en een halve vinger omhoog. Bedankt voor je hulp. Ik moet weer aan de slag. Letterlijk..."

ach ja.. je leek je te vermaken met je beestje. ik wou je je plezier niet afnemen. Arya had Dhib al achter haar opgemerkt, en schudde haar hoofd een beetje. Madarian was net weggebracht, en Creanan en de anderen leken een klein beetje druk met het organiseren ergens van, dat ze hun waarschijnlijk niet eens aan hadden zien komen. toen ze echter met een van de soldaten ging praten snapte ze waarom de elf zo gespannen was.

"ik denk dat hij onze hulp wel eventjes kan gebruiken, denk je niet? " Arya keek naar Dhib, die kennelijk weer eens heel ergens anders met zijn hoofd zat.

"Hulp? Wil je niet meer zo gaan schelden bij mij in de buurt... Maar anderzijds, als dat betekend dat ik weer mag slachten, kan ik best een uitzondering maken... Ok, we gaan ze helpen."
Dhib liep zonder zich ook maar iets van Arya aan te trekken naar Creanan toe, en buigt zich ook over de aanvalsplannen. "Je had onze hulp nodig, Elfje?"

Terwijl Linctus in dommelt is er in het tentenkamp erg onrustig. Buiten praten soldaten onder elkaar. Allemaal hebben ze nog nooit Linctus gezien en alleen over hem gehoord.

"Hij schijnt onsterfelijk te zijn. Ik heb gehoord dat hij een pijl uit zijn hoofd haalde zonder last ervan te hebben." De soldaat kijk verwonderd de groep door. "Ik heb gehoord dat hij in een gevecht zonder wapens een barbaar heeft verslagen." Zegt een ander. "Hij schijnt ook de reden te zijn geweest dat de clan stad hield tegen de elven." Vult weer een ander aan. Een sergeant loopt voorbij en haakt in op het gesprek. "Generaal Linctus, is wel een geniale tacticus, maar niet onsterfelijk of andere onzin die jullie vertellen. Linctus is een titel die overgedragen wordt van uitverkorene naar uitverkorene." De kapitein van de lijfwachten ving dit op. Hij moest even van binnen lachen. De normale soldaten weten niet eens hoe het in elkaar zit.

"Ja, ik heb jullie hulp nodig. We hebben genoeg afleiding in de stad gecreëerd en ik heb jullie hulp nodig om de poort in te nemen. Deze wordt bewaakt door een aardig garnizoen en zelfs al verdelen ze zich over de stad: het wordt lastig.
Kan ik op jullie rekenen?"

Creanan hield de steen in zijn zak weer even vast...
"Fijn dat jullie er weer zijn, zelfs al ben jij het Dhib!"
Dhib stak zijn tong uit naar Creanan.

"Laten we snel gaan, de stad rekent op ons!"

Doodstil liggen de ondoden op de grond, uitgeput en uitgemoord. Geen teken van leven valt er onder de ellendelingen te bekennen, tot ze vergezeld worden door een welbekende duistere mist. Onderscheiden door een tijdsduur van slechts enkele luttele seconden, gloeiden ze één voor één zwart op. Een wazige gloed, een nieuwe energiebron die door het verscheurde weefsel raast en alle dodelijke processen weer op gang bracht. De gekleurde irissen die eens een charmante blik hadden kunnen vertonen, werden nu overwelmd door het duistere wat bezit nam van het oog. Er kwam beweging in de lichamen en ze herrezen, maar dit keer met een agressiever houding en een donkere gloed aan hun zijde. Vol agressie schoten de hongerige blikken alle kanten op, gevolgd door de rest van het hoofd.

Een verzwakte glimlach maakte kort zijn aanwezigheid bekend vanuit de schaduwen en het duistere verspreidde zich sneller en omringde de groep. Overal om hen heen nam het aantal in herrezenen toe. En langzaam kwamen ze op gang, even werd er oogcontact gemaakt, een hatelijke communicatie tussen levenden en ondoden. Deze rust was echter van korte duur. Onder het geuit van een sterk gegrom stormden ze naar voren. Welke aan de kant geslagen werden door de haastige, vervolgde hun weg als een uitgehongerde luipaard op de grond.

De moeite om toe te kijken nam hij niet. Gehuld in schaduwen verliet Pablo de omgeving in een korte zwarte flits. De ondoden voelden het, de enorme toestroom van duistere energie nam af. Eens zo dicht bij onstervelijkheid, versterkt door het duistere, nu bijna zo kwetsbaar als de simpele stervelingen die ze als doelwit hadden genomen. Ze klemden zich vast aan het beetje duistere wat er nog was en vervolgden hun weg. Hun krachtige bewegingen leken onverzwakt, met krachtige halen sloegen ze soortgenoten aan de kant om als eerste vers bloed te kunnen proeven.

De soldaten werden buiten de tent van Linctus nog even getraind en de opdracht doorgesproken. De geneeskundigen waren al gearriveerd en hadden zich aangesloten bij de rest van het leger. Nu was het tijd om het voorbeeld van hun generaal te volgen. Ze zouden de rust nodig hebben. Morgen bij zonsopgang zouden ze de aanval inzetten.

"Poortje open slopen? Daar kan wel wat voor geregeld worden hoor. Dus ik denk dat je wel op ons kunt rekenen hoor. Op m'n erewoord."
Nee, dat zegt veel.
"Tuurlijk zegt dat wat, broertje. Ik heb nog maar in 50% van de keren m'n woord gebroken, en voor een demon is dat heel weinig."
zucht...
"En trouwens, poortje openbreken is leuk, dus dat gaan we dan ook maar doen, niet waar?
Welke poort is het eigenlijk? Voordat ik de westpoort in elkaar begin te timmeren, en jullie eigenlijk de oostpoort hadden moeten hebben."
Terwijl Dhib wacht op antwoord begint hij onbewust hardop alle demonen door te nemen die volgens hem de klus wel kunnen klaren. De lijst blijkt schrikbarend lang te zijn.

"ach Muad... ik heb het idee dat Dhib deze keer wel eens de waarheid zou kunnen spreken over zijn erewoord. hij vind het veel te leuk dingen te vernietigen. zeker omdat die Necromancer heb ook tot zijn vijanden rekent." Arya luistert maar half naar de lange lijst van demonen die Dhib opnoemt en kijtk even rond of er iets in de buurt is waarmee ze haar zwaard aan kan scherpen. ze vraagt het aan een van de soldaten maar hoort dat er niet veel nuttigs in de buurt is.

Dan maar proberen met Magie. Arya laat langzaam een stroom langs de rand van haar zwaard lopen en begeleid deze met haar andere hand, die over de botte kant heengaat. dit doet ze een paar keer, totdat ze een scherpe snee in haar vingers voelt. "Auw! oke, dat is gelukt.." Ze beweegt haar hand even wat snel, zodat er veel wind over het bloed heengaat en dit sneller stolt.

Een van de soldaten had opgemerkt wat Arya had gedaan en liep naar haar toe met de vraag of ze hetzelfde voor zijn zwaard zou kunnen doen. Ze keek de soldaat aan en zag niet in waarom niet. Het zou zeker handig zijn dat wat meer mensen een scherp zwaard zouden hebben. "breng maar een lading.. het enige waar jullie voor moeten zorgen zijn wat doekjes of iets dergelijks zodat ik naderhand mijn vingers kan verbinden." De soldaat moest toch ook wel lachen, en al snel lagen er wat zwaarden voor Arya.

"Het is de Westerpoort, Dhib. En we gaan de poort niet slopen: we gaan hem openen. Het enige dat gesloopt gaat worden zijn een stelletje ondoden, goblins en andere monsters. De poor móet heel blijven begrepen?"

Intussen zag Creanan wat Arya van plan was en kreeg een idee.
"Pak mijn linkerhand vast als je dat doet Arya." Die keek hem wat verbaasd aan, maar ze besloot het toch te doen. Creanan pakte de steen weer vast en voelde de energie direct stromen. Arya merkte dit op en keek Creanan vragend aan, maar die gaf een blik terug waaruit ze opmaakte dat het niet het goede moment was.
De zwaarden werden stuk voor stuk geslepen en Arya's vingers werden snel verbonden.
"Dankje!", zeiden de soldaten en ze liepen snel in de richting waar Odysseus heen was gegaan.

"Geen tijd te verliezen!", riep Creanan en snel begaven ze zich naar de Westerpoort. En onderweg bleek dat de anderen hun werk voortreffend aan het doen waren... groepen soldaten liepen voorbij in de richting van Madarian en Odysseus. Ze leken duidelijk in paniek. "Mooi" dacht Creanan en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht.

"Heer we zijn klaar om te vertrekken." Linctus opende zijn ogen en zijn kapiteins stonden voor hem. "Laten we dan maar gaan." Antwoord Linctus en hij stond meteen op. Eenmaal buiten zijn tent zag hij ruim 250 ruiters opgesteld staan. Linctus liep naar het voorste paard en ging erop zitten. Zonder iets te zeggen spoorde hij zijn paard aan. Zijn ruiters volgde hem. Er was haast geboden. De poorten moesten gesloten worden.

*Madarian loopt het fort uit en ziet in de verte een paar silhouetten. Madarian denkt dat het soldaten zijn en roept naar ze. De silhouetten kijken naar hem, en komen zijn kant op. Wel een vreemde manier om te lopen... Ze komen steeds dichterbij. Shoot! Dat zijn ondoden! Waar is die verdedigingslinie gebleven? Madarian hakt de 5 ondoden snel kapot, en gaat op zoek naar de anderen. SoulShatter: 838 zielen te gaan.

Madarian komt aan bij de plek waar de verdediging eerst was. Dan ziet hij een spoor van lichamen. Madarian begint z'n tempo op te voeren en ziet in de verte een grote groep silhouetten, en die lijken tegen elkaar aan het vechten. Madarian rent er naar toe. Ja, dat is de groep die hij zocht. Madarian begint mee te hakken, maar zorgt wel voor voldoende beweegruimte voor hem, zodat hij geen bondgenoten raakt...*