Aan Demion was te zien dat er nog steeds iets goed mis was, maar aangezien hij het probeerde te verbergen liet Arya het maar even zitten. Ze was na alle gevechten te moe geworden om nog meer kopzorgen te krijgen. "Succes dan Demion..." Ze draaide zich weer om naar Muad, maar wees de hulp van de soldaten af. Ze zou hem zelf wel verslepen. Voorzichtig begon ze haar krachten aan te spreken, en na een tijdje zweefde hij net voor haar. jakkes.. ik haat levitatie.. Snel stak ze haar armen onder hem en liet de magie langzaam los, zodat zijn gewicht om haar armen kwam te liggen.

Na een minuutje of wat lopen kwamen ze bij een van de andere 'kampen' in de stad aan, een van de kampen waar het wat rustiger en veiliger was, doordat het omringd was door andere kampementen. in een van de nog overeindstaande huizen legde ze Muad neer op de bank die er stond. pas toen hij ligde gunde ze zichzelf de rust, en plofte op de grond neer, moe.

Odysseus grijnsde, en wachtte tot de anderen weg waren en hij alleen was met Demion. “De afgelopen weken heb ik al genoeg dingen gezien waarvan ik ooit dacht dat ze niet of niet meer bestonden op deze wereld. Van elven en imps tot ordes en engelen. Ik geloof, dat er nog wel wat meer bij kan. Trouwens, de vorige keer toen je die blik in je ogen had was toen je er achter kwam dat Raven nog leefde.” Odysseus had geen idee hoe dicht hij bij de waarheid zat...

Linctus liep door de straten heen met zijn 50 lijfwachten. Linctus trapte een gebariceerde deur in van een huis terwijl zijn lijfwachten hetzelfde deden bij andere huizen in de straat. Eenmaal door de deur zag Linctus een donkere ruimte die leeg was. "Ga boven kijken" Riep Linctus en een paar lijfwachten liepen naar boven. Hier was ook weer een donkere ruimte, maar deze was niet leeg. Linctus liep nu ook de trap op en zag iets in de hoek zitten. Zijn lijfwachten liepen er op af en zagen dat het een moeder was met 4 kinderen. "Kom maar mee mevrouw, wij brengen u en uw kinderen wel in veiligheid." De vrouw en kinderen liepen achter de lijfwachten aan richting de trap. Ze passeerde daarbij Linctus die de moeder aandachtig aankeek.

Uit het niets trok Linctus zijn zwaard en hakte in de arm van de moeder. De veranderde van uiterlijk naar een Necromancer. Deze begon direct met goblins en orcs uit elk hoekje te toveren. Abrupt kwam er een einde aan het oproepen. Een van de lijfwachten had het hoofd van de Necromancer van zijn lichaam gescheiden. Linctus was ondertussen de orcs en de goblins af aan het slachten. Al gauw was de ruimte weer leeg. Linctus ging op zijn knieen zitten en keek de kinderen aan. "We zorgen dat jullie in veiligheid komen." Linctus nam de kinderen bij de hand en ging de trap af. Eenmaal op de straat weer aangekomen moest Linctus even wennen aan het felle licht. Zo gauw als hij weer kon zien stuurde hij de kinderen mee met een groep volwassenen die gevonden waren in een huis iets verderop. Toen de kinderen weg liepen draaide Linctus zich weer tot zijn lijfwachten. "Nu op naar het volgende gebouw." En ze liepen weer verder.

Demion schrok even van de woorden die Odysseus liet vallen. Was het zo duidelijk te zien? Was hij dan zo veranderd de laatste tijd, dat zijn gevoelens zo makkelijk te lezen waren? Even keek hij Odysseus aan. De strakke blik zei Odysseus genoeg en zijn ogen werden groter. “Demion… je wilt toch niet zeggen….?”. Demion knikte en keek omhoog langs de daken. “Dat is niet eens alles mijn grote vriend”. Odysseus keek ook op maar zag niks “…wat?”. Demion grinnikte “mijn ergste nachtmerrie tot nu toe”.

*Madarian en Amber gaan terug naar het fort in de stad. Madarian is flink moe, en heeft niet al te veel kracht meer, mede door het bloedverlies van de vele wonden. Een eindje verderop staan Demion en Odysseus te praten. Madarian probeert het zwaard SoulShatter zonder te kijken weg te stoppen en denkt dat het is de schede zit, maar het zwaard valt in de grond, net naastde weg, waardoor Madarian en Amber niet horen dat het zwaard valt. Demion, terwijl hij praat met Odysseus, ziet het gebeuren, Odysseus niet. Demion en Odysseus lopen samen richting het zwaard terwijl ze hun gesprek voortzetten...*

Toen hij eindelijk wat rust terug had in zijn hoofd riep een van de soldaten die op uitkijk stond: "De voorraden komen eraan!"
"Open de poorten!", riep Creanan snel terug. De verzwaarde, met ijzer beslagen poorten kwamen ratelend in beweging.

Een stoet van ruim 30 Warriv liep bepakt en bezakt en met karren. Dit waren voorraden geschikt voor een klein stadsleger, en dat was precies wat ze nodig hadden. Samen met wat de bevolking zelf nog had zouden ze hier ver mee kunnen komen.

Op dat moment klonk er een explosie uit een ander deel van de stad, de richting waarin Linctus was gerend! Creanan schrok hiervan, want het was best een zware knal. Vlak naast de stoet Warriv belandde het hoofd van wat ooit de commandant was geweest. Dit was een enorme boost voor de mannen en ze renden bijna de stad in.

Creanan liep naar de commandant, die hem vrolijk begroette! "Dag generaal", riep deze tegen de elf. Generaal? "U krijgt de complimenten van Qual-Kehk, en hij brengt u deze banier voor in de strijd, en dit harnas."

De commandant haalde een grote blauwe banier tevoorschijn met een gouden rand erop en een groene boom met zilveren omranding. Dit was het logo van Creanan's volk, en het was er duidelijk kort van te voren aangezet: de kleuren waren bijna verblindend.

Het harnas was niet minder indrukwekkend: het waren leren armbeschermers en een maliënkolder van licht metaal. Hierbij zat een wambuis dat hij over zijn maliënhemd aan kon trekken. Voor zijn benen waren er stevige leren kappen waar een pijl niet snel doorheen zou komen.
Het was gemaakt op zijn gevechtsstijl.

"Dankjewel commandant, help mee hier het kamp op te zetten en te beveiligen. Een deel van het stadsleger is al bezig met mijn bataljon. U heeft nu de leiding, ik ga op zoek naar bevelhebber Linctus."

Creanan trok de wapenuitrusting aan: het zat als gegoten. Die Warriv wapenmeesters waren goed in hun vak!

Na een scherp fluitsignaal kwam er een paard aangerend en hij sprong erop en haastte zich naar Linctus en de rest. Ze moesten de stad nu snel uitgekamd hebben. Op weg naar de groep zag hij kleine groepen stadssoldaten systematisch de huizen uitkammen. Odysseus had ze goed aan het werk gezet!

[offtopic] Precies lang genoeg [offtopic]

Linctus kamde het zoveelste huis uit. Toen hij hierna weer op de straat stapte zag hij in de verte een ruiter op hem af komen. "Gaan jullie maar verder" Zei linctus en de lijfwachten liepen naar het volgende huis. Linctus bleef staan op straat. De straat was leeg en rijen van inwoners liepen langs de zijkant van de straat naar het kamp toe. Via het midden kwamen er soldaten terug. Daarin zag Linctus de ruiter naar hem toe komen.

De ruiter zag Linctus en trok aan de teugels. Hij stopte bij Linctus. "Generaal Linctus, De goederen zijn aangekomen in de stad. Net als het geschenk voor Generaal Creanan." Linctus keek goedkeurend naar de commandant voor hem. "Je hebt goed werk geleverd. Nu geef ik jou de taak om de rest van mijn reisgenoten te vinden en bij elkaar te brengen. Ik moet hun de plannen uitleggen. De soldaten kunnen ook wel zonder hun de stad leeg halen." De commandant was net aan het proberen af te stijgen, maar toen hij hoorde dat hem een nieuwe taak stond te wachten ging hij weer goed zitten. "Ik zal ze allemaal naar het kamp sturen." De commandant gaf zijn paard de sporen en was weg.

Daar hoorde Linctus een klap en zag voor zich een aantal soldaten uit een huis geslingerd worden. Een walgelijk monster sprong de straat op. Uit meerdere huizen kwamen nu de soldaten van de Warriv clan naar buiten. Ze trokken hun zwaarden en omsingelde het monster.

Linctus liep ondertussen rustig naar het beest toe. Het zag er uit als een soort van trol, maar dan iets viezer. De soldaten probeerde telkens het beest aan te vallen, maar de soldaten kregen daar de kans niet voor. De grote armen van het beest veegde namelijk om zich heen. Linctus liep naar de groep toe. Hij deed zijn mantel af en trok zijn zwaard. Hij strekte zich een beetje en rende toen tussen de cirkel van soldaten door. Hij ontweek de eerste arm, waarna hij direct in de knie van het monster stak. Deze haalde nog een keer uit, maar Linctus was al weer weg. Hij was tussen de benen van het beest gekomen en had zijn achillespees doorgesneden. Het monster stortte naar de grond. Linctus liep hierop rustig terug naar zijn mantel. "Hij is nu helemaal van jullie" Sprak Linctus en de soldaten stortte zich op het beest. Het duurde dan ook niet lang voordat het beest dood was. Daarna gingen de soldaten weer hun huizen in op zoek naar meer vijanden.

*Vaag hoort Madarian wat achter zich. Demion had hem geroepen. Madarian draait zich om en ziet Demion en Odysseus staan. Demion bukt om SoulShatter op te rapen. Zodra Demion SoulShatter aanraakt bij de steen onder het handvat, zakt Demion in elkaar! Odysseus weet hem net op te vangen. Madarian en Amber lopen snel naar Odysseus en Demion toe.*

Demion zegt duizelig: "Wow! Wat was dat?!?"

Madarian: "Dat was de kracht van de steen. Bij iedereen die de steen of het zwaard raakt wordt energie weggetrokken, behalve bij mij... Hier. Drink dit drankje maar en je bent zo weer in orde..."

*Madarian pakt een drankje uit z'n rugtas en geeft dit aan Demion. Daarna pakt Madarian z'n zwaard en loopt weer richting het fort, als er een ruiter aankomt met een boodschap...*

Amber: "Wat bedoel je met 'behalve bij mij'?"

Madarian: "Ik ben de eerste die deze steen heeft kunnen aanraken in jaren, zonder in elkaar te zakken als Demion."

Ruiter: "Een boodscha..."

Amber negeert de ruiter: "En dat vindt je normaal?!?"

Ruiter: "Linct..."

Madarian antwoord naar Amber: "Normaal? Nee. Handig? Ja... Maar die ruiter komt niet voor niets..."

Amber draait naar de ruiter: "Vooruit dan..."

Ruiter, lichterlijk geïrriteerd: "Een bericht van Generaal Linctus. Graag ziet hij u allen zo snel mogelijk bij het kamp bij de westerpoort."

Amber: "[richting Madarian]En toch blijf ik het raar vinden. Zodra we kunnen moeten we die steen laten onderzoeken... Euh... [richting de ruiter]Oké, we gaan wel naar het kamp toe."

Madarian: "Ik hoop dat Linctus niet veel tijd nodig heeft. Ik wil graag m'n harnas gaan maken. Het tocht behoorlijk met die gaten..."

*Terwijl Madarian en Amber richting het kamp lopen, zien ze meerdere burgers en soldaten met doden en gewonden slepen richting het fort. De vijandelijke lichamen, eerder lichaamsdelen, worden genegeerd.*

Ondertussen bij de komt er een klein meisje vanuit de landerijen buiten de muren bij de westpoort aan. Haar wangen zijn betraand, en ze klemt een kleine teddybeer met een fel oranje lint om zijn nek tegen zich aan.
De boogschutters op de muur weten niet goed wat ze aan moeten met het kleine meisje. Ze spannen hun bogen wel, maar om het nou zomaar neer te schieten...
"Meneer? Meneer de boogschieter meneer? Mag ik alsjeblieft naar binnen, meneer? Buiten in mijn dorp zijn allemaal enge mannen die raar ruiken, en allemaal enge dingen doen, en mijn pappa en mamma opeten, en en en ik vind ze eng..."
"Moment meisje!" roept een wachter naar beneden.
"Wat moeten we hier nou weer mee? Ik vind het zielig voor dat meisje om haar in de kou te laten staan, maar het zou ook zomaar een val van de tegenstander kunnen zijn. Zal ik de generaal erbij roepen?" vraagt hij aan een van zijn medewachters.
"Dat is denk ik wel een goed idee. Laat hem maar beslissen wat we hiermee moeten. Ik ben maar een simpele soldaat hoor, ik wordt niet betaald om hierover te beslissen." reageert de ander.
"Ok, dan ga ik hem maar halen."
Met vermoeide tred loopt de wachter naar beneden, en na een paar keer rondvragen vind hij Creanan. Hij gaat voor zijn neus in de houding staan, en steekt van wal.
"Generaal! Er is iets bij de poort dat uw directe attentie vereist! Er staat een vier jarig kind bij de poort dat naar binnen wilt. Maar ik heb de orders om niemand binnen te laten zonder overleg. Wilt u even komen, generaal?"

Ondertussen bij de poort staat het meisje druk te overleggen met haar teddybeer. Wat de wachters echter niet zien, is dat de teddybeer soms terug gebaart.

*Madarian en Amber lopen verder naar het kamp. Steeds meer zien ze dat doden en gewonden naar het fort worden gebracht. Dan stopt Madarian een klein groepje rouwende personen die ze tegen komen. In een flits heeft Madarian SoulShatter getrokken en hakt het hoofd van de voorste man af. Daarmee wordt de illusie verbroken. Het groepje rouwende personen bleken nog ondoden te zijn, en degene die werd onthoofd was een necromancer. De necromancer valt dood neer. Madarian wil de andere ondoden aanvallen, maar het is niet meer nodig. Ze vallen allemaal levenloos op de grond. De betovering was verbroken op het moment dat de necromancer dood was. Madarian en Amber gaan verder richting het kamp.*

Amber: "Hoe wist je dat?"

Madarian: "Door m'n helm. Ik zie wat er werkelijk gebeurt."

Amber: "Mag ik die helm eens uitproberen?"

Madarian: "Niet nu..."

"Generaal! Er is iets bij de poort dat uw directe attentie vereist! Er staat een vier jarig kind bij de poort dat naar binnen wilt. Maar ik heb de orders om niemand binnen te laten zonder overleg. Wilt u even komen, generaal?"

Creanan antwoord: "Goed gedaan soldaat, ik ben blij dat je haar niet naar binnen hebt gelaten."
Creanan loopt naar boven en kijkt het meisje aan. Dat lint... hij kent dat lint! Hij graaft in zijn geheugen maar kan het niet thuisbrengen. Intussen roept hij naar het meisje?
"Wat doe je buiten de muren?". Creanan ziet de half afwezige blik in haar ogen terwijl ze antwoordt:
"Mag ik alsjeblieft naar binnen, meneer? Buiten in mijn dorp zijn allemaal enge mannen die raar ruiken, en allemaal enge dingen doen, en mijn pappa en mamma opeten, en en en ik vind ze eng..."

Creanan twijfelt... hij kan het lint maar niet thuisbrengen maar hij wilt haar nog niet naar binnen laten.
"Meisje, wat voor'n rare mannen zijn dat? Kan je ze voor mij beschrijving?"
Creanan gebaart achter de muur naar de boogschutters dat ze hun bogen op het meisje moeten richten...

Twijfelend richten de boogschutters hun pijlen op het meisje. Ze mag dan momenteel misschien de vijand zijn, het is en blijft een "onschuldig" 4 jarig meisje.
Ze kijken elkaar dan ook vertwijfeld aan.
Dan begint het meisje met haar omschrijving: "Ze... ze... ze zijn heel groot, net zo groot als pappa, maar dan wel veel sterker, want eentje kon pappa zijn arm er zo aftrekken. Toen moest pappa gillen en toen moest mamma ook gillen en toen gilde ik maar mee. En ze stinken en en ze lopen een beetje vreemd en eentje miste een arm maar leek daar niets van te merken en ze hebben heel veel honger want ze bleven maar mensen eten en eentje zei tegen mij dat mamma's voet heel lekker was en toen ze uitgegeten waren gingen ze naar een ander dorp." Het meisje stopte even met praten om na te denken, maar ging al snel verder. "En er was ook een man bij die was niet zo groot want hij was iets kleiner dan mamma en die had een zwarte cap op waardoor ik alleen zijn rode ogen kon zien. Hij was heeeeeel eng. Hij leek die grote mannen te controleren en hij zegde wat ze moesten doen en hij zegde ook dat ze kleine meisjes niet op mochten eten alleen heeft eentje toch Marjolijn opgegeten en hij deed spartelen en werd smurrie toen die enge man er achter kwam. Ja, zo was het in mijn dorp, toch, Teddy?" besloot het meisje haar relaas.

*Madarian en Amber komen bij de poort aan. De wachters schijnen met iets bezig te zijn aan de andere kant van de poort. De boogschutters staan klaar om te schieten. Madarian probeert met z'n helm door de poort te kijken.

Madarian, terwijl hij de beelden meestuurt die hij ziet: Voordat jullie ook maar iets van plan zijn: moeten jullie dit eerst zien...

Als Madarian de beelden doorstuurt komt Muad verschrikt bij. Hij kende die gloed!
Het meisje en de beer zijn nog steeds hetzelfde, maar achter het meisje zweeft een soort lichtgevende bol. Het pulserende licht verschiet continu van kleur, en het is pijnlijk om er te lang naar te kijken.
Als Madarian echter wat meer in de rondte kijkt, ziet hij dat er in en om de stad nog een aantal meer van die bollen rond zweven.
Sommige bewegen ook, en komen via muren naar buiten, of gaan dwars door de buitenmuur de stad in.
"Meneer! Ik vind het eng hier! Mag ik nu alsjeblieft naar binnen meneer de puntoor meneer?" roept het meisje ondertussen bijna wanhopig aan de poort.

Ondertussen loopt Muad nadat hij een briefje bij Arya achter had gelaten zo snel mogelijk naar de poort toe waar dat meisje staat. Als hij nou maar niet te laat is. Balen dat hij nou weer net aan de andere kant van de stad lag.

Creanan slikte even. Aan de ene kant was het een erg zielig verhaal, maar waarom hadden ze dat meisje zomaar laten gaan? Er klopte iets niet maar hij kon maar niet thuisbrengen wat dat iets was!
En dat lint... dat lint dat zat hem niet lekker...

Creanan hief zijn hand om het signaal voor vuren te geven, toen plotseling Muad in alle haast aan komt gerend, die duidelijk op de beelden van Madarian af was gekomen.

Volledig buiten adem klapt Muad tegen de borstwering aan, en tuimelt door de snelheid er bijna overheen.
Als hij over de borstwering heen kijkt, ziet hij een bekend gezichtje.
"Meisje! Ligt jouw dorp een paar kilometer die kant op?" vraagt hij haar terwijl hij in de richting van het dorp wijst dat hij uitgemoord had zien worden.
Het meisje moet even diep nadenken, maar komt al snel tot een antwoord, en knikt dan heftig ja.
"Dat dacht ik al..." mompelt hij voor zich uit.
"Laat haar er maar in. Ik denk dat ze wel veilig is.
Creanan, die beer had je trouwens niet buiten kunnen houden hoor. Als dat degene is die ik denk dat het is, dan komt ie hoe dan ook wel binnen, desnoods als een felgekleurde theepot."
"Ik kan anders een hele mooie theepot zijn hoor!" horen ze plotseling over de vlakte schallen.
"Dat bedoel ik..." mompelt hij gelaten. Dan buigt hij weer over de borstwering.
"Stap maar een stukje naar achteren, meisje! We doen de deur voor je open.
En Simkin, ten eerste, ik dacht dat je dood was, alhoewel dat niet de eerste keer is dat ik dat denk, en ten tweede, waag het niet om ook maar een millimeter uit mijn zicht te verdwijnen!"
"Maar dat is zo saai!" moppert de beer spontaan.
"Leer er maar mee leven! Ik ken je langer dan vandaag."

Phæn was weer eens afgedwaald van de groep. De straten werden breder en de tuinen alsmaar groter, tot er sprake was van hele grasvelden die langzaam overgingen in akkers bezaait met verdorde gewassen. Het was maar al te duidelijk dat hij niet meer de richting op ging die hij in gedachten had, maar hij draaide zich niet om. Stijf van de zenuwen bleef hij stap voor stap een bos in lopen, hij kon het idee van duizenden ogen die hun blik op hem gefocust hadden niet onderdrukken.

Naar mate hij de bewoonde wereld achter zich liet werd het sterker, alsof hij een uithangbord, verlicht door magie van de hoogste orde met zich mee droeg, te midden van een arena gevuld met talloze mensen. Mensen gehuld in zwarte mantels, mensen gewapend met scherpe tanden en klauwen. Hij kon het niet helpen dat het beeld van die mensen langzaam overging in het beeld van zwarte wolven, die kwijlden bij de verschijning van het lap vlees dat hij voorstelde. Zijn gedachten in de eerste plaats van het idee af krijgen was inmiddels een onbekende luxe geworden.

Hij keek voorzichtig om hem heen naar de donkere bomen die hem omringde. Hoe lang had hij gereisd, hoe lang liep hij al het pad af? Hij keek omhoog en zag de zon trots stand houden in de hemel, het was nog middag. Langzaam daalde zijn blik weer en de natuur, bezeten door de nacht, kwam weer in zijn zicht. 'Het is nog middag... hoe kan alles zo donker zijn?' Fluisterend verlieten die woorden zijn lippen, terwijl zijn benen de pas weigerde te verminderen.
'Omdat het vervloekte licht een plaag voor mijn magie vormt.' klonk het ineens. De woorden doorbraken één voor één de stilte met een vastberaden klank.
Zijn voeten stonden onmiddellijk stil en Phæn nam een defensieve positie aan. 'Wie ben jij? Toon jezelf!'
'Spreek jij zo iemand aan die jou een geschenk komt brengen?'
Klonk het opeens tot zijn verbazing. 'Een geschenk? Waar heb je het over? Wie... wie ben jij?' Een zwarte schim, gedragen door zijn schaduwen betrad zijn gezichtsveld en kwam langzaam op hem af lopen.
'Een geschenk dat ik niet langer meer kan dragen... Mijn identiteit is niet belangrijk, gezien ik binnenkort uit het bestaan gewist word.' Een grijns verscheen langzaam op zijn gezicht. 'Wat belangrijker is de gift die ik zal achterlaten, voor eeuwig gebrand in jouw brein...'
Phæn zette langzaam een paar stappen achteruit terwijl zijn handen begonnen op te gloeien van de magie die er doorheen stroomde. 'Ga weg, ik hoef jouw gift niet!'
'Oh arme magiër toch... had ik het zo overgebracht dat het leek alsof je een keuze had?'
Phæn slikte en keek om zich heen, overal om hem heen hing een donkere waas en het leek hem niet al te verstandig om zich daar in te gaan begeven.

'Probeer je maar niet voor te bereiden op wat komen gaat, dat zal je niet lukken, dat zou niemand lukken, probeer maar te genieten van je laatste momenten van rust... Weldra zal deze gift, gecreëerd door personen die je maar al te goed kent, deel van jouw zijn.'
Phæns hersens kraakte bij het zoeken naar antwoorden. Wie bedoelt hij? Waar heeft ie het over? Wie heeft... Plotseling scheen het kwartje gevallen te zijn toen de uitdrukking op zijn gezicht verschoot.
'Inderdaad...' glimlachde de schim die het ook opmerkt had.
'Je bedoelt... jij bent...' hij kwam niet uit zijn woorden, zijn hoofd was gevuld met angst, wat hem niet bepaald meehielp bij het uitdrukken van zijn woorden. 'Die personen... Muad en Ar-'
Bij het uitspreken van de tweede naam verdween de grijns van de schim zijn gezicht en stormde hij opeens naar voren. Een stroom van magie verliet de magiërs handen, maar schoot moeiteloos binnendoor de contouren van de schaduw. 'Nee!' klonk het, maar het was te laat. De schaduw vloog door zijn hoofd heen en toen Phæn zich omdraaide om de schaduw na te kijken, was er nog maar weinig van over. Een lichte grijns was nog te zien, waarna de schaduw opging in het licht wat weer terug kwam in de omgeving rondom hem. Voorzichtig deed Phæn een stap naar voren, maar dat mislukte. Opeens leek zijn hoofd een chaos en zijn voet zodanig coordineren om een succesvolle stap te zetten, was voor het moment teveel gevraagd. Hij struikelde en de klap die zijn hoofd op een stel stenen maakte sloeg hem buiten westen.

Langzaam deed hij zijn ogen weer open. Een dag was voorbij gegaan en hij hoorde vogels fluiten bij het opkomen van de zon. Voorzichtig ging hij rechtop zitten en keek om hem heen. Wat is er gebeurd... Een binnenmondse vloekenregen kwam opeens los bij de stomme vraag die hij zich zonet had gesteld. Verward stond hij op en keek naar het pad waar hij zojuist vandaan kwam lopen. Hij besloot het maar weer terug te volgen en begon terug te lopen.

Arya werd na een tijdje wakker, strekte zich uit en merkte dat het op de een of andere manier behoorlijk koud was. toen ze haar ogen opendeed kwam ze er al gauw achter hoe dat kwam: Muad was weg. "fijn... laat mij maar lekker liggen... maak me dan wakker ofzo." half vloekend stond ze op en streek ze haar kleren weer glad, toen ze plots merkte dat er iets in een van har zakken zat. Ze pakte het uit haar zak en zag dat het een klein gevouwen briefje was. ze hoefde het niet eens te openen of ze wist van wie het was. en inderdaad, het handschrift klopte precies. er stond niet veel op, maar genoeg voor Arya om te weten dat er iets aan de hand was.

Nadat ze zich in het huis een beetje op had weten te frissen met wat water dat nog in een emmer stond ging ook Arya naar buiten, maar ging niet in de richting van die poort. dat kan hij zelf wel afhandelen. ik wil even lekker ergens zitten zonder gestoord te worden.. het scheelde dat het dorp aan een van de kanten dicht bij een heuvelig bos lag. Zonder al te veel moeite ging ze het omheinde dorp uit en in de richting van het bos, waar ze na een minuut of vijf gewoon lekker ergens ging zitten met de zon in haar gezicht.

Er doken steeds meer gebouwen op en voor Phæn er erg in had, zat hij alweer midden in de beschaving. De groep, hij moest weer bij de groep terecht zien te komen, maar hoe? Een grote groep mensen kwam op hem af lopen en hij besloot de drukte te vermijden door een steegje in te lopen. Meteen had hij het gevoel dat hij weer bespied werd, al leek het hem erg sterk dat dat niet zo was in zo'n stad. De steeg werd steeds nauwer en hij naderde een T-splitsing, waar plotseling twee vreemden uit een zijstraat tevoorschijn kwamen en halt hielden. Één daarvan haalde behendig een vlijmscherpe mes tevoorschijn en zijn intenties spraken voor zich. De ander had een kap over zijn hoofd en keek verveeld toe.

'Geef op, al je bezittingen!'
Phæn zette een stap achteruit, lichtjes geïntimideerd door de twee die hem bedreigden. Toen hij een tweede stap achteruit zette zeiden ze, 'Denk maar niet dat je er zomaar vandoor kan gaan.' Phæn wierp snel een blik naar achter om te kijken wat ze bedoelden en zoals verwacht stond aan het begin van de steeg nog een tweetal mannen, die waarschijnlijk bij dezelfde bende hoorden.
'Nou geef op, ik heb weinig geduld en het zou zonde zijn als we de muren hier zouden moeten besmeuren met jouw bloed.'
Phæns vuisten begonnen langzaam op te gloeien. 'Wie denken jullie wel niet dat jullie zijn?'
De man met de kap over zijn hoofd deed die af en een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Iemand die een magiër herkend wanneer die er één ziet,' antwoordde hij.
Kort daarna stopte Phæns vuisten met opgloeien en alle magie die hij daarheen stuurde leek in het niets op te gaan. 'Hoe hebben jullie..?'
'Nou schiet op, We hebben niet alle tijd!' riep de gewapende dreigend, terwijl hij een stap vooruit zette.
Totaal verrast door de nieuwe positie waarin Phæn opeens verkeerde, draaide hij zich om en begon te rennen. Vlak voor het einde van de steeg sloeg hij een zijweggetje in die hij zich nog kon herinneren, maar kort daarna doemde er plots een muur voor hem op en hij was gedwongen terug te gaan.
'Zo zo,' klonk het achter hem en Phæn draaide zich om. 'Dacht je echt dat we onze slachtoffers ergens in de val laten lopen zonder eerst de buurt goed te verkennen?'
Phæn keek angstig om zich heen en schoot met zijn blik langs alle richels en uitsteeksels aan de muren, die hem hopelijk uit deze nachtmerrie konden helpen.
'Het ziet er naar uit dat jij ons niet vrijwillig gaat helpen, wat jammer toch... Moet ik blijkbaar toch mijn mes gaan bevuilen met jouw bloed.'

Elke stap die Phæn richting de muur zette werd gevolgd door één van hun richting hem, tot het moment waarop de afstand tussen Phæn en de muur teniet gedaan was. Achter de twee personen die voor hem stonden verschenen ook twee anderen, die eerst op hem hadden staan wachten aan de andere kant van de steeg. Phæn deed zijn ogen dicht en wachtte af.

'Gaan we zielig doen, imbeciel?' Verschrikt deed Phæn zijn ogen weer open en besefte dat hij dat zelf had gemompeld. Een licht gegrom was te horen en Phæn deed een stap vooruit. 'Bang voor het stelletje muilratten dat voor je staat?' Phæn balde zijn vuisten en liep op de bende af. Hij verhefte zijn stem en zijn blik schoot van gezicht naar gezicht, nauwkeurig de personen bestuderend. 'Ah... de hersendode stommelingen die mij denken te kunnen bedreigen...' Aan elk woord dat zijn lippen verliet was zoveel spot gebonden, dat de bende onbewust een stap achteruit deed. 'Zullen we dan maar eens zien wat jullie waard zijn?' Een enorme grijns verschijn op Phæns gezicht en de zelfverzekerdheid straalde van zich af.

De voorste persoon van de bende, met de mes in zijn hand, stormde naar voren en haalde uit. Deze slag werd echter geforceerd door Phæn, die de aanvallende hand vast pakte en met brute kracht die arm moeiteloos brak. Het mes viel op de grond en met een goed gemikte schop op het hoofd, knalde de aanvaller tegen de muur en viel bewusteloos op de grond. Deze strijd leek Phæn echter weinig voldoening te doen en hij stapte zuchtend naar voren, waarna de volgende aanval afwachtte.

De overige leden van de bende staarden hem allemaal verschrikt aan, en voor Phæn ook maar een gepaste vloekenregen wist te verzinnen hadden ze zich uit de voeten gemaakt. 'Stel imbecielen...' mompelde hij, terwijl hij over het lichaam heen liep en het met een krachtige trap op de nek als een lijk achter liet. Toen hij de steeg uit was verschoot zijn humeur op wonderbaarlijke wijze en liep vrolijk de straten af op zoek naar aanwijzingen die hem terug naar de groep zouden kunnen leiden.

"Wat is hier aan de hand?" Linctus kwam op de muur bij muad en creanan staan. "En waarom ben jij zo buiten adem?" Linctus keek nu muad aan, maar voor hij kon antwoorde had Linctus alweer het woord. "Kom zodadelijk maar bij mijn tent, we moeten de plannen bespreken voor het verdedigen van deze stad" Met een ruk draaide Linctus zich om en liep via de trap van de muur af. Daarna liep hij naar de mensen van de bevoorrading toe. Daar was Linctus al weer druk in gesprek. Even verderop werden door wat leden van de clan verschillende tenten opgezet.

Vanaf het moment dat Demion in elkaar zakte bij het aanraken van SoulShatter zou Odysseus het zwaard dat Madarian het zijne noemde nooit meer vertrouwen. Madarian had er nogal lacherig over gedaan, maar Amber was waakzamer. Betoverde stenen zijn niet te vertrouwen, tenzij je een ware expert bent, zoals Linctus er een bleek te zijn. Linctus bleek wel meer te zijn. De man die tijdens de reis een zeurpiet was en klaagde bij het minste of geringste stond nu doodleuk bevelen uit te delen. Odysseus moest toegeven dat “de zoon van Wim van de grote Molen” een geboren generaal was.

Odysseus zat nu, zoals hem was gevraagd, in de tent van Linctus. Het commanderen van het amateursleger kon hij prima aan Cardolan overlaten. Odysseus’ vrienden stonden buiten te wachten, en maakten hun wapens schoon. Dat was hard nodig. Ze hadden zich in het hart van de strijd bevonden, en dat was duidelijk te zien aan de bloedvlekken op hun wapens, gezicht en kleren. Ook Odysseus was besmeurd met het zwarte goedje. In de tent van de generaal had een bediende hem een kom met warm water en een lap stof gegeven, om zich op te frissen.

Terwijl hij zijn gezicht schoonschrobde dacht Odysseus na over Demions woorden: mijn ergste nachtmerrie tot nu toe… had hij gezegd. Dat verontruste Odysseus enorm: als een mens als Demion dat soort dingen zei, dan was er iets absoluut niet in de haak. Meer had Demion niet los willen laten, maar Odysseus had het gevoel, dat hij er nog wel achter zou komen…

Maar met het vuil op zijn gezicht spoelden ook Odysseus’ zorgen weg. Het leek eeuwen geleden sinds de laatste keer dat hij zich goed schoon had gemaakt met warm water. Hij raakte in een vrolijke stemming, wat zeer ongepast was voor de situatie. Maar het hielp wel om de zaken objectiever te bekijken.

De zegen in Leavington leek binnen handberijk. De mannen van Linctus en de garnizoenen kamden de stad snel en effectief uit. Maar de Necro’s zouden de Necro’s niet zijn als ze geen troef achter de hand zouden hebben. Ongetwijfeld waren er nog spionnen in de stad, wachtend op de nieuwe belegering van de ondoden, om dan toe te slaan. De meeste necromancers werden doorzien in hun vermommingen, maar er zouden er altijd wel een paar overblijven, hoeveel ze hun best ook zouden doen of hoe goed Madarian ook rond zou kijken met zijn helm. Het was een kwestie van tijd voordat deze spionnen zich zouden wreken. En Odysseus vreesde, dat die tijd erg kort zou zijn.

Linctus ging voor een grote eiken tafel staan en gebaarde zijn gasten om te zitten. Buiten zijn reisgenoten, zaten er ook een aantal officiers van het leger van Linctus aan de tafel. Toen iedereen aan de tafel zat begon Linctus te praten: "Ik stel voor om alvast te beginnen met het plannen, ondanks dat nog niet iedereen er is." Linctus gebaarde naar de lege stoelen aan de tafel. "Ik weet zeker dat iedereen er aan komt, maar we hebben geen tijd om te wachten." Linctus gebaarde nu naar een van de bediende. Deze kwam twee kaarten brengen.

Linctus pakte de kaarten en rolde ze uit over de tafel. De ene kaart was een grote plattegrond van de stad. De andere een landkaart van de omgeving. "Omdat niet iedereen evenveel van de situatie afweet zal ik het nog eens uitleggen." Linctus wees naar de kaart. "Het echte leger van de Necros in onderweg. Zo'n 10.000 manschappen op zijn minst. Dit houdt niet alleen ondode en goblins in. Er zullen ook sterkere grotere en slimmere wezens bij zitten. Volgens onze informatie hebben we nog 2 of 3 dagen voordat de eerste voorhoede van het leger arriveert om het kamp op te zetten. Tegen het einde van dag 4 zal het hele leger kamp hebben opgezet."

Linctus nam een slok water uit zijn beker en ging verder. "Vandaag zullen we de stad uitgekamd hebben. Aangezien we hier in hebben moeten haasten zullen we niet alle necros uit de stad hebben gewerkt. Echter zullen de grootste dreigingen wel verwijdert zijn. Het plan is dan ook om niet de hele stad weer te bezetten, maar een paar strategische plaatsen. Vanuit daar kunnen we gecontroleerd onze troepen bevoorraden zonder bang te zijn voor overname van de stad. Ik stel voor om op deze plaatsen kleine kampen op te richten." Linctus gaf op de kaart verscheidene plaatsen aan. "Op deze plaatsen hebben we toegang tot water. Dit zal van pas komen als de necros de stad in fik willen steken."

Linctus wreef even over zijn voorhoofd. Het was voor hem ook zo gemakkelijk om af te dwalen. Hij wou met de echte plannen wachten totdat iedereen er was. Linctus begon weer te praten. "De Necros willen de tempel in handen krijgen. Deze stad is de sleutel daarin. De tempel kan ook direct worden aangevallen, maar enkele bezweringen maken het verdomt lastig voor de necros. De pech is echter dat sommige bezweringen rechtstreeks verbonden zijn met deze stad. Als deze stad dus in de verkeerde handen valt, dan vervallen de bezweringen. Vraag mij niet waarom de Necros de tempel willen. Dat weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat het plan van de necros voor de hele strijd al 15 jaar geleden in werking is gezet. Alle kleine aanvallen op deze stad en de constante spionage van de necros was bedoelt om de zwakke plekken te vinden. Bereidt je dus maar voor op een goed uitgerust en geinformeerd leger. Deze vijand is niet gemakkelijk." Linctus ging weer zitten. Hij kon echt niet verder totdat iedereen er was.