Enkele warriv soldaten moesten een beetje lachen toen ze naar een groep soldaten van de koning keken. Die trainde nu zo hard dat en zagen er zo bang uit. Ze waren helemaal zenuwachtig geworden van Linctus. De soldaten van de warriv clan hadden Linctus nog nooit als generaal gehad, maar de verhalen over Linctus waren legendarisch. Van de 3 hoogste generaals was Linctus de op een na oudste. Ook was Linctus veruit het strengste en het onbekendst.

Tal' Rasha was het oudste en wat bekender. Hij stond bekend als de generaal die altijd rustig was en alles tot in de puntjes geplant wou hebben. Ook kon je nooit van hem winnen met een discussie. Met een scherpe tong en de beste verkenners tot zich was hij ook de meest zorgvuldige. Omdat hij een Necromancer was had hij het eeuwig leven. Hij was wel eens gezien door de soldaten, maar nog nooit hadden ze er leiding van gekregen.

Qual-Kehk was de jongste en de meest bekende generaal. Deze barbaar was heel erg gedreven door passie en moed. Hij leidde zijn troepen met zoveel lef en emotie dat bijna elke soldaat boven zichzelf uitsteeg. Hij had echter nog nooit een echte veldslag van de clan meegemaakt. Hij was dan ook niet onsterfelijk en het leger was namelijk al jaren niet meer verzameld en leefde in het dagelijks leven verscholen tussen de normale burgers. Toch kreeg hij veel respect en had hij voor andere koningen en legers zichzelf al meermaals bewezen.

Maar Linctus was anders. Deze generaal was al eeuwen niet meer dan alleen een legende. Maar wel de grootste legende van een legendarische clan. De generaal stond bekend om veldslagen te winnen tegen onmogelijke vijanden. Elke kleine kans te benutten om te winnen en op een of andere manier nooit te verliezen.

Linctus zag zijn eigen soldaten lachen. "Trainen moeten jullie, niet lachen. Dat bewaar je maar voor als je weer je vrouw kunt beklimmen. Ik wil niet dat een soldaat sterft binnen dit leger omdat zijn buurman niet genoeg getraind heeft. Jullie zijn voor elkaar verantwoordelijk dus gedraag je daar ook naar." De soldaten trokken een serieus gezicht en begonnen ook harder te trainen. Linctus keek tevreden over de soldaten uit. Zolang deze mannen de ernst bleven inzien, dan zouden de ondoden het nog moeilijk krijgen om hun levens op te eisen.

De troepen waren zenuwachtig en ze keken raar op toen Creanan op een paard aan kwam gereden. Ze hadden geen ervaring met deze man, en hij had geen naam gemaakt. Waarom zouden ze naar deze elf luisteren?

Creanan steeg af en mengde zich tussen de soldaten, hij bekeek ze eens goed voordat hij iets zei. Pas na 5 minuten klom hij op de trap richting de muur.

"Jullie kennen mij niet, en ik ken jullie niet. Sterker nog, jullie kennen elkaar waarschijnlijk niet eens, of slechts enkele van jullie. Toch zijn we hier met het zelfde doel: Leavington mag niet vallen. Stuk voor stuk zijn jullie hier naar toe gekomen om de vijand tegen te houden, en jullie zijn de eerste klap! Jullie zullen de vijand uit het zonlicht houden met jullie regens van pijlen. Sommigen van ons zullen de strijd niet overleven, maar als je hier sterft, sterf je met eer! Jullie dienen de stad, jullie dienen de Warriv. Over jullie zal nog eeuwen worden gezongen! Jullie vechten hier voor de glorie van jullie volk!

Nobele Mannen, Edele Vrouwen: deze strijd kunnen we winnen met jullie hulp. Ga nu, en versterk de stadmuren. Ga, en train je vaardigheden. Ga en zorg dat je uitgerust en klaar bent voor de strijd. En hou in gedachten: dit doe je niet voor jezelf, dit doe je voor ons allen! Voor deze wereld!"

Creanan floot weer scherp en zijn paard kwam aangerend, en hij sprong er handig op. Met paard en al beklom hij de stadmuren en begon hij aan zijn inspectieronde.

Linctus stond bij zijn kapitein toen Creanan zijn toespraak hield. De kapitein keek Linctus aan. "Het was jou idee om een zanger generaal te maken." Lachte de kapitein. Linctus keek de kapitein strak aan. "Maak zulke opmerkingen niet meer. Zeker niet voor de manschappen. Ze moeten elke generaal respecteren ongeacht de achtergrond. Ik ben naar mijn tent.Ik moet nog iets uitzoeken in mijn boeken. Er is namelijk iets wat me nog niet helemaal lekker zit. Zorg jij dat de mannen een goede training krijgen?" Linctus wachtte tot de kapitein knikte en liep toen weg. Hij ging nu proberen uit te vinden wat er met die steen van madarian was.

Demion keek omhoog naar de lucht. De helder maan scheen achter de wolken vandaan en verlichtte de omgeving waar hij zat. Even liet hij zijn blik glijden over de stad. Zo op de top van een van de kerktorens kon je de stad goed zien. Even liet hij zijn gedachten de vrije loop en dacht na over de gebeurtenissen die laatst geweest waren. Hij kon er nog steeds niet over uit wat hij moest doen als hij Raven en Cassius weer tegen zou komen. Hij kon onmogelijk zijn eigen zoon nogmaals verliezen. Ook dit kwetsten hem diep van binnen. De Necros kon laag zinken, maar er waren grenzen die zelf zij niet wilde kruisen. Dit hebben ze enkel dit maal wel gedaan, om hun einddoel te bereiken.

Het geluid van trainende soldaten was te horen door de stad en Demion hield zijn oor in de wind. Weer een slachtveld overleefd, weer een nieuwe op komst. Hoe kwam het altijd dat hij iedere keer in deze situaties belanden? Hij kon er geen touw aan vast knopen en liet het uit zijn gedachten verdwijnen. Wat zou de rest nu aan het doen zijn? Die mensen hebben zichzelf vaak zat bewezen nu, daar hoef ik mij even geen zorgen over te maken, bedacht hij zich en liet ook die gedachten gaan. Even keek hij naar de sterren en de wolken die voorbij dreven. Wat zou morgen brengen? Het zou “de” dag worden dat de Necros hun grote plan tot uitvoer bracht. Hopelijk had de rest het leger en andere strategische beslissingen genomen. Demion voelde zich nog wat zwak door die steen van Madarian en begon nu daar over na te denken. Wat als die steen ook een werktuig was van de Necros? Wat als, wat als, fluisterde Demion iets harder dan hij wilde en ging overeind zitten.

Hij keek op en zat in een kamer. Hij was blijkbaar zelfs in zijn dromen bezig geweest met na denken over de situatie. Even dacht hij diep na en kon zich weer herinneren wat er gebeurd was. Na aanraking van de steen van Madarian was hij dus uiteindelijk totaal uitgeput en werd naar een vertrek gebracht om te rusten. Het was nu nacht zag hij door het raam en sprong overeind. Snel trok hij zijn kleren en bescherming weer aan en liep naar buiten, opzoek naar de andere.

*Madarian doet z'n best om zo snel mogelijk alle katapulten bij het fort te krijgen. Gelukkig heeft hij er voldoende hulp bij. 's Nachts gebruikt Madarian z'n kooi om ervoor te zorgen dat de weerwolf in hem geen soldaten aanvalt die broodnodig zijn. De soldaten schrikken wel even als ze zien dat Madarian verandert. Degenen die de wolf in de kooi zien zitten zien niets anders dan een 'gewone' grote wolf. Odysseus was Madarian steeds misgelopen, maar tegen de ochtend ziet Odysseus Madarian in z'n kooi zitten, terwijl Madarian terugverandert.*

*Amber was naar de boogschutters gegaan om ze te helpen met trainen. Ze was een uitstekende boogschutter. Eén van de stadsboogschutters maakte een opmerking, terwijl hij op z'n doel schiet. De pijl komt een centimeter naast de roos terecht.*

Boogschutter: "Ook dat nog. Les in vechten van een vrouw..."

*Amber ving dit op, pakt haar boog en schiet twee pijlen af van een grotere afstand dan de boogschutter: de eerste pijl komt midden in de roos terecht, de tweede pijl snijdt de eerste pijl doormidden, vlakbij de punt.*

Amber, zo sarcastisch als ze kan: "Wedstrijdje? "

*De boogschutter schrikt van wat Amber geflikt heeft en schudt nee.*

Amber: "Trainen dan! Wie denkt dat hij beter kan schieten dan ik kan een wedstrijdje verwachten. De verliezer moet dan 1 zilverling betalen aan de winnaar...."

*Amber gaat verder met het bekijken van de schietkunst van de soldaten en geeft tips waar ze maar kan. Een aantal boogschutters schiet veel beter met die tips. Echter niemand van het normale leger durft Amber uit te dagen voor een wedstrijdje.*

Alleen Odysseus, die wel in was voor een wedstrijdje, en Ambers opmerking toevallig opving. Madarian was nog niet compleet teruggetransformeerd, en nog niet voor rede vatbaar. Amber wel. Odysseus liep naar Amber toe, en sprak haar aan. “Voor een zilverling ben ik best bereid een wedstrijdje te doen! Wie in vijf schoten de meeste pijlen in de roos schiet?” Amber draaide zich om en lachte breed. “Weet je het zeker?” Odysseus gooide een zilverling op. “Heel zeker. Na U...” Amber legde aan voor het eerste schot.

Net voordat amber haar pijl wil loslaten komt Linctus aangelopen. "Dit wil ik wel zien. Odysseus heeft mij wel vaker verrast met zijn talent voor boogschieten." Linctus gaat erbij staan en kijkt aandachtig hoe amber opnieuw haar boog spant. "Je mag niet missen heh? Want odysseus mist ook niet." Linctus probeert amber nog wat zenuwen te bezorgen. Terwijl amber voor de derde keer een schot aanlegt komen er steeds meer mensen kijken naar het wedstrijdje.

Ook Creanan komt aangelopen samen met een van de commandanten.
"Volgens mij gaan we hier iets zien waar we nog wat van kunnen leren! Hou je ogen maar goed open want voor je het weet is het voorbij."

Demion liep over het plein en zag een grote groep mensen staan. Dat kon natuurlijk niemand anders zijn dan een van zijn kameraden. hij probeerde zich door de massa heen te wormen maar dit ging niet zo makkelijk. uiteindelijk besloot hij maar voor de alternatieve oplossing en sprong tegen de muur omhoog. met een vloeiende beweging lande hij op een dak en kon nu goed zien wat er aan de hand was. Linctus had Demion opgemerkt en gaf een kort gebaar van begroeting. dit deed Demion eveneens terug en keek vol verwachting naar wat er komen ging.

*Madarian kijkt van een afstandje in z'n kooi toe. Amber schiet haar eerste pijl af. Hoewel Linctus probeerde Amber af te leiden, was dat niet gelukt. De pijl kwam precies in de roos terecht. Madarian laat een wolvenhuil horen als aanmoediging. Nu is Odysseus aan de beurt, want ze schieten om en om. Intussen wordt er in het publiek flink gegokt op wie er gaat winnen, en de bedragen zijn niet mis...*

De gokkers sloegen hun slag: er werd veel geld ingezet: de soldaten die Amber’s actie niet gezien hadden zetten voornamelijk in op Odysseus, maar de soldaten die het wel hadden gezien, en de vrouwen ook, gokten massaal op Amber. Er was veel geld in omloop, veel meer dan die zilverling waar de wedstrijd eigenlijk om draaide. Odysseus grinnikte. Het zag er naar uit dat zijn voorstel voor een wedstrijdje massale geldomloop had uitgelokt. Het kon raar lopen in de laaglanden, zoals gewoonlijk.

Ondanks Linctus’ wanhopige pogingen om Amber af te leiden schoot ze, zoals Odysseus had verwacht en gehoopt, recht in de roos. Applaus en wolfgehuil van Madarian volgde. Veel soldaten wilden het geld dat ze op Odysseus snel nog op Amber inzetten, wat niet gebeurde. Odysseus klapte voor Amber. “Een mooi schot. Mijn beurt.” Odysseus pakte zijn boog van wit Koakonahout tevoorschijn, en spande hem aan.

Madarian begon luid te blaffen, waarschijnlijk om Odysseus af te leiden. Amber was sportiever. Recht en roerloos wachtte ze Odysseus’ schot af. Het schot kwam.

En het spleet Ambers pijl precies doormidden.

Gejoel, gejuich, oh’s en ah’s. Nu pas zag Odysseus Demion, die op een dak stond, en een beschaafd applausje gaf. Er werd nog meer geld ingezet. Odysseus liep terug naar Amber. “Het is weer jouw beurt…”

Creanan gaf een applaus voor het vertoon, en moest glimlachen toen hij de mond van de commandant open zag hangen. "Vind je dit al apart? Je hebt echt nog niets gezien!"

Creanan zag Amber aanleggen en pakte een korte werpdolk tevoorschijn.
Amber schoot en Creanan's hand wierp bliksemsnel de dolk af. De pijl ketste af tegen het blad.

Op de boze blik van Amber en het gejoel van het publiek riep Creanan: "Misschien is het meer uitdaging als je met twee pijlen gaat schieten!"

Vanuit het publiek klonk gejuich en haastig werden de weddenschappen bijgewerkt...
Intussen pakte Amber 2 nieuwe pijlen en trok Odysseus 1 wenkbrouw op richting Creanan.

"Nu gaan we lachen", zei Creanan tegen de commandant wiens mond onderhand op de rand van de stadsmuur lag.

Demion vond het rustgevend dat de menigte toch rust en plezier kon beleven ondanks hun benarde postie. even wat afleiding met een kort wedstrijdje was precies wat iedereen nodig had. Odysseus had Demion nu ook op gemerkt en Demion reageerde door hem een beetje te plagen en en klein applaus te geven na zijn schot. Odysseus gaf een glimlach terug en concentreerde zich weer op de wedstrijd.

Het was dus even rustig in Leavington, wat duidelijk toe was aan rust. even vergaten de mannen, vrouwen, kinderen en soldaten hun situatie en konden wegdromen bij hun spelletjes. Demion kon het verhaal niet zo snel van zich af doen als hij dacht. hij moest nog steeds denken aan wat er komen ging. eveneens moest dwaalde zijn gedachten weer af naar zijn ontmoeting van Raven en Cassius. hij wist niet of ze nog in de stad waren en keek nog een enkele keer over zijn schouder.

Demion draaide zijn benen even om, omdat hij kramp kreeg op de manier hoe hij nu zat. in deze beweging voelde hij iets scherps langs zijn hand glijden en keek direct. Het was een van de werpmesje die Demion als eerder tegen was gekomen, afkomstig van Cassius. Hij bekeek hem goed en zag iets uit de onderkant steken. snel trok hij het briefje te voorschijn en ging staan. zijn ogen schoten over de regels en keek op.

Ook Odysseus, Linctus en Creanan merkte dat Demion niet op zijn gemak was. ze keken even snel op naar Demion die om zich heen keek. ze begrepen niet precies wat hij zocht, maar zoals Odysseus zich al kon bedenken, als het Demion zorgde baten, dan was er iets goed mis.

*Amber keek een beetje kwaad naar Creanan. Duidelijk was wel dat het schot niet telde. Dan zegt Creanan om met twee pijlen te schieten. Amber pakt twee pijlen, spant haar boog, richt heel even en vuurt de pijlen tegelijk af. Eén pijl splijt de pijl van Odysseus doormidden. De andere pijl ketst via een schild af die tegen een muurtje staat, en komt ook in de roos terecht, vlak naast de andere pijl.*

Amber: "Bedoel je zoiets? "

Het applaus barstte los. Zelden was zulks een vertoon eerder voorgekomen in Leavington. De soldaten die op Odysseus hadden ingezet kreunden. Hier kon de bergbewoner onmogelijk tegen op. Dachten ze.

Odysseus gaf een oprecht applaus. Amber was inderdaad een formidabel boogschutster. Maar dat was hij zelf ook. Hij spande zijn boog nu met twee pijlen.

Er viel een stilte. Alleen de boog, die lichtjes kraakte, was te horen. Odysseus staarde roerloos en met gespannen boog ruim vijf seconden naar het doel. Toen ontspande hij plotseling de boog. "Weet je wat?" Zei hij luid, zodat iedereen het goed kon horen. De menigte hapte naar adem. Gaf de reus het op? Ze zaten er naast. Ver naast. Odysseus vervolgde. "Laten we wat meer spanning toevoegen."

Met die woorden spande hij nu drie pijlen op Eynor. Weer staarde hij vijf seconden naar zijn doel. Onder de menigte werd nu geroezemoesd. De tong van de commandant die naast Creanan stond rolde nu haast over de muur. Odysseus moest zichzelf inhouden om niet te grijnzen: hij dacht nu aan die keer, op de dag van de ontmoeting, dat hij met 1 schot drie schaduwninja's had gedood, en een vierde verwond. Die laatste was door Demion afgemaakt. Odysseus keek kort naar Demion, maar diens blik was van geamuseerd naar zorgelijk veranderd. Dat kon twee redenen hebben: òf hij twijfelde eraan dat Odysseus dit schot goed zou doen, òf "zijn ergste nachtmerrie" had weer van zich laten horen. Odysseus hoopte het eerste, maar vermoedde het laatste.

Maar nu focuste hij zich weer op zijn doel. Nog iets verder trok hij de pees aan, en toen liet hij los.

De eerste pijl ging recht op het doel af, en spleet Ambers tweede pijl. Daardoor zaten er nu vier pijlen in elkaar gedrukt, in het midden van de roos.

De tweede pijl week af. Hij ketste tegen een hangende lantaarn, en schoot omhoog, om tegen de dakrand te ketsen. Schuin naar beneden ging de pijl nu. En het raakte zijn doel: zes pijlen zaten er nu in de roos.

De derde pijl maakte een hoge klim, en verdween uit het zicht. De menigte, die stil was geworden, barstte weer in gemompel uit. "Geduld!" Was alles wat Odysseus zei. Na acht seconden was er een licht gefluit te horen: de pijl kwam weer naar beneden.

En het raakte op miraculeuze wijze het doel: het laatste stukje roos, dat open was bleven na de andere zes, werd vol geraakt.

Gejoel, applaus. Het werd een heksenketel. Odysseus schonk er geen aandacht aan. "Wel Amber, we zouden de pijlen uit de roos kunnen halen en verder gaan, maar ik denk dat we oneindig lang door kunnen zouden gaan. Ik denk dat we het beter op gelijk spel kunnen houden." Hij wachtte Ambers antwoord niet af, maar keerde zich naar Demion.

"Zeg eens, Demion. Waarom staat je gezicht alsof je net een hele mand zure appels hebt gegeten? Kom naar beneden en vertel me wat er aan de hand is. Onder vier ogen, als je dat wil. Maar ik denk dat je je probleem lang genoeg voor je hebt gehouden, mijn vriend."

*Amber kijkt even naar Odysseus. Er kan bijna geen pijl meer bij, maar Amber staat nog één pijl achter.*

Amber: "Op zich kunnen we het wel op een gelijkspel houden, maar je staat nog één pijl voor..."

*Odysseus heeft zich inmiddels naar Demion gedraaid. Amber richt op de roos. Net als Amber wil schieten, stoot een toeschouwer haar expres aan, waardoor de pijl omhoog schiet. Amber pakt een tweede pijl en schiet op de eerste pijl. De eerste pijl draait daarbij weer richting doel, en snijdt de vier pijlen die in elkaar gedrukt waren door, vlakbij de pijlpunten, en rust uiteindelijk in de roos.*

Amber: "Zo, we staan gelijk, en er is geen plek meer voor nog een pijl in de roos. Odysseus, uitstekend geschoten!"

*Een daverend applaus klinkt voor beide kandidaten. Veel personen zijn echter wel hun geld kwijt, dus er wordt wel wat afgevloekt. Madarian is inmiddels weer terugverandert en kijkt met bewondering naar Amber, terwijl hij z'n harnas weer aantrekt.*

Amber: "Jullie hebben gezien wat je kunt bereiken. Kom op! Ga verder met trainen!"

Madarian: Uitstekend gedaan! Wat een mooie trucs! Ik ben trots op je! Ik kan nog veel leren van jou. Ik raak wel waar ik op richt, maar zo goed als jou wordt ik waarschijnlijk nooit. Kun je me uit m'n kooi laten?

Amber: Slijm je alleen maar om uit die kooi te komen, of meen je het echt?

Madarian: Beide...

Amber: Vooruit dan. Ik open je kooi wel even.

*Amber opent de kooi. Meteen pakt Madarian haar beet en geeft haar een zoen.*

Er was duidelijk iets aan de gang, maar aan het geluid was te horen dat het iets goeds was. Arya ving duidelijk enthousiaste kreten op, en een paar keer meende ze Odysseus zijn naam op te vangen. ook dacht ze dat ze iemand een paar keer Amber hoorde roepen, maar uiteindelijk trok ze zich er niet al te veel vandaan. ook al was er kennelijk even vermaak, de spanning hing in de lucht. Muad.. waar zit je in lichtsnaam..

Arya ging van straat naar straat, stak meerdere keren de lege straten over maar zag geen spoor van de engel en de duivel, de broers die nu een lichaam moesten delen. zonder versterking van haar stembanden vormden haar lippen meerdere vloekwoorden terwijl ze de straten doorzocht, op zoek naar een teken van haar geliefde. uiteindelijk besloot ze echter te gaan kijken naar het rumoer, en ging naar de poort waar alle herrie vandaan leek te komen.

" en wat is hier allemaal aan de hand?"

Linctus moest wel lachen om het vertoon van de kunsten. Hij was nooit goed geweest met een boog en zou al blij zijn als hij de roos kon raken. Linctus liep naar Creanan. "Wedden dat ik de roos nog kan raken?" Creanan keek een beetje verbaast naar Linctus en toen naar het doel daar paste met geen mogelijk een pijl meer bij. "Hoe dan?" Vroeg Creanan.

Linctus lachte en liep een stukje verder en tilde een grote strijdbijl op. Hij draaide deze een keer boven zijn hoofd en liet los. De bijl vloog met een grote vaart naar het doel en raakte (onder andere) de roos. Het doel viel om door de grote kracht. "Ik zei niet met een pijl." Lachte Linctus. "Zijn de troepen nu zo ver klaar?"

Creanan grijnsde vrolijk. Deze sfeer hadden ze nodig in de voorbereiding.
"Hoe staat het bij jouw troepen Linctus? Mijn troepen hebben van dit partijtje schieten inspiratie gekregen om te oefenen, en volgens mij heb jij ze op jouw eigen manier laten zien dat ze moeten trainen. De muren worden versterkt en wat dat betreft is alles in orde. Ik wou alleen dat het niet zo stil buiten de stad was..."

Demion las het briefje en was even van slag. gelukkig werd zijn zorgen gebroken door de stem van Odysseus. Hij sprong van het dak af terwijl de soldaten weg liepen en keek Odysseus nu recht aan. "Ik weet niet wat ik moet denken de laatste tijd, het is te verwarrend". Odysseus keek een beetje vreemd "wat dan?". Demion keek weer om zich heen, waardoor Odysseus even over zijn achterhoofd wreef. "kom Demion, we gaan anders wel even naar een rustigere plek". Demion knikte.

*Madarian laat Amber los. Hij gaat richting het fort om te kijken hoe ver ze zijn met de trebuchets. Amber gaat richting de boogschutters en geeft ze weer extra aanwijzingen. Madarian kijkt even achterom naar Amber. Wat moet hij zonder haar toch beginnen? Hij kan zicht de tijd voor haar nauwelijks meer herinneren. Hij komt aan bij het fort. De werklieden zijn druk bezig, en de laatste kapotte katapult wordt net afgeleverd. Hier kan Madarian niets doen. Even kijken bij de gewonden. Een arts komt naar hem toe.*

Arts: "Vreemd. Er zijn veel doden, maar een gedeelte van die doden zijn nauwelijks gewond! Het moet een gif zijn, maar ik ken dit soort gif niet. Ik weet niet eens of je wel snel genoeg een tegengif zou kunnen geven. Zo snel gaat het!"

Madarian: "Een dodelijk gif dat zo snel werkt? Nog niet eerder van gehoord. Als ik wat zie, dan laat ik het je weten."

*Madarian gaat weer richting het trainingsveld. De straten zijn relatief schoon. De lichamen zijn grotendeels opgeruimd, meerdere straten zijn gebarricadeerd en/of afgesloten, de puin van de ingestortte gebouwen is gedeeltelijk naar de muren gebracht. Madarian komt bij de trainingsvelden aan. Daan zijn veel burgers aan het trainen. Een paar van de elitetroepen zitten de burgers uit te lachen. "Dat redden ze nooit..." "Die zijn ten dode opgeschreven!" zijn een paar dingen die Madarian opvangt. Iets waar Madarian niet tegen kan, maar helaas hebben ze gelijk.... Madarian gaat naar de burgers toe en gaat ze een spoedcursus geven. Al snel is er verbetering zichtbaar.*

Madarian: "Zo gaat het beter. Kom op! We gaan die 'elite' troepen een lesje leren! Jullie gaan straks laten zien dat jullie ook kunnen vechten!"

*Madarian concentreert zich elke keer op de zwakste vechters, laat iedereen zien wat deze fout doen, en hoe het eigenlijk zou moeten, op een opbouwende manier. De burgers gaan met sprongen vooruit, iets wat de elitetroepen die al dat commentaar gaven niet hadden verwacht!*

“Goed, we zoeken een plek waar het wat rustiger is, zonder ongewenste oren. Ik denk dat Linctus’ tent wel geschikt is voor een goed gesprek. Volg me.” Zei Odysseus, en hij ging naar de tent, met Demion achter zich aan.

Eenmaal in de tent gingen ze zitten. Demion in een stoel, Odysseus op de grond. “Vertel me wat er aan de hand is Demion, en geen geheimzinnigheden meer.”

Wat Demion niet wist, was dat Odysseus Themesius buiten bij de tent had laten staan, klaar om een bericht te sturen...

*Een wachter ziet iets in de verte bewegen, maar kan niet zien wat. Dan beweegt hetgene wat de wachter ziet. Het gaat er met een noodvaart vandoor. Een verkenner! De wachter slaat alarm. Een paar verkenners proberen de vijandelijke verkenner te onderscheppen, maar hij heeft een grote voorsprong. De verkenners rijden zo snel ze maar kunnen. Door de open vlakte, door het bos... Totdat ze bij de rand van het bos komen. Daar zien de verkenners het vijandelijke leger.

Een groot leger met orcs, trollen, goblins, VEEL ondoden, steengolems en een aantal gargoyles: vliegende lelijke beesten die in stenen beelden kunnen veranderen om te regenereren.

Het duurt nog even voordat ze bij de stad zijn. Opvallend is wel dat er geen katapulten, rammen of stormtorens zijn. Maar daarmee kun je moeilijk door het bos trekken. De verkenners rijden nu zo snel ze kunnen terug naar de stad. Ze worden achtervolgd door de gargoyles. Bijna terug bij de stad wordt één verkenner gepakt door een gargoyle, en wordt richting het vijandelijke leger gedragen. De andere verkenners komen net op tijd in bereik van de boogschutters. Eén gargoyle wordt geraakt, stort neer, en verandert in steen.*

Demion ging zitten en sloeg een zucht. Hij moest zijn hart luchten en Odysseus was een goede luisteraar. “Odysseus…” begon Demion “Wat ik je nu ga vertellen…. Jij bent de enige die dit weet”. Odysseus knikte, maar sprak niet. “misschien heb je het al gemerkt, maar er zit mij een paar dingen verschikkelijk dwars. Ten eerste…. Raven”. Odysseus sloot zijn ogen en knikte, zoiets had hij al gedacht. Demion ging verder “Ten tweede deze aanval op het fort. Het was zo goed doorgedacht…tot in de puntjes. Hoe weet de Necros al deze informatie?”. Opnieuw knikte Odysseus, de grote reus, met zijn hoofd, maar sprak nog steeds niet. Demion vervolgde opnieuw zijn verhaal “En nu het ergste…. Het gaat over mijn zoon”. Toen werd Odysseus’ nieuwsgierigheid direct geprikkeld. “Je zoon? Heb jij een zoon?”. Demion knikte en vertelde over zijn leven, hoe zijn zoon stierf en blijkbaar door de Necros gereïncarneerd werd. Getraind om Demion uit te schakkelen. Om van zijn zoon een wapen te maken, wat blijkbaar heel goed gelukt was. Odysseus’ zijn ogen werden wat groter. Hij wist niet wat hij hoorde. Hij wist dat Demion in mysterie gehuld was, maar de laatste tijd werd Demion bestookt door zijn verleden. Demion keek rond en sloeg nogmaals een zucht. Hij greep gelijk in zijn binnenzak en pakte een briefje te voorschijn. “hier kijk”. Odysseus greep het briefje en las de tekst.

------------------------------------------
Demion… vader…ik heb veel nagedacht over jouw woorden…. En nu…ik ben nu in de war. Ik moet je spreken. De Necros en Raven hebben mij veel dingen over jouw vertelt, maar ik weet niet meer wat ik moet en kan geloven. Ik hoop dat je mij verzoek inwilligt. ik laat je nog weten waar...

Cassius
-------------------------------------------

Odysseus las de tekst twee maal door en gaf de brief terug aan Demion. “Demion, dit zou makkelijk een val kunnen zijn”. Demion besefte dit ook, maar wist niet zeker wat hij ervan moest denken. “Daar dacht ik ook als eerste aan, maar stel…”. Odysseus knikte weer in stilte zijn hoofd. Demion las ook nog een keer de tekst en stopte toen het papiertje weg. “je moet het zelf weten Demion… ik probeer je zoveel mogelijk te steunen, maar dit is iets waar je zelf een beslissing over moet nemen”. Demion knikte en bedankte Odysseus voor zijn luistert oor.

Toen schrokken ze beide en keken om. Er werd alarm geslagen buiten in de stad. Demion en Odysseus keken elkaar aan en stonden snel op. Ze snelde uit de tent richting de commotie.