Arya had Muse alles verteld wat ze van plan was. het nad niet heel erg lang geduurd, maar de elf had Tijd nodig om er over na te denken en te kijken hoe hij zo iets aan zou moeten pakken. Arya had geen idee hoe lang ze er daarbij had gestaan. wel wist ze dat Simkin weer eens on the loose was, dus ze had hem verteld in ieder geval niks hardop te zeggen terwijl hij aan het denken was.

"Sh..-" Arya draaide haar hoofd toen ze een harde knal ergens vandaan hoorde. ze waren al te laat, het gevecht was begonnen. Ze vloekte hartgrondig, pakte haar pijl en boog en rende naar de plek waar de geluiden van eht gevecht vandaan leken te komen. van een afstand bleef ze staan en keek over het slagveld heen. Dit kan niet goed zijn.. Waar ze eerst bevroren had staan te kijken naar het gevecht begon ze nu als een bezetene Pijlen uit de koker te pakken en te schieten naar de tegenstanders, die neit al te moeilijk te onderscheiden waren van hun eigen vechters. van haar positie haalde ze gemakkelijk tientallen Soldaten neer voordat ze als de sodemieter weg moest rennen omdat iemand de oorzaak van de plotseling vallende doden had gevonden. Ze was echter te snel voor haar tegenstanders. In haar sprinten van 'veilige' schietplek naar schietplek rende ze soms langs lijken. Als het kon wisselde ze van Quiver zodat ze weer een lading nieuwe pijlen had. het maakte niet uit of het de pijlen van de tegenstanders waren of van hun eigen soort, zolang het maar schoot.

Zo ging ze door, de stad verdedigend van de tegenstanders die al binnen hadden weten te komen daar aan het slachten waren. Ze wist dat ze als ze gezien werd weer snel weg moest sprinten, maar ze wist dat haar boogstring het niet lang meer vol zou houden. om daar een nieuwe van te vinden was moeilijk,er en zelf had ze geen reserves meer bij. ze wist dat ze het veld op zou moeten. Licht grommend gespte ze haar boog weer snel op haar rug vast en trok daarna haar twee korte zwaarden. dan maar het veld in, en wat lichamelijke schade oplopen.

Demion trok zijn zwaard uit de aarde en trok zichzelf uit. Zijn spieren rekte zich en de kracht begon weer te vloeien. Demion was altijd al een snelle heler geweest, wat heel erg gunstig was in dit soort situaties. Hij keek even snel om zich heen, om een globaal zich te krijgen doe de stand van zaken er voor stonden. Leavigton hield nog steeds goed stand, maar voor hoe lang zou dat duurden tegenover een enorme macht zoals de Necros? Hij greep zijn zwaard weer stevig beet en rende naar het gat in de muur. Elke Necros die door het gat wilde komen, moest eerst door Demion. Al gauw stonden er meer soldaten achter Demion dan hij zo kon zien, om de stad stand te laten houden. Het gat mocht dan niet zo groot zijn, de necros kon makkelijk troepen de stad in sluizen door deze opening. Hij zag Cassius niet meer, maar hij was blij dat hij aan zijn kant stond. Hij had lange tijd niet zo’n krachtig iemand gezien. Demion stond haast zelf geen kans tegen zijn zoon en had een groot gevaar geweest tijdens de aanval tegen Leavington.

Cassius rende over de muur met ongekende snelheid. Hij sprong over vechtende troepen die enkel een schim zagen voorbij vliegen. Hij sprong naar beneden en stond nu voor de poort. Daar keek hij recht in de ogen van Arthir. “Waar ben je mee bezig Cassius!?”. Cassius greep zijn zwaard stevig beet, maar sprak niet. Arthir leek door te krijgen dat Cassius niet meer aan hun kant vocht. “Cassius! Jij ondankbare hond die je bent! Na alles wat de necros je gegeven heeft, verraad je ons!?”. Cassius bleef Arthir strak aankijken, maar merkte dat er meerdere troepen een cirkel om de twee vormde. Het geweld om hun was nog steeds bezig, maar de twee blokkeerde elke buitenstaande gedachte of geluid. “Verlaat deze plek Arthir, het zal je ondergang worden”. Arthir keek verontwaardigd naar Cassius en was versteld van zijn woorden. “Hoe kom jij ineens zo arrogant klein mannetje?! Je weet wel tegen wie je het hebt nietwaar!?”. Cassius knikte “Dat weet ik heel goed, maar jij weet ook dat jij mij niet de baas kan”. Arthir begon te lachen en wreef even zijn hand door zijn gezicht. “Dit kon nog wel eens interessant worden. Zie je niet dat Leavington gaat vallen, net als jouw kleine vriendjes daarbinnen… net als je vader die Raven persoonlijk gaat elimineren”. Cassius schrok even. Raven was dus sterker dan hij altijd liet blijken, als hij die aanval van Cassius zo snel van zich afgeschut had.

*In het fort zelf zijn de artsen druk bezig met alle doodverklaarde soldaten opnieuw te evalueren. Voor Amber zijn er weer maar een paar seconden voorbij gegaan. Eenderde van de doodverklaarde soldaten blijken niet echt dood te zijn, mar alleen verlamd. De inhoud van het flesje dat uit de buidel van de shaman van de orcs was gerold wordt in tweeën gesplitst. Een gedeelte wordt onderzocht, en het andere gedeelte wordt gebruikt om zoveel mogelijk sterke vechters op de been te brengen. Een paar commandanten worden geselecteerd, en gelukkig zit Amber daar ook bij, maar de commandanten hebben voorrang. Als ze eindelijk bij Amber aankomen, is het tegengif bijna op. Er is niet voldoende om haar meteen te genezen. Toch dienen de artsen het kleine beetje toe. Het heeft wel iets effect, maar Amber beweegt nog steeds niet.*

*Op het veld wordt de gewonde Madarian omsingeld door een aantal orcs, trollen en Ogres. Hoewel ze geen wapens met zilver hebben, vallen ze hem aan met alles wat ze hebben. De gewonde Madarian kan nog redelijk veel afweren, maar geregeld komt er toch een wapen door. De vijand richt vooral op de wond in Madarians zij, wat toch erg pijn doet. En toch weet Madarian geregeld een orc, ogre of trol uit te schakelen. Een shaman van de orcs komt te dichtbij. Madarian pakt de buidel van de shaman, trekt de shaman naar zich toe en steekt SoulShatter door het hart. De tijd lijkt even stil te staan, als de steen in SoulShatter barst. Een schokgolf vliegt van de steen af. Alles en iedereen wordt weggeblazen binnen 50 meter (inclusief Madarian), degenen buiten die cirkel wordt tegen de grond gedrukt. Een gigantische vuurbal vormt zich, wordt zwart, en dan verschijnt er een gigantische zwarte draak. Alleen de kop is al zo groot dat een trebuchet makkelijk naar binnen kan.*

Draak: "Vrij! VRIJ! JJJIIIIIIIIIIHAAAAAAAAA! Eerst eventjes wat eten."

*De draak stijgt op en spuugt vuur vrij in de rondte. Alles wat in brand kan staan, staat in brand. De metalen harnassen en wapens smelten ook weg. De draak vliegt een paar rondjes vuurspugend langs en door het slagveld. Meerdere trollen en ogres worden door de draak opgepakt en opgegeten. Dan vliegt de draak vuurspugend richting de stad! Het complete leger van de Necros weet niet meer wat ze moeten doen. Een deel vlucht, een gedeelte schiet pijlen richting de draak, een aantal magiers proberen alle spreuken, maar niets helpt! De draak komt bij de stadsmuur, maar houdt niet op met vuurspugen! Een gedeelte van het leger verbrandt, een ander gedeelte wordt door het zuur opgelost. Beide legers worden flink uitgedund. De draak eet flink wat troepen van beide kanten op.*

Arya had geen enkele intresse voor de draak die de stad aan het teisteren was, want ze had een kleine glimps opgevangen van een bekend figuur, al was ze er absoluut niet blij mee. Vloekend had ze haar laatste slachtoffer afgemaakt en was gestaakt met het verzamelen van een nieuwe voorraad pijlen. Ze had Arthir gezien, en wist zeker dat hij het was geweest. Arya trok haar zwaard en rende terug naar waar haar laatste tegenstander haar vandaag had weten te drijven omdat ze aan moest blijven vallen en verdedigen. de tegenstanders waren van dichtbij toch wat sterker dan dat ze waren geweest toen ze ze van een afstand neer kon schietne met pijl en boog, maar hun grootste voordeel lag voor haar nog steeds in hun aantallen, want elke keer als er een viel waren er twee om de plaats van de gevallene in te nemen.

Uiteindelijk was ze er in geslaagd zonder al te veel wonden de tegenstanders van ahar af te slaan en terug te rennen naar de plek waar ze een glimps van Arthir had opgevangen. Het was daar gelukkig nu een stuk leger, maar inderdaad ving ze tussen de huizen weer wat op. het grote gevecht achter zich latend rende ze, haar boog weer van haar rug trekkend om meteen een pijl aan te leggen. Arthir.. de rotzak. Ze stopte echter toen ze Arthir duidelijk zag staan en goed schot had. Hij had haar nog niet gezien, amar er stond nog iemand.. iemand die eigenlijk net iets teveel op Demion leek, alleen het was Demion zelf niet, dat wist ze zeker. wat was er aan de hand?

Tijd om te wachten was er echter niet. die klootzak van een Arthir zou spijt krijgen dat hij haar weer tegen het lijf zou lopen. Ze trok haar nieuw gejatte boogstring aan en Liet de pijl los, gericht op zijn hart.

Er gebeurde van alles tegelijk. De halfkaai was met een man die verdomd veel op de ex-guardian leek in een woordengevecht verwikkeld. Een heel eind verderop was er een explosie te horen, gevolgd door een hoop tumult.

En dan was daar ook nog een pijl, afkomstig van een onbekende schutter. Arthir keek net op tijd op, en schoot met behulp van magie opzij. Zijn ogen vlamden van woede, en die woede richtte zich op de schutter, die een schutster bleek te zijn. Arya had de aanval gewaagd. Arthir herkende haar onmiddelijk.

"Jij! Waarom had ik al verwacht om jou hier aan te treffen! Waar is je vriendje, Chimeara?" Beet hij haar toe. Zijn ogen gingen de omgeving rond. Ze bleven hangen bij Odysseus.

"Ah, de waker van het noorden. Jij ook hier! Wel Cassius, je weet wat de Zwarte Kapitein altijd zegt: als de vijanden zich verzamelen, is hun einde nabij! Bereid jullie allemaal maar voor... Om te sterven!"

De waker van het noorden. Had Odysseus dat niet eerder gehoord? Hij herrinnerde zich het verrassend snel: Raven had hem ook al zo genoemd in het gevecht op de toren. Wat de woorden betekenden, was nog steeds onbekend.

Arthir maakte zich op voor een aanval, die niet kwam: een immense brul, gevolgd door een verzengende hitte kwam voorbijrazen. Boven de poort vloog nu een zwarte gestalte.

Verwarring was af te lezen van alle gezichten. Blijkbaar hoorde deze zeldzame verschijning aan geen van beide kanten. Nog eenmaal brulde het, en het stortte zich in de diepte, recht op Cassius af.

__________________________________________________

In het bos, niet ver van Leavington vandaan, gingen twee helderblauwe ogen met ovalen pupillen open.

Heel even was ook Arya van haar stuk geblazen door de immense brul maar herstelde sneller, trok weer een pijl uit de pijlenhouder op haar rug en schoot ook deze pijl op Arthir af. Wat het ook was dat op de dubbelganger van Demion afschoot, ze kon er daar toch niks tegen doen en had nu de perfecte afleiding om Arthir een poepie te laten ruiken. na elke pijl rende ze door om zo vanuit meerdere richtingen een pijlenregen op Arthir af te laten vliegen. De cirkel rond Arthir en Demion zijn dubbelganger was door de brul gebroken waardoor ze ook veel minder kans had een omstander te raken.

De pijlen vlogen allemaal Richting Arthir, en pas toen ze geen pijlen in de Quiver meer voelde pakte ze haar zwaard van haar riem af en vloog met haar wapen in de handen op de halfkaai af. Aan woorden zou ze geen energie verspillen, want behalve het feit dat dat alleen maar onnodig was was de halfkaai het niet waard. het grootste gedeelte van haar pijlen had hij weten te ontwijken, maar et zaten nog minstens twee pijlpunten in zijn vlees geboord. de stelen had hij kennelijk zelf afgebroken. De twee stalen bladen raakte elkaar en Arya vloog achteruit, lande op haar voeten en viel opnieuw aan. Arthir nam echter niet de moeite haar aan te vallen, blokkeerde alleen maar. Dit klopt voor geen meter. Het was echter te laat toen het Arya opviel. het rotbeest was zijn kracht aan het verzamelen voor een magische aanval.

Cassius keek vol verwarring omhoog en gooide zijn lichaam naar achteren om door te springen op zijn handen. Hij landen weer op zijn voeten en schoof achteruit terwijl het grote gestalte met een dreun op de grond knalde. Een grote zwarte draak brulde in het midden van de groep en slingerde zijn staart rond, zodat vele troepen opzij vlogen. Opnieuw brulde de draak en keek met zijn ogen diep in die van Cassius die zijn wapen voor zich hield. Zijn ogen stonden gespannen, want wat deed een zwarte draak terug in deze dimensie?

Demion stond voor het gat in de muur en vocht samen met de soldaten de inkomende troepen af. Hij moest zo lang mogelijk volhouden anders zou Leavington vallen. Hij keek op door veel commotie van de soldaten achter hem, die blijkbaar iets storends hadden gezien. Nu schoot Demion ook ik de schrik. Een zwarte draak? Dacht hij bij zichzelf. die waren toch dood of naar een andere dimensie verbannen? Dit konden we echt nog gebruiken. De draak storten zijn lichaam naar de grond, waardoor de grond even trilde en Demion hem uit het oog verloor.

Ryu en Bruce zwaaien hun wapens rond op de muur. Rug tegen rug hakken ze de hordes naar de grond. Bruce’ zijn krachten lijken helemaal niet verminderd door zijn vorige ontmoeting met de commandant. Ryu hakte de armen van een zombie eraf maar die bleef maar doorgaan en probeerde Ryu te bijten. Bruce draaide om zijn as en beukte de zombie, greep zijn hoofd, die makkelijk in de grote knuisten van Bruce pasten en slingerde hem van de muur. Ryu bedankte Bruce en vocht verder. Bruce tikte Ryu na een tijdje aan die gelijk omkeek. Ze keken omhoog in de lucht en zagen de draak.

Sonya was bij het tenten kamp aangekomen en hield de doktoren met helen van de gevallen soldaten. Ook kwam er af en toe een ondode of goblin aanrennen die door de linies was gebroken. Die stonden enkel geen schijn van kans in hun eentje tegen een guardian. In de verte was commotie te horen en Sonya bedankte de doktoren en rende in die richting.

Tanya stond gebruikte haar elementaire kracht om deels de beschadigde muur te repareren. De soldaten om haar heen, afkomstig van de tempel, beschermde haar volkomen. Even trilde de grond en brokkelden stukken van de muur af. Ze keek om en kon haar ogen niet geloven.

Nu kon Arya ook duidelijk zien wat het was dat zo een enorme brul had gegeven. een zwarte draak, en deze was ze zo te zien niet erg goed gezind. Er vloog een straal vloekwoorden uit haar mond die aan elkaar geknoopt makkelijk Feinan zijn wereld had kunnen bereiken. nu waarschijnlijk zeker, omdat er dus ergens een poort open moest staan O.I.D. Arthir maakte gebruik van de Afleiding en haalde voor het eerst zelf uit. Net iets te laat zag Arya het zwaard haar kant opvliegen waardoor ze het wel kon blokkeren, maar zijn blad toch een ondiepe snee achterliet in haar zij. Meteen was al haar aandacht weer gericht op de halfkaai.

"zielige kleine elf... waar is je vriendje gebleven? of heeft hij je in de steek gelaten.." Arthir legde op sommige woorden een enorm minachtende nadruk, dat Arya haar best moest doen om haarzelf in de hand te houden. Ze wist dat als ze meer woede zou laten zien Arthir er iets mee kon doen, en ze vermoede dat dat met de magie te maken had die hij aan het verzamelen was. maar ze wilde geen hulp tegenover Arthir. hij was haar vijand. Zijn gekleurde verenpak was niet langer afleidend voor haar, maar ze moest haar oren dichtstoppen om niet op zijn woorden te letten, tot ze een snerende opmerking er uit flapte. "Ach Arthir, dat jij nu gewoon geen vrouw hebt kunnen vinden dankzij je verenpak..." Nu waren het zijn ogen die in woede ontvlamden. Weer moest Arya een aanval tegenhouden. Ze wist dat ze tegen de magie niet beschermd zou zijn, en Arthir begon zijn mond te bewegen zonder dat er verstaanbare woorden uitkwamen. Hij was een spreuk aan het prevelen!

Demion was geschokt door de ontdekking dat er een draak op het slagveld was neergestreken en keek rond. Hij kijkt omhoog en ziet een schim over de daken schieten richting de grote kerktoren in het centrum van de stad. Demion negeert in eerste instantie de schim en vecht door tegen een orc voor hem. Met een draai hakt hij de armen van de orc af die gillend achteruit op de grond valt. Ineens voelt Demion een sterke aura achter hem en kijkt snel achter hem. Een grote blauwe vuurbal schiet in zijn richting. Demions ogen worden groter en spring de lucht in, net op tijd om de vuurbal te ontwijken. Een enorme explosie volgt. Vele soldaten van beide kanten vliegen door de lucht en sommige worden letterlijk in stukken geblazen. Demion land op een dak en kijkt om. In de verte, boven het geluid van staal op staal, hoort hij een bekende lach die snel rillingen over zijn ruggengraat heen stuurt. Hij springt naar het volgende dak en kijkt rond. In zijn ooghoek ziet hij de schim wegrennen. Snel zet Demion de achtervolging in en ziet de kerktoren naderen.

Cassius kijkt naar de grote draak voor hem, maar weet niet precies wat hij nu moet doen. Om hem heen is chaos en een onbekende vrouw, die hij samen met Demion eerder zag reizen was op het slagveld aangekomen en begon Arthir aan te vallen. Cassius zag zijn kans schoon en sprong achteruit. De draak deed zijn grote bek open en er ontstond een grote vlam. Zo snel als Cassius het kon lade hij zijn aura op. De bek van de draak ging verder open en schoot een grote vuurbal, zo groot als een huis in de richting van Cassius. Op zijn beurt schoot hij een energiegolf richting de bek van de draak. De twee grootmachten raakte elkaar en beide bogen ze een andere kant op.

Demion was bij de kerk en sprong tegen de muur. Hij trok zichzelf op en keek rond. Weer hoorde hij een lach en al gauw kwam de schim te voorschijn. Niet anders dan verwacht was het Raven. “Als gewoonlijk zo voorspelbaar Demion. Als een lammetje naar de slacht” probeerde hij te grappen, maar Demion vond het niet amusant en trok zijn zwaard te voorschijn en hield hem stevig voor zich. Ook Raven trok zijn wapen en kneep zijn ogen tot sleetjes. Een paar seconden stonden ze tegenover elkaar, stil en geconcentreerd. Toen braken ze beide de stilte met een schreeuw en rende naar elkaar toe. Het staal raakte elkaar en beide schoven ze enkele meters achteruit. Opnieuw renden ze naar elkaar en sloegen hun wapens tegen elkaar. Met alle macht drukte ze hun wapens stevig tegen elkaar om een krachtmeting in te schatten. In beide hun ooghoeken zagen ze een fel licht en draaide beide hun hoofd. Een gigantische vuurbal kwam in hun richting en was vlak bij. Ze keken elkaar aan en drukte zichzelf van hun tegenstander af. Beide rende ze in tegenovergestelde richting, maar het mocht niet baten. De vuurbal trok het dak en het dak ontplofte met grote furie.

Cassius dook weg om de staart van de rond bewegende draak te ontwijken. Arthir mocht wel bezig zijn, maar een draak had hij niet verwacht. Cassius keek even om de draak heen en zag dat de Necros de draak ook niet had verwacht en stuurde een groot gedeelte van hun leger om het grote monster te doden voordat het hun leger ook van de wereld zou verwijderen.

Zo snel als ze kon schatte Arya de tijd in die ze had en hoelang ze nodig zou hebben. de conclusie was zoals ze had verwacht; ze had een enorme portie geluk nodig wilde ze er in slagen. half vloekend zette Arya het op een rennen. Arthir kwam haar zoals verwacht achterna terwijl de woorden nog zijn mond uit stroomde. Zogenaamd in paniek ging ze de richting van de draak uit, met haar ogen wijd en zweet druipend over haar gezicht. echter zodra ze de zachte woordenstroom hoorde stoppen dook ze naar voren naar de grond. over haar rug voelde ze iets schampen, echter wat precies over haar heen ging in de richting van de draak wist ze niet.

Arthir liet een witte schicht licht uit zijn handen vliegen, een witte schicht die in staat was alles op zijn pad weg te doen branden. Hij was echter te laat. Hij zag nog net Arya naar beneden duiken en zijn aanval recht naar de kop van de draak vliegen. Hij wist nu al dat een straal lang niet genoeg zou zijn om de draak te doden, maar het zou hem wel woedend genoeg maken alle aandacht van de draak naar hem toe te trekken. de elf zag hij niet meer, die was verdwenen in het rumoer.

Arya rende zo snel als ze kon gebukt in de richting van de persoon die zo op Demion leek. Hij zag haar kennelijk niet aankomen, want ze greep hem bij de kraag en trekte hem mee. "ik weet niet wie je precies bent, maar laat de necros de draak maar afhandelen. dat bespaart ons doden!"

Cassius zag hoe de draak zich kwaad omdraaide naar Arthir. Cassius moest van binnen een klein beetje lachen. Nu krijg die klootzak wat hij verdient. Voordat hij het wist werd hij bij zijn kraag gegrepen en werd meegesleurd. Het was die elvenvrouw weer. Binnen de muren zette Cassius vol zijn hielen in de aarden waardoor ze beide spontaan tot complete stilstand kwamen. “Wat wil je van mij? Vroeg Cassius, misschien wel op een iets te botte toon. Hij was eigenlijk nooit gewend om mensen vriendelijk aan te spreken.

Stof, as, stukken brandend hout en stenen vielen naar de grond. Het stof zorgde voor een schijnbare sensatie van mist. De rook hielp er ook een handje aan mee. Onder een grote half brandende steunbalk kwam gekreun vandaan. Met een harde inspanning werd de balk opzij geduwd. Demion stond op uit zijn benarde positie en klopte zijn spullen af. Hij proesten even door de as en rook in de lucht en kneep zijn ogen samen om wat door de mist te zien. Hij wilde een stap doen, maar er schoot een steek door zijn lichaam. Even kreunde Demion en keek naar zijn bovenbeen. Een groot scherp stuk hout was dwars door zijn been heen geschoten. Demion greep het stuk met zijn rechterhand en trok uit volle macht. Stukje bij beetje kwam de houtscherf uit zijn been. Demion kneep zijn ogen dicht van de stekende pijn. Met een luid geschreeuw trok hij de scherf uit zijn been, waarna een flinke stroom bloed uit zijn been liep. Hij greep een werpmesje en hield deze even in het vuur tot hij gloeiend heet was. Demion ging zitten en keek weg toen hij het mesje dicht bij de wond hield.

Een paar grote stenen bewogen en rolde opzij. Raven lag plat op zijn rug en keek ophoog naar het brandende dak boven hem. Nog steeds vielen er stukken dak naar beneden. Hij kuchte even en stond op. Zijn zij deed pijn en was hoogst waarschijnlijk zwaar gekneusd of het kon duiden op gebroken ribben. Hij ploeterde zich een weg door de brokstukken en keek rond. Hij vroeg zich af waar ineens die vuurbal vandaan kwam. Uit de andere kant van het gebouw hoorde hij ineens een luide schreeuw en hij wist dat het Demion was. Raven concentreerde zich en probeerde de pijn uit te sluiten. Nadat hij dat gedaan had, liep hij in de richting van de schreeuw.

Arya stopte met een ruk met rennen doordat Hij hun beide tot een abrupte halt bracht. misschien was het maar goed ook, want eventjes uithijgen kon ze wel gebruiken. met haar handen op haar Knieen nam ze even de kans om op adem te komen, waarna ze De jongen aankeek die zo verschrikkelijk veel van Demion weghad. Dat hij het niet was was echter wel duidelijk, want er lag geen enkele herkenning op zijn gezicht. daarbij was dit een jongen. "wat ik van je moet? Persoonlijk niks. zou het alleen niet erg leuk vinden als je in je eentje tegenover een draak moet staan terwijl dat niet nodig is." Arya was weer op adem aan het komen. tussne het praten door moest ze nog wel even wat hijgen, maar een stad verdedigen was een vermoeiend karwei, zeker tegen tegenstanders als de Necros, Arthir en een vervloekte zwarte draak. het enige voordeel van dat beest was dat hij ook tegen de andere kant vocht. "ik heb geen flauw idee wie je bent, maar je lijkt me iets te veel op Demion om niet te denken dat je familie of iets dergelijks bent."

Ze keek de jongen aan terwijl ze de naam Demion liet vallen en zag meteen aan de reactie in zijn gezicht dat de naam Demion heb wel voorkwam. dat was dus inderdaad een goede gok geweest. verderop hoorde ze de geluiden van de Necros en de draak die aan het vechten waren. "sorry als je nek nu zeer doet.. maar het is zo een zonde als wij manschappen verliezen aan een zwarte draak terwijl we het ook in ons voordeel kunnen gebruiken.."

Cassius wist dat het goed zat en liet zijn emotionele verdediging even vallen. Hij realiseerde zijn zwakke moment en uit gewoonte trok hij zijn gezicht weer recht. Cassius keek rond naar wat er allemaal gaande was. het gevecht was nog hevig bezig. Hij zag in de verte dikke zwarte rook en voelde rond naar persoonlijke aura golven van personen. Hij zocht de stad af en voelde twee grote waar de rook vandaan kwam. Dat kon gewoon geen toeval zijn. Hij keek Arya even aan knikte zijn hoofd even om haar toch even het gevoel te geven dat hij haar wel dankbaar was voor de hulp. “Ik neem aan dat jij de gene bent die ze Arya noemen?”. Arya knikte. Cassius voelde zich niet helemaal op zijn gemak. Hij was nooit echt zo dicht in contact geweest met een vrouw, laat staan een elvenvrouw en wist even niet waar hij zijn blik moest leggen. Even was hij in de war en wist niet wat deze rare nieuwe belevenissen waren. Even schudde hij zijn hoofd om te proberen ze kwijt te raken. Hij keek op en Arya trok haar wenkbrauw op “wat?!”. Cassius keek snel weg naar de donkere rook boven de kerk. Arya keek nu ook even, alleen maar om te weten waar hij naar zat te staren. Cassius knakte zijn vingers door zijn vuisten samen te trekken. “Demion en Raven zijn daar”.

"Raven!? Ik dacht dat Die idioot al lang verdw... maakt niet uit. als Demion en Raven.." wat ze in eerste instantie wou doen was Meteen naar de kerk om daar samen met Demion voor eens en voor altijd een einde te maken aan Raven, maar ze had het gevoel dat ze uit dit gevecht moest blijven. Als iemand anders haar persoonlijke vijand zou verslaan zou ze zich ook absoluut niet prettig voelen. Arthir kwam bij haar in de buurt van Persoonlijke vijand, maar nog niet dichtbij genoeg. Raven was bij Demion echter een ander verhaal. "oke eeh.. weet even je naam niet.. maar denk je dat we naar demion moeten? Ik kan misschien nog wan nut zijn bij de draak... Aangezien ik toch nog steeds elf ben, en in mijn wereld was ik een van de beste in het beteugelen van dieren. Ik kan misschien de draak onder controle krijgen... dan hebben we de Necros namelijk te pakken! tegen een zwarte draak en een heel leger zijn zelfs zij in het nadeel!"

Arthir zette alle zeilen bij om niet verpulverd te worden door de draak, die zijn volle aandacht op de halfkaai had gericht. Van alles vloog op de draak af, maar het mocht niet baten.

Odysseus had zich door het tumult verplaatst, in de richting van de bres, waar nog altijd ondoden uit tevoorschijn kwamen. Hier liet hij de Foniadès achter. Ze zouden het even zonder hem moeten stellen. Na een paar korte woorden zette hij het op een lopen, richting de steeg waar hij Arya en Demion's kloon had gezien.

Zijn ogen hadden hem niet bedrogen. Arya stond met de onbekende te discussieëren. Odysseus remde af, en kwam nog geen dertig centimeter bij de twee vandaan tot stilstand.

"Wat is er hier aan de hand?" Vroeg hij terwijl hij het zwarte bloed van zijn gezicht veegde en onafgebroken naar de jongeling keek.

_____________________________________________________

Zo snel mogelijk rende hij in de richting van de brul die hem uit zijn mijmeringen had gewekt.

voetstappen die hun kant op kwamen, Arya keek om en had haar zwaard al in de aanslag, maar ze grijnsde toen ze Odysseus haar kant op zag rennen. " Hah.. ook al lekker bezig zo te zien? Ik vroeg me af of we Demion moesten gaan helpen, die momenteen aan het worstelen is met Raven in de kerk of dat" Ze moest Odysseus bijna aan zijn kraag grijpen wilde ze dat hij niet spontaan naar de kerk vloog. " OF dat ik moet gaan proberen die draak te temmen.. heb nog steeds Elvenbloed door mijn aderen lopen, en ik ben nog steeds erg bedreven in het temmen van dieren. Arthir houd dat beest toch nog wel even bezig..."

Met de grootste inspanning onderdrukte Odysseus de onweerstaanbare drang om naar de kerk te rennen. "Een draak temmen? Zelfs in de oudste verhalen die ik heb gehoord is dat nog niet voorgekomen. Vergeet niet dat dit zomaar een dier is. Het is groot, magisch, en blijkbaar verschrikkelijk pissig. Het is een beter idee om dat wezen eerst naar de Necro's te lokken, en dan zien hoe we het klein gaan krijgen."

Als Arya niet meteen had geantwoord was Odysseus meteen weggerend.

"Weet ik! dat is dus het hele probleem. Ik laat dat beest met alle liefde nu zoveel mogelijk van het leger van de necros uitmoorden, maar Zeker bij een draak ga ik behoorlijk veel tijd nodig hebben wil ik Uberhaupt doordringen.. en dan nog niet gesproken over het feit dat als ik er nu heenga dat dat beest dan kan besluiten dat Arthir de moeite niet waard is, maar ik wel. daarbij is nu het grootste gedeelte soldaten daaR van het leger van de Necros, en ik heb niet heel veel zin om zo rechtsstreeks mijn dood in de lopen. Odysseus.. Raven is Demions terrein. jij bent zo onderhand Demion zijn beste vriend, maar ik het het idee dat als ik me er in meng het me toch niet helemaal in dank zal worden afgenomen. als we er met zijn drieen, vieren, als hij ook meedoet" Arya wees even naar Cassius. " en we weten Raven te verslaan.. Sommige persoonlijke vijanden wil je geen hulp van hebben van buitenstaanders, en ik dit geval kan ik mezelf zien als een buitenstaander."

In haar hoofd voegde ze er aan toe dat zij in vergelijking met Odysseus en Demion een verrekt slechte vechter was, en hun waarschijnlijk in het gevecht met Raven alleen maar tot last zou zijn.

Odysseus knikte. "Probeer hem uit de stad te lokken, weg bij onze soldaten. Probeer Muad te vinden, zodat hij je kan helpen. Pas goed op jezelf." En hij zette het op een lopen. "Spreek voor jezelf!" Schreeuwde Arya hem nog na.

Odysseus rende nu op volle snelheid, geweldige gaten in de weg achterlatend. Toen hij even om keek zag hij dat de dubbelganger hem bij kon houden, zei het met moeite. "Rustig aan, grote kerel, we hebben niet allemaal zevenmijlslaarzen!" Riep hij. Odysseus grinnikte. "Was jij van plan Demion te helpen of niet?" Riep hij terug, en hij maakte nog iets meer snelheid.

Arya knikte even, en zag dat Odysseus al op weg was naar de kerk. de jongen die zo op Demion leek was Odysseus achterna gegaan, wat ze ook niet erg vreemd vond. er lag een kleine glimlach over haar gezicht. de twee waren inderdaad beste vrienden. " Je kunt Raven verslaan Demion, dat weet ik zeker." Met die woorden draaide ze zich om en ging zelf een andere weg op, pijlen zoekend en inderdaad, Muad zoekend, die waarschijnlijk nog zo druk bezig was met Simkin dat hij de hele draak niet had gehoord. tenzij...

"krijg nou toch..." Arya stopte abrupt in haar pas. een Zwarte draak op deze plek, die beide kanten aanviel? Simkin was de draak!

MUAD! Kom als de sodemieter hier, of ik brand je kont zodanig dat je de volgende weken er niet meer op kunt zitten!

De bosrand kwam dichterbij. De aura's van necromancers en hogere wezens kwam steeds dichterbij. Maar er was ook een andere aura: azuurblauw, maar met een onmiskenbaar vleugje zwart. Hij boog af zonder vaart te minderen.

Cassius schudde zijn hoofd. "mijn vader red het wel". Odysseus keek verbaast "je vader?!" Cassius knikte "een zorg voor later". ze rende naar de gemoetkomende hordes orc

Een zoon... Demion had een zoon! Dat verklaarde wel waarom ze zo op elkaar leken. Een groepje dwalende orcs zorgde voor afleiding. Met volle vaart beukten de twee op de eerste rij in, een ravage aanrichtend. In een verbazingwekkend snelle tijd was het hele bateljon met de grond gelijk gemaakt. "Raven mag wel Demions gevecht zijn, maar dat betekent niet dat we hem maar aan zijn lot over moeten laten! Ik moet en zal in zijn buurt zijn voor het geval het fout gaat!" Odysseus zette het weer op een lopen, terwijl hij in gedachten de vechtstijlen van vader en zoon met elkaar vergeleek.

de troepen waren dood, dus vervolgde ze snel hun weg. Cassius begreep Odysseus wel. Hij had de groep al een tijdje gevolgd en wist veel over Demions nieuwe kameraden. Odysseus was nou niet iemand die niet bepaald slecht opviel. “wees niet bang. Ik denk dat Raven nog steeds de kracht in ons bloed onderschat. Hij mag zelf dan wel veel macht hebben verkregen, denk ik niet dat hij of zelf Demion zelf door heeft hoe onze bloedlijn in elkaar zit”. Ze kwamen opnieuw bij enkel troepen aan en beukte er door heen met hoge snelheid. Odysseus dacht even na “de bloedlijn van Demion, hoe zit dat precies in elkaar dan?”. Cassius wilde er wel verder over gaan, maar ze moesten even stoppen voor een blokkade die de Necros had opgezet.

Met moeite kwam Odysseus tot stilstand. Dit was niet zomaar een blokkade waar je even doorheen beukt. De hele straat was versperd door een muur van speren en schilden. De wezen die erachter stonden waren geen orcs, noch goblins of ondoden. Dit waren mensen. Mensen met een gebruinde huid, zwarte ogen, en pantsers met gouden versiersels. Dit waren elitestrijders.

Deze confrontatie konden ze beter mijden, wegens het gebrek aan tijd. Odysseus draaide zich om, maar zag dat ze in de val waren gelokt: de andere kant van de straat werd nu ook versperd door eenzelfde groep strijders. Odysseus keek omhoog. Op de daken stonden boogschutters. Ook zij hadden gebruinde huid, dezelfde ogen, dezelfde gouden patronen op hun kleding. In hun handen hadden ze grote bogen van taxushout, zo strak gespannen dat ze bijna knapten. De pijlen met ijzeren punten en gemene weerhaken stonden op de twee gericht. Ze zaten als ratten in de val.

"Oh, verdraaid..." Zuchtte Odysseus.