In het bos fluiten de vogels rustig en andere kleine dieren rennen rustig en vredig rond. Demion kijkt rond, maar richt daarna zijn blik weer op de vrouw voor hem. “wie ben jij eigenlijk?”. De vrouw draaide haar hoofd om en kneep lachend haar ogen samen. Ze gaf geen antwoord maar trok Demion nu harder aan zijn arm. Demion had geen idee waar deze vrouw heen wilde, maar hij ook geen keuze. Hij wist ook niet hoe hij hier weg kon komen, dus weerstand bieden had waarschijnlijk totaal geen zin. De vrouw verliet het pad en drukte een stuik opzij en wuifde dat Demion door moest lopen. Hij keek even bedenkelijk, maar stapte toen door de struik. Hij keek op en zag een mooi meer waar een kristal heldere waterval in eindigde. De vrouw kwam achter hem staan en wuifde hem naar de rand van de kant te lopen. Demion liep voorop en kwam bij het water. De vrouw ging naast hem staan en legde haar hand op Demions schouder.

“ik zal het zo kort en simpel mogelijk vertellen, want zoveel tijd is er niet. Ik ben niet meer dan een gids voor velen die hier doorkomen. Noem mij maar zoals je wilt, maar ik heb geen echte naam of benoeming. Dit is de wereld tussen de levende en de doden. Dit is ook een wereld op zichzelf, een dementie zoals jullie het waarschijnlijk noemen, maar alleen toegankelijk voor wezens uit jouw wereld. Ik waak hier over de zielen die hier langs komen. Ik maak de eerste selectie van wie er naar het hiernamaals gaan of wie er terug mogen voor een nieuwe kans, ook wel reïncarnatie genoemd. De gene die naar het hiernamaals gaan worden geselecteerd en verdeelt over twee werelden, wat jullie hemel en hel noemen. Zoals je weet zijn er vele dementies met elk een aantal werelden. In deze dementie is jouw planeet, waar jouw vrienden nu zijn. Die is ontstaan tijdens een gebeurtenis dat de schepping heet. De wereld is gemaakt door de goden van deze dementie, zoals er andere werelden zijn gemaakt door andere goden in een andere dementie. Deze wereld heeft een van de sterkste goden en ze wilde dat hun wereld ook beschermd zou blijven als hun niet aanwezig waren. Andere goden hebben in het verleden aangevallen toen er nog geen eens mensen bestonden. Ze proberen dan de dementie over te nemen en meer macht te krijgen. Je begrijpt natuurlijk ook wel dat goden ook wel betere dingen te doen hebben. Daarom werd een grote portie van hun energie in wachters gestoken, wat resulteerde in de schepping van speciale wezens… de guardians. Het orakel was een van de eerste beschermengelen op de wereld en werd gemaakt met als functie gids te zijn voor de guardians. Jij werd als volgende gemaakt door de twee goden die hier regeren. Je zou ze ook wel god of de duivel kunnen noemen. Niet de jij die je nu kent, maar je voorgangers. Die zijn vaak gestorven en hebben zichzelf meerdere malen opgeofferd om deze wereld te behouden. Maar omdat beide goden elkaar totaal niet vertrouwde hebben ze een veiligheidsmaatregel genomen en een wezen gecreëerd… Raven. Ook hij had voorgangers. Hij werd gemaakt om jouw in bedwang te houden mocht je teveel afbuigen naar een kant van het goed en of kwaad. Dat verklaard ook jouw tweede persoonlijkheid Deimos. Omdat jij nu steeds verder bent gaan bemoeien met het goede, was je slechte kant sterker geworden. Daarom was Deimos ook uitgebroken, niet doordat Raven iets gedaan had. Hij zelf weet ook niet zijn echte aard. Raven word nu ook steeds sterker, omdat Deimos nu samen met jouw is samengesmolten. Deimos kon het evenwicht niet meer herstellen, wat dus nu zorgt voor de grote maat aan duisternis die jouw wereld nu treft. Jij kon dit ook niet weten…”.

Demion dacht diep over haar woorden na en probeerde de informatie snel te verwerken. Het was wel een logische verklaring voor alles wat de laatste tijd gebeurde. Het klopte allemaal. Demion keek de vrouw geschrokken aan “maar…maar waarom laten jullie mij dan in leven?”. De vrouw knikte “ik begrijp je vraag en hij is simpel beantwoord. Als jij nu zou sterven dan zou het kwaad weer de overhand krijgen. De wereld moet en zal in balans blijven en mag jij dus niet sterven nu”. Demion begreep eindelijk waar dit geheel heen ging. “en mevrouw? Wat nu?”

*Amber doet haar ogen open, en probeert om zich heen te kijken. Ze is erg misselijk en ziet de rand van het bed. Ze hangt haar hoofd net over de rand en begint te . () Als ze daarna om haar heen kijkt, ziet ze Odysseus samen met een arts bij een bed zitten. Dan rent Odysseus van het bed weg, nog voor ze hem kon roepen, richting wat tumult verderop. Amber draait haar hoofd naar het bed waar Odysseus bij zat. Haar hoofd werd wit. Madarian?!? Amber staat op en begint richting het bed van Madarian te wankelen. Een paar verplegers willen haar terug het bed in stoppen, maar Amber schudt ze van zich af.*

Amber: "Madarian?!? Blijf van me af, of ik breek jullie arm! Madarian?!?"

*De verplegers laten Amber maar door lopen en gaan verder met hun werkzaamheden, maar houden haar wel in de gaten. Amber komt bij het bed aan, en ziet een flinke jaap in de zij van Madarian.*

Amber: "Hoe is het met hem?"

Arts: "Ik heb het dode weefsel verwijderd, de wond gedisinfecteerd, maar het dichtnaaien lukt niet."

Amber: "Wat? Hoezo niet?"

Arts: "Elke keer als ik net ben begonnen, dan heeft dat stukje zich al geheeld! Ik weet niet wat ik moet doen, vooral omdat hij niet menselijk is."

Amber: "Hoe bedoel je?"

Arts: "Hij lijkt veel op een mens, maar is dat niet! Moet je maar eens goed kijken naar z'n ogen en z'n haar. Die zijn niet van een mens. En als ik in die wond kijk, dan zie ik organen die ik nog nooit eerder gezien heb. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Weet je wat? Ik zal het je laten zien."

*Amber komt bij de arts zitten, als hij weer een gedeelte wil dichtnaaien. Hij steekt de naald er in, en om die plek begint de wond net sneller te helen dan hij kan dichtnaaien... Amber begint blij te kijken. Madarian redt het wel...*

Amber: "Als het zo gaat, waarom prik je dan niet op meerdere plekken? Ik zal je laten zien wat ik bedoel..."

*Nog voor de arts antwoord kan geven, pakt Amber de naald af en begint op veel plekken tegelijk te prikken in de wond, waardoor het genezingsproces flink versneld wordt. De arts kijkt er met open mond naar. Halverwege wordt Madarian wakker en begint flink te schreeuwen.*

Madarian: "AMBER!!! NEEE!!! AMBER!!!"

Amber: "Rustig maar, ik ben bij je!"

Madarian: "Maar... Maar... Je bent dood! Ben ik ook dood?"

Amber: "Nee. Jij bent niet dood, en ik ook niet... Tenminste... Ik hoop van niet."

Arts: "Jullie zijn beide niet dood. Amber was vergiftigd door een pijl die in haar borstbeen was blijven steken. Maar hoe het kan dat jij nog leeft weet ik niet. Meestal overleven de personen zulke verwondingen niet. Sterker nog, jij bent de eerste die zoiets overleeft heeft..."

Madarian: "AU!!! Amber, hou op met dat prikken in m'n wond!"

Amber: "Nu je wakker bent, werkt dat trucje niet meer..."

*Madarian geeft Amber een flinke zoen op de mond.*

Madarian: "Wat ben ik blij dat je leeft! Ik weet niet wat ik zonder je moet beginnen..."

Madarian: "Oke. Is de veldslag al over? Hebben we gewonnen?"

Arts: "Van wat ik hoor nog niet. Er zijn verhalen over een draak die beide kanten aanvalt, maar ik heb dat beest zelf niet gezien."

Madarian: "WAT?!? Naai alleen de buitenkant aan elkaar! Waar is m'n harnas?"

*De arts wijst naar een hoopje metaal met veel gaten erin, als hij de buitenkant van de wond hecht.*

Madarian: "Dat duurt een tijd voordat ik die gerepareerd heb, en daar is nu geen tijd voor..."

*De arts is klaar met dichtnaaien. Madarian probeert zicht in alle bochten te wringen, om te kijken hoe het gaat. Het doet wel flink pijn, maar toch gaat hij het proberen. Hij loopt naar z'n harnas toe. Daar ligt ook z'n speciale tas. Het oude harnas gaat erin, en hij zoekt verder naar een ander harnas. Dan voelt hij iets wat hij niet kan zien.

Tuurlijk! Hij had een harnas dat hem onzichtbaar maakt! Dat harnas heeft hij nog nooit aangehad. Hij begint dat harnas aan te trekken. Voor de anderen is het een vreemd gezicht. Madarian eerst zonder onderlijf, dan zonder benen, daarna zonder torso, dan zonder armen, zodat er alleen maar een hoofd rondzweeft, en als laatst zie je helemaal niets meer...*

Madarian: "Nu maar hopen dat de vijand geen middeltjes heeft om me toch te kunnen zien..."

De elf was nu in de buurt van de draak. Dit was het moment. Voordat Arya wist wat er gebeurde, was er al een bol op haar zwaard beland, en de energie spoelde over het elementalenstaal. Het scherp van het blad gaf nu een vaal, donkerblauw licht, en bij het handvat was nu een vreemd teken te zien.

___________________________________________________

"Als jij het niet was, wie was het dan?" Cassius haalde zijn schouders op. Niemand in de tent scheen te weten waar de bol vandaan was gekomen. Odysseus sloeg de flap van de tent opzij. Buiten was er geen levende ziel te vinden. "Niemand... Dit is wel erg vreemd. Het kan niemand uit ons leger zijn, wij hebben geen magiërs. En de magiërs van de Necro's zouden het niet in hun hoofd te halen om een guardian te genezen. Wie zou het kunnen zijn?"

____________________________________________________

Tevreden keek hij naar de resultaten van zijn werk. Ze moesten eens weten wie ze holp... Een van zijn zeldzame, scheve lachjes nam bezit van zijn mond.

Ze moesten eens weten...

Arya keek van de draak naar haar zwaard, dat ze plotseling vanuit haar ooghoeken een vreemde gloed af zag geven. er lag een vreemd, donkerblauw licht over haar blad heen, en onder haar hand voelde ze een vreemd teken. ze pakte het zwaard anders vast en bekeek het teken dat er op stond. ze herkende het niet, maar op de een of andere manier kon ze wel raden wat ze er mee kon doen. haar blik ging weer naar de draak, die haar gelukkig deze keer nog niet had opgemerkt. het beest was weer bezig met de gargyogles ( of hoe je het ook schrijft.. ), waardoor ze zonder al te veel problemen dichterbij dan ooit kon komen. zeker met het vreemd gloeiende zwaard in haar handen moest ze echter wel oppassen.

deze keer sloot ze haar ogen niet, maar begon ze met wijd open ogen aan het spreken van de bezwering. de woorden vlamde voor haar ogen op terwijl ze ze sprak, maar ze bleef de draak in het oog houden. zeker, dit koste nog meer energie dan het op de gebruikelijke weg doen en bij de draak zou dit waarschijnlijk betekenen dat ze gigantisch op moest passen dat ze nog wat overhield, maar het was wel de manier om toch nog veilig te blijven. haar bewustzijn begon zich uit te spreiden over het gebied, en vond de draak. afgeleid door de vliegende steenbeesten had de draak het deze keer niet door. als iets het beest nu echter zijn aandacht zou laten verschuiven naar Arya zou ze een gigantisch probleem hebben.

Zo onopvallend als ze kon drong ze steeds dieper in het bewustzijn van de draak door. de woorden bleven uit haar mond komen terwijl ze van een afstand de draak bekeek. ze moest dichterbij... Zo voorzichtig als ze kon begon ze vleugelslag voor vleugelslag telkens iets dichterbij het enorme beest te komen.

Terwijl Dhib op volle snelheid over de stad vloog richting de draak kwam hij bijna in aanvlieging met een vreemde lichtende bol.
Hij trapt zo hard mogelijk op de rem, en kijkt verbaasd de bol na.
"Was dat nou Demion? Maar die mag nog niet dood. Even een hartig woordje met de poortwachter spreken."
Is niet nodig, Dhib. Iemand was je al voor met een oordeel. Iemand met een hogere rang dan jij.
"Bah! Ik schrik me rot, mens. Nou ja. Doe jij je werk nou maar, ik ga weer verder met een draakje pesten. Die mag je trouwens regelrecht doorsturen naar de hel. Zullen ze leuk vinden daar."
Enkeltje alternatieve dimensie it is voor die draak... reageert ze droog.
Op dat moment wordt Dhib weer verrast door een lichtbol, ditmaal een die van boven naar beneden vliegt.
"Welkom terug, Demion."

"En nu die draak!" Met een brul vliegt hij weer zo snel mogelijk verder.
Na een tijdje vliegen komt hij aan de goede kant van de stad uit, en hij ziet daar een onbekende engel vliegen die hardop een spreuk aan het citeren is, terwijl een groep gargoyles de draak probeert aan te vallen, tot grote irritatie van de draak, ook al haalt het verder niets uit.
"Mooi! Er zijn er al bezig met de draak de pesten, ook al doen ze hem totaal niets..."
Hij vliegt weer verder naar de draak, als hij plotseling de figuur met elvenvleugels herkent.
"Schatje?!? Je gaat echt te veel met mij broer om. Weet je hoe slecht je dat staat, die gevederde vleugels. De mijne zouden veel beter bij je ogen uitkomen. Rood en groen zijn altijd al een mooie combi geweest. Veel beter dan dat stomme goud. Ik weet niet wat je aan het doen bent, maar kom mee. Dan laat ik je zien hoe je een draak verslaat!"
Dan vliegt hij verder naar de draak, en gaat gewoon prontificaal voor zijn snuit hangen, vol in zicht.
"Oh draakje! Laat die gargoyles maar. Ik ben veel enger."
De draak hapt naar Dhib, maar behendig vliegt hij tot net buiten bereik van de draak, terwijl hij zijn tong uitsteekt. Dit tot extreme irritatie van de draak.
"Kom hier, waardeloos klein schepsel!" reageert de draak met zijn rommelende stem plotseling.
"Oooh, het kan praten! Is ie toch niet zo stom als dat ik dacht." irriteert Dhib de draak verder, die al steeds meer de gargoyles begint te negeren.
"Komt u maar, oooooooh machtige draak. Laat mij maar zien hoe 'machtig' u bent" vervolgt hij spottend, terwijl hij luid lachend opvliegt.

*De draak laat zich provoceren door Dhib. Net als Dhib omhoog vliegt, volgt een vuurzee z'n vliegpad. De draak maakt zulke absurde bewegingen met het volgen van Dhib, dat hij ongemerkt richting Arya slaat met z'n staart.

Madarian trekt dat onzichtbare ding aan, hopend dat het ook werkt tegen andere wezens dan alleen mensen. Zo voelt hij zich niet zo naakt. Dan bekijkt hij z'n wapens. GoldBrand is nog ongehavend. FrostMourne is ook nog goed. Waar is SoulShatter? Niet hier. Hoe dan ook, ze zijn geen van alle zwaarden die door de drakenschubben kunnen komen...

Dan heeft Madarian een idee. Hij pakt vier explosieve pijlen en bindt deze aan elkaar. Hij zorgt ervoor dat deze niet ontploffen bij aankomst. Hij pakt z'n boog en vuurt de nieuw gefabriceerde pijl af. De pijl is erg zwaar, waardoor de pijl flink naar beneden afbuigt. Maar als alleen de muil van de draak al groot genoeg is om dat paard van Odysseus in te stallen, dan is één explosieve pijl niet sterk genoeg.

Madarian maakt de ontsteking weer in orde en gaat op pad. Een vliegende boog is alles wat je ziet, samen met GoldBrand. Als Madarian wat soldaten passeert, kijken deze vreemd naar die vliegende boog. Ze hebben het zelfs over spoken. Madarian merkt dit echter niet. Dan ziet hij een nieuwe rookwolk opdoemen en gaat daar naartoe.

Een groepje Orcs it op z'n pad, waaronder een shaman. Die wijst naar de boog en zegt dat de orcs de drager daarvan moeten aanvallen! Net als Madarian GoldBrand trekt, vliegen er twee pijl langs z'n hoofd, waarvan er een de shaman dodelijk treft, en de ander een orc in z'n wapenarm verwondt. Madarian kijkt even snel achter zich, en ziet dat Amber hem gevolgd is, maar hoe ze dat heeft gedaan?*

Amber: Volg de vliegende boog...

Madarian: Aha! Dus als ik volledig onzichtbaar wil zijn moet ik m'n wapens wegstoppen... Kun je die orcs aan?

Een aantal pijlen vliegen snel achter elkaar op de orcs af. Amber: Welke orcs?

*Madarian stopt z'n boog weg en gaat verder op weg, dit keer zonder dat hij gezien wordt, maar ook zonder getrokken wapens. Al snel komt hij sluipend bij de draak aan. Net als hij z'n boog wil pakken, gooit Dhib roet in het eten. Om de vuurzee te ontwijken neemt hij een duikvlucht, waardoor Madarian vol geraakt wordt door de vlammenzee van de draak. De korte vuurzee zorgt ervoor dat het harnas flink heet wordt, maar nog erger: het zuur van de draak tast het harnas van Madarian aan! Snel trekt Madarian het harnas uit, wat wegsmelt. Gelukkig houdt Dhib de draak afgeleid...*

Hij grinnikte. Voor teamwork een 1, voor irritatie van slachtoffers een 10, en voor het amuseren van toeschouwers een 8. Dat word nog een aardig gemiddelde. Tegen een muur leunend volgde hij het bijzondere tavereel. Genoeg gelaggen. Er is nog werk te doen. Net toen hij zich wilde omdraaien, kwam er een fluitend geluid van bovenaf. Wat krijgen we... Was het laatste wat door zijn hoofd ging voordat de gargoyle hem verpletterde. Hij leefde nog, maar nauwelijks.

_____________________________________________________

Een zwevende boog kwam voorbij vliegen, met Amber er achter aan. Madarian was weer aan de gang, dat was wel duidelijk. Opluchting overviel Odysseus. Als Madarian weer fratsen uithaalde, dan was hij genezen. Hopelijk zou hij zich nu weer kunnen herrinneren hoe een aanval afgeweerd dient te worden. Dat scheen hij vergeten te zijn.

Odysseus keek naar Demion. Deze was nog steeds in een diepe slaap. "Wel, ik ben genoeg uitgerust. Het word tijd dat ik die vliegende boog eens wat hulp ga bieden." Met die woorden verliet hij de tent, en volgde Amber.

_____________________________________________________

"Moet je zien! Deze is er echt slecht aan toe!" Rhudaur wenkte Arthedan. Hij knielde bij het hoopje mens neer, een voelde zijn hartslag. Arthedan kwam bij hem staan. "De arme drommel. Hoeveel pech kan een mens hebben! de kans dat je een gargoyle op je hoofd krijgt is nou niet echt groot. Een geluk bij een ongeluk dat 'ie nog leeft!" Rhudaur wees naar de dakrand. "Moet je dat dak zien. Waarschijnlijk is die gargoyle op dat dak gevallen, om vervolgens naar beneden te rollen en deze vent te verpletteren." De gewonde draaide zijn hoofd, waardoor zijn sluike, halflange blonde haar vrolijk over zijn voorhoofd dansde. De rest van zijn gezicht stond er een stuk minder vrolijk bij: op alle mogelijke plekken zaten schrammen. Arthedan stond op. "We brengen hem naar de ziekenboeg." Zei hij, en hij legde de man op de brancard, en legde een wit doek over hem heen.

______________________________________________________

Terwijl Odysseus door de straten liep kwam hij een paar hulpverleners tegen. Deze droegen een brancard met iets onder een zijl. Odysseus sprak ze aan. "Wat ligt er onder dat zijl?" "Een man, meneer. De arme drommel heeft een gargoyle op zijn hoofd gekregen. We brengen hem naar de ziekenpost." "Mag ik hem zien?" De voorste hulpverlener fronsde. "Waarom zou u dat willen? Als u hem kent, dan zult u hem nu niet herkennen, hij zit onder de schrammen en builen." "Goed dan. Ik moet nu verder." Zei Odysseus, en hij liep verder, de drang om terug te lopen en te kijken wie er onder dat zijl lag onderdrukkend.

____________________________________________________

Bij de goden, wat is er gebeurd? Mijn hoofd staat op ploffen, dat is wel het enige dat ik weet. Met een barstende hoofdpijn deed hij zijn ogen langzaam open. Hij lag in een ziekenzaal. Naast hem zat een onbekende. "Hee, Rhudaur, moet je zien! Hij word wakker! Zeg maat, kun je me horen?" Hij draaide zijn hoofd bij en keek de man aan. De man werd bleek. "Whow, Rhudaur, moet je zijn ogen zien!" De man die Rhudaur heette kwam erbij zitten. "Gewoon, blauwe ogen, wat is daar mis m... Allemachtig! Die pupillen! Ze zijn ovaal!" De man met de ovalen pupillen kreunde, en fluisterde vervolgens: "waar ben ik? Wat is er gebeurd?" Rhudaur gaf antwoord: "Je bent in de ziekenzaal. Arthedan en ik hebben je gevonden: je was verpletterd door een gargoyle. Je..." Hij kon zijn zin niet afmaken. Met verbazende snelheid sprong de man uit bed. "Hoelang ben ik weggeweest, hoe laat is het?" Schreeuwde de man bijna. Arthedan antwoorde verbaasd. "Het is twee uren na noen, hoezo?" Stamelde hij.

Zonder nog een woord te zeggen rende hij de zaal uit, zijn hoofdpijn was op slag verdwenen. Eenderde deel van een uur, dat valt nog mee. Maar nu heb ik geen seconde meer te verliezen!

Hij rende langs de tent waar Demion lag, en hij werd opgemerkt door Cassius.

De staart van de draak raakte Arya bijna, maar op het moment wilde ze Dhib een flinke draai om de oren geven. dat de draak afgeleid was, kwam haar goed uit, maar ze had liever dat dat beest wat stiller bleef dat dat ze er nu zelf als een gek achterna moest vliegen om niet het contact te verliezen dat ze nu met alle mogelijke moeite had opgebouwd, zeker omdat ze niet wist of ze een dergelijke verbinding nogmaals kon halen zonder dat ze neerviel vanwege een energietekort. met haar ogen wijdopen bleef ze achter de draak aanvliegen, en de woorden bleven uit haar mond komen. een klein gedeelte van haar gedachte benutte ze echter om Dhib iets door te seinen.

Doe me een lol Dhib... als je even iets rustiger vliegt kan ik aan een speeltje voor je komen.. Kun je nagaan, een draak onder het gezag van een Demon. dan kun je m nog zo erg afranselen als je dat nog wilt. maar dan moet dat beest nu verdomme wel iets stiller blijven!

*Net als Madarian het harnas heeft uitgetrokken, ziet hij een plekje waar hij zich ongemerkt kan verstoppen. Hij gaat naar dat plekje toe, en begint te graaien in z'n tas. Wie had gedacht dat hij twee harnassen zou verslijten? Hijzelf niet. In de tas zit veel zooi, maar geen harnas meer. En als hij zonder harnas op de draak gaat schieten en mist, dan is het met hem gedaan...*

Madarian: Amber? Hoe gaat het? Ben je in de buurt? Weet je waar ik een harnas kan vinden?

Amber: Het gaat, maar ik ben nog vrij ver van je vandaan. Jij kon misschien makkelijk door de vijandelijke linies breken, maar ik niet! Liggen er geen dode soldaten in de buurt?

Madarian: Tuurlijk! Wat ben ik dom!

Amber: Dat kan ik niet ontkennen...

*Madarian kijkt om zich heen. Hij ziet wel een aantal lijken, maar dat zijn voornamelijk ondoden en orcs. Hij besluit verder te sluipen en zoeken naar een harnas voordat hij ook maar één schot richting de draak waagt.*

Cassius merkt een figuur op dat richting de tent beweegt waar zijn vader ligt. Op de en of andere manier straalt dit gedaante een bijzondere aura uit. Cassius draait zich om en volgt het persoon. Hopelijk is het geen gevaar voor zijn vader of voor de rest van de stad.

Demion kijkt de vrouw aan en wacht op antwoord. Ze draait zich naar Demion en lacht. “Wat nu? Heel simpel schat”. Ze kijkt naar het water voor hem en wijst ernaar. Even kijkt Demion bedenkelijk maar stapt naar het water toe. Hij knielt neer en kijkt om naar de vrouw. Ze knikt en wuift hem naar het water toe. Demion neemt met zijn twee handen wat water in zijn handen. Het water begint blauw te gloeien en voelt ijskoud aan. Even twijfelt hij nog, maar neemt snel een teug van de vloeistof. Demion staat op en voelt zijn gehele lichaam tintelen. De vrouw knikt goedkeurend naar hem en loopt naar hem toe. Ze leunt voorover en fluistert zacht in zijn oor “al je vragen worden met tijd beantwoord, voor nu moet je helpen de wereld in stand te houden…”.

Demions ogen schieten open en springt overeind in zijn bed. Hij wreef in zijn gezicht en keek rond. Hij hoorde wat commotie van buiten zijn tent.

Linctus liep door de straten toen hij opeens van achter werd opgetild. Een van de gargoyles had hem vast en vloog omhoog. Linctus zag de grond onder zijn voeten kleiner worden terwijl hij zich los probeerde te worstelen. Opeens zette de gargoyle een duikvlucht in en met grootte snelheid raasde Linctus nu naar de grond. Linctus sloot zijn ogen toen hij voelde dat hij werd losgelaten. Met een geweldige klap vloog Linctus door een dak 3 verdiepingen omlaag tot op de begaande grond.

Een berg puin volgde en viel boven op hem. "Nu ben ik het zat" Klonk er vanonder hij puin en het puin vloog alle kanten op. Linctus was omgeven door een blauw aura, maar deze was niet zo groot en fel als die keer bij de vampier. Zienderogen herstelde zijn wonden. Daarna liet hij zijn aura weer zakken.

Ik moet me niet zo laten gaan. Dacht Linctus bij zichzelf toen hij zijn zwaard van de grond opraapte. Hij liep naar buiten en draaide naar de gargoyle toe. Deze keek iets wat verbaast toen hij Linctus zonder kleerscheuren zag lopen. Hij twijfelde echter niet en de gargoyle zette een duikvlucht in op Linctus. Deze had nu echter zijn zwaard klaar staan. Met een mooie draai die perfect op tijd was, draaide Linctus zich om de gargoyle. Zijn zwaard plantte Linctus daarbij in de rug van het beest. Deze schreeuwde het uit en stortte op de grond en spatte uiteen.

Linctus ging weer richting de uiteen gespatte stukken staan met een getrokken zwaard. Hij wist dat de gargoyle zich toch weer zou herstellen. En zowaar begonnen de stukken aan elkaar te vloeien. In een mum van tijd was de gargoyle weer zo goed als nieuw. Hij keek nu nog bozer naar Linctus. Ondanks dat Linctus hem niet echt kon verwonden deed zijn zwaard vreemd genoeg wel ontzettend veel pijn.

Linctus lachte naar de gargoyle en rende op hem af. De gargoyle doorzag echter de beweging en wist deze te ontwijken. Daarbij sleurde hij Linctus een stukje aan zijn kraag en smeet hem zo de lucht in. In de lucht draaide Linctus zich om en met getrokken zwaard viel hij nu weer richting de gargoyle. Hij wist zich een beetje af te remmen door zijn zwaard in de gargoyle te plantte. Deze schreeuwde het weer uit en spatte uit elkaar terwijl Linctus op de grond viel. Linctus stond echter snel op en rende weer in de richting van de draak. Hij moest nu toch echt Odysseus vinden.

Het was een cocktail van bijzondere aura's in deze stad. Hij voelde er weer zo een achter zich.Ik word gevolgd... Maar niet door de relschopper die ik zoek. Een kleine afleiding zal zijn nieuwschierigheid wel blussen. Een bol raakte een muur. Het hele bouwwerk stortte in, en versperde de weg waar hij net doorheen was gekomen compleet. Dat zal hem wel een paar seconden bezig houden. Meer heb ik niet nodig om uit zijn oogveld te verdwijnen. Hij sloeg een zijweg in. En nu weer op zoek. Waar zit die vervloekte relschopper? Hij ergerde zich aan het feit dat die relschopper van gedaante kon veranderen. Hij kon overal komen, en was glad als een aal voor degenen die geen aura konden lezen. Maar vandaag had Simkin pech: hij had iemand die dat wèl kon op zijn dak.

____________________________________________________

"Zo Madarian, heb je besloten jezelf maar weer aan de wereld te laten zien? Eerlijk is eerlijk, op deze manier val je minder op als met dat onzichtbaarheidstrucje. Een zwevende boog trekt aandacht, weet je." Grinnikte Odysseus, de draak en de rondfladderende reisgenoten even negerend. "Jij bent anders ook geen meester in het rondsluipen!" Beet Madarian terug, en hij zocht verder naar een harnas.

Nog geen driehonderd meter verderop klonk een gargoyle wel erg gefrustreerd.

Met een harde klap vloog Linctus weer naar de grond. De gargoyle was opgestaan en had Linctus flink tegen het hoofd geraakt. Linctus draaide zich om en zag hoe de gargoyle een zwaard van een lijk afpakte. Linctus stond op en zette zich schrap. De gargoyle vloog op Linctus af. Linctus ontweek het zwaard, maar kon niet voorkomen dat hij met de andere hand van de gargoyle werd weggesmeten. Boven op een dak kwam hij met volle vaart neer.

Snel sprong Linctus weer op zijn benen en rende over de daken in de richting van de draak. Hij ontweek de gargoyle door links en rechts langs een schoorsteen te duiken. Onder zich zag Linctus de straten wemelen van de vijand. Net op tijd draaide Linctus zich om en ontweek een aanval van de gargoyle. "Kom dan jij vuil wezen" zei Linctus kalm terwijl hij vanuit zijn ooghoek een tweede gargoyle zag verschijnen. Beide vielen tegelijk aan. Linctus liet zich op de grond vallen en sneed met zijn zwaard een snee in een van de gargoyles. Deze schreeuwde het weer uit en spatte uit elkaar voordat het tegen een schoorsteen zou aanbotsen. Toen de tweede gargoyle zijn aanval opnieuw inzette gaf Linctus hem hetzelfde lot als zijn voorganger.

Met haast liep Linctus nu over de daken terwijl de gargoyles zich weer regenereerden.

Madarian: "Odysseus, heb jij misschien een harnas in de buurt zien liggen die ik kan gebruiken?"

*Odysseus bekijkt Madarian van top tot teen.*

Odysseus, wijzend naar achteren: "Misschien eentje in dat steegje daar. Lijkt ook nog eens jou maat te hebben."

*Madarian bedankt Odysseus en gaat naar het steegje. Daar liggen inderdaad een paar lijken. Madarian begint de lijken te strippen en trekt het harnas aan. Halverwege het aantrekken ziet hij Linctus over de daken springen, gevolgd door wat brokstukken die naar beneden komen, omdat een gargoyle een schoorsteen heeft geraakt. Hij kan de brokstukken net ontwijken. Daarna gaat Madarian verder met het bovenstuk. Net als hij de helm op heeft, komt Amber de hoek om.

Amber: "Hé, jij daar. Heb je Madarian gezien?"

Madarian: "Nee. Ik heb geen spiegelbeeld gezien."

*Amber wil even doorlopen als het tot haar doordringt. Dan vliegt ze op hem af en geeft hem een por in z'n zij.*

Amber: "Wat is er met dat andere harnas gebeurd?"

Madarian: "Zuur... Helaas zit dit harnas niet lekker, maar ik moet het er maar mee doen..."

Amber: "Het is een grote draak. Ik zag hem net die kant op vliegen."

Madarian: "Waar wachten we dan nog op?"

*Amber en Madarian haasten zich naar de draak toe. Als ze in de buurt komen, ziet de draak ze. Samen met Arya, Muad, en in de verte ook Linctus en Odysseus, begint het toch te druk te worden voor de draak. Vooral met die gargoyles in de buurt. De draak spuugt vuur in de rondte, waardoor er een rookgordijn ontstaat.*

Draak: Ik krijg ze later wel. Er is genoeg tijd verloren gegaan. Op naar m'n broertje...

*De draak vliegt van het slagveld weg richting het noorden, een spoor van vuur en rook achterlatend.*

Geirriteerd vloog Arya achter de draak aan die Dhib nu op de hielen zat. alhoewel ze steeds dieper en dieper zich in het bewustzijn kon haken wist ze dat dit nog een tijd kon duren. als die idioot van een Dhib nou maar de draak niet vermoorde.. dan zou ze hem nog wat aandoen, of het nu ook het lichaam van Muad was of niet. die zou er vast wel iets anders op weten te verzinnen, maar Dhib was zo goed geworden in her ruineren van haar plannen... het enige voordeel nu was dat er in ieder geval genoeg afleiding was, daar hoefde ze zich in ieder geval geen zorgen over te maken. Ze vloog achter de draak aan en bleef deze ook volgen op een afstand dat ze vlig genoeg was voor plotselinge vleugel of staartslagen van het beest maar dichtbij genoeg om zoveel mogelijk energie te sparen en meteen ook nog eens zo min mogelijk irritante vliegsteenbeesten tegen te komen. als er een te dichtbij kwam kon ze deze echter wegslaan in de richting van de draak zodat deze er mee afrekenen zonder te weten dat zij er daar achter vloog of dat deze ver genoeg naar beneden viel om weer even rust te hebben.

het zou nu niet lang meer duren.. Arya borg het gloeiende zwaard op in de schede en kwam nu in het gebied van de draak. als hij nu een onverwachte beweging zou maken zou ze een flink stuk naar achter worden gesmeten, echter op de een of andere manier leek de draak rustiger geworden in zijn bewegingen, al bleef hij achter Dhib aanzitten en te proberen de demon uit de lucht te plukken. nog maar heel eventjes...

*Net als de draak het slagveld verlaat, laat Dhib weer van zich horen. De anderen kunnen niet meer dichtbij genoeg komen, of ze moeten door de vijandelijke linies breken. Dhib houdt maar niet op met aanvallen, en de draak begint nu toch echt geirriteerd te worden. De draak gaat laag vliegen, en begint in kleine cirkels te vliegen, waarbij hij de grond in vuur en vlam zet, hopend Dhib te verblinden en/of uit te roken.*

Linctus rende nog steeds over de daken terwijl hij achtervolgt werd door de gargoyles. toen hij even omkeek om te kijken waar de gargoyles bleven flitst er een grote draak voorbij. Geschrokken sprong Linctus naar achter en valt op zijn rug. Zo'n beest onverwacht zo dichtbij. Linctus snapte opeens waarom hij de gargoyles niet meer dichtbij zag.

Nog tijdens dat Linctus dat dacht vloog er een gevaarte op hem af dat hem door het dak duwde. De gargoyles waren niet opgehouden, maar hadden zich gewoon verborgen. Linctus sprong snel op zijn voeten. Hij kon de klappen toch flink incasseren. Met getrokken zwaard klauterde hij weer het dak op en terwijl hij de wezen bevocht zochten zijn ogen naar Oddysseus.

*Als de draak denkt dat z'n achtervolgers hem niet meer kunnen zien, vliegt de draak in de rookwolk naar boven, om zo te proberen weg te komen van z'n belagers.*

"Hé, jij met die bijl, kom als de sodemieter hier!" Odysseus liet de rondscharrelende Madarian voor wie hij was, en keerde zich naar de stem die sinds een dag of twee al zijn zeurderigheid had verloren. "Omdat je het zo aardig vraagt, mijn beste generaal!"

Het was niet nodig om te vragen waar zijn hulp voor nodig was. Linctus werd geteisterd door gargoyles. Hij was erin geslaagd een paar af te schudden, maar er zaten nog meerderen op zijn hielen.

Odysseus zette zich schrap voor een enorm energieverlies dat hij binnen enkele minuten zou lijden.

Cassius was zijn prooi kwijt. Hij moest een instortend gebouw ontwijken en rolde naar achteren. Hij kon de aura even volgen en probeerde voorbij het puin te komen. De aura wakkerde langzamerhand af en Cassius was hem kwijt. Hij baalde enorm. Sinds zijn breuk met de necros is zijn kracht sterk afgenomen. Hij zal weer onderaan de ladder moeten beginnen en zijn training opnieuw oppakken. Misschien wilde zijn vader hem helpen, dacht hij bij zichzelf. hij draaide zich om, omdat hij een harde schreeuw hoorde van een soldaat. De necros was weer bezig en zette de aanval weer in. Cassius sprinten erheen om te helpen terwijl hij zijn wapen trok.

Demion draaide zijn lichaam en ging op de rand van het bed zitten. Hij keek naar zijn lijf die ingewikkeld was in verband. Zijn lichaam deed pijn en het bloed drupte langs zijn arm langzaam naar de grond. Ook zijn ogen begonnen nu pijn te doen. Het leek of er een felle lamp in zijn ogen scheen. De pijn vetrok langzaam en hij kreeg langzaam zijn zich terug. Terwijl hij naar zijn arme keek, merkte hij op dat zijn wonden straalde met blauw licht. Even begreep hij niet wat er aan de hand was, maar dat ging snel voorbij. Hij begreep dat hij nog een kans kreeg om de wereld te helpen in zijn strijd. Alleen moest hij bedenken hoe hij nu verder moest. De wonden over zijn lichaam begonnen langzaam te sluiten en het bloed dat langs zijn arm stroomde, volgde zijn weg terug richting de wond. Demion sprong overeind van het bed en greep zijn spullen naast de kast. Hij trok de leren riemen van zijn bescherming strak en stopte de werpmesjes terug in hun plekken.

Demion drukte het doek van de tent opzij en kon nog net zien hoe een rookpluim in de verte aanwakkerde. Ook hij wist dat de draak nog steeds voor problemen zorgde. Hopelijk konden zijn vrienden dat klusje alleen klaren. Hij rende naar de dichtstbijzijnde muur en klom omhoog. Demion vervolgde zijn weg over de muur, naar de kant waar de necros aanviel. Toch was er iets anders, iets wat Demion niet kon beschrijven. Hij voelde zich vreemd. De kracht die hij voorheen had, leek minder dan de energie die momenteel door zijn lichaam stroomde. Even stopte hij om te voelen waar iedereen zich bevond. Hij kon Cassius voelen, die was blijkbaar richting het oostelijke gedeelte van de stad. De Guardians hadden zich goed verspreid over de stad. De andere leken wel geclusterd op een plek en al gauw voelde Demion ook de aanwezigheid van de draak. Helaas kon hij Raven niet aanvoelen. Die had blijkbaar goed geleerd zijn aura te verbergen. Hij wilde zijn weg vervolgen en voelde opeens een andere aura door de stad stromen. Wie is dat? Wat is dat? Snel schudde Demion het van zich af en rende verder.