"We zijn op de plaats die Necros wil vinden. De plaats die Necros nodig heeft." Linctus keek naar Odysseus en bespeurde een licht gevoel van wantrouwen. "Alleen de gaurdians weten van deze plaats." vervolgde Linctus terwijl hij even lachte. Hij wist immers ook van deze plaats af en Necros zeker ook. De Guardians waren schijnbaar niet zo goed in geheimen bewaren. "Deze geheime ruimte is de bron van alle spreuken die de tempel beschermen. Als Necros hier zijn gang kan gaan, dan kan hij de tempel praktisch weerloos maken."

Linctus wist niet zeker of deze uitleg voldoende was, maar hij had niet veel tijd meer om verder te gaan. Linctus pakte een stuk koolstof uit zijn zak en begon op de muren te schrijven in onherkenbare rune. Odysseus begon te twijfelen of Linctus bezig was met de spreuken te versterken of aan het tegenwerken was.

Demion keek over het slachtveld vanaf de muur. De strijdende groepen vochten als beesten. Demion voelde al gauw een raar gevoel over hem heen. Hij leek het gevecht wel te kunnen zien, alleen hoorde hij niets van de geluiden van de strijd. Hij sloot even zijn ogen en probeerde te luisteren naar de wind. Nog steeds niets. Hij keek rond toen hij zijn naam hoorden en draaide zich even om. Daar stond de schim van de vrouw die hij eerder ontmoet had. “Demion, zie hier de machten die de balans terug brengen”. Demion keek naar het slachtveld dat onverminderd verder ging. “…is dit door mijn werk?”. Demion voelde zich schuldig en had het vermoeden dat de krachten in de wereld, door zijn bemoeienis uit balans waren gekomen. “Nee Demion, niet alleen door jouw. Er zijn velen voor gegaan en vele schuldige”. Demion wist zeker dat hij een van de grootmachten was van dit probleem door zijn acties van de laatste periode. Hij had zich altijd al anders gevoelt sinds het gevecht met de kaai. Demion wist niet meer wat hij moest denken. Zijn gevoel gaf hem een sterke drang om de wereld terug in balans te brengen, maar dat kon maar een ding betekenen. In dat geval moest hij de Necros helpen. Demion schudde zijn hoofd, dat kon hij niet. De necros is ‘de’ drijvende achter al het kwaad, maar ook schuldig aan zijn vele verliezen. Zijn vrouw, zijn zoon… Demion zakte door zijn knieen en balde zijn vuisten “Wat wil je dan van mij?!”. De vrouw legde haar hand op zijn schouder “ik wil niks van jouw, maar wat Gaisha wilt is de vraag”. Demion keek verbaast op, Giasha? De geest van de planeet?

Qual-Kehk zag hoe de versterkingen het veel groter leger in de pan aan het hakken was. Toch klopte er iets niet aan. Hij kon het niet helpen om er aan te denken dat dit te makkelijk ging. Wat was Necros van plan? Waarom waren de necromancers waartegen ze vochten zo slecht? Waar waren de kampioenen van Necros? Qual-Kehk had zijn eigen hoofd gevuld met vragen waar hij geen antwoord op wist.

Odysseus nam de kamer nu beter in zich op. De kamer had maar een deur, en die zat goed dicht. De kans dat ze gestoord zouden worden was miniem. Linctus ging onverstoord verder met het tekenen van runen. Wat Odysseus nog niet begreep, is wat hij hier te zoeken had.

"Waarom heb je me mee laten komen?"

____________________________________________________

Onverstoorbaar zette de Zwarte Kapitein zijn opmars voort. Het kleine groepje dwazen dat probeerde om zijn voortgang te belemmmeren stuitten op niets dan de dood. Hij stapte door de noorderpoort van Leavington, de stad in. Zijn doel was dichtbij.

___________________________________________________

Hij is al in de stad. Ik had gehoopt dat het slagveld hem wel zou afremmen, maar hij kwam er sneller doorheen dan ik dacht. De aura van de Zwarte Kapitein was als een inktvlek op zijn gezichtsveld gevallen zodra hij de stad binnenkwam. De witte gewaden remde zijn gang over de daken af, terwijl de Zwarte Kapitein over de straten veel sneller was. Ik moet echt opschieten.

Demion zat nog steeds op zijn knieën en keek om naar de binnenstormende legers. De balans tussen goed en kwaad was totaal ontwricht. Demion schudde zijn hoofd van ongeloof. Wat kon hij nou nog betekenen voor deze wereld als hij een van de hoofdoorzaken was van vele problemen. Als zijn kracht zou groeien zou dat het kwaad ook sterker maken. Wat kon hij nog doen? Hij stond snel op en keek nog om. De vrouw achter hem was verdwenen. Waarom sprak zij eigenlijk over Giasha? Wat had Demion precies te maken met de geest van de planeet? De vragen begonnen zich letterlijk op te stapelen in zijn gedachten. Langzaam begon hij zijn grip te verliezen met de realiteit.

Cassius kwam aanrennen. Hij voelde zijn vaders aura ineens hevig en was direct in de richting van die flux gerent. Was zijn vader weer zo snel op de been? Wat is er gaande? Snel trok hij zijn wapens en zwaaide deze rond. Twee onzichtbare orcs, gehuld in speciale mantels vielen naar de grond. Spionnen van de necros. Snel rende hij verder en zag in de verte zijn vader op de muur zitten. Zijn aura fluxueerde hevig om zijn lichaam. Er was duidelijk iets gaande dat niet in oorden was. Cassius keek rond naar het beste punt om de muur op de komen en vond al snel een trap onder een tapijt van lichamen. Hij klauterden erover en rende naar zijn vader. Op het punt dat hij de schouder wilde pakken weg hij weg geslingerd door een energiegolf. Demion stond op en draaide zich naar Cassius. “VADER! Waar ben je mee bezig?!”. Demions stond op, zijn ogen opende. Ze waren raar van kleur en Demion leek zichzelf niet meer. Demion keek even om naar de aankomende necros. “Het enige wat ik kan doen zoon, het balans terug brengen en terug gaan naar de Gaisha”.

Cassius schrok en balde zijn vuist “Vader! Ben je helemaal gek geworden!?”. Demion schudden zijn hoofd “ik denk juist dat het nu duidelijk is wat ik moet doen”. Cassius keek rond. Hij had geen idee wat hij kon doen in deze situatie. Hij begreep wel duidelijk wat Demion van plan was. als hij het over terug gaan naar Giasha had, betekende dat sterven! Cassius probeerde dichter bij Demion te komen, maar elke keer als hij te dicht kwam werd hij achteruit geduwd door een energiegolf. “Wat wil je hiermee bereiken vader!?”. Demion keek Cassius wat onverschillig aan “Ik herstel het balans”. Cassius schudde zijn hoofd “Dat doe je niet op die manier! Je brengt het dan juist verder uit balans door het kwaad meer kans te geven!”. Demion keek verward rond, waardoor Cassius meer hoop kreeg dat hij door was gedrongen tot zijn vader.

*Nu alle vijandelijke troepen bezig zijn en de draak zo goed als negeren, besluit de draak er vandoor te vliegen. Madarian en Amber zien dat vanaf de muur redelijk dichtbij Demion. Demion lijkt Amber en Madarian echter niet te zien. De draak gaat weg, en op dit moment is het niet mogelijk om deze te volgen door de veldslag!

Madarian weet dat hij bijna door z'n voorraad spullen en geld heen is, en besluit z'n bediende Igor een berichtje te sturen om wat voorraden te brengen.

Igor: Meester? Bent u dat of de weerwolf?

Madarian: Ik heb er tot nog toe voor weten te zorgen dat die weerwolf zo goed als geen kwaad kan, en we zijn nog steeds op zoek naar een geneesmiddel.

Igor: In dat geval zal ik doen wat ik kan, meester.

Madarian: Doe wat je kunt om zo snel mogelijk bij ons te komen, bijvoorbeeld een paard of koets huren. Ik zal drie keer per dag onze locatie doorgeven. Haast je alsjeblieft, maar doe ook voorzichtig...

Igor: Zoals u wenst, meester. Drankjes, geld, wapens, een harnas of twee, eten...

*Net als Madarian gevraagd heeft voor wat extra voorraden, komt er een schokgolf van Demion af. Inderdaad had Demion Madarian en Amber niet gezien, en worden ze beide door de schokgolf weg geblazen. Madarian raakt met z'n hoofd de muur en raakt even buiten westen. Amber krabbelt snel weer op en wil naar Madarian toe lopen. Halverwege begint Madarian weer bij te komen.

Net als hij zich omdraait om op te staan, ziet hij een orc op hem af gestormen met een bijl. Vlak voordat de orc kan uithalen, vliegt een pijl van Amber vlak langs Madarians gezicht door de kop van de orc.*

Demion keek verward op. Hij zag Cassius wel, maar zijn woorden leken in de verte te klinken. Een andere stem overmeesterde de rest van de geluiden en leek alles om hem heen te overstemmen. De geluiden werden zachter en Demion keek rond. Een hoge pieptoon werd steeds harder. Demion ging staan en keek rond. Cassius leek naar Demion te schreeuwen, maar Demion hoorde alleen de hoge toon. De toon werd feller en ging over in een laag gebrom. Cassius keek rond, hij leek nu ook het geluid waar te nemen.

Cassius schreeuwde naar zijn vader “Vader! Wat ben je aan het doen?!” Demion reageerde niet en ging staan. Cassius probeerde het opnieuw en opnieuw, maar geen reactie. Al gauw voelde Cassius een laag gebrom in zijn benen die langzaam een weg baande naar zijn buik. Snel keek hij rond om de oorzaak te lokaliseren. Niks bijzonder te zien. Cassius keek naar zijn vader, die in de ban van het gelui bleef zoeken in de lucht.

Diep vanuit een donkere plek kwam een lach te voorschijn waar niemand het zou horen. “Demion is zwak, maar wat is er aan de hand met hem?”

"Jij bent hier voor het lot." was het vage antwoord richting odysseus. "We zijn hier om de voorspelling van het orakel tegen te werken." Odysseus keek vreemd naar Linctus. "Ze voorspelde zo'n 300 jaar geleden dat we vandaag zouden verliezen en de wereld in duister gehuld zou worden." Linctus zag nog steeds een vreemde bil in de ogen van Odysseus. "In tegen stelling tot het Orakel geloof ik gelukkig niet dat het lot vast staat, maar dat je het een beetje kunt veranderen. Daarom ben ik hier en daarom kan ik jouw hulp wel gebruiken."

"Ah. Dus wij zijn hier om deze kamer te beschermen tegen... Wat eigenlijk? Beschrijft die profetie van jou ook wat de bedoeling was dat zou gebeuren?" Odysseus hield niet zo van het lot: toeval had hem hier gebracht, niet het lot. Linctus' mening dat het lot veranderbaar was, leek wel een beetje op zijn eigen mening: wat had het lot immers voor nut, als het veranderd kon worden? Odysseus besloot zich er voorlopig maar bij neer te leggen, en wachtte op het antwoord op zijn volgende vraag. Dat antwoord was dichterbij dan hij dacht.

____________________________________________________

De Zwarte Kapitein was al bijna waar hij moest wezen. Het enige wat hij nog hoefde te doen, was zorgen dat de guardians hem niet tegenhielden terwijl hij door de poort stapte. De spreuk was simpel. Nog even, en de tempel zou weerloos zijn...

_____________________________________________________

Gelukt! Opgelucht liet hij een zucht onder zijn masker door glippen. Hij zat nu op het dak van het huis dat het portaal verborg. Zodra de Zwarte Kapitein door de poort zou gaan, zou hij er achter aan glippen. Tenminste, als zijn verweer tegen de spreuk waterdicht was.

____________________________________________________

"Aré Kl'onk Ar'b!" Voor de tweede keer die dag werden de guardians overrompeld door een spreuk. De Zwarte Kapitein verspilde geen moment, en begon de poort te openen.

___________________________________________________

Odysseus hoorde een vreemd geluid, en draaide zich om. "Eh, Linctus... Is het de bedoeling dat de muur beweegt?"

*De orc valt dood neer op Madarian. Net als hij de orc van zich af wil duwen, ziet hij de kop van een ogre verschijnen, terwijl de or wil gaan uithalen. Hij weet nog net op tijd een plasmaschot af te vuren, die de kop van de ogre laat ontploffen. Helaas voor Madarian valt ook de ogre op hem, en door het schot is hij voor de verandering weer uitgeput. Met al z'n kracht probeert hij onder beide lichamen uit te komen...*

Madarian: Euh... Kan iemand me helpen?

Amber, in het rond schietend...: Ik doe m'n best om al die vijanden bij jou vandaan te houden. De rest moet je echter zelf doen...

*Met moeite weet Madarian, gedekt door Amber, onder de lichamen uit te komen. Z'n zwaard FrostMourn ligt echter nog onder de lichamen, en er komt een groepje orcs op hem en Amber af. Madarian moet het met alleen GoldBrand doen, aangezien hij ook geen schild heeft op dit moment...*

"Dat betekend dat iemand binnen wil komen." Linctus keek nu naar de muur die bewoog. "B'we L Idnun" Klonk het uit de mond van Linctus en hij maakte daarbij een teken in de lucht. De rune op de muren begonnen op te lichten en verdwenen uit het zicht. "Laten we hopen dat we het lot kunnen veranderen. Anders sterven we hier in deze kamer."

Linctus pakte zijn zwaard met twee handen vast en zette zich schrap.

De muur bewoog steeds vloeiender en sneller. Na een paar seconden kwam er een grote, in een zwarte handschoen gehulde, hand doorheen, gevolgd door een arm, en de rest van het grote lichaam. Tegenover Odysseus stond nu de Zwarte Kapitein. De wandelende dood. Hij was van top tot teen bedekt met zwart-ijzeren bescherming, en een groot tweehandig zwaard rustte in zijn handen. Het straalde een ziekelijke gloed uit. "Zozo, deze kamer is dus niet zo geheim als gedacht... Het maakt niet uit. Geen enkele ziel is ooit ontsnapt aan Schimmenscherp. Bereid jullie voor om te sterven." Zei hij koeltjes, nouwelijks verbaasd over het feit dat er ander leven in de kamer was. Ook de opgeheven wapens deerde hem niet. Hij zette twee stappen naar voren, en viel toen voorover. Achter hem krabbelde een in het wit gehulde gestalte overeind. "Ik zie dat ik net op tijd ben." Klonk het vanachter een ravenmasker. Nonchalant klopte hij het stof van zijn witte gewaad. Toen voegde hij zich bij Odysseus en Linctus.

Ondertussen was de Zwarte Kapitein ook overeind gekomen, en hij ziedde van woede. Twee rode ogen keken vol haat naar de Raaf, zoals Odysseus had besloten de gemaskerde te noemen. "Dat zet ik je betaald!" Als er geen helm voor zijn mond had gezeten, zou zijn speeksel tot aan de voeten van Odysseus zijn gevlogen, zo woest als de Zwarte Kapitein was. De Raaf nam een gevechtshouding in. Hij haalde twee korte zwaarden tevoorschijn. Nachtglas! De zwaarden waren gemaakt van nachtglas! Odysseus stond versteld. Nachtglas was uiterst zeldzaam, en sterker dan staal.

Een gelige gloed verspreidde zich over het oppervlakte van de zwaarden. De kleur was dezelfde als de bol die Demion genezen had. Met een schok begreep Odysseus dat dit degene moest zijn die hem had afgevuurd. "Jij!" Was het enige dat hij uit kon brengen voordat het gevecht begon.

De Zwarte Kapitein had het initiatief genomen om de eerste zet te doen. Zijn zwaard zoefde op Linctus af.

*Vanuit het bos wordt door een groepje gekeken naar het slagveld. Ze waren zelf echter niet te zien. Het groepje was onderling aan het overleggen.*

"Dus hier is diegene die de steen gekocht heeft?" "Diegene die net van de muur was afgeblazen. Hij schijnt Madarian te heten." "We kunnen moeilijk ongezien bij hem komen met die veldslag gaande. Wat doen we? Wachten we tot de veldslag voorbij is, of gaan we nu?" "Misschien zijn we al te laat!" "We moeten hem LEVEND afleveren, anders krijgen we geen cent van onze opdrachtgever! Straks sterft hij in de veldslag!" "We weten niet wie bij wie hoort. Straks worden we zelf vermorzelt. Dan hebben we niets aan het goud wat we al verdiend hebben." "Dat is waar. Oké. We wachten tot het rustig is..." "Ik heb die opdrachtgever wel goed kunnen zien, maar bij welk ras hoort hij?" "Dat was nou een Dark Elf... Shh..."

*Een van de paarden van de familie van Odysseus kwam iets dichterbij, en ging daarna weer weg...*

*Amber weet twee van de groep orcs met de boog uit te schakelen. Madarian hakt er door drie heen met GoldBrand, waarna ze in vuur en vlam staan. Daarna kijkt hij even om zich heen. De Cavalry houdt flink huis. Waar zijn de anderen? Geen enkele guardian is te zien vanaf de plek waar Amber en Madarian zijn...*

Demion kijkt op naar zijn zoon die steeds langzamer begint te bewegen. Snel kijkt hij om en ziet dat de rest van de wereld om hem heen vertraagd. Na enkele seconden staat alles stil en het geluid dat hij al heel de tijd hoorde werd harder en harder. Een flits in de verte, waardoor Demion zich in die richting keert. Een energie bundel schiet daar de lucht in de wolken in en schiet in zijn richting. Vlak boven Demions hoofd verzameld de energie in een bol en zakt naar beneden. De energie land vlak voor hem en Demion houd zijn hand vlak boven zijn ogen om het licht dat van de bol afkomt te blokkeren. De bol begint al snel van vorm te veranderen en neemt de vorm aan van een grote man. Demion bekeek de man met grote ogen en viel op zijn knieën. Het aanzicht van de man herkende hij van oude tekeningen uit de tempel. Het was de man die op de muur was afgebeeld. Het was de laatste wachter van Giasha, de energie van de planeet.

De man kwam dichter naar Demion toe en tilde hem op zijn benen. “Demion, de planeet is uit balans, maar niet door jouw doen. Al tijden, zelfs voor jouw tijd, was de energie te veel in beweging. Jij denkt dat de energie ten goede valt, maar eigen valt het richting het kwaad”. Demion keek op naar de man, die een kop groter was dan hij en keek draaide zijn hoofd naar het slachtveld. “Zoals je weet Demion zijn jouw vrienden druk bezig om deze wereld te beschermen, net zoveel als jij. De Necros heeft op de een of andere indirecte manier wel een invloed gehad op hun leven. Soms weten ze dit niet eens, maar leven vind een weg”. Demion wist niet wat deze wachter bedoelde en keek hem verbaast aan in volle hoop van meer uitleg. Deze kreeg hij. “Je weet ook wel dat Ravens krachten zijn toegenomen, nietwaar?”. Demion knikte en dacht even terug aan zijn gevecht in de kerk. “maar weet je ook hoe?”. Demion dacht na en bedacht zich de worden van de vrouw uit de tussenwereld. “Raven is gebonden aan mij”. De wachter knikte goedkeurend. “dat klopt, neemt jouw kracht toe, dan zal zijn kracht ook toenemen. De wereld verdeelt deze energie eerlijk over jullie twee”. Demion wist van binnen al dat dit het gevalt moest zijn. Ravens kracht was verschrikkelijk toegenomen in korte tijd. De wachter draaide om naar het slachtveld dat nog steeds niet bewoog. “Er is maar een manier waarop jij genoeg kracht kan krijgen zonder dat Raven dit ook krijgt”. Demions spitste snel zijn oren en wachtte de woorden af. “De enige kans, dat is jouw te verplaatsen naar een andere dimensie om te trainen. In deze dimensie zal de kracht in jouw lichaam worden voorzien, maar Raven is niet in die wereld, dus zal de kracht niet verdeelt worden”. Demion keek snel om naar zijn zoon “Voor hoe lang?”. De wachter draaide zich niet om en er viel even een stilte. “voor 100 jaar”. Demion draaide zich snel weer om “Dat kan je niet menen!? Dan is alles al voorbij. De Necros zal dan zeker winnen!”. De wachter draaide zich door Demions felle woorden om “Jij weet niet hoe dimensies werken nietwaar?’. Demion zweeg, dat wist hij inderdaad niet precies. “Tijd en ruimte in andere dimensies kan vele malen sneller, maar ook vele malen langzaam gaan”. Demion had het gevoel waar de wachter heen wilden en knikte uiteindelijk toestemmend. Snel draaide hij zich nog even om naar Cassius. “geen zorgen Demion” sprak de wachter achter hem “Cassius weet zichzelf heel goed te verdedigen. Ook heb je nieuwe vrienden die hem zullen beschermen”. Demion dacht na over zijn nieuwe kameraden en bedankte hun voor hun steun door de laatste tijd. De wachter voelde dat dit een goed moment was om de poort te openen naar de andere dimensie. De tijd begon langzaam weer te lopen en iedereen kwam weer in beweging. De wachter knikte naar Demion en verdween weer terug in een energiebal, die snel weer de lucht inschoot.

Cassius zwaaide zijn zwaard en sloeg een orc tegen de vlakte. Snel draaide hij zich om en zag ineens een lichte poort voor zijn ogen verschijnen. Demion keek hem droevig aan en stapte richting de poort. “Nee!” Cassius rende richting de poort “Wat ga je doen!?”. Hij gebruikte de aanloop en sprong naar de poort waar enkel nog een been van Demion door heen stak. De poort sloot en Cassius landen op zijn gezicht. Hij keek rond, maar zijn vader was nergens meer te bekennen.

De stem uit de duisternis sprak opnieuw. “wat was dat!? Wat is hier gaande?”. Raven stapte uit de schaduw en keek naar Cassius die het uitbrulde, zijn zwaard greep en met woede op de orcs voor hem inhakte. De orcs schrokken nogal van zijn uitbarsting en bewogen iets achteruit.

Twee paar ogen keken vanuit de schaduw naar Arya die daar op het bed lag. ze wist dat ze gezien was, maar herkend zeker niet. Arya was al weer naar achteren gevallen en had haar ogen weer gesloten. Ze stond op en liep naar het bed waardoor ze de schaduw achter zich liet. Voorzichtig legde ze een hand op het voorhoofd van Arya en fluisterde iets. heel even gloeide er iets onder het verband, maar dat stopte al snel. er kwam een kleine glimlach over haar gezicht te liggen. "Arya.. Arya... word eens wakker..."
---------------------------------------------

"laat me nu liggen Ceri, ik he-..." Arya schoot overeind in het bed. ze lag inderdaad nog steeds in die kamer met witte wanden, maar nu kon ze de persoon zien die bij haar had gestaan. "Ceri!? Cerianne! wat doe jij.. hoe kom je..." Ze voelde geen echte pijn meer in haar lichaam, en omhelste haar vriendin, een omhelzing die meteen werd beantwoord. beide bleven ze stil, hielden elkaar even vast om zeker te weten dat het geen droom was.

"Je ziet er nog steeds verschrikkelijk uit.. ik wist dat veldslagen en andere gevechten je toe konden takelen, maar ik had moeite met zien dat jij het was... en sinds wanneer zijn je ogen een goud/groen?" Cerianne keek haar oude vriendin nog eens aan, en pakte toen iets uit de tas die ze bij haar heup had hangen. "en je bent iets kwijtgeraakt, denk ik..." Cerianne pakte een Zilveren armband uit haar tas, hij leek wel bijna vloeibaar te zijn, en geknoopt op een ingewikkelde manier.

Arya pakte de band aan en schoof deze om haar pols, waar deze thuishoorde. "niet kwijtgeraakt... laten liggen, uit angst teruggehaald te worden... al deed het zeer. maar hij hoort hier inderdaad, daar kwam ik al snel genoeg achter" Nu herinnerde ze zich ook wat Cerianne allemaal kon doen. "ah.. vandaar dat ik geen pijn meer voel.." Ze trok haar standaard geirriteerde blik, maar toen schoten ze beide in de lach. "hoe ben je hier terecht gekomen? en hoe heb je me gevonden? ik wil alles weten!"

"heb even geduld ja? kom nu eerst dat bed maar eens uit en vertel me wat jij allemaal hebt meegemaakt.." Cerianne gaf Arya niet eens de kans het bed normaal uit de klimmen en begon haar te kietelen, waardoor Arya er gewoon uitviel.

"auw! kreng!" Arya liet het niet op zich zitten, en dook meteen op haar vriendin om die even heerlijk terug te pakken. een andere elf op deze wereld, een van haar eigen stam nog wel! het deed haar denken aan Creanan, want ze had geen flauw idee waar die was gebleven. maar ze had Cerianne terug, degene die ze het meest gemist had.

Cerianne keek haar vriendin nog eens over.. alhoewel het allemaal kort verteld was was er een hele tijd voorbij gegaan, en alles was nog steeds aan het bezinken. "bij alle bomen in het bos.. je bent echt op jacht gegaan naar de dood." Arya schudde haar hoofd en verbeterde" nee, want er is een ding dat de stam niet wist. ik ging omdat ik moest. ik had iets.." en op dat moment deed Arya het laatste stukje geschiedenis uit de doeken, het enige wat ze Cerianne nooit had verteld, al was het maar om ervoor te zorgen dat ze niet anders behandeld zou worden.

net toen Arya klaar was kwam er een man in witte jas binnenlopen. hij keek verbaast toen hij Arya naast het bed zag zitten, met nog iemand anders erbij die hij nog nooit had gezien. dat was op zich niet heel vreemd, maar deze persoon was ook geen mens, niet iemand van het leger. "jij, terug je bed in en jij wegwezen!"

Arya stond op. "correctie: jullie twee, wegwezen." Ze grinnikte, haalde het verband van haar hoofd af en liep samen met Cerianne de tent uit.

Linctus blokkeerde soepel de steek met het zwaard, maar kon niet ver komen dat hij hierdoor een klap van de schouder van de zwarte kapitein kreeg. Linctus vloog met een klap tegen een muur. Door de kracht van de klap vlogen er stukjes voeg over Linctus heen.

De zwarte kapitein draaide zich nu vlug en richtte zijn aandacht op de andere twee krijgers. Op het moment dat deze zijn tweede aanval inzette, kwam Linctus tussen beide waarbij ze ongedeerd bleven. Behalve dan Linctus. Deze vloog weer met een flinke vaart tegen de muur.

Typisch Linctus... Zodra er gevochten word, begint hij letterlijk met rondvliegen... Dacht Odysseus, verbaasd waar deze zwarte humor vandaan kwam. Ondertussen had Linctus besloten de muur nog eens goed van dichtbij te bekijken, en knalde zo hard tegen de muur dat Odysseus krakende botten meende te horen. Voegsel sneeuwde neer op Linctus, en bedekte hem met een stoffig laagje aarde.

De Zwarte Kapitein besteedde geen aandacht aan Linctus' transformatie naar sneeuwpop. Hij had het veel te druk met de Reus en de Raaf. Na Linctus' tweede vlucht Had Odysseus de aanval geopend, bijgestaan door de Raaf, die tot dan toe niets had gezegd, met uitzondering van "Ik zie dat ik net op tijd ben."

De combinatie Reus-Raaf bleek een erg prettige te zijn. Waar brute kracht faalde, slaagde techniek, en visa versa. Het deed Odysseus denken aan het gevecht met de vampier, waar zijn rivaal Andrax hem en zijn vrienden om vage redenen uit de brand had geholpen.

Helaas ketsten alle slagen af op het duistere pantser van hun tegenstander. Dat harnas was niet zomaar een harnas, zover was duidelijk. Zwarte magie... Dit kon nog lastiger worden dan verwacht.

"Zeg Linctus, heb je ook iets leuks in huis om door dat verdomde pantser heen te komen?" Vroeg Odysseus aan Linctus, zonder te kijken of deze nog zijn sneeuwpopimitatie in stand aan het houden was.

Een windvlaag blies al het haar uit min gezicht. De stank die meekwam was niet te harden, en ik wist dat er iets mis moest zijn.
Zonder tijd te verliezen controleerde ik mijn wapenuitrusting. Het paard dat ik gister gekocht had, was nog zeer moe, maar op dit moment maakte dat me niet uit, ik wist dat elke seconde telde.

Wat er aan de hand was wist ik niet, maar ik rook onraad in de wind. Met het verstrijken van de afstand, begon alles tot me door te dringen, het was de geur van rot.Dat Duidt op iets dat niet meer in leven is, en in deze hoeveelheid op hele uitgeroeide dorpen. Ik moet hier iets aan doen.

*Plotseling verdwijnt Demion in een flits. Cassius schreeuwt, maar het is voor Amber en Madarian onverstaanbaar. Meteen gaan er vragen door Madarians hoofd, maar antwoorden kunnen nu niet gezocht worden.

Gelukkig is het groepje orcs wat om Amber en Madarian af komt snel uitgeschakeld. Madarian probeert nu z'n zwaard FrostMourne onder de lichamen uit te halen, maar dat lukt niet. Madarian besluit met GoldBrand de lichamen in stukken te hakken. Met de eerste slag vliegen de lichamen in brand! Niet al te slim...

Uit woede schopt hij tegen de brandende arm van de ogre, waardoor deze beweegt. Daar onderuit steekt net het handvat van FrostMourne. Hij weet FrostMourne met moeite onder de lichamen uit te trekken. De cavalerie van de reuzen maakt snel korte metten met het ondode leger. Madarian en Amber besluiten richting Cassius te rennen.*

Met een steeds erger wordende stank, rij blijf ik rijden. De wind speelt met mijn kleding, terwijl ik de snelheid van het paard op blijf proberen te voeren.

Dan doemt er een poort voor me op, waarvan de deur in zoveel stukken ligt, dat het nooit door mensenhanden kan zijn gedaan.
Langzaam rem ik mijn paard af, en nadat ik mijn beide wapens heb losgemaakt, haal ik het zadel van zn rug en geef ik hem de vrijheid terug.

Langzaam naar binnen lopend, voel ik dat ik bekeken word, en ik merk dat het niet iets van deze wereld is, of in ieder geval hoort te zijn. Dan merk ik waar het zit, het lijkt wel een half verrot mens. Duidelijk is dat zijn bedoelingen slecht zijn, en dat ik beter zelf de eerste aanval kan inzetten.

Met een kleine snelheid ren ik op het wezen af, Maar in plaats van helemaal zijn kant op te rennen, ren ik op de muur die naast hem staat, waarna een kleine sprong hem van zijn hoofd ontdoet. Een gedeelte van zijn bloed spat op me, en begint al in mijn kleding te trekken.

Gedaverdamme, hoe krijg ik dit er oooit uit Schiet door mij hoofd.Dan merk ik dat dit zeker niet de enige was, en dat het er nog best wel wat meer zijn.
Langzamerhand beginnen ze me te omsingelen, en ik weet dat ik dit in mijn eentje niet ga redden.

Degene die kwam om te helpen heeft nu zelf hulp nodig. Nu maar hopen dat er iemand in de buurt is om me te helpen

*Terwijl Madarian en Amber naar Cassius rennen, rolt er plotseling een zombiehoofd vlak voor hun langs. Madarian kijkt om de hoek en ziet een vrouw staan, die heel even naar haar kleding kijkt.*

Madarian: "Je kunt beter om je heen kijken dan naar je kleding. Je bent net in een veldslag gelopen, dus kijk uit..."

*Net als Madarian dat gezegd heeft, vliegt er een pijl van Ambers boog valk langs het hoofd van Madarian richting de vrouw. Nog voor Madarian of de vrouw kunnen reageren, boort de pijl zich in een zombie die de onbekende vrouw probeerde aan te vallen.*

Amber: "Een andere vrouw in de buurt en meteen afgeleid?"

Madarian: "Ik kan niet ALLES in de gaten houden... Euh, nog meer zombies..."

Een kleine sprong opzij, en weer word ik net gemist. Bij het slaan van mijn zwaard, voel ik het raken van het bod, mn hele arm trilt van de pijn. Lang hou ik het niet meer uit zo.
Met mijn Trumb (Die houten stok) hou ik weer een aanval af.

Mn Oren beginnen te suizen, en zie zie zon beest naast me op de grond vallen, met een pijl in zijn hoofd.

"Bedankt" weet ik nog net uit te roepen, voordat ik weer in de verdediging moet

Gelukkig zijn hier nog andere mensen die deze beesten durven te bevechten

Arya keek nogmaals achterover naar de Dokter die daar verbaast stond te kijken naar de twee jonge vrouwen die weg gelopen waren. Ze grinnikte even, maar dat stopte al snel toen ze de situatie van de stad in haar blikveld kreeg. "sh...." meteen wilde ze naar haar wapen grijpen, maar ze voelde niks op de plek waar haar schede en zwaard hoorden te zitten. alhoewel het kamp nog enigsinds veilig was, was er niet veel meer van overgebleven. waar eerst een enorm kamp stond was nu alleen nog de kern van over. de mannen die er over waren aan hun kant waren bang, afgemat en zonder hoop. Zonder pardon liep ze naar een van de mannen die haar zonder moeilijk te doen zijn zwaard gaf. Cerianne keek met grote ogen naar Arya, en schudde haar hoofd toen ze een tweede zwaard haar richting op hield. "Arya... waar jij van het pad bent gegaan, ben ik er nog op. ik mag je dan gevonden hebben, maar een zwaard of ander wapen neem ik niet in mijn handen..." Arya haalde slechts haar schouders op, pakte een stuk leer ergens vandaan en bond het tweede zwaard op haar rug, onder het mom dat dat altijd van pas zou kunnen komen. "mij best, maar laten we dan nu wel even kijken wat er van de stad over is..."

Cerianne keek met open mond naar de overblijfselen van de stad. het grootste gedeelte lag bezaaid met lijken van de mensen en andere dingen van beide kanten. Ze vond het maar vreemd, eng zelfs dat Arya er zo doorheen liep alsof het normaal was, terwijl ze zelf de drang had bij elk van de dingen die op de grond lag te kijken of hij of zij, want er lagen zelfs vrouwen tussen!, of ze nog leefden.

Arya hield stil, hield haar zwaard voor Cerianne en legde haar vinger over de mond. Cerianne begreep weinig van de strijd, maar dit moest ze wel begrijpen, zeker omdat ze vroeger veel gespeeld hadden. Cerianne bleef inderdaad staan zonder vraag. Arya maakte een paar handbewegingen die ze vroeger gebruikte als ze weer eens een streek uit wilde halen, echter beide snapte dat het nu handig was voor andere dingen. Arya ging kijken wat er aan de hand was en Cerianne moest blijven staan, wat ze dan ook deed.

Heel voorzichtig sloop Arya langs de gebouwen nar het geluid van wapens toe. er was dus nog strijd aan de gang. toen ze keek zag ze dat het een stel van die irritante rotbeesten waren die iemand aan het omsingelen waren. Ze pakte een stuk stiek dat ze gelukkig nog wel in haar zak had zitten en zocht wat steentjes. deze schoot ze af naar een paar van de beesten, die zich abrupt omdraaien en op haar afrende. ze grijnsde, pakte haar zwaard en Sloeg zonder pardon twee hoofden eraf voordat ze zich ook moest gaan verdedigen. "jij daar!" Arya schreeuwde, gespte het zwaard van haar rug af en gooide het in de richting van de andere persoon die eerst omsingeld werd. "pak en verdedig jezelf!"

Nog meer bloed vloog alle kanten uit, en voordat ik het door had, vloog er een zwaard mijn richting uit. Snel hing ik mijn Trumb weer op mijn rug, en pakte het zwaard op. Het was mij iets te licht, maar het moest er maar mee door voor nu.

Veel tijd daarvoor had ik niet, want die beesten bleven komen.
Ik had al gemerkt dat ze niet heel snel of slim waren, en ging dus op de oude manier te werkt, veel hakken en slaan, en vooral alleen uithalen als het nodig was. Of mijn zwaarden nu bot, vlees of ijzer troffen, het maakte me niet meer uit, ik was verloren in de strijd. Met 2 zwaarden ging het prima, ook al had ik nu toch liever mn Trumb.

Op dat moment voel ik een klap, en word het langzaam zwart voor mij ogen.

"shit.. MADARIAN!" Arya riep, want ze had de twee gezien. "Amber! kun je die vrouw een paar straten verder brengen? er staat daar een andere elf. spreid je hand eventjes, dan weet ze dat je mij kent. Madarian, help even deze beesten te vermoorden!" Arya riep, sloeg een klauwachtige hand weg en haalde een van de beesten onderuit terwijl ze een ander zijn tanden moest ontwijken. ze was maar wat blij dat ze vroeger danslessen had gehad, want nu danste ze met de dood... zoasl gewoonlijk de laatste tijd.