De wenkbrouw ging weer omlaag, en een brede grijns verscheen op Odysseus' gezicht. "Ik ben bang dat mijn lijk niet veel te vertellen zal hebben. Maar je hoeft me niet te bedrijgen met iets dat ik niet vrees. Als je zonodig antwoorden wilt, dan kan je ze krijgen.

Je bent in een wereld beland waar twee grootmachten elkaar bestrijden. Aan de ene kant heb je de Necro's: zwarte magiërs, die niets liever doen dan chaos en dood veroorzaken. Necros, hun leider, is een wezen waarvan niemand weet wie of wat het precies is, maar wat vast staat is dat het een machtig iemand is. Tot voor kort werden zijn leger aangevoerd door door zijn rechterhand, van wie jij beweert dat het je broer is.

Aan de andere kant heb je de Order. Deze is erop gebrand om de Necro's te stoppen in hun vernieling die ze aanrichten. Ikzelf ben een dienaar van deze orde.

Maar nu jij weer. Je spreekt van dimensiereizen en van het smeden van wezens. Vertel me meer."

"Wat wil je weten dan? Het enige dat ik weet is dat dat ding daar niet helemaal meer mijn broer is, alhoewel hij langzaamaan weer kleur begint te krijgen."

"Het smeden van wezens weet ik weinig van af, het enige dat ik weet is dat balthor een van de weinige was, die deze gave had. De dimensie waar hij leefde is helemaal verwoest nadat een of andere steen ervoor heeft gezorgd dat hij doordraaien. Ik heb hem uiteindelijk met mijn broer kunnen verslaan, na een gevecht van bijna duizend jaar. Wij konden net optijd verdwijnen en hebben toen vele duizenden jaren lang in alle dimensies het kwaad bestreden. Tot een kleine vijfhonderd jaar ik mijn broer kwijt ben geraakt in een gevecht met een hele sterke duistere magier. Ik heb het zelf net overleefd, en tot net wist ik niet eens zeker of mijn broer nog leefde."

"Nu ik hem zo gevonden heb, ben ik van plan om er achter te komen wie hem dit heeft aangedaan, en diegene zou wensen dat hij in de hel was."

"Ik heb hier al een beetje hulp gekregen van Arya en Mandrian, zeggen die namen jullie iets? ALs je ze kent, staan we aan dezelfde kant"

En rustig ging ze zitten

Zou diegene die ze Nercos noemen eigenlijk Urza zijn? Schoot door haar hoofd.

"Mandrian? Je bedoelt zeker Madarian, die rondrennende, plasmaschoten afschietende, in weerwolven veranderende beroepsmalloot? En of ik die ken!" Riep Odysseus uit, gevolgd door een bulderende lach.

Odysseus kwam weer ter zake. "Degene die je broer dit heeft aangedaan is waarschijnlijk de hel zelve. Misschien is het die magiër tegen wie jullie gevochten hebben? En als je houdt van tegen het kwaad vechten, dan ben je hier op het juiste adres."

Hij stak zijn hand uit. "Odysseus."

oeps. ik moet iets beter worden in namen

Een grote hand komt haar kant op, en ze kijkt even snel naar de balans van de reus.
Dan geeft ze haar hand. "Akroma is de naam, en van vechten tegen het kwaad hou ik wel"

Dan geeft ze een ruk, en ziet Odysseus bijna omvallen. "Als dat zo makkelijk gaat, hoe heb je dan ooit mijn broer neergekregen" grapte ze.

Een nieuwe lach. "Je speelde vals, ik zag het niet aankomen! Maar je kracht verbaasd me." Odysseus was inderdaad geïmponeerd door de kracht die uit dat relatief kleine lichaam kwam. Als hij zich niet op tijd had weten te herstellen, was hij echt voorover gevallen. Haar bewering dat ze sterker was dan ze leek was juist gebleven.

Maar dat weerhield Odysseus er niet van de bal terug te kaatsen. "Maar als ik van staal was geweest, dan had ik het ook gekund hoor."

Dat koste hem een valpartij. Hij viel zo hard achterover dat zijn hoofd tegen de vloer sloeg, en hij even sterretjes zag. In een vergeefse poging om te laten lijken dat hij geen pijn had krabbelde hij weer overeind, en toverde zijn lach terug. "Ik mag wel oppassen met jou in de buurt!"

"Zijn jullie nu klaar?" Vroeg Linctus op een sarcastische toon. "Ik weet misschien wel wat meer dan Odysseus over de Necros." Linctus liep naar de twee toe. "Maar ik ben misschien niet de juiste persoon om dit te vertellen. Je broer kan dit waarschijnlijk beter. Hij zal wat gaten in zijn geheugen hebben, maar het meeste weet hij nog." Linctus wees met zijn zwaard naar de geketende man.

"Maar laat ik eerst mezelf eens fatsoenlijk voorstellen." Zei Linctus terwijl hij naar Odysseus keek. Odysseus wist namelijk niet meer van Linctus als datgene wat Linctus had voorgelogen. "Mijn naam is Linctus en ik ben zo'n half millennium oud ongeveer. Ik ben een de aanvoerder van een schaduw clan die al een millennia oud is. Wij staan als clan niet aan de kant van het goede of het kwade, maar we zijn hier slechts op deze wereld met een taak. Deze kan ik jullie helaas niet verklappen, maar deze dwaas wilde ons hierin belemmeren." Linctus wees weer met zijn zwaard naar de geketende man. "Ik weet vrij veel van wat er afspeelt in deze wereld, deel door mijn leeftijd en deels door mijn bronnen. Owja voor dat jullie het vragen, ik ben echt een normaal mens." Linctus lachte terwijl hij wachtte op de vragen van de andere. Ze leken moeite te hebben om Linctus te geloven.

De geamuseerdheid die Odysseus' gezicht had overheersd ten tijde van zijn gesprek met Akroma verdween als sneeuw voor de zon, en maakte plaats voor een doodserieuze uitdrukking. Dit verklaarde wel hoe Linctus zoveel wist van de aanval die plaats zou vinden, waar de geheime kamer was, hoe hij runen kon lezen, en waar hij al die troepen vandaan had getoverd. Alles leek in de richting te wijzen dat het verhaal klopte. Maar er waren nog genoeg vragen.

"Als je een gewoon mens bent, hoe kan het dan dat je zo oud bent?" Was het eerste wat hij vroeg.

"De taak van mijn clan is om bepaalde dingen te beschermen. Zo'n ruim 400 jaar geleden was onze bewaarplaats voor deze dingen bijna overlopen door de elven. Daarna hebben we besloten om het niet op vaste plaatsen neer te leggen, maar bij bepaalde personen te plaatsen. Ik ben een van zo'n persoon. Om mijn voorwerp te beschermen heb ik het eeuwig leven gekregen." Linctus schraapte even zijn keel. "Verschillende magiërs in samenwerking met wat Necromancers hebben dit voor mij verwezelijkt. Dit was net voor Necros de macht greep en dus weet hij niets van het geheim. Meer kan ik je helaas niet vertellen over mijn lange levensduur."

Odysseus' gezicht betrok. Het stuitte hem tegen de borst dat Linctus' clan samen werkte met necromancers, maar dat voor Necros. de Warriv konden het niet weten. Hij stelde dus maar een andere vraag. "Elven? Ik dacht dat dat harmonieuze, vredelievende wezens waren. Waarom zouden ze jullie 'voorwerpen' willen stelen?"

De Necros was het zat en dat was goed te zien aan de leiders in hun kamp. Ze schreeuwde naar elkaar en beukte bijna elkaar de schedel in. Er was maar een gebrul die de andere deed zwijgen. Ze gehoorzaamde en stuurde hun volledige leger op Leavington af. Het was duidelijk, het speelkwartier was voorbij en de necros had al te lang gewacht. Een machtig en groot leger kwam nu langzaam dichter.

Bruce en Ryu keken snel in de verte. Ze voelde de grond onder hun voeten trillen door het naderende leger. Snel gaven ze de signalen door aan de soldaten om terug te trekken achter de muren. De enige manier om dit leger tegen te houden waren de verzwakte muren in combinatie met de hoop en kracht van de krijgers in Leavington.

Cassius kwam aanrennen en keek vanaf een gebouw hoe Ryu en Bruce de soldaten snel de stad in stuurden. Hij kon Tanya en Sonya aan zien rennen. Ze tikte Bruce aan, die niet bijzonder vrolijk keek door hun aanwezigheid. Snel naderde Cassius en kon horen hoe ze spraken over een verborgen kamer. Cassius concentratie om te luisteren werd onderbroken door een aparte aura die uit de verte kwam. Cassius schrok en viel bijna achterover van het dak af. De Necros had een van hun geheime creaties meegenomen. In zijn tijd bij de Necros had hij veel contact gehad met duisteren geheimen van de Necros, maar deze wezens, waar er enkel misschien 3 van waren, waren echt topgeheim. Hij heeft over ze gehoord, ze duidelijk gevoeld diep onder de grond waar hij altijd liep, maar ze nooit echt gezien. Cassius keek in de verte en zag inderdaad een donkere aura naderen tussen de grote massa van ondode en andere Necros krijgers. Dit kon niet veel goeds betekenen. Cassius keek even naar de lucht en wenste dat zijn vader hier kon zijn om hen te steunen, nu zijn kracht hard nodig was.

Raven keek snel om. Hij voelde de grond trillen. Even moest hij glimlachen. Ze hadden eindelijk geluisterd naar zijn woorden en het totale leger gestuurd, inclusief hun creaties. Raven vond dit wel een geschikte tijd om misschien zijn oude vrienden nogmaals een bezoekje te brengen.

De guardians stonden op de muur met vele soldaten achter hun. Ze keerde allemaal een kant op en stuurde een teken naar alle hoeken van de stad. Iedereen moest weten dat de Necros klaar was met spelletjes spelen en hun leger had gestuurd waar ze al lang voor hadden gevreesd. Ze stuurde ook snel een teken naar de sterkste krijgers in de stad en Demions nieuwste vrienden. De guardians konden dit gevecht nooit winnen zonder deze al legendarische krijgers en ontboden ze zo snel mogelijk om te helpen. Zonder hun kracht zou deze wereld zeker vallen.

Nog heel even…zijn woorden waren wijs… maar nu hangt het er echt vanaf…nog heel even…ik kom terug

"De elvenheer werd bezeten door macht. Hierop zijn verschillende leugens verteld, zodat ze oorlog met ons konden voeren. Tijdens de oorlog zijn we verdwenen en verdeeld over de wereld." Zei Linctus met een strak gezicht. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat elven zich tot zo iets verlaagden. De stenen hadden immers al vaak bewezen dat ze zo'n effect op personen hadden.

Het Necros leger naderde de muren van Leavington. Nog even en ze stonden er tegen aan. Ze zouden er langs komen, er om heen, er over heen of er door heen. Het maakte de Necros niet uit, zolang ze maar de tempel en de order op hun knieën kregen. Cassius sprong van het dak af en naderde de andere guardians die hun wapens trokken en zich klaar maakte voor opnieuw een lang gevecht. Ryu zag Cassius en keerde zich gelijk naar hem toe “waar is Demion!? Ik kan zijn aura niet meer voelen en we hebben hem nodig! Hij reageert ook niet meer als ik hem oproep”. Cassius schudde zijn hoofd, hij liet blijken dat hij geen idee had. Ryu keek even moeilijk en keek over zijn schouder naar het naderende leger. Er was geen tijd meer. Ze moesten het maar zonder Demion doen. Madarian en Amber waren wel al in de buurt. Ze konden zeker hun hulp goed gebruiken op dit moment. Hopelijk kwamen de andere krijgers snel op hun noodoproep af.

De legers van de Necros beukte tegen de muur. Het krauwen van nagels tegen de stenen en staal dat langs de voegen schraapte maakte een piepend geluid dat door merg en been heen ging. De eerste boogschutters loste hun saldo zodra de eerste golblins de muur raakte. Ze ging plat in de modder van de nachtelijke maan die haast vol was. opnieuw schoten er pijlen door de lucht, maar nu van beide kanten. Enkel soldaten van Leavington gingen tegen de vlakte. Bruce sprong naar beneden en ging net achter het gat in de muur staan, zodat de muur hem nog verdediging gaf en begon te hakken met zijn grote zwaard op de wezens die er doorheen kwamen rennen. Ook sprongen nu de andere guardians achter hem aan en verdedigde het gat in de muur die eerder ontstaan was. hopelijk konden ze het grootste van het leger tegenhouden.

Cassius stond nog boven op de muur en keek naar de duistere aura in de verte. Hopelijk waren de verhalen enkel verhalen en waren ze niet gebaseerd op waarheden. Als deze wezens konden doen waar Cassius over gehoord had, dan hadden ze zeker problemen als het gevecht lang zou duren. De wezens waar hij van gehoord hadden leefde letterlijk van de doden. Ze absorbeerde en consumeerde de lichamen van velen om daar zelf sterker van te worden. Ze konden eigenschappen overnemen en de kracht bundelen, waardoor deze wezens onverslaanbaar konden worden. Cassius keek rond naar de vele doden en gewonden op het slachtveld voor hem. Als dit wezen eenmaal begon met het verorberen van de tallen lichamen op de grond, hoe was het dan ooit te stoppen?

*Een groepje mannen loopt met een gewonde te slepen richting het fort. Als ze vlak langs Amber lopen, ziet ze dat het om Creanan gaat. Vlakbij Amber valt een klein boekje van Creanan op de grond. Amber raapt het op, slaat het open en begint te lezen. 'Serum tegen weerwolvenziekte'.
Amber sluit het boekje en stopt deze in haar rugzak.

De cavalerie is inmiddels begonnen met het opruimen van de laatste troepen binnen de stadsmuur. De weerwolf is zich nog steeds buiten de muur aan het 'vermaken' met een paar groepjes orcs en ondoden, als de grond begint te trillen en er aan de horizon een nieuw leger aan komt. Het hoofdleger van de Necros komt er aan.

"Oke, dan denk ik dat het u tijd is om mijn broer uit te gaan horen" Zij akroma geërgerd.
Om de een of andere reden vond ze het verhaal van Linctus iets te veel gaten bevatten.

"Zit hij goed vast?" Vroeg ze. Nog voor ze antwoord kreeg, Liep ze op degene af die eerste haar broer was en legde haar handen op zijn borst.

De lucht in de ruimte begon te knetteren, en langzaam werden zijn handen en benen van ijzer.

"Zo, nu zit hij echt goed vast." zij ze met een lach

Dit was een pijnlijk moment. Odysseus krabde zich op zijn achterhoofd en mompelde nu meer dan hij sprak. "Ik denk niet dat je veel uit hem zult krijgen, Akroma. Linctus heeft zijn geheugen gewist..."

Wat had die reus voor een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht. Waarom werd me duidelijk toen hij begon te praten.

"Ik denk niet dat je veel uit hem zult krijgen, Akroma. Linctus heeft zijn geheugen gewist..." Zei hij mompelend, maar wel met het medeleven in zijn stem.

"Hij zij zelf net nog dat hij nog wel een hoop zou weten maar niet alles meer."

Met een stoot van haar thumb midden in de buik van Khamal word hij waker. Happend naar adem en bloed ophoestend kijkt hij om zich heen.
Dan vang zijn blik haar, en ziet ze ergens diep van binnen haar broer. Dan begint hij te praten, met een stem zwart als de nacht. "Wie denkt mij zo te kunnen vasthouden! Dit zal jullie bezuren"

Met een kleine tik laat Akroma hem weten wie hier op dit moment de baas is.
"En nu zal je ons de antwoorden geven die we nodig hebben" komt er met een vastberaden stem uit haar mond. "Heren, willen jullie eerst?"

*De vrienden van Odysseus (elementalen...) bundelen hun krachten en repareren de muur en de poorten in een oogopslag. Ook maken ze snel de greppels om de stad wat dieper en wijder. De troepen die in de bres stonden kijken verbaasd als ze plotseling op de muur staan. Daarna nemen Odysseus vrienden een plek in op de muur, klaar voor de strijd.

Amber heeft een goed plekje uitgezocht om van te schieten. De weerwolf rent op de vijandelijke troepen af zodra hij ze in de gaten krijgt. Ook deze troepen hebben geen zilveren wapens. Een Necromancer gooit en spreuk op de weerwolf, en deze wordt een flink eind richting de stad gelanceerd. Madarian ligt even bewegingsloos op de grond. Dan staat hij op, schudt even met z'n hoofd, laat een angstaanjagende huil horen, en valt weer aan. De necromancer lanceert weer een spreuk. Madarian vliegt nog verder naar achteren, en komt vlakbij de poort terecht.

De weerwolf staat weer op met z'n gezicht naar de muur. De weerwolf besluit de muur te beklimmen. Een paar sprongen tegen de muur later, staat de weerwolf vlakbij een paar reuzen. Deze kijken toch wel een beetje angstig naar de weerwolf. Dan ziet de weerwolf Amber en gaat met een flinke vaart op Amber af. Amber weet even niet wat ze moet doen. Als de weerwolf bij Amber is, begint deze haar blij te likken. Nu is het afwachten op het begin van de tweede aanval...*

Cassius voelde de duistere aura naderen. Het had zich verstopt tussen de aanstormende troepen en was moeilijk te onderscheiden van de rest. Hij had blijkbaar de vorm aangenomen van een van de troepen. De muur werd gedeeltelijk gerepareerd, maar een gat bleef door de beukende troepen op de muur die nu in golven tegen de muur sloegen. De guardians beleven door vechten samen met de soldaten in Leavington. Ze konden aardig stand houden, maar omdat er zoveel troepen te gelijk aanvielen, werd het aantal troepen van de necros binnen de muren langzaam groter. Cassius greep zijn wapen en sprong ook de actie in. Hij smeet een goblin weg terwijl hij over hem heen sprong. Deze landen tussen een groep andere golbins die aan kwamen stormen en ze vielen met ze allen op de grond. Cassius wachtte geen moment en sprong de lucht in om de goblins aan zijn zwaard te rijgen. Hij werd enkel door een harde klap uit de lucht geslingerd en lande hard op de grond. Het stof waaide hoog op, maar hij stond snel op om te kijken wat de oorzaak was. Enkel een aparte orc stond op de muur die bedenkelijk naar Cassius bleef staren. Cassius wist dat hij oog in oog stond met de duistere aura vermomt als orc. De arm van de orc begon langzaam te veranderen in een grote bijl. Hiermee sprong hij de lucht in richting Cassius, die snel opzij rolde om de klap te ontwijken.

Ryu draaide zich even om en zag Cassius met een plof op de grond terecht komen. Hij zag dat er nog een groepje orcs in de richting van Cassius renden om hem aan te vallen. Snel zwiepte Ryu zijn zwaarden rond en hakte daarbij een enkele goblin omver. Snel rende hij naar Cassius om hem te assisteren.

De orc kwam met een klap op de grond waardoor een krater ontstond in de grond en een schokgolf alles om hem heen de lucht in slingerde inclusief Cassius, Ryu en de groep orcs die aan kwamen snellen. Snel krabbelden alles en iedereen overeind en keken elkaar aan. Opnieuw stormde ze op elkaar af. Cassius zag de speciale orc niet meer. Hij moest zich tussen de groep hebben gemengd. Ryu en Cassius zette zich schrap om de aankomende groep tegen te houden. Met een klap raakte hun stal het vlees van orcs. De orc splitste zich snel op om hun te omsingelen. Cassius gebruikte zijn gevoel om te voelen waar de duistere aura zich schuil hield. Ineen oogwenk haalde Cassius uit naar een orc die zijn arm verloor en hard schreeuwde en lichtelijk van vorm veranderde. Bingo! Dacht Cassius, maar hij zij het ook hardop. Ryu schrok van de orc en deinde achteruit. De creatie keek rond en zag een dode orc op de grond liggen. Een stuk van zijn lichaam schoot naar de dode orc en trok hem in zijn richting. Met een ruk schoot de orc in zijn richting en toen het in contact kwam met zijn lichaam versmolt het vlees in zijn lichaam. Ryu keek ernaar en kreeg haast braakneigingen. Ineens groeide er een arm terug aan het lichaam, net als Cassius al dacht.

Even keken Sonya en Tanya om en zagen het geheel bij Ryu en Cassius. Ze konden enkel niet weg, anders zouden de binnenkomende troepen makkelijk de overhand krijgen. Ze hoopte dat ze dit zelf konden oplossen tenzij een van de andere krijgers hen kon helpen.

De groep orcs vielen achterelkaar aan. Cassius en Ryu doken opzij om het staal te ontwijken. Ze beukte er beiden oplos. Elke orc die ze leken te doden verdween. De speciale orc had zich weer tussen de groep vermengt en was blijkbaar bezig energie te verzamelen. Cassius en Ryu wisten dat dit ristkant was, maar ze hadden geen keus dan zichzelf te verdedigen.

Oh wijze giasha! Ik ben klaar met mijn training! Laat mij terug keren naar de wereld waar ik thuis hoor! Balans zal terug komen!

*De aanval is begonnen. Amber was weer druk bezig met het pijlen laten regenen op de vijand. Veel andere boogschutters deden hetzelfde. De weerwolf had inmiddels gezien dat er wat speelgoed binnen de muren was gekomen en dat meerdere daarmee aan het spelen waren. Madarian springt van de muur midden in het groepje orcs die omvielen. Een orc leek elke keer zichzelf te helen. De weerwolf springt van achteren op de orc en weet deze in de nek te bijten, waarna Madarian weggeslagen wordt en tegen een muur aangegooid wordt. Weer schudt hij even met z'n hoofd en kijkt op. Een groepje ondoden komt z'n kant op...

*Als de weerwolf op staat, zijn Ryu en Cassius verder bezig die 'orc' aan te vallen. De ondoden zijn nu vlakbij de weerwolf en vallen aan. maar hun aanvallen doen de weerwolf niets, behalve hem woest maken. Even later vliegen allerlei lichaamsonderdelen door de lucht en is het groepje ondoden nergens meer te zien...*

Arya kwam met Cerianne achter zich aanrennen nadat ze de grond ahd voelen trillen en geluiden van een mars had gehoord. meteen had ze haar zwaard met de ene hand vastgepakt en met de andere trok ze Cerianne mee. ergens op eht veld zag ze Cassius staan en riep. "OI! Cassius! hulp nodig?" Ze liet Cerianne los, want ze voelde genoeg weerstand en tegenzin die er op duiden dat haar vriendin NIET het slagveld op wilde en zou gaan. "Cerianne, blijf achter en kijk of je iets kunt doen voor mensen die gewond raken, ik duik het gevecht in."
Cerianne knikte slechts eenmaals en rende toen een andere kant op. gevechten waren niet de plek waar een elf moest zijn, zeker zij niet. er was hier niet veel magie aanwezig, in ieder geval niet de magie die zij kon gebruiken, maar het zou maar genoeg moeten zijn. van wat ze van Arya had gehoort wisten deze Guardians aardig wat en hadden ze snel dingen door, dus als er iets gebeurde zou ze zonder al teveel moeite te hulp moeten kunnen springen.

"Cas-" zonder al te veel moeite had ze zich een weg kunnen banen door het veld, maar had al meerdere kleine verwondingen opgelopen door haar onvoorzichtigheid. Snel greep ze een kleine dolk uit een lijk dat op de grond zag en wierp het recht langs Cassius en Ryu heen, waarvan ze vermoede dat het een van de vrienden van Demion was. het blad raakte een orc in zijn aanval en leide hem genoeg af zodat een van hun partij het beest kon aanpakken.

*Na de slachtpartij kijkt de weerwolf even om zich heen. Een aantal plassen bloed, maar geen lichaamsdelen. Waar was het speelgoed nou? Ah, daar komt weer wat z'n kant op...

Amber en de andere boogschutters laten de pijlen vliegen. Als een boogschutter even geen pijlen meer heeft, dan gaat die boogschutter even op strooptocht, en heeft binnen de kortst mogelijke keer weer een grote hoeveelheid pijlen.

De premiejagers houden zich koest. Af en toe komen er een paar vijandelijke troepen bij hun in de buurt, maar de meeste worden ruim op tijd tegen gehouden.

De elementalen in het leger blijven muren en andere verdedigingen bijmaken en repareren, waardoor het verdedigen steeds makkelijker gaat. De soldaten beginnen steeds meer hoop te krijgen dat ze het zullen overleven - hoewel de overmacht erg groot is - en dat is te merken tijdens het vechten.*

Cassius keek even om en zag hoe Arya zich in de situatie bemoeide. Hij was blij haar weer te zien. Om de een of andere reden had hij de mooie elf…gemist. Hij bedankte haar door een korte goedkeurende knik haar kant op te sturen. Arya maakte rare gevoelens bij Cassius los en hij verloor even zijn evenwicht toen een orc op het in beukte. Cassius wilde niet te lang stil staan bij deze gedachten en concentreerde zich weer op wat voor hem gebeurden.

De creatie van de necros kon zich niet langer verbergen in de dunnende groep wezens en vormde terug naar het hoopje vuil dat het was. een bij elkaar geraapt mens vormig wezen, slijmerig en leek niet echt een vaste vorm te hebben. Het bewoog zich naar voren en een lange tentakel schoot naar Cassius. Snel dook hij opzij om het te ontwijken, maar hij raakte Ryu wel volledig, die achteruit vloog. Cassius landen aan de zijkant van het monster en hakte met zijn zwaard er op in. Stukken vlogen er vanaf, maar het monster leek er niet veel van te merken. Het keek wel opzij naar Cassius en draaide zich om in zijn richting.

Ryu krabbelde overeind en voelde even aan zijn achterhoofd. Er zat een beetje bloed op zijn hand, maar het leek niet al te ernstig. Hij keek naar het monster waar Cassius op in aan het hakken was. Wat was dit voor een ding!? Ryu pakte zijn zwaard uit het stof op de grond en rende opnieuw richting het wezen.

De andere guardians hielden het goed vol om met de troepen in de stad hun grond te houden. Helaas voor hun was het grootste gedeelte van het leger van de Necros gearriveerd en konden ze de hulp van andere in de stad wel gebruiken.

Cassius beukte een orc opzij en hakte een arm af van een passerende goblin. Het gilde terwijl het rondjes begon te rennen. Cassius schok even van de schreeuw en raakte snel geirriteerd en gaf de goblin een schop, waardoor hij door de lucht vlook tegen een orc die richting Arya rende. Hij viel om met een smak. Cassius keek weer voor zich en zakte door zijn benen om een aan suizende bijl te ontwijken. Cassius boorde zijn zwaar diep in het vlees van de orc voor hem.

Het gevecht ging hard verder met harde knallen, schreeuwen en geluiden van staal op staal. Eveneens was er opeens een laag gebrom te horen in combinatie met een hoge fluittoon. Cassius keek even op en rond. Hij had dit geluid eerder gehoord, maar kon het niet verklaren.

Het wezen keek toe hoe Cassius naar de lucht staarde en zag zijn kans schoon. Hij sprong in de lucht en vormde van zijn arm een groot kapmes. In de vlucht bewoog hij zich dicht richting Cassius, die niet in de gaten had wat er ging gebeuren.

Ryu hoorde een vreemd geluid en keek rond. Hij zag in een schrik dat Cassius niet op zat te letten en op het punt stond om belaagd te worden. Hij nam een intens snelle sprint naar Cassius en sprong over zijn hoofd en knalde tegen het wezen aan. Samen knalde ze tegen de grond.

Een bliksemflits in een heldere nacht deed de hemel verlichten. Een blauwe licht verscheen zeer hoog in de lucht. Een man verscheen in de hoogte en viel met hoge snelheid naar de grond. De man spreiden zijn armen om zijn val te vertragen. Hij had een goed overzicht over het slachtveld vanuit de lucht. Zijn harnas was gerafeld en zat onder de krassen. Toen liet hij een aura oplichten die een vorm aannam van een draak.

De guardians keken op. Die aura! Die kwam bekent voor, maar hij was veranderd! Ook Cassius voelde de aura en zag de man verschijnen. Hij dook wel ineens naar achteren en schok van een overkomende Ryu die met een klap op de grond viel.

Raven keek naar de lucht “is.. dat….Demion? wat is er met hem gebeurd?”. Een donkere stem die galmde achter een donker metaal masker sprak tegen Raven “Maak dat uit, Leavington, de tempel, de wereld staat op het punt van ons te worden”. Raven keek om “Dit is anders”. Het duistere figuur gaf eerst geen kick, maar sprak uiteindelijk toch “Ga! Elimineer hem dit maal voor goed voor Necros er achter komt dat je weer gefaald heb”. Raven knikte en rende in de richting van de stad.

“Gaisha ik zal het doen zoals afgesproken… hou jij je ook aan jouw woord?”.