*Na eventjes gevlogen te hebben zonder lastige aanvallers, komt de draak erachter dat hij toch niet zo fit meer is. Hij landt op een open plek in het bos. Hij moet wat aan z'n uithoudingsvermogen gaan doen wil hij z'n broertje kunnen verslaan. Hier zijn echter geen plekken waar hij kan trainen. Zo goed als alle wezens die hij hier gezien heeft kan hij makkelijk verslaan... Om bij het land van ed draken te komen moet hij door het land van de dark elves reizen. Dat zijn op zich wat betere tegenstanders dan hier. Hij kijkt naar de sterren. Het eiland van de dark elves is wat meer naar het noordwesten, maar daarvoor moet hij over een zee heen vliegen. Tenminste... Als dat niet veranderd is na al die tijd dat hij gevangen zat! Hij begint naar het noordwesten te vliegen...*

*Op het slagveld zijn de werkers net begonnen met het blussen van de olievaatjes. Dan verschijnen er een aantal nieuwe gezichten op het slagveld. Een aantal vampieren! De pijlen vliegen door de lucht en weten een paar vampieren in het hart te raken, waarna deze tot stof vergaan. Deze vampieren lijken niet al te sterk gelukkig, maar toch... Eén vampier vliegt laag over om te proberen het moraal van de troepen te verminderen, maar Madarian springt vanuit een donker steegje op de vampier, waarna deze op de grond crasht omdat z'n vleugel gewond is. Madarian haalt een aantal keer flink uit met z'n klauwen en die vampier is nu uitgeschakeld. Dan wordt hij opgetild aan z'n armen. Twee vampieren hebben hem te pakken en proberen zo snel mogelijk zo hoog mogelijk te komen. Een pijl vanuit Ambers boog raakt een vampier vlakbij het hart, maar het is net mis. De vampier verliest wel z'n grip op Madarian, maar sterft niet. Madarian gebruikt het moment om uit te halen naar de andere vampier en deze laat ook los, waarna hij een flink eind naar beneden valt, precies op een groepje vijanden die door de verdediging gebroken waren. Degene die van het groepje niet omgestoten waren beginnen de weerwolf meteen aan te vallen, maar dat heeft weinig effect zonder zilveren wapens...*

*De draak heeft een flinke tijd doorgevlogen en ziet in de verte de zee opdoemen. Inmiddels is er een volledige stad aan de rand van de zee. Toen de draak werd opgesloten was deze er nog niet. Er liggen meerdere kleine schepen in de haven, maar ook een groot oorlogsschip. Een draak kan zeer goed zien van grote afstand. Hij ziet een bekend symbool op de zeilen staan. Een schip van de Dark Elves! Is dat stadje van hun? Aan de bevolking te zien niet. De draak besluit het dorpje niet aan te vallen, maar draait weg naar het noorden van de stad, richting een oude grot aan de kust. Als de Dark Elves hem hier al zien en herkennen, kunnen ze alarm slaan, en wordt het moeilijker om bij het land van de draken te komen... Ah. De grot is er nog. De draak landt en gaat met z'n hoofd eerst naar binnen. De grot is echter te krap om zich om te draaien. Hij loopt naar achteren, draait zich om en loopt achterwaarts de grot in. Daar rust hij uit voordat hij de zee oversteekt. Intussen is hij aan het bedenken hoe hij wraak kan nemen.*

*Madarian wil net beginnen het groepje aan te vallen, als hij weer wordt opgetild door de vampieren. Als hij zich aan één kant weet los te rukken, schiet de ene vampier pijlsnel de lucht in, terwijl de tweede Madarian niet meer kan houden en steeds lager vliegt. De vampier wil loslaten, maar nu zijn de rollen omgedraaid. Madarian heeft de vampier beet. Als ze gelandt zijn wil Madarian uithalen richting het hoofd, maar de tweede vampier komt nu met getrokken zwaard aanvliegen en haalt uit. Madarian weet nog net een onthoofding te voorkomen, maar er zit nu wel een kleine snee in z'n hals. Die vampieren hebben verzilverde wapens! De weerwolf geeft een brul van woede en springt op die vampier af. De vampier haalt uit, maar de weerwolf weet die slag makkelijk te ontwijken, en steekt z'n klauw dwars door de torso van de vampier heen op de plek waar het hart zat, en bijt in de nek van de vampier. De vampier vergaat snel tot stof. Intussen valt de andere vampier van achteren aan, wat de weerwolf niet door heeft. Net als deze uithaalt, raakt Amber de vampier, waardoor het zwaard alleen een fikse snee in de linkerarm van Madarian maakt...*

Odysseus had geen idee wat er gebeurde met de man ie hij kende als de Zwarte Kapitein. De vlammen liepen in straaltjes over het zwarte pantser, dat op die plekken verdween. Akroma scheen ook niet te weten wat er gebeurde, en als Linctus het wist, dan liet hij daar niets van merken. Al snel was het hele pantser verdwenen, en lag er een gewone man op de grond van de kamer. Hij ademde, maar leek buiten bewustzijn.

"Ik geloof dat we hier klaar zijn. Open de poort Linctus, zodat we hier wegkunnen." Zei Odysseus, die zijn bijl aan de gordel snoerde, en de runenhamer in zijn linkerhand hield. "Ik wil weten hoe het buiten gaat. Volgens mij hebben ze onze hulp nodig."

Op dat moment gaf de bewusteloze man een teken van leven. Hij greep Akroma, die bij hem zat, bij de pols en opende langzaam en trillend zijn ogen. "Akroma... Waar ben ik?"

Muad loopt een beetje verdwaasd rond in de ondertussen behoorlijk geruïneerde stad. Overal om hem heen zijn nog wat schermutselingen bezig, maar het zijn de laatste stuiptrekkingen van de eens zo machtige vijand in de eens zo machtige stad. Hij biedt er niet eens aandacht aan, behalve als iets zo dom is om hem aan te vallen, dan stelt hij het snel en zonder omwegen buiten gevecht.
Ogenschijnlijk zonder doel loopt hij maar door de stad. Zijn gouden ogen speuren de straten af, en zijn gepunte oren luisteren naar ieder geluid. Zijn gedachten voelen de omgeving af. Continu was hij alert op dat ene teken. Dat ene teken dat zijn geliefde nog in leven was. Dat ene teken dat hem zou zeggen waar ze was.
En ondertussen stuurde hij zijn gedachte-roep door de stad. Arya! Kom bij me! Ik heb je nodig!

een grote golf van hevige vloeken vloog uit Arya haar mond. vijand na vijand had ze neergeslagen, maar door een kleine afleiding zat ze nu zelf bij Cerianne op de bank, die een gapende snee in haar arm probeerde te fixen. heel even had ze gedacht Muad te horen, een keer had ze gezworen dat ze hem had gehoort, en toen was het meteen gedaan.

mannen.. verlies je hart eraan en ze worden je dood nog eens..

het was rumoerig, geschreeuw kwam van alle kanten en er was nauwelijks ruimte voor haar eigen gedachten on haar hoofd. "Auw! dat prikt!" Ze keek woest naar Cerianne, die haar verontschuldigend aankeek. "Sorry Arya, maar beweeg dan ook niet zo plots.."

Plotseling voelde Muad een snijdende pijn in zijn arm. Hij keek opzij, en zag dat een pijl hem in zijn arm had geraakt. De schutter was echter in geen velde of wegen meer te bekennen.
"Vrouwen... verlies er je hart aan en ze worden mijn dood nog eens." mompelt hij voor zich uit precies op het moment dat een halve stad verder op Arya hetzelfde zegt.
Een moment later hoort hij een flard van haar gedachte in zijn hoofd langskomen.
"Arya!" roept hij meteen hoopvol uit, terwijl hij begint te rennen in de richting waar het vandaan kwam. Hij had geen flauw idee hoe ver weg ze was, maar al zou het zijn dood worden, hij zou niet meer rusten voordat hij haar gevonden had.

"Auw! pas eens op met die naald, wil je.." Arya gaf weer een schok en Cerianne rok haar hand snel maar weer terug, want Arya was nooit te genieten geweest als ze gehecht moest worden. "doe dan ook iets voorzichtiger aan... ik hoor je minder klagen over de pijn van de snede als van mijn naald." Arya grijnsde, en stond op nadat Cerianne de laatste steek had gemaakt. Cerianne legde er snel nog haar hand op en sprak wat woorden uit, die de genezing van de wond zouden versnellen. "en nu beter opletten jij.."

Arya pakte haar zwaard weer vast, keek achterom naar Cerianne en zwaaide eenmaals voordat ze begon te rennen, echter niet naar de strijd. na een paar straten schoot ze een hoek om en ging via een omweg terug de stad in, want tijdens het steken van de naald had ze weer heel zacht iets gehoord.

Na bijna een half uur straat in, straat uit gerend te hebben komt Muad uitgeput op een groot plein aan. De poorten die de stad uit gaan hangen kapot in hun scharnieren, en als hij door de resten van de poort kijkt, ziet hij dat er in de buitenstad een immens gevecht aan de gang is.
In de poort staat een hem bekend silhouet. De zon in haar rug zorgt ervoor dat hij haar niet duidelijk kan zien, maar hij herkent haar uit duizenden. Hij houdt nog even stil, en begint dan weer te rennen.

een paar keer moest ze haar zwaard vreemd manouvreren om te zorgen dat haar snee niet werd opengescheurd door haar eigen bewegingen, maar het lukte Arya weer goed om de vijanden van haar af te houden. soms deed een goed geplaatste schop in het onderste gedeelte het werd nog beter van een zwaard, want welk volk je ook tegenvocht, meeste waren er nog voor om de mannen de strijd in te sturen, wat haar een groot voordeel meegaf in dergelijke situaties. de hoop had ze echter al weer op gegeven. het leek alsof er een spook in haar hoofd rondzweefde, want steeds vaag kwam die stem terug, echter ze besteede er geen aandacht meer aan. op het moment was het belangrijker voor haar eigen leven te zorgen door dat van zoveel mogelijk andere te beeindigen

In stilte gehuld stort Muad zich in het gevecht om zo snel mogelijk naast zijn geliefde uit te komen. Ze had hem nog niet gezien, want ze stond met haar rug naar hem toe.
Binnen een aantal rake slagen staat Muad rug aan rug met zijn geliefde. Hij stoot met zijn rug tegen haar rug aan, en meteen voelt hij haar onder zijn aanraking ontspannen. Ze weet nu gewoon dat ze veilig is.
Gezamenlijk vechten ze zich een weg door de poort heen en plotseling is het stil om hen heen. De laatste aanvallers vallen dood of gewond voor hen op de grond. De een met de hand in het kruis, de ander volledig gevierendeeld.
Muad en Arya draaien zich tegelijkertijd om, en vallen elkaar in de armen.
"Ik heb je gemist, mijn lief." mompelt Muad in haar oor.

"het waren dus niet slechts spookstemmen die ik mijn hoofd hoorde.. goddank wat ben ik blij je te zien.." Arya klemde haar armen om haar lief heen, terwijl haar neus begon te kriebelen en haar ogen vochtig werden. die eerste aanraking, alleen al het voelen van zijn rug zelfs zonder hem te zien, ze wist meteen dat hij het was die er achter haar stond.

het duurde even voor ze het voor elkaar kreeg hem wat losser te laten om hem aan te kijken. "mijn lief, waar was je nou? ik maakte me zo een zorgen... kreeg alleen zo weinig tijd ze te uiten, en een keer geeft dat me al behoorlijk wat gekost.."" Ze tilde haar arm omhoog en uitte een diepe zucht, toen ze zag dat een van de hechtingen al gesprongen was. "verd... dat word terug naar Cerianne.. "

"Mijn zoektocht naar jou is me anders ook niet zonder kleerscheuren komen te staan hoor, mijn lief."
Hij tilde ook zijn arm op, en op precies dezelfde plek als bij haar zat bij hem ook een wond.
"Ik heb trouwens geen idee waar ik was de afgelopen dagen. Ik herinner me echt helemaal niets meer van de afgelopen uren. Of was het dagen? Ik werd alleen plotseling wakker aan de andere kant van de stad."
Hij geeft haar nog even snel een stevige omhelzing, en neemt haar dan bezorgd op. Zijn blik blijft op de wond rusten.
Zwijgend legt hij zijn hand over de wond en begint dan te neuriën. Een zacht licht komt onder zijn handen vandaan, en als hij zijn handen weg haalt is de wond genezen. Hij ziet er echter ook meteen wat vermoeider uit.
"Ik heb trouwens contact gehad met mijn moeder..." Is alles wat hij nog kan zeggen voordat hij vermoeid op de grond zakt en daar gaat zitten.

Arya kijkt hem dankbaar aan en gaat dan naast hem zitten, haar arm om hem heengeslagen. "er is voornamelijk gevochten, ik ben uit een toren gevallen, heb een draak achterna gezeten en heb mezelf belooft dat ik nooit van mijn leven meer ga vliegen.. en demion is geloof ik een tijdje geleden overpowered de stad binnen komen vallen om ons te redden.. ik geloof dat dat het zo ongeveer is, van de rest heb ik niet veel meegekregen." Ze wacht even, kijkt hem aal en voordat hij kan beginnen over het vliegfeit vraagt ze snel "en wat was er met je moeder precies?

"Ehm... nou... Moeders heeft ons weggeroepen...
Volgens haar zijn wij hier niet meer nodig, en ze had een speciale opdracht waar twee celestials voor nodig zijn.
Ik weet niet wat jij er van denkt, maar ik heb zelf ook het gevoel dat het niet zoveel meer uitmaakt of we hier nou wel of niet zijn.
Volgens mij zijn we bij mijn moeder meer van nut..."

"celestials? jij bent er een, maar de laatste keer dat ik het gecontroleerd heb was ik toch echt nog steeds een elf.. zij het wat ver weg van haar huisland en bezig met zo ongeveer alle dingen te breken waar elven zoveel waarde aan hechten, zoals het leven van andere wezens.. maar dat even buiten beschouwing gelaten ben ik volgens mij toch echt nog een elf. of ik moet wat gemist hebben sinds de laatste keer." Arya wreef een beetje over zijn rug heen, en keek rond. het was wel waar dat ze hier waarschijnlijk niet heel veel meer zouden helpen. ze waren goede vechters, maar in tegenstelling tot demion waren ze niet zo krachtig, en ze hadden niet zoals linctus het bevel over een enorm leger of een of ander iets dat echt het verschil kon maken. "maar als het betekend dat ik met jou kan zijn vind ik het prima als ze mijn ras door de war halen met een ander.."

"Schat, voor het geval je het nog niet wist, de gaten in de rug van je shirt schreeuwen nogal "vleugels!". Je bent een celestial geworden. Of in ieder geval een half-celestial. Maar als je wilt, dan gaan we."
Muad neemt Arya weer stevig in zijn armen. Terwijl hij haar innig zoent begint er een fel licht om hen heen te schijnen.
Het licht valt zo op, dat de gevechten in en om de stad stil vallen. Demion, Madarian, Odysseus, Lynctus en alle andere vrienden die ze in hun tijd op deze wereld hadden gekregen werden met hun blik naar het vertrekkende stel getrokken.
Zwijgend keken ze allemaal toe hoe ze vertrokken.
Vaarwel mijn vrienden, het gaat jullie goed! stuurt Muad in de rondte, vlak voordat hij en Arya verdwijnen.

Een moment later verschijnt het stel naast Muads moeder. Als ze om zich heen kijken, zien ze dat ze in de hemelse trouwkapel staan.