"Ik begin me af te vragen hoe wij dit toch altijd voor elkaar krijgen. Talent hebben we er zeker voor!" Grapte Odysseus terug. De twee waren erg ontspannen in deze toch wel netelige situatie, wat bij Akroma toch wel een opgetrokken wenkbrouw veroorzaakte. Ze had mannen gezien die het in makkelijkere situaties in hun broek deden van angst.

Odysseus kreeg de neiging te neuriën onder het rondzwaaien met zijn bijl. Hoewel hij wel degelijk plezier had in het neermaaien van ondoden en ander gespuis, was dit toch niet helemaal het goede moment voor vrolijke deuntjes. Maar het weerhield hem er niet van breeduit te grijnzen.

Ook Demion was opgewekt, in de wetenschap dat de Necro's zich terugtrokken. Hij hakte er vrolijk op los en wisselde om de zoveel tijd melige opmerkingen uit met Odysseus. Akroma was stiller. Misschien uit verveling, misschien uit onverschilligheid, of misschien omdat ze geen grote prater was. Voor Odysseus was dat giswerk.

In een moment van rust keek Odysseus even naar het gevecht dat zich afspeelde tussen Cassius en Raven. Ieder van de twee streed verwoed om een bres in de verdediging van de ander, maar zonder succes. Plotseling zag Odysseus iets vreemds. Achter, ver achter de tweekamp van Raven en Cassius dacht hij een vliegend schip te zien. Even dacht hij dat hij gek begon te worden, maar toen gaf hij de schuld aan zijn vermoeidheid. Plotseling bestefte hij hoe moe hij eigenlijk was. Al dat rondrennen, springen, knokken, vliegen, wereldredderij en andere ongein kostte erg veel van zijn uithoudingsvermogen. "Rondhuppelen" had Arya het genoemd. Misschien zou het slim zijn om na deze uitputtingsslag eens wat minder rond te huppelen, en eens rustig te gaan liggen en niets doen.

Maar voorlopig zou hij niet toegeven aan zijn vermoeidheid. Odysseus, zoon van Laertus, officier van het Bergleger en waakhond van Demion de balanshouder, zou niet rusten voordat de laaste soldaat van de Necro's uit Leavington verdreven was. En daar hield hij zichzelf aan.

Demion draaide om Akroma en Odysseus heen net als zij om hem heen draaide. De laatste restjes wezens van de Necros werden steeds minder in aantal en dat konden de 3 goed merken. Ook de soldaten in Leavington leken steeds minder moeite te hebben hun tegenstanders neer te halen. In eens sprong er een wezen hoog uit een groep ondode. Het was duidelijk een van de twee gedaante wisselende wezens, die een laatste poging probeerde om Leavington te vernietigen. Demion keek op het laatste moment op en blokkeerden met zijn zwaard de inmiddels scherp geworden arm van het wezen. Odysseus draaide zich in een flits om en zwaaide zijn bijl tegen het wezen dat achteruit vloog en in twee stukken de grond raakte. Demion en Akroma konden nog net op tijd ineen duiken om de bijl te ontwijken. Het wezen spartelde op de grond en kroop over het stof om te probeerde zijn onderlichaam te bereiken. Veel soldaten zagen dit en enkele begonnen op de twee weerloze stukken in te steken met hun wapens. Even schreeuwde het wezen. Enkel even en toen beleef het stil.

Raven zette al zijn kracht in zijn trap en raakte Cassius op zijn rib. Hij vloog iets achteruit en greep zijn middel. Cassius gromde even en probeerde de klap van zich af te schudde. Dit lukte en hij stootte zijn arm richting het gezicht van Raven. Deze trof onverwachts goed en Raven keek kwaad op. Zijn reactie hierop was zo snel dat Cassius de trap haast niet aan zag komen en knalde op de stenen muur. Toen keek Cassius langs Raven. Het leek alsof er iemand achter hem stond of verbeelde hij het maar door de klap?

Hoe dichter Linctus bij het lawaai in de buurt kwam des te beter werd zijn humeur. Het was namelijk duidelijk merkbaar dat het merendeel van de schreeuwen niet van mensen afkomstig was. Linctus stopte met het slepen van zijn schild en zwaard en berde deze op zijn rug op. Zo kon Linctus tenminste wat sneller in het gevecht mengen.

Opeens draaide Linctus zich een kwartslag en zag een van de verdedigingstorens van de muur staan. Hij wijzigde zijn koers en klom via de toren op de muur. Boven op de stadsmuur vervolgde hij zijn tocht naar het lawaai toe.

De weerwolf duikt zeer snel op een van de laatste vampieren, die tot stof vergaat. Even, heel even kan Madarian de weerwolf niet meer 'besturen'. Heel even is hij in een zaal waar een grote groep elven, demonen en engels bij elkaar zijn. Dan ziet hij een trouwerij, maar van wie? '...Arya... ...Muad...' hoort Madarian. Hij wil schreeuwen, feliciteren, naar ze toe gaan, maar dat lukt allemaal niet. Even later ziet hij een schip weg gaan door de lucht.

Madarian is terug bij de veldslag, en net op tijd. De weerwolf staat op het punt Cassius in de rug aan te vallen! Madarian deed z'n best om de weerwolf weer bij te sturen, maar de weerwolf haalt nog net uit naar Cassius, die de slag NET weet te ontwijken omdat Madarian de weerwolf afleidde. Dan schudt de weerwolf met z'n kop, ziet het vreemde wezen en begint op dat wezen af te rennen zonder Cassius in de gaten te houden. Dan breekt de zon door, en Madarian begint terug te veranderen.

De veldslag was de hele nacht door gegaan. De enige zwakke vampier die nog over was spat uiteen in een vuurbal. Als Madarian terug verandert is, staat hij zo goed als naakt op het slagveld, en de vijandelijke troepen kunnen het niet laten om een makkelijke prooi af te maken, dus komen ze met getrokken wapens naar Madarian toe...

Draaien, steken, en weer doorgaan.
Wat een gemak in het vechten.
Alleen steken als het nodig was, niet meer.
Geen gewonden, alleen doden.
Geen gevoel, alleen daden.
Twee "mensen" in je rug die je net kent.
Twee "mensen" waarop je kan vertrouwen.
Op dat moment veranderd een wolf in een naakte man

Is dat Mandarian?
Ik denk dat er iemand hulp nodig heeft

Dan lopen de ondode met getrokken wapens op hem af
"Ik ben zo terug, er is een oude vriend in nood" Roept ze uit. "Jullie kunnen het wel met zijn tweeën af hea?"
Een zacht gebrom, een een stevige knik van een hoofd gaven haar alle info die ze nodig had.

Haar neus vertelde haar waar ze veilig kon gaan, duikend, rollend, en niet vechtend, stak ze de afstand af in een snelheid die voor andere onbegrijpelijk was.

Bijna bij Madarian aangekomen, duikt ze met haar arm in een zwaard.

Verdomme, die heb ik niet op gemerkt

Met een snelle beweging gooit ze het zwaard in de rug van het wezen dat het dichtst bij Madarian staat.

Madarian kijkt wat angstig naar de naderende vijanden, omdat hij geen wapens of harnas heeft. Als de vijanden vlakbij zijn, krijgt de voorste een zwaard in z'n rug en valt voorover. Madarian ziet dit in slow-motion gebeuren, en bedenkt zich geen moment. Hij sprint op het zwaard af, trekt deze uit het dode lichaam en begint als een razende om zich heen te hakken. De adrenaline zorgt ervoor dat alles om Madarian heen zich relatief langzaam afspeelt. Bij de vijfde haal is het groepje uitgeschakelt. Dan valt het zwaard van de eerste orc op de grond. Madarian kijkt even verbaasd rond en ziet Akroma. Meteen bedekt hij blozend z'n 'klokkenspel', bedankt haar, en gaat dan op zoek naar wat kleding. Amber had alles gezien vanuit de toren en moest wel even lachen om Madarians reactie. Daar ga ik Madarian later wel mee plagen...
De meeste troepen van de vijand zijn zich aan het terugtrekken of verslagen. Dit komt vooral door de elementalen die de verdediging flink versterkt hebben. Madarian begint te zoeken naar wat kleding en z'n eigen spulletjes...

Een tijdje later vindt hij z'n rugzak, z'n wapens en het hoopje ijzer van wat eens z'n harnas was. Hij graait in z'n rugzak en haalt er wat 'nette' kleding uit. Na zich te hebben omgekleed probeert hij z'n vrienden te vinden. Die speciale doorkijkhelm is wel wat gehavend, maar werkt nog steeds. Hij kan iedereen vinden, behalve Arya en Muad. Een paar vrienden zijn in de 'ziekenboeg' bij het fort. Madarian begeeft zich daar naartoe en geeft dit telepatisch door aan Amber...

Cassius verbeeldde het zich niet. Er stond inderdaad iemand achter Raven, en hij was precies op tijd, zoals zijn instructies hem hadden bevolen. Met een snelle houw haalde hij uit naar Raven, die hem nog net op tijd opmerkte en het nachtglas met moeite afweerde. Raven bekeek zijn nieuwe belager, maar zag alleen een ravenmasker. Waar de ogen van het ravenmasker zaten zag hij twee blauwe ogen met ovalen pupillen. De Raaf was terug.

Raven kende de Raaf niet, en zag dus alleen een clown met een masker. Hij haalde nonchalant naar het masker uit, maar het masker werd met hetzelfde gemak afgeweerd. Nu begon Raven zich te irriteren, en stuurde hij een vuurbal in de richting van de Raaf. Deze kaatste af op een auraschild. Raven stelde zijn mening bij. Blijkbaar was dit toch een waardige tegenstander. Ondertussen had Cassius zich hersteld van de klap...

Ook Odysseus had de Raaf opgemerkt. Dit was niet de eerste keer dat hij hen te hulp schoot op lastige momenten. Wie die man ook was, in hem hadden ze een goede bontgenoot.

Cassius zag hoe het onbekende figuur uithaalde naar Raven. Hij wist niet precies wie hij was, maar hij was hem vorige keer ook ontkomen. Raven haalde opnieuw uit en Cassius zag zijn kans schoon. Hij vloog naar Raven en beukte met zijn schouder vol in zijn onderrug. Ravens longen werden volledig leeg gedrukt en hij vloog voorbij het onbekende figuur, die rustig opzij stapte. Hij knikte nog even goedkeurend. Cassius bekeek even snel het masker. Hij kon twee helder blauwe ogen zien achter een ravenmasker. Cassius moest wel lachen van binnen. Wat was het toeval dat een man in een raven masker hem hielp tegen Raven. Snel ging hij naast de witte gedaante staan en beide zette ze zich schrap. Raven was namelijk alweer bekomen van de aanval en keek bijzonder pissig. “Wie denk je wel dat je bent om een god aan te vallen!”. De twee keken elkaar even aan, maar waren niet onder de indruk. Beide rende ze richting Raven.

Demion sprong over de persoon die Odysseus had mee genomen en schopte de orc weg die haar beet hield. Even werd hij kort bedankt en ze ging verder met het rondmeppen. Snel keek Demion even om, om te kijken waar Odysseus mee bezig was. blijkbaar was zijn aandacht even elders. Nu moest Demion echt opletten en kon nog net een aanval tegen houden waardoor hij naar achter vloog tegen de rug van Odysseus. Odysseus schoot weer terug in zijn concentratie mepte zijn bijl dwars door een goblin die probeerde weg te rennen van Demion.

De laatste resten van het Necros leger rende alle kanten op. Het was een kwestie van je zwaard uitsteken en wachten tot er een goblin vanzelf tegen aan rent in paniek. De soldaten verdreven de laatste wezen uit de stad en enkel gingen achter de vluchtende troepen aan. Vol trots keek een soldaat om naar het brandende Leavington. “Het maakt niet uit of je brand… we zullen je weer opbouwen zoals vroeger”.

Het witte figuur met het masker en Cassius bleven om de beurten stoten en schoppen uitdelen tegen Raven. Ze zagen dat hij veel moeite had met hun twee, want zijn verdediging werd al snel een stuk zwakker. Alsof er een spiegel tussen de twee stond draaide Cassius en de witte raaf om hun as en strekte hun been. Beide schoppen troffen vol hun doel en Raven vloog naar achter over de muur en landen op een dak. Hij gleed iets naar beneden en enkele dakpannen gleden mee. Ravens tanden drukte stevig op elkaar en een boos gegrom kwam diep van binnen. Hij sprong overeind en terug de muur op. In een flits stond hij voor de twee en trapte hun beide met een enkel schop achteruit. “Jullie hebben nog steeds geen idee! Bereid je voor op jullie ondergang wormen!”

Dat Raven door de verdediging van de Raaf was gekomen vond de gemaskerde al een zorgzaam feit. In zijn gevecht met de Zwarte Kapitein had hij geen fout gemaakt, maar Raven's aanval was van een hogere plank. De Raaf versterkte zijn auraschild. Dat zou hij nodig gaan hebben de komende minuten.

Demion en Odysseus waren nu druk bezig de straat te verlossen van alles wat aan de Necro's gehoorzaamde. Het duurde niet lang voordat ze klaar waren, en hadden er geen grote wonden aan over gehouden. Odysseus leunde op zijn bijl en wiste het zweet van zijn voorhoofd. "Volgens mij zijn we hier klaar. Laten we je zoon gaan helpen." Zei hij, en wees naar het gevecht op de daken, dat nog druk bezig was. Hoewel Cassius en de Raaf in de meerderheid waren, vocht Raven uit alle macht terug. Demion knikte, en sprong op het dak. Odysseus, die in de zwaartekracht een vijand had, moest zijn elementalenmagie aanspreken om zichzelf het dak op te lanceren, en vervolgens rollen zodra hij het dak raakte, om er niet doorheen te zakken.

Raven was nu omsingeld door vier vijanden: Cassius, Demion, Odysseus, en de Raaf. Toen sprak de Raaf, en hoewel zijn stem gedempt werd door het masker, klonk die Odysseus vaag bekend in de oren. "Zo, mijnheer de god, nog steeds zo veel praatjes?"

Raven keek om zich heen. Hij was nu toch echt omsingelt en balde zijn vuisten. De vier om hem heen bleven staan en hielden zichzelf scherp. Raven kon elk moment uit halen naar hun, maar dat deed hij niet. Hij keek Cassius aan en stak zijn had uit. Cassius keek hem raar aan. “Kom terug Cassius, je weet dat je niet bij hun hoort, maar bij de Necros”. Cassius schudde zijn hoofd “Jij denkt dat ik na alles wat jij en de necros ter wegen hebben gebracht ik terug komt? Ik heb een nieuw huis gevonden… een nieuw lot…”. Raven zuchtte diep “De order is niet jouw thuis” hij draaide zijn hoofd naar Demion en keek hem aan “net als dat Demion daar niet thuis hoort”. Demion reageerde niet op zijn woorden. Hij had deze al vaak genoeg gehoord en dat liet hij ook blijken met zijn ogen door ze lichtelijk te rollen. Ravens hoofd draaide weer naar Cassius, maar hij bleef de andere nog steeds goed in de gaten houden. “Laatste kans…” en stak opnieuw zijn hand uit. Even keek Cassius naar de hand, maar schudde al snel zijn hoofd. “…nooit meer”. Raven trok knikkend zijn hand terug “Necros zei ook al dat je verloren was….”. ineens schoot hij naar voren en trok zijn wapen. “Sterf dan met je vriendjes!”. Demion vloog naar de aanstormende Raven toe en beukte hem opzij zodat zijn aanval rakelings lang Cassius bewoog. Odysseus sprong naar voren en greep Raven beet met zijn enorme armen “Kom hier maar eens uit”. Raven schreeuwde geïrriteerd een brul uit en een schokgolf deed Odysseus’ grip losser komen. Snel draaide hij eruit en sprong naar achteren. Nu realiseerde Raven dat hij geen kans maakte tegen deze vier samen. Hij dat ze zeer onderschat, zelfs na zoveel confrontaties. In beide van zijn handen ontstonden vuurballen, die hij samen tot een grote vormde en voor zich hield. Hij sloot zijn ogen en sprak zacht tegen zichzelf “Dan sterven we samen!”. Zijn ogen schoten open en schoot de vuurbal naar de vier toe. Demion, Cassius en de raaf sprongen naar voren en schoten alle drie een energie bal richting de aankomende dreiging. De energieballen vormde samen een grote bal die elke seconden van vorm en kleur verschilde. Hiertegen stond de grote vuurbal van Raven geen kans en splitste het vuur uiteen. Raven wilde een stap achteruit doen, maar zijn voeten zaten vast in de muur. Odysseus had met zijn kracht zijn voeten vast gemaakt in de stenen. De bal kwam met hoge snelheid naar Raven en hij sloot zijn ogen. Een glimlach ontstond op zijn gezicht en leek het te accepteren. Met een stamp van Odysseus' voet kwam Raven los, schoot er een stuk steen uit de grond en Raven schoot iets de lucht in toen hij in contact kwam met de heuvel onder zijn voeten. Toen trof de bal met energie. De vier zagen toen hoe de energie bundel Raven weg slingerde de verte in. De bundel met bal voorop vloog nu in de verte boven een bosgebied en explodeerde. Een fel licht, haast verblindend. Alle vier bedekte even hun ogen en keken snel op. Een stuk van het bos was weg geblazen en beide Cassius als Demion konden Ravens energiepatroon niet meer waarnemen.

De soldaten schreeuwde van geluk, want het was hun gelukt! de Necros was op de vlucht en de stad heeft, wat er nog van over was, stand gehouden. Tanya keek naar het groepje op de muur en moest glimlachen. het was hun echt gelukt, ze leefde nog. toen kreeg ze een bericht van Bruce, het ging niet goed met Ryu. ze stopte haar wapen weg en rende richting de ziekboeg.

Demion keek Cassius aan en legde zijn hand op Cassius schouder. Toen draaide Odysseus zich naar de raaf en keek hem bedenkelijk aan. Demion liep naar Odysseus toen. “ik moet je nog wat vertellen grote vriend” en keek ook naar de Raaf.

*De vijand is EINDELIJK verslagen! Het restant van de vijandelijke troepen moeten nog wel geruimd worden in de muren van Leavington, maar van een echte dreiging is geen sprake meer. Amber krijgt het bericht van Madarian door en gaat ook richting de ziekenboeg. Ze neemt de trap naar beneden. De andere boogschutters blijven op de toren staan om zoveel mogelijk vijandelijke troepen van daaruit te beschieten. Als Amber naar beneden gaat, wordt ze plotseling overmeesterd en neergeslagen. Daarna wordt ze weggedragen. Niemand merkt dit...*

*Madarian is aangekomen bij de ziekenboeg. Daar ziet hij Craenan bewsuteloos liggen. Even verderop ligt een andere bekende: Ryu... Madarian kan niets doen helaas. Er liggen hier veel troepen, maar de meeste zullen weer volledig herstelen. Madarian verlaat de ziekenboeg en loopt naar de plek waar de smederij stond. Er is niet veel meer over van de smederij, maar de oven en het aambeeld zijn nog wel intact. Madarian begint meteen met het maken van z'n harnas. Terwijl Madarian druk bezig is, wordt hij van achteren benaderd door een premiejager.*

Madarian schrikt als deze begint te praten: "We hebben je liefje! Doe wat we zeggen en je krijgt haar ongedeerd terug..."

Madarian: "Jullie hebben m'n liefje? Tuurlijk! Ik geloof je meteen..."

*De premiejager gooit Ambers tas voor de voeten van Madarian op de grond. Madarian kijkt vol ongeloof naar de tas...*

Madarian: "Wat wil je?"

Premiejager: "De zwarte steen die je een tijdje terug gekocht hebt bij een handelaar..."

Madarian: "Maar die steen is kapot. Ik kan je die steen niet geven!"

Premiejager: "Leugens! We weten dat je die steen hebt gebruikt om een van je zwaarden te versterken! We willen dat zwaard!"

Madarian: "Dat zwaard is stuk en ligt ergens op het slagveld..."

Premiejagers: "Ik geloof je voor geen meter, maar vooruit. Je hebt tot de avond valt om het zwaard te zoeken en af te leveren bij de waterput op het plein achter het fort."

Madarian: "Wat houdt me tegen om je hier te overmeesteren en de locatie van Amber uit je te persen?"

Premiejager: "Kijk maar naar het dak achter je. Daar zie je een handlanger staan. Een teken van mij en Amber gaat er aan!"

Madarian: "Dan zit er niets anders op..."

*De premiejager verdwijnt weer, evenals z'n handlanger. Madarian zet z'n speciale helm op, maar kan geen teken vinden van Amber...*

Iedereen staarde naar de Raaf. Deze deed alsof er niets aan de hand was, en stak zijn zwaard in de schede. Hij bleef nog drie seconden roerloos staan. Toen was er een verblindende flits, en de Raaf was weg. Verbluft staarden de drie elkaar aan. Wie was deze Raaf? Waarom hielp hij hen? Ze bespraken het met elkaar, maar konden het niet bedenken. Een paar daken verderop, verscholen achter een schoorsteen, volgde de Raaf hun gesprek. De waarheid komt nog wel. Maar eerst wacht mij nog een taak. Wacht ons nog een taak. Het is tijd om te rusten, voor mij en voor jullie. We zullen het nodig hebben. Met die gedachte sprong hij van het dak en ging de stad uit, terwijl hij er voor zorgde dat niemand hem zou zien.

Het gesprek ging door. "Hij komt me bekend voor. Ik weet dat ik hem ken, maar ik kan er maar niet op komen wie hij is." Zei Odysseus peinzend. "Het heeft geen zin om er nu over te denken. Laten we rusten." Stelde Cassius voor. Maar toen bedacht Odysseus zich dat hij nog een ding moest doen voordat hij kon rusten. Zijn oude vrienden, de Foniadès, moesten nog ergens in de stad zijn. Hij ging ze zoeken.

Madarian:Aan iedereen in de buurt: Heeft iemand m'n zwaard SoulShatter gezien? Ik heb hem dringend nodig! M'n vriendin is ontvoerd en ze willen dat zwaard als losgeld!

*Na het bericht verzonden te hebben stuurt Madarian de beschrijving door en trekt hij het bovenstuk van z'n harnas aan. Het onderstuk is nog niet gerepareerd. Daarna begint hij als een wilde te zoeken naar het zwaard. Hij kan zich echter niet herinneren waar hij het zwaard voor het laatst heeft gezien.*

De groep soldaten die in de bres zaten begonnen te juichen en elkaar te feliciteren. Het was hun overwinning en niemand kon dat van hun afpakken. Daar opeens vloog een orc van de muur omlaag naar de groep toe. Echter in plaats van goed te landen viel de orc dood neer. Na de eerste orc volgede er nog 3 totdat een schaduw te zien was boven op de muur. Het was Linctus die begonnen was om de muur leeg te maken.

Daarna begaf linctus zich naar onder. Het was duidelijk te zien dat ze hadden gewonnen.Daar klonk een bericht van Madarian door zijn hoofd. Hij dacht direct aan de overblijfselen die hij in een zak aan zijn heup had. Het waren de overblijfselen van de steen. Het zwaard had hij ergens weggegooid. Kon hij nu maar een bericht naar Madarian sturen. Waar zou hij uithangen.

*Amber wordt wakker. Vaag kijkt ze om zich heen. Ze kreunt van de pijn. Ze ziet de omtrek van een gezicht. "Ze wordt wakker..." Dan ziet ze een vuist die haar weer bewusteloos slaat. De premiejagers weten donders goed dat Amber Madarian een seintje kan geven...*

*Madarian begeeft zich naar de plek waar de draak vrij kwam. Het is wel een eindje lopen vanaf het fort. Dan bedenkt hij dat veel soldaten niet weten hoe ze een bericht moeten versturen, en hij niet had doorgegeven waar hij was...*

Madarian: Aan iedereen in de buurt: Ik ben op weg naar de plek waar de zwarte draak vrij kwam, buiten de muur...

*Na een korte wandeling zonder vrienden tegen te komen, maar wel genoeg soldaten, komt Madarian aan bij de plek waar de draak vrij kwam. Hij zet die speciale helm op en begint de omgeving af te speuren. Na een tijdje ziet hij gedeeltelijk de omtrek van z'n zwaard en gaat er op af. Als hij op de plek is bij het zwaard, blijkt het SoulShatter niet te zijn, alleen een zwaard die er op lijkt. Weer speurt hij verder met z'n helm. Een tijd later ziet hij nog een gedeelte van een zwaard dat SoulShatter kan zijn! Op de plek waar de draak de steen kapot beet. En het was SoulShatter. Een speld in een hooiberg, maar toch gevonden! Madarian raapt het kapotte zwaard op. Het handvat is half kapot, en het zwaard is ook nog voor de helft aanwezig. Madarian begint terug te lopen...*

Het duurde niet lang voordat Odysseus Athis, Eimer, Fantédan en Rastor tegen het lijf liep. Eimer had een lelijke snee in zijn wang en Fantédan zat onder de krassen, maar Athis en Rastor waren er zonder veel verwondingen vanaf gekomen. Odysseus vroeg ze of ze Themesius gezien hadden, maar ook zij wisten dat niet. De laatste keer dat Odysseus Themesius had gezien was de keer dat hij samen met het bergleger en het warrivleger het gevecht in kwam stormen. Hij zou toch niet gesneuveld zijn?

Op dat moment kwam een Tinithpaard door de poort geslenterd, en hij sleepte een ruiter, die met zijn voet in de stijgbeugel vastzat, achter zich aan. "Roshaf!" Riep Odysseus verbaasd. Ineens herrinerde hij zich dat Themesius op Roshaf had gereden tijdens de stormaanval. Dan was die ruiter dus...

Odysseus zakte neer bij wat over was van Themesius. Zijn broer was bijna onherkenbaar geworden. Op zijn ontblote borst zat een grote schroeiplek, die helemaal zwart was. De resultaten van de magie van de Zwarte Kapitein. Themesius was dwaas genoeg geweest om in zijn eentje de weg van die duivel te versperren, met dit als resultaat. Heel even kwam Themesius bij. "Odysseus..." De naam werd in een zucht uitgesproken en klonk verschrikkelijk zacht. Toen verloor hij het bewustzijn weer. Snel droegen Odysseus en Athis hem naar de ziekenboeg, met de andere drie in hun kielzog. Madarian, die tussendoor was komen kletsen over de ether, moest maar even wachten. Dit was een noodgeval.

Madarian: Aan iedereen: Ik heb SoulShatter gevonden...

*Het is in de middag. Als Madarian bij de waterput aankomt, is er niemand! Madarian ziet de premiejager niet die de waterput in de gaten houdt. Om ervoor te zorgen dat het zwaard niet in verkeerde handen valt, gaat Madarian terug naar de smederij en begint weer z'n harnas te repareren. Dit geeft hij natuurlijk weer door via telepathie. De premiejager houdt Madarian goed in de gaten. Dan komt Linctus aanlopen.*

Linctus: "Eindelijk! Daar is ons schoothondje! Ik heb je overal gezocht! Elke keer was ik op weg naar de plekken die je zei dat je was, en daar was je dus niet! Heb je die plekken elke keer door elkaar gehaald of zo? Maar nu de reden dat ik je zocht... Hier! het restant van die steen van SoulShatter! Als de soldaten ook maar één teken zien van Amber, dan zullen ze me meteen inlichten. Ik moet er weer vandoor..."

*Linctus geeft het restant van de steen aan Madarian en gaat verder met de opruimwerkzaamheden na de veldslag.

De premiejager heeft alles gezien en gehoord, en sluipt stil weg, zonder opgemerkt te worden...*

Demion en Cassius keken over Leavington heen. Het was ze eindelijk gelukt. De Necros waren verslagen, alleen voor hoe lang. Beiden hadden geen zin om er lang bij stil te staan en keken elkaar lachend aan. “Waar was jij nou heen geweest de laatste paar uur vader?”. Demion sloot zijn ogen en knikte lachend zijn hoofd. “Hoezo? Miste je me al na zo’n korte periode, of kon jij jezelf niet staande houden”. Cassius gaf Demion een zacht zetje “ja ja, leuk hoor”. Even bleven ze stil, ze wisten dat dit misschien wel een moeilijk moment kon worden. Ze hadden namelijk nooit echt goed kunnen praten. Beide wisten ze dat ze ook niet bepaald goed waren in het tonen van echte emotie. Cassius draaide opnieuw zijn hoofd en knakte zijn nek. “Vader, nu dat Raven dood is… wat zal er nu gebeuren?”. Demion draaide zijn hoofd en keek Cassius aan. “Het moment is daar zoon… echt gek dat ik je nu zoon noem en jij mij vader, ik heb jou zo lang niet gezien en jij mij ook niet… maar het moment is daar om eigenlijk weer afscheid van jouw te nemen”. Cassius knikte met zijn hoofd, hij had dit al verwacht. Hij wist dat zijn vader weg moest. Hij moest guardian worden. even keek hij op naar de lucht en wilde wat zeggen, maar werd onderbroken. Op dat moment komt er een bericht binnen van Madarian. Het was goed mis en ze wisten het beiden. “Hoe konden dat soort figuren binnen slippen?!”. Demion schudde zijn hoofd en trok zijn schouders op. Hij had geen idee, maar de Necros was in ieder geval een goede afleiding geweest.

Nadat Linctus van madarian had gehoord dat de steen aan een derde zou gegeven worden was Linctus blij dat hij de steen betoverd had. Hij had een kat in de steen gevangen. Op die manier kon de steen niet meer gebruikt worden om iets anders te vangen. Linctus vond het onverstandig om een steen met zo'n krachten zomaar weg te geven. Alleen iemand met net zo'n kennis van bezweringen zou zoiets kunnen verbreken.

Linctus liep weer verder naar de muur. In de verte zag hij een karavaan met hulpgoederen aan komen. Ze kwamen van de tempel, een teken dat de tempel wist wat er was gebeurt. Linctus begon mee te helpen de lijken weg te slepen en de gewonden weg te brengen.

*Madarian heeft z'n volledige uitrusting gerepareerd, behalve SoulShatter. Als hij die zou repareren, zou die gast hem dan geloven? Madarian gaat weer terug naar de waterput. Hij maakt alvast een speciale constructie klaar.

De avond begint te vallen. Inmiddels wordt deze ook door de soldaten van Linctus in de gaten gehouden. Dan verschijnt de premiejager.*

Premiejager: "Waar is die steen?"

Madarian: "Waar is Amber? Zie ik haar niet, dan geen steen!"

Premiejager: "Doe geen domme dingen of ze gaat eraan!"

Madarian: "Voor zover ik weet kan ze al lang dood zijn! Waar is Amber?"

Premiejager: "Goed... Doe je helm op. Kijk nu schuin naar beneden..."

Madarian: "Het riool... Slim. Veel ontsnappingsmogelijkheden... Oké. Zie je die zak boven de waterput? Daar zit het restant van de steen in, samen met SoulShatter. Trek ik aan dit touwtje, dan valt de zak in de waterput, die niet op het riool is aangesloten. Trek ik aan het andere touwtje, dan krijg je die steen. Laat Amber vrij..."

Premiejager: "Hoe weet ik dat die steen in de zak ligt?"

Madarian: "Hier, leen m'n helm maar even..."

Premiejager(hardop als telepatisch): "SHIT! De steen is echt kapot! Mannen, de draak is vrij! We moeten onze opdrachtgever zo snel mogelijk inlichten! Weg hier!"

Madarian: "Niet zo snel! Amber?"

Premiejager(hardop zowel als telepathisch): "O ja. Laat Amber vrij!"

Als Amber vrij is, pakt Madarian de premiejager beet. Nu zijn de rollen omgedraaid!

Madarian: "En nu wil ik meer weten! Waarom willen jullie die steen?"

Onbekende stem: Omdat ik ze de opracht gegeven heb. Al jaren zijn we op zoek naar die steen, en elke keer is hij net weg als we in de buurt komen! De opdracht: zorg dat die draak niet vrij komt! We hebben gefaald! Die draak zal zeker flinke schade toebrengen... Alles is verloren!

Madarian: Wie is dit, en hoezo is alles verloren?

Onbekende stem: Ik ben een Dark Elf. Craig Unsh'allach is de naam. De draak zal de oorsprong van al het leven vernietigen, en daarmee de wereld! We zullen alles doen om dit te voorkomen, maar of we hem kunnen tegenhouden?

Madarian: Ik wil helpen...

Craig Unsh'allach kapt Madarian af: Kom dan naar de haven van Anchorville. Ik ga alvast terug naar de Dark Elves. De overtocht duurt een dag, en je bent een paar dagen verwijderd, dus het schip moet wel op tijd terug zijn...

Madarian: Igor, ga met de spullen naar de haven van Anchorville! Daar moet je op zoek gaan naar een Dark Elves schip. Ik kom daar naartoe!

Igor: Ja meester! Ik ben daar een dag vandaan, meester!

Madarian laat de premiejager los en zegt: "Op naar Anchorville om een draakje te stoppen..."

Premiejager terwijl hij verdwijnt: "Vergeet die steen niet..."

*Madarian laat de zak met de steen en SoulShatter zakken en ze uit die zak. Amber komt half versuft bij Madarian aan en valt in z'n armen.*

Amber: "Voor ik het wist was ik overmeesterd. Ik heb me nog nooit zo hulpeloos gevoeld..."

Madarian: "En dat allemaal voor deze pokkesteen! Nou ja... dat irritante hagedisje dat er in gevangen zat dan. En hij is door mij los! Ik moet achter die draak aan... Dom, dom, dom! Ik vergeet iets! Gaat het?"

Amber: "Ja, het gaat gelukkig al weer wat beter, en ik begrijp je frustratie. Ik zal die draak nooit vergeven voor wat hij jou heeft aangedaan! Al die littekens! Al dat bloedverlies... Yuck!"

Madarian: "We moeten naar Ambervill. Daar wacht een boot op ons die ons naar de Dark Elves brengt."

Amber: "Met zo goed als niets bij ons?!? Ik zal eerst eens kijken wat we mee moeten nemen. Repareer jij SoulShatter nou maar. Tegen die tijd dat je klaar bent, moet ik voldoende gevonden hebben..."

Madarian: "Is goed, maar voordat je gaat..."

*Madarian zoent Amber eventjes vol op de mond.*

Madarian: "Ik ben blij dat je er weer bent! Ik heb je gemist!"

Amber: "Met boogschieten zeker... Ik ben zo bij je bij de smederij!"

Demion en Cassius rende over straat. Ze stopte ineens en keken rond. Blijkbaar was Amber al in orden, maar waarom werd ze vast gehouden door huurlingen? Ze zouden hun antwoorden wel krijgen als ze Madarian en Amber konden vinden. Hun energie patronen waren goed te onderscheiden in de stad, dus dat zou geen probleem worden. Ineens bedacht Demion zich, dat hij zijn oude vrienden nog niet gezien had. Waar waren de guardians? Even zocht hij de stad af en schrok van de locatie van zijn vrienden. “ze zijn in de ziekteboeg! Dit kan niet goed zijn!”. Ook Cassius vermoedde dit, want het energie patroon van Ryu nam snel af. Ze snelde naar de tenten.

Demion stormde de tent binnen, waardoor een helder licht een ogenblik de tent in scheen. Hij zag de grote Bruce over een bed gebogen, met Tanya aan zijn zijde. In stilte liep Demion richting het bed en ging naast de andere staan. “…gaat hij het redden?” sprak Demion zacht tegen Tanya. Tanya keek even naar de vloer en keek toen met droevige ogen hem aan. “Ze geven hem maar weinig kans…ze…”. Ze werd onderbroken door Bruce die boos bromde “Hij is sterk! Hij gaat het halen”. Demion wist dat onder Bruce zijn harde buitenkant een zacht karakter zat die echt enorm veel om zijn goede vriend gaf. Demion en Tanya liepen even weg van het bed om te praten, toen Demion ineens Odysseus opmerkte aan de andere kant van de grote tent. Blijkbaar ging het ook niet goed met een van zijn vrienden. Odysseus keek even op en merkte nu Demion ook op, die hem even een knikt van zijn hoofd gaf. Hij knikte terug. Als hij klaar was met zijn vriend, zou hij wel komen praten. Hopelijk was ook Madarian verder oke. ze zouden snel weer moeten praten over de situatie.

Cassius was buiten de tent gebleven. Hij wilde niet naar binnen. Hij kon niet onder ogen zien wat hij had helpen veroorzaken. De aanval van de Necros had hij gedeeltelijk helpen coördineren. De gewonden zouden zijn schuldgevoel alleen maar versterken. Hij kneep even zijn ogen dicht om het gevoel te verdringen, maar dat hielp niet. Hij moest met dit voor de rest van zijn leven meenemen. Het bleef stil, maar deze stilte werd al snel onderbroken door de klanken van mannen in pijn. Even balde hij zijn vuist, maar ontspande door het gevoel van een hand op zijn schouder. Snel keek hij op en om en zag een mooie vrouw staan met lang steil haar. “Jij bent Cassius nietwaar?”. Hij knikte en wachtte de reactie van de vrouw af. “mijn naam is Sonya”. Cassius had haar al wat vaker gezien en veel over haar gehoord, maar ze was mooier van dichtbij dan hij zich kon voorstellen. “Wat lijk jij toch veel op je vader”. Cassius wist niet wat hij moest zeggen, maar wist alleen een “oh?” uit te brengen. Ze moest even stilletjes lachen. “wat is er aan de hand met jou… je lijkt in pijn”. Cassius draaide zijn hoofd en keek naar de tent, maar zijn hoofd werd terug gedraaid door de hand van Sonya. “Dat is niet jouw fout… de Necros is de oorzaak van het leed”. “Maar jullie vriend, Ryu is gewond geraakt omdat ik hem niet kon beschermen”. Sonya schudde haar hoofd “Hij wist waar hij aan begon. Jouw komst zou een nieuw tijdperk in luiden. Dit had het orakel voorspelt. Hij deed alles om jouw te beschermen, zelf zijn eigen leven wilde hij geven”. Cassius keek weer naar de tent, maar zijn blik werd opnieuw terug gedraaid door Sonya. “Hij is nog niet dood en hij is sterk. Zijn kansen zijn niet groot, maar hij is een vechter”. Cassius knikte. Toen greep Sonya zijn hand vast, waar Cassius van schrok. Sonya zag dit en moest weer stilletjes lachen. Ze trok hem mee naar de tent en hield het doek opzij. “Ga naar binnen… je hoort nu bij ons”. Cassius knikte en liep naar binnen.

*Na een korte tijd heeft Madarian SoulShatter gerepareerd. Het ging veel sneller dan hij en Amber dachten. Dan ziet Madarian Demion en Cassius met een bezorgde blik over straat rennen richting de ziekenboeg! Amber komt net de hoek om en wil naar de smederij toe lopen, als ze ziet dat hij ook richting de ziekenboeg gaat, en een bezorgde blik heeft in z'n ogen. Vlak voor de opening blijft Cassius staan.

Even weet Madarian niet of hij naar binnen moet gaan, als hij Sonya naar Cassius ziet gaan. Amber komt bij Madarian en slaat haar arm om hem heen en wil praten, maar ook zij ziet wat er gebeurt. Iets later gaan Cassius en Sonya toch naar binnen, en Madarian en Amber volgen zonder een woord te zeggen.

Eenmaal binnen kijken ze rond: De guardians staan rond één bed, en Odysseus staat bij een andere. Madarian kijkt even naar Amber, en zonder woorden gaat Madarian naar de guardians, en Amber naar Odysseus.

Dan ziet Madarian Ryu. De artsen hebben alles gedaan wat ze kunnen, en ze hadden het bloeden gestopt. Madarian kijkt en ziet de gapende wond. Er begint weer bloed uit te stromen, en de artsen zijn allemaal bezig!*

Madarian: "Iedereen! Ruimte maken! Zusters, Artsen! Code rood! Maak de boel klaar voor een spoedoperatie!"

*Amber komt aangesneld bij deze oproep. Madarian heeft genoeg medische kennis om te kunnen opereren, en de artsen hebben hun handen vol aan andere gewonde soldaten. Een chirurg komt er aan gesneld, en kijkt waar de commotie over is, en begint meteen een operatie voor te bereiden.

Madarian en Amber bieden meteen aan om te helpen. Dan begint de operatie. De chirurg zoekt verder naar een gedeelte dat nog niet gehecht is. Amber geeft het gereedschap aan, en Madarian helpt als tweede arts bij de operatie, de rest is druk bezig met de andere zwaargewonden. Na 10 minuten hebben ze het bloeden gestopt, en wordt Ruy weer dicht gemaakt. Ryu is op dat moment weer stabiel, maar nog steeds kritiek...*

Themesius' wonden werden snel en kundig behandeld door een arts die aan was gekomen van de tempel. Hij wist hoe de zwarte magie werkte, en hoe het tegengegaan kon worden. Gekweld keek Odysseus toe hoe zijn broer was toegetakeld. Als hij erbij was geweest, zou hij het dan kunnen voorkomen? Daar wist hij zelf het antwoord al op. Hij zou geen kans hebben gehad tegen de Zwarte Kapitein. In de geheime kamer had hij hulp gehad van Linctus, de Raaf en de runenhamer, maar op het veld had hij niet op die steun kunnen rekenen. Toen bedacht Odysseus zich iets. Hij had zijn wraak op de Zwarte Kapitein gehad, maar het werk had niet afgemaakt kunnen worden. In de geheime kamer waren weer mysteries ontstaan. Wie had de Zwarte Kapitein uit de kamer laten verdwijnen en waarom? Wat was er met Akroma en de man die zij Khamal noemde? En was Akroma eigenlijk? Misschien zou ze willen praten. Odysseus wierp nog een blik op zijn broer, prevelde een oud gebed in de oude bergtaal voor zijn broer, knikte zijn vrienden die om het bed zaten toe, en verdween uit de tent. Onderweg ving hij nog een glimp op van Ryu en de toestand waar hij zich in bevond. Odysseus vond vreselijk wat er met Ryu gebeurd was. In de tijd dat ze samen hadden gereisd had Odysseus de enigzinds verstrooide Ruy een beetje leren kennen, en was om hem gaan geven. Maar zijn hulp zou Ryu en dokter Madarian niet veel verder helpen. Hij was elders nodig.

Op de muur kwam hij Akroma tegen. Over de kantelen geleund stond ze op de stadsmuur over de bossen te staren. Odysseus kwam naast haar staan en keek in dezelfde richting. "Akroma, kun je me wat meer over jezelf vertellen?" Vroeg hij zonder zijn hoofd te draaien.

Linctus keek om zich heen en dacht iets in de verte te zien. Iets bewoog met een grote snelheid in de richting van de stad. Hoe dichter bij het kwam des te duidelijker werd het wie het was. Er was een mager zwart paard te zien met vleermuis achtige vleugels. Op het paard zat een lange magere man met witte haren en een zilveren masker erop. Aan de kleding van de Necromancer danste een paar schedels mee op de draf van zijn beest. Soldaten op het slachtveld bewogen zich richting de necromancer toe en hielden hun wapens in de aanslag.

"Laat jullie wapens zakken!" Bulderde Linctus terwijl hij het veld weer op liep. De Necromancer reed langs alle soldaten. Deze hielden nog steeds hun wapens paraat, maar vielen niet aan. De Necromancer stopte voor de voeten van Linctus en steeg af. "Linctus, waarom maak jij er altijd een puinhoop van?" Zei de Necromancer terwijl hij naar de kapotte muur keek. "Tal'Rasha, hoe gaat het met jou? Misschien als je niet zo bang was geweest had je kunnen meehelpen." Antwoordde Linctus met een serieuze toon. Even daarop kan hij het toch niet laten om even te lachen. Hij omhelst Tal'Rasha en loopt samen naar de stad toe.

"Wat heb ik gehoord over gesmede mensen?" Begint Tal'Rasha tijdens het wandelen. "Een gesmede stel mensachtige? Is het echt waar?" Tal'Rasha kijkt verbaast als Linctus over Akroma verteld. Tal'Rasha had ondertussen het masker afgedaan omdat dit makkelijker praatte. "Maar als die gesmede mensen in deze Dimensie zijn dan moeten we nog meer op onze hoede zijn. We kunnen niet de goden onze geheimen laten weten. Dat zou nog wel eens verkeerd kunnen uitpakken." Linctus knikte. "Je hebt gelijk Tal'Rasha, maar waar ik me meer zorgen over maak is de steen in madarians zwaard. Hoe kan zoiets per toeval gebeuren onder mijn neus? Ik als bedenker van de bezwering om wezens erin gevangen te zetten." Linctus schudde zijn hoofd. "Iemand heeft dit zo geplant en we moeten uitvinden wie." Linctus staarde voor zich uit en liep samen met Tal'Rasha naar de stad.