Madarian, terwijl hij het zwaard wegstopt: "Waarschuwing dit, probleem dat, vijand zus, vriend in nood... Houdt dit dan nooit op?!? Erg lastig om geen rust te kunnen vinden..."

Linctus: "Of je het leuk vindt of niet: je bent en blijft een wapen! Daarvoor ben je gemaakt! Het zal altijd een deel van je zijn. Je kunt er niet aan ontsnappen..."

Madarian: "Weet je wat ik echt irritant vindt? Je hebt nog gelijk ook."

Linctus: "Ik weet dat je het irritant vindt om me gelijk te geven..."

Madarian: "Huh? Zo bedoelde ik dat niet!"

Linctus: "Honger vandaag? Je hapt goed..."

*Madarian kijkt Linctus even schaapachtig aan. Linctus kan het niet langer onderdrukken en schiet in de lach. De anderen volgen. Na die veldslag was het ook wel eventjes nodig...*

Demion moest wel lachen, maar moest van binnen eigenlijk wel even iets onderdrukken. Hij kon Madarian begrijpen, hij voelde met hem mee. Ook hij had laatst ontdekt dat hij niet via normale manier ter wereld is gekomen. Eigenlijk stoorde het hem minder dan hij dacht, net alsof hij het al wist. “Maar dat ter zaken. Je hebt gelijk Linctus, er iets groots gaande. De werelden lijken samen te komen”. Amber krabbelde achter haar oren “waar hebben jullie het eigenlijk over?”. Linctus moest door haar woorden zuchten “waarom begrijpen vrouwen nooit eens iets gelijk?”. Amber was zichtbaar geirriteerd maar Madarian hield haar weer tegen om Linctus een klap op zijn kop te geven. “Rustig aan Linctus, niet iedereen weer zoveel over de omstandigheden als wij” sprak Demion zacht tegen Linctus. Opnieuw zuchtte hij diep, kruiste zijn armen en mompelde wat. Demion vervolgde zijn verhaal om Amber kort te vertellen wat hij dacht. “De laatste tijd komen veel werelden samen. Wezens uit andere werelden gaan heen en komen hierheen, etc. Het is duidelijk dat de poorten en barrières tussen de werelden langzaam verdwijnen. Wat dit voor invloed heeft is nog onduidelijk. Misschien weet, euhm…hoe heet ze Akroma? Misschien meer. Odysseus zal ook wel snel hierheen komen”.

"Die twee liggen nu vast bij elkaar in de tent." Grapte Linctus. "Waarschijnlijk is een vrouw met een hart van staal precies wat een elementaal wil." Linctus keek rond en wuifde een soldaat die langs liep. "Ga naar mijn tent en vraag om mijn persoonlijke spullen. Doe ze maar in een grote zak, zodat ik ze onopvallend kan meenemen." De soldaat keek een beetje verbijsterd naar zijn generaal.

Linctus begon na het wegsturen van een soldaat zijn harnas langzaam uit te trekken zodat alleen de onderkleren overbleven. "Ach ja misschien is dit maliënkolder wel handig." En zo trok Linctus de maliënkolder die hij net uittrok weer aan. Naast hem lag een hoopje blinkend metaal. "Ik hoop niet dat jullie het erg vinden dat ik in vermomming mee ga. Er zijn nou eenmaal wat dingen geïnteresseerd in mij." Linctus lachte even en wachtte op zijn soldaat. Dan kon die mooi het harnas weer meenemen.

Amber loopt naar Akroma toe, wijst naar Madarian en zegt met een knipoog die Madarian niet kan zien: "Ik heb gezien hoe je naar hem keek toen hij terug veranderd was. Als je maar weet dat hij van mij is... "

Madarian loopt vlak achter Amber aan met een rode kop, zegt verlegen "Hoi..." en blijft vlakbij Amber. Ook ontwijkt hij de blik van Akroma voor nu omdat hij even niet weet hoe hij zich moet gedragen...Dat wijfie heeft wel pit zeg, alleen jammer dat die vent van haar er niet uitziet, anders was het wel leuk geweest om er op in te gaan
Dan lopen Madarian en amber de kamer uit.

Een stem klinkt in haar hoofd, en wie het is weet ze niet, maar ze merkt dat het goed is.Hallo allemaal, Demion hier. We moeten praten. De winst is aan ons, maar de vraag is voor hoe lang. Ik heb het vermoeden dat dit enkel het begin van onze problemen was. het is nu nacht en tijd om te rusten. Ik stel voor om morgen middag, wanneer de zon op zijn hoogst staat, op het centrale plein af te spreken. Het is een groot plein in het midden van de stad met een groot gouden standbeeld van een engel, haast niet te missen, mocht het niet vernietigd zijn in de strijd… tot dan.
HOpen dat die vervelende worm van een linctus er niet bij is.
Ow, en dit geeft een leuke gelegenheid om amber te pesten

Ook Odysseus besluit om te gaan. "Het ziet er naar uit dat de rust moet wachten. Mijn 'wijze raad' is nodig. Ga je mee naar het plein, of wil je eerst rusten?" Vroeg hij aan Akroma.

Gedij loopt Akroma achter Odysseus aan, in de hoop dat hij weet waar ze hen moeten.
Bij het beeld aangekomen vangt ze nog net op wat Linctus zegt:"Die twee liggen nu vast bij elkaar in de tent. Waarschijnlijk is een vrouw met een hart van staal precies wat een elementaal wil."

Langzaam loopt ze naar hem toe, en terwijl hij zich aan het omkleden is, trek ze haar zwaard.

"Ach ja misschien is dit maliënkolder wel handig." En zo trok Linctus de maliënkolder die hij net uittrok weer aan. Naast hem lag een hoopje blinkend metaal. "Ik hoop niet dat jullie het erg vinden dat ik in vermomming mee ga. Er zijn nou eenmaal wat dingen geïnteresseerd in mij."Op dat moment legt ze haar zwaard onder zijn keel, en loopt het langste stukje langzaam verder.

fluisteren in zijn oor: "Zo Worm, ben je een beetje jaloers, of kan je het niet hebben dat je iemand ben tegengekomen die slimmer en ouder is, en daarna ook een hele hoop over wat er nu aan de gang is.

Demion heeft geen idee wat dat Akroma type van plan was, maar voor de zekerheid greep hij naar het handvat van zijn zwaard. Linctus keek met een grijns op zijn gezicht op en toen naar Demion. Hij schudde zijn hoofd en liet daarmee blijken dat hij zich geen zorgen maakten. Demion accepteerde zijn beslissing en verminderde zijn grip. Hij keek op naar Odysseus die ook aan kwam wandelen.

"Ga je me scheren met dat zwaard?" Begint Linctus met een rustige stem." Met een draai en een por in de zij van Akroma en weet zich los te wrikken. "Weet je zeker dat je broer de vurige is?" Begint Linctus lachend. Hij pakt daarbij zijn zwaard van de grond op. "Kom dan maar op en laat zien wat je in huis hebt."

"Ehm, ik was wel iets meer van plan"

Een kleine beweging met haard hand laat ook haar tumb loskomen. en met een sprong schoot ze op linctus af.

Linctus voelt iets tegen zijn hoofd raken en valt achterover. Het was de thumb van Akroma die Akroma in haar aanval gooide. "Is dat alles? Je kan met een stokje gooien." Linctus loopt naar de thumb toe en smijt deze terug naar Akroma. "Ik kan me niet voorstellen dat je hier mensen mee kunt verslaan." Lacht Linctus

"Haha, jij kan je wel mee niet voorstellen."
Lachend gooit ze haar zwaard weg, en pakt ze de thumd op.

Langzaam maar zeker, word de thumb groter, en groter. Als hij even lang is is als akroma zelf, stopt ze ermee.

"Nu nog zoveel lachen?"met een kleine beweging van haar hand draait de hele stok richting linctus en stopt op een klein stukje van zijn neus.

Demion kijkt een beetje schaapachtig toe naar het gevecht. hij kon zich niet voorstellen dat ze nog steeds zin hadden om te knokken na het grote veldslag. natuurlijk Linctus kennende was het wel aardig te begrijpen. Toch vond hij de opmerkingen wel om te lachen. de strijdlust blijft en gaat dus nergens meer heen. Demion trok zijn schouders op en plofte op de grond. hij ging tegen het beeld aanzitten en keek met een half oog dicht geknepen naar de twee vechters. Odysseus plofte naast hem neer en greep een stuk brood uit een tas die hij bij zich had. "moet je een stuk". Demion keek naar het aangeboden brood en knikte. Het brood smaakte heerlijk, niet omdat het goed gebakken was of uberhaupt zacht, maar omdat het brood het eerste stukje voedsel was dat ze in een lange tijd geproeft hadden. Madarian en Amber keken beide elkaar aan en moesten wel een beetje lachen om Linctus reacties op Akroma.

Peinzend kauwde Odysseus op zijn brood. Hoewel de opmerkingen over en weer om te lachen waren, was de situatie een stuk minder grappig. Als de twee die hier het meest van leken te weten elkaar in de haren vlogen, konden ze het wel schudden. Het werd tijd dat Odysseus voor vredebewaarder ging spelen. Met enkele snelle bewegingen zette hij de vergrootte Thumb vast in steen. "Zo is het wel weer genoeg geweest. Waarom doen jullie zo tegen elkaar in de eerste plaats?"

"Zo is het wel weer genoeg geweest. Waarom doen jullie zo tegen elkaar in de eerste plaats?"

"Maakt dat wat uit, ik hou er niet van als mensen mij zo beledigen."

Met een kleine beweging korte haar thumb in tot normale lengte, en een korte sprong zorgde ervoor dat ze achter Linctus stond.

Een kleine duw in zijn rug zorgde ervoor dat hij omviel.

"Heb je al genoeg gehad, verraderlijke worm!"schreeuwde ze uit

Odysseus fronste. In het begin had hij ook een hekel gehad aan Linctus, maar in de loop der tijd had hij geleerd om diens opmerkingen van hem af te laten glijden. Blijkbaar had Akroma het er moeilijker mee. Ieder uitlokkertje, iedere opmerking werd beantwoord. En nog nooit had Linctus een prooi gehad die zo snel en venijnig toehapte. Odysseus werd door beiden volkomen genegeerd. Dit lag buiten zijn macht. Blijkbaar moesten die twee helemaal uitrazen voordat ze voor rede vatbaar waren. Er zat niets anders op dan voor publiek te spelen. Dit was niet zijn 'strijd'.

"Wat heb je toch met mij in de rol van worm?" Begon Linctus terwijl hij opstaat. "Kun je niets beters bedenken?" Linctus pakte zijn zwaard en liep naar Akroma toe. Deze sloeg snel met haar thumb, maar deze keer sloeg Linctus het zeer snel weg. "Wat een zwakke krijger ben je toch." Spotte Linctus. Ondertussen voelde Linctus zijn voeten van staal worden.

"Probeer nu nog eens iets tegen me te zeggen." Lacht Akroma. "Je kunt nu in ieder geval gewoon op mijn voeten staan, die zijn nu toch van staal." Antwoordde Linctus nonchalant en hij tikte daarbij tegen zijn voeten. "Ik krijg je wel jij verraderlijke worm." Maar net op het moment dat ze Linctus zou raken verplaatste Linctus zich. Hierbij liet hij Akroma struikelen. "Verbaast?" vroeg Linctus.

"Neuh, niet echt. Ik had al verwacht dat iemand die ruzie zoekt met elven iets meer moet zijn als een gewone krijger. "

Aan alle kant van linctus schieten stalen buizen omhoog, die steeds dikker en dikker worden. Dan schiet er door het midden een stalen punt naar boven, die niks raakt.

"Waar is hij nu weer heen ? " Denk te.

Op dat moment staat er een zwaardpunt op haar keel.

"Nu hebben we genoeg gespeeld." Linctus trok zijn zwaard terug. "We weten allemaal dat vrouwen minder goed kunnen vechten dan mannen, dus dat hoef ik niet de bewijzen." Zei Linctus terwijl hij ook een blik naar amber wierp. "Nu zijn er belangrijkere zaken om te bespreken." Linctus liep terug naar de groep toen hij door een boze Akroma omver getrapt werd. Linctus stond echter gewoon op en liep door alsof er niet gebeurd was.

Demion tikte Odysseus aan. “Volgens mij zijn ze klaar” grapte hij. Odysseus keek op en grijnsde even. “hopelijk zijn ze nu wel voor rede vatbaar”. Demion rolde met zijn ogen “Vertel mij wat, dat hoop ik ook”. Odysseus moest lachen en ging weer staan. Ook Demion stond op en wuifde naar Amber en Madarian om er bij te komen staan. Ook Akroma krabbelde overeind en klopte wat geïrriteerd haar kleren af. “He hallo! We waren nog niet klaar roept ze achter Linctus aan, maar die reageert totaal niet en loopt door naar de groep. Amber liep even naar Akroma toe om haar te helpen, maar je kon aan haar zien dat ze even geen hulp wilde. “Dan niet” sprak Amber en ging naast Madarian staan.

“Dus? Waar wilde je het precies over hebben?” vroeg Linctus met een onderliggende toon. Demion keek hem even zonder emotie aan en begon met zijn theorieën. “Is het jullie de laatste tijd niet opgevallen dat er veel grenzen worden verlegd?”. Iedereen keek elkaar even aan en toen weer naar Demion. “wat wil je nou precies zeggen?”. Demion keek even serieus naar de lucht “De laatste tijd zijn de poorten naar andere werelden, of ook wel dimensies genoemd, makkelijk te doorkruisen. Dit kan maar een ding betekenen…”. Hij pauzeerde op dat zijn zin. Linctus sprong er goed op in “Dat de barrières vervagen?”. Demion knikte, “juist”. Odysseus hief zijn wenkbrauw omhoog “en wat betekend dat voor ons?”. Akroma kwam er ondertussen bij staan en keek vragend de groep rond, waardoor Demion weer aan het woord kwam. “Wat dat betekend is niet precies zeker. Het kan gevaarlijk zijn. Het zou de werelden kunnen vernietigen”. Madarian krabbelde achter zijn hoofd “Vernietigen?”. Linctus knikte “dat kan goed mogelijk zijn”. Demion knikte ook met zijn hoofd “Ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar misschien was de aanval van de Necros een onderdeel van een groter plan”. Amber kon haar mond niet meer houden en stak haar hand op. “Wat is er Amber?” vroeg Madarian. “We hebben ook nog een draak waar we ons zorgen over moeten maken”. De rest keek elkaar aan, en spraken in koor de woorden “Dat is waar ook!”. De draak die verscheen op het slagveld kan er ook iets mee te maken hebben. Odysseus keek even naar de grond en schopte een steentje weg “en wat nu…?”. Demion schudde zijn hoofd “ik heb geen idee, maar we moeten ergens beginnen en misschien geeft het zoeken naar die draak wel antwoorden. Draken zijn al in honderden jaren niet meer gezien, dus kan het haast geen toeval meer zijn”. Linctus en Madarian knikte beide hun hoofd. Akroma sprong tussen de groep “jullie vergeten dat ik ook uit een andere dimensie kom he?”. Linctus rolde met zijn ogen “ga even fijn spelen, de grote mensen zijn aan het woord”. Akroma sprong haast uit haar vel, maar Odysseus probeerde haar te kalmeren. Demion keek nogmaals de kring rond “En wat nu ja…? Ik stel voor dat we stemmen wat er nu gaat gebeuren”.

"Ik zeg volg die draak." Begint Linctus. "Het vervagen van de dimensies kan niet alleen door de Necros komen." Linctus richtte zich nu tot Akroma. "Hoe veel Necros ben jij ongeveer tegen gekomen in de verschillende dimensies?" Akroma antwoorde. "Ik geloof dat ik ze nog in 2 andere dimensies heb gezien." Linctus merkte duidelijk dat Akroma nog boos was. "Hoe dan ook heb ik een sterk vermoeden dat die draak een wachter is. Ik kan het niet bewijzen, maar gezien het formaat, de kracht en de tekens op zijn rug lijkt het er wel sterk op." Linctus zag Madarian naar hem kijken. Het was duidelijk dat hij geen tekens op de rug had gezien. "Wachters bewaken de poorten naar andere werelden." Legde Linctus nog snel even uit. "Dus ik zeg dat die draak volgen verstandig is."

Madarian: "Die draak schijnt naar het land van de Dark Elves te gaan, volgens een Dark Elf genaamd Craig Unsh'allach. Hij zei dat ze de opdracht hadden die steen waar dat hagedisje uit kwam te bewaken. We moeten naar de haven van Anchorville om daar de boot te nemen naar het land van de Dark Elves. Tenminste... Dat is wat die Craig zei. Kent iemand van jullie hem? Is hij te vertrouwen? Ik ga in ieder geval wel die kant op..."

"Volgens mij is er nog wel meer aan de hand, en zijn het niet alleen de Necros" Komt op een venijnige manier uit de mond van Akroma, vooral naar Linctus gericht. "Ik heb het idee dat met zn alle een kant opgaan niet het handigst is. Ik stel voor om ons in meerdere groepen op te splitsen, om zo een betere voorstelling van alles te krijgen.

"Opsplitsen? Dat zou betekenen dat de ene helft van de groep op zoek gaat naar de draak, maar wat doet de andere helft?" Wilde Odysseus weten.

"Ik heb geen idee eigenlijk wat mijn rol in dit alles kan worden" zei Demion, gevolgd door een zucht, “Maar ik weet niet of opsplitsen wel de juiste keuze is”. Hij kijkt even de kring rond en kijkt naar Odysseus “Wat denk jij grote vriend?”. Odysseus sloot zijn ogen en bromde even vanuit het binnenste van zijn keel. Het was duidelijk dat hij even moest nadenken over zijn besluit. Toen keek Demion naar de gene die zichzelf Akroma noemde. “Ik weet niet of de Necros hier achter zit, maar ik weet haast wel zeker dat ze er iets mee te maken hebben. Ze staan er om bekent om wezens uit andere dimensies te halen en te bekeren naar hun kant. en eigenlijk... zou ik wel iets meer over jou willen weten Akroma. ik geen idee wie jij eigenlijk bent, maar jij kwam toch ook uit een andere dimensie?”. Even bleef het stil in de kring. Iedereen leek te wachten op een verlossend antwoord.

"Ik ben niet geboren zoals een normaal mens, maar kom ik samen met mijn broer uit de vuren van Balthor.
We zijn samen de 2 elementen die een smeedvuur maken, en waren door hem bedoel om hem te helpen zijn meesterwerk te smeden.
Waar hij echter niet op had gerekend, was het vurige temperament van mijn broeder, en mijn ijzeren standvastigheid.
"Balthor was het daar niet zo mee eens, en dat is een strijd van bijna duizend jaar geworden, voordat wij hem hebben kunnen opruimen.

Vele duizenden jaren daarna hebben we door allerlei dimensie gerezen, om daar kwade krachten uit te schakelen, en het leven daar weer in de handen van de oorspronkelijke bewoners terug te geven.

Tot een jaar of vijfhonderd toen we een magiër tegenkwamen die de naam Urza draagt. Hij ging onze kracht te boven, en aan het einde heeft hij mijn broer van mij afgenomen.
de laatste vijfhonderd jaar ben ik naar hem opzoek geweest, en een paar uur gelden heb ik hem voor het laaste weer gezien. Echter zoals sommigen van jullie hebben gezien was dat maar van korte duur."Mijn idee is, dat een groep achter de draak aangaat, en een gedeelte achter informatie over wat er allemaal aan de hand is.
Ik heb zelf het idee, dat verscheidene krachten, in verschillende werelden, samen bezig zijn, met het vernietigen van demensies die zij niet kunnen gebruiken.
Het lijkt mij heel belangrijk eerst onze vijanden te kennen, voor je ze met volle kracht tegemoet treed."

Demion keek bedenkelijk naar Akroma. "De laatste tijd ben ik zo veel rare dingen tegen gekomen dat ik eigenlijk nergens meer van opkijk. Jouw verhaal doet mij wel denken aan een oude legende die wij bij de Order hebben... zou dat misschien....en betreft jou menig, klopt het wel. we kunnen niet als een kip zonder kop onze vijanden te lijf gaan. maar aan de andere kant is er ook weinig tijd. alles onderzoeken kost tijd die we niet hebben". Odysseus knikte instemmend, maar had zijn oordeel nog steeds niet klaar.

Madarian hardop denkend:

"Waar wil je beginnen met het verzamelen van informatie? Hebben we andere aanknopingspunten, of gaan we in het wilde weg maar een kant op? Opsplitsen is misschien juist niet hetgene wat we moeten doen. Wat als de vijand dat juist wil? Samen sta je meestal sterker. En wie weet kunnen we ondeweg wel ook informatie verzamelen...

Maar laten we beginnen met welke opties we hebben:
1. Achter de draak aan gaan: we weten ongeveer welke kant we daarvoor op moeten.
2. Achter informatie aan gaan over de dimensies. Waar moeten we beginnen? Hebben we een startpunt?"