"Rustig allemaal, dit helpt niet. En Madarian, wie zegt dat we geen dagen aan het zoeken zijn... of misschien wel weken, of langer naar de juist informatie?! het is nog niet eens duidelijk WAT we precies zoeken, want we weten niet precies wat er gaande is en WIE nou precies WAT doet". Demion werd even onrustig. hij wilde eigenlijk even rusten, want dat hadden ze nog niet goed gedaan sinds het gevecht. hij plofte dus maar met een smak op de grond en ging in de kleermakerszit zitten. Hij zuchtte even en sloot toen zijn ogen, maar luisterde wel wat de rest te melden had.

Madarian: "Ik weet dat, maar als jullie al een gedeelte gehad hebben, dan scheelt dat straks wel weer wat zoektijd. En misschien weet die ene Necromancer Talnogwat iets meer?"

"In mijn ogen is het simpel, een groep gaat vast achter de draak aan, terwijl de rest naar de bibliotheek gaat om informatie te zoeken over de Necros, Over Urza, over de draak, en over hoe er een verbond kan zijn tussen deze wezens, hoe deze bezig zijn alle demensie te vernietigen. En vooral, wat voor vijanden we tegen zouden kunnen komen.

"ik vraag mij af of dit verbond uberhaupt te vinden is in boeken. misschien is deze ontwikkeling te recent om in boeken te zijn opgenomen, hadden jullie dat al gerealiseerd?".

"Daarom wilde ik dus verder gaan zoeken in andere werelden, maar dat idee schuift iedereen hier aan de kant. Desnoods wil ik ook best alleen gaan, ik ben al op zoveel plaatsen geweest."

"Maar dat is ook zoiets, waar beginnen we dan? daarom stelde ik voor het gewoon even te laten totdat we vanzelf meer te weten komen over het geheel. ik bedoel je niet zo af te wimpelen..."

Amber: "We kunnen hier uren over doorgaan. Zullen we ons eerst voorbereiden op de reis? Een soldaat heeft wat proviand voor ons gehaald. Een gedeelte is rotzooi en onhandig, maar pak vast wat jullie kunnen gebruiken. Linctus, welke kant is die ingang op? Als dat dezelfde richting is als Anchorville, dan kunnen we dit verder uitpraten tijdens het reizen? De tijd tikt door, en straks is het misschien te laat..."

Madarian: "Daar heb je ook wel weer gelijk in."

*Amber en Madarian beginnen wat extra proviand bij elkaar te schrapen terwijl ze wachten op. Wat eten en drinken, een paar extra dolken en een paar werpmesjes. Madarian pakt een harnas en stopt deze in z'n speciale rugzak, samen met de rest van de spullen. Akroma ziet dit en is verbaasd dat al die spullen er in passen!*

Akroma: "Hoe krijg je al die spullen in die rugzak? Dat zou nooit moeten passen!"

Madarian: "Cadeautje van m'n vriend de hofmagiër... Ik heb helaas geen reserverugtas bij me voor jou."

"Tenzij je weet hoe de tijd loopt in andere werelden in vergelijking met deze lijkt het me niet heel erg slim om in andere dimensies te zoeken. Wat verwacht je daar te vinden wat we hier niet kunnen vinden? Het is niet mijn bedoeling je af te kraken of weg te werken, maar ik weet niet of het wel zo'n goed idee is, Akroma"

"Ik heb wel een vermoede van wat er in de bibliotheek te vinden is." Begon Linctus. "Ik denk ook dat er niet zo veel plannen instaan van de Necros zelf, maar er is zeker iets te vinden over dimensie reizen." Linctus keek even rond en vervolgde toen hij zag dat iedereen naar hem luisterde. "Voor wezens die in deze wereld geboren zijn is het moeilijk om door een dimensie te reizen. Daarvoor is er een deze dimensie een beperking opgelegd. Het enige wat ik verder nog uit mijn hoofd weet is dat voor de wezens uit deze dimensie je wachters nodig hebt op door een dimensie te reizen. Hoe precies weet ik niet."

Terwijl Linctus de groep rondkeek hoorde hij Akroma alweer zuchten. "Jullie hebben die wachter niet nodig, want jullie hebben mij." Linctus keek geïrriteerd naar Akroma terug. "Snap je dan niet dat het niet over ons gaat?" Snauwde Linctus. "De Necros zullen van dimensie naar dimensie reizen of dit proberen. De enige manier om dit in grote getallen te doen is door middel van een wachter. Oftewel is een wachter het eerste aanknopingspunt voor het achterhalen van hun plannen." Linctus besloot nu de knoop door te hakken. "Ik ga naar de bibliotheek om informatie te zoeken en van mijn part gaan jullie allemaal achter die draak aan."

Madarian: "Een wachter nodig om door dimensies te reizen? Wat als dat vuurspugende beest zo'n wachter blijkt te zijn? Dan hebben we alle informatie nodig die we kunnen krijgen. En aangezien die draak al een flinke tijd in die steen zat..."

Amber kapt Madarian af: "Dan moet het wel langer bekend zijn. En waarschijnlijk heeft een of andere cult dit uitgevonden zoals de Necros, en is het cirkeltje weer rond! Demion, ik stel voor dat jij Linctus helpt met zoeken in de bibliotheek. Schat, jij moet alvast achter die draak aan. Ik ga met Linctus mee om te kijken of ik wat kan vinden over die draak en hoe hij uit te schakelen is. Als je bj de Dark Elves bent, geef dan een seintje. Ik kom dan naar je toe met die rol. Of ik wat gevonden heb of niet."

Madarian: "Miet ik je dan weer missen? Ik wil je bij me hebben!"

Amber: "Weet ik, ik jou ook, maar dit moet gebeuren!"

Madarian: "Ik haat het om je achter te laten, maar het moet maar... Ik ga echter niet langer meer wachten en discuzeuren. We hebben wat dingen te doen!"

*Madarian pakt alles bij elkaar, gaat z'n lijstje met proviand af en ziet dat hij alles heeft. Amber heeft ook alles en blijft bij Linctus totdat hij op weg gaat. Madarian geeft Amber nog even een afscheidszoen.*

Madarian: "Pas je goed op jezelf? Ik wil je weer heelhuids zien."

Amber: "Ik jou ook!"

Demion keek stil toe en liet het gesprek over zich heen komen. hij wilde niet meer spreken, denken of doen. hij wilde...hij wist niet precies wat hij wilde! Even keek Demion verward rond. sinds wanneer is dit? sinds wanneer was hij zijn interesse verloren?! hij liep even een stukje weg van de groep naar een verwoeste fontijn verder op. hij keek over de rand het water in. de weerspiegeling was niet wat hij had verwacht. zijn ogen stonden anders dan normaal. hij keek op naar de lucht, snoof de lucht in van de stad en liep snel terug naar de groep. als de andere het nog niet gemerkt hadden, dan wilde hij er ook niet over denken of spreken. ze stonden haast op het punt om een beslissing te nemen en te vertrekken.

Als de discussie voorbij is, gaat Madarian naar wat over is van de stal. Daar aangekomen, ziet hij de stalmeester en gaat er naar toe.

Madarian: "Ik heb een aantal paarden nodig. Het lot van de wereld kan ervan afhangen!"

De stalmeester herkent Madarian omdat hij Madarian heeft zien vechten. Stalmeester: "Er zijn veel soldaten gesneuveld, dus er is keuze genoeg."

Madarian: Even kijken... Ik, Amber, Linctus, Odysseus, Demion, Akroma zijn er zes. Maar wat als er nog meer mee gaan? Aan de andere kant, ik kan moeilijk wat paarden meenemen en loslaten in de stad. Als er nog meer mee gaan, moeten ze zelf maar een paard gaan halen...

*Madarian kiest 6 paarden uit, waaronder het paard van Odysseus (was goed herkenbaar... ), betaalt ervoor en brengt deze terug naar het groepje. Iedereen kiest een paard uit en stijgt op.*

"laten we dan maar gaan. er is geen reden om te wachten". Iedereen sprong op hun paard en met ze alle hobbelde ze richting de oosterlijke poort.

De eerste regen druppels vielen van de lucht naar beneden. even leek het alsof de hemel moest huilen voor het leed van afgelopen uren. Demion had meer het gevoel dat de wereld niet huilde uit verdriet, maar uit blijdschap.

"nou Linctus, na u"

Linctus trok buiten de poort stevig aan de teugels van zijn paard en draafde met grote vaart weg. "Volgen." Schreeuwde Linctus terwijl het harder begon te regenen. Al gauw was het landschap bedekt in een gordijn van regen. De groep die naar de bibliotheek ging was snel verdwenen uit het zicht van de anderen.

Er was weinig zichtbaar rondom de groep van Linctus, maar het was duidelijk dat ze nu langzaam omringt werden door meer bomen. Langzaam werd het zicht minder belemmerd door de regen. Ze waren nu helemaal in een bos verscholen. Bij een klein beekje liet Linctus de groep stoppen. "Wat er zo dadelijk ook gebeurt, niets doen behalve als ik het zeg." Sprak Linctus de groep toe. "Er zijn verschillende ingangen naar de bibliotheek en elke heeft zijn eigen veiligheidsmaatregelen. Ik kan je dus niet met zekerheid zeggen wat er komen gaat, maar er gebeurt niets zolang je naar mij luisterd." Linctus keek nog een keer de groep door. "Ben ik duidelijk?"

Demion trok zijn schouders op en knikte. "Best Linctus, we begrijpen het... jij bent de baas". Linctus, trok zijn wenkbrauw op "En als je dat maar weet".

*Madarian kijkt even naar boven. Gelukkig voelt hij niets van de regen, maar het regent wel hard. Ook hij vertrekt, gevolgd door de anderen, en rijdt naar het noordwesten, waar Anchorville ligt. Madarian kijkt om zich heen. De stenen lijken wel een soort schild om zich heen te hebben, zo hard regent het. Dit is een wolkenbreuk! Even kijkt hij naar de anderen. Ze hebben aanzienlijk meer last van de regen. Madarian volgt voorzichtig z'n weg zodat de anderen hem niet kwijtraken, en om ervoor te zorgen dat de paarden niet struikelen. De wegen zijn veranderd in modder.*

*Amber volgt Linctus, die z'n gebruikelijke vriendelijkheid weer toont met z'n 'vraag' om hem te volgen. De regen valt wel hard, en al snel heeft ze een soort van regenpak uit haar rugtas gehaald. Het bovenste gedeelte heeft ze snel aangetrokken, maar het onderste gedeelte is wat lastiger te doen op een rijdend paard. Na een paar 'acrobatische oefeningen' die een turnster te paard de eerste plaats zou kunnen hebben opgeleverd, heeft ze ook de regenbroek aan. Linctus heeft alles wel gezien vanuit z'n ooghoeken, vond het erg knap gedaan, maar laat dit niet merken.*

Linctus: "Ben je uitgespeeld? Dan kunnen we wat vaart maken."

*Amber reageert er (met moeite) niet op. Ze gaat wel ietswat sneller rijden.*

Amber, even later: "Linctus, waar blijf je?"

*Linctus schudt even z'n hoofd. Dan komen ze aan bij een klein beekje. De regen is gelukkig minder hard. Dan roept hij Amber terug, want ze was ietswat vooruit gereden. Als Amber terug bij het groepje is, zegt Linctus dat ze moeten doen wat hij zegt. Maar dat hangt natuurlijk van z'n commando's af...*

Linctus keek nog een keer de groep door. "Ben ik duidelijk?"
Demion trok zijn schouders op en knikte. "Best Linctus, we begrijpen het... jij bent de baas". Linctus, trok zijn wenkbrauw op "En als je dat maar weet".
"Mij duidelijk zat in ieder geval"

Met een kleine beweging geeft ze haar paard de sporen, en schiet een stuk bij de rest vandaan.
Dan Ziet ze Mandarian rijden, en schiet ze zijn kant op.

"Moest jij niet de andere kant op, om richting de haven te gaan?" vroeg ze een beetje achterdochtig. "Ik ga in ieder geval met je mee, geen zin om precies te moeten doen wat Linctus zegt"

*Madarian kijkt verschrikt op als Akroma plotseling voor hem verschijnt!*

Madarian, terwijl hij een kaart uit z'n rugzak haalt: "Ben ik verkeerd gereden? Nee toch?"

*Hij stapt af en probeert de kaart te lezen, maar de regen maakt het zeer moeilijk. Dan kijkt hij op z'n kompas. Volgens de kompas rijdt hij de goede kant op. Dan legt hij het kompas neer op een steen, en het kompas begint te verdraaien!*

Madarian, hardop nadenkend: "Magnetisch gesteente! Ook dat nog! Even kijken... Mos groeit voornamelijk aan de noordkant van de bomen... Je hebt gelijk! Dan moet ik nu hier zitten als ik die kaar goed lees... Dan moet ik die kant op... Wat een omweg heb ik gemaakt..."

Odysseus, wiens humeur nu net zo zonnig was geworden als het weer, sloeg met vlakke hand op zijn voorhoofd. "Dit meen je toch zeker niet! Monsters, best! Necromancers, prima! Draken, vooruit! Maar als er iest is waar ik hekel aan heb dan is het aan rijden door de regen!" Mokte hij. Voor het eerst sinds tijden was hij echt compleet uit zijn humeur, en dat liet hij duidelijk merken. Hij reed aan het einde van de groep en maakte zich zo klein mogelijk -voor zover dat ging- op de rug van Roshaf, waar hij de regen verwensingen toemompelde.

Het antwoord van de regen was dat het nog harder ging storten.

Demion trok zijn schouders op en knikte. "Best Linctus, we begrijpen het... jij bent de baas". Linctus, trok zijn wenkbrauw op "En als je dat maar weet". Linctus keek de groep door en zag dat ze allemaal zouden luisteren.

"Nu kunnen we weer vaart gaan maken, want het is nog een paar uur rijden voordat we iets tegenkomen. Is er toch ook maar iets vreemds aan de hand in jullie ogen, laat het direct weten." Linctus ga een ruk aan de teugels en vervolgde de weg.

Demion veegt de druppels van zijn wenkbrauw en probeert door de regen heen te kijken. Het is moeilijk door de hoeveelheid. Gelukkig begint het langzaam minder te worden. Hij is blij dat het paard nu even de kracht op zich neemt om hen voort te bewegen. Zijn benen waren al lange tijd vermoeid en zijn spieren begonnen te trekken, dus een paard was echt een uitkomst. Demion probeerd nog wat door de storm heen te schreeuwen, maar helaas valt dit weg door de wind.

*Madarian krabt zich achter z'n oren. Door die regen kan hij niet al te ver kijken, en het rijden in een bos maakt het nog moeilijker. Hij gaat na even op de kaart gekeken te hebben weer verder, en dit keer wel in de goede richting.*

Madarian, schreeuwend naar de anderen om over het geluid van de harde regen te komen: "Het ziet er naar uit dat we over magnetische rotsen zijn gereden. Daarom zijn we verkeerd gereden. We moeten nog eventjes iets door, en dan linksaf. Dan gaan we weer de goede kant op!"

*Amber hoort Madarian iets verderop schreeuwen.*

Amber: Wat doe je hier in de buurt? Normaal kun je wel goed kaart lezen!

Madarian: Magnetische stenen. En als je dan op je kompas vertrouwd... Maar op de ouderwetse manier gaat het wel. We zijn wel wat omgereden, maar niet al te veel.

Amber, zachtjes lachend: Straks is de wereld vergaan omdat 'de helden' van het verhaal niet kunnen navigeren...

Met zijn hoofd tussen zijn schouders en zijn ogen halfdicht geknepen probeerde Odysseus Akroma, die weer achter Madarian reed, te volgen. In deze stortregen ging dat vrij lastig, en Odysseus' gezicht had bijna niet grimmiger kunnen staan. Onophoudelijk in zichzelf mompelend reed hij achter in de groep van drie. Hopelijk waren ze snel in die stad, of iets beter weer zou ook welkom zijn. Hopelijk was deze tocht snel voorbij...

*Madarian kijkt even achterom en ziet Odysseus en Akroma in elkaar gekrompen van de regen. Dan ziet hij een hele aparte plant: eentje met hele grote bladeren. Madarian stopt even, en hakt twee bladeren af, dichtbij de stengel van de plant. Deze geeft hij aan Akroma en Odysseus als paraplu. Odysseus heeft er wel wat aan, maar is nog net iets te groot voor het blad...*

Madarian, schreeuwend om boven de regen uit te komen: "Ik hoop dat dit wat helpt totdat we bij Anchorville zijn, of de regen op houdt!"

*Na een flink eind gereden te hebben, waarbij het grootste probleem de glibberige wegen waren, komen ze aan bij een oude verlaten hut, die in een dal is gebouwd. Madarian gaat naar binnen en ziet dat het dak van die hut waterdicht is, en gaat naar de anderen toe.*

Madarian schreeuwend: "Het dak is in ieder geval waterdicht! Hier kunnen we wel overnachten!"

*Iedereen gaat naar binnen en kijkt wat rond. het is vrij donker, maar er is inderdaad geen water op de grond. Er wordt een vuurtje gemaakt, en dan valt pas echt goed op dat het hutje al een tijdje verlaten is. Iedereen gaat wat eten en probeert daarna wat te slapen, maar dat laatste lukt Madarian niet. Hij vindt een oud dagboek op een tafeltje en begint te lezen in het licht van een bijna gedoofde olielamp. Dit om de andere zo min mogelijk te storen.*

Maandag: We zijn net aangekomen in onze mooie nieuwe huis. Ik kan niet wachten om de boel hier flink op te knappen.

Dinsdag: De kinderen klagen over vreemde geluiden 's nachts. Zal wel komen doordat ze aan het huis moeten wennen.

Woensdag: Heb ook vreemde geluiden gehoord. Een of ander beest op het dak. Zal wel een vogel geweest zijn.

Donderdag: Karin is zoek! Toen we wakker werden was ze verdwenen! We hebben overal gezocht, binnen en buiten, maar konden niets vinden, behalve wat aarde op de grond, en vreemde sporen buiten, die even later ophielden!

Vrijdag: We zijn naar het nabijgelegen stadje in het westen gegaan. Niemand wou ons helpen! Ze zeggen dat dit hutje vervloekt is! Dat er iets vreselijks is gebeurd in dit huis! Hier woonde vroeger een kwaadaardige heks. Ze hebben haar uit het huis gesleurd, en vermoordt. Ze hebben een taksus stak door haar hart gestoken om haar dood te houden! Het laatste wat ze zei was: "Niemand zal in dit dal veilig zijn! Ik zal vliegend terugkeren en iedereen afmaken!" Sommige hebben een vliegende donkere taksusboom zien vliegen! Dit moet een geintje zijn!

Zaterdag: Johan en Janneke zijn ook weg! En ik heb gezien wat Janneke pakte en door de open haard trok! Een aantal glibberige zwarte tentakels! Ik kan niet naar buiten, want het zit nog steeds op het dak! Ik kan het horen! De zon breekt door! Ik ga proberen te ontsnappen en kom hier NOOIT meer terug!

Na een flink stuk gereden te hebben zag de groep van Linctus een schaduw van een gebouw opdoemen. Des te meer de groep dichter bij het gebouw kwam des te duidelijker werd de functie van het gebouw. Het was een grote hoeve met een kleine palissade eromheen. Aan de gevel van het gebouw hing een schild met een pauw erop. Het was duidelijk een herberg. Linctus gebaarde met zijn hand dat de groep hier zou stoppen.

De regen stroomde uit de lucht terwijl de herbergier naar de poort liep. Hij had de afgelopen weken veel vluchtelingen gezien van de grote stad. Toen hij naar de poort liep om te kijken wie er aan de poort stond stapte hij in een plas modder. Hij hield zijn lantaarn nu verder voor zich uit om meer zicht op het pad te krijgen. Bij de poort aangekomen opende de herbergier de schuif. "Wie is daar en wat willen jullie?" vroeg de herbergier terwijl hij naar een groep ruiters staarde. De voorste was een gebogen man in een oud bruin gewaad. Daarna was een beeldschone vrouw te bewonderen en een geharde stoere krijger sloot de groep af.

Linctus sprak de herbergier toe. "Wij zijn soldaten uit de grote stad en we zoeken een plek om te schuilen." De herbergier leek Linctus niet helemaal te wantrouwen, maar toch opende hij de poort. "Zet jullie paarden maar in de stal en de weg naar binnen vinden jullie wel." Vertelde de herbergier. Terwijl de groep naar de stallen reed sprak linctus de groep weer toe. "Hier dichtbij zijn de bossen van waanzin en daar moeten we zijn. Echter moeten we wachten tot de nacht valt en tot de nacht kunnen we hier blijven." Linctus keek even de groep rond. "Speur maar wat rond en stel een paar vragen over het bos van waanzin. De kans is groot dat een groot gedeelte van de legendes berusten op waarheid. In de loop van de jaren kunnen de veiligheden die zijn ingesteld uitgelopen zijn tot legendes. Aangezien ik niet meer alle veiligheden weet is alle informatie belangrijk." Linctus keek naar de doorweekte gezichten van zijn reisgenoten. "En zorg dat jullie je opwarmen bij het vuur."