"Dit loopt uit de hand." Brulde Linctus naar Amber. Die probeerde Demion nog te overtuigen om te kalmeren. "Wij zijn het Demion. Linctus en Amber. Bedek je mond!" Amber keek wanhopig naar Demion. Deze leek echter niets te horen en was zich aan het oppompen. Een sterk aura was te zien rondom Demion. Linctus wist van de kracht van een Guardian, maar Demion verraste hem toch. Linctus begon nu de aandacht Demion te krijgen. Hij wist dat Demion zo Amber in stukken kon scheuren als hij haar te pakken kreeg. Daarom kon Demion beter zijn woede op Linctus richten. Die kon iets beter tegen een stootje. "Kom dan Demion. Of ben je bang voor mij? Ik zal je afslachten als een beest." Linctus wist niet wat er in gedachte met Demion gebeurde maar dat het een vijand van Demion was, dat was duidelijk.

Demion wachtte af tot de twee om hem heen een beweging gingen maken. Een van de twee deed een stap naar voren en wuifde dat hij moest aanvallen "Kom dan Demion. Of ben je bang voor mij? Ik zal je afslachten als een beest." . Demion wist dat hij iets in zijn schild voerde en wachtte liever af tot een van de twee Ravens zelf aanvielen. Snel keek hij rond. De andere Raven was verdwenen. “ik wist het! Je voert wat in je schild he!?”. Raven kon alleen maar lachen. Toen hoorde hij in de verte een bekende stem. Het was heel zacht, maar hij kon het herkennen. “Dem…ion……w…..ij….h..t…..”. Demion keek snel even om. Hij kon niet zien waar het vandaan kwam, maar het was duidelijk Amber. “Amber? Waar ben je?”. Even flitsten beelden van Linctus en Amber door zijn hoofd. “…maar…wat?” sprak Demion zacht. Toen schoot een zin in zijn hoofd. Een zin die hem even terug bracht naar realiteit. “Het bos van Waanzin, het maakt je gek!” dat waren Linctus woorden, die hij tijdens het ontbijt had vertelt. Ravens omvang veranderde naar een wat kleiner figuur. Snel wreef Demion in zijn ogen, maar snapte er nog steeds niets van. Zijn aura werd langzaam kleiner, hij kalmeerde. Hij probeerde tegen de beelden te vechten. Hij liet zich toch niet zomaar klein krijgen, na alles wat hij mee had gemaakt?! toch hadden de beelden nog steeds de overhand...

Linctus zag de verwarring in Demions houding. Linctus was zich van binnen ook al op aan het pompen tot dit moment. Hij sprintte op de versufte Demion af en werkte hem hardhandig op de grond. Met de hulp van Amber wist hij de lap voor Demion zijn mond te krijgen. Zijn Pupillen werden groter en toen weer kleiner. Hij was gekalmeerd en keek verbaast rond. Het was allemaal verbeelding geweest. Linctus en Amber zakte ook even op de grond. Het was even een heel intens moment geweest waarvan er nog steeds beelden in hun hoofden speelden alleen nu wat minder. Even namen de drie rust om tot hun zinnen te komen. Toen stond Linctus op en gaf Amber een hand om op te staan. "Ik denk dat het belangrijk blijft dat we onze doeken nat blijven houden." Nadat Linctus Amber omhoog had geholpen liep hij naar Demion. Terwijl hij Demion omhoog hielp begon hij de groep weer toe te spreken. "We moeten in beweging blijven. Er is nog 1 uitdaging voordat we bij de ingang kunnen komen." Linctus zuchtte even. De verdedigingen waren flink opgeschroefd in dit gedeelte. De andere ingangen van de bibliotheek hadden makkelijkere verdedigingen. Maar daar was de dreiging van de Necros ook wat minder.

Demion werd eindelijk wakker uit de levensechte droom die veroorzaakt bleek te worden door paase pollen. Hij wreef op zijn achterhoofd. zijn hoofd bonkte hevig. hoe kon hij dit zo ver laten komen? hij schaamde zich een beetje. Hij was altijd de gene die helder van geest wilde en kon blijven ook in panic situaties, maar de laatste tijd leek dat af te zwakken. Hij volgde Linctus dus stilletjes.

Na een flinke tijd door het bos te hebben gelopen zag Linctus geen zwammen meer aan de bomen. Ze waren nu bijna in het hart van het bos. Linctus zijn hoofd had al een tijdje geen beelden gezien en hij waagde het om zijn doek weg te halen. Het bleek veilig te zijn en gebaarde de anderen dat ze hetzelfde konden doen. "Wel effectief zo'n verdedigen niet waar?" begon Linctus. Hij had gezien dat zowel Amber als Demion helemaal ondersteboven waren van hetgeen wat net was geweest. Linctus zelf was door de jaren heen er wel achter gekomen, dat je altijd nog verrast kon worden door jezelf. "Nu zijn we er bijna dus moeten we op onze hoede zijn." Linctus keek nog een keer zijn twee reisgenoten aan. "En maak jullie je niet zo druk. Wij zijn waarschijnlijk de eerste die onvoorbereid door die maatregel zijn doorgekomen. En gezien het aantal lijken hebben het er een heel aantal geprobeerd."

Langzaam liepen ze verder. Linctus zag dat de andere twee zich iets gerust voelde. "We worden gevolgd." Sprak opeens Amber zachtjes. "Minimaal 15 figuren die zich wel heel erg stil voortbewegen." Vulde Demion aan. "Laten we dan maar een cirkel vormen om alle kanten in de gaten te houden." Gaf Linctus als antwoord. Terwijl de drie een cirkel vormden kregen ze stemmen in hun hoofd. Alsof iemand telepathie gebruikte. "Ga nu weg." Klonk het duidelijk in hun hoofd " Ga nu weg. Jullie zullen de wraak van Balrak voelen als jullie je nu niet omkeren." Klonk het weer in hun hoofden. "Laat jezelf zien" Schreeuwde Linctus. "Wij zijn niet bang voor Balrak de slachter." De andere twee keken Linctus aan. Ze waren wel wat gewend maar om te zeggen dat ze niet bang waren voor wat zou komen. De vorige uitdaging had hun toch een stuk angst gegeven. Al zouden ze het zelf niet toegeven. Daarbij spraken de legendes van de gigantische demonische krachten van Balrak. Zonder de magische kracht van Muad was dit een zware strijd.

Gevaar of niet. Demion en Linctus staarde liever dood recht in de ogen dan dat ze zouden vluchten. koppig of moedig, het maakte voor hen niet uit. met 3 ruggen tegen elkaar wachtte ze tot ze meer te weten kwamen over de stem die ze hoorden. "Laat jezelf zien" Schreeuwde Linctus. "Wij zijn niet bang voor Balrak de slachter." Even keek Demion Linctus gespannen aan. Wie weet waar ze mee te maken konden krijgen. als de werelden zowel samen kwamen, dan kon de kans ook bestaan dat ze wezens tegen zouden komen die ze nooit voor mogelijk konden houden.

Toen ze eindelijk de paarden hadden gevonden stegen ze snel op en reden ze snel weg bij de bosbrand. Na enkele uren kwamen ze bij de bosrand, waar ze hun kamp opsloegen. Madarian stuurde zijn dienaar Igor zijn huidige coördinaten, en viel toen meteen in slaap. Ook Akroma ging slapen. Het was nog een paar uur tot de dageraad, en ze hadden hun rust nodig wilden ze morgen op tijd in Anchorville zijn. Odysseus keek nog even om zich heen om zeker te zijn dat de kust veilig was. Hij had het gevoel dat hij bekeken werd. Hij legde een pijl op zijn boog en wachtte. Toen hij een bosje zag ritselen schoot hij meteen. Geen geluid. Langzaam liep hij naar het bosje dat bewogen had. Hij schoof de takken opzij en zag zijn pijl uit de grond steken. Zou hij het zich toch verbeeld hebben? Hij pakte de pijl op en stak hem terug in de koker, en hij liep terug naar het kamp.

Maar halverwege hoorde hij een kil lachje, kort en koud als ijs. Met een ruk draaide Odysseus zich weer om en staarde een minuut lang in het bos. Niets bewoog. Langzaam en met tegenzin draaide hij zich weer om en liep naar zijn geimproviseerde bed. Vijf minuten later sliep hij, maar zijn slaap was onrustig.

"Ik ben niet bang voor jou. Laat jezelf zien." Brulde Linctus naar de ogen in het bos die naar hun staarde. Het was zoals Demion had gehoord een 15 paar ogen. Fel rood keken die ogen naar de drie. Linctus begon in zijn hoofd na te denken over mogelijke oplossingen. Wat was deze uitdaging waar kwam het vanaf. Hadden de legendes hem nog iets wijzers gemaakt. Zo hoorde nu gegrom uit de bosrand terwijl in hun hoofd een stem nog steeds hun waarschuwde om weg te gaan.

"Laat je dan zien" Schreeuwde Linctus boos terwijl het gegrom harder werd. Uit de bosrand kwamen 15 grote grijsblauwe wolven te voorschijn. Wolven van het formaat van een tijger. Met poten die er niet voor onderdeden. Hun vlijmscherpe tanden waren helemaal ontbloot tijdens het grommen. "Wolven?" vroeg Amber hardop. "Zijn dit wolven? Kunnen jullie niets beters verzinnen dan een stel uit de kluiten gewassen wolven?" Sprak Amber spottend. "Denk jij" Antwoordde Demion "Dat na alle dingen die we in dit bos hebben meegemaakt dat dit gewone grote wolven zullen zijn?" Demion klonk geërgerd, maar ook verbaast dat Amber daar niet zelf op was gekomen. Amber aan de andere kant wou zichzelf gerust stellen en wist heus wel dat het zwaar zou worden.

"Laat jezelf zien" Bulderde Linctus terwijl de 15 wolven om hun heen cirkelde. Ze leek nog te wachten op een bevel om aan te mogen vallen. "Zodra jullie stervelingen balrak hebben aanschouwd, is er geen weg terug" Klonk het in de hoofden van de drie. Demion keek Linctus aan met een vragende blik. Gelukkig kon Demion aan de uitdrukken van Linctus zien dat deze een plan had. Met een strak gezicht herhaalde Linctus zijn eis. "Laat jezelf zien. Wij zijn niet bang voor Balrak."

Uit het donkere bos stapte een wolf naar voren die nog een maatje groter was dan de andere. Hij had de grote van een flink paard, maar de scherpe tanden van zijn soortgenoten. Linctus begon snel na te denken wie deze wolf was en al gauw had hij de oplossing. "Dus jij moet Balrak voorstellen?" Antwoordde Linctus spottend. Demion en Amber hielden gespannen hun adem in en hun wapens paraat. "Dat heb ik nooit beweerd klonk de stem van de grote wolf Jullie waren ervan uitgegaan. Maar eerlijk gezegd ben jij ook veranderd in die jaren Linctus." klonk het in de hoofden van het drietal. Demion keek naar Linctus samen met Amber. "Ik denk dat deze uitdaging gemakkelijker is dan de vorige" Antwoordde Linctus op de vragende blikken van Demion en Amber. "Ik ken dit wezen" En hij draaide zich tot de wolf. "Mogen wij doorgang in uw rijk? " Vroeg Linctus beleefd. "Natuurlijk zal ik u de weg niet versperren heer Linctus." Klonk het vanuit de wolf. De wolf keek nu naar een bepaald stuk van het bos, terwijl de andere wolven terug in de duisternis verdwenen. "In die richting is de tempel te vinden. Maar wees gewaarschuwd. In de tempel bevindt zich de laatste test. Ik verlaat jullie nu en wens jullie succes. Tot wederziens" en de wolf verdween ook in de duisternis.

"Laten we dan maar die richting uit gaan." Begon Linctus luchtig en hij liep daar het bos in. Demion en Amber volgde nog nadenkend over wat ze allemaal meegemaakt hadden.

*Bij het zoeken naar de paarden had Madarian nog een blik geworpen in de kuil waar de taxus in stond. Er waren zat skeletten te zien en er lagen ook verse lijken tussen. Hij pakt de olielamp en giet de resterende olie in de kuil, waarna hij het aansteekt.*

*Na het vinden van de paarden zijn Madarian, Akroma en Odysseus aangekomen bij de bosrand. Vlakbij een riviertje stopte ze. Madarian bedentk zich geen moment. Hij begint z'n uitrusting schoon te spoelen en wassen, en daarna neemt hij even een duik in de rivier. Dit om de brandlucht zoveel mogelijk te maskeren. Daarna stuurde hij Igor z'n coordinaten, en viel hij als een blok in slaap. De anderen hadden namelijk al wat kunnen slapen, maar hij niet...*

Midden in de nacht werd Akroma wakker. Odeysseus lag te voelen, en met zijn grote lichaam maakte dat nogal wat lawaai.
Na een tijdje proberen de slaap te vatten staat ze op en loopt naar buiten.

Vol in gedachten verzonken loopt ze het bos in.
Bij een open plek in het woud, ver weg van de hut, bleef ze staan. In het woud liet een ekster haar eenzame schreeuw horen. De schreeuw deed Akroma denken aan de hartverscheurende geluiden van de hel.

Nog steeds in gedachten verzonken, schrikt ze als er een grote gedaante voor haar staat. Dan bedenkt ze zich hoe stom ze is geweest om geen wapens mee te nemen.

Met een ruk werd Odysseus wakker uit zijn nachtmerrie. Hij had gedroomd van schaduwen die hem en zijn vrienden opslokten, zonder dat ze er iets aan konden doen. Dit gevoel van machteloosheid had zijn slaap verstoord en uiteindelijk was hij er wakker van geworden.

Hij wiste het zweet van zijn voorhoofd en keek om zich heen. Madarian lag nog op precies dezelfde plek waar hij in slaap was gevalllen, en snurkte zacht. Akroma was nergens te zien, maar haar wapens wel: zowel de thumb als het zwaard lag bij haar bagage. Maar waar was Akroma zelf? Odysseus kreeg een voorgevoel: onheil. Misschien zat ze in de problemen, en Odysseus kon haar niet in de steek laten. Odysseus sprong op en wekte Madarian. "Madarian, word wakker! Akroma is weg. We moeten haar zoeken." Zei hij snel tegen de ontwakende Madarian en liep al weg om zijn wapens bij elkaar te rapen. Hij pakte ook Akroma's wapens mee, zodat ze zichzelf meteen zou kunnen wapenen als ze haar vonden. Bij de bosrand wachtte Odysseus tot Madarian klaar was.

Madarian wordt wakker geschudt door Odysseus: "Madarian, word wakker! Akroma is weg. We moeten haar zoeken."

*Odysseus raapt daarna meteen de wapens van hemzelf en Akroma op. Madarian draait zich slaperig om. De woorden van Odysseus waren nog niet doorgedrongen. 2 seconden later springt Madarian van ligstand op. Hij is echter te snel opgestaan, waardoor hij half bewusteloos door z'n knieën zakt.

Odysseus is al bezig met het zoeken naar sporen van Akroma. Als hij Akroma's sporen ontdekt, is Madarian voldoende herstelt. Snel volgen ze het spoor van Akroma, wat gelukkig makelijk te volgen is. Dan zien ze Akroma staan. Ze komen dichterbij en Madarian wil net roepen, totdat hij een groot harig wezen met zeer grote voeten bij Akroma ziet staan. Het wezen maakt een kil lachje, kort en koud als ijs. Precies als Odysseus al eerder gehoord heeft. Odysseus heeft echter gehoord dat er meerdere wezens waren.*

Madarian, zodanig dat Odysseus en Akroma het beide kunnen horen: Akroma, laat niet merken dat je bang bent, als je bang bent. Dat zou het wezen kunnen provoceren. We staan links achter je met je wapens.

Odysseus heeft telepathie nog niet echt onder controle, waardoor het vrij hard klinkt...: EN IK HEB MEERDERE WEZENS GEHOORD, DUS BLIJF OP JE HOEDE!

*Net als dat gezonden is, komen meerdere Bigfoot achtige wezens tevoorschijn. Madarian, Akroma en Odysseus zijn omsingeld. De wezens lijken echter niet boosaardig...*

*Madarian kijkt Odysseus even boos aan.*

Madarian: Wil je niet zo hard communiceren? Als ik het zou horen met m'n oren, zou ik nu doof zijn!

*Odysseus kijkt Madarian met een verbaasde blik aan. Wat bedoelt hij nou? Hard communiceren? Hij had het alleen gedacht. Die vraag moet later maar beantwoord worden.

Madarian, Odysseus en Akroma komen rug aan rug te staan. Odysseus geeft Akroma haar wapens terug. Akroma wil haar wapens trekken, maar Madarian houdt Akroma tegen. Het zijn er teveel, en kwaadwillend lijken ze niet, hoewel ze omsingeld zijn. Een bigfoot wijst op een wond van Madarian die nog open is. Wat wil dat wezen nou eigenlijk? Madarian besluit uit z'n verdedigende houding te gaan en te proberen om te communiceren met die wezens.*

Madarian: Wat willen jullie?

*Hij krijgt beelden door van een wond, daarna van een soort krijdenmengsel, dan een litteken. Madarian denkt even na. Zijn dit de helers van het woud? Waren dit die wezens die gewonde mensen en dieren probeerde te genezen? Was dat niet gewoon een sprookje?

Een bigfoot gebaart ze te volgen. Madarian gehoorzaamt. Meer uit nieuwsgierigheid, dan dat hij op z'n hoede is...*

Ook bij Odysseus kwamen de beelden binnen. Hoewel hij de wezens niet kende, leken hun bedoelingen hem duidelijk. Toen een van de boshelers hen gebaarde te volgen liep Odysseus achter Madarian, maar wel met zijn hand op zijn bijl, klaar om ieder moment zijn wapen tevoorschijn te halen.

Onder het lopen dacht hij aan het voorval van het zenden. Voor zover hij wist, had hij nooit kunnen zenden. Waar had Madarian het dan over? In ieder geval zag hij er aardig geïrriteerd uit. Een grap zou het dus waarschijnlijk niet geweest zijn. Maar wat was er dan gebeurd? Had Odysseus zonder het te weten telepathie gebruikt? Hij vreesde dat hij het antwoord wel nooit zou kennen.

*Na een tijdje gelopen te hebben, komen ze bij een aantal grotten. Daar worden meerdere diren verzorgt en zien ze een flink aantal bigfoots. Plotseling stormt er een grote bigfoot van achteren op Madarian af, en stoot deze omver, nog voor iemand anders kan reageren. Dan wordt die bigfoot door iets wat amper te zien is doorboort. Die bigfoot ligt nu zwaargewond op de grond. De andere bigfoots vluchten bang de grot in. Madarian kruipt snel onder de bigfoot vandaan. Odysseus en Akroma staan klaar, maar zien geen enkele bedreiging.*

Odysseus tegen Madarian: "Wat was dat? Waarom viel die bigfoot jou aan?"

Madarian: "Die bigfoot heeft me zojuist gered! Een zo goed als onzichtbaar wezen viel me aan! Blijf op je hoede!"

*Madarian kijkt om zich heen, maar ziet niets... Tenminste... Zit daar wat op die tak in die boom?*

Madarian: "Zien jullie wat in die boom zitten?"

*Het wezen springt nu van tak tot tak weg. Odysseus en Akroma zien vaag iets wegspringen, maar wat het is? Geen idee. Madarian zoekt even in z'n rutas naar z'n speciale helm. Dat wezen is toch ver weg... Gevonden!

Hij hoort een geluid vlak voor zich en kijkt op, recht in het gezicht van het zo goed als onzichtbare wezen! Madarian krijgt een flinke klap, waardoor hij naar achteren valt en schuift richting Akroma en Odysseus. De helm schiet ui z'n hand en rolt ook dezelfde richting op. Dan stormt het wezen in volle snelheid op Madarian af...*

*Madarian ligt op de grond en het zo goed als onzichtbare wezen stormt op Madarian af. Dan komt plotseling een stuk grond omhoog, waar het wezen tegenaan rent. Odysseus had de voetafdrukken gezien. Madarian staat snel op en kijkt in het rond. Waar is z'n helm? Odysseus had deze opgepakt en probeert de helm te gebruiken, maar de helm past niet.*

Madarian: "Bedankt OdyssEEEEEE..."

*Madarian wordt in de rug geraakt door het wezen, vliegt een meter ver en landt weer. Odysseus kijkt naar de helm. Dan geeft hij de helm aan Akroma. Eerst wil Akroma niets weten van die helm, maar Odysseus dringt aan. Madarian voelt iets op hem, maar kan niet zien wat het is! Hij kan z'n voet ergens tegenaan zetten, en geeft het monster een zet. Aan de voetafdrukken te zien komt het monster weer op Madarian af! Dan zwaait er een zwaard vlakbij Madarians hoofd. Een stofwolk volgt, dan gebeurt er niets meer. Madarian kijkt met een angstig gezicht om zich heen. Akroma heeft z'n helm op. Ze stopt haar zwaard weg en kijkt vlak bij Madarians voeten. Madarian schopt in de richting waar Akroma kijkt, en schopt tegen het wezen aan...*

Madarian: "Dat scheelde niet veel... Bedankt. Mag ik wel zo m'n helm terug?"

*Akroma kijkt eerst nog eventjes naar Madarian, doet dan de helm af en gooit deze met een glimlach naar Madarian.*

Akroma: "Handig, zo'n helm waarmee je alles kunt zien en ook overal doorheen kan kijken..."

Madarian: "Dat is alleen zo als je niet de andere stukken van het harnas aan hebt hoor... En dat had jij niet..."

*Madarian zet z'n helm op en kijkt naar het wezen. Het lijkt op een onzchtbare trol! Dat verklaart de kracht van het beest. Madarian kijkt even naar z'n eigen harnas. Wel wat gedeukt, maar het harnas heeft zich goed gehouden. Dan kijkt hij in het rond.

De bigfoot die hem gered had ligt bewegingsloos op de grond. Madarian gaat er naar toe. De bigfoot beweegt z'n hand iets. Madarian begint nu met de wonden te verzorgen en te hechten. De andere bigfoots komen uit de grotten tevoorschijn en kijken aandachtig naar wat Madarian aan het doen is. Na een kwartier is Madarian klaar en de bigfoot stabiel. De bigfoot krijgt ook een helingsdrankje, en het lukt weer om op te staan. Madarian geeft telepatisch door hoe de hechtingen verwijderd moeten worden en dat dit over 30 nachten moet gebeuren. De bigfoots zijn zo blij dat ze de wonden van Akroma, Odysseus en Madarian verplegen en ze een maaltijd krijgen.*

Koude wind en sneeuw waait door en langs zijn mantel als hij in de verte een herberg ziet. Hij komt uit het bos en strompelt door de sneeuw. Hij laat voetsporen na die gedenkt zijn in bloed. Hij strompelt verder en verder tot hij tegen de deur aan ploft. Met een dreun smijt hij de deur open en valt plat met zijn gezicht op de grond. Hij is bewusteloos.

*Linctus, Amber en Demion komen bij een soort totempaal. Dit geeft aan dat de tempel dichtbij is, maar ook dat er gevaar dreigt. Linctus loopt richting de tempel, en al snel komen ze bij de tempel aan.

Linctus gaat als eerst naar binnen, daarna Amber, en als laatst Demion. Linctus loopt langzaam, om z'n ogen te laten wennen aan het donker, als Amber iets denkt te zien bewegen. Meteen staat ze stil. Linctus en Demion begrijpen de hint en blijven ook stokstijf staan. Niets... Ze gaan weer langzaam verder, oppassend of ze de laatste val kunnen ontdekken. Dan ziet Amber dat een standbeeld van een wachter begint te bewegen. Ze staan weer meteen stokstijf staan, en de anderen ook. Het standbeeld beweegt niet meer...*

Amber: Volgens mij zag ik een standbeeld bewegen. Pas op allemaal...

*Linctus en Demion draaien zich naar het standbeeld, en deze begint te bewegen. Het standbeeld gooit z'n speer naar Demion. Dan pakt het beeld z'n zwaard. Amber pakt haar dolken en springt tussen Demion en het beeld in. Het beeld haalt uit naar Amber, die de slag weet af te weren. Daarna blijft Amber stilstaan in een aanvalshouding. Linctus probeert intussen van rechts het beeld te raken. Het beeld valt Amber vreemd genoeg niet meer aan, maar richt zich nu op Linctus...*

Een trol in het bos was tot daar aan toe. Maar onzichtbaar? Daar had Odysseus nog nooit van gehoord. Er moest een verklaring zijn voor de onzichtbare trol, maar Odysseus kon het niet bedenken. De verklaring kwam net voordat ze wilden beginnen aan de bigfootmaaltijd. Mijn excussssessss... Odysseus keek op. Ook Akroma, Madarian en de bigfoots reageerden. Aan de rand van de open plek werd ineens een soort hagedis zichtbaar. Het was een vreemd wezen. Het liep rechtop als een mens, maar had voor de rest weinig menselijks. (Het ziet er ongeveer zo uit.) Pupilloze ogen staarden de groep aan.

Nogmaalsss mijn excusssesss. Het wasss niet mijn bedoeling om dat wezzzen jullie aan te laten vallen. Het wasss enkel te dom om zzzijn taak te vervullen. Siste het wezen telpathisch. Odysseus riep terug. "En wat was die taak dan wel? Ons aan het schrikken maken?" Nee. De taak van de trol wasss om haar daar bij me te brengen. Een gekauwde hand wees naar Akroma.

Zzze komt uit een andere wereld, net alsss ik. Enige tijd geleden veroorzzzaakte zzze een oproer in mijn land en overtrad daarbij de wet, die onzzze grote leider Urzzza heeft ingesteld. Zzze isss een rebel en moet terecht worden gesssteld. Lever haar aan mij uit, en jullie beloning zzzal grootsss zijn...

Odysseus vertrouwde het wezen voor geen cent. Uit de verhalen van Akroma had hij opgemaakt dat Urza geen haar beter was dan Necros, en dat was toch ook geen lievertje. Aangezien de hagedis over Urza sprak als 'de grote leider', was dit een van zijn handlangers die de taak had gekregen Akroma op te sporen. Odysseus draaide zich om naar Madarian en Arkoma. "Wat doen we nu?" Fluisterde hij.

"Laat mij dit maar oplossen. Ik heb eerder met dit soort figuren te maken gehad en weet hoe ik dit moet oplossen."

Zonder dat het zichtbaar is, koppelt Akroma haar wapens af.

"Ow, grote rechter, wie is degene die mij in staat van beschuldiging heeft gestelt. Laat deze persoon nu spreken, of voor altijd zwijgen"

Degene die jou bessssschuldigd, isssss onze grote leider Urza zzzelve! schalde door hun hoofden heen.

"Laat hem dan hier bewijs brengen, of dit voor altijd vernietigen

Onze grote leider heeft geen bewijssss nodig

"In een rechtschapen rechtstaat, heeft iedereen bewijs nodig. Lever mij dit bewijs, en ik zal vrijwillig met U meegaan.

Het bewijssss zal komen, echter, u mag in de tussentijd deze dimensssssie niet verlaten

Langzaam word het wezen weer onzichtbaar, en keert de rust terug op de open plek.

Linctus liep voorzichtig vooruit, om te kijken of het standbeeld hem dan nog zou aanvallen. Op dat moment kwamen de andere beelden ook tot leven en stapte op het drietal af. "Je moet stil blijven staan dan vallen ze je niet aan." Schreeuwde Amber terwijl ze zelf stil bleef staan. Linctus keek Demion aan en haalde zijn schouders op. Ook hun twee bleven stil staan. Even keek de hal vol met levende standbeelden rond. Daarna haalde er een uit naar Amber terwijl de andere naar Linctus en Demion vlogen. Terwijl Linctus een slag met ene zwaard ontweek schreeuwde hij naar Amber. "Het lijkt niet te werken. Misschien moeten we ze toch gewoon verslaan in een gevecht." Linctus moest daarbij wel eerlijk bekennen dat hij wel weer zin had in een goed gevecht.

Eerst heerste er een ongemakkelijke stilte. Het wezen was verdwenen. Na ongeveer een minuut sprak Odysseus Akroma er op aan. "Wat was dat voor iets?" "Een Desann. In de thuisdimensie van Urza worden ze reizende rechters genoemd. Ze krijgen misdadigers aangewezen door de wet. Ze sporen hun doelwit op en voeren het oordeel ter plekke uit. Tenminste, als de misdadiger zich niet op de goede manier verdedigt, zoals ik net deed. Maar als hij met bewijzen aankomt heb ik een groter probleem. Zo'n oordeel is iets wat je liever niet meemaakt. De meeste wezens doen het dan ook niet meer dan een keer. Maar voor nu zijn we veilig." Zei ze op serieuze toon. Op een veel lichtere toon vervolgde ze: "Nou, ik heb honger. Waar is dat bigfoodeten?"

Demion keek Linctus en Amber aan en ze bleven daarna weer dood stil staan. “probeer niet te ademen” fluisterde Demion de andere toe. Ze knipperde een maal met hun ogen om te bevestigen. Het bleef even stil in de gang vol stenen krijgers en het leek dus te helpen. Het getij zou weldra keren, toen een stofje naar benenden dwarrelden en de neus van amber vond. Demion kon aan haar gezicht zien dat ze heel veel moeite had de kriebel te onderdrukken. Toen zag hij ineens flikkerend licht aan het einde van de gang. Het moest een uitweg of iets dergelijks zijn. Met zijn ogen wees hij naar het licht, dat haast niet anders dan veroorzaakt werd door kaarsen, zodat de andere twee het ook op merkte. “Op 3…” fluisterde hij opnieuw. Opnieuw knipperde de andere met hun ogen om te bevestigen. “…1…2…”. Amber hield het niet meer en nieste keihard en riep snel “3!” waarna ze direct door de gang naar het licht sprintte. De beelden sprongen tot leven en vlogen naar Amber toe. Gelukkig volgde Linctus haar op de voet terwijl Demion de achterhoede in de gaten hield. Linctus beschermde Amber door tegen een beeld aan te beuken die net wilde uithalen. Het beeld viel om en klapte in duizend stukjes. Succes! Amber had het einde van de gang bereikt en Linctus volgde al snel. Demion weerde snel nog een paar klappen af en sprong door de deuropening van de gang naar de verlichte kamer. Snel keek hij om en kon opgelucht adem halen, wanneer hij ziet dat Amber en Linctus de twee zware deuren dicht duwen en vergrendelen. Demion staat snel op en kijkt Amber aan, waarvan het gezicht wit wegtrok. Linctus keek nu ook over Demions schouder en zijn ogen werden ook groter. Demion zuchtte en wist dat het te makkelijk leek. Hij draaide zich om en zag dat hij in een grote hal stond. Het plafon reikte zo een meter of tien. Maar hij kon niet om het feit heen dat er een grote groep stenenkrijgers rondom de hal stonden. Hoeveel waren het er bij elkaar, 50…80…100?! Toen wees Linctus naar de deur achter de stenen krijgers “Dat moet de ingang zijn naar de bibliotheek”. Amber en Demion lieten een zucht vallen. Het overduidelijke gevaar was altijd een indicatie voor Linctus geweest en jammer genoeg had hij dit maal weer gelijk.

Linctus begon met getrokken zwaard om zich heen te kijken. Er was duidelijk een gigantische overmacht, maar hij wist zeker dat ze met hun drieën dit wel aankonden. Bij de slag om Leavington hadden ze toch niets anders gedaan. Constant tegen een overmacht opvechten was Linctus zijn hele leven wel gewend, maar de groep had hun deel ook wel gehad. “We kunnen hier kort over zijn.” Lachte Linctus even. “Ik denk dat de oplossing voor deze uitdaging voor de hand ligt.” Demion greep ook naar zijn wapens terwijl Amber haar boog spande. De stenen krijgers leken zich op een afstand te houden, maar dit zou snel veranderen.

“Gaan we nog een soort van plan maken of kijken we wel hoe het loopt?” Begon Amber, maar het enige wat ze zag was Linctus en Demion die op de menigte afrende. Schijnbaar konden ze niet wachten.

Linctus liet zichzelf vallen en glee toen een van de krijgers omver. Terwijl deze viel stak Linctus zijn zwaard erin en zwaaide zichzelf weer omhoog. De krijger viel wel op de grond, maar stond weer op. Linctus liet zich niet kennen en sprong met grote kracht tegen de borstkast van een krijger aan. Hierbij plantte Linctus zijn zwaard in de torso van de krijger. De stenen vijand viel op de grond en brak in tuisende stukken. Deze vormden zich echter weer samen zoals de gargoyles dat in Leavington ook deden. Echter werd de krijger weer hersteld in een nis van de muur. Hier bleef de stenen krijger roerloos staan.