Amber: "Wat?!? Zie je wel dat dit zeer gevaarlijk was! Wat is er precies gebeurd?"

*Demion vertelt, terwijl hij op adem probeert te komen, precies wat er is gebeurd, voor zover hij het zich kan herinneren.*

Amber: "Eén ding heeft die Gaia of wat het dan ook was wel goed gezien. Je bent erg verandert. Maar wat we gaan doen is slecht? Wat is slecht? Dat we die zwarte draak gaan stoppen? Dat we ons in die strijd gaan mengen? Oeps... Weten jullie ook niet. Dom... Ben wel benieuwd naar die wachter. Maar wat als die wachter ons probeert te stoppen?"

Linctus slaat z'n ogen naar de hemel en zegt: "Kun je nooit je waffel houden?!? Ik wordt gek van je!"

Amber: "Kun je dat nog worden dan? Ik dacht dat je dat al was..."

*Linctus kijkt Amber even strak aan. Die opmerking had hij niet verwacht. Amber probeert intussen met Madarian in contact te komen.*

Amber: Hoi lekker ding... Hoe is het? Zijn jullie er al bijna? Als het goed is moeten jullie al land zien.

Madarian: We hebben iets vertraging opgelopen. In m'n slaap heb ik een plasmaschot afgevuurd, en heb de voorste mast geraakt...

Amber zend en praat dit keer tegelijk: WAT?!? Dat is nog nooit eerder gebeurd! Iemand gewond?

*Demion en Linctus kijken naar de uitbarsting van Amber. Ze willen weten wat er is gebeurd, maar Amber beantwoord hun vragen niet, en steekt haar hand op, om aan te geven dat ze moeten wachten...*

Madarian: Gelukkig niet! Geen gewonden. Ik heb in m'n dromen bezoek gehad van een Desann. Een van die wezens die achter Akroma aan zit. Ik vertel je de rest wel als jullie hier zijn...

Amber: Is goed. Hoe lang gaat de reis nog duren?

Madarian: Nog zo'n zes uur... Ik hou van je!

Amber: Ik ook van jou! Tot straks!

Amber: "Madarian heeft een plasmaschot in z'n slaap afgevuurd op het schip! Geen gewonden, maar de voorste mast is beschadigd. Ze zijn pas over zo'n zes uur bij land. Voor het eerst in al die tijd heeft hij een plasmaschot in z'n slaap afgevuurd. Hij richtte op een of andere wezen dat een Desann heet of zoiets. Eentje die achter Akroma aan zit..."

Demion ging rustig staan en keek over de vloer terwijl hij nadacht. Zijn bewegingen werden gevolgd door Linctus die hem bestudeerden. Opeens kwam hij tot stilstand en keek op. “Of ik nou veranderd ben of niet dat doet er nu niet toe. Ook geloof ik niet dat Gaia persoonlijk met mij gesproken heeft. Het zou misschien ook verstandig zijn om ons binnenkort weer samen te voegen met de anderen. Ik vraag mij af hoeveel we hier nog kunnen vinden tussen deze boeken, we weten namelijk niet precies waar we naar zoeken”. Linctus knikte lichtelijk toestemmend en stond ook langzaam op. “misschien moeten we rusten. Dit ritueel heeft ons beide veel kracht gekost”. Amber en Demion knikte terug, maar Demion greep daarbij direct naar zijn voorhoofd. Amber zag dit en ondersteunde snel zijn lichaam en pakte zijn arm beet. “Wat is er?”. Demion duizelde enig sinds op zijn benen en de pijn in zijn hoofd leek erger te worden. Wat er toen gebeurde had Demion niet verwacht…

(Demion zakte ineen en Amber probeerde het zware lichaam van Demion op tafel te rollen voor hij viel. “Ik wist niet dat hij zo zwaar was! ugh!”. Linctus rende direct naar har toe en hielp haar. “Wat gebeurd er Linctus? Is het de wachter?”. Linctus schudde zijn hoofd “Ik heb echt geen idee, laten we het hopen”. “Ik haal hulp voor de zekerheid” Amber rende naar de deur en schreeuwde hard door de bibliotheek om een medicus, waardoor vele koppen omdraaiden en haar enig sinds boos aankeken, gevolgd door hun vinger tegen hun lippen. “Een… Medicus… Nu!” schreeuwde ze opnieuw). toen gingen Demions ogen dicht

Snel keek hij om zich heen. Hij stond weer in Leavington, wat branden. Het branden niet zoals na de slag met de Necros, maar letterlijk tot de grond afgebrand. “Wat was hier gebeurd?” hoorde hij zich zelf hardop denken. Hij liep verder en keek met afschuw naar een hoge stapel brandende lijken. De kraaien vlogen erboven, wachtend op het gebakken vlees. Demion keek opzij en schrok even toen er een man naast hem stond, de wachter. “Dus jij wilde mij spreken Demion?”. Hij was al iets van zijn schrik bekomen en keek de wachter strak aan. “Waar ben ik?”. De wachter reageerde niet op zijn vraag en deed een paar stappen naar voren. Demion keek even rond en volgde hem “Jij hebt mij vorige keer naar een andere dimensie gestuurd en ik had wat vragen over de laatste ontwikkelingen”. De wachter keek even rustig rond en keek aandachtig naar de stapel lijken. “Wat wil je dan?”. “Antwoorden natuurlijk!”. De wachter liep verder naar de stapel tot hij er vlak naast stond. “Ik weet wat er speelt Demion”, waarna Demion snel dichter bij kwam en afwachtend naar hem keek. “jij en je vrienden zullen de werelden vernietigen”. Demion keek boos “We proberen de wereld te redden! Wat gaan wij dan doen dat jullie niet bevalt!”. De wachter keek nu bewonderend naar Demion “Jullie moeten echt een impact maken op Gaia wilt zij mij persoonlijk blijven sturen. Het feit is dat het grote visioen het voorspelt heeft”. “Dat proberen wij juist te voorkomen!” kwam er uit een nog wat gekalmeerde Demion. De wachter lachte “Oh echt?” en schopte met zijn voet tegen de stapel lijken. De stapel viel om en een hoop lijken schoven over straat. Demion sprong iets naar achteren en zijn ogen werden groot. Tussen de lijken lagen zijn vrienden, de guardians. Ryu, Bruce, Sonya en Tanya. “Wat is dit!?” sprak Demion verontwaardigd uit. De wachter draaide zich om “We zitten nu in het visioen. Ik wist geen betere manier om je het te laten zien”. Demion keek rond en werd nu kwaad in plaats van boos “Wie! Wie heeft dit dan gedaan?!” De wachter keek hem bedenkelijk aan en wees naar het plein verderop. Demion rende direct weg in de richting van het plein.

Na enige tijd stond hij op het grote plein en kwam tot stilstand. Zijn verbazing werd groter na wat hij zag staan. Midden op het plein stonden enkel een select groepje mensen. Niet zomaar mensen, maar bekende. Hij herkende direct het grote gestalte van zijn nieuwste beste vriend, Odysseus. Naast hem stonden ook Linctus, Cassius, Madarian en Amber. Hij begreep het niet en keek opzij. Daar stond de wachter weer. “Zie je nou?”. Demion schudde zijn hoofd “dit bewijst niks”. Opnieuw keek de wachter hem serieus aan en wees naar het dak rechts van hem “Oh nee?”. Op het dak stond een bekende verschijning alsof hij weer in een spiegel keek. Het persoon had een vrouw beet, dat tegenspartelden. Ze probeerde de schreeuwen, maarhaar strot werd dicht gedrukt. Het persoon greep zijn wapen en stak dit door de vrouw heen, die gelijk veranderde in een lappenpop. Demion keek naar de wachter “maar dat ben ik niet…dat is…dat is…”. De wachter knikte met zijn hoofd “Dat is Deimos”. Demion schudde met zijn hoofd “Dat kan helemaal niet, Deimos is niet meer. Hij is een deel van mij geworden!”. De wachter zuchtte diep “Je ziet toch zelf wat de toekomst brengt, dus blijkbaar is hij toch niet weg”. Demion rende naar de personen op het plein, maar deze leken nu bevroren. “Het is een visioen Demion, je kunt hier niks doen”. Demion realiseerde dat nu ook en draaide zich naar de wachter “Hoe kunnen we dit dan voorkomen?”.

*Odysseus was door het plasmaschot heen geslapen, maar Akroma komt naar Madarian toe.*

Akroma: "Pas je op met wat je doet?!? Straks laat je ons nog zinken!"

Madarian: "Ik zou blij zijn als we aangekomen zijn en de anderen zich dan ook bij ons kunnen samenvoegen."

*Een matroos hoorde dit, en gaat snel naar de kapitein om het door te geven. Als de kapitein dit hoort, fluistert hij wat commando's in het oor van de matroos, die alle anderen inlicht...*

---

*Amber wordt erop gewezen dat dit een bibliotheek is, en dat ze stil moet zijn. Daarop pakt Amber een van haar dolken, en houdt dit bij de keel van een van de medewerkers.*

Amber schreeuwt: "Dit is een noodgeval! Haal een arts, of er gaan koppen rollen als m'n vriend het niet overleeft!"

*Dan laat Amber de bange medewerker los, en die gaat weg. Amber gaat terug naar Demion. Even later komen er een paar wachters aan met een arts. De arts gaat naar Demion, de wachters gaan op Amber af.*

Wachter, zachtjes: "Je bent onder arrest!"

Amber overmeestert de wachter. houdt hem in een houdgreep en zegt hard: "Als er meteen gereageerd was op m'n hulpgeroep om een arts, was het helemaal niet nodig geweest!"

Linctus: "Ik moet Amber jammer genoeg gelijk geven. Laat haar gaan, en ga terug naar jullie posten."

*De wachters gaan met tegenzin weer naar hun posten.*

Linctus: "Je bent wel gauw op je teentjes getrapt."

Amber: "Als het om m'n vrienden gaat, dan doe ik alles!"

"Dat is niet nodig" begon Linctus. "Hij is niet in levensgevaar." Linctus liep met amber naar Demion toe. "Zijn hartslag is rustig en regelmatig." Begon Linctus. "Als hij op sterven lag door zijn gedachte, dan zou hij er onbewust tegen vechten en zijn hartslag omhoog gaan." Amber vertrouwde op Linctus, maar een gedeelte bleef toch wantrouwen. "Hoe kan iemand in het hoofd van Demion komen?" Begon Amber. Ze wist ook niet waarom ze het aan Linctus vroeg, maar misschien wist Linctus iets. "Dat is heel erg simpel. Er hoeft eigenlijk maar een voorwaarde voldaan te worden. De persoon die je wilt hebben moet de kracht niet meer hebben om je te weerstaan." Linctus keek nu naar Demion. "Oftewel de strijd heeft Demion zo uitgeput dat hij makkelijk prooi werd." Nu keek Linctus weer naar Amber. "Maar ik zal hem voor je in de gaten houden. Dan kun jij ondertussen een arts zoeken als je daar rustiger van wordt."

Opeens kwam Shiyu erbij en gaaf aan Linctus een pakketje. Zonder iets te zeggen loopt hij glimlachend weg. Linctus doet het pakketje open en zit een brief en een klein flesje met gele vloeistof. In het brief stond: '' Voor Demion ''. ''' .drow regoh galstrah ed sla nekiurbeg neellA '''

Linctus stopt het flesje weg in zijn gewaad. Voor nu nog niet nodig. Demion is nog stabiel. dacht Linctus bij zichzelf en hij ging bij Demion zitten. Dit soort magie waren in eeuwen niet meer gezien. Een goeie oefening dus. Linctus had het gevoel dat ze steeds zwaardere uitdagingen zouden krijgen.

De wachter liep richting de dode vrouw op de grond en keek om naar de afwachtende Demion die hem intens aankeek om een antwoord te ontvangen. “Demion, de toekomst staat gelukkig nooit geheel vast en kan altijd nog veranderen. Helaas hebben jullie acties van de laatste tijd geen veranderingen gebracht, zoals je ziet en zal voorlopig dit jullie toekomst zijn”. Demion fronste zijn wenkbrauwen “Oke, dat Deimos terug kan komen dat is een ding, maar je gaat mij echt niet laten geloven dat Odysseus, Madarian, Linctus en Amber zich inlaten met het vernietigen van de wereld”. De wachter trok zijn schouders op “Zoals je ziet…” waren zijn enige woorden. De omgeving veranderde en werd licht, alsof ze op de wolken stonden. Demion keek rond, maar was niet verbaast meer. De wachter gooide weer zijn blik naar beneden en wees door de wolk naar de grond. “Daar zitten jullie momenteel. Jij, Linctus en Amber”. Zijn vinger en de wolk bewogen gezamenlijk opzij “Je vrienden zijn daar en moeten naar deze stad hier”. Hij keek weer op naar Demion en knikte bedenkelijk zijn hoofd. “Gaia vroeg mij jullie te helpen, waarom weet ik niet. Zij is de gene die deze visioen heeft gekregen en dus snap ik niet waarom ik jullie uberhaupt help”. Demion zuchtte even “waarom ben jij zo zeker van je zaak dat wij ons laten verleiden door de duisternis?”. De wachter keek toen Demion aan alsof hij dacht, ik heb je nu. “Omdat jij je al eens met duisternis hebt ingelaten en ik voel dat je het enig sinds mis, nietwaar?”. Demion keek om zich heen om oogcontact te vermijden. Hij kon het niet verbergen voor de wachter, laat staan voor zijn vrienden. Nu keek Demion weer in de wachters ogen “Ik moest toch wat doen om in die hel dimensie te overleven?”. De wachter bekeek Demion nog eens goed “Wat je hebt gedaan is mij een raadsel en ook niet mijn zorg. Mijn zorg is het beschermen van de barriere van deze wereld. Jammer genoeg ben jij ook je plaats vergeten”. Demion volgde het verhaal ineens niet meer. “…waar heb je het over”. De wachter begon zacht te lachen en hoesten even omdat het leek alsof hij zich verslikte. “Demion, Demion toch. Jij snap het nog steeds niet he? Nou laat mij je dan maar even inlichten”. De achter sloot zijn ogen waardoor de wereld om hen heen zwart werd. Hij opende weer zijn ogen en ineens stonden ze in het midden van een woud. “Demion, je hebt natuurlijk al gehoord hoe de guardians zijn ontstaan he, maar weet je ook wat doorvoor was?”. Demion schudden zijn hoofd en bleef de wachter strak aankijken. “Dat dacht ik al” vervolgde de wachter. “Eens in het begin toen deze wereld werd gemaakt met behulp van Gaia werden er wachters opgesteld om het te beschermen tegen binnenvallende godheden. Op een gegeven moment werden we aangevallen door een van de machtigste en tegen strijdende godheden. En daar was jij! Laten we het maar een van zijn elite soldaten noemen, nou ja in ieder geval jou energie die hielp bijna deze wereld te vernietigen”. De wachter keek Demion nu afvragend af alsof hij een tegenreactie verwachte die niet kwam. Hij keek even rond “Na de strijd, die wij net op de rand van verlies gewonnen hadden, werd jij achtergelaten door de andere godheid. Jij had gefaald en moest boeten. Gelukkig voor jou was Gaia vreedzaam en gaf jou een aanbod, jij accepteerde en werd een van haar beschermers. Helaas botsten jou eigenschappen en aanwezigheid, na eeuwen en eeuwen van dienst, met de andere wachters en kon Gaia niks anders doen dan jouw energie te gebruiken om iets anders te maken en dan jou een andere taak geven. De energie die de oude jij ooit eens had werd verbogen, waardoor de energie ontstond om het orakel te maken, maar ook ingewijde guardians te voorzien van kracht. Zelf Raven werd gemaakt uit jou oude energie en daarom is hij zo verbonden met jou”. Demions oren sponnen in het rond van het verhaal, hij kon het haast niet geloven en wist nog net de woorden uit te brengen “en toen?”. De wachter lachte weer zacht “en toen? Toen werd dat smerige beetje, dat restje wat over wat omgevormd tot de energie dat jij nu bezit. De energie die je voorgangers hadden. Ook jij was dit, maar omdat je telkens stierf werd ook je krachten opnieuw in de wereld gebracht snap je?”. Demion snapte precies wat hij bedoelde. Hij was maar een gerecycled stukje afval? “Dus ik ben afval?”. De wachter knikte “dat klopt Demion, maar wel een krachtig stuk afval dat tot op heden vaak genoeg de sterfelijke vlakte heeft geholpen op de rand van de ondergang. Omdat jij natuurlijk ook niet van hier was, begon er een tweestrijd in je zelf, waardoor uiteindelijk Deimos ontstond. De rest is, nou ja letterlijk, geschiedenis nietwaar?”. Even wist Demion niet of de wachter nou echt de waarheid sprak of dat hij gewoon niet wilde helpen en hen op het verkeerde been wilde brengen. “Ik moet terug naar mijn vrienden… ze zullen ongerust zijn”. De wachter lachte “ik ben blij dat je nieuwe vrienden hebt gevonden Demion. Jij was ooit eens mij beste vriend, maar nu zal dat nooit meer komen”. Even bleven de twee stil, mar de stilte werd onderbroken door de wachter “zodra jullie die draak hebben vernietigd dan zullen jullie een mogelijkheid vinden om meer te weten te komen en eventueel te reizen tussen dimensies”. Demion knikte om hem te bedanken en draaide zich om. Hij liep de andere kant op “ik moet gaan. We gaan een draak vernietigen”.

Demion gooide zijn ogen open en ging strak overeind zitten. Hij keek opzij en daar zat Linctus op de grond, omdat hij was geschrokken van het overeind springende lichaam. “Demion…gaat het?”. Demion knikte en voelde aan zijn achterhoofd, dat lichtelijk na bonsden. “Waar is Amber?”. Linctus weer naar de grote deur “ze is even weg, ze was een arts halen”. De deuren vlogen open en daar was Amber die naar binnen stormde naar Demion. “Ik kreeg ineens een vreemd gevoel dat je wakker was… ik weet niet hoe, maar ik wist het”. Demion ging staan en rekte zich uit “ik heb in ieder geval wat antwoorden…en lekker bij kunnen slapen”. Amber liep naar Demion toe en keek even naar zijn gezicht. "wat is er?" vroeg Demion. "Je ziet er anders uit". "Anders?". Amber knikte, maar dat terzijde, wat is er gebeurd?". "Ja Demion wat is er gebeurd?" vroeg Linctus nu ook bedenkelijk. Demino ging weer zitten en vertelde met een wat twijfelende stem het verhaal van de wachter zijn hun woorden wisseling.

*Er gebeurt niet veel bijzonders meer op het schip. Na zo'n zes uur gevaren te hebben, komt het schip met Akroma, Madarian en Odysseus aan bij de Dark Elves. Akroma en Madarian kijken hun ogen uit. Wat een fort! Muren hoger ed dikker dan die van Leavington, de verdediging is uitstekend geregeld. Katapulten, ballista's, boogschutters, zwaardvechters... Als de veldslag tegen de Necros hier was gevochten, dan waren en veel minder gewonden gevallen...

Terwijl Madarian en Akroma om zichheen kijken, komen er wachters richting het schip. Eén teken van de kaptein laat ze echter doorlopen, maar Madarian en Akroma hebben het teken niet gezien.

Inmiddels is de bemanning begonnen met het uitladen van de goederen. Een paar simpele kranen staan bij de haven om ze daarbij te helpen. Madarian krijgt een idee. Odysseus is nog steeds aan het slapen, en moet toch uit de boot komen...*

Madarian: "Akroma, wil je eventjes helpen om Odysseus naar dat luik te tillen? Dan kunnen we die kraan gebruiken."

Akroma: "Hem optillen? Dat gaat onze ruggen kosten!"

Madarian: "Daar heb je gelijk in. Ik weet al wat, maar vertel het hem niet als hij wakker wordt..."

*Madarian duwt Odysseus van z'n hangmat af. met een flinke klap komt hij op de vloer neer. Dan begint Madarian Odysseus te rollen, maar dat gaat moeilijk in z'n eentje.*

Madarian: "Akroma, kun je eventjes helpen?"

*Akroma helpt met tegenzin, want ze weet ook wel dat er geen andere mogelijkheid is om Odysseus van boord te krijgen. Als ze bij het luik zijn, legt Madarian een net op de vloer. Dan rolt hij samen met Akroma Odysseus het net in. Madarian maakt het net vast aan de haak van de kraan en geeft een seintje. Odysseus wordt opgetild en gaat langzaam naar de kade. Madarian hoopt dat Odysseus niet wakker wordt voordat hij veilig op de kade ligt...*

Langzaam loste de sluier van de droom op. Toch had Odysseus het gevoel dat hij nog zweefde. Gek, in zijn droom was er niet zoiets als vliegen aan de orde geweest. Waarom had hij nu toch dit gevoel. Even bewoog hij zijn hand, in de verwachting het zijl van de hangmat te voelen. Maar dat voelde hij niet. Dit waren draden. Ruwe draden. Hij voelde verder en ontdekte een patroon. Dit was niet zijn hangmat, dit was een net! Odysseus sperde zijn ogen open. De grond leek duizelingwekkend ver weg, zo ver als hij er boven hing. In een kort moment van paniek begon hij te spartelen om zich te bevrijden. Dat was fout. De kraan waar het net aan hing kon de plotselinge bewegingen niet aan en brak af. Met net en al viel Odysseus met een grote dreun op de grond. Grond. Stevige, onbewegelijke, vaste grond. Odysseus slaakte een zucht van opluchting, ondanks dat hij zojuist van drieëneenhalve meter op zijn arm was gevallen. Het kon hem niet schelen. De opluchting om van het schip af te zijn was te groot.

Hij keek omhoog en zag dat Madarian en Akroma over hem heen gebogen stonden. Ze grijnsden allebei. "Madarian, ik zei toch dat die kraan het niet zou houden!" Zei Akroma. "Maar dit is niet eerlijk! Als hij niet zo spastisch gedaan zou hebben hadden we hem zo aan de andere kant kunnen krijgen." Antwoordde Madarian quasi verontwaardigd. "Welkom terug op aarde in ieder geval. Je hebt als een blok geslapen, wat betekent dat jouw gesnurk ons de hele reis wakker heeft gehouden je word bedankt!" Zei hij nu tegen Odysseus.

"Inderdaad!" Riep een boze stem vanaf het schip. "Mijn mooie kraan! Dat word betalen Maridian!" Madarian draaide zich om naar de boze kapitein. "Kapitein, hoevaak heb ik nu al moeten zeggen dat het Madarian is, en niet Maridian! En daarnaast, ik heb u al genoeg betaald voor de mast, de kraan, de geforceerde celdeuren en de gaten in het dek bij elkaar betaald!" De kapitein bromde iets en verdween naar zijn kajuit. Odysseus had zich ondertussen met de hulp van Akroma uit het net bevrijd. "Geforseerde celdeuren? Gaten in het dek? Wat hebben jullie uitgespookt terwijl ik weg was?" Vroeg hij terwijl hij opstond. Zijn arm voelde nogal pijnlijk aan.

"Nou, dat zit zo. Terwijl jij zeeziek in je hangmat lag, werden we door een stel piraten overvallen. Gelukkig heb ik ze snel uit weten te schakelen, waardoor ze zijn opgesloten. Maar door dat gesnurk van jou hadden de bewakers een slechte nachtrust, waardoor die piraten op de een of andere manier konden uitbreken. Op het dek hebben we toen een gevecht gehad, waarbij ik een paar plasmaschoten heb afgevuur, waardoor er nogal wat... Gaatjes... in het dek kwamen. Odysseus, jij weet zelfs problemen te veroorzaken als je slaapt!" Legde Madarian uit. Odysseus lachtte. "Dat moet jij zeggen. Hoe is die mast dan kapot gegaan?" "Nou, eh... Dat komt ook door mij. Die heb ik ook kapot geschoten, maar dan in mijn slaap..." Odysseus moest nu nog harder lachen. "En dan zeg jij dat IK problemen veroorzaak terwijl ik slaap?" Madarian kon er ook wel om lachen. Akroma trok een wenkbrouw op en mompelde iets dat klonk als "Mannen..."

Toen ze uitgelachen waren kwam Odysseus snel terzake. "Okee, we zijn nu dus hier in het fort van de Dark Elves. Wat nu?"

Madarian: "Goede vraag. Eerst wat proberen te eten, die Craig Unsh'Allach, of de anderen laten komen door de portaalscroll? Ik stel voor om eerst wat te gaan eten. Ik heb met toch een trek..."

*Terwijl Madarian, Amber en Akroma aan het beslissen zijn wat ze zullen gaan doen, wordt er door de Dark Elves over en weer onopvallend gecommuniceerd...*

Amber en Linctus luisterde naar Demion terwijl hij zijn verhaal voorzichtig bracht. Even keek Amber en Linctus elkaar aan en wisten niet direct wat ze moesten zeggen. Demion snapte de situatie goed en ging zitten. “Het klinkt misschien wat ver gezocht, maar waarom zou de wachter liegen?”. Linctus knikte “Ja waarom”. Amber sprong overeind “Om ons juist te stoppen onze missie te vervullen?!”. Demion knikte zachtjes met zijn hoofd “Dat zou goed kunnen, maar dat geloof ik niet op de manier hoe hij sprak”. Linctus stond op en wandelde wat heen en weer. “Dus jij zegt eigenlijk dat in de toekomst, wij met ze allen de wereld gaan vernietigen. Waarom zouden wij dat doen?”. Amber trok haar schouders op en ook Demion schudde zijn hoofd. “Het klinkt te onlogisch, maar toch werd dit visioen gegeven door Gaia”. Linctus stond nu weer stil en draaide zich naar de muur “En nu, wat is de logisch stap die wij moeten ondernemen?”. Amber stak haar arm in de lucht alsof ze terug op school zat “Dat weet ik wel”. Demion draaide zich om naar Amber en knikte lachend “Vertel”. Amber sprong overeind en keek de twee om en om aan “We moeten nu naar Madarian en de andere gaan. Zoals de wachter ook zei, de toekomst staat zeker niet vast. Misschien is deze visioen enkel om ons te behoeden voor foute keuzen die wij kunnen maken”. Linctus keek om en leek enig sinds in te stemmen met de woorden van Amber. Ze keken beide naar Demion, die ook knikten met zijn hoofd in goedkeuring. “Ik heb enkel nog een verzoek” sprak Demion zacht, waardoor de andere luisterend opkeken. “zouden jullie de andere niet willen vertellen over de visioen en mijn originele oorsprong uit het verhaal van de wachter. Het voelt zo vreemd om te horen dat je eigenlijk een restje bent. Maar naast ik moest iemand deze informatie weten. Stel dat er iets met mij zou gebeuren, dan zou deze informatie verloren gaan, wat misschien wel uiteindelijk belangrijk zou kunnen zijn”. Amber liep naar Demion en gaf hem een kroel, waar Demion enig sinds van schrok. “Jij bent geen afval in mijn ogen Demion”. Demion wreef door de kleinere Amber der haren. Hij voelde zich door haar iets beter. Demions ogen dwaalde naar Linctus. Zijn lippen spraken “ik zal je geheim bewaren” zonder dat er geluid uit zijn mond kwam en begon in een tas naar te zoeken naar de magische rol om hen te teleporteren naar de anderen. Amber keek lachend op naar Demion "Het is tijd om eerst een draakje te verslaan".

"Generaal." Riep een oude man terwijl hij hijgend de zaal binnen kwam. "Ik was bang dat u al weg was." De man nam even tijd om op adem te komen. "Ik heb in deze zak wat spullen gestopt om draken te verslaan." Linctus keek even in de zak en knikte van goedkeuring. "Je had ons bijna gemist, maar gelukkig heb je gerend." Linctus liep weer terug naar Demion en Amber. "We moeten wel even via een portaal buiten de bibliotheek gaan. Binnen de bibliotheek kun je geen portals oproepen. Soort van beveiliging." Begon Linctus. "Het goeie nieuws is wel dat we niet naar de ene specifieke plaats te gaan, van waar we binnen kwamen." Linctus liep naar een grote deur terwijl Amber en Demion hem volgde. Achter de deur stond een blauw portaal te wachten. Linctus stapte hier als eerste door en hij zag een donkere ruimte met een deur aan de andere kant. Linctus wachtte tot Amber en Demion ook door het portaal waren gekomen.

"Waar zijn we?" Begon Amber. "We zijn bij het opleidingskamp voor Warriv soldaten." Linctus opende de deur en liep snel door. De drie liepen langs een gigantische binnenplaats. Op de binnenplaats stonden enkele duizende soldaten in gelid. "Dit is wel een groot leger." Begon Demion. "Hoe hou je zoiets geheim?" Linctus lachtte. "Dit kamp is verborgen in een eeuwige zandstorm midden in de Zakarum woestijn. Niemand komt hier. Daarbij zijn de soldaten alleen hier voor de opleiding en gaan daarna terug naar hun stad terug. Totdat we ze weer oproepen." Linctus wees nu naar een andere deur. "Daar kunnen we ongemerkt een portaal oproepen." Al snel stonden ze in een lege ruimte. "Nog een vraagje." Begon Amber. "Als de soldaten hier alleen komen voor de training waarom zijn het dan zo veel op dit moment?" Linctus antwoordde kort. "Dit zijn gewoon de nieuwe soldaten van dit jaar." Linctus begon een spreuk uit te spreken een een oranje portaal opende. "Nu wachten tot de portaal geel wordt. Dat betekend dat Madarian de rol heeft opengemaakt."

Terwijl Madarian het eten aan het regelen is, doezelt ze even weg.
Door de vele zorgen op het schip heeft ze een flink slaaptekort opgebouwd.

Terwijl ze steeds verder wegdreef voelde ze haar grip op deze wereld steeds meer verslappen
Net voordat ze helemaal slaapt heeft ze door dat de Desann dit keer haar ging proberen.

Ze kwam terecht in iets wat leek op de wereld tussen werelden, de plek waardoor ze van de ene naar de andere demensie rees.
Overal om haar heen stonden Desann, en allemal tegelijk begonnen ze in haar hoofd te praten.

Akroma, je laaste kansssss om de rest te redden. Je hebt hier een missssdaad begaan, en daarvoor moet je gestraft worden.
Alssss je niet naar onssss toe komt komen we je halen, en ssssullen ook je vrienden gessstraft worden

OP dat moment schrok Akroma weer wakker. Dat was de laaste waarschuwing volgens mij, ik moet hier nu wat aan gaan doen

"Odysseus, heb je even" vroeg ze met haar liefste stem. "Ik moet je even een hele hoop vertellen, en dan moet ik weg hier. Ga er even voor zitten"

Waar het gezicht wat Odysseus net nog redelijk blij stond, leek het nu of hij net had gehoord dat hij nog een dag te leven had.

"Om te beginnen, heb ik net weer last gehad van een Desann, en heb ik de laaste waarschuwing gehad. Dat betekend, dat als ik nu niet in ieder geval daarnatoe ga, ze via andere manier hier gaan proberen te komen, en dat is niet iets dat we nu kunnen gebruiken.
Ik weet niet echt goed hoe ik dit verhaal moet beginnen, en zal soms dingen overslaan, omdat ik vergeet dat niet iedereen dat soort dingen weet, of gewoon omdat ik het nu niet kwijt wil, of het niet van belang is.
In ieder geval is het zo, dat iedereen bepaalde affiniteiten heeft met bepaalde elementen. Bij jou is steen er daar één van, en er zijn er nog meer, maar deze hebben zich nog niet laten zien.
Ook elke wereld heeft zijn eigen affiniteiten, zoals dat deze wereld een grote affiniteit heeft met lucht. Linctus heeft dat ook, en is op deze wereld dus heek erg in zijn element. Zijn krachten zijn groot, maar op weinig plaatsen zullen ze het van mij kunnen winnen, daarom was ik ook zo verast over zijn kracht. In andere werelden, zullen we aan hem niet veel hebben, en aan anderen meer. Hier echter is hij degene die de uitslagen van veldslagen in zijn eentje kan veranderen.
De Desann echter, kunnen er heel slecht tegen, en kunnen daarom hier bijna niks doen. Nu is het zo, dat ik een grote affiniteit heb met vuur, ijzer en zoals het hier woord genoemd, ozon.
De wereld van de Desann is bijna een en al deze elementen, en daarom zijn mijn krachten daar waanzinnig veel groter. Echter, zijn zij in veel werelden wel in staat om een hoop ongein uit te halen, en daarom heft Urza ze ingelijfd.
De laaste keer dat ik daar was, heb ik degene die hij compleet onder controle had uitschakeld, maar dat is dus niet genoeg gebleken. IK hoop niet lang weg te blijven, maar kan niks zeker zeggen.
Doe mij een plezier, en vertel dit niet aan de rest, dit zijn dingen die eigenlijk niet bekend mogen zijn"

En weg was ze, de ruimte tussen de werelden in.

Waarom moet het nu op deze manier, vroeg ze zichzelf af, is het omdat ik hem niet wil kwetsen, of waar zit het hem in.

Weg. Ze was weg. Zomaar ineens, zonder verdere vorm van waarschuwing. Vertrokken naar een andere dimensie om erger te voorkomen. Odysseus zuchtte diep. Ze had hem gezegd dat hij deze informatie voor zich moest houden. Hij was van plan haar er niet teleur op te stellen en haar vertrouwen te breken. Maar hoe moest hij uitleggen wat Akroma aan het doen was zonder haar vertrouwen te beschamen. Hij had geen keuze: hij zou moeten liegen. Liegen tegen Linctus, Amber, Madarian, zelfs tegen Demion. Dat deed hem pijn. Maar Akroma zou dit niet zeggen als ze het niet meende. Zij had geen keuze, en hij ook niet. Hij zou liegen tegen zijn vrienden, die hij vertrouwde. Die hem vertrouwden. Maar diep van binnen had hij de neiging om wrang te grijnzen. In ieder geval had Akroma hem meer verteld. Meer dan ze van te voren had willen vertellen. Akroma had hem vertrouwd, en dat was een grote opluchting. Misschien was Akroma niet zo ontoegankelijk als ze probeerde te zijn. En dat haalde de wrange lach naar zijn gezicht. Deze verdween echter weer snel toen hij zich over de inhoud boog. "'In ieder geval is het zo, dat iedereen bepaalde affiniteiten heeft met bepaalde elementen. Bij jou is steen er daar één van, en er zijn er nog meer, maar deze hebben zich nog niet laten zien.'" Odysseus begreep het idee achter die affiniteiten, en wist zijn gave er goed in te passen. Maar wat had ze bedoeld toen ze zei dat hij er meer had? Hij ging het lijstje van elementen dat hij kende af. Aarde. Dat was wel duidelijk. Lucht. Nee. Hij was meer van de vlakte, en had een miniem beetje hoogtevrees. Water dan. Nee, dat zeker niet. Het enige waar hij dat voor gebruikte, was om het te drinken zodat hij niet uitdroogde. Vuur. Dat zou het dan moeten zijn, maar hij had geen idee hoe hij een connexie met vuur kon hebben. Hij zette het voorlopig van zich af. Tijd zou meer antwoorden brengen, hopelijk. Hij moest zich nu richten op het bedenken van een goede leugen om Madarian, en later Amber Linctus en Demion voor te spiegelen. Hij zuchtte weer. Had het maar anders gekund. Afwezig staarde hij uit over zee. Zijn arm deed zeer.

Demion moest toegeven dat hij enig sinds onder de indruk was van de grote en de van het leger dat Linctus hem getoond had. Hij was blij om te zien dat de tempel niet het enige verzet in de wereld was tegen de duistere krachten. Even keek hij naar Linctus die de portaal opende aan zijn kant. Hopelijk opende Madarian de poort snel aan zijn kant, zodat de krijgers weer samen konden voegen en de laatste informatie konden delen. Linctus ging geduldig zitten en Amber probeerde contact met Madarian te krijgen. “waarom krijg ik haast geen ontvangst hier?”. Linctus keek even op uit zijn zit “Waarom denk je dat deze plek nog geheim is? Madarian ziet vanzelf de scroll oplichten en dan kunnen we erdoor”. Amber ging verveelt zitten en je kon goed aan haar zien dat ze het wachten zat werd. Demion was ondertussen ook gaan zitten en wachtte geduldig tot ze door de poort konden. Even mediteerde hij over de laatste gebeurtenissen en informatie, die de grond onder zijn ziel deed schudden. Hij had nooit gedacht dat hij in zo’n korte tijd zoveel informatie kon krijgen over zijn verleden. Hij kon het haast zelf nog niet geloven wat zijn echte oorsprong was. hij wist dat Gaia hem gemaakt had, maar niet dat hij gemaakt werd uit andere energie. Eigenlijk was het bestwel logisch. Energie vergaat niet maar word altijd om gevormd tot een anders soort energie.

Steeds sneller begint ze te lopen, steeds sneller in de ruimte tussen de werelden.
Dan, merkt ze dat ze is waar ze zijn moet, en met een flits staat ze op de planeet.
Overal lava en hitte, maar door de zeer lage concentratie zuurstof weinig vuur.
Ze merkt dat ze moeite heeft met ademhalen, en probeert haar hartslag terug te brengen.
Geen huizen of wezens voor zover het oog kan kijken, helemaal alleen op deze vlakte, hoelang zou het duren voor de Desann hier zijn, vraagt ze zich af.
Langzaam voelt ze haar ademhaling stabilizeren, en daarbij, voelt ze ook dat hoe beter haar lichaam weer aan deze plek went, hoe makkerlijker ze weer met de elementen kan sollen.
Verlangend kijkt ze naar voren, om te hopen dat de Desann komen, deze kracht kan ze niet in bedwang houden.
Langzaam voelt ze de kracht naar buiten stromen, samen met de woede naar deze wezens, die HAAR Odysseus hebben geprobeerd kwaad te doen.
Alleen bij de gedachte alleen al, Staat haar hele lichaam in vuur en vlam.
Steeds sneller, schieten de vlammen over haar lichaam, en steeds meer voelt ze zich op haar plaats in deze wereld.
Dan voelt ze de eerste Desann haar kant op komen, ze hebben de verstoring van energie gemerkt.
Nog ver voor hij haar heeft gezien, smelt zijn hele lichaam weg. Dat zou genoeg waarschuwing moeten zijn, dat ze niet met zich laat spotten.

*Madarian zit zich vol te proppen met eten. Hij had voor drie personen besteld, maar waar blijven de anderen? Dan komt Odysseus er aan. Maar Akroma is nergens te bekennen...*

Madarian: "Mwaar *smak* isj Akjoma? *slurp*"

*Odysseus wil net wat gaan zeggen, maar dan begint de rugtas van Madarian flink te gloeien! Madarian kapt Odysseus af.

Madarian: "Wat nou weer? Een gevaarlijke chemische reactie?"

*Madarian grijpt z'n rugtas en rent de herberg uit. De kastelein denkt dat Madarian er vandoor wil zonder te betalen, en gaat achter Madarian aan. Ook Odysseus volgt Madarian op een afstandje. Bij een plein aan gekomen, gooit Madarian z'n rugtas naar het midden van het lege plein toe, en dan gaat Madarian plat op de grond liggen. De rugtas gaat open, en de lichtgevende scroll rolt uit de tas. De kastelein ziet alles en waarschuwt de wachters. Madarian kijkt inmiddels op, aangezien er geen boem volgde... Dan staat hij op, loopt met een vragende blik naar die scroll toe, raapt deze op en maakt het lint er omheen los.*

Madarian: Amber? Die scroll licht op. Hoort dit? ... Amber? ... Hallo? ... Waarom reageer je niet? ...

*Plotseling voelt Madarian een hand op z'n schouder. Hij draait om, en ziet een wachter.*

Wachter: "Weet je wat we met dieven doen?"

Madarian: "Eerst de kans geven om uit te leggen wat er werkelijk aan de hand is hoop ik?"

Wachter: "Vooruit dan. Probeer me maar te overtuigen..."

Madarian: "Ik was aan het eten, en plotseling begint m'n rugtas te gloeien! Er zit genoeg in, en ik was bang dat er misschien een paar flesjes gebroken waren, dat een fikse knal had kunnen geven. Daarom ben ik snel weggerend. Gelukkig komt het van deze scroll af die ik laatst heb gekregen. Ik heb het eten nog niet eens op..."

*Odysseus komt eindelijk bij Madarian aan, en bevestigt het verhaal. De wachter gelooft het gelukkig. Intussen komen er steeds meer Dark Elves in een kring er omheen staan.*

Wachter: "Leg die scroll neer op de grond. Wie weet is het een gevaarlijke..."

*Madarian doet wat er gezegd wordt, maar omdat het lint los is, rolt de scroll volledig uit, en wordt het portaal actief. Dan verschijnen Linctus, Demion en Amber door het portaal, waarna deze zich sluit. Zodra het portaal zich sluit, grijpen alle Dark Elves hun wapens en omsingelen het gezelschap. Veel zwaardvechters, boogschutters en magiers staan klaar om tegelijkertijd aan te vallen! Tegen zo'n overmacht kan het gezelschap niet op.*

Wachter: "Wapens neer!"

*Madarian ziet dat het hopeloos is, en pakt langzaam z'n zwaarden, bogen en andere wapens, en legt deze op de grond. Amber volgt daarna...*

Odysseus zuchtte. Hier een gevecht beginnen zou zo ongeveer het domste zijn wat ze zouden kunnen doen: ze zaten midden in een fort vol potentiële vijanden, die zelfs zij met z'n vijfen niet aan zouden kunnen. Odysseus moest nu snel handelen voordat de herrie pas goed zou beginnen.

Hij stapte naar voren en ging toen recht voor Madarian staan, waardoor die zijn neus stootte tegen Odysseus' rug. "Leg de wapens neer, heren. Welke bedreiging zouden vier mannen en een vrouw kunnen vormen voor een heel leger? Jullie hebben niets te vrezen." Zei Odysseus rustig, maar luid genoeg zodat iedereen hem kon horen. Sommigen lieten hun wapens zakken, maar de meesten hielden hun dodelijke instrumenten op exact dezelfde hoogte. Het zou niet erg makkelijk zijn om deze mannen ervan te weerhouden ze in de pan te hakken.

Hopeloos, maar dat probeerde hij zo min mogelijk te verraden, draaide hij zich om naar Demion. "Heb jij nog ideeën?" Fluisterde hij.

Terwijl langzaam meer Desann op haar afkwamen, begon AKroma ook het staal onder de aarde te voelen.
Aangezien haar kleding in de vorige demensie was blijven liggen had ze hier niets anders als haar magie om haar te helpen.
Terwijl ze achter haar een mooi stalen wand optrekt beseft ze, dat een wapen toch wel fijn zou zijn. Als je haar hand op de grond lecht, en wer langzaam naar boven haalt, heeft ze een zwaard vast, waar konningen een moord voor zouden doen.
Een stem in haar hoofd begon vervelend te doen

Moordenaar, nu ben je van onsssss, we ssssullen je sssstraffen voor wat je hebt gedaan

Boos van alle woede, schreeuwt ze uit:

Kom me maar halen! het zal jullie aller dood worden !
Waneer de eerste binnen haar gezichtsveld komt, geniet ze ervan, om hem van binnenuit volledig weg te laten branden.
Daarna zorgt ze ervoor dat er geen enkele meer dichtbij genoeg komt, zodat ze ze kan zien.
Uren gaan voorbij, en langzaam krijg ze door, dat ze het op deze manier niet gaat redden, het zijn er teveel.
Er schiet van alles door haar heen, hoe ze het op kan lossen/.
Dan merkt ze dat de Desann niet meer komen, en gaat ze rustig zitten.

Langzaam daalt haar geest af naar het midden van de planeet, die vol Ozon zit.
Terwijl ze probeert dit te verwarmen, klink er ergens zwak in haar hoofd een stem,

Akroma, mocht je me kunnen horen, keer niet terug, we zitten in de problemen Daar was hij nu al te laat mee, de planeet stond op springen.
Het laatste kleine beetje hitte toevoegen, en de implossie is bijna gereed.

Zodra ze klaas is om te vertrekken, klinkt er een andere stem in haar hoofd.
Een stem die ze liever niet had gehoord. De Stem van Urza!

Je hebt wel lef om weder te keren hierzo, terwijl je weet wat ik met je broer heb gedaan. Ik weet niet wat je van plan ben, maar als je nog en van mijn onderdaad dood, zal het je broer bezuren

Nee!! niet nu de planeet net op springen staat.

Ze weet dat ze geen keus heeft, en flits weg van de planeet.
Tussen de werelden in, merkt ze dat haar woede dooft, en daarmee het vuur in haar.
Langzaam begint haar lichaam weer normaal te worden.

Een nieuwe flits, en ze is terug waar ze vandaan kwam, weer zonder kleren.
Dan ziet ze Odysseus, Madarian, en de rest omsingeld staan door een groep dark elves.
Veel langer kan ze niet bij bewuszijn blijven, deze snelle dubbele reis was teveel voor haar lichaam.
Langzaam zakt ze weg in de wereld van het niets.

*Als Akroma plotseling verschijnt wordt ook zij meteen omsingeld. Meteen valt ze bewusteloos neer op de grond. De anderen zien ook in dat er geen ontkomen aan is, en leggen zich uiteindelijk bij de situatie neer. Ze leggen hun wapens neer op de grond en geven zich over. Hun wapens worden opgepakr en het gezelschap wordt door een flink aantal Dark Elves begeleid naar de kerkers. Daar aangekomen worden de mannen in één cel gestopt, en de vrouwen in een andere cel, maar de cellen zijn wel naast elkaar. Dan komt Craig Unsh'allach bij de cellen.*

Craig: "We hadden jullie al veel eerder willen overmeesteren, maar toen hoorde we iets over een portaalscroll. Dit ding wat ik hier in m'n hand heb..."

Amber: "Die stem... Die stem komt me zó bekend voor..."

Graig: "Wat? Alle goden nog aan toe! Black Widow! We dachten dat je dood was!"

Amber: "Wie ben jij?"

Craig: "Herken je me niet meer?"

Amber: "Nee! Ik weet veel niet meer van vroeger."

Craig: "Hmm. Zo te zien spreek je de waarheid. Geheugenverlies. Dat zou verklaren waarom je niet teruggekomen bent. Eens kijken of we je geheugen kunnen opfrissen... Wachters, laat haar uit de cel en blijf ons volgen. Ze is gevaarlijker dan op eerste gezicht lijkt!"

*Amber wordt uit de cel gehaald en begeleid naar buiten. Dan wordt de cel weer op slat gedaan...*

Linctus zit een beetje geïrriteerd in de cel rond te kijken. "We hadden moeten vechten." Klaagt Linctus. "Of in ieder geval iets doen." De rest negeert Linctus. Linctus kijkt door de tralies naar de rest van de kerker. Het is donker en koud zoals een goede kerker behoort te zijn. De andere hebben zich gebogen over Akroma en proberen haar bij bewustzijn te krijgen. Opeens krijgt Linctus een glimlach op zijn gezicht. Linctus staat op en loopt in de richting van Akroma. "Laat mij eens proberen." Begint Linctus op een geniepige toon. Demion gebaart de rest om Linctus de ruimte te geven. Demion was nu namelijk wel overtuigd over de krachten van Linctus. Zeker als het om het onderbewustzijn gaat. Linctus pakte een zakje met rode pigment wat de bewakers hem hadden laten houden. Linctus steekt zijn vinger in het zakje en met de pigment maakt hij een rune-teken op het voorhoofd van Amkroma. Daarna fluistert hij heel zachtjes een spreuk in een oor van Akroma.

Akroma buigt opeens naar voren en begint te braken. "Oververmoeidheid" Begint Linctus haast lachend. "En van dit bijverschijnsel zal ze nog wel een paar uur last hebben." Alsof er het een seintje is voor Akroma begint ze alweer te braken. Al gauw vergaat de glimlach op het gezicht van Linctus. Fijn, nu heeft hij Akroma wel te pakken, maar nu is de cel niet alleen koud en donker. Er hangt nu ook een niet zo prettige geur. Goed gedaan Linctus.

Uiteindelijk was de geur niet meer te harden in de cel en Demion had er genoeg van. Hij gaf een seintje richting Odysseus die direct overeind kwam. “ik blijf hier geen seconden langer meer, dit is nutteloos”. Demion liep naar de stalen spijlen en greep ze stevig beet. Oddyseus zuchtte diep “He he, eindelijk ondernemen we iets” en greep wat andere spijlen beet. De twee knikte naar elkaar en begonnen allebei een andere kant op te trekken. Hun spieren bolden op en langzaam maar zeker kwam er beweging in de stevig uitziende cel spijlen. Madarian meer even vreemd naar de twee en toen naar Linctus “Waarom deden ze dat gewoon niet daar net al?”. Linctus keek even om “Denk nou eens na. We zijn hier op een vreedzame missie in een vreemd gebied. We kunnen niet gelijk oorlog gaan voeren met de lokale bevolking. Daarom lieten we ons gevangen nemen… dat scheelt een hoop moeite en slachtoffers”. Madarian krabbelde achter zijn oren. Dat klonk hem inderdaad wel logisch in de oren. Odysseus keek Demion lachend aan “uuuggumm…Na u… meneer!”. Demion lachte terug “Dank u, maar ik sta erop dat u eerst gaat”. Odysseus schoot iets in de lach waardoor de metalen spijlen iets terug bogen, omdat hij zijn kracht iets verloor. Linctus stond op en liep tussen de twee door “We hebben hier geen tijd voor mensen”. Madarian sprong overeind en liep ook tussen de twee door “Dank u heren” zei hij grinnikend. Odysseus trok zijn wenkbrauw op "Vergeet je niet iets Madarian?". Snel keek Madarian om en zag Akroma liggen "oh ja". hij rende naar Akroma en tilde haar op.

Toen iedereen door de geïmproviseerde deur was gegaan lieten Demion en Odysseus de spijlen weer los, waardoor die terugschoten. Door die krachtinspanning van net was zijn arma alleen maar pijnlijker aan gaan voelen. Als deze ontsnapping voorbij zou zijn moest hij er toch maar iets aan laten doen.

Hoewel de groep probeerde zo stil mogelijk te zijn, maar die poging werd steeds verstoord door Akroma die braakneigingen had, en Madarian die het nogal moeilijk had haar voort te slepen. Odysseus ging naast hem lopen en boog zich voorover. "Geef haar maar aan mij, dan heb jij je handen vrij." Fluisterde hij. Madarian knikte opgelucht en probeerde Akroma te overhandigen, zo goed en zo kwaad als dat ging. Toen Odysseus Akroma eenmaal had overgenomen, dribbelde Madarian meteen naar voren, en ging naast Amber lopen. Akroma kreeg weer braakneigingen. Bedankt Linctus, hartelijk bedankt. Dacht hij bij zichzelf, en liet zijn blik naar een paar buidels aan zijn gordel afdwalen. Ja, dit zou wel kunnen.

Odysseus probeerde Akroma helemaal naar zijn goede arm te krijgen zonder haar te laten vallen, en ging met zijn gewonde arm naar een van de buidels. Hij haalde er een zilvererts zo groot als zijn vuist uit. Dit soort ertsen had hij altijd bij de hand als hij ineens ergens voor zou moeten betalen, maar sinds hij met de groep optrok nam Madarian vrijwel alle rekeningen op zich, waardoor Odysseus zijn ertsen niet echt meer nodig had. Hij concentreerde zich. Zilver was minder meegaand als steen, dus hier was aardig wat energie voor nodig. Langzaam begon de erts te vervormen, en het wikkelde zich als een slang om Odysseus' onderarm, waar het weer verstijfde. Nu haalde hij de buidel van zijn gordel en keek er in. Leeg. Hij gaf de buidel aan Akroma en zei zacht: "Gebruik deze maar." Dat liet ze zich geen twee keer vertellen, en ze braakte in de zak. Daarna keek ze Odysseus aan. Ze zag er verschrikkelijk vermoeid uit. "Bedankt... Odysseus, hij heeft Khamal..." Bracht ze moeizaam uit. Odysseus had heel graag willen weten wat er allemaal gebeurd was in de andere dimensie, maar gezien haar vermoeidheid leek het hem het beste om niets te zeggen. Voorlopig.

Met Akroma als een zuigeling in zijn armen liep Odysseus achter de groep aan.