"Ik ben net iets aan het lezen over werelden en dimensies." Begon Linctus nu te vertellen. "Zover ik heb kunnen opmaken is er een verschil tussen dimensies en werelden." Linctus zocht naar een tekst in zijn boek en las het voor. "In tegenstelling tot wat vaak verondersteld wordt zijn dimensies en werelden niet het zelfde. Dimensies zijn een samenvoeging van werelden met de zelfde eigenschappen. Werelden kunnen zich binnen een dimensie op een andere plaats bevinden. Elke dimensie wordt gecontroleerd door een andere god. Een god op zijn beurt beheert verschillende werelden. De best bekende andere dimensies zijn de hel en de hemel dimensie. Deze worden bestuurd door de twee krachtigste goden." Linctus keek nu naar Demion en Amber. "Misschien als de barrières vervagen we worden toegevoegd aan de hel-dimensie. Dit zou dus best kunnen betekenen dat de Necros deze taak uitvoeren in naam van de hel-god." Linctus krapte zich achter zijn oor. "Het slechte nieuws is dat er geen betrouwbare bron is die precies weet wie de hel-god is. Er zijn namelijk ontzettende veel halfgoden die zich voordoen als de helgod, terwijl ze slechts een wereld in de hel dimensie beheren."

Demion keek een beetje verbaast. Schijnbaar was de basiskennis van Linctus over werelden en goden iets groter dan dat normaal was in deze wereld. Waardoor zou dit komen? Hoe wist de Warriv Clan zo veel over door andere ongehoorde termen. Amber was afgehaakt onder het verhaal van Linctus en was zelf ook aan het lezen. "Wat is een Gaia?" Vroeg ze hardop. Demion en Linctus draaide direct hun hoofd naar Amber. "Dat is een godin die mij naar een andere dimensie had gehaald om te trainen." Begon Demion. Linctus zijn mond viel bijna open van verbazing. Amber ging echter door. "Hier staat dat Gaia iets met verschillende dimensies te maken heeft. Zou zij soms meerdere dimensies beheren?" Linctus dacht over de vraag van Amber na, maar Demion vroeg direct door. "Staat er nog meer iets over Gaia?" Amber las snel even door en knikte even. Toen begon ze voor te lezen uit de tekst. "Gaia heeft in deze wereld de wachters gecreëerd. Deze bewaken de barrières van de werelden. Het is ons bekend dat deze wereld drie wachters bezit. Het is uitzonderlijk voor een wereld om meerdere wachters te bezitten en de reden dat er meerdere hier zitten is tot nu toe nog niet bekend. Het enige kenmerk dat een wachter draagt is zijn ongelooflijke kracht. Hierdoor zijn de wachters nog steeds niet geïdentificeerd. Zelfs de poging van de grote meeste Takinishua om de wachters met een spreuk te vervloeken heeft tot nu toe nog geen profijt gehad." Amber stopt met lezen. Meer staat er niet over in. Linctus zakt even onderuit om na te denken over meester Takinishua. Hij wist wel nog dat deze meester voor zijn tijd was, maar wat zijn vervloeking was wist Linctus niet meer.

Amber: "Wie zijn precies die drie wachters? Zijn er nog andere? Is het mogelijk dat we denken dat iemand een wachter is, maar dat niet is? Er staan geen namen bij!"

“Dat is heel goed mogelijk Amber” sprak Demion terwijl hij ogen sloot om na te denken "Maar er waren 3 wachters?!". Zijn hand wreef over zijn gezicht uit frustratie dat de boeken geen directe duidelijkheid gaven. “Net als Cassius, die wist namelijk ook niet dat hij een guardian was. misschien is het principe precies het zelfde” sprak Linctus vastberaden, maar afvragend. Demion knikte “Maar dan net anders” en opende zijn ogen. “Cassius wist eerst ook niet dat hij de volgende guardian werd, maar of een wachter niet weet of hij een wachter is, is mij eigenlijk onbekend”.

Amber: "Ik denk dat één wachter wel duidelijk is. Demion, als een Gaia jou naar een andere dimensie stuurt om daar sterker te worden, dan lijkt mij dat jij één van die wachters bent, of er moet iets heel vreemds aan de hand zijn..."

"Misschien zijn wij wel iets unieks." Sprak Linctus. Hij had hier al heel vaak over gedacht, maar nooit hardop durven te zeggen. "Normaal gesproken spreken de goden nooit mensen, echter zijn er uit deze groep minimaal twee die ooit met een god gesproken hebben. Ik heb veel van de geschiedenis met mijn eigen ogen mogen aanschouwen, maar een collectie van zulke unieke personen. Dat is nog nooit voorgekomen. Ik denk dat wij door het lot naar elkaar gedreven zijn om iets te doen. Alsof een gemeenschappelijk doel ons allemaal verbind. Dat dit doel iets inhoudt wat nog nooit in de geschiedenis van het universum is gebeurt. Denk maar eens na. De Necros willen de hel dimensie uitbreiden of zoiets. Wie zijn er bij uitgekomen om hun tegen te houden? Niet een bepaalde order of clan, maar een groepje bij elkaar geraapte strijders. Ik heb een gevoel dat er nog iets groots staat te wachten. Het rechtstreeks inmengen van een god om een individu te trainen in een andere dimensie is voor mij een van de grootste tekenen hiervoor."

Linctus ging wat achteruit hangen, maar wachtte niet lang voordat hij weer begon te praten. "Daarbij heeft Demion niet de tekens op zijn lichaam. Dit is het resultaat van de vervloeking." Linctus zuchtte even. Door over zijn gedachte te praten viel hem de vervloeking in. "Die tekens die op de rug staan van die draak lijken hier wel op. Echter hoe de Necros de draak zo ver krijgen om hun de dimensies te laten doorkruisen is mij nog een raadsel. Zoals ik in de stad heb gezien is die draak namelijk niet het meest coöperatief van alle wezens die ik ken." Linctus keek nu Amber en Demion strak aan. "We moeten een god spreken en met voorkeur gaia. Alleen hoe we dit voor elkaar krijgen?" Begon Linctus. Hij en Amber staarde tegelijk naar Demion. "Je moet mij niet aankijken. Ze kwam naar mij toe. Ik heb geen flauw idee hoe we haar berijken." Amber zakte terug in haar stoel. "Dan kunnen we nu niets anders doen, dan meer te weten te komen over de dimensies en wachters." Alle drie begonnen ze weer in de boeken te duiken. Het feit dat ze nog niets hadden gezegd over het idee van Linctus was waarschijnlijk te verklaren dat ze het nog moesten laten inzinken.

Amber: "Nog even terugkomend op die tekens... Wat voor tekens zijn dat? Ik weet dat Madarian een teken heeft, maar of dat een wachtersteken is weet ik niet. Ik weet wel dat hij is gemaakt door de vader van Muad, en dat hij een gigantische tijd opgesloten heeft gezeten in een meteoriet."

*Linctus laat Amber een paar van die tekens zien.*

Amber: "Nee. Geen van die tekens is het teken dat ik gezien heb bij Madarian... Ik zit te denken aan die tekens op de rug van die draak. Wat als de wachter nog niet weet dat hij/zij een wachter is? Misschien is die draak een soort van 'teken-bewaker' die verslagen moet worden, zodat de wachter die dat teken had moeten hebben dan het teken pas krijgt? Wat ik in m'n hoofd heb is moeilijk zo uit te leggen..."

---

*De storm is nu echt helemaal gaan liggen. Madarian kan eindelijk weer een beetje op staan, hoewel hij nog wel moeilijk op z'n benen kan blijven staan. Hij besluit om even naar de anderen te gaan. Als hij bij Odysseus en Akroma aan komt, ziet hij dat het niet goed gaat met Odysseus. Akroma is bezorgd en geeft haar theorie. Een elementaal heeft een verbinding met het land. Als de elementaal verwijderd is van land, dan gaat het steeds slechter met hem of haar. Een apart idee, maar op zich wel logisch...*

"klinkt achterhaald, maar wie weet". Demion stond op en wandelde heen en weer. "Wacht eens even!" Hij rende naar de tafel en sloeg een boek open. "Shit! het staat er niet". Amber en Linctus keken elkaar aan en spraken in koor. "Waar heb je het over?". Demion plofte terug op zijn stoel en wreef met zijn hand langs zijn arm. "Ik heb een theorie... maar ik weet niet of het uberhupt zal werken". Linctus keek bedenkelijk "...wat hebben we dan te verliezen?". Demion keek even Linctus doordringend aan, waardoor Linctus' ogen groter werden. "...ik weet niet waar jij aan denkt, maar het zal zeker niet gezellig worden". Amber sloeg haar vuist op de tafel "He hallo! waar hebben jullie het over? wat is dat plan van je? sluit mij niet buiten ja!". Demions hoofd draaide naar Amber en zuchtte diep. "Toen ik in Leavington bijna dood was, bevond ik mij geringe tijd in een tussenwereld. Dit moet de wereld zijn waar de barriere zich bevind. Dat betekend dus...". Linctus zuchtte ditmaal diep voor hij sprak en maakte de zin verder af. "...Dat betekend dat Demion voorsteld dat we hem misschien naar de rand van de dood brengen, zodat hij daar misschien meer informatie vandaan kan halen". Amber sprong overeind "Ben je wel helemaal lekker! zijn jullie vanmiddag op je kop gemept ofzo!? Dit kan je niet menen?!". Demion knikte en keek naar Linctus. Linctus keek even bedenkelijk rond en keek nu Demion terug aan. "Dit is zeer riskant en we weten niet of dat we enig informatie kunnen inwinnen op deze manier". Amber sloeg weer met haar vuist op de tafel. "Ja duh! straks kunnen we je niet meer terug halen. dan ben jij dood en missen wij een sterke krijger...laat staan een nieuwe vriend!". Demion keek naar het plafon boven hem en sloot zijn ogen. "Rustig Amber, het is enkel een idee". Toen leek Amber boos te worden en liep om de tafel naar Demion. ze schopte hard tegen zijn stoel waardoor deze onder hem vandaan schoot en hij half op de grond viel. "Dit ga je dus niet doen...hoor je mij!". Demion stond rustig op en klopte wat stof van zijn been. "Ik snap wat Madarian in jou ziet kleine meid, maar is die keuze aan jou!" snauwde Demion naar Amber, die gelijk geschokt achteruit deinde. Linctus keek verbaast naar Demion. Deze reactie had hij niet verwacht van de altijd kalme Demion. Snel stond hij op en liep naar Demion toe. Hij greep zijn arm beet en draaide hem naar hem toe. "Doe kalm! wat is er toch de laatste tijd met jou. ik had al vaker het gevoel dat er iets binnen in je kolkte. wat het ook is, reageer dat niet af op de mensen die je proberen te helpen en tevens je vrienden zijn!". Demion schok eigenlijk ook van zijn reactie. "h..he...het, spijt me... ik weet niet wat mij overkwam". Hij greep de stoel van de grond en zette deze recht. met gebogen hoofd ging hij zitten. "....sorry".

Amber: "Hij heeft in een hel dimensie gezeten. Wie weet wat hij allemaal heeft meegemaakt. Hel is geen pretje... En er is nog geen kans geweest om iets daarover te vertellen, en of er binnenkort tijd voor komt? Hoe lang zitten we hier al?"

"Nu ga zitten en doe rustig." Beval Linctus op een kalme toon. Hij keek daarna Amber aan met een strenge blik. "Daar bedoel ik jou mee." Klonk nog een beetje strenger. Linctus liep een beetje op en neer. "Er is een manier om jouw op de rand van de dood te brengen." Zei Linctus op een serieuze toon. Amber wou direct opspringen om weerwoord te geven, maar Linctus gebaarde haar om te blijven zitten. "Het is niet echt dood gaan." vervolgde Linctus om Amber enigszins gerust te stellen. "Er zijn enkele oude spreuken die personen in een schijndood weten te brengen. Dit zou eventueel ook met jou kunnen Demion. Het gevaar is alleen, dat als de persoon die de spreuk uitvoert niet bekwaam genoeg is dan kan het fout aflopen." Linctus keek nu strak naar Amber en dan weer naar Demion. "Gelukkig ken ik wel een groot-meester in rune. Sterker nog de enige levende grootmeester." Linctus wachtte op het antwoord van zijn metgezellen.

Demion dacht even na, liet zijn hoofd iets opkomen en keek de twee medegezellen even kort aan. "Jullie weten mijn mening. waar is deze grootmeester en wanner kunnen we beginnen?".

"Ik ben een groot-meester." Begon Linctus. "De laatste inmiddels in deze uitgestorven manier van bezweringen." Linctus keek nu Demion aan. "Ik kan de procedure hier uitvoeren, maar het kan ontzettend veel pijn gaan doen." Linctus keek nog even naar Amber die boos terug keek. "Jij kunt ondertussen wel in de boeken zoeken naar verdere aanwijzingen." Linctus liep nu terug naar de grote deur. "Ik ben dan even wat spullen halen." En Linctus liep de ruimte uit.

Shiyu komt in een monnikenpak binnen en bots tegen Linctus. '' Sorry '' en hij loopt snel door. Linctus vindt het nogal verdacht maar gaat weer zijn spullen halen.

Demion knikte naar Linctus die opstond en de kamer uitliep. Hij had al verwacht dat Linctus meer was dan hij zich altijd voor deed. Ineens hoord hij "sorry achter hem" en kijkt om naar de persoon die binnen komt lopen. Op de een of andere manier straalt dit persoon iets van zich af, maar Demion kan het niet direct plaatsen. hij draait zijn hoofd weer om, maar houd hem nog wel in de gaten

Shiyu gaat de ruimte binnen zonder iemand ook maar aan te kijken en gaat ergens in een hoekje zitten, met zijn hoofd omlaag zodat niemand zijn ogen kan zien.
Soms kijkt hij of iemand naar hem kijkt, en ineens wordt zijn hartslag lager....

*Madarian kijkt in z'n rugtas. Geen remedie tegen zeeziekte. Ook geen spullen om dat te maken... Wacht eventjes. De voorraden die Igor mee zou nemen! Madarian gaat naar de kapitein.*

Madarian: "Hallo Kapitein. Kunt u me vertellen waar de voorraden zijn die Igor heeft meegenomen? Ik moet even kijken of ik wat spulletjes kan vinden."

Kapitein: "Die zitten in het ruim. Het voorste gedeelte, met het net erover. Maar het is niet verstandig om daar nu naar binnen te gaan. Hoewel de storm is gaan liggen, hebben we toch nog flink wat golven. Als de lading los schiet, dan wordt je verpletterd!"

Madarian: "Al goed, al goed. Is er een arts op het schip? Ik hoop dat hij een middeltje heeft tegen zeeziekte voor mij, en volgens mij heeft m'n grote vriend er ook last van."

Kapitein: "Grote vriend? Letterlijk, figuulijk of beide? Bootsman! Haal de arts op en breng hem naar de passagiers!"

Madarian: "Bedankt! Ik ga meteen weer terug."

*De kapitein knikte, en Madarian gaat terug naar Odysseus en Akroma. Net als hij daar aan komt, komt ook de arts aan.*

Arts: "Ik hoorde dat er een paar zieken zijn?"

Madarian: "Ik heb last van zeeziekte. Heeft u daar wat voor?"

Arts: "Alstublieft. Hier een eetlepel van nemen, daarna meteen wat eten en drinken."

*Madarian laat het zich geen tweede keer zeggen. Hij pakt een eetlepel en neemt het drankje in. SMERIG! Meteen daarna eet en drinkt hij wat om alleen al die smaak weg te halen. Intussen gaat de arts naar Akroma en Odysseus.*

Arts: "Hoe gaat het hier? Kan ik ook iets voor jullie betekenen?"

---

Amber: "Weet je zeker dat je het wilt proberen?"

Demion: "Ja. Ik heb er alles voor over om de Necros en alle handlangers van hun te stoppen!"

Amber: "Ze zijn gek geworden... Oké dan. Ik kan je toch niet ompraten. Sterkte straks. Als er iets is wat ik kan doen om je bij te staan, gewoon zeggen."

Demion: "Rustig aan doen! Je maakt me erg nerveus!"

Amber: "Wat verwacht je dan?!? Een vriend van me wil zich moedwillig in een coma laten brengen! Maar je hebt gelijk..."

*Amber gaat in een hoekje zitten en kijkt even naar de vreemdeling die binnen gekomen was. Hij is anders gekleed dan de bewaarders. Is het wel een hij? Het is zo moeilijk te zien, aangezien hij net in de schaduw is gaan zitten... Ach... het zal wel loslopen... Daarna gaat ze verder met lezen.*

Dat Akroma bij het bed bleef gaf Odysseus een veilig gevoel, alsof de Desann op deze manier niet terug zou kunnen keren. Hij probeerde zich te ontspannen, maar zijn misselijkheid voorkwam het. Toen de scheepsarts langskwam, stond hij net op het punt nog wat gal op te geven. Dat was voor de arts wel genoeg. "Ah, ik zie het al. Je hebt het goed te pakken kerel." Hij gaf Odysseus een slok van hetzelfde spul als Madarian, maar een grotere dosis. Odysseus maakte een grimas om de bittere smaak van het drankje. Hij hoopte maar dat hij het binnen kon houden.

Vreemd genoeg gaf het vrij snel een kalmerende werking voor zijn ingewanden. Opgelucht fluisterde Odysseus een woord van dank richting de arts, en viel toen in slaap. Het vechten tegen de zeeziekte viel hem zwaarder dan dag en nacht vechten tijdens de slag om Leavington. Hij was uitgeput. Met een beetje mazzel zou hij slapen totdat ze aan wal zouden gaan. Hij droomde van zijn thuisland. Bergen bewogen tenminste niet. Eigenlijk misste hij voor het eerst sinds tijden zijn geboortegrond. Zijn droom was rustig, verkwikkend, en werd niet bezocht door de hagedis.

*Niet lang nadat de arts Odysseus het drankje heeft gegeven, wordt door het hele schip een zwaar gesnurk gehoord. Door het hele schip is het te horen. Niemand van de bemanning wil/durft die reus echter wakker maken... Madarian zwalkt weer naar zijn hangmat, en net als hij daar aankomt, slaapt ook hij in, en ronkt gezellig mee...*

*Madarian heeft een vreemde droom. Hij kijkt door de ogen van een demoon, die een masker bewaakt. Als iemand in de buurt van het masker komt, verschijnt hij en heeft dan het masker op. Door dat masker heeft hij geen controle, maar hakt op alles in wat in de buurt is. Ook kan die demoon telekinese. Als alle levende wezens dood of weg zijn, dan pas kan het masker afgezet worden, en is de demoon vriendelijk...*

Demion had al een tijd zitten wachten maar veel gebeurde er niet in de kamer. Amber bleef ook stil zitten wachten tot Linctus terug kwam. Gelukkig duurde het niet lang voordat de zwaar beladen Linctus binnen kwam wandelen met een grote zak die erg zwaar leek te zijn. Hij plofte de zak neer op de grond en keek Demion aan. “Ik heb alles, maar weet je zeker dat je dit wilt?”. Demion keek even om naar Amber die met haar hoofd nee schudde, maar Demion liet zich niet ontmoedigen. “Ja…” zei hij zelfverzekerd “Wat nu?”. Linctus schoof de tafel leeg met zijn arm, waardoor er wat spullen op de grond vielen. “Ga hier maar liggen, dan kunnen we beginnen”. Demion knikte en liep naar de tafel. Hij klom erop en ging liggen. Even hoorde hij Linctus rommelen in de zak die hij mee had gebracht en al snel verscheen Linctus boven zijn hoofd met een aantal stenen in zijn hand. “Je gaat mij toch niet bewusteloos meppen met die stenen he? Dat had ik ook wel kunnen bedenken” grapte Demion. Linctus zuchtte en rolde met zijn ogen “Dit is een serieuze zaak Demion, blijf nou maar stil liggen”.

Demion lachte nog een beetje terwijl Linctus de stenen op de juiste plaats om de tafel legde. "En nu het laatste." begon Linctus. Hij pakte een penseel en wat zwarte inkt. "Ik teken de laatste rune op je voorhoofd en je zult direct iets merken." vervolde Linctus. Demion moest weer even lachen. "Wil je me met een kwast bijna dood krijgen?" Linctus zette met twee vegen een foutloos rune teken op het voorhoofd van Demion. "Ehhh Linctus ik merk nog niets." Begon Demion. "Weet je zeker dat dit werkt?" Linctus zei niets en ging op een stoel zitten. Zachtjes glimlachte Linctus even en begon toen met de spreuk. "G'hal Dtuen Ureák Ghúl Shaeron" Begon Linctus te herhalen en al bij de eerste woorden viel Demion stil.

Linctus bleef de woorden herhalen terwijl boven het lichaam van demion een bol met energie zich begon te verzamelen. Vanuit de rune stenen kwam een constante blauwe straal die de energie in bedwang leek te houden. Linctus bleef de spreuk herhalen terwijl zijn ogen blauw begonnen te schijnen. Amber wilde nog iets vragen aan Linctus, maar ze leek niet tot hem door te dringen. Linctus had een uitdrukkingsloos gezicht, maar af en toe vertrok zijn gezicht. Het leek wel een gevecht voor Linctus terwijl hij Demion in bedwang hield. Hij mocht hem niet laten wegglippen naar de andere kant.

Zijn ogen gaan moeilijk open terwijl zijn pupillen zich aanpassen aan het heldere licht. Even houd hij zijn hand voor zijn ogen om het licht geleidelijk te weren uit zijn zicht. Gelukkig went zijn zich snel en gaat overeind zitten. Om hem heen is een groot en hoog gras veld met daarin bloemen en planten. Zijn voeten brachten hem rechtop en voelde aan het helmgras dat wapperde in een koele bries. Het voelde warm aan en rustgevend. In een flits schoot de gedachte door zijn hoofd dat hij hier niet per toeval was, dat het niet het einde was en dat hij niet hier was voor de rust. Hij was hier op een missie en dat realiseerde Demion nu goed. Hij was weer in de tussenwereld van leven en dood, waar hij voorheen ook was geweest. Snel keek hij rond om iets bekends te vinden. Daar zag hij de waterval waar hij eerder ook al geweest was en rende door het gras richting zijn doel. Er was geen tijd te verliezen. Ondanks het vertrouwen dat Demion had in de vaardigheden van Linctus, kon hij zichzelf niet laten geloven dat hij dit lang vol kon houden zonder problemen.

De planten en bloemen vlogen langs zijn benen wanneer hij de bomen van het bos naderden waar de waterval zich in bevond. Hij zette het een tandje bij tot hij vlak voor het meertje, waar de waterval in uitkwam, tot stilstand kwam. Daar zat weer een vrouw die met haar vinger door het water bewoog en zo rimpels veroorzaakte in de pool van water. Ze keek rustig om en trok enig sinds haar wenkbrauw op. “Demion…? Ik had je niet herkent, je energie patroon is veranderd sinds onze laatste ontmoeting”. Ze stond op en liep naar Demion toe. Hij kon haar warme hand weer voelen om zijn middel en dat gaf hem enig sinds een rustgevend gevoel. “Jij hoort hier niet te zijn” fluisterde ze in zijn bijzijn. Demion keek strak voor zich uit en ademde een maal diep in. “Ik heb vragen”. De vrouw liet hem los en stapte naar achteren. “Vragen?”. Demion knikte en liep naar het water. Hij hurkte en bewoog zijn vinger door het water, waarna hij direct omkeek naar de vrouw. “Jij hebt mij eens in de juiste richting geleid en hoop dat je dat ditmaal ook kunt doen, niet alleen voor mij, maar voor iedereen”. De vrouw keek vragend en kwam dichterbij staan. “Wat zit je dwars Demion?”. Hij stond op en keek haar strak aan. “Heb jij dan geen idee wat er aan de hand is?”. De vrouw bleef rustig en zwijgend staan en wachtte op Demions reactie. “Als jij ons niet kunt helpen, dan kan het zijn dat jij het hier een stuk drukker krijgt”. De vrouw keek bedenkelijk en keek even naar de lucht alsof ze een stem hoorde die haar toesprak. Ze knikte en keek Demion weer aan. “Het klopt inderdaad wat je zegt, ik ben er nu ook pas van op de hoogte”. Demion haalde even rustig adem en hoopte dat ze nu snel verder konden, opzoek naar een oplossing. “Dus je weet nu wat er gaande is? De barrières tussen de werelden lijken te vervagen. Wat weet jij hier van?”. De vrouw keek opnieuw naar de lucht en ze moest lachen. “Ik weet waarom jij hier bent, maar weet niet of het enig sinds nut heeft”. “waarom niet?!” vroeg Demion wat geïrriteerd. “Omdat je de juiste vragen niet stelt”. Demion werd van binnen steeds kwader “Hou eens op met die raadsels, daar hebben we geen tijd voor. Ik ben hier voor antwoorden en niet voor raadsels!”. De vrouw kantelde haar hoofd iets scheef en keek hem doordringend aan. “Wat is er gebeurd met de kalme Demion van vorige keer?”. Zijn ogen zochten rond, maar zijn antwoord wilde maar niet komen. “Wat doet dat er toe?”. De vrouw legde kalmerend haar hand op Demions borstkas en voelde zijn ademhaling. Ze stapte wat geschrokken naar achteren en greep haar hand beet. “…Wat ben je van plan Demion?”. Nu keek hij even verbaast “Waar heb je het over?”. De vrouw keek hem verdrietig aan. “Mijn visioen…waarom verander jij toch zo?”. Demion snapte niet waar ze over zat te ratelen en zuchtte diep. “Ik zoek de wachter die mij vorige keer heeft gestuurd naar die andere dimensie. Hij moet ons helpen!”. De vrouw keek nog steeds angstig naar Demion en toen naar de lucht. Ze wachtte opnieuw en keek weer naar Demion “Hij zal jou opzoeken”. Demion knikte om haar te bedanken, maar hij kon niet begrijpen waarom ze hem die blik gaf. Wat zag ze in haar visioen? “Wat?!” vroeg Demion nu zeer gefrustreerd. De vrouw keek nu naar de grond “Wat jij zal doen met je vrienden…hoe kunnen jullie?”. Demion krabbelde achter zijn oren. Hij was ondertussen gewend aan haar raadsel praat, maar hier begreep hij niks van. “Waar heb je het over?”. Ze keek op met ernst in haar ogen “Als jullie door gaan, dan vernietigen jullie onze wereld”. “Waar heb je het…ahhhw!”. Demion greep naar zijn middel. De pijn kon hij niet weerstaan “Wat gebeurd er?!” schreeuwde hij in pijn. De vrouw greep zijn hand “Je lichaam sterft, je moet hier blijven!”. “wat!? Nee, ben je gek, dan sterf ik”. De vrouw keek hem streng aan “maar dan is de wereld veilig”.

Demion ging recht overeind zitten en ademde hevig. Ook Linctus was hevig aan het hijgen van uitputting. Hij haalde Demion snel terug. hij kon het niet meer houden. Amber sprong op en rende naar Demion “Gaat het?!” Demion knikte, deed zijn duim omhoog en slikte. Amber keek naar Linctus “jij ook?”. Ook hij knikte en liet zijn lichaam achterover vallen. “En? Ben je wat te weten gekomen?”. Demion trok zijn schouders op “…ik heb zelfs… nog meer vragen…maar…hij komt”. Amber sprong op “De wachter?”. Demion knikte “hij zal ons opzoeken binnekort”.

"We zijn in ieder geval ergens achtergekomen." Hijgde Linctus terwijl hij ging staan. Demion en Amber keken Linctus aan. Hoe kon hij nu weten wat Demion had meegemaakt? "Hoe bedoel je?" vroeg Demion aan Linctus. "Nou" Begon Linctus "Er zijn dus goden die jouw niet zo zien zitten. Of wat jij gaat doen." Linctus pakte een kan van de tafel en schonk zichzelf wat water in en begon te drinken. "Hoe weet jij nou weer wat Gaia heeft gezegd?" Begon Demion. Hij had uit het gesprek met Gaia wel iets verwacht, maar hoe kon Linctus dat weten. Hoe kan iemand die geen gedachte kan versturen wel in iemands hoofd meekijken? Linctus nam nog een slok en begon toen met uitleggen. "Wie of wat je ook trof in die zone. Het deed ongelofelijk goed zijn best om jouw te doden. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het vergde dan ook heel veel om de krachten van een god tegen te gaan. Gelukkig kwam je snel genoeg terug. Voordat ik verloor." Linctus gaat weer terug zitten en laat het gebeurde nog eens door zijn hoofd lopen.

Madarian hoort in z'n droom de demoon zeggen: "Weer niet. Wanneer wordt ik eindelijk bevrijd? Is er niemand die weet dat ze in de cirkel moeten gaan staan als ik verschijn, en het masker moeten breken om verder te kunnen?"

*Dan wordt de droom vreemder. Madarian gaat uit het lichaam van de demoon, de demoon draait zich om en kijkt Madarian strak aan".*

Demoon: "Je kunt ook verder als je Akroma opoffert..."

Madarian kijkt de demoon aan en zegt: "Hoe bedoel je?"

Demoon: "Akroma is een gevaar voor jullie missie."

*Een koude rilling gaat door het lichaam van Madarian. Een stemmetje in hem zegt dat dit niet is wat het lijkt.*

Madarian: "Ik geloof niet wat je zegt, of zelfs dat dit je ware gedaante is!"

*Madarian probeert een plasmaschot af te vuren, maar in de droom gebeurt niets... Nou ja... Niets? Er komt geen plasmaschhot, maar de demoon verandert wel in een reptiel achtig wezen.*

Madarian: "Gokje, jij bent zeker zo'n achtelijke Desann! Wat zijn jullie lelijk, met de nadruk op lijk!"

Desann: "Hoe durff je onsss achtelijk en lelijk te noemen! Ooit eensss in de ssspiegel gekeken? Het isss dat wij jullie niet in de dromen kunnen doden of verwonden, maar alsss we elkaar in het echt ontmoeten, kunnen jullie beter Akroma opoffferen, off we zullen jullie een lesssje leren!"

Madarian: "Ik kan niet wachten om jullie een kopje kleiner te maken!"

*De Desann verdwijnt en Madarian wordt wakker. Er zit een gat schuin boven hem in het plafond. Er komen meerdere Dark Elves op het gat af. De kapitein komt poolshoge nemen.*

Kapitein: "Wat is er gebeurd?"

Madarian: "Ik was in m'n slaap bezocht door een Desann. Een reptielachtig wezen. Ze willen haar hebben (wijzend naar Akroma). Ik denk dat ze van vitaal belang is om de wereld te redden. Ze proberen het te hard!"

Kapitein: "Leuk, aardig, maar wat heeft dat met dit gat te maken?"

Madarian: "Ik probeerde een plasmaschot op die Desann af te schieten in m'n dromen, maar schijnbaar heb ik er werkelijk een afgevuurd..."

Kapitein: "Wat ben ik blij dat je niet op je buik slaapt dan, anders waren we nu haaienvoer! De reis gaat ook iets langer duren, want je hebt de voorste mast geraakt! Gelukkig is niemand gewond geraakt door die actie van je! Dit gaat je geld kosten voor de reparatie!"

Madarian, terwijl hij z'n geldbuidel pakt: "Vertel eens wat nieuws... Is dit genoeg?"

*Madarian overhandigt 200 goudstukken, veel meer dan de reparatie zal gaan kosten. De ogen van de kapitein worden groter en hij kalmeert. Dan knikt hij goedkeurend.*

Kapitien: "Als je weer gaat slapen, niet op je buik..."