Demion sloop door de kerker en kwam bij de deur. Even luisterde hij met zijn oor tegen het hout met staal bekleden deur aan. Een zucht en een ademhaling waren te horen. Even kijk hij om en seinde dat er twee personen achter de deur stonden. Hij keek naar Odysseus maar deze had zijn handen vol. Madarian en Linctus knikte en stapte naar voren. Linctus ging voor de deur staan en telde met zijn vingers af (5…4…3…2…1…). Zijn been bewoog naar achteren en vloog met volle snelheid tegen de deur die open klapten. De twee wachters achter de deur schokken op. ze zaten aan een tafeltje te kaarten en grepen direct naar hun wapens. Demion en Madarian sprinten naar binnen, waarbij Demion een koprol over de grond maakt naar de rechter wachter en Madarian kruislings over hem heen springt om de wachters in verwarring te brengen. Demion rolde vlak voor de achter en sprong tegen de wachter aan. Met een kneepje in zijn nek viel de wachter bewusteloos. Madarian greep een kruk beet en zwaaide deze tegen het hoofd van de andere wachter. beide leken nu bewusteloos. Linctus kwam naar binnen wandelen en keek naar de twee op de grond. Zijn duim ging omhoog en keek om naar de grote Odysseus die zich onder het kleine deurtje door probeerde te persen. Het lukte hem uiteindelijk en keek naar Madarian. “Waar zouden ze Amber aar toe hebben genomen?” Madarian schudde zijn hoofd “En waarom noemde ze haar Blackwidow?” vroeg Linctus. Opnieuw schudde hij zijn hoofd en trok zijn schouders. Demion keek rond en zag toen de trap waardoor ze naar beneden werden geleid. “We moeten Amber vinden voor we verder kunnen, we laten zeker geen mensen achter”.

"Misschien kunnen de wachters zo vriendelijk zijn om het ons te vertellen." Begon Linctus. Hij liep naar de bewakers toe. Hij bond de handen en voeten van de wachters vast en richtte zich toen op een van de bewakers. "Wakker worden lief soldaatje." Begon Linctus lief. Daarna verkocht hij een klap in het gezicht. De wachter begon langzaam zijn ogen open te doen. "Nu ga jij mij vertellen waar die vrouw is die bij ons hoort." Begon Linctus weer op zijn aardigst. "Wat?" Bracht de wachter stamelend uit. Hij leek nog niet echt bij bewust zijn. Weer een klap in het gezicht volgde. "Dat was niet het goede antwoord." Begon Linctus weer met een zachtaardige stem. "Laten we het nog eens proberen. Nu ga jij mij vertellen waar die vrouw is die bij ons hoort." De wachter was nu volledig bij zijn bewustzijn.

"Ik vertel je niets." Zei de wachter stoer. "Je kunt me zo veel slaan als je wilt." Linctus bleef de wachter heel rustig aankijken. "Ik ga je nu een poeder laten opsnuiven waardoor jij je ergste nachtmerries herbeleefd. Daarna ga jij mij vertellen waar die vrouw is die bij ons hoort." Linctus pakte een goed afgesloten zakje van zijn riem. Hij pakte daaruit een heel klein beetje paars poeder en hield zijn adem in. Demion herkende het poeder meteen. Het was hetzelfde spul waarmee zij zo'n verschrikkelijke dingen zagen. Linctus liet het de wachter opsnuiven en stopte toen zijn hand voor de mond van de wachter. Deze begon het uit te schreeuwen, maar de schreeuw werd gedempt door de hand van Linctus. Een minuut lang was de wachter zich aan het draaien en stoten. Daarna werd hij rustiger en keek Linctus aan met een angstige blik. Linctus haalde de hand nu rustig van de mond weg. "En nu ga jij mij vertellen waar die vrouw is die bij ons hoort." Begon Linctus weer. "Ik vertel alles." Begon de wachter huilend. "Maar doe me dat niet aan."

*Graig, samen met een flink aantal wachters, neemt Amber mee naar een grote tempel in het midden van de stad. Een groter gebouw staat er niet in de stad. Als ze bij de tempel zijn, blijkt deze deuren te hebben van vier meter hoog! In die grote deuren zitten weer kleinere deuren. Graig gaat als eerst naar binnen. Daarna Amber, dan de wachters. Eenmaal binnen zien ze een groot verwrongen stuk metaal liggen. Als ze wat dichterbij komen, blijkt dit een stuk te zijn van een neergestort ruimteschip. Dat is nog wel een beetje aan de globale vorm te zien, maar vliegen zal dat ding nooit meer. Bijna alles is verwrongen en aan elkaar gesmolten door de hitte, behalve een relatief klein gedeelte aan de voorkant van het schip. Ambers mond gaat open. Craig zegt niets. Craig en Amber lopen richting de achterkant van het schip. De achterkant van het schip is één gapend gat. Er zijn duidelijke afdrukken te zien dat er een gedeelte is weggehaald na de crash, en dat een metalen muur gedeeltelijk is weggehaald. Daarbinnen staan twee cryopods. Eén ervan is stuk. In het glas zit een flink gat. De tweede ziet er nog goed uit. Er staan vreemde symbolen op de cryopods. Die op de kapotte cryopod komt vaag bekend voor. Amber loopt langzaam naar de pod toe. Haar ogen worden plotseling wagenwijd, haar mond gaat nog wijder open! Dat symbool staat op Madarians schouder! Als ze even bekomen is van de schrik gaat ze naar de tweede pod. Even bekijkt ze die. Dan draait ze haar hoofd vragend naar Craig, die begint met vertellen.*

Craig: "Dit ding viel duizenden jaren geleden uit de lucht. Alles in het schip was kapot of dood. Eén ding echter niet. Dat glazen ding daar gaf een vreemd licht af. Daarin zat een vrouw in een vreemde vloeistof. Ze bewoog nooit en leek dood. We dachten dat het een teken van de goden was, en hebben daaron deze tempel gebouwd. 7 jaar geleden hield het vreemde licht echter op, deed ze haar ogen open en begon te bewegen. Ze drukte op een knopje, dat ding ging open, de vrouw viel op de grond, en het ding ging weer dicht. Die vrouw bleek niets te herinneren, en kon ook niet praten. Alsof het een kind was, zo nieuwsgierig was ze. We hebben haar alles geleerd wat we konden, ook onze wegen. Al snel bleek dat ze een zeer goede krijger was. De beste van ons kon ze makkelijk aan! Ze werd ingedeeld bij een elite-eenheid van ons volk, die speciale opdrachten moest uitvoeren. We hebben veel vijanden, en er moest actie ondernomen worden. Iedere lid van die eenheid moest alleen werken, en onze vijanden elimineren. Al snel was deze vrouw de beste, en als iemand ook maar een gerucht hoorde dat hij op de lijst van haar stond, vluchtte die persoon weg, hoewel dat nooit hielp. De codenaam van haar was Black Widow. En die Black Widow ben jij!"

Amber, wijzend naar het symbool op haar cryopod: "Dat ik Black Widow was weet ik, maar de rest kan niet! Ik heb nergens zo'n symbool staan op m'n lichaam!"

Craig geschrokken: "Hoe weet je dat je ooit een symbool op je schouder had staan? Is er wat van deze geschiedenis terug gekomen?"

Amber: "WAT? Hoe bedoel je?"

Craig: "Bij de eerste trainingen was je schouder flink geraakt. Een redelijk stuk was door een jaloerse medeleerling afgeslagen! Hij sloop van achteren op jou af, en je had dat niet in de gaten. Jou reactie hierop is een verhaal die legendarisch is en nog wordt verteld. Hoewel je zwaargewond was, had je hem in één slag gedood! Daarna werd je vervoerd naar onze ziekenboeg. Daar aangekomen was het alsof je schouder nooit was geraakt. Geen littekens, geen los stuk vlees, geen wond! Maar ook geen symbool meer, want het was precies die plek waar het gebeurd is..."

Amber: "Hoe komt het dat ik me deze dingen niet kan herinneren?"

Craig: "Ieder lid van het team wordt voor een missie op een speciale manier gehypnotiseerd, zodat ALS er iemand gevangen genomen wordt, deze zich niets kan herinneren. We kunnen het normaal ongedaan maken, maar niet als het te lang duurt voordat iemand teruggekomen is. Jij bent de enige die nooit was teruggekomen..."

"De hogepriester is met zijn vaste wacht en Black Widow naar de grote zaal van de tempel gegaan! De tempel is het grootste gebouw van de stad, kan niet missen! De grote zaal is direct door de deuren van de ingang! Meer weet ik niet, echt niet! Alstublieft meneer, geloof me! Laat me niet nog meer van dat poeder snuiven!" Jammerde de bewaker zo snel dat zijn overmeesteraars hem bijna niet konden volgen. De man met het poeder liet zijn pantser los, waardoor de bewaker achterover viel. "Ik denk niet dat we veel meer uit dit geval zullen krijgen." Zei hij. De reus gromde instemmend. "Laten we snel gaan. Misschien kunnen we Amber nog inhalen." Zei de man die de andere wachter had overmeesterd. De anderen waren het met hem eens, en knevelden de wachter weer. Daarna stormden ze de gang uit.

De wachter grinnikte. Dit waren duidelijk buitenlanders. Niemand die uit dit land kwam zou zomaar op de tempel afstormen, die was veel te zwaar bewaakt. Ook hadden ze hem niet herkend. Dit waren echt overduidelijk buitenlanders. Iedereen zou een lid van de Black Squadron herkennen als hij er een zag. Deze gekken niet. Craig Unsh'allach had er goed aan gedaan hem op te stellen bij deze cel. Een geluk bij een ongeluk, want hij, Astenos, was het beste en slimste lid van de Black Squadron, maar ook degene met het minste gevoel voor regels en discipline. De raad had hem als straf voor zijn meest recentelijke 'uitspatting' een week cipierdienst gegeven.

Cipierdienst! Voor Astenos was er bijna niets dat saaier was dan cipiertje spelen. Er gebeurde nooit iets. Nou ja, bijna nooit. Maar dit was dan ook wel een uitzondering. Astenos grinnikte achter zijn knevel. Dit zou nog leuk kunnen worden. Misschien zou hij zelfs de gunst van de Raad terug kunnen winnen door deze vijf buiten gevecht te stellen. Misschien zouden ze hem zelfs verlossen van de rest van de week als cipier! Hij huiverde. Ja, dat zou echt fijn zijn.

Hoewel hij gebonden en gekneveld was, was dat niet echt een probleem. Het angstige vertellen van antwoorden was ook toneel geweest, behalve het gedeelte waar het poeder werd gebruikt, maar voor de rest toneel. Deze mensen wisten niets van de Black Squadron. Wisten niets van hun gave: het manipuleren van de lucht...

Tijd om in actie te komen. Astenos liet een luchtkussen onder zijn rug ontstaan en tilde zichzelf daarmee op. Daarna sneed een blad van geconcentreerde lucht zijn banden los bij zijn enkels en zijn polsen. Hij wreef over zijn ruwe polsen. Die banden hadden veel strakker gezeten dan nodig was. Hij zou die pummmel met zijn poeder hiervoor terugpakken. Hij knoopte zijn knevel los, waarmee hij een dodelijke grijns blootstelde. Die pummel zou het gaan beleven, samen met de rest van die groep. Als Astenos een doel had gesteld, dan liet hij dat nooit varen. Nooit.

Reflexmatig wierp hij eert nog even een blik in de spiegel die in de gang hield. In de spiegel stond een lange, ranke gestalte, met lange, dunne ledematen, een scherpe kin, hoge jukbeenderen, lang zilverwit haar, en verblindend blauwe ogen. Het uiterlijk van een Dark Elf. Astenos beschouwde zichzelf als een mooie Dark Elf, en zag het als vanzelfsprekend dat andere Dark Elves dat ook van hem vonden. Hij was immers de mooiste van de stad, al zei hij het zelf.

Genoeg ijdelheid, het was tijd om de achtervolging in te zetten. Hij trok snel het cipiersharnas uit, waardoor zijn lange zwarte Black Squadron gewaden zichtbaar werden. Die gewaden waren veel handiger als je lucht wilde manipuleren: ze zorgden voor veel bewegingsvrijheid. Astenos wachtte geen seconde langer en zette de achtervolging op de pummel en zijn groep in. De wind liet hem sneller rennen, en dempte zijn voetstappen. Hij zou snel bij de groep zijn.

*Amber probeert wat beelden door te geven aan de rest, maar dit lukt totaal niet. Craig ziet dat Amber totaal van slag is, en dat ze dit even moet verwerken. Hij geeft de opdracht om Amber weer terug te brengen naar de cel. Intussen zijn de anderen de toegangsdeuren van de tempel genaderd. Ze horen iemand naar de deur komen. Craig gaat als eerst door de deur heen en wordt overmeesterd door Madarian. Dan komt Amber naar buiten, die totaal niet doorheeft wat er om haar heen gebeurd. Linctus pakt haar beet en wil haar naar de haven begeleiden, als de groep wachters naar buiten komt. Al snel is de groep weer omsingeld. Het gezelschap heeft nog geen wapens, en worden snel overmeesterd. Craig kijkt het gezelschap aan.

Craig: "Nog niet eerder is iemand ontsnapt uit onze ker..."

Madarian kapt Craig af: "Wat heb je met Amber gedaan?!?"

Craig: "Ik heb alleen maar haar geschiedenis verteld, voor zover ik het weet. Omdat jullie zoveel voor haar over hebben, zal ik die geschiedenis ook aan jullie vertellen. Begeleid ze de tempel in!"

*Eenmaal in de tempel wordt de geschiedenis van Amber opnieuw verteld. De anderen zien het teken dat Madarian op z'n schouder heeft ook op de cryopod staan. Iedereen is verbaasd, maar houdt z'n mond. Na de geschiedenis moet het gezelschap weer de cel in. Als de wachters het gezelschap begint te begeleiden, vindt ééntje dat Madarian niet snel genoeg opschiet, pakt hem bij z'n schouder beet en geeft hem een duw. Madarian verliest z'n evenwicht, en z'n kleding scheurt, waardoor het teken zichtbaar wordt. Craig ziet dit en z'n mond valt open van verbazing. Hij kijkt naar de tweede cryopod en vol met ongeloof weer terug.*

Craig: "Breng ze terug naar de cel en begin met het voorbereiden van de grote test!"

Madarian: "Wat is die grote test?"

Criag: "Dat zien jullie wel als het zover is... Breng ze weg!"

"Nu ben ik het zat." Klinkt Linctus boos. "Ik ontsnap niet uit een cel om er vervolgens weer ingestopt te worden." De rest kijkt Linctus verbaast aan. "Of je bied ons iets fatsoenlijks aan om in te verblijven." Linctus kijkt de Criag persoon kwaad aan. "Of anders mag je me proberen in de cel te krijgen. Maar vrijwillig ga ik niet meer. Wij zijn hier gekomen om een draak te slachten en niet om in de bak te belanden." Linctus heeft het helemaal gehad met deze Dark Elves.

De hogepriester lachte honend. "Jullie zijn niet in een staat van onderhandelen, en jullie praatjes zullen jullie niet helpen. Voor nu zijn jullie onze gevangenen, en dat zullen jullie blijven totdat ik zeg dat het anders zal zijn. Tot ziens." Zei hij, en liep weg, zijn garde volgde hem, op twee na, die de celdeur bewaakten.

Vervloekt, die buitenlanders waren sneller dan ik dacht. Astenos was nu in een zeer slechte bui, nu hij weer in zijn cipiersharnas op zijn oude plek stond. Hoewel hij sneller was geweest dan de buitenlanders, waren zij alsnog eerder aangekomen bij de tempel. Craig Unsh'allach had hem zelfs op zijn donder gegeven omdat hij zijn post had verlaten. Astenos kookte nu werkelijk van woede. Niemand gaf Astenos op zijn donder, zelfs de hogepriester niet!

Maar de dag was nog niet om. Hij kon nog steeds iets winstgevends maken uit deze situatie. Het enige wat hoefde te gebeuren, was dat de gevangenen weer uit zouden breken. Astenos wist dat de cel nu beter bewaakt was, en dat ze niet op eigen kracht weg zouden kunnen komen. Dan moesten ze maar een steuntje in de rug krijgen, en Astenos wist al precies hoe ze die gingen krijgen.

"Ik ga pissen. Let jij op dat er niemand langs komt?" Bromde hij naar zijn medebewaker aan de linkerkant van de deur. Deze gromde bevestigend, en Astenos stapte door de deur. Hier deed hij het harnas weer uit, en haalde zijn Black Squadron masker onder zijn gewaden vandaan, en zette het op.

Met behulp van de lucht werkte hij zich zonder gezien te worden langs alle bewakers, totdat hij bijna bij de cel was. Hij gluurde om de laatste hoek en zag dat de deur bewaakt werd door 2 leden van de persoonlijke garde van de hoge priester. Hij moest ze uit weten te schakelen zonder dat ze hem zouden zien. Als ze dat wel zouden doen, zouden ze hem herkennen als een Black Squadron, en het zou gerapporteerd worden aan Craig Unsh'allach. Die zou meteen doorhebben dat het Astenos geweest was. En dan zou de straf zwaarder zijn dan een week cipierdienst. Veel zwaarder.

Hij ademde diep in door zijn masker. Dit vereiste focus. Zonder de hoek om te gaan of te kijken liet hij twee luchtbellen ontstaan op de plekken waar hij de monden van de bewakers op het laatste moment had gezien. Meteen daarna sloegen twee windvlagen hun lichamen tegen de muur. Hij hoorde twee doffe klappen. Voor de rest niets. Hij gluurde de hoek weer om. De bewakers lagen als zwakke hoopjes elf tegen de muren. De luchtbellen in hun mond hadden er voor gezorgd dat ze het niet uit konden schreeuwen. Waarschijnlijk hadden de twee geen idee wat ze was overkomen. Gelukkig.

Snel pakte Astenos de deursleutel van de gordel van een van de bewusteloze bewakers. Het slot klikte en de deur zwaaide open. De verbaasde gezichten van de gevangenen maakte dat hij grijnsde onder zijn masker. "Wie ben jij?" Vroeg de pummel met het poeder minachtend. "Wie ik ben is niet van belang. Wat wel belangrijk is, is dat jullie maken dat jullie wegkomen. Nu." Het was niet nodig om meer te zeggen. Deze gelegenheid zouden ze vast niet in de wind slaan. Astenos draaide zich om en rende weg, geholpen door de wind.

Hij wist niet of ze achter hem aan kwamen, en hij keek ook niet om. Hij moest zijn aandacht erop richten dat hij ze afschudde. Op driekwart van de weg naar de uitgang sloeg hij een zijgang in, en zette snel zijn masker af, om het weer onder zijn gewaden te verbergen. Daarna rende hij verder naar de uitgang.

Eenmaal daar zette hij een hinderlaag op. Als de buitenlanders erin zouden lopen, zou het niet moeilijk zijn om ze in te rekenen en voor de hogepriester te brengen. Wrang eigenlijk. Hij had de buitenlanders alleen vrijgelaten om ze weer gevangen te nemen. Maar om van die cipiersdienst af te komen moest hij toch iets overhebben...

*Craig denkt na over de woorden van Linctus. Hij heeft wel een beetje gelijk. En ze zijn ten slotte eerder uit de kerker ontsnapt, dus ze zullen er zo weer uit kunnen breken... De wachters kijken naar Craig.*

Craig: "Vooruit dan... Breng ze naar de herberg. Stop ze in de middelste kamers. In alle aanliggende kamers moeten minimaal 10 bewakers zitten, zodat ze niet kunnen ontsnappen. Ook aan de voor en achterkant van de herberg. Maar bereid wel de grote test voor!"

"Zagen jullie dat?" begon Linctus. Linctus had de stem van de man die de deur opende duidelijk herkend, maar hield zich voorlopig nog even stil. "Hij kon de lucht manipuleren." Linctus keek naar de rest. "Maar dat is zorg voor later. Ik stel voor om van de gelegenheid gebruik te maken en te ontsnappen." Linctus keek even verbaast naar Madarian toen hij door de deur stapte. "Lijkt mij niet zo slim Madarian." Begon Linctus. "Dit ruikt namelijk heel erg naar een val en zonder onze wapens kunnen hun ons nog wat aandoen." Madarian keek nu verbaast naar Linctus. "Maar jij zei dat we van de gelegenheid gebruik moesten maken." Linctus lachte even. "De gelegenheid dat onze bewakers zijn uitgeschakeld, maar om weg te komen hoop ik dat we een andere manier vinden." Linctus keek nu naar Odysseus.

"Als het een val is, dan is het in ieder geval een vreemde vorm van een val. Maar je hebt gelijk Linctus, het zou kunnen. Als er een val zou zijn, zou het bij de uitgang moeten zijn. Dan kunnen ze ons zogenaamd op heterdaad betrappen. Helaas voor hen en gelukkig voor ons hebben ze ons dan een beetje onderschat. Volg me." Zei Odysseus grijnzend. "In onze vorige vluchtpoging heb ik ergens een raam gezien. Laten we dat opzoeken."

Een paar gangen, trappen en bewakers later kwamen ze bij het raam dat Odysseus bedoeld had. Hij zette Akroma voorzichtig op de grond, en ademde diep in. Met een snelle beweging en een schreeuw op zijn lippen sperde hij zijn armen naar voren. Met een harde knal spatte de muur uit elkaar. Demion krabde zich achter zijn oor. "Dat heb ik je wel eens subtieler zien doen." Zei hij. Odysseus trok zijn schouders op. "Het zal de frustratie wel zijn." Antwoordde hij terwijl hij Akroma weer oppakte. "Waarschijnlijk is het hele cellencomplex wakker geschud door de klap. We moeten maken dat we wegkomen. Waar gaan we heen?"

Een knal? Ze zouden toch niet... Toen zag Astenos pas in hoe naïef hij was geweest. Hij had verwacht dat de buitenlanders als kippen zonder kop naar buiten zouden rennen. Hij had beter moeten weten. Nu waren ze ontsnapt, en nog met zijn hulp ook. Hij had zich weer eens diep in de nesten gewerkt. Als Craig Unsh'allach hier achter zou komen...

Hij wilde niet eens weten wat er dan zou gebeuren. Hij moest die buitenlanders echt tegenhouden, voordat de situatie nog verder uit de hand zou lopen. Astenos liet de hinderlaag voor wat het was en rende in de richting van de knal. Met de hulp van de wind rende hij zo snel dat hij nog maar nouwelijks de grond raakte, en eigenlijk meer vloog.

Nu zullen ze het echt beleven. Vooral die pummel. Die zou vast degene zijn geweest die door Astenos' hinderlaag heen had geprikt. Hij vervloekte die kerel hartgrondig.

*Craig houdt zich intussen bezig met het voorbereiden van de grote test. Zoveel voorbereiding is er nou ook niet voor nodig. Als ze bijna klaar zijn, klinkt er een alarm. Craig kijkt op en hoort: "De gevangenen ontsnappen!"*

Craig: Hoewel de bewaking verdubbeld was, hebben ze toch weer weten uit te breken. Dit is een aparte groep. Zou dit de groep uit de voorspelling zijn? Zouden zij voor de test slagen en het voor elkaar kunnen krijgen om de drakenpoort open te krijgen? Ze zorgen in ieder geval voor meer overlast dan alle vorige groepen die hier aanbeland zijn.

Craig: "Gebruik zoekmethode 14! Ze mogen niet ontsnappen!"

*Een grote groep wachters gaan bij alle kruisingen staan en houden deze in de gaten. De andere groep begint systematisch de complete stad te doorzoeken. Elk huis, elk hoekje wordt doorzocht. Dit is een routine die ze vaak hebben geoefend. Daken, riolering, alles wordt meegenomen in de doorzoeking. Astenos kent deze zoekmethode als z'n broekzak... *

Zoekmethode 14? Die buitenlanders moesten wel heel belangrijk zijn, als de hogepriester de orders gaf voor methode 14: het betekende dat de hele stad het werk zou laten liggen om de gezochte persoon op te sporen. Weldra zou de hele stad op de been zijn, en de buitenlanders gevonden worden. Om de eerste te zijn die ze zou vinden ging dus een grote uitdaging worden. Maar hij was toch zeker Astenos? De zelfgedoopte beste Black Squadron ooit? De elite van de elite? Dit was niet meer om van zijn cipierdienst af te komen, dit was een kwestie van eer! Als hij de pummel en zijn club niet zou vinden, dan zou niemand het doen!

Fucus. Waar zouden ze heen gaan? Waarschijnlijk een smal stuk van de muur om dat op te blazen en wegwezen. Hij zou ze op hun weg daar naartoe moeten onderscheppen. Tijd om hogere grond te kiezen. Met behulp van de wind zweefde hij naar de hogere regionen van de stad, en begon zijn zoektocht.

Astenos zag dat er ook al andere Black Squadron op de daken waren. De concurrentie was inderdaad groot. Omdat er geen van hen op hem afkwam, wist hij dat Craig Unsh'allach er niet achter was gekomen dat Astenos de aanstichter was. Voorlopig althans.

*Al snel is de hele stad afgesloten en op zoek naar de vreemdelingen. Alles wordt op een dusdanige manier afgezocht dat als ze niet gevonden worden, dat ze dan toch meer naar het centrum van de stad worden gedreven. Madarian en Amber zien al dat gezoek, en ook welke kantze opgedreven worden. Dan krijgt Madarian een idee.*

Madarian, zodat iedereen van het gezelschap het kan horen: Odysseus, kun je zonder lawaai te maken snel een kopie van een muur voor de muur zetten? Een soort geheime ruimte voor ons? Als ze ons dan voorbij lopen, kunnen we dan misschien ontsnappen!

Odysseus fluistert: "Het is het proberen waard, maar ik heb dat nog niet eerder gedaan. Als het niet werkt zijn we zo gepakt!"

Madarian: Dat is waar, wat denken jullie? Goed plan mocht het te heet onder onze voeten worden?

Odysseus krabde achter zijn oor. "Nou, volgens mij kan de situatie moeilijk slechter worden dan dat hij nu al is. Ik denk dat het onze enige toevlucht is, tenzij iemand iets anders weet."

Demion luisterde en hoorde de wachters naderen en hij keek om naar de groep. “Het is nu of nooit. We hebben onze wapens nog niet terug en misschien is het handig om deze eerst te gaan halen voor we verder gaan” hij draaide zich weer om naar de stad “ik ben nogal gehecht geraakt aan mijn zwaard”. Er verscheen een aparte glimlach op zijn gezicht. Odysseus knikte ook “zonder wapens zijn we inderdaad een stuk kwetsbaarder, maar eerst moeten we schuilen”. Linctus keek luisterde naar het naderende gevaar en keek Demion direct aan “We moeten snel handelen”. Madarian en Amber keken naar de daken om te kijken of ze al iets zagen. gelukkig was dit niet het geval. Akroma lag nog steeds over de schouder van Odysseus. ze zag er nog steeds zeer ziekjes uit. hopelijk werd ze snel better.

Snel draaide Demion naar Odysseus “Je moet de muur maken op het laatste moment anders zullen ze het makkelijk detecteren. De illusie moet ook voor de geest verborgen blijven, dus wacht op het teken”. Odysseus snapte het en wachtte geduldig. Demion hield zijn hand iets boven zijn hoofd klaar om het teken te geven mochten ze de eerste wachters zien. Amber keek gespannen toe "Wat als dit niet werkt?". Demion keek nog straks voor zich uit "Dan word het plan B". "en wat is dat?" Vroeg Madarian. Demion bleef stil, hij was er nog mee bezig.

Ze hadden hem bijna gezien. Bijna. De pummel had hem kennelijk aan voelen komen, maar toen Black Widow en die zogenaamde uitverkorene de daken hadden afgespied had hij net op tijd achter een schoorsteen kunnen duiken. Toen de twee weer voor zich keken probeerde hij dichterbij te komen. De wind verlengde zijn sprongen en dempte het geluid. Al snel was hij op een dak dat dichtbij genoeg was om de buitenlanders af te luisteren.

Wat een geluk dat die reus zo groot was, anders had Astenos ze nooit opgemerkt. Hij keek nu snel om zich heen om zich ervan te verekeren dat zijn collega's hem niet hadden gezien. Het zou nogal wat vragen opwerpen als ze hem hier op zijn buik zouden zien liggen. Hij luisterde naar het gesprek beneden.

"...lusie moet ook voor de geest verborgen blijven, dus wacht op het teken." Teken? Illusie? Ze voerden weer iets in hun schild, dat was wel duidelijk. "Wat als het niet werkt?" De stem van Black Widow. "Dan word het plan B." De man die Astenos had overmeesterd. "En wat is dat?" De uitverkorene. Daarna stilte. Astenos lachtte inwendig. Er was geen plan B, en dat zou waarschijnlijk ook nooit komen. En aan haar stem te horen had Black Widow haar twijfels over plan A.

Astenos' nieuwschierigheid was gewekt. Wat waren ze van plan? Wat het ook was, het zou ze waarschijnlijk weinig helpen. Er stond immers een Black Squadron met zijn neus bovenop. Hij besloot ze hun plan uit te laten voeren. Hij had zijn prooi toch al, waarom zou hij er niet even mee kunnen spelen? Als ze hun zogenaamde afleiding opzetten, zou hij ze te grazen nemen en uitleveren aan Craig Unsh'allach. Geen cipiersdienst meer. Misschien zelfs een beloning. Ja, een grote spiegel om zichzelf in te bewonderen zou fijn zijn. Inwendig rammelde hij zichzelf door elkaar. Hij dwaalde af, hij verdeelde het vlees al voordat hij het wild had geslacht. Maar toch, die spiegel klonk wel erg aanlokkelijk.

Vanuit het niets schiet ze weer wakker. Nog voordat ze beseft wat er aan de hand is, keert haar hele lichaam zich tegen haar.
Dan hoort ze Linctus praten, het lijkt wel of hij er plezier in beleft haar zo te zien lijden.

Tussen het braken door schieten haar gedachte terug naar de laatste moment voordat ze terug was in deze dimensie. Het idee dat Urza haar broer nog steeds heeft doet haar duizelen.
Dan begint ze zich schuldig te voelen, dat ze hem niet is blijven zoeken nadat ze hem weer tegen was gekomen in de tempel.

Van alles blijft door haar hoofd schieten, haar gedachten malen maar, en malen maar, terwijl haar lichaam op een of andere manier met een gigantische snelheid alle energie weer opbouwde.
Het afval blijft maar naar buiten komen. Ze heeft niet eens hoor dat ze van de ene plek naar de andere word gesleept,.

Na een aantal uren, begint ze weer langzaam terug in de wereld te komen. waarom zweeft ze boven de grond? Iets klopt hier niet.
Dan voelt ze sterke armen om haar heen, en kijkt ze naar boven. Dat gezicht herkent ze, alleen een naam erbij plaatsen is moeilijk.
Vanaf veel kanten klinken stemmen, die ze ook herkent, maar niet kan plaatsen.

Alsof de bliksem inslaat herinnerd ze zich de naam van de reus die haar vast heeft weer. Odysseus, die naam doet haar hart zingen.
"Odysseus, hij heeft Khamal", komt als een gefluister over haar lippen, net voordat ze weer wegzakt ik de nachtmerries van vroeger.