Linctus zag dat Demion het gat in sprong en dacht even na. Een dergelijke lenigheid zoals Demion die bezat, was hij al eeuwen kwijt. En zelfs toen kwam zijn lenigheid niet in de buurt van die van Demion. Linctus besloot dus maar om gewoon omlaag te klimmen. Hij had de gevoelige snaar geraakt bij die arrogante dark elf en om die reden alleen al klom Linctus omlaag met een glimlach. Hoe lager Linctus klom hoe sneller die glimlach verdween. Het gespannen gezicht van Demion en het gebrek aan licht waren geen goede voortekenen. Hij zag in Demion een schilfer van wat Linctus in het bos had gezien. Hopelijk kon Demion beheersing laten zien, zoals hij zo vaak al op de reis had getoond. Alleen was de weg hierna toe misschien iets te veel geweest. Misschien was de informatie die Demion over zichzelf had gevonden wel te veel. Linctus was onder aangekomen en veegde wat stof van zijn schouder af en liep naar Demion toe. “Waar denk je aan?” begon Linctus zacht “Je ziet er namelijk gespannen uit”. Demion kneep zijn ogen samen en zag de beelden in zijn hoofd, wat hij nu aan dacht. Hij schudde de beelden uit zijn hoofd en opende zijn ogen. “Niets Linctus” en hij liep verder. Linctus zag wel degelijk dat er wat mis was en hield Demion daarom toch maar in de gaten.

Odysseus keek naar Akroma. "Nou, daar zijn we lekker mee. Opgesloten om een test te doen, met een Dark Elf met een ego ter grote van het halve continent. Waarom raken wij toch altijd van de ene idiote situatie in de andere? Ik durf te wedden dat als we die Elf de rug toekeren, hij een mes in onze ruggen zal planten." Odysseus wreef over zijn arm. Die brandde, zoals al zo was sinds hij uit het net was gevallen bij het schip, nog steeds als de hel. Het buigen van tralies om te ontsnappen was al een hele opgave, en daarna Akroma dragen was ook een flinke opgave. Zijn laatste actie met die Elf had te veel gevraagd van zijn linkerarm. De pijn was te erg om nog maar iets te doen met links.

Odysseus probeerde de pijn te negeren. Hij was toch rechts. Hij keek het gat in. Dit zou moeten werken. Vanuit de grond beneden liet hij een klein vierkant platform van steen naar hem toe komen. Hij ging erop staan, en wenkte Akroma hetzelfde te doen. "Akroma, wat is er gebeurd in de andere dimensie?"

*Als Madarian en Amber weer bij de kamer zijn aangekomen, zijn de resten van de Dark Elf zo goed als niet zichtbaar. Er hangt nog wel een penetrante geur van verschroeid vlees. Weer stoppen ze vlak voor de ingang. Weer probeert Madarian de cirkel te vinden met z'n helm, maar er ligt teveel rotzooi in die kamer onder het stof. Madarian probeert weer een bericht met beeld door te sturen, maar ook deze komt niet goed aan...*

Madarian: Waa. .ij. .u..ie? .om naa. o.ze .ocatie! Ga .e kamer .... in!

*De anderen van het gezelschap (behalve Astenos natuurlijk...) krijgen ook deze halve boodschap door, en denken dat Madarian zei dat ze die kamer juist wel in moeten gaan...*

De buitenlanders begonnen als 1 man richting de kamer rechts in te lopen. De pummel, die voorop liep, stootte zijn neus tegen een kleine luchtmuur van Astenos. "Nee, niet daarheen. De voetstappen houden daar abrubt op. Het is een val." Zei Astenos verveeld, en hij begon een andere kamer in te lopen. Ondertussen taxeerde hij zijn gewaden. Brandplekken, scheuren, en nog vies ook. Zodra hij hier klaar was zou hij zich maar snel gaan omkleden, nam hij zich voor.

Toen hoorde hij een klik. Meteen ging hij op de grond liggen, en nog geen seconde later scheerde een groot mes over de plek waar net zijn middenrif had gezeten. De pummel lachtte honend. "Nou elfje, je bent niet beter dan wij zijn. Die val zag je toch van mijlenver aankomen? Of had je dat blad tot stilstand willen brengen met een zuchtje wind?" Behoedzaam ging Astenos overeind staan, terwijl hij een poging deed er kalm uit te zien. "Als jij het dan zoveel beter weet, Linctus, waarom loop jij dan niet voorop?" Linctus lachtte nu bulderend. "En jou achter me hebben staan? Ik vertrouw je voor geen goud in de wereld, elf. Als er zwaarden in ruggen gaan belanden, dan kun je er zeker van zijn dat het mijn zwaard is dat in jouw rug verzinkt, en niet andersom."

Astenos betastte het gevest. Er zou inderdaad geen zwaard in de rug van de pummel belanden. Het zou iets veel ergers zijn.

*Hoe Madarian ook zoekt, nog steeds kan hij niets vinden. Dan hoort hij wat geluiden, maar door de echo kan hij niet horen waar het vandaan komt, en de metalen in de muren zorgen ervoor dat hij dat ook niet kan zien...*

"waarom wordt ik nou telkens voor die snertklusjes uitgekozen.. verd, elke keer als.." Feryin liep hartgrondig te vloeken en te tieren. Ze wist vanbinnen wel waarom zij telkens werd uitgekozen, maar dat betekende niet dat ze het altijd zo leuk vond. Dat ze goed was betekende dat zij dus ook degene was die vaak weer eens haar nek op de stronk mocht leggen, terwijl de beul al bezig was met het scherpen van de bijl. of zo voelde het tenminste. Er blies een straffe wind door haar ijsblauwe haar, die ze met een stiek achter op haar hoofd had vastgebonden om deze uit haar gezicht te houden. een paar lichtblauwe ogen ging van links naar rechts en weer naar links, maar al snel daarna verviel ze weer in haar gemopper. Op haar rug zat een bruine longbow, maar een pijlenkoker had ze niet bij zich. aan haar rechter en linkerzijdes had ze een zwaard hangen, een voor elke hand. Feryin was langzamer gaan lopen, omdat ze zo onderhand het gebied binnen moest zijn gekomen. het land van de darkelves. weer begon het gemopper. Verdomme mij sturen, terwijl ze weten dat dit weer mijn zoveelste "doodsmissie" is.. Haar oren waren bijna compleet bedenkt door haar haar, maar er staken toch twee kleine, scherpere puntjes uit. Ook zaten er op haar gezicht aan de zijkanten, onder en langs haar ogen vreemde lichtpaarse strepen. "dit gaat nog leuk worden.." er verscheen eer meer Cynische lach op haar gezicht, terwijl ze vanuit haar Mouwen een dolk leet te toveren, er even mee ronddraaide en deze zonder enige moeite weer terugstak waar hij vandaan kwam. Ze zou linctus snel moeten vinden.. dat was de moeilijkheid niet.. het echte probleem kwam pas als ze hem gevonden had.

Nadat Akroma haar verhaal had gedaan liet Odysseus het plateau weer terugkeren naar zijn oorspronkelijke positie, en de twee liepen achter de Dark Elf aan. Odysseus had besloten die in zijn gedachten Mastairon te blijven noemen, als stille belediging. Die elf had veel te veel kapsones, veel meer dan goed voor hem was. Met een beetje mazzel zou het zijn ondergang betekenen, en waren ze van die arrogantie verlost.

Odysseus verbleef nu al iets langer in de omgeving van Mastairon, en een detail begon hem op te vallen. Iedere keer als de ogen van die elf dreigend stonden, tastte hij naar iets onder zijn gewaden. Odysseus was er op gaan letten, en had de vorm ontdekt. Mastairon tastte naar een gevest. Misschien was hij van plan om zijn zwaard of mes of iets anders met een gevest tevoorschijn te halen en hen allemaal simpelweg overhoop te steken. In ieder geval bedacht hij zich telkens weer, want de hand dwaalde altijd weer af. Soms snel, soms na enkele seconden, maar nu zag Odysseus dat Mastairon zijn gevest al minuten lang vasthield. Correctie: liefkoosde. Mastairon leek zijn wapen gerust te stellen door het te strelen en woorden te fluisteren. Die elf was echt een vreemd figuur, en Odysseus voelde zich onprettig als de in zwart gehulde gedaante dicht bij hem was: de lucht zinderde om hem heen. Haast onmerkbaar, maar het was toch zo.

Het leek alsof Mastairon zou willen toeslaan, wachtend op een onbewaakt moment.

Astenos liep verder. Hij zou zich geen tweede keer beet laten nemen door een val, en dat gebeurde nu ook niet. Hij begon zelfs steeds vaker dezelfde vallen te zien. Toen ze voor de vierde keer op dezelfde plek aankwamen, besefte Astenos pas, dat hij het slachtoffer was geworden van het doolhof. Misschien moesten ze toch maar die kamer in waar hij eerder voor weg was gelopen.

Feryin begon haar snelheid aan te passen, zodra ze de kleine, maar toch duidelijke veranderingen in het gebied begon op te merken. ze was nu echt in het dark-elf gebied gekomen, en zou behoorlijk op moeten passen. Ze stopte even, Haalde een dunne mantel uit een tas die ze onder aan haar rug had hangen en trok deze aan, de kap over haar hoofd en oren trekkende. In eerste instantie hoopte ze dat ze voor mens aangezien zou worden. Dark elves hielden bijna van heen enkel ras, doch dat van haar stond wel bovenaan de lijst. Mensen zagen ze nog als dom, makkelijk in de tuin te leiden en dat soort vooroordelen die veel elven leken te hebben, onafhankelijk van welke soort. Feryin paste haar pas aan aan die van een mens, hield haar lichaam in een net iets andere manier terwijl ze liep en hield haar handen express bij haar zwaarden vandaan. hoe kunnen die mensen zo 'gemakkelijk' op deze manier lopen.. ik krijg er halve rugkrampen van.. en onze innerlijke bouw is niet eens zo verschrikkelijk anders.. Stilletjes schudde ze haar hoofd en keek weer vooruit. er lag een stad op een niet al te verre loopafstand. het leek de beste plek om te beginnen, en dus besloot ze haar pas toch iets te versnellen.

Elke keer weer dezelfde taferelen. De elf die bijna in een val liep, en Linctus die hem daarom uitlachte. Iedere keer als dat gebeurde, schoot de hand van de elf naar iets onder zijn mantel. Zodra hij hetgeen dat daar zat aanraakte, trilde de lucht om hem heen. Ze wist niet of ze de enige was die dat doorhad, maar de blik op Odyseus zijn gezicht liet haar weten dat ook hij gebaar in ieder geval doorhad. Toen het weer gebeurde, had ze er genoeg van. 'Linctus, idioot, als je het zo goed weet laat zelf dan zien hoe het moet.' Ze hoopte dat hij het kleine verschil in toonhoogte merkte bij het woord idioot. De elf keek haar aan op een niet begrijpende manier. Ze wist zeker, dat hij niet nog een keer de fout zou maken om hàar te onderschatten. Hàar hart zij haar dat ze hoopte van wel.

Hoe dichter Feryin bij de stad kwam, hoe meer elven ze begon te zien. Ze keken haar vreemd aan, maar ze was niet intressant genoeg om veel aandacht aan te besteden. Buitenlanders/vreemdelingen kwamen niet vaak voor en waren niet geliefd, maar zolang ze zich menselijk gedragen zou ze niet al te diep in de problemen nieten zitten. Toch zou ze aan aanwijzingen moeten zien te komen. Linctus was herkenbaar genoeg.

De poorten van de stad waren niet heel groot, maar toch gaven ze een behoorlijke indruk mee. Feryin liep er onderdoor en betrad de stad. weer gleden haar ogen alle kanten op, deze keer op zoek naar een taveerne. want wat was er een betere plaats om inlichtingen te vinden, beide gevraagt en ongevraagt. er hing een bord buiten met "de Zilveren Dolk", met onder de letters een prachtig zilveren dolk getekend. uit ervaring wist ze dat de taveernes met de gevaarlijkste namen de beste plekken waren om te overnachten, vandaar dat ze naar binnen liep en de persoon achter de bar aansprak en om een kamer vroeg. Feryin kreeg de sleutel van een kamer achterloos toegeworpen, waarna ze naar boven vertrok. Het was maar goed dat de bazen van een bar er bar weinig om gaven wie er sliepen, zolang ze maar verdienden. Later op de avond zou de inlichtingen gaan zoeken, nu zou ze ven gaan rusten. Overdag gebeurde er toch bar weinig. Feryin legde een paar van haar spullen op de grond en ging op het bed liggen, om daar bijna meteen op in slaap te vallen.

"Linctus, idioot, als je het zo goed weet laat zelf dan zien hoe het moet." Linctus schrok even. Hij was even in zijn gedachte afgedwaald. Hij wist wel dat hij gelachen had om de dark elf, maar dat was automatisme. Hij haatte al zo lang elven dat een elf die faalde in iets automatisch voor een glimlach zorgde. Al waren de dark elves niet verantwoordelijk geweest voor de belegering van zijn clan, deze soort elven stonden voor alles wat hij haatte in een elf. De hoogmoed en de arrogantie. "Als de elf klaar is met stuntelen, dan wil ik wel voorop." Linctus liep naar de zijmuur. Hij hield zijn hand ertegen en sloot zijn ogen. Toen Linctus zijn ogen weer opende liep hij opeens met hoge pas door. Achter hem schoten de gif pijltes uit de muur en ketste op de tegenoverstaande muur. De muren waar Linctus nu tussen stond kwamen opeens snel naar Linctus toe. Linctus dook snel naar voren en hoorde de muren achter zich tegen elkaar klappen. Linctus stond op en zag hoe de muren achter zich weer terug gingen in de normale positie.

Linctus bevond zich nu in een ronde kamer met verschillende deuren aan de ene kant en verschillende gangen aan de andere kant. Linctus keek naar de rest van de groep terwijl ze ook voorbij de vallen gingen. Toen de Akroma voorbij ging kon ze het niet laten om haar ongenoegen te uiten. "Als het meer vallen waren geweest, dan zou je nu gestorven zijn." Lachte Akroma vals. "Gelukkig waren het er maar twee dan." Gaf Linctus snel toe. Hij ging zich niet verlagen door zichzelf te moeten bewijzen tegenover de twee minst favoriete personen van de groep.

Demion keek toe hoe de andere zich druk leken te maken, maar op de een of andere manier hield hij zijn kalmte. Sinds zijn terugkeer uit de hel dimensie was hij veranderd en dat wist hij zelf ook. Hij had dingen gedaan waar hij spijt van had en dingen gezien die hij liever had vergeten. Daar zou hij nooit meer over praten, dat had hij immers aan zichzelf beloofd. zijn ogen steken even langs de muur en hij hief zijn hand op. deze streek langs de muur terwijl hij zijn ogen sloot en de omgeving even in zich op nam. De onbekende keek even om en keek naar zijn gedrag. Hij bleef even staan “Waar ben je mee bezig tuig? Straks activeer je nog meer vallen!”. Demion trok zijn zwaard en dreef deze door de ribben van de te arrogante darkelf waarvan zijn gezicht maar deels zichtbaar was. Hij spuugde bloed op en keer naar het zwaard daar via zijn rug naar buiten stak. Demion naderde het gezicht van de darkelf en fluisterde zacht in zijn oor. “Nog meer bijdehante opmerkingen?”.

Demions ogen schoten open door het geluid van een stem. “Ik vroeg je wat tuig! Waar denk je mee bezig te zijn?”. Snel realiseerde Demion dat het enkel een dagdroom was en zei niks. “Dat dacht ik al” sprak de darkelf met een onderliggende denigrerende toon. Hij liep verder vooruit, omdat de groep was gestopt. Ze hadden blijkbaar allemaal moeite met het idee dat de darkelf achter hen liep, een makkelijke positie voor een dodelijke aanval.

Odysseus hield nu ook zijn hand tegen de muur. Akroma die naast hem liep keek hem even aan “Wat is er?”. Odysseus lachte even “hij heeft nog gelijk ook”. Akroma begreep hem niet “waar je het over?”. De grote Odysseus wees naar Demion die zijn hand nog langs de muur hield. “Hij voelt zijn omgeving aan, ook de vibraties in deze grotten. Hij kan de vallen ontwijken door ze te voelen”. Akroma keek om “Dat is handig”.

Demion keek op en opende zijn ogen. hij merkte dat hij bekeken werd en draaide zijn hoofd. Odysseus en Akroma keken hem even aan. Demions hand verliet de veiligheid van de muur en liep naar de twee toe. “Hoe gaat het je af Demion?” vroeg Odysseus met een tikkeltje bezorgdheid in zijn stem. “Goed, grote vriend, maar ik heb een verzoek”. Odysseus’ ogen werden groter “en dat is…?”. Het bleef even stil terwijl Demion rond keek. “Jij als elementaal zal vast geen moeite hebben met de omgeving in je op de nemen. Kan jij Madarian en Amber niet aanvoelen? Ze moeten hier nog ergens beneden rond dwalen en begin nu het gevoel te krijgen dat er iets ernstig gaat gebeuren”.

De zon had zijn weg naar beneden al bijna voltooid, toen Feryin wakker werd. Met een luide gaap ging ze zitten, en strekte ze zich uit. Toen ze haar ogen echt opendeed wenste ze bijna dat ze ze dicht had gehouden. In haar kamer stond de herbergier met een dienblad in haar hand. Zijn oren stonden bijna recht omhoog, want hij had in Feryin nu echt wel de elf herkend die ze was. logisch, ze had haar mantel afgedaan tijdens het slapen. Echter hij was schijnbaar in verwarring. Ze ging zo zitten dat haar benen uit het bed bungelde en ze recht naar de Herbergier keek. Hij mompelde "Elf... een elf in mijn herberg" het wat voor haar niet hoorbaar, maar liplezen was iets dat ze al behoorlijk snel onder de knie had gekregen waar ze was opgegroeid. "Beste herbergier, mag ik vragen wat u in mijn kamer doet? Ik geloof dat ik heb gevraagt om rust terwijl ik sliep." Snel zette hij het dienblad neer en wou al naar de deur sprinten, maar Feryin was sneller. Met een zucht sprong ze haar bed uit, trok een van de kleine dolken van haar verstopplekken en gooide deze in de deur, waardoor ze iets blokkeerde en de deur niet meer open wou. een extra gelukje. "Ik ben op doorreis, op zoek naar.. " Feryin gaf een behoorlijk duidelijke beschrijving van Linctus, en dat hij mogelijk met een groep meereisde" De man was eerst nogal wit weggetrokken, voor zover dat mogelijk is voor een dark elf, maar langzaam verscheen er een grote grijns op zijn gezicht. "Je vriend word getest... je sult je er spoedig bij voegen" Met die woorden trok hij de dolk uit de deur, opende de deur en rende weg, kabaal makend. "Een elf! een elf boven in kamer 4!"

getest... logisch.. Feryin pakte haar dolk weer op, want in zijn haast had de man hem laten vallen, en stak hem terug waar hij vandaan kwam. Snel kleede ze zich om, want ze hoorde genoeg kabaal verplaatsen van beneden richting de trap. Toen de eerste vechtersbaas van beneden haar kamerdeur opengooide werd hij doorboord door twee pijlen. Feryin was in het raam geklommen en geschoten. terwijl de dark elf naar achteren viel en de twee blauwgloeiende pijlen in het niets verdwenen trok Feryin zich naar boven, het dak op en het donker in.

"Die elf kan dan wel voelen wat er in de lucht gebeurt, ik kan voelen wat er in het steen gebeurt. Het moet niet zo'n probleem zijn." Zei Odysseus, en hij legde de hand aan het einde van zijn pijnlijke linkerarm tegen de dichtsbijzijnde muur. Toen gaf hij de muur een grote stomp met rechts, waarbij de muur een beetje kreunde. Hij bleef even zo staan, met zijn beide handen tegen de muur. Daarna ging hij weer overeind staan en keerde zich naar Demion en Akroma. "Vreemd, mijn beeld word verstoord. Er zit een soort metaal in de muren waar ik maar moeilijk doorheen kan kijken. Amber en Madarian heb ik niet kunnen vinden, maar ik zag wel wat anders... Een ronde kamer, in het midden een pilaar. Aan de randen lagen verkoolde botten. Ik heb het sterke vermoeden dat we daar moeten wezen, maar die botten zijn een slechte bode. We moeten op onze hoede zijn, maar niet alleen voor vallen en elven."

Onder haar hoorde Feryin een hele hoop geluid, waaronder kreten van afschuw en woede. Ze hield haar boog stevig vast en klom verder het dak op. Daar trok ze de mantel snel weer over haar heen en de kap over haar hoofd, zodat ze van beneden een stuk minder in het donker op zou vallen. van waar zij naar boven was geklommen verscheen een hand in de dakgoot. ze hadden wel door waar ze heen was. Feryin trok aan de pees van haar boog, en vanuit het niets verschenen er twee lichtblauwe pijlen, die uit lucht leken te bestaan. Zonder al te veel moeite richtte ze, en zodra het hoofd boven de dakgoot uitkwam liet ze de pees los, waardoor de twee pijlen de nacht verlichtten en twee gaten in het hoofd van de achtervolger boorde. Bijna meteen na doel te treffen verdwenen de twee pijlen weer, maar de gaten bleven zichtbaar. Ik moet eens leren dat blauwe te maskeren, het valt nogal op.. Inderdaad, van beneden waren er elven geweest die de twee blauwe schichten in het donker waren opgevallen, en al snel ging het nieuws van straat naar straat. Feryin rende verder over de daken, sprong over dieptes heen en klom behendig naar beneden zodra ze een paar straten verder was. Knappe darkelf die haar gevolgd was, zelfs met hun mogelijkheid een stuk beter te kunnen zien in het donker. Vanuit de smalle zijstraat ging ze in de menigte op, en probeerde dingen op te vangen over die 'testen' die ze had gehoord, en al snel kwam ze erachter dat er inderdaad een groep 'gevangen' was genomen en nu ergens met de een of andere test bezig was. Grote kans dat die idioot erbij zit, hij komt altijd in de problemen. Nog wat geruchten volgend kwam ze te weten waar die test plaatsvond, en zodra ze zeker wist dat ze zonder problemen weer de menigte uitging was het tijd om op zoek te gaan naar de testruimte. de beste manier lag echter nogal voor handen.

"AAARGH!" de schreeuw moest minstens 4 straten verder duidelijk hoorbaar zijn geweest. Feryin trok de dolk uit haar slachtoffer en streek het bloed af aan het kleed van de darkelf die op de grond lag, die al het mogelijke deed de wond dicht te houden en tegelijkertijd Feryin haar gezicht uit te klauwen. Inderdaad, daar kwamen de andere ruziemakers weer, maar zelfs Dark-elfes hadden zoiets als wachten. het duurde niet heel veel langer voordat deze op kwamen dagen.

Iets later werd ze ergens gedropt, werd de verduisterende magie voor haar ogen weggehaald en zag ze dat ze in een of andere vreemde gang stond. Haar wapens hadden ze niet eens weggehaald.. Blijkbaar waren de dark-elves zo vol van overmoed..

Astenos tastte de lucht af, zoals hij al vaker had gedaan vandaag. Hij voelde Linctus de pummel, dagdromer Demion, reus Odysseus en zijn vriendin Akroma vlak bij hem, en verder weg, maar hij kon nog steeds niet goed bepalen waar, voelde hij uitverkorene Madarian en Black Widow, die Amber bleek te heten. Astenos had hun namen opgevangen in de onderlinge gesprekjes van de buitenlanders, en had besloten de namen te onthouden. Hij wist graag alles van degenen die hij versloeg.

Plotseling voelde hij een verandering in de lucht, net op het moment dat hij zijn aftasting beëindigde. Hij had gevoeld dat het een elf was, of iets dat er erg op leek, en dat het in hetzelfde doolhof was als hij, maar meer niet. Astenos kon de lucht op dit moment niet weer aftasten, het zou te veel energie kosten, en energie had hij nodig, voor het geval de buitenlanders hem aan zouden vallen en hij zich zou moeten verweren. Over vijf minuten zou hij het nog eens proberen, en dan zou hij uitvinden of het echt een elf was, en wat voor elf, en waar die zich bevond. Misschien had Astenos wel een bondgenoot in deze wirwar van gangen.

Het was donker, maar niet donker genoeg om niets te kunnen zien. Zeker na haar blindering leek de gang verlicht te zijn. Feryin trok een van haar zwaarden die aan haar zij hing en besloot de gang te volgen. dus dit was die testplek... Ze had wat over vallen gehoord, maar dat was het dan ook. ze had geen idee wat voor vallen ze kon verwachten, alleen dat ze gigantisch op moest passen, zeker gezien het feit dat deze 'test' gemaakt was door dark-elves, en ze wist maar al te goed hoe die konden zijn. Ze paste op met elke stap die ze zette en keek voordurend om haar heen.

Na een tijdje besloot ze haar zwaard in te wisselen voor haar boog. het was vreemd, maar ze was tot nu toe nog compleet geen vallen tegengekomen, alleen dingen die er uit zagen als restanten van vallen. Ze begon haar pas te versnellen. Als alle vallen al geactiveerd waren, betekende dat dat er iemand voor haar was geweest, want iets moest die dingen geactiveerd hebben.

Weer tastte Astenos de lucht af. Zijn bewustzijn verspreidde zich over het doolhof, en hij nam alle bewegingen waar. Op dit moment zag hij vormen, geen kleuren. Hij concentreerde zich op de vorm van de onbekende. Puntoren. Het was dus een Elf, maar de stand van de oren en de minieme kromming van de rug verriedden dat zij -want dat het een vrouw was, was duidelijk te voelen aan de rondingen op borsthoogte- geen Dar Elf was. Maar het was nog steeds een Elf, en Elven hielpen elkaar eerder dan dat ze buitenlanders hielpen. In gedachten grijnsde Astenos. Hij had inderdaad een bondgenoot in de schoot geworpen gekregen.

Astenos liet zijn aandacht over haar wapenuitrusting gaan. Dolken in de mouwen, slim. Het was altijd handig om ergens een snel werpbaar projectiel te houden. Zo te voelen was deze Elf dat met hem eens, want ze had dolken verborgen op meerdere plekken dan alleen in de mouwen. Hij tastte verder. Zwaarden. Twee. Vastgegespt aan de onderarmen. Als er gevaar zou drijgen, zou zij waarschijnlijk binnen seconden klaar staan. In haar hand hield ze nu iets anders. Aan de vorm te voelen een boog, maar hij was wel erg lang, en ook nog eens heel glad. Het kwam Astenos vaag bekend voor. Maar... Waar waren de pijlen? Astenos kon geen pijlenkoker ontdekken. Zou het kunnen dat... Hij trok zijn bewustzijn weer zijn eigen lichaam in, en zag weer kleur.

Meteen kwam hij erachter dat hij een valluik had geactiveerd. Hij corrigeerde zijn val voorover met wat wind, en tilde zichzelf naar de overkant op een luchtzak. Linctus de pummel wilde een opmerking maken, maar slikte die om de een of andere reden halverwege weer in. Astenos negeerde hem. Zijn gedachten waren bij de boog. Hij betastte het gevest. Zou het kunnen?...

Even werd zijn aandacht weer verworpen naar achteren. Hij voelde de aanwezigheid van een persoon snel naderen. Dit persoon wist wel goed hoe ze stil dicht bij kon komen. Een normaal persoon was er waarschijnlijk pas achter gekomen als het te laat was. Helaas voor dit persoon kon Demion wel de aanwezigheid voelen. Besluipen van hem zal altijd moeilijk blijken en in dit geval was dit ook niet anders. Hij draaide even zijn hoofd en zag dat de darkelf het ook aangevoeld had. Blijkbaar had deze elf ook verhoogde gevoelreceptoren, wat misschien uiteindelijk in de groep hun nadeel kon werken. Demion wende zijn blik weer naar de richting van het aankomende persoon. Hij greep langzaam de schede van zijn zwaard beet en stond klaar om deze eruit te trekken indien nodig. Het persoon dat om de hoek draaide was nu zichtbaar in het net vlakkerende licht in de grotten. Demion schrok even en liet zijn wapen los. Hij dacht dat zijn ogen hem bedrogen. De wapperende blauwe haren van de vrouwelijke elf en de diep blauw azuur blauwe ogen die hem aanstaarde, deed hem even uit zijn concentratie halen. Zijn ogen liet hij zakken naar haar lichaam. Niet alleen was ze mooi in gezicht en lichaam, maar Demion had al snel gezien waar ze haar wapens verstopte,. Daar had hij zelf ook regelmatig zijn messen weten te verstoppen. Gevaarlijk en mooi, dat is dus mooi gevaarlijk als het hem vroeg. Nu merkte de andere haar ook op en ze schrok toen ze andere personen tegen het lijf liep. Ze sprong achteruit en trok twee messen.

Met de twee kleine, maar scherpe dolken in haar handen vlogen haar ogen over de groep, iedereen opnemend. Echter degene die ze zocht leek er niet bij te staan, of in ieder geval niet in haar gezichtsveld. Even vloog er een lelijk woord over haar lippen, het zijnde geluidsloos.

Zo snel zag ze drie figuren. een was absoluut niet over het hoofd te zien, een reus van een vent die in zijn eentje al meer dan de helft van de ruimte in leek te nemen, beide in lengte en breedte, alhoewel het breedte gedeelte waarschijnlijk nog het gevaarlijkst was ook, want voor zover ze kon zien was er nauwelijks vet te vinden, alleen maar spieren.
De tweede leek een mensenman te zijn. Hij stond haar ook op te nemen, terwijl zijn hand bij het gevest van een zwaard leek te dralen, met het dilemma deze nu wel of niet te trekken.
De derde en laatste die ze kon zien, aangezien ze geen idee had of er achter de 'reus' nog iemand stond week weer van de andere twee af. Voor zover ze kon zien leek hij het niet leuk te vinden met de andere twee te zijn, maar ook had hij iets bekends over zich heen hangen.. het duurde niet lang voordat ze in het donker de trekken van iedere elf kon onderscheiden.
Ze had langer kunnen kijken, echter beweging vanachter de reus trok haar aandacht, en Linctus liep er achter vandaan, half vloekend, absoluut niet anders als dat ze verwacht had. de man was zo een enorm heethoofd. Iets meer gerust gingen de dolken terug naar de plek waar ze vandaan kwamen. echter ze sprak nog geen woord.

"Wat staan jullie nou weer te kijken." Linctus liep wat geïrriteerd achter Odysseus vandaan. Akroma had hem met opzet in een val proberen te laten lopen en het was haar gelukt. Linctus moest met behulp van Akroma uit een valluik gehaald worden. Akroma volgde snel achter Linctus en bleef ook staan toen de vreemdeling haar aankeek. Linctus leek als laatste de vreemdeling in de gaten te hebben. Hij was nog steeds boos over de streek van Arkoma. "We hebben bezoek" Zei Demion kortaf. Hiermee beantwoordde hij de vraag van Linctus. Linctus draaide zich om en herkende de vreemdeling meteen. Niet gek natuurlijk. Als iemand zo erg elven mistrouwde, dan zou iedereen ervoor zorgen dat ze alle elven uit hun clan kende. Bij Linctus dus geen uitzondering.

"Dit bezoek komt volgens mij niet om ons kwaad te doen." Meer zei Linctus niet. Hij wachtte af wat Feryin zou doen. Normaal gesproken zouden leden van de clan zich gedragen alsof ze complete vreemdelingen van elkaar waren. En dan op rustige momenten als niemand erbij was een boodschap doorgeven. Echter zouden de leden van de clan de reisgenoten van Linctus misschien niet meer zo zeer als buitenstaanders beschouwen. Ze hadden immers hun waarde al bewezen en enkele mochten zelfs in de bibliotheek komen. Linctus wachtte dus maar af. Wachtte op wat de "Kapitein van de raad" nu zou doen.

"wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet" Reargeerde ze op de opmerking van Linctus. zoals ze had verwacht, de man kon nog steeds geen elfen uitstaan. toch vreemd dat hij met ze meerees, zelfs al leken hij en de andere elf uit zijn groep zo ver mogelijk bij elkaar uit de buurt te blijven. Ze wist dat ze zou moeten wachten met haar bericht tot alle anderen uit gehoorafstand waren, en waarschijnlijk betekende dat een lange, en zeer vermoeiende trip. en dat met de bijkomstigheid dat ze nog in een geval vol met vallen zaten, al had zij tot nu toe alleen nog geactiveerde gezien.

Ze sprak geen woord, maar de onuitgesproken vraag hing er of ze voor het moment met de groep mee kon, zodat ze een 'man' meer hadden en dus waarschijnlijk makkelijker uit de grote val konden komen.