Dit was het goede moment. Odysseus greep de pilaar met twee handen beet, concentreerde zich, en verpulverde de pilaar. De demon kermde van de pijn, en draaide zich met een ruk om naar Odysseus, en schoot naar hem toe. "Nu Madarian, nu!" Riep Odysseus, en hij bereidde zich voor op een hele hoop pijn.

*De pilaar barstte in stukken uiteen. De demoon schreeuwde het uit van de pijn en draait zich om. "Nu Madarian, nu!" Madarian staat snel op, en steekt SoulShatter door het 'hoofd' van de demoon, precies in het masker! De demoon wordt in een paar seconden volledig weggezogen, maar het masker blijft gloeien, en Madarian kan zien dat de demoon zich probeert te herstellen. Dan stopt het masker met gloeien. Madarian trekt SoulShatter uit het masker, maar krijgt een schok. SoulShatter blijkt nu schokkend te zijn... De demoon is verslagen! Iedereen slaakt een zucht van verliching. Madarian pakt het masker op en bekijkt het goed. Er zit een soort munt in. Madarian besluit het complete masker mee te nemen. Odysseus loopt richting de uitgang en wil deze open maken, maar ziet geen manier om dat te doen. Hij probeert z'n elementale krachten, maar die deur is niet kapot te krijgen. Madarian gaat intussen naar Amber toe en probeert haar weer bij te brengen, maar ze heeft een flinke schok te pakken. Madarian neemt haar op z'n schouders en loopt richting de nog steeds gesloten deur. Dan ziet hij een cirkeltje in de deur, en besluit de munt ertegen te houden. De deur gaat open...*

Astenos klopte wat stof van zijn schouder. "Jullie mogen me wel bedanken. Zonder mij waren jullie allemaal dood geweest. Maar omdat jullie mij hebben geholpen, al was het maar een minuscuul beetje, zal ik jullie nog niet doden. Nog niet." Zei hij, en hij liep door de deur. In de deur zag hij een brief vastzitten. Hij besteedde geen aandacht aan dat onbelangrijke stukje papier. De reus had er meer interesse voor: hij trok het uit de muur, bekeek het, en stopte het in een buidel aan zijn gordel. Astenos liep verder naar wat hij dacht dat de uitgang was.

"Daarom haat ik dat elven gespuis." Gromde Linctus terwijl hij de schade aan zijn lichaam bekeek. "Altijd te goed voelen voor anderen. Te goed voelen voor een bedankje." Linctus keek naar Feryin. "Gelukkig is dat bij jouw wel eruit gesleten." Linctus dacht terug op het moment van toetreden van Feryin in de clan en de rol die hij hierin had gespeeld. Maar dat was een verhaal waar Linctus nu geen tijd voor had. Zijn linkerarm had een zwarte streep lopen over een van zijn aderen. De bliksem kon dus wel herleidt worden, maar niet zonder een grote mate van opoffering. Linctus dacht na over de elementen. Over hoe sommige mensen dachten dat iedereen een affiniteit met hun eigen elementen had. Linctus had veel voorbeelden hiervan gezien. Het duidelijkst natuurlijk bij de elementalen. Maar zelfs de meest vakkundige boogschutters hadden een affiniteit. Al konden ze het misschien niet altijd volledig controleren. Maar Linctus klopte zelf niet in het plaatje. Wat was dan zijn affiniteit? Hij kon het zelf niet bedenken en misschien was het ook alleen mogelijk om voor andere een affiniteit met een element te zien.

*Madarian loopt met Amber op z'n schouder door de deur heen. Het felle licht doet pijn aan z'n ogen, maar er staan een groep Dark Elves in een halve cirkel om de deur heen. Craig Unsh'allach staat er ook bij, met open mond. Hoewel het de meest veelbelovende groep was wat hij tot nog toe had gezien, had hij niet verwacht dat ze het zouden halen!*

Craig: "Jullie hebben de test volbracht! Jullie zijn de uitverkorenen. Jullie zijn het waardig om onze hulp te krijgen. We zullen jullie naar het portaal van de draken leiden, en jullie kunnen de beste wapens en harnassen gratis krijgen."

Madarian: "Alles goed en wel, maar als eerste hebben we medische hulp nodig! Amber heeft een flinke schok gekregen!"

*Meteen komen er een paar Dark Elves naar voren en pakken Amber voorzichtig van Madarians schouder. Ze gebruiken een combinatie van zalven en spreuken, en Amber wordt kreunend wakker, maar de bliksen heeft wel voor flink wat wonden gezorgd...*

Linctus stapte na Amber en Madarian door de deur heen. Al snel kwamen een paar Dark Elves aan om Linctus te helen. Linctus weerde de Dark Elves af. Hij had ze niet nodig. Toen er toch nog een probeerde een spreuk van een afstand over de arm van Linctus uit te spreken werd Linctus kwaad. "Jij idioot" Klonk het kwaad. "De Ul'csh klank is nonchalant. Hoe durf je me op zo'n manier te helen. Ik laat jullie kwakzalvers niet aan mijn gezondheid zitten. En de volgende keer dat je een spreuk probeert dan zal ik je een tegen spreuk geven waar je pap van lust." Linctus was geïrriteerd en moe. Hij verlangde eigenlijk naar een goede nachtrust, maar zoiets had hij al maanden niet meer meegemaakt. Dan eerst maar iets eten en drinken.

De hogepriester nam Astenos apart. "Van alle Elven was jij degene met het meeste potent. Je zult het portaal in gaan. Jij zal de vaandeldrager van de Dark Elves zijn in het drakenland. Ik wil dat je met deze eerbare groep mee gaat. Geen tegenspraak. Dit is mijn bevel als Primaat als jou als Mastairon. Sla mijn bevel in de wind of doe de leden van de eerbare groep enig kwaad, dan zal ik erachter komen en je ontheven uit je functie." Astenos werd rood. "Maar Primaat, ik ben degene die de demon heeft verslagen! Zij waren slecht een hulp! Ik ben de uitverkorene, niet zij!" Hij stond op springen. Craig Unsh'allach keek dreigend. "Uw wens is mijn bevel, Primaat."

Astenos verdween naar zijn kamer om zich om te kleden, en om een manier te vinden om te voorkomen dat hij met die verdomde groep mee moest reizen.

Feryin stond nog half verdwaast te kijken. Die elf had echt een verdomd groot ego. Dat hij een groot aandeel had gehad betekende nog niet dat hij zich als een verwend nest hoorde te gedragen. Zodra ze echter zag dat er een groep dark elves tevoorschijn kwam ging ze snel ergens achter staan. opeens waren het een stel hielelikkers. dit klopt niet, dit klopt van geen kanten. Die Bliksemelf mag dan zo arrogant zijn als de pest, hij gedraagt zich in ieder geval wel zoals een dark elf zich hoort te gedragen. Er is hier veel meer aan de hand.. Praises.. echt niet!

"als jullie het niet erg vinden, ik ben het liefst zo snel mogelijk weg uit dit verdomde hok.. ik wil graag nog even rusten.. ik weet niet of jullie weten wat slapen is? Volgens mij ben ik ook niet de enige die daar behoefte aan heeft.." Ze keek even rond, en zag inderdaad er meer gapen. "als we nu eerst eens rust nemen voordat we van een Demon naar een draak springen, een op een dag lijkt mij meer dan voldoende." Om haar woorden te ondersteunen gaapte ze langdurig. op het moment dat zij tevoorschijn was gekomen zag ze inderdaad al meteen een hele hoop afschuw in de ongen van de darkelfen ontstaan, die zo net nog zo 'hulpvaardig' hadden geleken. het verdween snel, maar het was goed toneelspel.

Odysseus bekeek het papier. Een envelop, met een zwierig handschrift beschreven.

Aan de vinder van deze envelop: maak hem niet open totdat U door het portaal heen bent.

Odysseus stopte de envelop weg. Hij kende dat handschrift. Maar waarvan?

_________________________________________________________


De Raaf sprong door het portaal. Hij kreeg het gevoel samengeperst te worden tussen twee muren, een gevoel dat steeds erger werd, totdat het net ophield op het moment dat hij dacht te sterven. Hij keek op. Hij was erdoor. De Raaf stond op en keek rond. Dit gedeelte van het drakeneiland was bebost, met weelderige planten en overal leven, maar tussen de hoge boomtoppen door zag hij het gebergte waar ze moesten wezen: de draketanden. Steil, hoog, glad, onvriendelijk. Dat waren de woorden die hem het eerst te binnen schoten bij het observeren van die bergen. Dit zou nog een leuke klim worden.

De Raaf schikte zijn kleren en masker, en ging op een steen zitten, met uitzicht op het portaal waar hij zelf net uitgekomen was.

_________________________________________________________

Odysseus hield op met bedenken waar hij dat handschrift van kende. Hij zou er naar verloop van tijd vanzelf wel weer op komen in een terloops moment. Ondertussen vroeg hij zich af wie die brief daar geplaatst had. Volgens de Dark Elves was er namelijk nooit iemand geweest die de test gehaald had, dus de deur waar de brief tussen had gezeten was nooit open geweest. Hoe kwam die brief daar?

Ondertussen sloeg hij de Dark Elves die hem wilden helpen met van alles en nog wat vriendelijk af. Hij was moe, en verlangde in de eerste plaats naar rust. Hoewel, in de tweede plaats kwam zijn pijnlijke linkerarm. Hij zou waarschijnlijk niet goed slapen met een continue pijn in zijn arm. Hij vroeg aan een van de Elven die om hem heen hing een genezer voor hem te halen.

[Offtopic] Sorry dat ik zo weinig post, heel weinig tijd. Ook deze post is weer vanaf mn telefoon. Alvast sorry voor eventuele spelfouten. [/offtopic]

Akroma keek om zich heen. het hele gevecht was langs haar heen gegaan, niet omdat ze nìks wilde doen, maar omdat ze niks wist om te doen. Ze had het gevoel, dat haar aandeel later wel zou komen. De dark elves wisten natuurlijk niks van dat alles en behandelde haar dus ook als een held, iets waar ze helemaal geen zin in had. Even keek ze naar Oddysseus, en het enige waar ze nu zin in had was om in zijn armen te liggen. Terwijl ze haar hoofd weer wegdràait, ziet ze vanuit haar ooghoeken Astanos staan. Langzaam komt er een plan in haar hoofd op. Ouderwers hard to get is wat ze gaat spelen. Ze blijft naar Astanos kijken, en waneer hij haar aankijkt, geeft ze een veelbeloende knipoog. Nu maar hopen dat Odysseus da zag.

Demion had na de klap van de demon tegen de muur stil gezeten. Hij keek toe hoe de andere de demon de baas werden. Hadden de andere uberhaupt zijn hulp nog nodig tegen de draak? Hij bleef toe kijken terwijl hij stil bleef zitten tegen de muur. Het Demon kreeg het moeilijk en Demion keek vol bewondering naar de uitspatting van de dark elf. Uiteindelijk werd het demon verslagen en Demion stond op. Hij klopte zijn kleren af en liep zonder iets te zeggen achter de andere aan.

De dark elfs buiten leken zeer onder de indruk van hun daad, maar Demion leek geen interesse te tonen in de lovende woorden van de elven. Hij draaide zich om en keek naar de lucht. De zon was warm en even sloot hij zijn ogen. Hij kon nog wel horen dat ze rustplekken, wapens en harnassen werden aangeboden.

Demion lag op zijn bed en keek omhoog. Een zucht verliet zijn longen en de maan scheen door de luiken deels zijn kamer in. Hij kon niet meer slapen en stond op. Hij liep door de kamer naar het raam. Deze groep, waar hij in zat was vele malen sterker geworden dan hij ooit had gedacht. Hadden ze nog wel de kracht nodig van deze ex-guardian? Hij keek naar de littekens op zijn arm en de zwarte tatoeage op zijn bovenarm. Zijn aandacht werd opgewekt door een vreemd energie patroon in de stad. Hij keek over de daken en zag daar in de verte een donkere schim op het dak zitten. Snel klom Demion uit zijn raam en sprong met ontbloot bovenlijf naar het volgende dak. Hij greep de rand en blode zijn spieren. Zijn lichaam werd opgetrokken en hij liep naar het donkere figuur. “Wie ben jij” zei hij zacht, maar zeer direct. Het figuur reageerde daarop door zich om te draaien en zijn kap af te doen. Demions ogen werden groter en stapte naar achteren. “Maar…Maar jij bent dood?!”. Raven keek met vragende ogen naar Demion. “Ik ben niet wie jij denkt Demion, luister naar mijn verhaal”. Gespannen maar toch nieuwsgierig luisterde Demion naar de woorden van het persoon dat beweerde niet Raven te zijn, maar er wel als twee druppels water op leek.

De volgende ochtend keek Demion opnieuw naar het plafon vanuit zijn bed. Hij kon niet meer slapen naar het verhaal dat hij vannacht gehoord had. Het verhaal, dat van een wel rare plek leek te komen, verklaarde alle visioenen die de geest van de wereld gezien had. De verhalen die de wachter hem had verteld en waarom hun groep de wereld zal vernietigen. Hij sprong uit zijn bed en keek uit het raam. Hij had instructies gekregen om het te voorkomen, maar wat kon hij ermee als het echt ging gebeuren.

Hij stond nu bij een blacksmit en liet hem de tekeningen zien die hij gekregen had van het duistere persoon van gister avond. De blacksmit keek hem vreemd aan, maar knikte toestemmend. “Jij hebt wel het vreemdste verzoek van allemaal, maar als het mij lukt, zal het machtig zijn”. Demion knikte tevreden. Hij moest en zou het aankomende gevaar afweren, als kosten dat zijn leven. De groep waar hij mee reisde had geen idee wat er ging komen. Ook Demion kon het verhaal eerst niet geloven, maar werd overtuigd door een zinnetje dat hij jaren niet meer gehoord had.

Linctus had de hele nacht tegenover zijn bed gezeten op een stoel. Hij kon niet slapen. Hij kon al maanden niet slapen. Zijn nachteloosheid was langzaam zijn perceptie aan het vertroebelen. Hij dacht aan Feryin. Hoe boos ze gister wel niet was toen Linctus haar klakkeloos vertelde dat ze moest wachten tot na de nacht. Dat hij haar verteld had dat ze na al het gevaar wat ze doorstaan had om een boodschap door te geven, dat ze nog moest wachten. Feryin was al vanaf het begin boos op Linctus geweest. Om een of andere reden kreeg Linctus van haar de schuld. Terwijl hij nog wel zo veel voor haar gedaan had. Achja, alles wat hij voor haar gedaan had, dat wist ze toch niet. Linctus keek naar de zon die opkwam. weer een nacht zonder slaap gehad.

Odysseus was chagrijnig. Zijn arm functioneerde dan wel weer naar behoren, zijn geest zat in een diep dal van mopperen en vloeken. Afgezien van de tocht in de regen met Akroma en Madarian was hij zelden chagrijnig. Maar nu had hij een goede reden, vond hij zelf.

Een knipoog! Ze had die verwaande omhooggevallen bliksemafleider een knipoog gegeven! Odysseus lag op de grond naast zijn bed naar het plafond te staren. Waarom? Waarom had ze uitgerekend de Elf een knipoog gegeven? Wat had die Elf dat Odysseus niet had?

Hij legde zijn handen nadenkend op zijn voorhoofd. Hij had toch echt gedacht dat Akroma van hem had gehouden, maar nu ruilde ze hem moeiteloos in voor de Elf.

Waarom? Viel ze voor zijn macht met lucht en bliksem? Of voor zijn hoogmoed? Hij kon er niet op komen. Wat hij wel wist, was dat hij van plan was haar terug te krijgen. Maar hoe? Zou hij het gedrag van de Elf moeten gaan imiteren?

________________________________________________________

De Raaf kreeg kramp. Hij zat hier nu al anderhalve dag, maar de groep was nog steeds niet gekomen, en hij rammelde van de honger. Hij besloot van zijn steen af te gaan, en wat te eten te zoeken. Hopelijk zou hij geen bosdraken tegenkomen, hij had nu niet echt de kracht om een draak in zijn eentje te bestrijden.

Net zoals vele andere, al wist ze het niet, had ze veel moeite gehad met in slaap te komen. Toen ze eindelijk dacht een moment alleen te hebben met Linctus zodat ze het bericht door kon geven had ze moeten wachten. Ze was boos geworden, en had in de nacht liggen piekeren. uiteindelijk was het haar wel gelukt in slaap te komen, maar de nachtmerries waren weer begonnen. Ze had altijd problemen gehad met een deel van haar eigen geschiedenis, wist niks meer van die tijd.
In haar Nachtmerries was ze jong, niet veel ouder als 3 of 4 jaar.

Elfen, alleen geen gewone elven, liepen rond haar heen. De meeste keken boos, woedend zelfs. in een waas zag ze scherpe dingen, een scherpe pijn aan beide zijkanten van haar gezicht en voelde ze de tranen over haar wangen hangen. er werden vreemde dingen gesproken, het slonk haar als een bezwering in de oren. De taal leek bekend, maar ze wist niet wat het was. Elke nacht, als ze droomde, dezelfde nachtmerrie

*Bij het verslaan van de demoon, werd heel even het portaal geactiveerd. Net als De Raaf erdoor is, valt het portaal weer weg. Alleen een grote poort midden in een grote hal is te zien. Vroeger stond die poort buiten, maar de Tempel van de Draak is er omheen gebouwd. Na een redelijke nachtrust worden Madarian en Amber weer wakker. Amber is redelijk hersteld, maar er doet nog genoeg zeer. Na een goed ontbijt controleren ze hun uitrusting. Amber ziet SoulShatter, pakt deze beet bij het lemmet en krijgt een schok! Het zwaard valt op de grond. Amber kijkt vreemd op.*

Amber: "Ik kreeg net een schok van SoulShatter! Hoe kan dat?"

Madarian: "Die demoon is door dat zwaard verslagen. Misschien is er nog een beetje spanning achter gebleven. Dat zal nu wel weg zijn."

*Madarian raakt het zwaard aan en krijgt ook een schok.*

Madarian: "Au! Dat is vreemd. Waarom krijg ik ook nog zo'n hevige schok?"

*Madarian inspecteert het zwaard. Het blijft een schokkende ervaring om het lemmet aan te raken! Bij het breken van de zwarte steen waar de zwarte draak uit gekomen is, is wat magie in het zwaard achtergebleven, waardoor het zwaard de elektriciteit van de demoon op kon vangen, en nu permanent elektrisch geladen is. Zou dat nog van pas komen? Vast wel...

Na de inspecite van hun spullen besluiten ze te kijken of de anderen al wakker zijn.*

De zon was maar net boven de horizon uit, of Feryin zat in haar raam over de stad uit te kijken. De enige reden dat ze er zo kon zitten was omdat ze bij de groep 'helden' hoorde, voor al wat hun wisten. toch had ze liever gehad dat ze opgejaagd werd zodra ze herkend was. Er wordt gesproken over helden, maar ik vermoed dat ze het eigenlijk hebben over slachtvoer.. Een offer misschien? Met haar hoofd leunde ze tegen het kozijn aan, en keek ze de nog aardig donkere lucht in. Haar lange lightblauwe haar was uit de staart gehaald, hing nu naar beneden en bewoon lichtjes mee op de zwakke wind. Feryin sloot haar ogen even, en luisterde naar de wind, voelde deze over haar huid. het was nog rustig buiten, maar dat zou niet lang meer duren.

Als ze met Linctus gesproken zou hebben, wat zou er dan van haar verwacht worden? Dat ze terug ging naar de orde, of dat ze meeging richting die draak? Ik zal me niet verontschuldigen voor mijn woede gister, ik was slechts moe.. Maar ik zal niet weer boos worden zonder goede reden.. Ze opende haar ogen weer en keek weer over de daken van de stad.

Ze namen van de meeste waren nog niet blijven hangen. ze kende alleen odysseus bij naam, en wist dat de man die zomaar naar de demon was gelopen met de D begon. daar hield het echter op. haar gedachten gingen weer naar de dark elf, die bij de groep betrokken was geweest, en opeens met bliksem rond was gaan smijten. Ergens kreeg ze de zin gewoon lekker door een bos te rennen en te gaan jagen, maar het leek er niet op dat dat snel zou kunnen.

Demion rende weer over de daken van de stad. Hij kon wel weer de beweging gebruiken. Hij vloog bijna. Hij spreiden zijn armen wijd en liet zich van een dak naar beneden vallen. De wind langs zijn gezicht was warm door de zon en voelde in lange tijd weer als een troostende streling. Hij storten enkel seconden naar beneden en rolde over een dak. Binnen een fractie stond hij al weer op zijn benen en rende verder. Hij flitste verder over de daken naar de kerktoren van de stand. Hij greep de uitstekende stenen van het gebouw en begon snel te klimmen. Hand na hand en voet na voet, hij schoot omhoog. Zijn handen grepen de dakrand beet en hij trok zich op. Hij klom omhoog en ging, op de toren, naast de waterspuwer zitten. Na enkel keek hij opzij naar de spuwer die een rare blik trok. Demion trok zijn wenkbrauw op en staarde even terug. “Ik weet hoe jij je voelt” zuchtte hij uit. Hij ging wat beter zitten en keek over de stad. Het was al weer een tijd geleden sinds hij dit weer had gedaan en het voelde weer goed. Hij kon van hier heel de stad zien en de activiteiten van benden. Leavington was de laatste stad waar hij over heen had gekeken voor de verwoesting. Hij speurde de energie patronen in de stad af naar bekenden. Hij vond al snel Odysseus en Akroma, verder op vond hij Linctus en de nieuwe en bijzonder, al vond Demion het zelf, elf die Linctus blijkbaar goed kon. Ook vond hij Madarian en Amber, maar niet zo snel een spoor van de darkelf. Dat was natuurlijk wel te verwachten. Hij deed vorige keer ook al goed zijn kracht verbergen voor zijn spirituele ogen. ook was de onbekende die erg op Raven leek ook met de noorderzon vertrokken. Opnieuw keek hij naar de waterspuwer, die nog steeds hem aankeek met een vreemde blik. Demion rolde met zijn ogen en keek de andere kant op. Even schrok hij van de waterspuwer aan de andere kant die hem woedend aankeek. Demion lachte zacht in zichzelf na de schok en ging weer beter zitten. “Ik weet het, ik weet het. Ik zal proberen de controle te houden”.

Linctus stond op en liep naar onder. Het was alweer dag en ze hadden vandaag veel voor de boeg. Hij zou eerst zijn zwaar laten repareren en Feryin aanhoren. Als het aan hem lach nam hij de elf mee. Hij had altijd wel geloofd in de kracht en het talent van Feryin. Er was echter nog steeds iets wat haar tegenhield. Iets wat Linctus nog steeds niet wist wat het was. Ze had haar potentieel nog niet berijkt. Linctus dacht na. Misschien was het wel beter dat Feryin mee kwam met de reis. Niet zo zeer dat hij twijfelde dat ze het zonder haar niet aan konden, maar meer voor haar ontwikkeling. Linctus had altijd al voor haar gezorgd al was het altijd zeer op de achtergrond. Het enige wat zei daar de laatste tijd van had gezien dat was dat Linctus haar niet wou promoveren. Het was Linctus die haar de promotie niet schonk. Ondanks dat de rest van de raad het graag wou. Maar Linctus voelde dat de tijd nog niet rijp was en keurde het af. Al was het om haar te beschermen, zo zou Feryin het vast niet gezien hebben. Linctus was nu onder bij de keuken. Hij bestelde nu maar eten voor de hele groep. Ze zouden vast niet lang in bed blijven liggen.

Naarmate de zon hoger kwam te staan werd de stad actiever. Feryin besloot dat het maar eens tijd werd echt op te staan, en verliet haar positie bij het raam. Haar mantel liet de op de kamer liggen, het was warm genoeg om zonder te doen. ook het overgrote gedeelte van haar wapens liet ze liggen, slechts een dolk nam ze mee, en de boog op haar rug. Even overwoog ze in de spiegel te kijken en haar haar weer vast te maken, maar ze zag er van af, had er even geen zin in. Toch nog ietswat stil liep Feryin de gang door, voor als er toch nog mensen sliepen, en de trap af. het stil zijn bleek overbodig te zijn geweest.

Beneden zag ze dat Linctus al wakker was. de rest van de groep zag ze niet zo snel zitten. waarschijnlijk liggen ze nog in bed, of zijn ze al met andere dingen bezig.. Misschien maar goed ook, dan ben ik in ieder geval van mijn bericht af. Ze liep naar Linctus toe, en ging aan de tafel zitten. "Misschien is het nu wel een goede tijd, of zal ik nog maar even wachten?" Het kwam er botter uit dan dat ze bedoeld had.

Demion was van de gebouwen af gekomen en liep rustig door de straten. Dit maal hoefde hij zich niet te verbergen voor de inwoners of de wachters. Hij keek rond en snoof de lucht van de stad op. De geuren zorgde er wel voor dat zijn maag begon te zeuren. Hij besloot daarom niet te lang te wachten om terug te keren naar de herberg waar ze mochten verblijven. Op zijn gemak liep hij langs de winkels en huizen en werd soms na gekeken door de dark elven die rond liepen. Het kon hem niet schelen wat ze dachten over hem of zijn andere reisgenoten. Hij had hele andere dingen om zorgen over te maken. Hij trok met een ruk zijn nieuwe en verbeterde harnas strak, door middel van de leren riemen rond zijn schouders. Hij zat nog wat stroef, maar dat was logisch omdat deze nieuw was. Het leek veel op zijn vorige donkere pantser, maar toch zag deze er een stuk strakker uit. De lijnen waar scherp en gestroomlijnd voor extra snelheid. De gaten voor de armen waren groter, voor zijn toegenomen spiermassa. En zijn handschoenen waren steviger voor meer ‘impact’. Er zaten natuurlijk ook nog meer geheime vakken in voor onder anderen messen en nog wat meer verbeteringen waarvan hij eigenlijk niet kon wachten om ze eens uit te testen. De smeden hadden samen met zijn hulp en de hulp van de tanners, echt iets geweldigs gemaakt. Zijn wapen was ook weer gescherpt en hij leek er echt klaar voor. Dit alles door het verhaal van de misterieuze man op het dak van gisteravond die hem onder andere de tekening had gegeven van dit harnas. Het verhaal dat hij had vertelt was zeer schokkend en tegelijkertijd ook heel vreemd en ongeloofwaardig. Demion had hem eerst ook niet geloofd totdat hij een brief gaf en een specifieke zin uitsprak. Er was maar een persoon die deze zin kon en die was jaren geleden overleden. Hij keek even op en realiseerde zich dat hij zo ver in gedachten gezonken was, dat hij de afstand al had afgelegd naar de herberg. Snel ging hij door de deur en zag Linctus aan tafel zitten samen met de mooie elf met het blauwe haar. Even bleef hij staan, kijkend naar de twee vanuit de opening van de deur. Ze hadden hem dus nog niet gehoord en waren blijkbaar in gesprek. Demion had Linctus vorige keer ook al op deze manier aan tafel zien zitten voor ze richting de grote bibliotheek gingen van zijn clan. Er stond een hoop eten op tafel en zijn maag begon weer te knagen. Rustig liep hij naar de tafel. Linctus had hem nu wel opgemerkt en schopte net als voorheen een stoel naar achteren. “eetse” sprak hij weer. Demion ging zitten en greep een broodje.

Kijk hem nou, springend over de daken alsof hij de wind aan zijn zijde heeft. Zie hem de toren beklimmen alsof het een steile berghelling is. Kijk hoe hij de stad overziet alsof het de zijne is. Zie hem praten tegen stenen beelden. Hoe bewonderend hij wel niet naar zijn harnas kijkt. Demion was blijkbaar te druk met zichzelf om Astenos op te merken.

Hij zat weer op zijn kamer. Het observeren van Demion was begonnen toen die in zijn blikveld kwam toen Astenos uit het raam van zijn kamer in de tempel keek. Astenos had slecht geslapen, en had wat afleiding nodig. Zijn dromen baarden hem zorgen. Telkens weer werd het visioen herhaald. Astenos kende hem nu woord voor woord, en was begonnen met piekeren over de betekenis. kiest hij fout, dan is zijn wereld verloren. Waarom had Saerus niet wat duidelijker kunnen zijn? Waarom waren profetieën altijd zo vaag? kiest hij fout, dan is zijn wereld verloren. Het spookte door zijn hoofd. Over welke keuze ging het? Wat zou de juiste keuze zijn? Kiezen om de groep te helpen of tegen te zitten? De Primaat weerstreven of gehoorzamen? De draak doden of hem ontvluchten? Hij had hoofdpijn. Waarom konden dingen niet gewoon simpel zijn?

Demion achtervolgen had zijn gedachten tijdelijk verzet, maar nu kwamen de woorden weer terug. Hij had meer afleiding nodig. Die Akroma had naar hem geknipoogd. Begrijpelijk natuurlijk, want zijn charmes waren onweerstaanbaar. Misschien zou zij hem wat... plezier... kunnen geven. Astenos schikte zijn gewaden, controleerde het gevest en begon de lange afdaling naar beneden, naar de grote zaal.

Linctus zag Feryin de trap af komen. Hij had haar ook als een van de eerste verwacht. Hij was benieuwd of ze al wat subtieler was geworden in de jaren. Toen Feryin Linctus zag liep ze naar de tafel toe en ging zitten. "Misschien is het nu wel een goede tijd, of zal ik nog maar even wachten?" vroeg Feryin. Linctus moest lachen de manier waarop Feryin vaak per ongelijk de meest botte dingen zei. Dit was toch een van zijn meest favoriete trekjes aan Feryin. "Een normaal persoon zegt eerst goede morgen." Antwoordde Linctus nog half lachend. "Dus, Goeie Morgen Feryin." Linctus keek nu naar Feryin die langzaam een rood hoofd had gekregen. "Maar om even op je vraag terug te komen. Denk ik dat we nog beter even kunnen wachten. Ik weet niet wanneer we weer vertrekken, maar misschien kunnen we van te voren even een wandeling maken." Feryin leek een beetje teleurgesteld. Linctus probeerde haar wat tegemoet te komen. "Dadelijk zal de rest ook wel komen eten. Als ik een ding weet, dan is het dat ze een goede maaltijd nooit kunnen weerstaan. Daarna kunnen we praten over zaken die binnen de clan moeten blijven." Toen zag Linctus de ogen van Feryin afdwalen. Linctus zag Demion dichterbij komen. Automatisch schopte Linctus de stoel naar achter. "eetse" Sprak Linctus.

"Nou, Daarin lijk je in ieder geval gelijk te hebben.. zodra je het over de duvel heb, trap je op zn staart" Want inderdaad, bijna meteen nadat Linctus t had gezegt verscheen Demion, om even wat te eten. "Sinds wanneer doe jij aan Summonen?" Er verscheen even een kleine glimlach over haar gezicht, maar die verdween snel weer. Er leek De mens iets dwars te zitten, maar aan zijn manier van doen begreep ze al snel dat ze er maar beter nog even niet naar moest vragen.

Na Demion kwam de Dark-elf naar beneden. aan de manier waarop hij liep leek het alsof zijn ego nog verder gegroeid was, voor zover dat zelfs mogelijk was. Hoogmoed komt voor de val.. Ze schudde haar hoofd eventjes. Ooit zou hij een deuk in zijn ego oplopen die hij niet meer op kon poetsen, en hopelijk zou hij er iets van leren.. Ze keek naar de tafel en zag dat er al een bord voor haar neus stond. Die had iemand er waarschijnlijk neergezet terwijl ze niet keek, of ze was gewoon niet 100% wakker geweest toen ze was gaan zitten.

Astenos ging zo ver mogelijk bij de pummel en de Elf vandaan zitten. Hij had geen behoefte aan Linctus' gezelschap. Toen hij rondkeek kon hij Akroma nog niet zien zitten. Jammer dan.

Hij kreeg een bord voorgeschoteld. Vers brood, een kuipje vette boter, en worst. Hij at alleen het brood: van boter en worst werd je dik, en hij was niet van plan zijn perfecte postuur te verdoezelen met vetkwabben. Hij moest er niet aan denken. In plaats daarvan dacht hij maar aan Akroma. Ze zou wel naar hem toekomen. Vrouwen kwamen altijd naar hem toe.

De hele nacht had ze aan niks anders gedacht, wat had ze gehoopt dat Odysseus haar knipoog richting Astenos had gezien.

Speciaal voor haar plan, had ze de elven gevraagd een jurk te maken, een die haar rondingen perfect deed uitkomen. Vol vertrouwen liep ze naar beneden, hopende dat iedereen er al was. Toen ze de trap naar de eetzaal afliep zag ze verschillende gezichten haar kant op kijken.

Helaas, Odysseus was nog niet gearriveerd. Toch ging ze naast Astenos zitten, puur voor het geval dat Odysseus binnen kwam zetten.