Net op het moment dat ze een slok drinken in haar mond had zag Feryin vanuit haar ooghoeken Akroma de trap af lopen. Ze Stikte bijna in haar water, doordat het haar verkeerde keelgat inliep. hoestend en proestend kwam ze weer op adem "Wat krijgen we..." Het was maar goed dat ze niet nog eens probeerde wat te drinken, want ze ging nog een bij de dark-elf aan tafel zitten ook. precies wat we nodig hebben, een slet en een dark-elf wiens ego alleen maar schijnt te groeien Ze had de kleine uiting van lust in zijn ogen wel gezien. dit kon op geen enkele manier goed aflopen...

Toen hij wakker werd wist hij nog steeds niet hoe hij het moest aanpakken. Odysseus had eraan gedacht om het gedrag van de Dark Elf te imiteren, maar hij zag ervan af. Ijdelheid paste gewoon niet bij hem, dus hij zou te veel moeite hebben met het bedenken van wat een arrogant persoon zou doen in zijn plaats. Nee, arrogantie zou het niet worden.

Misschien zou hij zich iets meer moeten uitsloven met zijn elementengave? Dat zou wel mogelijk zijn. Maar wat zouden de anderen ervan denken als hij plotseling zou rondslingeren met edelmetalen en muren zou breken voor de lol? Ze zouden er maar mee moeten leren leven. Dat moest hij zelf ook. Maar voor Akroma had hij het wel over. Hij besloot er meteen werk van te maken.

Odysseus stond op, rekte zich uit, en sloopte de muur die zijn kamer scheidde van de buitenlucht. Hij snoof de frisse lucht in, sprong uit het gat in de muur, landde op de grond, waarbij hij dramatisch ver door zijn knieën ging en een kleine aardbeving activeerde. Hij draaide zich om naar het gat, dat op 1 verdieping hoog ingeslagen was. Met enkele bewegingen zette hij de stukken muur weer op hun plek, en hij liep fluitend weg, enkele Dark Elven verbijsterd achterlatend.

Odysseus opende de deur ruwer dan strikt noodzakelijk, waardoor die zo hard tegen de deurstopper sloeg dat de herbergier een sprongetje maakte en het glas dat hij in zijn hand had gehouden liet vallen. Odysseus sloeg de deur weer achter zich dicht. Na even rondkijken zag hij Akroma. Ze zat natuurlijk naast die vervloekte bliksemafleider. Odysseus wierp kort een moordlustige blik op de Elf, en liep toen naar de tafel van Demion.

Odysseus ging tegenover Demion zitten, kreeg een bord met eten voorgeschoteld, en begon een gesprek met Demion. "Goedemorgen. Waar heb je dat nieuwe harnas vandaan? Ik moet zeggen dat het er goed uitziet." Begon hij. Tijdens het gesprek wierp hij echter om de zoveel tijd een blik op de nieuwe jurk van Akroma. Vanbinnen kookte hij van woede, maar van buiten was hij kalm, en zag er zelfs opgewekt uit.

Linctus had gezien hoe de meeste mannen met open mond naar Akroma keken. Hij had die drang totaal niet. Hij had al geen sterke band met Akroma en dat ze zich zo ging uitsloven was te triest. Hij bedacht hoe zo'n oud wezen, die zo lang geleefd had en zoveel wijsheid 'had' kunnen verzamelen, zo laag kon zakken. Hoe kon zij nou bij die kwakbol gaan zitten? Na alles wat Odysseus voor haar had gedaan. Linctus werd haast misselijk van het gedrag van Akroma. Linctus nam dan ook al snel het besluit om de stoel zo om te draaien dat hij dat geval niet hoefde aan te kijken. Dat die twee zielige personen maar gelukkig werden met zijn 2.

Linctus draaide naar Odysseus toe. "Zeg Odysseus ik heb een vraag voor..." Linctus stopte even, omdat Odysseus werd afgeleid door een overdreven gelach van Astenos en Akroma. "je" vervolgde Linctus "Zou jij mijn zwaard willen bekijken? Ik weet dat ik in Leavington niet naar jou toe ben gekomen voor aanpassingen aan het zwaard. En ik weet dat je daardoor je licht beledigd voelde, maar toen wist ik nog niet of ik je kan vertrouwen. Daarbij zou het zwaard, als het door iemand zo vakkundig zoals jou, onder handen wordt genomen er niet op achteruit gaan." Linctus wachtte rustig af op het antwoord van Odysseus.

Ja, Akroma was compleet gevallen voor zijn charmes. Hij had niets anders verwacht. Hij kletste vrolijk met haar, wat tot ergernis leidde bij de pummel, tot uitbundige negeren bij de reus, en nog vrolijker gedrag bij Akroma. Drie vliegen in een klap. Astenos kletste vrolijk door, en lachtte hard. Langzamerhand keek bijna iedereen in de zaal naar de twee, en de rest keek expres de andere kant op.

Astenos genoot van de aandacht, maar hij wilde meer. Al snel kwam een plan bij hem op. Astenos wachtte totdat de reus in zijn richting keek, en zoende Akroma toen vol op de mond. Voordat ze iets kon zeggen fluisterde hij in haar oor: "Dat is een mooie jurk, kan die ook uit?"

Wat gebeurd hier, is het eerste wat in haar opkomt. Zonder erbij na te denken staat ze op, en slaat ze astanos vol in het gezicht. "Ja, die jurk kan uit, maar dat zal jij nooit zien." Zonder er ook maar een keer om te kijken loopt ze rustig de trap op naar haar kamer. Wat hoopt ze dat Odysseus die verwaande elf nu alle hoeken van de kamer laat zien. Een paar minuten later schiwt de deur van haar kamer open.

Demion voelde zich niet op zijn gemak. die dark elf zat achter hem te lachen en iets van binnen deed zijn bloed koken. Gelukkig kwam Odysseus bij hen zitten en leiden zijn focus af. Hij kon zien dat Odysseus helemaal niet gericht was op een goed gesprek, want zijn blik draaide elke keer af. Demion had in de jaren veel geleerd over lichaamstaal en Odysseus' zijn lichaamstaal sprak boekdelen als een lichtbaken in een donkere ruimte. Even draaide hij om terwijl Odysseus zijn blik draaide. Akroma werd op de moment op haar mond gezoent door de dark elf. Ze gaf hem op dat moment een klap in het gezicht. Odysseus sprong op en Demion sprong er direct voor. Hij leunde naar voren naar zijn oor "Rustig grote jongen". Odysseus leek te hangen tussen wisselende emoties. Odysseus moest even tot rust komen en volgde met zijn ogen Akroma die naar boven stormde. hij was kalmer geworden, maar zijn ogen werden toen gezicht op de dark elf, die een knipoog gaf naar Odysseus, zijn mond af deed met een servet en hem lachend neer gooide. Demion liet Odysseus los. Odysseus had moeite zijn kalmte te bewaren en Demion draaide zich naar de dark elf. hij liep recht op hem af en Astenos ging klaar staan voor een gevecht. Vreemd genoeg kwam dit niet en Demion liep hem rakelings voorbij en liet de dark elf was verward achter. hij had toch echt een matpartij verwacht.

Demion stond nu buiten en keek naar de lucht. zijn woede werd groter en moeilijker te beheersen. hij had al gemerkt dat dit hem in de problemen bracht bij de demon, maar dit leek nergens heen te gaan. gewoon blinde woede. Zijn aura lichte op en hij gaf een brul, gevolgt door zijn vertrek de daken op en wegrennen voor iets waar hij niet voor weg kon rennen.

Feryin liet het maar langs haar heen gaan. Van dit soort intriges moest ze niks weten. het enige wat haar irriteerde was dat dit de groep was waarmee ze op reis moest, want ze had van Linctus al genoeg gehoort; hij wou haar mee hebben. we hebben: een ego, een slet, een smoorverliefde reus (de arme dommel), een 'held' met zijn vrouw, Linctus, en Godzijdank ook nog een mens met verstand.. Feryin had zo onderhand wel genoeg gezien en gegeten. Ze stond op met de mededeling "Ik ga even mijn spullen boven pakken.. roep maar als we vertrekken. zal ik ook meteen de sl.." Ze slikte even haar woorden terug in. "Die vrouw maar even waarschuwen dat ze beter haar armour aan kan trekken als een avondjurk?"

Odysseus had op het punt gestaan om overeind te schieten, naar de andere kant van de zaal te sprinten, en die Elf compleet te mollesteren. Gelukkig voor Astenos had Demion dit voorkomen, en Odysseus koelde weer enigzins af. Ineens werd hij heel kalm. Nadat Demion was vertrokken wandelde hij naar Astenos' tafel, bleef voor diens neus staan, keek in die zelfvoldane ogen, en gaf een geweldige stomp op de neus.

Astenos was verrast door de snelle aanval en viel met stoel en al achterover, kermend naar zijn opnieuw gebroken neus grijpend. Odysseus draaide zich rustig om, knakte zijn vingers, en liep naar Linctus, die net was verlaten door Feryin. "Dus je wilt dat ik iets aan je zwaard doe." Zei hij kalm. Linctus wierp een blik op de kermende Astenos, lachtte even voldaan, en haalde zijn zwaard tevoorschijn. "Die kan inderdaad wel een opknapbeurt gebruiken. Wat wil je dat ermee gebeurt?"

*Amber en Madarian komen op de weg naar beneden Akroma tegen. Madarians mond valt open. Amber ziet dit en geeft Madarian een por. Dan groeten ze beide Akroma.*

Madarian richting Amber: Wow! Dat is een mooie jurk! Daar wil ik jou wel eens in zien!

Amber: Een jurk? Je weet dat ik die dingen haat!

*Als ze beneden aangekomen zijn kijken ze even rond. Linctus, Demion en Odysseus zaten aan één tafel, die 'luchtige Dark Elf' lag op de grond met z'n handen z'n neus bedekkend, en die andere elf staat op en begint naar boven te lopen. Als ze dichtbij genoeg is, groeten Madarian en Amber haar. Dan lopen ze naar de tafel waar de anderen ook zitten.*

Madarian: "Goedemorgen. Wat is hier allemaal aan de hand?"

*Na een korte samenvatting, inclusief het horen van de namen van de Elf en Dark Elf, arriveert het eten. Tijdens het eten kijken Amber en Madarian naar de kunsten van Odysseus op het zwaard van Linctus.*

"Die smid in Leavington heeft wel goed zijn best gedaan, maar ik heb de hele tijd het gevoel dat de rune stenen in het zwaard net niet op een lijn liggen. Daarbij is uit het lemmet een stuk eruit. Trouwens dat jij je zo laat provoceren is misschien wel grappig, maar niet altijd handig. Maar misschien was dit wel wat die arrogante elf nodig had." Linctus neemt een slok water. "Ik ga Feryin opzoeken om een wandeling te maken. Kan ik het zwaard aan jou overhandigen? En mocht je 'ergens' nog hulp mee nodig hebben" Linctus keek bij ergens even naar Astenos. "Dan kom je maar zoeken." linctus overhandigde het zwaard en liep naar boven naar de kamer van Feryin en klopte aan.

Demion zat boven op het dak en keek uit over het grote plein in het centrum van de stad. Hij wreef met zijn handen door zijn gezicht en zuchtte diep. Hij wilde die dark elf vermoorden, maar niet perse omdat hij Akroma lastig viel, maar ook door een onbekend gevoel van binnen. Even had hij ook een gevoel waar hij van schrok en daarom was hij weg gegaan. Even keek hij droevig over de mensen beneden. Hij was in de war en wist niet meer wat hij moest doen. De aankomende macht zal de wereld vernietigen had de mysterieuze man gezegd. We moesten ons voorbereiden. De draak zou het begin zijn en eigenlijk mocht hij het niet zover laten komen, alleen al om het geheel te voorkomen. Zijn gedachte schoot weer terug naar wat de wachter van Gaia hem gezegd had. Na het verslaan van de draak zou er meer duidelijk worden, maar als zij dat deden zou de poort zich openen en het kwaad binnen laten. Hij kon het de andere niet vertellen om “redenen die niet te voorzien waren”. Dit vrat Demion van binnen op, want hij kon het eigenlijk niet geheim houden voor de anderen ook al betekende het dat ze de wereld lieten instorten. De duisteren gedachte die zijn hoofd opnieuw probeerde binnen te dringen, probeerde hij weg te krijgen door aan andere dingen te denken. Even schoot de gedachte door zijn hoofd om de rest te doden, zodat het komende nooit zou komen. Dit verdreef hij snel uit zijn hoofd. Ze hadden vaker een oude legende of voorspelling weten te overwinnen of te verdraaien en dat zou het zelfde voor deze zijn.

Hij schopte tegen een dakpan aan die langs het dak naar benden gleed. Deze vloog over de richel en stortte naar de grond. Demion hoorde een klap van de pan die de grond tegenkwam en het stil liet staan in zijn vlucht en het geheel te vernietigen. Zo voelde Demion zich ook nu. Alles ging in vogelvlucht zonder pauze en elke keer liepen ze tegen problemen aan die hun missie tegen leek te houden. Op een dag zou er een probleem komen die hun en de wereld zou vernietigen. Hebben de andere nog wel zo iemand nodig als mij, dacht hij, wat hem nog verder bedroefde. Hij had kwaliteiten, maar hij vond niet dat hij nog wat toe kon voegen.

Hij stond op en sprong naar beneden. Hij was afgekoeld en liep dus maar terug naar de herberg. Hij slofte lichtelijk met zijn voeten en draaide even zijn hoofd een steeg in. Hij wist niet waarom hij dat deed, maar het leek alsof hij dit uit instinct deed. In zijn ooghoek zag hij een man wegduiken. Hij stopte, draaide zich naar de steeg en keek beter, maar de man was al verwenen. Dat was vreemd…

Feryin gespte de houder voor beide haar zwaarden om toen ze geklop op de kamerdeur hoorde. "Wacht even!" Ze trok de gesp strak genoeg aan en controleerde of hij echt goed vast zat. Daarna liep ze naar de deur en deed deze open. "Oh, Hoi Linctus." Ze liep weer naar binnen, pakte haar zwaarden op en stak deze keurig in hun houders. Ze had zich nogmaals beseft dat ze de vorige avond nogal opvliegend was geweest, en met de dark-elf als perfecte voorbeeld had ze beseft dat ze haar ego echt niet hoefde te laten groeien, en dat een een bedankje of verontschuldiging extra geen kwaad kon. "het spijt me dat ik gisteravond zo opvloog.. Ik was wat moe."

Hetzelfde voorstel als dat Linctus beneden had gemaakt, om even wat te gaan lopen, maakte hij nogmaals. Feryin stemde in, en na nog iets gepakt te hebben en in een zak te hebben gestopt verliet ze met Linctus de herberg. het enige wat ze daar jammer aan vond was dat ze had gehoopt nog wat verontwaardiging van de dark-elf op te vangen, gewoon omdat het leuk was.

Twee keer in twee dagen was zijn neus uit de oorspronkelijke formatie geraakt. En omdat het vandaag door een iets sterkere vuist was gedaan, deed het ook iets meer pijn. Wat heet. De wereld verging! Na enige tijd -het leek wel een eeuwigheid- werd er een hand zacht op zijn voorhoofd gelegd. Astenos keek op, en zag dat de eigenaar de barmeid was. Ze keek hem vol meedelijden aan, en stelpte zijn bloedneus met haar vaatdoek. Astenos hield niet zo van medelijden, maar deze handeling voldeed toch aardig aan zijn eisen. Toen ze klaar was hielp ze hem overeind, knipoogde naar hem, en liep weg. Astenos moest bekennen dat ze er heel aardig uitzag. De barmeid keek nog een keer om, knipoogde weer, en verdween door een deur. Astenos grijnsde. Hij had het dus nog steeds. Hij wachtte even, en glipte toen door dezelfde deur.

Linctus klopte aan en werd beantwoord met wacht even. Na even gewacht te hebben deed Feryin de deur open en verontschuldigde zich voor gisteravond. "Een leven van een krijger is nooit simpel. Dus jouw excuses was niet niet nodig geweest." Linctus knipoogde naar Feryin "Ik denk dat we nu wel tijd hebben voor die wandeling. Dan kun je mooi bevrijdt worden van die last die je draagt in de vorm van een boodschap." Feryin stemde mee in en liepen voorbij Astenos en de barmeid. Ze konden de verontwaardiging net niet opvangen van Astenos.

Een maal buiten liepen ze een flink stuk voordat beide ervan overtuigd waren dat er niemand hun volgde. "Dus Feryin je bent nog geen spat veranderd in de 5 jaar dat ik je niet gezien hebt. Al moet ik zeggen dat je talenten met de boog wel weer verbeterd zijn. Al waren die eerst ook al goed in orde." Linctus lachtte naar Feryin "Welke taak is door de raad opgedragen aan jou?"

Linctus was zelf voorzitter van de raad en een van de taken van Feryin was geweest om boodschappen van de raad te bezorgen. De meeste van de raad waren wel in de buurt. Behalve de drie militairen van de raad. Zo waren Tal'Rasha, Quel'kek en Linctus meestal wat verder reizen. Linctus was daarbij ook nog het meest berucht voor zijn dwalingen door het land. Het was dan ook zelden dat hij een raad zelf bijwoonde. Meestal mocht Tal'Rasha zijn ideeën overdragen. Hierdoor zou Feryin ook wel een beetje kwaad zijn geweest. Zeker als de raad had gevraagd of Linctus aanwezig wou zijn, dan was het niet altijd zeker dat Linctus ook meeging. Dit maakte alle moeite die Feryin in het zoeken van Linctus stopte vergeefs. Linctus zag het vanuit zijn oogpunt niet. Hij zag Feryin dan ook vaak als zijn ogen en oren binnen de raadsvergaderingen.

Toen ze zeker wisten dat ze ver genoeg van iedereen af waren kon ze eindelijk haar bericht geven. "In eerste instantie het standaard gezeur en gezeik natuurlijk. Dat je er ook eens zou moeten zijn, de puntjes die elke keer besproken worden en niets nuttigs uiteindelijk van komt, maar er zijn problemen in de bibliotheek.. Er zijn boeken aan het verdwijen, en dan zijn dat telkens net de boeken die op dat moment belangrijke informatie kunnen bevatten voor dat moment." Eindelijk, dat was er uit. Ze wist dat Linctus er een paar van zijn groep echt vertrouwde nu, maar omdat dat lang niet iedereen was had ze het niet willen zeggen met iemand er bij.

"Linctus, Ik wist in eerste instantie niet dat ik in een test met demonen en zo een draak terecht zou komen, drie keer raden wat voor boeken net weg waren de laatste keer dat ik in de bieb was. Mythologische wezens.."

Vol emotie liep ze naar de deur toe, maar er was niemand zichtbaar op de gang. Met een klap die de muren laat trillen slaat,ze de deur dicht. Haar hoofd zit vol met gedachten, over wat ze allemaal wel niet fout heeft gedaan.

Snikkend loopt ze naar haar bed toe. Tijdens het lopen struikelt ze bijna over de jurk. Vol woede scheur ze het ding door midden, veels goeds heeft het haar toch niet gebracht. Ja Astanos, deze jurk kan uit, denkt ze bij zichzelf. Wat had jjn dat gràag willen zien, vreselijke engnek. Op dat moment schieten een paar regels van een liedje dat ze een nar ooit had horen zingen door haar hoofd. When love comes around, people start doing crazy things. They start acting, like morrons

And start losing themselfs.

Ze besluit dat ze zichzelf niet zal verliezen, en gaat proberen nijs doms meer te doen. Hoe had ze zo dom kunnen zijn, denken dat die idiote egocentrische elf met haar mee zou werken. Bij de gedachte eraan allèen al, komt de smaak van zijn speeksel al terug in haar mond. Bij het proeven ervan allèen al, gaat ervan over haar nek.

Waneer ze klaar is met braken, besluit ze een bad te nemen om even tot rust te komen.

Terwijl het warme water het vieze gevoel van haar lichaam afwast, fluit buiteb een vogel. Even licht ze te genieten, van de alles overtreffende schoonheid van zijn lied. Dan schieteb haar gedachten weer alle kanten op. Hoe gaat ze dit verder aanpakken met de 'reus' uit haar dromen. Eigenlijk zonder conclusie stap ze uit bad. Hoe het loopt zal het lopen, ze zullen in ieder geval met zijn allen verder moeten. Terwijl ze haar normale kleding aantrekt nerk ze dat er iets uit haar kamer weg us, maar wat weet ze niet,

Demion kwam terug bij de herberg en keek naar binnen. Iedereen was verdwenen, maar dat maakte niet uit. Demion was goed in het opsporen van personen en vooral als ze hun energie niet kunnen verbergen. het was in dit geval niet nodig. ze zouden elkaar vast wel treffen voor ze verder gingen met hun missie. De vraag alleen was, hoe stonden de andere er voor?

Odysseus besloot meteen werk te maken van Linctus' zwaard. Hij had toch geen voorbereidingen te treffen, en hij had iets nodig om zijn gedachten te verplaatsen. Hij ging naar zijn kamer -deze keer nam hij gewoon de trap- en bekeek het zwaard. De runen waren in het staal vastgesmolten, maar ze zaten niet goed recht. Begrijpelijk. De smid die dit gedaan had moest de runen plaatsen terwijl het staal gloeiend heet was, dus de runen moesten in een keer goed geplaatst worden, wat duidelijk niet gelukt was.

Odysseus ademde diep in, en ging aan het werk. Hij maakte het staal om de runen heen vloeibaar, zodat hij deze recht kon zetten. Iedere keer als een rune goed kwam te zitten gloeide het even op, en wist hij dat hij naar de volgende kon. Nadat hij alle runen gedaan had, -het zwaard had even gegloeid, dus hij wist dat het goed zat- verwijderde hij de roestvlekken, repareerde het handvat, scherpte het blad, en voegde een paar kleine versieringen toe, waaronder Linctus' naam op het blad, vlakbij het handvat. Odysseus had besloten de naam in het zwierige handschrift van de envelop te graveren, hetgeen hem moeite koste omdat het extreem precies werk was en ook nog met een lastig handschrift, maar het resultaat mocht er wezen.

Hij legde Linctus' zwaard op het onbeslapen bed en begon zijn eigen wapenuitrusting te controleren. Kral zag er nog goed uit. De zilverlaag die aangemaakt was voor het gevecht met de vampier zat nog prima vast, en het blad hield hij altijd al scherp. Daarna pakte hij Eynor erbij. Weer speet het hem hoe weinig hij zijn boog had gebruikt de laatste tijd. Hopelijk zouden de volgende vijanden iets kwetsbaarder zijn tegen pijlen. Dat zou Feryin ook wel fijn vinden. Nu hij toch aan Feryin dacht, waar was haar boog van gemaakt? Het hout was hem niet bekend voorgekomen, en pijlen had hij ook niet gezien.

Hij haalde zijn schouders op. Het zou wel loslopen. Odysseus pakte zijn spullen in, griste Linctus' zwaard weer van het het bed, en liep weer naar beneden naar de zaal, waar Demion al stond te wachten. Linctus was er niet, en gelukkig Astenos ook niet. Dus stapte Odysseus maar op Demion af. "Nu er geen... Afleidingen zijn, moet je me toch echt vertellen waarom je een nieuw harnas hebt laten maken. Wat was er mis met het oude. Daarnaast, ik had je best willen helpen bij het maken van dit harnas."

Dan merkt ze dat ze haar tumb niet kan vinden. Langzaam gaat ze hàar gedachten af, waar hij gebleven kan zijn. Uit het niets schiet het haar te binnen. Ze heeft hem laten liggen tijdens het gevecht met de demoon, terwijl ze naar Odysseus zijn gespierde armen zat te kijken. Ging ze niet teveel met anderen om de laatste tijd, al haar scherpte was weg. Terwijl dit soort dingen dòor hàar hoofd spoken, loopt ze haar kamer uit, en de trap af richting beneden. Doordat ze zo in gedachten is heeft ze niet door dat ze voorbik Demion loopt. Dan ziet ze de gespierde armen van Odysseus weer voor zich, en lóopt ze door. Boem, en op dat moment voelt het alsof ze tegen een muur op loopt. Zodra ze goed kijkt merkt ze dat de man uit,haar,dromen echt voor haar staat

Demion wist dat hij Odysseus en de andere niet precies kon vertellen waar hij het idee had gekregen, daarom moest hij wel een leugen mengen met zijn verhaal. Hij wilde het niet, tegen Odysseus liegen of uberhaupt de waarheid verhullen, maar Demion zag zelf dat er geen andere mogelijkheid was. Hij keek op na de vraag om te antwoorden naar de veel grote kerel naast hem. “Euhm… eigenlijk zelf ontworpen. Ik heb het al een tijd in gedachten en na al die gevechten, had ik wel weer wat nieuws nodig”. Odysseus bleef even staren, maar hield de stilte omdat zijn vraag nog niet geheel beantwoord werd. “Ik stel het erg op prijs dat je wilde helpen Odysseus, maar ik denk niet dat jij ook geen lederen huiden kan buigen met je krachten, of wel soms?”. Odysseus lachte lichtelijk en knikte “ik kan veel maken” begon hij “Maar zo’n mooie leugen, dat had ik niet verwacht”. Demion blik veranderde even omdat hij zich enig sinds schuldig voelde nu hij door de mand viel. Odysseus sloeg met zijn grote hand op Demions schouder “Kom op Demion, mij kan je het wel vertellen… maar alleen wanneer je dat zelf wilt en de tijd rijp is”. Hij wist niet wat hij moest denken, maar Demion had Odysseus echt zien groeien sinds hun ontmoeting. De elementaal werd steeds wijzer en toonde veel begrip. Ook toonde hij liefde en als je het over de duvel haar zelfs had, kwam ze naar beneden. Akroma liep golvend van de trap af en Demion kon zien dat nu Odysseus haar ook opgemerkt had en zijn ogen niet meer kon verplaatsen van de vrouw. Eigenlijk miste Demion ook het gevoel dat liefde hem deed voelen. Op een dag zou hij de liefde weer in zijn armen en hart kunnen sluiten, maar helaas was die dag nog ver weg. Akroma leek niet echt op te letten en liep vol tegen het grote gestalte dat Odysseus heette en viel op haar kont.

Linctus dacht even na. "Dus iemand haalt telkens de boeken weg die ons zouden kunnen helpen voor het gevaar." Arya knikte. "Dan lijkt het wel of dat iemand wil dat we falen. Dat er iemand is die ons probeert te stoppen." Vervolgde Linctus. "Maar het is niet een persoon die lang bij de Clan zit. Of in ieder geval veel van mij af weet. Zeker het boek over Mythologische wezens is niet belangrijk. Ik weet de meeste dingen uit het boek nog. Dat krijg je als je mee helpt het schrijven." Linctus kon nog maar moeilijk bevatten dat iemand uit zijn Clan hem probeerde dwars te zitten. "Hoe dan ook is het een ernstige zaak. Alleen denk ik dat de raad bedoelt had voor jou om mij te waarschuwen en niet om mij mee terug te nemen." Linctus keek nu recht in de ogen van Feryin. "De taak die nu voor ons staat draagt het lot van deze wereld. Dit is iets wat ik moet doen. Iets waar we jouw talenten goed bij kunnen gebruiken. Dus bij deze wil ik vragen of je ons wilt vergezellen op onze zoektocht."

Feryin gaf niet meteen antwoord en wist niet goed hoe ze moest reageren. De raad had het liefst dat ze direct terug kwam, maar Linctus was de baas van de Clan. Linctus zag het dilemma van Feryin. "Je hoeft nu nog geen keuze te maken. Daarbij is de keuze aan jouw." Feryin was iets gerust gesteld in de notie dat welke keuze ze ook maakte ze niet in problemen met de Clan zou komen. "Voordat ik het vergeet." sprak Feryin "Ik heb via via iets gekregen van Generaal Creanan. Hij had een drankje voor u gemaakt waarom u gevraagd had." Feryin gaf een fles aan Linctus. "Daarbij hoorde ook deze rol met de bereidingswijze." Linctus kreeg ook nog een perkamentrol aangereikt. Linctus wist precies waar het voor was en stopte het gauw weg. Daarna besloot hij het over andere dingen te hebben en begon vragen te stellen over hoe het ging met leden van de raad en andere kleine dingen. Samen liepen ze verder door de stad.

Uiteindelijk, Na een iets luchtiger gesprek over de andere dingen die er in de orde gebeurden en gebeurt waren kwamen ze wee aan bij de Herberg. "Nou.. Ik Denk dat ik wel weet wat ik ga doen.. Zal ik de rest maar eens bij elkaar gaan trommelen, Zodat we zo kunnen vertrekken?" Ze zei met opzet 'we', want ze had besloten mee te gaan. Als Linctus aan haar vroeg mee te gaan, zijn rang was toch hoger dan re rest. Wat ze wel zou doen was proberen een bericht te sturen, dat ze nog wat langer weg zou blijven en ze het maar even zonder haar moesten stellen.

Na enige tijd kwam Astenos bevredigd en wel weer naar buiten. De barmeid was inderdaad een leuke afleiding geweest. Nu zou het de kunst zijn om dat prettige gevoel vast te houden totdat hij een volgende afleiding had. Die zou komen zodra ze zouden vertrekken. Dus ging Astenos weer in dezelfde verre hoek zitten als eerst, en hield Demion, Akroma, Odysseus, Linctus en Feryin in de gaten.