"Demion" Riep Linctus terwijl hij achter Demion aanliep. "Demion wat is er met je aan de hand?" Linctus leek oprecht bezorgd te kijken. "Je bent veranderd Demion en dan niet zo zeer in je voordeel." Linctus zuchtte even. "Daarbij laat ik jou toch niet alle lol hebben van een gevecht?" Linctus liep naast Demion. Als hij nu niet wou praten dan had Linctus er begrip voor. Daarbij was een confrontatie met de Demoon toch onvermijdelijk en kon je jezelf toch niet voorbereiden voor wat komen zou. Linctus trok nu zijn zwaard en inspecteerde het. Hij zou zijn zwaard toch beter moeten verzorgen. Het zag er nu al weer vervallen en verroest uit.

Demion keek even opzij naar het wapen dat Linctus in zijn hand had. Het zag er oud en wellustig gebruikt uit. Dat zwaard had zijn kracht dus meerdere malen getoond. Linctus wilde blijkbaar meer weten wat er omging in zijn hoofd. Dit wilde Demion niet nu delen. Het leed wat hij gezien en gedaan had, had hem inderdaad veranderd, zowel van buiten als van binnen. De andere hadden eigenlijk nog geen idee hoeveel en dat wilde Demion zo houden eigenlijk. Hij draaide zijn hoofd weer naar voren en hoorde de andere achter hem. Hij negeerde alles wat hij hoorde en liep door naar de kamer waar Madarian het over had. Praten, daar had hij geen zin meer in en de tijd begon ook te dringen. Zijn frustraties namen toe. Stomme testen ook altijd. Hij keek rond in de kamer om te zien wat hier allemaal kon gebeuren. Het zag er op het eerste gezicht niet echt heel dreigend uit. Hij wist beter en paste op waar hij zijn voeten plaatsten. Uiteindelijk zag hij waar veel over werd gesproken. Het masker, de pilaar, alles wat hij had gehoord. Het enige wat nu door zijn hoofd schoot was hoe ze deze test konden doorstaan en het liefst zo snel mogelijk.

Linctus zag nu ook de grote kamer met het masker. Maar hoe of wat moesten ze doen om de test te activeren. Hij hoorde de rest van de groep ook richting de kamer wandelen. Nog druk discussiëren over hoe ze het het beste konden aanpakken. Dat was altijd het gene waarvan Linctus de gruwels kreeg. In de raad van zijn clan konden discussies ook eeuwig doorgaan en daarom was Linctus bij de meeste raadsvergaderingen niet aanwezig.

*Amber en Madarian volgen Demion en Linctus. Amber probeert Demion tot bedaren te brengen, maar niets lijkt door te dringen. Dan zijn ze bij de kamer.*

Madarian: "Die demoon bestaat dus uit pure elektriciteit. De muren zitten vol met metaal. Ik heb m'n best gedaan, maar ik kan weinig zien met die zooi in de kamer. Ik heb in een droom horen zeggen dat we in één of andere cirkel zouden moeten gaan staan, maar waar dat ding is?"

Demion trok zijn zwaard en liep langzaam verder de kamer in. na enkel stappen bleef hij staan. "Laat je zien!" schreeuwde hij... geen antwoord. hij deed nog een paar stappen richting het altaar in de verte. Opnieuw schreeuwde hij de woorden... nog steeds geen reactie. hij draaide zich om naar Madarian "Waar is dit demoon van jou dan?".

De kleine Astenos stond op de top van een winderige berg. Hij vroeg zich af, wat de grote Elven met hem van plan waren. "Weet je het zeker, Mastairon Allick?" Vroeg de ene grote Elf, waarvan Astenos wist dat het een belangrijke man was. "Heel zeker, Primaat Saerus. Ik herken de personages van profetieën als ik ze zie. Deze jongen zal mijn opvolger worden." Zei de andere grote Elf, Allick, die een veel lagere stem had en een stuk breder was. Saerus zuchtte klagelijk en lang. "Weet je, Allick, goede vriend? Ik ben de profetieën meer dan zat. Ze achtervolgen me, spoken in mijn slaap, herinneren me overal aan wat er staat te gebeuren. Jij weet niet wat het is, Allick. Jij weet niet wat er te gebeuren staat, als wij het niet weten te veranderen. Het is verschrikkelijk."

Astenos begreep er niets van, maar hij hield zijn mond maar. Mama zei dat hij altijd zijn mond moest houden als er grote Elven bij waren. Allick maakte een begrijpend geluid. "Het spijt me, Saerus, dat kan ik inderdaad niet weten. Ik ben geen profeet, zoals jij. Voor mijzelf ben ik daar blij om, profetie is niet iets lichtszinnigs. Ik heb pijn in mijn hart om te weten dat jij het zwaar hebt, mijn vriend."

Beiden zwegen. Astenos schuifelde met zijn voeten en trok zo de aandacht van de grote Elven. "Dus... Dit jongetje is onze man. Wat was zijn doel ook alweer exact?" Vroeg Allick. Saerus zuchtte weer klagelijk. "Als de zendeling van Gaisha in Nummilon komt, zal de draagster van de Boog van Nuryn aangetrokken worden. De Mastairon moet kiezen: kiest hij goed, dan zal de broederschap van de Gladiron het licht zien. Kiest hij fout, dan is zijn wereld verloren. De donder, geschonken door de wijze Primaat, zal hem bijstaan."

Astenos begreep er niets van. Wat bedoelden de grote Elven? Allick keek zuur. "Geen fijne profetie om achtervolgd door te worden. De zendeling van Gaisha en de Boog van Nuryn... Als dit een grap is, Saerus, dan zal ik je nooit vergeven." Saerus keek kil. "Dit is wel het slechtste moment ooit om grappen te maken. Ik ben bloedserieus." "Goed. Maar ik begrijp niet alles. Wat is de betekenis van 'het licht zien?'" "Zo zijn profetieën, Allick. We kunnen niet alles erin begrijpen." Saerus haalde heel diep adem. Zijn blik was meelijwekkend. "Nu is het tijd voor mijn deel Allick. Ik moet de donder schenken." Fluisterde hij met een stem vol berouw. Astens begreep er nog steeds absoluut niets van. Saerus knielde en omhelsde hem. "Alsjeblieft, kleine Astenos, vergeef me wat ik je ga doen. Moge de winden je bijstaan." Fluisterde hij in zijn oor. Daarna legde hij zijn handen op Astenos' blote schouders, een traag lied zingend. Saerus stond op en zong door, totdat hij er plotseling mee ophield. De tranen liepen over zijn gezicht. "Het is begonnen. De winden sta ons bij." Fluisterde hij weer. Astenos begreep er nog steeds geen snars van.

Plotseling begon het te donderen. Saerus en Allick stapten achteruit, en geboden Astenos te blijven staan. Mama had hem verteld dat hij altijd moest doen wat grote Elven hem zeiden, dus hij deed het. Het begon hard te waaien. De donder werd harder, en het begon te bliksemen. Saerus huilde, Allick stond gespannen. Toen gebeurde het. Een bliksemschicht sloeg in in Astenos' linkerschouder. Hij gilde. Hij gilde zoals hij nog nooit gegild had. Meteen sloeg in zijn rechterschouder een blad van pure lucht. Astenos gilde nog harder. Hij gilde harder dan hij ooit gegild had, harder dan hij ooit nog zou gillen. De pijn in zijn schouders vloeide uit over zijn hele lichaam en hulde hem in een wereld van pijn. Van ver weg kwam Saerus' stem. "Het vlees heeft de donder en de lucht verenigd. Winden, vergeeft U mij alstublieft de gore misdaad die ik vandaag gedwongen was te doen. Vergeef me alstublieft, en sta deze jongen bij in het noodlot dat hem wacht."

Daarna, complete duisternis.

Astenos schoot terug in de werkelijkheid. Wat was dat? Een herinnering? Nee, hij had deze gebeurtenis nooit meegemaakt. Toch leek het zo echt, zo vertrouwd. Hij dacht even na. Het was een visioen geweest, bedacht hij zich. Vreemd, hij had nooit eerder visioenen gehad. Primaat Saerus had hij nooit ontmoet, en toch wist hij zeker dat dit hem was, en dat kwam niet door wat Mastairon Allick had gezegd.

Allick kende hij wel. Het was zijn leermeester geweest, maar hij zag er in het visioen aardig wat jonger uit. Wat was dit allemaal?

met een diepe zucht zag Feryin hoe steeds meer mensen Demion de kamer in volgde. Zelf bleef ze nog even mooi staan en haalde de boog van haar rug. Mensen.. zo gehaast..begrijpelijk, met een kortere levensspan, maar nog steeds.. Ze ging zachtjes met haar hand over de boog heen, leek het te strelen. Er verscheen even een kleine glimlach, maar die verdween al weer snel toen ze opkeek en geroep hoorde. Zachtjes fluisterde ze halfvloekend. "je kunt ook te veel provoceren.." Met de boog in haar handen keek ze door de opening de kamer in, maar ze was nog lang niet van plan de kamer in te lopen. Ze mocht dan al wel zo stom genoeg zijn niet om te keren, maar ze nam zich voor niet zonder verdomd goede reden ook maar een voet in die kamer te zetten. Daarbij, ze prefereerde Ranged over Melle, afstand had ze nodig, hield ze zichzelf voor.

Echter de 'Electrische demon' leek er vandaag niet heel veel zin in te hebben. zelfs het geroep van Demion leek niet te baten. Uberhaupt ook, een electrische demon.. Meestal werken die met Dark of vuur.. Ze schudde haar hoofd weer even. Had die..Madaridinges iets verkeerd begrepen misschien?

Ze keek om, Achter haar was er nog iemand blijven staan. Hij leek nogal compleet van de wereld. wat was er toch allemaal aan de hand? Hij zag er uit als een dark elf, maar was hier.. tenzij.. Ze schudde het idee uit haar hoofd. Ze had haarzelf beloofd vooroordelen opzij te zetten.

Linctus had geen woord meer geroerd sinds hij de kamer was binnen gelopen. De laatste 30 jaar voordat hij de groep leerde kennen was hij achtervolgd door Demonen. Nou was een Demon niet uit nature een slecht wezen, maar op een of andere manier moesten ze Linctus hebben. Als volgelingen van de goden, waren de Demonen heel erg trouw en voerde alle taken zonder twijfel uit. Linctus dacht even na over de reden dat hij gezocht werd door de goden. De last die hij al eeuwen met zich mee droeg. De verantwoordelijkheid waardoor hij een eeuw geleden bijna een eind aan zijn leven wou maken. De bondgenoten die hij had gevormd over de jaren en die gestorven waren in de loop der jaren. De levens die hij genomen had uit naam van zijn Clan. Hij had zich voorgenomen alleen nog maar voor zijn Clan te leven. Geen nieuwe contacten meer en zeker geen stervelingen. En toch was er nog iets van menselijkheid in Linctus overgebleven. Iets in zijn reisgenoten bewoog hem ertoe om dingen te voelen die hij al decennia geleden gezworen had om niet meer te voelen. Hij was na alles wat hij had meegemaakt toch nog mens en daar schrok hij van.

Linctus keek naar Demion die de Demon tot zich probeerde te roepen. Hij zag Demion, maar zijn gehoor leek vervaagd. Of hij compleet was afgesloten van de buitenwereld. Hij keerde tot zichzelf hij voelde alles in zichzelf super sterk. Hij voelde hoe Linctus aan de ene kant zichzelf in bedwang hield. Hoe hij zijn aura volledig gemaskeerd hield. Aan de andere kant voelde hij de spreuken door zijn hoofd schieten. Elke tegen spreuk kwam aan bod. Alle houdingen, bewegingen en woorden waren perfect opgeslagen. Linctus begon langzaam de woorden van Demion weer te horen. Hij was klaar voor de strijd.

Het klopte niet. Het klopte gewoon niet. Hij had geen controle over de donder. Hij had Saerus niet gekend. Saerus was al lang dood. Jaren. Astenos had nog niet lang genoeg geleefd om Saerus gezien te hebben toen die nog redelijk jong was, zoals in het visioen. Ook Allick leek veel jonger. Alles klopte gewoon niet. Wat was er met hem aan de hand?

Hij schrok op uit zijn mijmeringen en zag dat Feryin nog bij hem stond. "Wat, hoef je niet achter Linctus aan, je dood tegemoet? De rest schijnt er geen moeite mee te hebben. Ik zal niet om ze rouwen. Om de dood van Linctus zal ik misschien zelfs een klein feestje houden met mezelf." Hij keek Feryin vragend aan.

"Lieve schat," Het kwam er met behoorlijk wat spot uit. "Ik heb geen doodswens. Als ik help, dan is het mooi van op een afstand. waarom denk je dat ik een boog bij me draag, voor de sier?" En hoe kun je rouwen over mensen die je niet kent.. Gemiste banden misschien, maar op het feit dat het levens kost zullen er bij mij nog geen tranen rollen. nog... Haar gedachtegang werd onderbroken door een vibratie in de vloer. Meteen stonden Feryin haar oren op scherp, en keek ze behoedzaam rond. Er was nog iets beneden.. Zou het die Demon kunnen zijn?

*Het masker begint op te lichten. Dan vormen er een paar spanningsbogen. Steeds meer spanningsbogen vormen zich en beginnen de vorm aan te nemen van de demoon. De dichtsbijzijnde persoon is Demion, en deze wordt dan ook meteen als eerste aangevallen. Amber heeft inmiddels haar boog ook gepakt en vuurt pijlen op de demoon af, maar die vliegen dwars door de demoon heen, zonder de demoon te verwonden. De demoon haalt uit naar Demion, die de slag probeert af te weren, maar krijgt een flinke schok, en vliegt tegen de muur. Madarian probeert met FrostMourne en Goldbrand uit te halen, maar ook hij vliegt tegen de muur. Gelukkig was de elektriciteit door z'n harnas gegaan, en heeft hij alleen een tintelend gevoel, maar z'n zwaarden zijn uit z'n handen geslagen. Snel trekt hij SoulShatter en staat op...*

"Zo te horen gaat de donder aan de rol." Astenos fronste. De donder. Het vlees heeft de donder en de lucht verenigd. Had Saerus gezegd in het visioen. Zou het toch zo zijn dat... Hij had het nooit geprobeerd. Zelfs hij was nederig genoeg om niet te sollen met de bliksem. Maar als hij het echt zou kunnen... Hij haalde diep adem. "Ik mag hopen dat je gelijk hebt Saerus, want anders zal ik je vervloeken tot mijn pijnlijke dood." Fluisterde hij, en liep naar de kamer. "Wat ga jij doen?" Riep Feryin hem na. "Mijn dood tegemoet." Zei hij over zijn schouder.

"Iedereen hier is gek geworden.." Ze keek de elf verbaast na. een Dark elf die zomaar zijn dood tegemoed ging, willens en wetens? ben ik niet aan het dromen? hier klopt niks meer van.. Feryin keek de kamer in, naar de Demon. Een electrische demon, de wereld moest niet gekker worden.. Ze keek vreemd naar de boog in haar handen, had de neiging om hem terug te hangen maar hield hem uiteindelijk toch vast. Ze trok even aan de pees en er verschenen weer twee pijlen. vanover de punten keek ze weer de kamer in, maar wachtte met schieten. Iets leek haar even tot stilte te brengen, gedeeltelijk ook nieuwsgierigheid. Er stond iets te gebeuren..

Astenos' adem ging sneller met iedere stap. Als Saerus geen gelijk had, was hij zo goed als dood en liep hij echt zijn dood tegemoet. Het zweet begon op zijn voorhoofd te verschijnen. Voor het eerst sinds tijden was Astenos echt bang. Hij, Astenos, de beste, was banger dan hij was geweest sinds lange tijd.

Hij liep, ondertussen onvast ter been, de kamer in. Iedereen was ondertussen druk bezig met het oplopen van brandwonden. Hij zou hun redder zijn, of de eerste zijn die zou sterven. Beide keuzes bevielen hem niet echt. Hij haalde diep adem, fluisterde een belofte van wraak naar Saerus voor als die het fout had, en sprong voor de demon.

Deze viel hem meteen aan door de armen uit te strekken. Astenos hield zijn armen instinctief in een houding die hem niets zou zeggen als hij erbij na had gedacht. En toch deed hij dat. de bliksem sloeg toe richting zijn borst. Astenos stak zijn hand ernaar uit. Hij verwachtte pijn. Die kwam niet. Zijn hand absorbeerde de bliksem. Zonder echt te weten waar hij mee bezig was maakte hij een gebaar, en de blikzem schoot naar de muur.

Hij had de bliksem weggeleid. Saerus had gelijk.

Met de boog trillend in haar hand volgde ze met haar blik de dark elf. Elven waren magisch, dat wist ze, dat was ze zelf ook, maar dit was meer iets voor Elementalen of magiers.. Hij diende zo ongeveer als bliksemafleider! Opeens kwam er een compleet idee op in haar hoofd. Ze rende, haar belofte aan haarzelf verbrekend, de kamer in. Ze wist de namen niet, moest maar met rassen roepen.
"Elf, Probeer zijn lightning al te leiden zodat ze anderen hem kunnen raken. Alle anderen, schieten, zodra de electriciteit even afgeleid is!" Zelf legde ze al aan.

Hoe hij het deed? Hij wist het niet. Alle bewegingen gingen puur uit instinct. Alle schichten werden opgevangen door zijn handen en weer weggegooid naar plekken waar geen levende wezens waren. De demon had al zijn aandacht op Astenos gericht. Hij zorgde ervoor dat dat ook zo bleef. De wind verlichtte zijn stappen, zijn instinct redde hem van de bliksem. Hij cirkelde om de demon in een dans van de dood, en Astenos, de beste, mooiste, en meest unieke Dark Elf ter wereld, zou hem winnen.

Linctus vervloekte inzichzelf de darkelf. Waarom moest die verwaande elf nou weer de sleutel tot de winst zijn? Linctus wist het niet, maar baalde er flink van. Hij schudde het van zich af. Dit was voor Linctus de beste manier. Op deze manier hoefde hij zichzelf niet tot het uiterste in te spannen. Iets wat hem altijd veel angst bezorgde. Linctus dacht na over de lessen van vroeger. Misschien kon hij de stroom net zo weerleggen als hij het met bezweringen kon. Linctus kreeg een bliksemschicht in zijn borst. Linctus reageerde meteen en kon via zijn zwaard de bliksem weg geleiden richting de muur. Ook hij kon de bliksem geleiden. Echter kon hij het niet beheersen, deed het ontzettend veel pijn en koste het heel erg veel moeite. Iets waar de darkelf allemaal geen last van leek te hebben.

Linctus wist wat hem te doen stond. Hij sprintte tussen de elf en de demon in. Een bliksemschicht raakte Linctus vol, waarna hij met een draaiende beweging de bliksem naar de grond stuurde. Linctus belande daarna op zijn handen en knieën. Astenos zag hoe Linctus een bliksemschicht voor hem opving en vroeg zich af waarom Linctus dit deed. Punt een had Linctus een hekel aan Astenos, punt twee had Linctus veel pijn, terwijl Astenos hem gemakkelijker en pijnloos kon afweren. Opeens zag Astenos de bedoeling en bedacht zich geen moment. Met grote stappen sprintte de darkelf op Linctus af. Hij zette zich af op de rug van Linctus en zweefde op de demon af. Deze vuurde een krachtige bliksemschicht af, die door Astenos nu perfect teruggekaatst kon worden. De demon vloog achteruit. Meer van de schrik dan van de pijn. Dit was het meeste schade wat ooit iemand aan hem had toegebracht.

Ondertussen krabbelde Linctus weer op. Met zijn zwaard bungelde onder zich knikte hij naar Astenos. De bliksemschicht was een zware opgave voor Linctus geweest. Een tweede actie zoals deze zou voor hem moeilijk worden.

*Intussen krijgt Madarian de kans om de kamer iets beter te doorzoeken. Het gevecht zal anders niet te winnen zijn. Even ziet hij in z'n ooghoeken dat Astenos de bliksem kan afleiden. DIE KABEL! Madarian gaat naar de kabel in de muur toe. Hij volgt de kabel. Een lus! Een lus is op zich een 'cirkel'. Hij maakt de kabel vast aan z'n zwaard en smijt deze naar de demoon. Helaas is de kabel niet lang genoeg, en landt het zwaard op de grond. De demoon schiet een schicht op Madarian af, die weer tegen de muur vliegt, terwijl hij de anderen probeert te pakken te krijgen. Linctus ligt even op de grond. De demoon gebruikt dit om een apart iets te laten zien. Via het plafond staat hij plotseling achter Linctus en valt hem van achteren aan! Intussen probeert Madarian z'n zwaard te pakken, maar er ligt veel stof die door alle bewegingen van iedereen weer de lucht in gaat. De stofwolken zorgen ervoor dat het zicht steeds slechter wordt...*

Het ene ogenblik stond de demon voor zijn neus, het volgende niet meer. Licht verward keek Astenos om zich heen. Overal stof dat zijn zicht belemmerde. Maar dat was geen probleem: Astenos stuurde winden in alle richtingen, waardoor het stof van de grond en uit de lucht naar de muren werd geblazen. Had hij toch nog schoon gemaakt. Maar nu lag iedereen wel tegen de muren met stof overal op, onder en tussen de kleren. Inwendig grijnsde Astenos omdat hij, hoewel hij had gedaan wat Madarian hem had gevraagd, de rest toch nog kon stangen.

Nu was de beurt aan de demon om verward te zijn. Zojuist had Linctus nog voor zijn neus gelegen, en nu was die weg. Astenos, die nu voor het eerst echt de kans had om de demon direct aan te vallen met lucht, stuurde een groot mesbladvormig stuk geconcentreerde wind naar de demon. Die kon zich net op tijd omdraaien om te zien wat hem raakte. Hij werd achteruit geslingerd, en kwam neer bij Madarian, die om een of andere vage reden in een kabellus bleek te staan.

Astenos haalde zijn schouders op. Die Madarian was ook wel een rare. Black Widow had vast haar handen vol aan hem. Astenos haalde weer diep adem, bedankte Saerus inwendig en vloog weer op de demon af.

Bliksem! Mastairons tweede affiniteit was bliksem! Odysseus veegde het stof uit zijn gezicht en keek hoe Mastairon de demon afleidde. Feryin had haar boog al gepakt, en Odysseus wilde hetzelfde doen, toen hij zich bedacht dat zijn linkerarm veel te veel pijn deed om goed te kunnen richten. Daar baalde hij van. Eynor was de laatste tijd buiten gebruik geraakt omdat zijn effectiviteit tegen ondoden zo gering was, en ze tegen vrijwel niets anders hadden gevochten dan ondoden.

Odysseus dacht na. Wat kon hij doen om toch nog behulpzaam te zijn? Hij kon niet in de buurt van de demon komen. Dat had hij geprobeerd, en het had hem een brandwond op zijn voorhoofd bezorgd. Hij moest iets anders proberen. De pilaar. Die was van steen. Hij zou de pilaar kunnen vernietigen.

Odysseus sloop -zo goed en zo kwaad als dat ging- naar de pilaar. Mastairon leidde de demon af. Madarian stond in een cirkel en had net zijn zwaard weer opgepakt. Odysseus wachtte op het goede moment om de pilaar te vernietigen.

*Madarian haalt z'n zwaard SoulShatter binnen die hij vastgemaakt heeft aan de kabel. Net als hij het zwaard heeft blaast Astenos al het stof weg. De demoon landt vlakbij Madarian na een luchtaanval van Astenos. Hoewel hij niet veel kan zien door de stof, en hoest en proest, hoort hij de elektriciteit vlakbij hem, en houdt SoulShatter omhoog. De demoon schiet een schicht naar hem toe, maar die schicht wordt via SoulShatter door de kabel opgevangen, en Madarian heeft totaal geen last van de schicht. Die kabel is een bliksemafleider! De demoon valt Madarian weer aan, raakt SoulShatter, en wordt via SoulShatter half weggezogen door de kabel. De onderste helft is weg. De demoon schiet naar achteren, los van SoulShatter en binnen de kortst mogelijke keren is de demoon weer volledig hersteld. Woedend schiet de demoon schichten op Madarian af, de anderen volledig negerend...*

*Madarian wil proberen de demoon uit te schakelen, maar wordt gedwongen zichzelf continu te verdedigen. Z'n enige hoop is dat de demoon even afgeleid kan worden...*

De Raaf sloop verder door de verduisterde stad. Een geluk dat bijna iedereen al naar bed was. Hij hoefde alleen maar een paar wachten te omzeilen totdat hij bij de tempel was. Hij probeerde zich te herinneren wat hem gezegd was over het portaal. Hij wist het al snel weer. Hoe had hij het eigenlijk kunnen vergeten. Het portaal zal verschijnen als de demon verslagen is. Maak je niet druk, ik heb voorzien dat de demon verslagen word. Het zal tot veel commotie leiden, want niemand daar heeft het portaal eerder gezien. Jij moet zorgen dat je bij de plek van het portaal bent voordat het verschijnt. Als het komt, ga er dan meteen doorheen. Treuzel niet, dat kan fataal zijn. Aan de andere kant wacht je op de groep. Vervolgens was hem verteld waar het portaal zou verschijnen. Een klein en afgelegen kamer binnen de tempel.

De Raaf had geen andere keuze dan de twee wachters bij een van de zijpoort te overmeesteren om binnen te komen. Het was maar een kleine moeite. Zorg dat je niet word opgemerkt, maar dood niemand. Was hem verteld. Hij sloop naar de afgelegen kamer, ging in meditatiehouding zitten en wachtte.

*Amber probeert met haar boog de demoon af te leiden, maar alle pijlen vliegen dwars door de demoon heen. Dan doet ze haar boog weg, pakt haar dolken en springt op de demoon af. Ze wordt vol geraakt door een schicht en wordt tegen de muur geworpen, waar ze bewusteloos blijft liggen...*