Samen liepen Feryin en Linctus naar de herberg. Toen ze de deur open deden viel Linctus een aantal dingen op die vreemd waren. Demion had een nieuw harnas wat van een heel apart ontwerp was. Akroma lag voor de voeten van Odysseus en Astenos zat met een grote glimlach in de hoek van de herberd. Linctus wist niet of het met elkaar te maken had. Zelfs de barmeid was anders dan toen hij vertrok. Was de barmeid is nog heel vrolijk en goedlachs, nu zat er een blik van teleurstelling in haar ogen . Linctus kon er geen touw aan vast knopen.

*Na de maaltijd waren Amber en Madarian weer naar hun kamer toe gegaan. Daar haalt Amber wat documenten tevoorschijn die over Linctus gaan. Ze begint daarin te lezen, terwijl Madarian zich opfrist.*

Amber leest de documenten door. De meeste zijn in rune beschreven en lijken over bezweringen te gaan. Slechts 1 vel bevat tekst die Amber kan lezen. Ze leest dit dan ook zeker twee keer door:

"Derde acte, Gryu Shyin, 1396 na oprichting. De uitverkorene is gekozen. De jonge kapitein die de onuitsprekelijke daad heeft verricht is verkozen tot het eeuwig leven. Mijn persoonlijke keuze was geweest voor iemand zonder oorlogservaring, maar wat de jonge kapitein heeft opgeofferd voor de clan moet beloond worden. Mijn angst is alleen dat de daden van de kapitein hem voor de rest van zijn leven hem achtervolgen. Nu lijkt de kapitein nog rust te hebben met de gruwel van zijn daden. Wellicht zullen de nachtmerries hem wel achtervolgen. Hoe dan ook is de belegering doorbroken. De wereld is veilig en een nieuwe koers is uitgezet voor de toekomst. De kapitein is uitgekozen en zal een laatste last voor zijn clan dragen. De meest kundige uit hun vak worden door de clan op dit moment verzameld in voorbereiding op het ritueel. Mogen de voorvaderen uitkijken over de kapitein en hem sturen in alle komende beslissingen.

Vierde acte, Gryu Shyin, 1396 na oprichting. De uitverkorene vertoond verontrustende symptomen. Bij het sluiten van zijn ogen ziet de uitverkorene zijn gruwel daden. Ik had gehoopt dat de kapitein dit lot bespaard zou worden gezien zijn toewijding. Zijn opoffering voor de clan zal vanaf nu verspreidt worden onder de rangen. Echter is de lijdensweg van de kapitein net begonnen en zal de weg nog lang strekken. De necromancers en de druïden hebben de afgelopen dagen zitten te discussiëren over de drank voor de ceremonie. De meningen schijnen te verschillen tussen het wel of niet gebruiken van steranijs. Waarschijnlijk zal het ritueel hierdoor geen vertraging oplopen. De rune meesters en de magiërs erkennen elkaars talenten gelukkig beter dan de necromancers en de druïden. De magiërs lijken zelfs onderdanig gedrag te vertonen ten opzichte van de rune meesters. Wellicht omdat de beheersing van rune vele jaren meer les vereist dan magie. De voorbereiding lijken voorspoedig te verlopen.

Vijfde acte, Gryu Shyin, 1396 na oprichting. De voorbereidingen zijn getroffen. De uitverkorene is nu net een week in meditatie. Buiten zijn kamer is de uitverkorene niet meer geweest sinds weken. Wellicht is het te veel van ons geweest om dit van de kapitein te vragen. Er is geen twijfel dat de kapitein zich meer wilt opofferen dan menig een. De raad lijkt zich steeds meer te vinden in de keuze. De necromancer Tal’Rasha is vandaag uitgekozen als begeleider van de uitverkorene. Hun lot is vanaf nu samen verweven. Moge de voorvaderen hun beide begeleiden in de uitdagingen die voor hun komen.

Zesde acte, Gryu Shyin, 1397 na oprichting. Een van de andere vestigingen is overspoeld door Demonen. Waarschijnlijk hebben de elven de aandacht van de Goden getrokken. Dit is zeer slecht nieuws. Gelukkig was de vestiging op tijd geëvacueerd en zijn er maar enkele doden gevallen. Wij zullen om hun rouwen en hun danken voor hun trouw aan de clan. Ons geheim is nog veilig. De uitverkorene zal dit nieuws pas te horen krijgen na het ritueel. Geen noodzaak om zijn last nu al te verzwaren.

Zevende acte, Gryu Shyin, 1397 na oprichting. Het ritueel is voltrokken. Het is een wonder dat de uitverkorene nog leeft. Zo veel bloed is verloren gegaan. De uitverkorene leeft nog, maar de vraag is nog voor hoe lang. De magiërs houden de uitverkorene nog in een slaap. De pijnen die de uitverkorene moet doorstaan zullen hels zijn. Geen mens of God zou zo dit iemand mogen opdragen. We zaten fout om dit te vragen. Het offer is te groot geweest.
Achtste acte, Gryu Shyin, 1397 na oprichting. Na weken van diepe slaap is de uitverkorene vandaag bij zijn positieve gekomen. Het ritueel is dus niet mislukt. De uitverkorene zal nog weken moeten aansterken voordat hij geëvacueerd kan worden. De toekomst van de clan ligt nu in zijn handen. Zijn eerdere daden zullen toegeschreven worden aan zijn oude clan naam, maar vanaf nu zal de uitverkorene de naam weer dragen die hij droeg voordat hij toetrad. De naam die hij droeg vanaf zijn geboorte zal weer de zijne zijn. Vanaf nu zal de uitverkorene genoemd worden als Linctus."

Odysseus keek om naar Akroma. Hij wist niet wat hij moest zeggen, dus hielp hij haar maar gewoon overeind. Daarna keek hij haar nog even aan, waarna hij zich naar Linctus draaide. "Ik heb je zwaard een opknapbeurt gegeven. Vooral het blad kon wel een opknapbeurt gebruiken. Hopelijk bevalt het je." Zei hij, en hij stak het zwaard met het gevest wijzend naar Linctus uit. "Overigens, zouden we Madarian en Amber niet eens op gaan halen? Volgens mij is het bijna tijd om te gaan."

_____________________________________________________

De Raaf zat op een boomstronk met een appel in zijn hand. Aan voedsel was in deze jungle in ieder geval geen gebrek. Op zijn gemak nam hij nog een hap, en hij keek om zich heen. Hoorde hij daar nou...? Ja, in de verte! Vleugelslagen! De Raaf wierp meteen zijn appel weg en verstopte zich in het hoge gras. Al snel kwam er een draak voorbijscheren, vlak over hem heen. De Raaf hield zich laag, en keek de draak na terwijl die verder vloog. Vreemd. Normaal gesproken vlogen draken wel iets hoger. Toen hoorde hij van ver uit de richting waarin de draak was verdwenen een woeste kreet. "Aramar, Gorlind!"

De Raaf verstijfde. Hij had het echt goed gehoord. Dat was Valheraans! Er zaten hier vervloekte Valheru! Eigenlijk had hij het kunnen weten. Valheru waren drakenruiters, en waar draken zijn kun je eigenlijk wel drakenruiters verwachten. Maar toch. De Raaf vloekte inwendig dat hij niet genoeg geïnformeerd was. Die Valheru zouden nog een heel groot probleem kunnen worden.

"Dat lijkt mij inderdaad wel een goed idee"Sprak Feryin, die de woorden van Linctus had opgevangen. "Als we dan toch tegen een draak meoten, laat het dan snel over zijn in plaats vna het uit te stellen met van alles en nog wat."Feryin wierp een boze blik naar Akroma, pakte haar wapens op en liep al vast naar buiten. Wat die meidj bezielde wist ze niet. Dat ze op de reus viel was overduidelijk, maar het spelletje dat ze ervoor speelde was smerig! eergevoel had ze kennelijk niet. bah, ze was de reus helemaal niet waard. als je zo met je groepsgenoten omging.. Feryin merkte dat ze zichzelf weer eens boos stond te maken om dingen die haar problemen niet waren..

Eenmaal wat langer buiten kalmeerde de frisse lucht haar weer. Ze had er niet bepaald veel zin in, maar momenteel stond Akroma nog lager op haar lijst als De dark-elf.

Demion keek hoe de elf door de deur naar buiten stapte. Er zat haar duidelijk iets dwars en dat probeerde ze ook totaal niet te verbergen. Al gauw had Demion door waar de elf zo geïrriteerd door was en was eigenlijk ook niet zo blij met de situatie. Helaas koos Demion er voor om zich niet te bemoeien met dit soort zaken, want ook zeer verstandig heeft gebleken over de jaren. Hij keek even om en zag daar de dark elf staan die zichzelf leek te bewonderen in een reflecterend stuk glas. Even rolde Demion zijn ogen en stapte ook richting de deur.

Daar stond de elf, buiten en kijk over de straat van de stad. Demion kwam door de deur en ging vlak naast haar staan, waardoor ze opzij keek. Ze sprak niets en leek te bedenken wat Demion van haar wilde. Wat ze niet wist, was dat Demion haar gezelschap niet zonder nodig reden opzocht.

Een goed gesprek, dat kon hij altijd nog houden met de reus binnen, enkel was hij niet in staat om de nodige woorden te vinden door de vlinders in zijn buik, wat Akroma ook niet maakte tot de gesprekspartner die hij wilde. Madarian en Amber, daar kon hij wel mee praten, maar hoeveel zin had dat als hij het over de groep zelf wilde hebben. Hij vertrouwde ze wel, maar kon zijn verhaal niet kwijt aan hun. Linctus had meer verstand van de situatie omdat hij ook al een tijdje mee ging net als Demion. Eigenlijk had hij Linctus wel iets beter leren kennen, maar zijn gehele verhaal hadden ze nooit besproken. Dat was ook niet zo belangrijk tenzij hij er zelf mee wilde aankomen. Eigen keus stond hoog in Demions lijst van rechten en hij wilde het eren. Nee, deze elf stond buiten de groep en was nog niet beïnvloed. Dat wilde hij, een verse blik op de situatie.

De elf keek hem aan en trok haar wenkbrauw op. het leek alsof ze iets wilde uitbrengen, maar leek zich te bedenken. Blijkbaar wachtte ze tot Demion begon, wat hij dus ook maar deed. “En wat is jou verhaal, als ik vragen mag?’ vroeg hij met een zachte en vertrouwelijke stem.

*Na het lezen van de papieren, voor zover het kon, stopt Amber de papieren weer weg. Inmiddels is Madarian klaar methet zich opfrissen.*

Madarian: "Klaar om te vertrekken? Die rotdraak zal ook niet stil gezeten hebben!"

---

*Daar vergiste Madarian zich in. De draak zat dichtbij in een grot, te wachten totdat hij voelt dat het portaal geopend is. Eventjes leek het erop dat het portaal open was, maar dat was maar van korte duur...*

---

*Madarian en Amber komen de trap af, en de meeste zijn naar de buitendeur gelopen. Die Dark Elf staat op en begint ook naar de deur te lopen.*

Madarian: "Hé, jij daar. Ik ben je naam weer eventjes vergeten. Asnogwat... Ben zo slecht in namen onthouden..."

Amber: "Astenos!"

Madarian: "Dank je schat. Astenos. Weet jij hoe we bij de draken kunnen komen?"

Astenos, geïrriteerd omdat Madarian z'n naam niet heeft onthouden: "Er is een afgesloten ruimte in een andere tempel. Niemand mag daar binnen komen, behalve de Hoogste."

Amber: "En die hoogste is zeker Craig Unsh'allach?"

Astenos: "Wie anders?"

Madarian: "En waar kunnen we hem vinden?"

Astenos: "Vragen jullie altijd naar de bekende weg? De tempel met het ding wat uit de hemel kwam vallen natuurlijk!"

*Madarian loopt naar de anderen toe en vraagt of ze willen gaan vertrekken.*

De kleine Astenos stond in een rare buis van doorzichtig spul dat op glas leek. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar het was vast belangrijk, want Saerus keek alsof hij heel hard nadacht. Allick stond naast hem, en hij keek ook moeilijk. Astenos bleef stil staan, want mama had hem altijd gezegd dat hij zich moest gedragen als er grote Elven bij waren. Hij miste zijn mama. Saerus zei altijd dat Astenos' mama het grootste offer had gebracht, maar Astenos wist niet wat dat betekende. Allick sprak.

"Weet je heel zeker dat dit gaat werken, Saerus?" Saerus keek vermoeid. "Eerlijk gezegd ben ik nog nooit van mijn leven zo onzeker geweest, Allick. Ik had gehoopt dat ons kleine sleutelpersoon hier in de goede tijd was geboren, maar mijn gebeden waren niet verhoord. We hebben geen andere keuze dan te doen wat we moeten doen om onze wereld en onze orde te beschermen tegen het lot dat ik voorzie."

Allick keek zuur. Allick keek vaak zuur. "Daar zijn we mooi klaar mee. Als je plan niet werkt zijn we verdoemd. Als het werkt, dan is de controle uit onze handen. Je profetieën laten ons geen keuzes." Saerus fluisterde nu. "Bij de Winden, dat doen ze inderdaad niet. Allick, ik heb een nieuwe profetie gedaan. Een profetie die mijn angst bevestigd. De orde zal er achter komen wat voor informatiebronnen ik gevonden heb en waar ik ze voor gebruik. Ik kan en zal je niet vertellen wat deze bronnen zijn, hoe graag ik het ook wil. Ik voorzie dat Onderprimaat Craig Unsh'allach -de Winden mogen zijn delicate lichaamsdelen met zweren bedekken- mijn geheim zal ontdekken, en zal proberen mij van mijn functie te ontdoen en me te doden. Jij zult partij moeten kiezen. Ik wil, dat je me verraad. Hoor en versta me goed Allick, mijn vriend. Ik wil dat je partij zult kiezen voor Unsh'allach, als de tijd eenmaal daar is."

Allick keek nu verbaasd. "Maar... Waarom Saerus? Wat heb je gedaan om de orde tegen je in het harnas te werken?" Saerus keek de andere kant op. "Wat nodig was. Ik ben achter bepaalde... Feiten gekomen die het hele beeld dat de orde heeft op wankele poten zal zetten." Zijn stem werd harder. "Maar dat is niet wat Craig zal ontdekken. Hij zal andere dingen gebruiken, en een van die dingen staat recht voor onze neuzen." Allick keek naar de buis waar Astenos nog steeds stokstijf in stilstond. "Ik vroeg me al af waar je dit artefact vandaan had, Saerus. Heb je een van de twee slapende lichamen uit hun buis moeten sleuren?" Saerus fronste. "Nee. Ik vond een derde. Als hij werkt, zal hij Astenos in slaap houden totdat de tijd rijp is. Zo niet..." Allick onderbrak hem. "Laten we dan beginnen."

Saerus stapte naar voren en keek Astenos berouwvol aan. "Mijn pad is uitgestippeld, en zal zwaar zijn. Jouw pad, mijn jonge vriend, is lang en onzeker, maar ik weet dat mijn lijdensweg in het niet zal vallen bij het jouwe. Vergeef me wat ik moet doen." Zei hij, en hij drukte op een knop. Een witte mist kwam van onder in de buis naar boven kringelen, en het vertroebelde Astenos' zicht.

Daarna, complete duisternis.

Daar was het weer! Dit visioen was van hetzelfde soort. Maar er was zo veel dat fout was aan het visioen. Wat Saerus en Allick tegen elkaar zeiden klopte gewoon niet met de werkelijkheid die Astenos kende. Was de waarheid die Astenos kende wel de echte waarheid? Hij zou alles weer op een rijtje moeten zetten. Dat zou wel komen als hij terug zou komen uit het drakenland, met een afgehakte drakenkop of twee als trofeeën, gedragen door een paar buitgemaakte slaven. Astenos zag het al helemaal voor zicht terwijl hij achter de buitenlanders aan naar de tempel liep.

Feryin had dat niet bepaald aan zien komen, maar van wat ze tot nu toe had gezien was hij degene uit de groep waaraan.. nou ja.. degene met de meeste hersenen. Ze wachtte even, probeerde haar woorden te formuleren. "Vragen is nooit een probleem... het probleem is dat ik het alleen zelf ook niet helemaal weet, en wat ik weet... nou ja.." Feryin beet op haar lip. Ze had zo graag eens iemand in vertrouwen willen nemen, maar de regels van de orde waren duidelijk: doen alsof je er niet bijhoort, en zodra dat toch uitlekt; mond houden. Zo onderhand hadden ze echt wel door dat Feryin Linctus aardig goed kende. tegen de buitenwereld was hij echt meestal een klootzak, maar op zich viel hij best mee.. Spelen dat ze zich dood aan hem ergerde was ook niet al te moeilijk, gewoon even terug denken aan momenten waarop hij dat inderdaad geweest was. echter.. ze kon en mocht niets loslaten.

Odysseus stak een hand naar haar uit. Langzaam voelde ze haar hoofd vollopen met bloed, en stond het schaamrood overal op haar gezicht. Op dat moment kijkt hij de andere kant uit. Het lijkt wel of hij niks meer met haar te maken wil hebben.

"Laten we nu maar gaan." Begon Linctus in de herberg en liep daarna naar buiten. Hier liep hij tegen Demion en Feryin aan. "Laten we maar nu meteen vertrekken. Des te eerder dat we weg zijn bij deze dark elves des te beter. Ik vertrouw ze voor zo ver als ik ze kan gooien en dat is niet ver." Linctus wachtte niet eens op antwoord en stapte richting de tempel. Zijn zwaard had hij nu weer aan zijn riem gehangen. Zo was hij toch overal op voorbereidt, zonder dat hij het de hele tijd in zijn hand moest houden.

Linctus begon zich zorgen te maken over Demion. Demion had in een korte tijd zijn wereld op de kop gezet zien worden. Zulke dingen had Linctus al vaker meegemaakt en het kon jezelf vernietigen als je het toeliet. Daarom zou hij Demion in de gaten blijven houden. Misschien zou een tipje van zijn eigen verleden oplichten zou het vertrouwen van Demion kunnen winnen. Al was dat voor Linctus wel een hele opgave. Linctus was graag op zichzelf en dat gelde dubbel voor zijn verleden.

De elf had zich stil gehouden tegenover Demion. zijn vraag werd niet beantwoord en dat vond Demion jammer. gelukkig was daar Linctus om de stilte te breken. hij blafte een commando en Demion liet het maar gaan zonder er ook maar op te reageren. hij volgde wel, maar in zijn hoofd maalde nog steeds de gedachte over wat nog moest komen. het leek wel alsof er niet aan te ontkomen was.

*Het gezelschap komt na een wandeling aan bij de tempel. Craig Unsh'allach komt net naar buiten met een apart uitziende grote hakbijl.*

Craig: "Goedemorgen uitverkorenen. Ik heb hier iets voor jullie. Toen dat ding uit de lucht viel, braken er een aantal stukken van dat ding af. Het was zo'n zeer speciaal soort metaal, dat onze geleerden het hebben onderzocht. Het is zeer hittebestendig, gigantisch hard, nagenoeg onbewerkbaar, maar vooral vlijmscherp! Dit materiaal zou door drakenschubben moeten kunnen komen. We hebben hiervan een wapen proberen te maken, met dit als resultaat..."

*Madarian neemt het wapen aan. In z'n ooghoeken ziet hij Odysseus naar het wapen kijken. Als er iemand in het gezelschap is die met een hakbijl overweg kan, dan is hij dat wel. Daarom geeft Madarian het wapen aan Odysseus.*

Madarian: "Bedankt voor dit wapen. Ik weet precies wie dit wapen het beste kan gebruiken. We zijn gereed om naar het land van de draken te gaan."

Craig: "Als u me dan wilt volgen..."

*Craig leidt het gezelschap naar de tweede tempel. Eenmaal binnen in de hoofdruimte zien ze een grote stenen boog, waar makkelijk een volwassen draak doorheen kan, alleen is het inactief.*

Craig: "Dit is de enige doorgang naar het rijk van de draken. Eeuwen geleden is de doorgang gesloten, omdat een slechte zwarte draak de macht over wou nemen. Ze hebben die draak gevangen genomen in een zwarte steen, en voor het geval dat de draak zou ontsnappen, ook het portaal gesloten. Alleen door de test te voltooien zou het portaal weer actief moeten worden, maar wanneer dat gebeurt weet ik niet. Die kennis is helaas verloren gegaan."

Amber: "Sh... Bijna gevloekt... Waarom kan het nooit eens makkelijk gaan! Waarom moet het altijd op de moeilijke manier?!?"

Madarian: "Als het allemaal makkelijk zou zijn, wat is er dan nog aan het leven?"

*Amber kijkt Madarian even aan en glimlacht. Dan bestuderen ze het portaal grondig. Madarian vind een klein ondiep rond gat in aan één kant, en Amber een groter gat aan de andere kant. Madarian probeert de munt die hij aan de binnenkant van het masker vond in het kleine gat te stoppen, die precies past. Dan wacht hij eventjes af. Niets... Hij gaat nar het grotere gat aan de andere kant. Die vorm. Het masker! Voorzichtig probeert hij het masker te plaatsen. Het past! Weer wacht hij eventjes. Niets. Bij het verslaan van de demoon heeft hij SoulShatter dwars door het masker moeten steken, waardoor er een diepe snee in het masker zit...

Madarian kan nog maar één ding bedenken. Hij pakt SoulShatter en houdt dit tegen het masker aan. Het masker begint eventjes te gloeien, en de snee in het masker verdwijnt. Dan worden de munt en het masker één met de stenen boog. Er vormt zich een roodgele gloed in het portaal, wat uiteindelijk de doorgang vormt naar het rijk van de draken.*

---

*In de nabij gelegen grot voelt de zwarte draak dat de doorgang geactiveerd is. Het zou tijd worden! De draak loopt uit de grot, spreid z'n vleugels, en steigt op richting de tweede tempel.*

---

Het gezelschap gaat één voor één door het portaal. Madarian wil net als laatste door het portaal gaan, als er alarmsignalen klinken. Even staat Madarian aan de grond genageld en houdt SoulShatter stevig vast. Dan wordt een gedeelte van het dak van de tempel weggerukt, en vliegt de draak richting het portaal. Madarian bukt, maar wordt toch omver geworpen door de staart van de draak.

Aan de andere kant van het portaal wordt iedereen verrast door de draak. Ze keken wel naar het portaal, maar in plaats van Madarian komt die draak naar buiten. Gelukkig voor hun stijgt de draak meteen op en vliegt weg richting het oosten. Madarian staat op en gaat zo snel mogelijk door het portaal, maar de draak is net buiten bereik...*

"Nou.. dat was onze draak.. dus wat doen we nu? Ik neem aan dat er hier niemand is die kan vliegen.." Feryin klopte haar kleren af en keek in de richting waar de draak naartoe was gevlogen.

“Dat was… vreemd. Verwacht je Madarian, krijg je de draak waar we naar op zoek zijn. Ik dacht even dat Madarian iets fout had gedaan en halverwege het portaal per ongeluk in een draak veranderde.” Odysseus probeerde te bedenken hoe de draak te achterhalen was. Zoals Feryin zei was het eigenlijk onmogelijk, omdat niemand van hen kon vliegen. Of toch? Odysseus wierp een tersluikse blik op Mastairon.

Astenos ving de blik op. “Ja ho eens, wacht eens even! Je wilt toch niet dat ik gewoon achter dat bakbeest aan vlieg zodat hij toast van me kan maken? Bekijk het maar!” Astenos draaide zich met een ruk naar het oosten, en hij liep het oerwoud in, de bergen tegemoet.

De Raaf keek gejaagd om zich heen. Zojuist had hij nog moeite met het uit het zicht blijven om de Valheru niet te alarmeren, en nu gingen die er als bange kippen vandoor. Eigenlijk wist de Raaf wel waarvoor de drakenruiters vluchtten. De draak was op het eiland. Dat betekende dat de groep er ook was, en hij was er niet om hen te begeleiden. Hij zuchtte geïrriteerd. Niets was ooit gemakkelijk. De Raaf baande zich een weg naar het oosten. Hij zou ze wel bij de voet van de drakentanden ontmoeten. Hopelijk.

Linctus ziet het allemaal gebeuren en zucht diep. Hij loopt daarna na Madarian toe. "Ik dacht dat we jou volgde naar de draak toe." Begint Linctus kwaad. "Hoe in hemels naam dacht je dat de draak hier was? Hij was nog in onze wereld en wij verlenen hem de toegang om hierheen te vluchten. Wij gaan door dat hele gebeuren bij de dark elves voor niets? Alleen maar om die draak te helpen." Linctus kon Madarian wel wat aan doen zo kwaad was hij. "Ik dacht dat jij wist waar die draak was." Linctus lijkt op antwoord van Madarian te wachten.

Hij sloeg zijn armen over elkaar en draaide zijn hoofd. Demion dacht weinig na over de situatie die voor hem gebeurden en het interesseerde hem zelfs nog minder. Als de draak bleef leven dan zou de voorspelling nooit uitkomen, maar als het niet zou sterven, wie weet wat het wezen zelf kon uitrichten. Zijn blik schoot over zijn mede reisgenoten en bleef zijn blik bij elk even een seconden hangen. Wat moest hij doen is deze situatie? Zijn gedachten waren sinds lange tijd niet meer zo verstrooit geweest. De gedachte van het uitkomen van de voorspelling deed een rilling over zijn ruggengraat lopen, maar aan de andere kant wist hij dat hun missie hier wel moest gebeuren. Normaal gesproken zag hij overal wel een oplossing in. Zijn wijsheid over de jaren had hem ver gebracht, maar nu leek hij vast, alsof er een net over zijn lichaam werd gegooid, wat voorkwam dat hij kon bewegen en dat er een dikke mist door zijn gedachte trok die zijn zicht vertroebelden.

Madarian tegen Linctus: "Ik heb nooit gezegd dat ik wist waar die draak was! Het enige wat ik weet is wat mij verteld is! Craig gaf me telepatisch door dat we naar hem moesten gaan om die draak te bestrijden. Ik begin me af te vragen of Craig dit niet gepland heeft. Maar we kun..."

*Plotseling staat Madarian in de schaduw. Hij kijkt verbaasd om en ziet een witte draak dreigend rechtop staan met gestrekte vleugels. Dan zet de draak ook z'n voorpoten op de grond. Dan klinkt er een stem.*

Stem: "Wie zijn jullie en wat doen jullie hier? Spreek snel of jullie worden een klomp ijs!"

Madarian: "Wij komen hier om jullie te waarschuwen en te helpen."

Stem: "Schiet op! Vertel, of anders..."

Madarian: "Ikhad een zwarte steen gevonden op een markt, waar een zwarte draak in gevangen bleek te zitten. Die draak is vrij gekomen, en wil de macht overnemen!"

Stem: "Dan moet hij eerst hier heen kunnen komen door het portaal, maar die is..."

Madarian: "Hij is hier al!"

Stem: "WAAAT? Onmogelijk! Het portaal..."

Madarian: "Is geactiveerd zoals je ziet."

Stem: "Ik moet dit zo snel mogelijk melden... Blijf hier, of andere patrouilles zullen jullie aanvallen."

*De draak draait zich om. Er zit iets achterop, maar wat het is kan Madarian niet zien. Dan stijgt de draak op en vliegt richting het noordoosten. In een paar minuten landen er twee andere draken met rijders bij het gezelschap, terwijl de eerste drakenrijder verslag uit brengt. Na 10 minuten komt de eerste draak weer terug met twee draken waar niemand op zit.*

Drakenrijder: "Onze leiders willen met jullie spreken. Wij brengen jullie naar hun toe..."

Odysseus keek op naar de draken. Hij zag er heel weinig in om op de rug van zo'n beest te zitten. Wat als hij er in het midden van de vlucht af zou vallen? Daarnaast vertrouwde hij die Drakenruiter voor geen edelmetaal in de wereld. "Waarom zouden we naar jullie leiders moeten gaan? De draak is naar het oosten, en jij komt zojuist uit meer noordelijke richting, een andere kant uit. Volgens mij kunnen we beter zo snel mogelijk naar de draak gaan voordat hij het halve eiland gesloopt heeft." En ik sla een draak liever de kop in dan dat ik op hem rijd, voegde hij er in stilte aan toe.

Net buiten de omheining van het Valheru-kamp zat Darmon tegen een boom. Hij verveelde zich. De jagers waren al weg, en zouden voorlopig wel weg blijven. Darmon zou niets liever doen dan met de jagers meegaan op jacht. Maar hij mocht niet mee van de jachtmeester. Hij zou te jong zijn. Darmon gromde, trok een blad van een bosje en scheurde het kapot. Te jong! Hij was al 17 winters oud! Hoeveel langer zou hij nog moeten wachten? Hij gooide wat over was van het blad van zich af. Hij verveelde zich echt kapot.

Een geschubte neus duwde tegen zijn schouder. Hij keek op. "Ik weet het, Ishtil. Ik heb ook niets te doen." Ishtil, de rode draak die Darmons rijdier en vriend was, richtte zich een beetje op en grauwde speels. Ishtil was altijd speels. Darmon stond op en streelde de robijnrode schubben op Ishtils schouder. "Sorry Ishtil, ik ben niet in de stemming." De draak gromde een beetje teleurgesteld. Normaal gesproken was Darmon net zo speels als Ishtil, maar op de momenten nadat hij voor de zoveelste keer af was gewezen door de jachtmeester was zijn stemming altijd veel bedrukter dan normaal.

Ishtil liet zijn lange hals weer zakken en streelde Darmons lange zwarte haren met zijn snuit. Darmon zuchtte, en glimlachtte toen flauwtjes. "Okee dan, een kleine vlucht dan. Ik pak even mijn wapens. Gewoon, voor het geval." Ishtil brulde triomfantelijk, en Darmon liep naar zijn hut om zijn handboog en tweetand te halen.