Feryin had nog niks gezegt, had maar gewoon gedaan wat er van haar gevraagt was. Ze was de nieuwe in de groep, wist niet goed wat er moest gebeuren. De enige die ze kende was Linctus en die was al druk genoeg, en de andere die poogde haar te leren kennen kon ze niks vertellen. daarbij wist ze op het feit na dat ze een drak moesten verslaan nauwelijks iets van de situatie af..

Spelend met haar messen stond ze te kijken en half te luisteren naar de gesprekken en dingen die gebeuren

*Amber en Madarian kijken elkaar heel even aan.*

Madarian: "Dan hebben we geen tijd te verliezen! Ik heb een zwarte steen gekocht op een markt, waar een zwarte draak in bleek te zitten, die nu ontsnapt is, en ons gevolgd heeft door het portaal..."

"Je hebt wat?!" Feryin keek verbaast naar Madarian, die zojuist een verhaal ophangt over een draak in een steen. Het was zo ondertussen haar beurt om haar wapens af te leggen. Haar messen en Zwaarden legde ze af, maar haar boog... Die wou ze niet kwijt, absoluut niet. "Ik heb geen pijlen, je mag me er overal op controleren. maar die boog die hou ik bij! Als mn messen en zwaarden gestolen worden kan me dat geen ruk schelen, maar Dit is van mij, punt." Als ze nu achter moest blijven was het jammer dan, maar haar boog kon ze niet achter laten. dat was het enige dat ze al had sinds ze het zich kon herinneren.
Ze keek weer naar Madarian. "een draak in een steen.. hoe groot was die verdomde steen dan wel niet dat er een complete draak in kan zitten? ook die krengen moeten een bepaalde compressie-rate hebben..."

"een draak in een steen.. hoe groot was die verdomde steen dan wel niet dat er een complete draak in kan zitten? ook die krengen moeten een bepaalde compressie-rate hebben..."
*Precies nadat die woorden waren gezegd, kwam er een gedaante op uit de duisternis....*
"misschien kan ik jullie helpen?"
*voor hun stond een jongen van 15 jaar met wat bij elkaar geraapte kleren. Tussen zijn haren zat modder, alsof hij jarenlang in de modder heeft geleefd.
"ik kan jullie helpen, ik zeg nog niet hoe, maar ik kan het wel."
*ondertussen dat hij dit zei, legde hij zijn verstopte mini-zwaard af*
"ik heb niets te verbergen zoals je ziet, maar...."

"Hoo, wacht eens even! Wie ben jij, waar ben je zojuist vandaan gekomen, en waarom wil je ons helpen?" Odysseus was een beetje overdonderd door de plotselinge verschijning van de jongen. Hij keek naar Clanhoofd Dwac en Jachtmeester Drathin. Dezen stonden ook vreemd te kijken. "Bij ons hoort hij niet." Legde Darmon overbodig uit.

Dit was weer zo'n typische conversatie: vragen werden gesteld, en voordat er antwoorden waren staken nieuwe vragen de kop al weer op, voornamelijk halverwege de vorige vraag was gesteld. Soms was het echt te veel een kippenhok om het bij te houden. Odysseus keek fronsend neer op de geheimzinnige jongen. Weer een nieuwe vraag. Altijd maar vragen. Waarom nooit antwoorden?

Zijn plan voor een eventuele tegenaanval had hij al klaar toen hij zijn vraag nog een keer stelde. "Wie ben je?"

In een duistere kamer zit een oude man.
Bij kaarslicht van enkele kandelaars zit hij verdiept gebogen over een oud boek, de tekens en regels gulzig versiert met krullen en lijnen, omlijst in fraai gekleurde beelden.

De man mompeld en zucht..

Het kaarslicht werpt een dansende schaduw over de tafel. Heel even richt de man zich op en kijkt naar zijn kaarsen.

Een koude zucht blaast zacht door een kier van een raam, het dansen begint weer en de schaduwen schieten heen en weer..

Zijn oog valt op een vlam met een wat blauwe kleur.. hmm.. vreemd..

De oude man legt een veer in het boek en sluit deze, vervolgens loopt hij naar de kast met het boek.

Buiten waaid de wind en drijven donkere wolken voor de maan.. heel even lijkt het veel kouder in de kamer..
De ogen van de man glijden over de boeken in zijn kast en grijpt naar een ander boek..

De blauwe vlam wordt iets groter..

Ondertussen draait Dwac zich even naar Madarian en Amber toe, terwijl hij verbaasd naar de behoorlijke stapel wapens aan hun voeten kijkt.
"Vraagje trouwens. Hoe hebben jullie het voor elkaar gekregen om die volledige ijzerwarenwinkel mee te nemen? Ik ga dalijk nog al mijn krijgers nodig hebben om al die zooi veilig op te bergen."
Zonder het antwoord af te wachten draait hij weer terug naar de zojuist verschenen jongen.

De oude man grijpt een stoffig boek, zo stoffig omdat deze in de vele jaren niet meer is bezocht.

De man schrijd langzaam terug naar zijn houten tafel legt het boek voorzichtig neer en kijkt naar de blauwe vlam.

Hij richt zich tot de blauwe vlam en vraagt.

Spreekt geest van het vuur
wat drijft je om mij nu te bezoeken..

De vlam gloeid feller..
en het blauw wordt vervangen door
helder geel - de kamer wordt langzaam
helemaal verlicht.

Een stem klinkt zwaar en langzaam
vriendelijk zelfs..

Gegroet Kharili
Grootmeester der sterren
en richter van licht en duister..
Hoort mij..

Ik richt me tot u omdat het uur en
de tijd rijp zijn, uitstel is niet
mogelijk.

De zwarte steen is weer terug..

De ogen van de oude man worden groot.
De zwarte steen, de steen is weer bij ons.

Oh, hemelse heerser van Vuur en licht
vertel me, wie is nu de drager van de steen?

De vlam verhaald en de oude man luisterd.

De oude man zit nu aan zijn tafel

De kandelaar met de felle gele vlam staat nu voor hem. In een gouden bakje liggen korrels Hemelwit een zuiver element van het licht. Dat voorzichtig met een houder in de vlam wordt geplaatst... de korrels verdampen.

Mijn dank is groot en je Hemelwit is van goede kwaliteit, zo veel heerlijk heb ik in eeuwen niet gehad.

Maar goed de jongeman met de steen is dus in
een zeer ongemakkelijk situatie beland.
Welk lot hem heeft getroffen is nog niet te overzien. We moeten ons goed voorbereiden op de gevaren en obstakels die dit met ons mee brengt.

Het ochtendgloren prikt over het einder
de donkere rode gloed snijd langzaam de nacht open en breekt de ban van de slechte droom en laat menig eruit ontwaken.

De kaarsen doven langzaam - de gele kaars gaat uit met een lange ijle zucht...

Wee..sst.. gerust.. ik kom morgen weer..

De jongen keek naar achter zich en zuchtte. Zijn gezicht veraadde zichzelf: hij was bang voor iets....
"ik weet gewoon dingen, maar als ik ze zeg, dan is er een probleem waar we allemaal te maken zullen krijgen"snauwde de jongen
"maar goed, noem me maar....euh.... Dusseldorp!"

"Dusseldorp... Dat is een... eh... ongewone naam. Maar als je hier bent om problemen te ontwijken zit je hier verkeerd. Nogmaals: je komt vanuit het niets aanzeten en biedt je hulp aan. Waarom?"

dusseldorp keek om zich heen en kijkt Odysseus diep in de ogen.
"je zult me maar moeten vertrouwen....ik kom jullie helpen, om mijn eigen redenen. Redenen die in mijn ....familie! verboden is om te zeggen. Dus, moet ik jullie nog helpen of niet!"
Dusseldorp legde zijn wapens dichterbij Odysseus.
"vertrouw je me?"

"Ik heb zo het vage vermoeden dat dat niet echt van belang is, want waarschijnlijk zul je ons toch wel achtervolgen. Goed. Wat mij betreft kom je maar met ons mee, maar weet wel dat ik hier niet de baas ben. Dat zijn zij." Odysseus knikte naar Dwac en Drathin. "We zijn hier op hun grondgebied en zij gaan bepalen wat er met ons gebeurt. Omdat ze je waarschijnlijk zullen zien als een van ons, zul jij hun oordeel ook moeten ondergaan. Bied je nog steeds je hulp aan?"

Wat een vreemde jongen. Komt uit het niets met de bewering dat hij ons wil helpen, en doet mysterieus. Hier steekt meer achter. Dacht Odysseus.

"ja natuurlijk!!! Oke, wat gaan we doen, ik ben er klaar voor"
Dusseldorp sprong omhoog en begon meteen allemaal plannen te maken, maar stopten toen hij de waarschuwende blik zag van Odysseus, die waarschijnlijk dat iets van:
Wat een vreemde jongen. Komt uit het niets met de bewering dat hij ons wil helpen, en doet mysterieus. Hier steekt meer achter.
Dusseldorp draaide zijn hoofd om, hij weet dat wat Odysseus niet waar was, maar durfde dat niet te zeggen...

Ja, ze hadden weer eens een vreemd figuur aangetrokken. Deze groep begon al een erg bonte verzameling van rare personen te worden, met deze praatzieke puber erbij. Gelukkig sloeg Dusseldorp meteen dicht toen hij Odysseus' blik zag.

"Voordat je de plannen voor de eerstkomende vijf jaar hebt uitgedacht, kun je maar beter wachten totdat we hier weg zijn." Dwac schraapte zijn keel. "Inderdaad. Wat komen jullie nou precies doen hier? Want jullie zien er niet uit als een groep spionnen.

En ze vertelden. Van de steen in soulshatter tot de gebeurtenissen met de dark elves. Dwac luisterde zonder te spreken. Toen het laatste gedeelte uitgelegd was knikte hij.

"Jullie spreken de waarheid, dat voel ik. Volg me. En neem jullie wapens mee."

Dusseldorp keek naar zijn mini-zwaard.
"euh.... kan ik geen.... andere krijgen....alsjeblieft. Deze is een beetje... hij hanteert niet lekker, en iemand met mijn kracht en formaat, moet toch iets beters krijgen! alsjeblieft?"
Dusseldorp keek smekend, maar zag al dat het vergeefse hoop was en liep zwijgzaam mee.

ze liepen uren vooruit, Dwac als zwijgend voorste en Dusseldorp druk achterste! Maar elke keer als Odysseus achterom keek, hiel Dusseldorp zijn mond weer. Waarom vertrouwt hij me nietDacht dusseldorpWaarom???

*Die nieuwe... Dusseldorp... leek uit het niets te komen. Wat voor iemand is dat? Een dief? Magiër? Vechter? Of een beginneling? Dit groepje is een magneet voor problemen, en hij lijkt Madarian en Amber een onervaren beginneling, maar schijn kan bedriegen. Intussen zijn Madarian en Amber bezig hun wapens weer weg te stoppen. Nadat het bergje wapens weer vakkundig was weggewerkt, waarbij de meeste wapens niet eens meer te zien zijn, lopen ze de grote hut binnen.*

Madarian kijkt nog eventjes naar Dusseldorp en zegt: "We zijn een magneet voor problemen. Weet je zeker dat je mee wilt, en zo ja, wat zijn je kwaliteiten?"

[/offtopic] Welkom allemaal![offtopic]

Zwijgend onderging Akroma het hele gebeuren. Terwijl iedereen druk bezig was, liep ze voorzichtig weg bij de rest, maar wel zo dat de wachters niks door hadden. Terwijl het hele verhaal verteld werd, merkte ze dat er geen achtergronden werden verteld. Zodra het hele verhaal verteld was begon iedereen zijn en haar wapens weer op te rapen. Dat nieuwe kleine ventje kijkt verwonderlijk naar alle wapens die Madaran en Amber oprapen. Iedere keer ald hij zijn mond open wil doen, kijkt Odysseus hem aan, en is hij stil. Waneer de stoet zich in beweging zet, begint ze zich af te vragen, waarom haar niet gevraagd is om haar wapens af te leggen. Net iets sneller lopend als de rest probeert ze richting Odysseus te lopen. Veel moeite om er te komen kost het haar niet. De voeten van iedereen zakken telkens weg in het diepe zand, behalve de hare, en die van de Valeru(?). 'Schat, probeer eens om je hele voet tegelijk op het zand te zetten, en ploffend te lopen. Op die manier kost het je

veel minder kracht'. Een dankbare blik kwam richting haar van zijn grof gelijnde gezicht. Waarom had ze hem niet ergens anders kunnen ontmoeten, ergens waar er niet zoveel hoefde te gebeuren. Alle taken die nog voor hun lagen zouden veel te veel tijd innemen. Het enige waar ze nog op kon hopen was dat hij ergens de kern van het bestaan met zich meedroeg, alleen op de manier zouden ze alle tind bebben, hoe lang ze ook nodig hadden om dit op te lossen. Bijna legde ze haar arm om zijn gespierde middel, totdat hij weer naar die nieuwe keek. 'Laat hem lekker zijn gang gaan, hoe
meer hij verteld, hoe sneller we weten wat we met hem aan moeten'.

[Offtopic] sorry voor de dubbel, kan niet veel tekens kwijt op mn telefoon. [/offtopic]

De zon brak door, de velden schoven steeds verder uit en het verdween uit het zicht tot aan het oneindige. Langzaam schoven de schaduwen van de tijd en leken als wijzers van een oude wijze klok.

De oude man schuifelde van de ene kant van de kamer naar de ander, in zijn handen dan eens een boek, dan weer wat papier of een stukje brood of een kom warme aardappel met wat groente.

Ook een oude wijze man moet wat eten.

Daar stond het geschreven, een oude zwarte steen. Het verhaal gaat terug van vele eeuwen en ergens begon ook daar de magie.
De magie van licht en duister, de oer magie van alle krachten die ooit zijn gekent.
De oude man was ooit niet alleen. Hij had ooit deel uit gemaakt van de eerste ontginners van de machten.

Ze zaten allemaal bij elkaar op een berg zodoende dichter bij het licht te zijn en zo ver mogelijk weg van het duister.

Een keer per jaar zond een boodschapper van de omringende landen een gezant om een beroep te doen op de lichtkrachten - hopende op een goede oogst of om meer inzicht in bestuur. Zo ging dat voor duizende jaren.
Zo oud was dus onze oude wijze.

De zwarte steen was een houder van het duister gemaakt door alle ontginners van het licht als poging een groot deel, een kwaadaardig deel, van het duister te bergen.
Na vele dagen, nachten, weken van bezweringen en interventies van de lichtgeesten ontstond in het vuur een zwarte brok die rond was door de krachten die het moesten samenbinden.

Met het duister werd er ook een deel vuur opgenomen en besloten in zijn vreselijke kracht. Nu was die kracht vrij gekomen.
Nou, niet helemaal.. een deel was vrij gekomen.

Nu moeten de meesters van het licht weer samen komen..

Een lange reis staat ons voor.

Het huis is van hout en het dak van latten gelakt in zwart teer. Uit een kleine pijp komt dikke witte rook en een heerlijke geur van vers eten. Het huis staat ver boven op het hoogte punt van een berg en wolken schuiven over zijn dak.

Buiten staat een tafel en een stoel
En op de tafel staat een bord met
bestek. Een karaf met rode wijn staat te schitteren in de zon.

Op de grond zit een gedaante van een man gekleed in fraai gekleurde kleding.
Een muts gemaakt uit kralen die licht lijken te geven siert zijn hoofd.

Hij is in gedachten verzonken en lijkt afgezonderd van zijn omgeving. Een mus huppelt naast hem en pikt de korrels op de grond.

De mus huppelt steeds dichter bij de oude man en blijft voor de man staan en kijkt op..
De mus begint licht te geven - helder geel licht. De mus beweegt nu geheel niet meer..

Vele duizenden passen verder, ergens aan de oostelijke bossen zit deze oude man in gedachten verzonken en wordt bezocht door de geest van het licht.

De snavel van de mus richt zich op en een vriendelijke stem klinkt.
"Ontwaakt Feliz, meester van licht en duister, ik heb een boodschap voor je"

Demion keek met opgetrokken wenkbrauw naar de kleine die naast Odysseus stond. het leek nog maar een kind, maar Demion wist als geen ander dat schijn bijna altijd kon bedriegen. Hij negeerde de andere en keek even naar de lucht. deze begon te betrekken. het kon Demion eigenlijk niet veel schelen, hij mocht zijn wapens houden. hij zou na de verhalen die hij gehoord had nooit zomaar meer zijn wapens vrijwillig afstaan. hij moest klaar zijn voor 'het moment'. hij volgde de rest, zwijgend, stil en enig sinds gespannen. wat moest hij nu doen als 'het moment' echt zou komen? door zijn hoofd schoten nog steeds verschillende gruwelijke senarios