Dusseldorp kijkt om zich heen...
"is hier de Zwarte Dra...."
Plots krijgt Dusseldorp van een visioen;
Een zwarte draak, heel veel steken, pijn, verlies.....
plots stopt het weer.
"jongens, weten jullie zeker dat we dit moeten doen??"

"Ik weet zeker dat ik dit ga doen. Als je niet mee wilt komen, dan moet je vooral niet mee gaan. Zo simpel is het." Mompelde Odysseus, die om zich heen keek. Had hij daar nou een paar bosjes zien bewegen?

"En daarnaast, Sinds waneer ben ik een vent?" zei ze tegen hem, met een blik alsof ze hem kon vermoorden? "En ik denk ook niet dat er sprake is van een wij, maar van een jij en een ons. Zorg eerst maar door daden, en niet dòor worden dat we je gaan vertrouwen!" En met een ruk draaide ze haar hoofd weg van Dusseldorp.

*De draak landt ver genoeg weg om niet op te vallen, maar dichtbij genoeg om het gezelschap in de gaten te houden. Hij besluit te wachten tot het donker wordt voordat hij in actie komt.*

---

*Madarian kijkt eerst naar Amber, dan naar de lucht. Het begint bewolkt te worden. De eerste sneeuwvlokken dalen neer.*

Madarian: "Dit gedoe heeft nu al teveel tijd gekost. Gaan we achter die draak aan, of blijven we hier tijd verspillen?"

"oke, oke, ik houdt me mond al... en ik kom, maar ik wil wel zeggen dat het niet gaat zoals jullie denken..."
geheimzinnig loopt Dusseldorp voorop.
"en waar is die draak sowieso?"

Vanuit zijn verborgen plek kan hij drie personen over pad zien lopen en dat wacht hij dan maar af.

Hij sluit zijn ogen en concentreerd zich op de lichtgeest. Als hij de kraal steviger vast pakt gaat zijn hand open en gaat de kraal terug in de muts.

En een stem klinkt..

Madarian: "Vanaf het portaal vloog de draak naar het noorden, en wij naar het noordoosten. We zouden naar het westen of noordwesten kunnen gaan en dan naar het nooden, of we kunnen naar het portaal gaan en dan naar het noorden vliegen."

Dusseldorp: "Wat zei je? Naar het noorden liegen? Wat heeft dat voor zin?"

Madarian: "Vliegen, met een vee ervoor!"

Dusseldorp: "Oh. Sorry. De wind suist in m'n oren, dus wat harder praten graag."

*De lucht begint steeds meer te betrekken. De hoeveelheid sneeuw die uit de lucht valt wordt ook steeds groter.*

"Sneeuw. Dat heb ik gemist zeg. Het is al een paar maanden geleden dat ik sneeuw gevoeld heb, in de bergen van mijn grondgebied..." Odysseus sprak nu meer tegen zichzelf dan tegen de rest. Hij ging er van uit dat de anderen hem toch niet hoorden door de plotselinge windstoten.

Odysseus dacht na. Waar zou die draak uit kunnen hangen? Het was een enorm beest, en het zou zich niet zo makkelijk kunnen verstoppen. De beste keuze zou het gebergte zijn. Daar zou hij net een rotsformatie kunnen lijken. Odysseus keek omhoog. De sneeuw. De sneeuw zou de draak verraden. Het enige wat ze zouden hoeven doen, was wachten.

En weer dacht hij wat te zien bewegen in de bosjes. "Zagen jullie dat ook?"

de geheimzinnege ziet odysseus naar de bosjes kijken langzaam gaat ze achteruit verder het bos in

Linctus bedenkt het absurde gezicht wat er ontstaan is. De groep wordt eerst op een afstandje gevolg door een nog onbekend figuur, die opgemerkt lijkt te worden door Odysseus. Daarachter echter buiten het zicht van de groep en de onbekende persoon sluipen de Raaf en Linctus nog rond. Nu zijn ze nog te dicht bij de Valheru om bij de groep te komen. De jonge Valheru zou alarm slaan als hij Linctus zag en dan zou iedereen binnen een paar minuten zich in het kamp bevinden. En daar heeft Linctus helemaal geen zin in. Hij besluit dan ook de onbekende persoon maar beter in de gaten te houden. En de notities die het maakt.

Madarian: "Aangezien we niet weten hoe ver de zwarte drak heft gevlogen, is het misschien handig om eerst naar het portaal te gaan. En lopend schiet dat niet op..."

*Madarian kijkt even met een afwachtende blik naar de jonge drakenrijder die mee gestuurd is.*

Dusseldorp zucht
Dusseldorp:"zullen we dan maar gaan."

Dusseldorp kijkt recht de portaal in.
precies als Dusseldorp wil lopen houdt Madarian hem tegen.

Madarian: "ik vindt dat iemand eerst moet, iemand waarvan we zeker weten dat hij te vertrouwen is."

Arya deed een stap naar voren.
Arya: "zal ik dan maar eerst gaan?"
Arya stapte door de poort en bleef 5 minuten weg. Even later kwam ze terug.

Arya: " het is veilig!"
een voor een stapte iedereen erin.
Dusseldorp keek vragend naar Madarian en zei een beetje geirriteerd

Dusseldorp: "mag ik nu gaan?"

Madarian knikte.

Toen Dusseldorp door de poort ging wist hij niet wat hij zag, hij was ook nog nooit zover in het noorden geweest. Bergen zo 5x groter dan zijn ouderlijke huis
Hij kon zijn ogen er niet vanaf houden. Sneeuw op de toppen van de berg.

Odysseus: "waar overnachten we?"
Stil maar zeker wees Akroma naar een stuk berg, maar als je goed keek, zag je een gat.

Dusseldorp: "Een grot!"

Stil ging iedereen naar de grot.

In de grot was nog een beetje warmte blijven hangen, en doordat ze met een redelijk grote groep waren was een aangename tempratuur snel berijkt.
Akroma lach in de armen van Odysseus hardop na te denken, over hoe het nu verder moest. "Ik denk dat we als, dezw draak is verslagen, en we het overleven achter necros aan moeten. Iedereen voor zijn of haar eigen reden, maar ik wil weten waar hij en urza mee bezig zijn. En ik wil mn broer vinden." Terwijl ze dat zij, werd ze weer steeds bozer op zichzelf. Omdat ze niet wist wat ze moest doen om het kwijt te raken stond ze op. Odysseus keek op, en leek wel met zijn ogen te zeggen, Doe je voorzichtig?. Vol kracht sloeg ze op de muur, en de hele berg trilde. Stukken plafond lieten los, en een ervan raakte Madarian bijna. "Kijk je uit" riep een vrouwenstem. Of het Amber of Feryn was kon ze niet horen. "Denk je dat ìk hier iets aan kan doen ofzo?" De schokken worden steeds erger, en een redelijk groot stuk steen raakt Akroma op haar rug. Even is het zwart voor haar ogen.

Haar zicht kwam terug en ze wist wat ze moest doen; Haar broer vinden.
Ze moesten rekening houden dat de onbekende figuur ook door het portaal was gekomen, en in het duister lag het hun op de loer.
De schokken vervaagde tot een lauw gerommel in de verte. De eerste rode stralen van de ochtend gloren schenen al over de besneeuwde berg toppen. "Tijd om te gaan", zei Dusseldorp. Het gezeldschap pakten hun spullen en stapten een voor een in de krakende sneeuw. De lucht voelde ijzig aan en damp kwam uit hun monden. "We moeten zien dat we gepaste kleding vinden" zei Amber waarschuwend.
Odysseus wees naar benee...

De grot begon steeds sneller en heviger te beven, en steeds meer brokken uit het plafond kwamen los. Odysseus stond op. "De grot gaat instorten. Iedereen naar buiten!" Dat lieten ze zich geen tweede keer vertellen. Iedereen pakte snel zijn spullen en ging naar buiten, de bewusteloze Akroma met hen mee slepend. Odysseus bleef in de grot achter. "Wat doe je?" Vroeg Demion. Odysseus keek om, gaf Demion een knipoog, en keek weer voor zich. Demion begreep het, en ging in zijn welbekende houding met de armen over elkaar staan.

Odysseus keek strak voor zich, hij concentreerde. Hij stond nu onder de gehele massa van een berg die dreigde op zijn hoofd neer te dalen, en dat beloofde een grote inspanning. Hij haalde nog een maal diep adem, en begon zijn werk.

Op zijn bevel schoten vier grote stenen pilaren van rond zijn voeten in alle richtingen, met geweld tegen het plafond van de grot aanslaand. Deze techniek had hij gezien bij de mijnwerkers van Harrogath. Hoe die bij het ontginnen van nieuwe mijngangen pilaren uithakten in het steen om te voorkomen dat de boel instortte.

Odysseus deed nu hetzelfde. Enkele pilaren en verstevigingsplaten later was de grot weer veilig. Wankelend liep Odysseus naar buiten. Naast Akroma liet hij zich in de sneeuw vallen. Dit had een hoop energie gekost. Iedereen sleepte zijn spullen weer naar binnen. Demion knikte nog even naar Odysseus, die terugknikte en toen zijn hoofd op de sneeuw liet rusten.

Na enkele seconden keek hij naar rechts. Akroma was nog steeds buiten bewustzijn. Wankelend werkte Odysseus zich op zijn knieën. Hij boog zich over Akroma, pakten een paar handenvol sneeuw, en wreef die over haar gezicht. Ze was verrassend snel weer bij. "Wat doe je?" Vroeg ze proestend. "Jou terughalen." Antwoordde hij grijnzend.

*Madarian en Amber helpen Akroma en Odysseus overeind en brengen ze de grot in. Het sneeuwt inmiddels behoorlijk. Na een tijdje in de verstevigde grot gezeten te hebben, krijgt Madarian een vreemd gevoel.*

Madarian, op een vreemde toon: "Ik ben zo terug. Even m'n blaas legen."

Amber: "Wat is er? Je praat een beetje vreemd."

Madarian: "Niets. Ik hoop alleen dat ik het naar buiten redt zonder dat m'n blaas te vroeg leegloopt."

*Madarian geeft Amber een kus op haar voorhoofd en loopt langzaam naar buiten. In plaats van z'n blaas vlakbij te legen, slaat hij linksaf en loopt een eindje door. Daar wacht Madarian. De draak stijgt op, vliegt naar Madarian en landt vlak voor hem. Madarian kijkt de draak aan als een zombie, zonder ook maar een teken van ontzetting te geven. Hij was weer volledig in de ban van de draak. De draak laat Madarian opstappen, en vliegt weer een eindje naar het noorden.*

---

*Na een tijdje begint Amber ongerust te worden.

Amber: Madarian?

Geen antwoord. Nog een paar keer probeert ze hem te bereiken. Dan gaat ze naar buiten. De sporen zijn gedeeltelijk uitgewist, maar een ervaren spoorzoeker weet de sporen nog te lezen. Amber volgt Madarians sporen tot ze bij anderen sporen komt. Drakensporen!*

Bij Ambers roep schoot Darmon meteen naar buiten. Hij had zich nog niet echt bewezen als hun gids, en als hij in een goed boekje wou komen bij zijn vader en de jachtmeester, kon hij maar beter zijn best doen om een beetje aanzien te krijgen bij deze groep.

Hij boog zich over de sporen waar Amber ook al naar stond te staren. Dankzij de sneeuw was er genoeg te zien, maar de nieuwe sneeuw was al druk bezig de sporen uit te wissen. Darmon zou snel moeten zijn.

Sporen vanaf de grot, die waren van Madarian. Dan plotseling grotere afdrukken. Ze leken wel van een draak, maar zulke grote drakenpoten had hij nog nooit gezien. Madarian was dus een reuzendraak tegengekomen. Het vreemde was, dat er geen sporen van strijd waren. De draak had Madarian of overvallen en in een hap op gegeten, of Madarian was vrijwillig opgestegen. Darmon wist niet welke optie hij onlogischer vond, maar meer kon hij niet bedenken. Hij zou het de anderen maar moeten vertellen.

Linctus was de kou bijna vergeten. Als een leeg doek vol met mogelijkheden over wat het zou kunnen worden. Zo zag het land er nu uit. Linctus haalde een keer diep adem. Zijn land was altijd in een gordijn van regen gehuld. Of in ieder geval zo leek het. Linctus kon zich nog herinneren hoe, als het een keer heel koud werd, het sneeuwde en de wereld een stukje verdraagzamer leek. Nu kreeg hij hetzelfde gevoel en werd hij warm van de herinneringen van vroeger. Toch was zijn sterkste herinnering aan de berg stad van Harrogath. Waar Linctus twee eeuwen geleden de over over groot ouder van Quel'khek had ontmoet. De lijn van trotse barbaren die in staat waren tot uitzonderlijke dingen. Linctus schudde zijn hoofd en zijn gedachte kwamen weer terug bij het heden. Hij en de raaf keken hoe madarian wegliep. De raaf keek naar Linctus. De raaf hoefde niet eens meer iets te zeggen. Linctus knikte, want hij begreep wat de raaf bedoelde. Madarian was bezweerd.

Ze volgde stil madarian totdat ze een draak zagen. Ze aanschouwde het tafereel dat leidde tot het weggaan van de draak met Madarian. Opeens hoorde Linctus iets achter zich. Daar stond de jonge valheru strijder op nog geen 30 meter afstand. Linctus hield zijn adem in en zag tot zijn opluchting de jonge valheru terug rennen naar de grot. Misschien was het nu tijd voor Linctus en de witte raaf om zich te onthullen aan de groep. Al hing dat wel van de raaf af. Linctus zou zich namelijk niet alleen onthullen en de raaf onbeheerd achterlaten.

*Intussen zijn de draak en Madarian weer aangekomen bij de steenlawine. Door de lucht is het maar een 10 minuten vliegen. De draak landt en laat Madarian afstijgen. Madarian stapt af, richt op de stenen en schiet een plasmaschot af. Een flinke hoeveelheid stenen springt kapot en vliegt weg. Het geluid van het schot wordt door de echo een flink versterkt, en wordt ver weg nog gehoord. Een stukje van een ingang kwam bloot te liggen. Madarian schiet nog een keer, wanneer de ingang bloot komt te liggen. Dan zakt hij door z'n knieën en valt bewusteloos in elkaar. De plasmaschoten hebben hem uitgeput.

De draak kijkt even naar Madarian, dan naar de ingang van de grot. Dan begint hij de rest uit te graven. De draak is te groot om naar binnen te gaan. Hij pakt Madarian op en legt hem zover mogelijk in de ingang. Na een tijdje wordt Madarian wakker. Hij kijkt verder de grot in. Het is maar een kleine grot met het skelet van een beer, en een gemummificeerd lijk van een magiër/vechter, met een zwart harnas aan. Madarian trekt het zwarte harnas van het lijk uit, maakt het schoon van binnen, trekt z'n eigen harnas uit, en doet het zwarte harnas aan, als laatste de helm. Z'n gedacbten verdwijnen helemaal en vreemde gedachten komen ervoor in de plaats, net zolang totdat er zo goed als niets meer van Madarians gedachten over zijn. Dan loopt hij naar buiten, waar de zwarte draak zit te wachten.*

Zwarte ridder: "VRIJ! EINDELIJK VRIJ! Kom m'n trouwe Rag Narock! We hebben werk te doen!"

*Z'n naam! Z'n naam is genoemd! Dit is echt z'n meester, want alleen hij weet z'n naam. De zwarte draak knielt en laat z'n meester opstappen. Dan stijgt de draak op en vliegt weg...*

---

*Amber zit als een zombie in de sneeuw, terwijl Darmon komt en de sporen onderzoekt. Schijnbaar heeft alleen hij de kreet van Amber gehoord toen ze de drakensporen ontdekte. Na een tijdje roerloos in de sneeuw gezeten te hebben, hoort Amber in de verte een knal die ze uit duizenden zou herkennen. Een plasmaschot! Hij leeft! Even later klinkt een tweede knal. Het komt uit het noorden. Amber probeert contact te maken, maar er komt geen antwoord. Amber negeert Darmon en eventuele anderen volledig, gaat de grot in en pakt haar spullen en die van Madarian.

De anderen kijken haar vreemd aan. Iets zit haar dwars, en dat ziet iedereen. Alle vragen gaan langs haar heen, als ze de grot uit loopt en naar het noorden gaat. Ze moet en zal Madarian redden als het haar lukt. De anderen proberen haar tegen te houden, maar ze zijn of te laat, of niet kwiek genoeg om haar tegen te houden. Al snel is Amber uit het zicht verdwenen...*

Dusseldorp kijkt hoe Amber ook verdwijnt.
hij weet eigenlijk al dat Madarian de zwarte ridder is geworden, maar hij is bang om dat tegen de rest te zeggen. Wat zullen ze zeggen? wat zullen ze denken?

onmerkbaar knikt dusseldorp zijn hoofd, sommige dingen kan je je beter voor je houden!

Als hij achter zich kijkt ziet hij hoe de andere lopen te kniezen wat ze nu gaan doen. maar Dusseldorp weet al wat zijn missie is en loopt doelbewust naar een groepje bomen. Als hij zeker weet dat niemand kijkt, doet hij zijn armen omhoog waaruit een Blauwachtige gloed onstaat, dezelfde blauw als zijn met magie gemaakte zwaard is! Met heel zijn hart concentreerd Dusseldorp zich ergens op. Uit het niets ontstaat een klein plasje, in het plasje is Madarian te zien, met een zwart harnas en een zwarte helm.

Odysseus: "wat ben je aan het doen Dusseldorp?"

Doordat Odysseus plotsling achter hem stond, schrikt Dusseldorp en het plasje verdwijnt!

Dusseldorp: " niets!"

Snel loopt Dusseldorp terug. Odysseus kijkt nog heel even waar het plasje eerst lag, hij dacht toch echt dat hij Madarian erdoor zag.... met een zwarte helm en harnas.... moet verbeelding zijn geweest...

De Raaf wachtte totdat die Dusseldorp weg was, en keek toen naar Linctus. De twee hadden er bijna met hun neus boven op gestaan toen Dusseldorp de plas opriep. "Een magiër. Maar ik zou niet weten wat voor een magiër. Laten we wachten met ons te laten zien totdat we weten wat ze gaan doen."

_____________________________________________________

Dusseldorp... Wat voerde hij in zijn schild? Odysseus wilde er wel over na denken, maar Madarian was op dit moment een groter probleem. Wat er ook gebeurd was, er waren weer problemen rond Madarian, en daar zou waarschijnlijk weer wat oude magie mee te maken hebben. Odysseus liep terug naar de anderen.

"We moeten te weten komen wat er met Madarian is gebeurd. We kunnen Amber niet in haar eentje de achtervolging in laten zetten. Darmon, hoeveel personen kan Ishtil dragen?" De jonge drakenruiter dacht na. "Nou, jij telt al voor twee, maar Astenos maar voor een halve man. Ik denk dat we wel allemaal mee kunnen, maar we zullen wel traag vliegen." Odysseus sprong op. "Waar wachten we nog op?"

het vreemde figuur zag alles gebeuren en en toverde zichzelf in een wolf en ging op zoek naar Madarian en liet de rest achter zich...

"ze gaan vliegen" Begon Linctus met enige tegenzin in zijn stem. "Ik haat het als ze gaan vliegen. De vorige keer koste het toen ook al zo veel tijd om hun dan weer bij te komen." Linctus keek naar de Raaf. Beide waren ervan overtuigd dat ze eerst moesten uitzoeken welk soort magier die nieuwe was. Daarna pas voorstellen. Alleen had Linctus het nu niet erg gevonden als ze hunzelf al hadden voorgesteld. Tenminste dan zouden ze meer kunnen gaan op op draak en hoefde ze het pokke eind niet te lopen. Linctus zuchte, hij was het geheimzinnige zat, maar hij kon op het moment niets meer doen dan wachten.

Uit de zucht kon de Raaf wel afleiden dat Linctus zich liever bekend had gemaakt. "Bekijk het van deze kant, Linctus. We zouden waarschijnlijk niet eens meer op die draak passen. Dat dier is zonder ons al overbelast. En wie zegt dat die Valheru jou, een Rezy'k, op de rug van zijn rijdier tolereert?" De Raaf hoopte dat dat Linctus een beetje zou bedaren. Hij zag er ook tegen op om weer als een dwaas van A naar B te rennen, maar hij had nog minder zin om als een dwaas van A naar B te rennen met een chagrijnige Linctus op zijn hielen.