Odysseus keek Akroma dreigend aan. Daar had hij vrijwel meteen spijt van. "Het spijt me. Maar dit kan ik niet over mijn kant laten gaan. Ik ben woedend, en ik wil dat hij het weet." Zei hij al rennend. "Demion en ik gaan langer terug. We hebben elkaar altijd onvoorwaardelijk gesteund, en nu laat hij me vallen als een baksteen. Ik wil weten waarom. Uit zijn mond. Zodat ik het hem misschien kan vergeven." Hij was even stil. "Zodat ik mezelf kan vergeven." Fluisterde hij er achter aan. "Je kunt me niet tegenhouden, Akroma. Niet nu."

Hij rende weer verder. Zijn woede begon al iets te koelen.

Op de heuvel rust Dusseldorp uit. Hij had urenlang gerend, als weerwolf kon hij meer hebben inderdaad, maar alles heeft een limit.
Als hij naar beneden kijkt ziet hij Akroma, Odysseus en Demion. Van vreugde liep hij naar beneden.
Odysseus en Demion trokken meteen hun zwaarden.
Akroma was nog bezig.

Dusseldorp huilde naar de maan van angst.
Dusseldorp: "jrongwens, kwik bwen wet!"
Door de gewauwel en gehuil die uit dusseldorp's bek kwam, was bijna niks uit te verstaan.
Odysseus ogen leken vuur te spuwen. Met een steek naar voren raakte hij Dusseldorp bijna.
Dusseldorp zag de ernst en haalde uit.
Ook mis, toen Dusseldorp even niet keek, haalde Akroma ook uit. Mis, maar wel een wond.

In Dusseldorp's zijn ooghoeken zag Dusseldorp dat Demion verder rende, met een haal pakte hij Akroma en Odysseus en zette ze op zijn rug. Dusseldorp ging rennen en haalde Demion in, doordat hij stopte voor iets.

De jonge Valheru krijger stond nog verbaast voor zich uit te kijken. Zo was de grot helemaal gevuld geweest en zo was er niemand. Linctus was vlak na de rest ook naar buiten gestormd in woede. Maar waar hij heen ging was niet duidelijk. Wat wel duidelijk was, was dat hij een hartig woordje moest spreken met de raaf. Linctus had namelijk op de weg naar buiten direct de raaf meegesleurd. Eenmaal in een verscholen plek liet Linctus de kraag van de raaf los. "Waarom moet dit nou?" Vroeg de raaf verbaast, maar Linctus kon maar aan een ding denken. "Wat heeft Gaisha hem verteld?" Linctus keek vol woede de raaf aan. Zijn ogen rood en zijn vuisten gebald. "Vertel me wat jij weet. NU!" Schreeuwde Linctus. Dit was niet de eerste keer geweest dat de Goden een sterveling gek hadden gemaakt. En hij liet Demion niet hetzelfde overkomen.

Snel rolde Odysseus van de weerwolf af. Hij had hier geen tijd voor. Demion was veel belangrijker. Hij keek de weerwolf nog even aan, en rende toen weer verder.

"Demion!"

____________________________________________________

De Raaf probeerde kalm te blijven. Wat wist hij nou eigenlijk. Hij mocht dan wel een zendeling zijn, hij was maar een pion. Hem werd verteld wat hij moest weten, en niets meer. Maar wat liep hij nu de geslagen hond uit te hangen? Hij moest zich herrinneren wie hij vroeger was. Wat zijn mogelijkheden waren. Hij keek naar Linctus. Die zou niet genoeg nemen met "Ik weet het niet."

"Demion is ergens achter gekomen. Als het de bedoeling geweest was dat hij dit wist, dan zou Gaisha verwachten dat hij alles eraan zou doen om het recht te zetten. Misschien probeert hij dat nu, en zien jullie hem voor wat hij doet, al weten jullie niet wat zijn doel is, voor gek. Aan de andere kant, als het niet de bedoeling was dat hij het te weten zou komen, dan zou het zomaar kunnen dat hij echt gek wordt. Hoewel ik het graag zou willen heb ik niets meer om te vertellen. Ik weet niet meer."

Linctus keek nog steeds woedend. De Raaf schikte zijn kraag weer recht. "We moeten Madarian zoeken. Dat is mijn missie. En of jullie meegaan of niet, ik ga." En de raaf verdween in het bos.

Zonder ook maar een ogenblik na te denken, sprong ook zij van de wolf af. Ga jij alsjeblieft achter Madarian aan, daar ben je harder nodig, riep ze Dusseldropf na. Met een kleine sprint liep ze weer naast haar vent. "Ik snap dat je boos ben maar als Demion halve informatie heeft snap ik dat hij zo reageert. Echter, de poort der poorten heeft meerdere sloten, en minimaal een daarvan is nog intact. Alleen dat hoeft hij niet te weten. Slechte of halve informatie kan veel met een mens doen"

Linctus volgde de raaf in zijn tocht naar Madarian. Demion was niet belangrijk genoeg en daarbij zou het waarschijnlijk toch niet helpen. Aan de houding van Demion was af te lezen dat hij ergens mee zat en er over twijfelde. In de grot had hij zijn keuze gemaakt, maar door te vluchten was hij weer op zijn keuze terug gekomen. Hoe dan ook zou Demion niet te helpen zijn, voordat hij het zelf in zijn hoofd op een rijtje had.

Linctus deed zijn best om weer bij de raaf te komen. Demion liet nu alles zien waardoor Linctus de Goden verachtte. Maar er was nu maar een ding wat Linctus kon doen om de spanning van alles wat komen ging te doorbreken. "Raaf je had gelijk, het spijt me. Ik had beter moeten weten. Laat mij je nu helpen in welke queeste dat je ook hebt tegen Madarian." Samen holde ze verder het woud in.

de geheimzinnige volgde de reukspoor naar Madarian en zag in de verte iemand rennen en besloot om iets minder hardt te rennen zodat ze nog niet ondekt zou worden

Demion hoorde door de wind een vage klank van een stem en hij wist dat hij achterna gezeten werd. Even stopte hij in het woud en keek, door de besneeuwde takken naar de grijze lucht boven hem. Een druppeltje rolde over zijn wang en bevroor voor deze van zijn kaak af kon glijden. Hij had pijn in zijn hart. Hij moest zelfs zijn goede vriend Odysseus in de kou laten staan. “Een van je grootste en beste vrienden zal je dood worden” was hem gezegd. Wie was er nou groter dan Odysseus. Linctus de grote leider, madarian de krijger, Akroma de beeldschone en zelfs de andere zouden ook een rol spelen in het verhaal. Het was inderdaad koud hier, maar dat kon Demion niets schelen. Hij was zelf koud van binnen. De voorspelling van de wachter in combinatie met het verhaal van de vreemde man die hij op het dak had ontmoet, maakte van een nuchtere Demion een man die het nu toch echt moest inzien zoals het was… de waarheid. Hij voelde hoe de gedaanten achter hem dichter naderde door het hevig weer en klom een boom in. Door de sneeuw zouden ze hem niet vinden. Zijn talent voor sluipen was vroeger altijd een uitkomst geweest, maar nu wilde hij rust om na te denken zonder dat hij de voorspelling voor zijn ogen zag afspelen. Met pijn in zijn hart sprong hij van tak tot tak en zag uiteindelijk de bergen naderen. Hij speurde door de sneeuwval de rotswand af en vond al snel een andere grot waar hij even op adem kon komen en kon mediteren over zijn gedachten. Hij controleerde of er toevallig geen wilde beesten in woonden en ging vervolgens naar binnen. Even keek hij om naar buiten “Het spijt mij allemaal. Als jullie eens wisten…” hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen.

Daar had ze een punt. Slechte informatie kan veel met een mens doen, maar ook met de mensen om hem heen. Odysseus zat nog steeds vol met woede. Ongeplaatste woede. Hij was bozer dan hij ooit was geweest op Demion. Hij voelde zich verraden, in de steek gelaten. Hij probeerde kalm te klinken, maar zijn stem beefde. "Ik wil weten waarom. Dat is alles. Ik wil weten waarom hij dit deed, zodat ik het misschien kan begrijpen. Waarom hij het me niet vertelde..." Hij sloeg dicht.

Odysseus begon langzamer te lopen, tot hij stil stond. Akroma hield ook in, en keek naar hem om. Odysseus staarde naar de grond. Hij beefde. Toen ineens wierp hij zijn hoofd in de nek, en schreeuwde. Uit woede liet hij willekeurig rotsen om hem heen de lucht in schieten. Hoog boven het woud klapten de rotsen als vuurwerk uit elkaar. Odysseus schreeuwde. Hij schreeuwde op de top van zijn stem. Hij schreeuwde een naam.

"Demion!"

Ineens hield het op. Hij liet zich op zijn knieën zakken. Zijn woede was op, zijn verdriet was terug. "Demion..." Hij bleef naar de grond staren, terwijl gruis als regen op hem neerviel. Zo bleef hij zitten. "Vertel hem..." Zijn stem beefde nog steeds, "...dat ik hem wil begrijpen." Akroma keek hem melijwekkend aan. Odysseus keek op. "Ga."

Dusseldorp rende nog steeds, en hij zette zijn gedachte op een rijtje.
Over vroeger, en over waarom hij bij deze groep ging.

Opeens stond Dusseldorp stil en keek om zich heen. Hij zag niks, en hij vermoedde dat Demion moest zijn gaan sluipen, en hij moest goed zijn geweest, want dusseldorp kon hem niet meer vinden.
Normaal deed Dusseldorp dit niet, maar dit is noodzaak.
Dusseldorp stak zijn neus in de sneeuw en probeerde te ruiken waar Demion ongeveer kon zijn, maar zonder succes.
Dusseldorp zucht. Demion, waar ben je toch? Ik moet je helpen, het moet....

*Amber probeert Demion te volgen, maar makkelijk is het niet. Dan ziet ze in de verte Akroma en Odysseus zo goed als stil staan. Ze had ook sporen van een wolfachtig wezen gezien. Demion heeft informatie die Madarian misschien zou kunnen helpen, en dat was de enige gedachte die door haar heen ging. Ze wil niet tegen gehouden worden, dus ze besluit een omtrekkende beweging te maken. Dit nam iets meer tijd in beslag, waardoor Akroma nog steeds voor Amber is. Dan lijkt het spoor van Demion zo goed als verdwenen te zijn. De vreemde wolvensporen lopen nu kriskras over de grond. De sporen van Akroma ook. Maar wat is dat op die boom? Een voetafdruk! Hij is de bomen in gegaan! Ze kijkt omhoog, maar Demion is niet te zien. Waarschijnlijk is hij van boom tot boom gesprongen. Dat spoor is zo goed als onmogelijk te volgen...*

In het donker leek het op de een of andere manier toch een stuk vrediger dan in het licht. Daarom had Demion geen vuur proberen te maken. De kou deed hem niets, want hij had wel andere dingen aan zijn hoofd. Met zijn ogen gesloten zat hij daar tegen de rotswand aan. Zijn ogen rolde achter zijn oogleden doordat hij in zijn gedachte beelden afspeurde naar andere alternatieven om zijn situatie te verbeteren. De enige optie leek toch zijn vrienden te verwonden, of op ze minst hen zodanig uit te schakelen zodat ze niet verder konden met hun reis. Hij kon het enkel niet doen en daarom was hij gevlucht. Als hij hen had willen doden of verwonden, dan had hij dat vele malen eerder kunnen doen. Hopelijk zagen de andere dat ook zo. Demion zocht geen vergeving, maar een uitweg, ook al betekende het dat al zijn vrienden hem haatte. De voorspelling was in gang en precies zoals het hem vertelt was. haast woord voor woord, gebeurtenis voor gebeurtenis. Dat was de reden waarom het hem zo shockeerde. Alle verhalen, voorspellingen en legenden waren cryptisch of ‘faag’ omschreven. Dus waarom zou deze voorspelling zo anders zijn!? De draak was de eerste gebeurtenis, maar daar had Demion zich niet door laten overtuigen. Er waren zoveel mensen en wezens die de draak hadden zien opstijgen uit Leavington. Nee, het was ook niet de reis naar het land van de darkelfs, of de reis door de poort. Het waren de stappen daarna. De ontmoeting met de drakenrijders. Het verdwijnen van een van zijn vrienden, Madarian. Natuurlijk niet te vergeten de laatste ontwikkeling, de opstand van een duister krijger. De gebeurtenissen die erna zouden gebeuren zouden lijken op iets positiefs, maar dit zou slechts een list zijn voor een groter plot, een duisterder plot. Dit wilde Demion stoppen, maar dit kon hij niet. Als hij zijn vrienden zo zou vertellen wat er zou gebeuren, dan zou een oplossing niet meer gevonden kunnen worden. Daarom, en slecht alleen daarom had hij zijn vrienden niets vertelt. Zelfs Odysseus niet, zijn trouwste vriend sinds jaren. Even voelde Demion zich schuldig tegenover Odysseus, die niets dan vertrouwen en begrip had gegeven voor alle situaties sinds hun ontmoeting. Had hij het hem verteld, dan zou hij de eerste zijn die zou sterven… dat kon Demion niet over zijn hart krijgen en zou liever zichzelf opofferen voor zijn vrienden, dan zijn vrienden laten lijden voor enkel een tijdelijke vrede.

Zijn ogen schoten open en hij ging staan. Demion had een paar minuten zitten nadenken en was eruit wat hij moest doen. Hij was niet voor niets heel dit eind gekomen en hij zou dan ook strijdend en eervol doorgaan… ook al betekende dit vrijwel zeker zijn eigen einde.

Demion stapte de grot uit en voelde een vertrouwd persoon naderen. Hij had Akroma nooit echt heel persoonlijk leren kennen, maar hij wist dat zij meer wist over zijn situatie. Ook zij wist van de scheurende poorten. Helaas kon deze mooie verschijning hem niet helpen in zijn persoonlijke strijd. Hij dook weer de storm in voordat ze hem had gezien. Even keek hij om en zag hoe ze de grot naderde. “het spijt me, maar dit doe ik echt alleen”.

"Demion..." Hij bleef naar de grond staren, terwijl gruis als regen op hem neerviel. Zo bleef hij zitten. "Vertel hem..." Zijn stem beefde nog steeds, "...dat ik hem wil begrijpen." Akroma keek hem melijwekkend aan. Odysseus keek op. "Ga."

Zonder ook maar een ogenblik om te kijken begon ze te rennen. Ze droeg niet alleen haar eigen last nu, maar ook die van Odysseus. Voor hem zou ze door blijven gaan.
Wat Demion naar de rest had gedaan, was hem allang vergeven, maar Met de Worden van Odysseus had ze ook een gedeelte van zijn woede overgenomen.

Na een ogenblik dacht ze iets te zien bewegen, maar het was zo kort dat het ook haar verbeelding had kunnen zijn. Ze had het gevoel Demion zijn spoor allang kwijt te zijn. Toch bleef ze gaan. Hij wist iets, wat haar dichter bij haar broer zou kunnen rennen. het maakte haar niet uit, ze zou door blijven gaan, wat het haar ook koste.

"Demion, waar je ook bent, laat me je helpen!" Haar longen konden het niet meer aan, maar ze had geen andere keus als blijven gaan. Ze kon Odysseus niet teleur stellen.

De kou Zorgde ervoor dat haar benen niet meer konden. Steeds langzamer ging ze. Het leek of haar benen vol met messen zaten. Vol vermoeid zakte ze langzaam in. Nog een laatste keer schreeuwde ze nog eenmaal Demion zijn naam.

Linctus rende door de storm. De wind waaide door zijn hoofd. Hij was nog steeds kwaad op de goden. Hij wist dat alles veranderd kon worden. Linctus had in de eeuwen dit wel vaker meegemaakt. In zijn ogen was de toekomst zoals water. Het stroomt de weg van de minste weerstand, maar met moeite kun je de weg verleggen. Je kunt dingen veranderen. Maar Demion kon hij vast niet overtuigen. Niet nu. Maar als Demion Linctus zou proberen uit te schakelen, dan stond hem nog wat te wachten.

Opeens gaf de raaf aan om stil te staan. "Linctus, waar denk je dat je heen zou gaan als jij de duistere ridder was?" Linctus dacht na. Hij wist dat de Valheru het eerste doelwit zou vormen, maar Linctus was verder aan het denken. "Ik weet wat ons meer tijd kan geven. De draak kan dimensies openen, maar dit doet hij niet. Dit kan zijn omdat hij hier nog doelen te verwezenlijken heeft, of omdat hij nog te weinig kracht heeft. Ik denk dat hij nog geen kracht genoeg heeft, omdat hij niet zelf de portaal naar dit land kon openen. Dit betekend dat die portaal heel belangrijk wordt. Dus we moeten nu naar de portaal gaan om deze te sluiten." De raaf knikte "Inderdaad wat ik ook dacht."

Linctus dacht even na over de richting van het portaal en ging daarheen. Of de raaf hem zou volgen of dat hij nu al achter Madarian aanging zou Linctus vanzelf wel merken.

Dusseldorp spitste zijn oren, hij hoorde duidelijk een schreeuw van Akroma. Op het geluid van haar stem ging Dusseldorp door de Storm. Daar -geknield en vermoeid- lag Akroma. Dusseldorp keek haar aan met een vragende blik....

Daar lag hij dan, alleen in de sneeuw. Geen woede, alleen verdriet. Op zijn rug liggende liet hij zich met sneeuwvlokken bedekken. Al snel stond hij op. Hij kon niet niets doen terwijl er van alles gebeurde. Hij had verantwoordelijkheden. Madarian -of dat wat hem had overgenomen- moest gevonden worden voordat de situatie nog slechter zou worden. Hij klopte de sneeuw van zich af. Hij kon -als bergbewoner- goed tegen de kou.

Hij moest Madarian vinden. Er was maar een probleem. Welke kant moest hij op? Hij probeerde zich te oriënteren. Zag hij daar nou een bosje bewegen?

______________________________________________________

Goed, Linctus ging het portaal opzoeken. Als er iemand was waar je dat aan over kon laten, was het de koppige Linctus wel. De hulp van de Raaf was elders nodig. Als een witte schim haastte hij zich door het besneeuwde woud, naar het kerkhof.

*Amber begint te vloeken. Ze is het spoor van Demion volledig kwijt, en die sneeuwbui begint steeds heftiger te worden. Ze kijkt om zich heen. Ziet ze in de verte een grot? Ze gaat snel naar binenn om even wat warmer te worden. Dan valt haar oog op een verse afdruk. Demion was hier geweest! Snel raapt ze haar oog weer op. Dan denkt ze aan iets. De helm van Madarian! Ze zet deze op en begint rond te kijken. Alles is plots glashelder te zien. Als ze Demion nu niet meer kan vinden zal ze Madarian moeten proberen te stoppen zonder extra informatie...*

Languit lag ze in de sneeuw. Haar rug begon koud te worden van de sneeuw die op haar rug neerdrawelde. Met een hoop moeite kwam ze op haar knieën te zitten. In de sneeuwstorm schoot iets op haar af, een dier ofzo. Als het haar kwaad wilde doen, was haar laatste uur geslagen.

Met moeite kwam haar vastgevrorren zwaard uit de schede. Gelijk viel het weer op de grond. Vlak voor haar bleef het dier staan, en het leek haar aan te kijken. Wat moest ze hier nu weer mee.

Doordat Dusseldorp een weerwolf bij zinnen is, had hij zijn toverkracht nog wel, maar zo weinig, dat hij in zijn weerwolfgedaante kleine dingen maar kon doen.
ik moet het proberen! Dacht Dusseldorp
Hij hield in poot op de borst van Akroma en een poot op haar hoofd.

Dusseldorp: "ik roep je op, Water, en gebruik je kracht!"
Het sneeuw om hun heen bewoog een beetje en ging aan Akroma kleven.
als het goed is, moet ze nu gewoon weer kunnen opstaan en lopen. Alsjeblieft, laat de helende kracht werken Dacht Dusseldorp.
Dusseldorp zelf die trilde, en toen hij op het punt stond in te zakken, haalde hij snel zijn poot weg!
alsjeblieft...... was de laaste gedachte van Dusseldorp

*de geheimzinnege figuur die nog steeds in de bosjes stond veranderde weer van een wolf in een lange vrouw met lang zwart haar dat tot de onderrug kwam en met een samurai zwaard op de rug gebonden en aanschoude wat er gebeurde in de sneeuw*