Linctus had een hoge snelheid. Hij rende door het bos. Hij had zich thuis gevoeld in deze omgeving. De Valheru hadden hem met gedachten geconfronteerd, die Linctus al een tijd vergeten was. Hij was bijna bij de portaal. Linctus ademde nog een keer diep in. Zijn longen vulde zich met de koude sneeuwlucht. Hij zag de plek van de portaal al in de verte.

Lintus stopte op de plek van de portaal en trok zijn zwaard. Hij trok een cirkel in het zand. Hij stak daarna het zwaard in de grond. De sneeuw die in de cirkel lag werd direct weggeblazen. De net getrokken lijn begon een groene gloed te krijgen en Linctus begon spreuken te mompelen. Des te langer Linctus mompelde, des te meer begon de cirkel te gloeien. Linctus begon nu een aantal runen in het zand te schrijven. Hierdoor begon de kleur te veranderen van groen, naar geel, naar blauw, naar rood en weer terug naar groen. Zijn geest was volledig gefocust.

Na een 20 minuten stapte Linctus uit de cirkel. Hij moest even op krachten komen. De eerste fase van de bezwering was klaar.

De storm leek even minder te worden toen hij even diep adem haalde en zijn longen vulde met de koude lucht uit het gebied. Ondanks de pure lucht, zat er toch een zware gevoel aan de adem die nu langzaam haar weg naar buiten vond via zijn neus. Demion was een stuk doorgerend de berg op en had de andere zeker achter zich gelaten. Door deze hoogte had hij een beter overzicht van het land om hem heen dat onder een isolerende pak sneeuw bedekt werd. Normaal gesproken had hij een paar minuten bleven kijken naar het mooie landschap en haar schoonheid gewaardeerd. Helaas waren er dringendere zaken waar zijn focus nu lag. Zonder maar een moment van zwakte rende hij verder over de berg, waarbij zijn benen zeker een halve meter wegzakte in het witte poeder op de bergrug. Hij moest en zou er komen voor de andere de volgende gebeurtenis realiteit lieten worden. Hij moest en zou bij de scheur komen en het stoppen. Even bleef hij staan en wachten het geheel af. Hier ergens moest het volgens de voorspelling gaan gebeuren. Vanaf hier kon hij alles goed in de gaten houden. Vanaf hier viel hij terug in zijn oude rol als guardian, als wachter, als geliefde en als vriend. Vanaf hier kon hij de zon zien komen en gaan mocht zijn tijd echt zijn gekomen. Nog even en ook de anderen zouden zien waar Demion zo bang voor was geworden. Bang, inderdaad bang. Vrijwel niets kreeg hem snel angstig, maar dit was anders dan andere keren. Hij had niemand op terug te vallen mocht het mis gaan.

*Amber doet haar best Demion te vinden met Madarians helm, maar ze kan hem niet vinden. De storm heeft alle sporen uitgewist. Amber besluit haar zoektocht naar Demion te staken...*

Amber naar iedereen inclusief Demion: Ik kan Demion niet vinden. Ik ga naar het drakenkerkhof. Achter Madarian aan. Demion, wij zijn niet je vijand. We hebben eerder voorspellingen weten te verhinderen. Informatie is munitie om voorspellingen te voorkomen. Als je erover wilt praten, laat het dan aan één van ons weten. Sterkte...

---

*De storm heeft geen effect op het groeiende leger van de zwarte ridder. De verkenners van het volgende kamp zijn intussen onderschept. Door de storm wordt aangenomen dat ze ergens aan het schuilen zijn. De wachters zien niet al te veel door de storm. Ook deze aanval kwam totaal onverwacht. Hoewel er weer een paar verliezen zijn, is het leger van de zwarte ridder weer gegroeid. Eén rijder met draak is het echter gelukt te ontsnappen, en vliegt zo snel mogelijk vlak over de boomtoppen om verslag uit te brengen en te waarschuwen voor het vijandelijke leger.*

Demion keek uit over het land terwijl de wind en het ijs eindelijk begonnen af te nemen. Hij was diep in gedachten, maar kon nog wel een bericht ontvangen. Het was van Amber en ze liet hem weten dat zijn acties onduidelijk maar vergeven werden.

Ik kan Demion niet vinden. Ik ga naar het drakenkerkhof. Achter Madarian aan. Demion, wij zijn niet je vijand. We hebben eerder voorspellingen weten te verhinderen. Informatie is munitie om voorspellingen te voorkomen. Als je erover wilt praten, laat het dan aan één van ons weten. Sterkte...

Het stelde Demion enkel enig sinds gerust. Hij gaf geen antwoord aan het bericht, dit was immers een persoonlijke missie geworden. Zijn blik bewoog zich van links naar rechts zodat hij heel het gebied goed kon opserveren. Als er ook maar een enkel teken was van de voorspelling dan zou hij binnen beperkte tijd zich melden en zichzelf in de strijd gooien. Dit kon zijn eigen bestaan in gevaar brengen, maar daar dacht hij liever niet over na. Hij had immers ook al veel langer geleefd dan normaal was. misschien was het wel zijn tijd en zijn uiteindelijke rol in het leven. Even sloot hij zijn ogen en hield hij zijn hoofd tussen zijn benen gebogen om na te denken. Zijn nek voelde ineens warmer en hij keek op. een zonnestraal brak door de wolken en streelde zijn nek met enige warmte. Hij had niet verwacht dat de zon vandaag nog door zou breken. Dit gaf hem enig sinds weer wat hoop. Het licht had toch door de donkere wolken weten te breken en dat zou ook in zijn geval kunnen gebeuren. Hij moest maar hopen en hopen zou hij zeker. De zon begon warmer te stralen en het streelde nu met enkele doorgebroken stralen zijn gezicht, alsof de wereld hem wilde troosten. Een geruststellend gevoel overkwam zijn lichaam, wat hem eigenlijk ook bij verrassing nam. Even keek hij weer naar de lucht en toen schrok hij, omdat hij zag waar hij al voor gewaarschuwd werd en de echte reden waarom de storm opzij trok. De wolken werden niet verdreven door de zon, maar door een paarse kleurende strook energie aan de hemel. “…De scheur…” sprak hij zacht tegen zichzelf. Zelfs de anderen moest dit opvallen na de hevig storm van een uur geleden. Het was dus echt begonnen. Nu wist Demion het zeker dat hij niet meer terug kon. Zijn ergste nachtmerrie stond op het punt binnen de kortste tijd realiteit te worden.

Een schip kwam aan in de haven van de stad en Cassius stapte er vanaf. “Wat een tocht” zei hij terwijl hij van de boot af stapte en zichzelf uitrekte. Hij wreef over zijn achterhoofd en keek even rond. Hij werd enig sinds vies aangekeken door sommige dark elfs, maar dat boeide hem helemaal niets. Hij was hier op zijn vader en zijn vrienden te helpen in hun nieuwe strijd tegen de draak en niemand zou hem daarvan weerhouden. “Wacht op mij!” riep een stem achter hem. Ryu stapte al hinkend van de boot af met een kruk onder zijn arm. “Wacht jij maar tot ik genezen ben en ik je vader vertel dat je niet eens een gewonde man wilde helpen” grapte Ryu naar Cassius. Deze kon de grap wel waarderen. “Ik dacht dat jij een van de sterkste van de wereld was? wil je nou echt hulp van een groentje?”. Ryu stond met zijn mond vol tanden en wuifde het weg en proesten even. Samen liepen ze van de pier af. hunvoeten brachten hen door de straten van de stad terwijl ze hun ogen uitkeken naar de mooie architectuur van het dark elf cultuur. “Waar zal vader zich verstopt hebben?”. Ryu draaide zijn hoofd maar stapte toch flink door, ondanks zijn verwondingen “Als ik Demion goed ken dan heeft hij zich vast weer in de nesten gewerkt”. Cassius moest zacht lachen en wilde doorlopen. Hij werd beetgehouden door een hand die uit een steegje schoot. Cassius trok zijn wenkbrauw op en zag een oudere man met een mantel op die gebogen hem beetgreep. “Sorry meneer, maar ik heb geen geld voor u, ik kan…”. De man onderbrak hem door zijn hand tegen zijn lippen te houden. “Je vader… hij is in gevaar. Net als de rest van je vrienden”. Cassius rukte zich los en ook Ryu kwam nu erbij staan. “Ik weet niet waar je het over hebt oude man, maar ik stel het niet zo op prijs dat u ons bedreigd”. De man keek op en zowel Cassius als Ryu sprongen achteruit. Ze keken vol in het gezicht van een bekende man, alleen enkel zeer beschadigd en toegetakeld. De man leek op Raven.

Astenos voelde zich misselijk. Dat had niets met de verdwijning van Demion te maken, hij was eerder blij dat hij van die lastpost af was. Het gevoel kwam uit zijn buik, en verspreidde zich als een golf van tinteling door zijn ledematen. Dij dacht terug aan de visioenen, en het gevecht met de demon. De Donder... Was dit de Donder? Waren die bizarre visioen toch waar?

Astenos wreef in zijn koude handen. Hoorde hij nou... geknetter? Dit maal keek hij terwijl hij in zijn handen wreef. Vonken dwarrelden over zijn handen. Wat moest dit voorstellen? Gebiologeerd staarde hij naar de dansende vonken. En ineens was daar weer het gevoel, het gevoel dat hij ook had in gevecht met de demion. Het gevoel van instinct.

Zonder te weten waar hij eigenlijk mee bezig was, bond hij de lucht tot lange, vaste dunne slierten. Hij raakte een van de slierten aan met zijn hand. Eeen van de vonken sloeg over op de sliert. Toen gebeurde er iets onverwachts: de sliert veranderde in bliksem. Maar in plaats van in te slaan, ging de bliksemschicht op in zijn hand, die nu een vaal, lichtblauw licht gaf. Wat was dit voor magie?

De vonken verdwenen. De kleur bleef. Astenos staarde naar zijn hand. Wat nou als hij... Met zijn wijs- en middelvinger wees hij naar een verdwaalde rots. Met een knal kwam de kracht los. Met een tweede knal sloeg de bliksem in. Darmon, die nog bij de ingang van de grot stond, maakte eens prongetje. "Wat deed je?" Astenos keek naar van zijn weer gewoon geworden hand naar zijn rokende vingertoppen, toen naar wat er van de rots over was. Hij voelde zich... Machtig. Een demonische grijns verscheen op zijn gezicht. Uiteindelijk keek hij naar Darmon. "Iets... Wonderbaarlijks."

De misselijkheid was weg, maar het tintelende gevoel was er nog. Astenos wreef weer in zijn handen. Daar waren de vonken weer. Dit maal maakte hij veel meer bliksemschichten van de luchtslierten. Toen hij minstens dertig schichten had in beide handen keek hij voldaan. "Kom mee, we gaan die Madarian zoeken. Ik wil het een en ander... Uitproberen." Darmon keek onwennig bij de gloeiende handen van de Dark Elf. Had de hand bij een schicht nog maar vaal gegloeid, nu gaven de handen genoeg licht om je weg in het stikduister te vinden. Daarnaast had de gloed zich in zwierige patronen over de polsen en onderarmen verspreid. Wat kon dat betekenen.

Niet van belang. Die zwarte ridder moest gestopt worden, voordat hij bij de clan van Darmon zou komen. "Goed, we gaan." Darmon besteeg Ishtil, en koos het luchtruim. Astenos zweefde vlak achter hem. Darmon riep over zijn schouder. "Als Madarian de meest logische route langs de dorpen kiest, moet hij nu ongeveer ten zuidoosten van ons zijn. Volg me!"

Daar vlogen ze: een Valheru en een Dark Elf met gloeiende handen. Een verschijning, die bijna vanaf overal in het woud te zien moest zijn.

Ondertussen brak de zon door.

Dusseldorp was weer gewoon mens, wileswaar naakt omdat zijn kleren waren uitgescheurd. Hij had, voordat hij ging slapen, Akroma naar een dichtstbijzijnde grot gesleepd, waar ze kon uitrusten.
ik hoop dat de magie werkt, want als dat zo is, kan ze nu water en sneeuw zo gebruiken dat ze er energie van krijgt, waardoor ze zichzelf kan helen. Dacht Dusseldorp. De kracht die hij eerst had gebruikt had niet gewerkt, maar het had wel een uitwerking als het klopte, en dat is zelfhelende krachten hebben met water, en dus ook sneeuw....

Dusseldorp keek op zij in het gezicht van Akroma. Het leek wel of ze sliep, ze lag er zo mooi bij. Dusseldorp zucht en keek naar buiten. en hij dacht, wat een paar uur geleden gebeuren, toen een paarse energie in de hemel stond.....
Dusseldorp bergreep niet dat zoiets kon gebeuren. Hij schudde zijn hoofd, en keek weer naar Akroma. Ze lag nog steeds te slapen. Hij schreef met zijn magie in de grot, een afscheidsbrief waarin het volgende stond:

Beste Akroma,
Ik heb je gevonden in de sneeuw en heb geprobeerd je te helen, maar dat is mislukt. Het heeft wel een positieve bijwerking, maar dat zul je zelf wel ontdekken. Ik verklap wel dat het met water te maken heeft. Ik ga achter Madarian aan, veel succes met je zoektocht naar Demion.

Veel geluk,
Dusseldorp

Dusseldorp was nu zo vermoeid, omdat hij zoveel Magie heeft gebruikt, dat hij zijn hele Reis geen magie kon gebruiken, alles moest op eigen kracht. Omdat de sneeuwstorm gelukkig was opgehouden, durfde Dusseldorp dat wel aan. En hij begon aan zijn reis, de jacht naar de zwarte Ridder, naar Madarian.

Wat was... Kwam daar nou Mastairon voorbij vliegen? Maar waarom gloeiden zijn handen? Ach, wat maakte dat eigenlijk uit... Waarschijnlijk wist Darmon wel waar ze heen moesten, dus Odysseus hoefde alleen maar te volgen. Mastairon was goed genoeg te zien, met die lichtgevende handen. Odysseus zette weer een sprint in, erachter aan!

___________________________________________________

De Raaf keek om zich heen. Eigenlijk wist hij niet precies waar hij heen moest, maar hij vertrouwde er op dat er iets zou gebeuren wat hem de goede kant op zou wijzen. Dat kwam inderdaad: Darmon op Ishtil, met Astenos achter hem aan vliegend. Dat was wel tekenen genoeg. Met zijn witte gewaden wapperend in de wind en de snavel van zijn masker naar boven gericht zette De Witte Raaf de achtervolging in.

___________________________________________________

Tot nu toe waren de draak en de Elf goed te volgen. Het terrein werd vlakker, met minder bomen. Odysseus besloot een tandje bij te zetten.

En ineens was daar een witte schim die uit de bosjes kwam springen. Ze zagen elkaar niet, omdat ze allebei naar de lucht keken, en knalden tegen elkaar. De kleinere Raaf werd de lucht in geslingerd. Verrast als hij was lette Odysseus even niet op, en hij struikelde. Verdwaasd keken de twee elkaar aan. Vrijwel meteen sprongen ze allebei op. "De Raaf!" "Odysseus!" Dat had de Raaf net iets te hard gezegd. Tot nu toe was zijn stem altijd tot onherkenbaar gedempt, maar de uitroep had hem verraden, en uitgerekend bij Odysseus. Die sprong meteen naar de Raaf toe. "Jij!"

De Raaf legde zijn hand op Odysseus' mond. "Stil. Je moet me vertrouwen op deze missie." Odysseus rukte de hand weg. "Vertrouwen? Van alle wezens op de wereld zou ik jou wel in de laatste plaats vertrouwen!" De Raaf rukte zijn masker af. "Bedenk wat ik al voor jullie heb gedaan. Waarom zou ik dat gedaan hebben, terwijl ik een zee aan kansen had om jullie uit te schakelen? Je moet me geloven, ik ben veranderd." Odysseus keek in die blouwe ogen met ovalen pupillen. Hij zag iets wat hij nooit in die ogen had gezien. Steenvaste vastbeslotenheid voor een goede zaak, en een vraag om vergiffenis.

Odysseus snoof. "Zet je masker weer op. We gaan Madarian zoeken." De Raaf zette het masker recht. "Bedankt." Odysseus keek voor zich. "Ik zou maar op mijn rug letten, als ik jou was, want ik vertrouw je nog steeds niet, en zal dat ook nooit doen." De Raaf haalde zijn schouders op. "Ik wilde je alleen bedanken dat je me met je mee laat gaan. Kom."

En zo volgden Odysseus en de Raaf het licht in de verte. Het licht van een Elf.

ook de geheimzinnige keek naar de lucht en dacht nee het kan niet waar zijn niet allweer een voorspelling dat uitkomt als dat gebeurt ben ik nog verder van huis volg de anderen mischien kan ik helpen maar dan wel op de achtergrond........ ze liep verder in het bos op zoek naar de rest van het groepje

Bij het zien van het licht in de lucht hield de pauze van Linctus direct op. Hij moest eerst de bezwering afmaken. Linctus stond op en begon stukken bast van de bomen te halen. Op de kale plekken op de boom werden nu rune tekens gekrast. Linctus had de bomen zo uitgekozen dat ze een cirkel om het portaal plaatste. Het begon nu al op een echte bezwering te lijken. In kleermakers zit ging Linctus nu in het midden van de in het zand getrokken cirkel zitten. Hij begon spreuken te mompelen terwijl alle rune die hij gemaakt had om de beurt begonnen op de gloeien.

Ijzige kou kwam op de blote huid van Dusseldorp. Hij ging alleen maar rechtdoor lopen, alsmaar rechtdoor.

onder het lopen zat Dusseldorp te denken; Over de voorspelling die hij heeft mee gekregen, over de reden waarom hij van huis ging, over zijn ouders, zijn verloren broer en zijn verloren zus.
Allemaal pijnlijke gedachtes.
hij dacht terug aan het moment dat Dusseldorp zijn voorspelling kreeg, toen hij zorgeloos aan het spelen was, totdat een oude man hem steng aankeek en hem bang maakte met die voorspelling.
Dusseldorp schudde zijn hoofd en dacht: Voorspellingen zijn onzin, toch?

Na een half uur in een tweestrijd met zichzelf te hebben gezeten, knalde Dusseldorp tegen een boom aan.
"AUW!!!!"
Terug op moeder Aarde, met het uitzicht op een boom.
ik moet rusten
Snel keek Dusseldorp naar links en naar rechts. Hij stond in een nieuw soort bos. Dusseldorp werd door het kriebelen van het gras bewust van dat hij poedelnaakt is. Snel zocht hij naar kleding....maar zonder resultaat.......

de geheimzinige figuur zag een poedelnaakt lichaam voorbij lopen en gniffelde zachtjes en dacht gelukkig kan ik nog een beetje lachen in deze onzekeren tijden ze keek naar de lucht wat nog steeds een paarse gloed straalde

toen zag ze een grot waar ze snel heen ging en maakte een klein vuurtje en viel daarna in een diepe slaap

*Wat heeft die sneeuw een aparte kleur gekregen. Amber kijkt meer om zich heen. Alles heeft een aparte kleur gekregen. Maar waarom? Dan ziet ze achter zich iets in de lucht Wat het precies is weet ze niet, maar het geeft wel een vreemd licht af. Zou dat van Madarian af kunnen komen? Het kerkhof is toch niet die kant op? Nee. Dit lijkt niet door Madarian te komen, en Madarian gaat voor haar boven alles. Ze gaat weer verder naar waar ze denkt dat het kerkhof is...*

Ondertussen is Dusseldorp op het kerkhof aangekomen. Hij had het vanaf het bos herkend en was weer naar het kerkhof gelopen.
Vanaf hier moet ik dus verder zoeken Dacht Dusseldorp.
Dusseldorp die toverde wat kleren voor hem zelf, want eindelijk had zijn magie genoeg rust gekregen om wat te toveren. Dusseldorp keek om zich heen, sommige dateerde nog uit een ver verleden. Opeens viel Dusseldorp's zijn oog op een heuvel, waar een enkele boom was. Dusseldorp die klom ernaar toe en keek uit op een deel van het kerkhof, en op een verwoest dorp.
Madarian Flitste het in Dusseldorp hoofd.
Dat een zo'n man, zoveel schade kan aanrichten!
Dusseldorp schud zijn hoofd en keek naar een rustplek.

Na wat zoeken vond hij een kamer, uitgegraven in de aarde, verstopt in een graf. Er lag een bed, een kast en wat magieboeken en wat toverformules.
De formules komen later wel, eerst wat slapen.
Dusseldorp deed zijn nieuwe kleren uit en ging op het bed liggen.

De zon ging onder en Dusseldorp, zelf helemaal vergeten, zou zo veranderen, de tweede nacht van de drie!

De woorden spookte nog door zijn hoofd. Het deed hem een rilling over zijn nek laten lopen. De lucht was nog steeds gekleurd, wat de eerste tekens vertoonden van een scheurd. Alle puzzelstukjes vielen ineens op hun plaats. Hij de puzzel nu wel zien, maar kon hij hem oplossen? Het verhaal van de oude man, die op Raven leek, in het dorp deed hem schokken. Zijn verhaal was ongelofelijk.

Demion was op het dak geklommen naar de man die in het maanlicht stond te wachten. “wie ben jij en wat doe je hier?” had Demion hem gevraagd. “Demion, je zal mij misschien niet direct geloven, maar ik zal je overtuigen van mijn woorden. De voorspelling zal uitkomen als was voorspeld in onze wereld”.

Demion stapte iets terug. Hij was geschokt van het aanbeeld van de man. Hij leek als 2 druppels water op Raven, maar iets aan hem was anders. “Wat wil je Raven?”. De oude getekende man keek hem teleurgesteld aan. “Ik ben Raven niet, niet zoals je hem kent. Ik kom je waarschuwen voor wat komen gaat”. Even leek Demion te willen weglopen maar hij werd beetgehouden bij zijn schouder. “Luister Demion, dat moet…!”. Demion had zich omgedraaid en geluisterd naar de man.

“Zoals je weet zoekt de wereld altijd balans. Balans, daar draait het uiteindelijk allemaal om. Ik ben niet de Raven die jij kent hier. Ik ben zelf niet eens van hier. Ik ben van de andere kant van de balans. Mijn verhaal neemt ons terug ver, heel ver, terug de tijd in. Eens werd onze wereld geschapen door Gaia en haar broer Fearier. Ze waren de goden van onze wereld en ooit waren we allemaal gelukkig en in vrede. Een andere godheid viel onze wereld aan en beide Gaia en Fearier vochten terug voor ons bestaan. Uiteindelijk overwonnen Gaia en Fearier van de andere godheid, die zich terug trok in schaamte, maar niet zonder zijn teken achter gelaten te hebben. Fearier werd aangesproken op zijn onderliggende emoties, die we als de dag van vandaag nog steeds als zonde zien. Haat, jaloezie en hebzucht namen bezit van zijn bewustzijn en wilde de wereld voor zichzelf. Hij verraden Gaia en vocht voor zijn zelfgenoemde recht. Gaia liet dit niet toe zonder gevecht en opnieuw was onze wereld ondergedompeld in oorlog. Na vele jaren kon geen van hun de strijd nog aan en beide kwamen ze tot de conclusie dat ze niet van elkaar konden winnen, omdat ze beide even sterk waren. Daarom werd de wereld gesplitst in 2 delen, die onderling nog wel verbonden waren. Dit is de wereld zoals we deze vandaag de dag nog steeds kennen”.

Demion bleef stil en bracht de stukjes samen. Tot nu toe zou het verhaal kunnen kloppen. De vraag alleen was, waarom hij dit verteld werd. Hij bleef stil en keek de man voor hem vragend aan.

“Ik snap dat dit misschien niet te geloven is, maar ik ben van die andere wereld. Mijn wereld is in chaos en ik kan jou een verklaring geven waarom die van jullie achter die van ons aan gaat. De werelden smelten samen, maar dit wist je al. Ik heb jullie al een tijdje gevolgd in deze stad en heb jullie deels leren kennen. Ik wil voorkomen dat jullie wereld de zelfde kant op gaat als die van mij…

Chaos, vuur en haar regeert onze wereld. Vernietigd door de mensen die jij misschien kent als je vrienden. Hun leiders, jouw vrienden aan de andere kant en natuurlijk jij duistere kant, Deimos. Ze namen de wereld over met behulp van de persoon die jullie hier Linctus noemen. Met behulp van zijn clan en de kracht van de overgenomen tempel hadden ze alle macht. Hun generaals kun je wel raden. Natuurlijk was daar ook Deimos rechterhand, bewaker en een van de gevaarlijkste krijgers in ons land, de gene die jullie Odysseus noemen. Slecht de guardians, boden weerstand, maar ook die waren niet sterk genoeg. Ze werden gedood, inclusief…Novastar”.

Demion keek hem nu met ongeloof aan. “Novastar?”. De persoon die voor hem stond greep onder zijn gewaad en trok een stuk van een zwaard te voorschijn. Demions ogen werden groot en greep het stuk zwaard uit de handen van de man voor hem. Het was inderdaad een stuk van haar wapen. “Maar dat kan niet… dit wapen ligt opgeborgen in de kluis van de tempel!”. De man schudden zijn hoofd “Niet in onze wereld… ze zei dat alleen jij dit zou begrijpen”. Even bleef Demion stil en keek de man aan… “Vertel me de rest van je verhaal”. De man knikte en vervolgde…

“Deimos en zijn generaals wilden meer macht nadat ze de wereld aan onze kant in duisternis hadden gedompeld. Ze riepen Fearier aan om hen meer macht te geven. Deze antwoorden en beval hun deze wereld te veroveren in zijn naam. Met de macht van deze god aan hun hand wisten ze hoe ze deze wereld moesten overnemen. Ze moesten eerst de grens tussen onze wereld breken. Dit kan door de balans van de wereld uit balans te halen. De automatische krachten, afgegeven door beide Fearier en Gaia zorgen dan dat de balans automatisch terug keert naar een eerlijke balans. Door maar genoeg chaos te creëren zullen de werelden langzaam samentrekken. Daarom kan je ook niets aan je vrienden toe vertrouwen. Zodra ze weten van hun lot en het proberen te veranderen, dan zou het kunnen zijn dat de balans hun automatisch vernietigd om balans terug te krijgen als zij tegen zouden werken. Alleen jij Demion bent niet gemaakt van energie van deze wereld en kan jij wel een poging wagen…

Darmon staarde in de verte. Hij moest nu wel bijna bij het volgende dorp oop de route van Madarian zijn. Tenminste, als die een logische volgorde aanhield in plaats van lukraak dorpen aan te vallen. Darmon keek achterom, en zag dat Astenos nog achter hem vloog. Hij vroeg zich af wat de Dark Elf van plan was. Met die donder uit zijn vingers had hij Darmon in ieder geval de stuipen op het lijf gejaagd. Waarschijnlijk was hij van plan hetzelfde te doen bij de zwarte ridder. Zo'n slecht idee nog niet.

Hij keek weer voor zich. Zag hij nou... Ja! In het oosten vloog een zwerm die duidelijk geen vogelscherm was. Darmon keek beter. De zwerm had een witte kleur, maar 1 vlek was zwart. "Madarian..." Hij draaide zich weer om. "We moeten snel die Clan gaan waarschuwen!" Riep hij. Astenos zette een vreemde lach op, die de kriebels over de rug liet gaan. "Ga jij maar. Ik houd die idioot in het zwart wel op afstand." "Maar het zijn er een hele hoop! Dat kun je niet alleen!" "Dan moet jij eens opletten, wat ik allemaal kan." De lach, een wrede lach, verbreedde. Daarna boog hij naar het oosten af met behulp van een windvlaag.

Darmon had niet echt een keuze. Hij zette door naar de Clan. "Vlieg, Ishtil, vlieg alsof het de jaarlijkse eenmijlsspurt is voor de junioren!"

Astenos landde op een boomtop, waar hij in balans bleef staan. De zwarte Black Squadron gewaden wapperden in de wind. Hij zette het masker weer op. Het masker van de vliegendde dood. De horde vloog recht op hem af. Toen ze dichtbij genoeg waren, riep hij. "He, jij! Met dat zwarte draakje! Kom eens naar beneden en vecht als een man!"

*De zwarte ridder is op weg naar het volgende dorp. Plotseling hoort hij zachtjes een stem onder hem, door het blazen van de wind heen.*

"He, jij! Met dat zwarte draakje! Kom eens naar beneden en vecht als een man!"

*De zwarte ridder is verbaasd over de arrogantie die uit de toon tevoorschijn komt. Dat zal degene berouwen die zo spreekt! Hij kijkt even rond. Eén persoon. Eén persoon? Die is gek! Maar als hij hem gevangen kan nemen, heeft hij er misschien een sterke strijdkracht bij...

De zwarte draak vliegt recht op Astenos af, de rest van z'n leger vliegt door. Vlakbij hem maakt de draak een draai naar links, waarbij de zwarte ridder van z'n rug afspringt, recht op Astenos af...*

Dusseldorp was heerlijk uitgeslapen. Dusseldorp keek omhoog, waar allemaal aarde was. Dusseldorp stond snel op en keek naar zijn voeten.
vergeten, het is de tweede nacht van de drie Dacht hij, want wat hij zag was Weerwolvenpoten.
Zuchtend liep Dusseldorp naar een tafeltje waar de formules op lagen en bestuurde hen.

Een formule om regenwater te maken......een formule om mensen op te roepen....een formule om mensen uit de dood op te halen.....een formule om draken op te roepen.....

Van alles was een formule, maar voor de meeste moest je een speciaal type magiër of drakenkrijger zijn. Sommige moest je zelfs een Dark Elf zijn.
Dusseldorp bladerde door, en hij zag een spreuk wat hij wel kon doen:

Vliegen met water,

denk de volgende spreuk en spring daarbij:
"Alles op een wolk
alles op water,
want als ik nu niet weg ga,
dan kom ik wat later!"

Dusseldorp die pakte zijn kleren in een rugzak die hij tevoorschijn toverde(spreukje uit het boek) en deed daarbij ook de toverboeken en formules.

Hij rende naar buiten en dacht zo hard als hij kon de spreuk en sprong daarbij. Het water kwam uit de grond, dat waarschijnlijk grondwater was en uit het slootje verderop. Het verandere in een soort surfplank. Dusseldorp die ging eropstaan en het water smolt samen met zijn voeten zodat hij er niet af zou vallen. Dusseldorp had geen idee hoe hij het moest besturen.

Opeens kwam er een stem in zijn hoofd die voor hem onbekend is. het klonk als een vrouw.
Dusseldooooooorp!!!!!, ik ben het, je surfplank. Je denkt maar waar je heen wilt en dan breng ik je wel!

Weet je dan niet waar madarian is, mevrouw.....????

noem me maar Kim, en ik ben alleen te horen voor jou, omdat ik jouw creatie ben. En wie is Madarian? Ik weet dat je naar de zwarte ridder wil, die bezit heeft genomen van een van je vrienden.

het zijn mijn vrienden niet!

Nee? ik kan door je hoofd kijken en je vertrouwt ze, je zou sterven voor ze! Je vindt ze aardig he? En Odysseus bescouw je zelfs als je nooit gehebben vader. Ik weet alles wat jij ook weet.

Dusseldorp zucht

Houdt je mond maar en breng me naar madarian!!!!

Opeens begon het watersurfbord te stijgen en door de wolken te vliegen.Even later kwam Dusseldorp langs een paar afgebrande huizen.

Zie je wat Madarian heeft gedaan, ik zou hem terugpakken, Dusseldorpje

Het was Madarian niet, het was de zwarte ridder. En noem me niet Dusseldorpje!!!

Opeens krijgt dusseldorp een leger in zicht, met als leider een zwarte draak , met een zwarte ridder achterop.....

Linctus begon steeds heftiger adem te halen. Deze spreuken vergde veel van Linctus. Met elke ademhaling werd het zwaarder. Het zweet begon Linctus nu al aardig op het voorhoofd te staan. Na een uur dit gevecht met zichzelf te zijn aangegaan opende Linctus zijn ogen. Hij was aan het hijgen en moest zich steunen aan de grond om niet voorover te vallen. Hij dacht weer even aan Demion en hoe deze in de war was gebracht door de goden. Tijdens de spreuken had Linctus geen tijd gehad voor deze gedachten, maar nu was hij klaar. Linctus stond dan ook op en sleepte zichzelf naar een boom. Hij had niet eens de kracht om zijn zwaard van de grond op te tillen. Deze sleepte dan ook een beetje achter Linctus aan. “Hudúr Osr Tir Kruij Zynk “ Sprak Linctus krachtig uit en viel toen van uitputting tegen de boom aan. Langzaam liet Linctus zich tegen de boom zakken terwijl zijn zwaard begon te gloeien. De bast van de bomen die Linctus eraf had gehaald plaatste zichzelf weer op zijn plaats. Ook de sneeuw die uit de cirkel was weggeblazen keerde weer terug. Wat overbleef was een plaats die een exacte kopie was van hoe Linctus het had aangetroffen.

“Ahh” Linctus schreeuwde opeens van pijn. Zijn borst voelde aan alsof er met zwaarden doorheen werd gestoken. Linctus lag op de grond te hijgen, terwijl hij zijn gewaad openscheurde. Onder zijn maliënkolder zag hij een van zijn rune tekens opgloeien. Dit was de eerste keer dat zoiets was gebeurd. Linctus wist wat het betekende en had al verwacht dat het ronde deze tijd zou komen. Linctus ging weer tegen de boom aanleunen en zag een eekhoorntje voor zich zitten. Deze zat op zijn achterpoten en keek Linctus vragend aan. “Ja, je weet heus wel waarom ik zo’n last heb. Jij hebt dit veroorzaakt.” Begon Linctus tegen de eekhoorn. “Ik weet wat ik moet doen. “ Daarna sloot Linctus zijn ogen en mompelde iets. Al gauw werd Linctus weggezogen door zijn gedachten. Alle gebeurtenissen van zijn hele leven flitste aan hem voorbij.

Linctus opende zijn ogen weer. Van de kou en de sneeuw was nu niets meet de merken. Sterker nog de wereld die hij nu aanschouwde leek niet eens op de wereld waar hij net was. Het landschap op zich heen was een groot woud. Echter wel een woud dat alleen in vlagen zichtbaar was. Alsof het bedekt was in een flinke sneeuwstom moest Linctus zijn ogen knijpen. Alleen zo kon hij een beetje onderscheiden wat alle was. Van achter zag hij een groot fel licht. Linctus draaide zich om en zag een gezicht. Een gezicht die Linctus overal zou herkennen, maar waarvan Linctus het nog nooit van dichtbij gezien had.

“Kvasirs” Linctus buigt zijn hoofd licht. “Wat brengt u hier?” Het gezicht kijkt Linctus zonder enige expressie aan. “Spaar me je beleefdheden, Balrak.” Kvasirs sprak met een heldere stem. Zijn vleugels leken licht te geven bewogen sierlijk op en neer. Kvasirs was verder in witte doeken gewikkeld en had een melk witte huid en blond haar. “Het geschenk is in gevaar” Sprak Kvasirs “Deze werelden worden naar elkaar toe gedreven. Dit is spel van de goden. Ik kom niet vertellen wat jij moet doen Balrak, want jij weet het zelf al. Je moet het alleen nog zelf inzien. Vertrouw in de steun van jouw God Linctus.” Linctus stond de engel aan te kijken. Hij wilde nog zoveel dingen vragen, maar toen Linctus zijn mond opende om te vragen sprak Kvasirs weer. “Wij zullen elkaar snel weer zien Balrak, maar in deze tijden kunnen we niet te lang in deze wereld blijven. Dus kijk uit naar mij in jouw wereld.” Alles vervaagde voor Linctus zijn ogen. Hij werd met een noodgang terug geworpen in de werkelijkheid. Linctus opende zijn ogen en moest meteen overgeven. Dit was de eerste keer geweest dan de engel Kvasirs hem had bezocht. Iets wat voor zijn Clan enorme waarde had. Linctus wist nog niet precies wat hij moest doen, maar toch stond hij op. Alsof iets hem vertelde wat hij moest doen begon Linctus in een willekeurige richting te lopen. Het was niet alsof iemand hem in bedwang had, maar deze richting oplopen voelde goed. Alsof hij dit wel moest doen, maar Linctus wist niet waarom. Echter om nu niet naar zijn gevoel te luisteren was te verleidelijk. Linctus bleef dus doorlopen. Door de sneeuw in de bossen. Geen levende ziel in de buurt, maar het voelde goed.

Te makkelijk. Een flinke windvlaag was genoeg om de zwarte ridder achteruit te blazen, de bomen in. Terwijl die schreeuwend naar beneden viel, draaide Astenos zich om. De andere draken vlogen verder. Dat moest hij voorkomen. Hij zou ze uit de tent moeten lokken. Astenos liet zich weer leiden door het instinct. Uit zijn vingertoppen schoot een bliksemschicht. Die trof goed doel, op de schedel van een van de voorste draken. Met een schreeuw, die nogal vreemd klonk wegens het gebrek aan vlees op de schedel, stortte de bottenverzameling ter aarde. De anderen staarden naar hun gevallen broeder, en gaven een brul van wraak. Zo moest hij het hebben. Alsof het 1 levend wezen was keerde de zwerm zich tegen hem.

Al snel zweefde hij rond tussen de ondoden, hun klauwen ontwijkend, hun tanden ontkomend. Hij zweefde rond in onmogelijke patronen, af en toe een bliksemschicht afschietend. Hij was de donder, in de dans met de Dood.

___________________________________________________

Niet eens zo ver daar vandaan sloeg een oude wijze een boek open. In een zwierig handschrift stond de titel vermeld: Milene e Hemane i Demini Valera. Oude woorden, uit een oude, vergeten taal. Nou ja, bijna vergeten, want de oude wijze kende de taal: oud Hoog Kandriaans. Hij had dit boek zelf geschreven, als een bron van de informatie die hij verzameld had, en in deze taal om die informatie uit hebberige handen te houden. Hij keek weer naar de titel. Over de Mythologie en de Volklore van het volk der Valheranen. Dit was een van de kronieken over de Valheru, en hierin werden de legendes besproken. De oude wijze bladerde naar de paragraaf die hij zocht, en begon te lezen. De woorden op papier waren dan wel Kandriaans, maar in zijn hoofd waren ze in de algemene taal.

Dasrac de Gevallene
De legende van Dasrac is een van de meest heroïsche verhalen onder de Valheru, en bij iedere Clan bekend. Zoals veel volklore is het verhaal overal iets anders. Ik heb vele versies gehoord, en de overeenkomende delen samengesmeed tot een algemene versie...

Hij stopte, want er werd op de deur geklopt. "Binnen." Een hoofd keek om de deur. "Meester, u had om Clanhoofd Dwac gevraagd? Hij is er." De oude wijze keek op. "Mooi. Laat hem nog even wachten, ik heb nog iets te lezen." Het hoofd knikte, en verdween achter de deur, die zich sloot.

De oude las verder.

De hemel was in een spectakel van bliksemschichten veranderd. Odysseus wist niet wat Mastairon gedaan had, maar blijkbaar kon hij de donder beheersen. Plotseling schoten een paar woorden door zijn hoofd. Hij heeft de donder, en de donder is wat jullie nodig hebben. De brief van Saerus. De profeet had gelijk. "Schiet op, we moeten hem helpen!" Riep hij tegen het ravenmasker. "Trouwens, Odysseus, in het bijzijn van de anderen heb ik liever dat je me de Raaf noemt." Odysseus gromde. "Vooruit."

"He, Elf! Lok die beesten naar beneden, waar ik ze kan afmaken!" Riep Odysseus naar de rondzwevende Mastairon. Die riep terug. "Kom ze maar halen! Ik heb mijn handen vol genoeg!" Odysseus zuchtte. De raaf zei niets. Plotseling schoot die de boom in. "Wat doe je?" De snavel van het masker wees zijn kant op toen de Raaf omkeek. "Ik zoek het hogerop."

En zo ontstond de volgende situatie: hoog in de lucht bestookte de Elf de ondode draken met bliksemschichten, terwijl de Raaf de draken die dicht genoeg bij de boomtoppen bewerkte met aura's van verschillende kleuren, waardoor ze dicht genoeg bij de grond kwamen om door de Reus afgemaakt te worden. Vreemd eigenlijk, dacht Odysseus bij zichzelf, hoe goed de combinatie die hij vormde met twee van de personen die hij het meeste haatte, eigenlijk was.

"Genoeg gespeeld." Klonk een duistere stem achter hem. Odysseus keek om. Daar stond Madarian, of beter, degene die Madarian had overgenomen. Odysseus versterkte zijn grip op Kral, en pakte met de andere hand het geschenk van de Dark Elves: de glazen bijl. Madarian haalde ook zijn zwaard tevoorschijn. "Jullie zullen een goede toevoeging vormen in mijn leger." "Dat zullen we nog wel eens zien!" En ze vlogen op elkaar af, geen aandacht meer bestedend aan wat er boven hun hoofden gebeurde.

Wachten, dat moest hij. Even concentreren op wat ging komen. Even niet denken aan de gevolgen die hem misschien duur konden komen te staan. Hij moest zichzelf overtuigen van zijn eigen kracht. Demion deed zijn ogen daarom niet open en zat diep in gedachten, terwijl er in de verte een luid geluid woelde van een gevecht. Hij moest zich niet laten verleiden om ze direct te gaan helpen. Hij moest klaar staan voor het moment.

*Plots een windvlaag. De zwarte ridder wordt naar achteren geblazen. Hij schreeuwt het uit. Niet van pijn maar van woede! Een zuchtje wind was voldoende om hem terug te blazen. Al snel weet hij z'n val te breken met de schamele zweefkunst van Madarian. En net voldoende als de grond opduikt. Een bliksemschicht raakt een van z'n troepen, die uiteen spat. Hij geeft daarom de opdracht z'n leger te keren. Rag Narock houdt hij eventjes op de achtergrond. Pas als die knetterende windbuil goed afgeleid is, zal Rag Narock eens laten zien wat hij waard is!

---

Intussen is Odysseus ook op dezelfde plek aangekomen.*

Zwarte ridder: "Genoeg gespeeld."

*Odysseus keek om. Daar stond Madarian, of beter, degene die Madarian had overgenomen. Odysseus versterkte zijn grip op Kral, en pakte met de andere hand het geschenk van de Dark Elves: de glazen bijl. De zwarte ridder haalde ook zijn zwaard tevoorschijn.*

Zwarte ridder: "Jullie zullen een goede toevoeging vormen in mijn leger."

Odysseus: "Dat zullen we nog wel eens zien!"

*De zwarte ridder haalt uit. Odysseus weet de slag af te weren, maar is verbijsterd over de kracht van de zwarte ridder. Madarian was niet zo sterk geweest in het verleden! Hoe kan dat?!? Dan schiet het verhaal over de geschiedenis van Madarian en Amber te binnen. Als ze niet bij elkaar zijn, zijn ze sterker. Veel sterker. Dit zal niet makkelijk worden... De zwarte ridder duwt Odysseus van zich af en schiet een roodzwart projectiel op Odysseus af. Hij probeert het te ontwijken, maar het projectiel volgt hem. Als het projectiel Odysseus raakt, voelt hij dat hij verzwakt en minder snel is...*

---

*Amber is gefrustreerd. Ze weet niet waar Madarian is. Uit woede schopt ze tegen een steen die uit de sneeuwlaag steekt. de steen vliegt met grote kracht tegen een boom aan, waar deze een flink eind in blijft steken...*

Dusseldorp ziet het hele tafergereel. Als hij Odyseeus ziet, wilt hij helpen met het gevecht tegen Madarian.

Stop, je bent Amber vergeten!

Kim, zij kan wachten!

Nee, zij moet helpen.
En voordat Dusseldorp zijn bord kon tegenspreken ging ze op weg.
Waar gaan we heen?

Waar Amber is, ik heb haar gezien op de heen weg, dussie!

En inderdaad, daar in de verte zag Dusseldorp Amber al.

"Amber, spring erop!"

*De eerstvolgende spreuk die de zwarte ridder uitspreekt is een illusiespreuk. Plotsklaps is Odysseus omringd door zes zwarte ridders. Odysseus zwaait met z'n wapens en weet één van de zwarte ridders te raken, die daarna verdwijnt...*