Dusseldorp wordt even wakker en ziet flitsen en voelt dingen, iemand tapt iets van hem af, iemand pakt hem op. Waarheen schiet het door zijn hoofd, maar dan valt hij weer flauw

*Amber doet haar best om de anderen te volgen, maar ze is te voet, en al snel zijn de anderen uit zicht. Ze ziet de zwarte ridder in een andere richting vertrekken, samen met z'n leger en met een bewusteloze Dusseldorp. Ze gaat verder in de richting waar ze de anderen het laatst heeft gezien.*

*Het leger van de zwarte ridder komt na een tijdje bij het volgende kamp aan. Het kamp is leeg. Het as van de vuren is nog warm, en rookt nog een beetje na. Ze zijn pas vertrokken. Ze zullen wel richting het fort van de drakenrijders gegaan zijn. Het leger nog extra vergroten zal waarschijnlijk niet lukken, tenzij er nog wat drakenrijders onderschept kunnen worden. De zwarte ridder geeft de opdracht om richting het fort te gaan...*

Dusseldorp schiet wakker.
Om zich heen ziet hij een kamp. Een trekkende kamp en in de verte ziet hij het fort van de drakenrijders. Dusseldorp schiet omhoog en probeert te vluchten.

Dusseldorp schiet wakker en kijkt om zich heen, hij heeft geen idee waar hij is. Dan opeens ziet hj skaletten, en tussen al die skaletten ziet hij een zwart harnas, madarian....

Demion keek naar de scroll in Linctus’ hand en vervolgens naar de lucht. Wat had die scroll precies voor betekenis? Hij snapte het niet direct, maar binnen enkele momenten schoot het door zijn hoofd. Het kon niets anders zijn dan een doorgang door de werelden heen. Misschien konden ze het dan toch stoppen. Akroma keek hem ook even bedenkelijk aan, maar ze kreeg het ook al snel door. “Hoe precies werkt deze scroll Linctus?” De runetekens op de scroll kon Demion namelijk niet lezen.

*Dusseldorp wordt wakker. Hij kijkt voorzichtig om zich heen en weet niet waar hij is. Z'n blik valt op de zwarte ridder en de zwarte draak. Ze vliegen. Een poging om te ontsnappen zit er op dit momentniet in. Dan voelt hij langzaam of hij gefouilleerd is. Hij heeft alles nog, inclusief z'n zwaard! Een bekende stem klinkt, maar die toon... Die toon is zo anders geworden...*

Zwarte ridder: "Ah. Eindelijk wakker? Kon je de stress niet aan toen je me miste? Je zult je misschien wel afvragen waarom ik je nog niet heb geronseld voor m'n leger. Je komt straks wel vanzelf achter."

*Als die jonge magier daardoor afgeleid wordt en/of blijft, dan zijn z'n eventuele spreuken minder krachtig. De zwarte ridder spreekt snel een speuk uit, en Dusseldorp voelt zich bijna totaal verlamd, maar wel klaarwakker, en kan alles volgen...*

Zwarte ridder: "Ah. Eindelijk wakker? Kon je de stress niet aan toen je me miste? Je zult je misschien wel afvragen waarom ik je nog niet heb geronseld voor m'n leger. Je komt straks wel vanzelf achter."

Dusseldorp keek hem neidig hem, dit was niet de madarian die hij voor het eerst ontmoette. Dusseldorp probeerde een spreuk, maar die was opeens minder krachtig waardoor het niks uitmaakte. Dusseldorp probeerde om zich heen te kijken, maar voelde zich te verlaamd om dat te doen.

Schor zei DD: "Wie ben jij nou echt??"

Linctus pakte de rol weer terug van Demion. Hij zuchtte daarna even bij het lezen van de tekst. Dit was de deftige variant van het rune schrift. Dit was dan ook moeilijker te lezen dan normaal. “Even kijken of ik het kan lezen, maar er staat.” Linctus kneep met zijn ogen en las het papier. “[i]Drie poorten naar de dubbel wereld zijn gemaakt om de balans te bewaren. Deze poorten stelde de goden in staat om beide werelden te helpen. Echter na de ruzie tussen de twee goden zijn de poorten gesloten. Opgesloten in wezens. Wezens met een eeuwig leven en met de poort in hun. Drie wachters waren voor deze taak uitgekozen. Rag Narock de zwarte draak, Het orakel en de Priester van Urg waren uitverkoren. Na de dood van een wachter wordt de poort tijdelijk geopend en deze overgedragen worden aan een nieuw persoon. Na de dood van de Priester van Urg is zijn portaal overgedragen in de volgende spreuk.” Linctus kun de rest van de rune niet vertalen naar een verstaanbare taal. Veel woorden in rune konden nou eenmaal niet vertaald worden. Linctus keek naar de rest.

“Dit verklaard veel” Begon Linctus weer. “Als de Necros de tempel hadden overvallen, dan zouden ze via het Orakel de andere wereld kunnen helpen bij het samenvoegen van de werelden. Dit betekend ook dat de rest van de groep ons kan volgen in de andere dimensie als ze de draak hebben verslagen. Dit verklaard alles en ik zal de bezwering voor de portaal klaarmaken. Dit zal zo’n 5 minuutjes duren. Bereidt je in deze tijd maar goed voor op alle vreselijke dingen die we aan de andere kant kunnen verwachten.” Linctus trok zijn zwaard en trok met zijn ene hand een cirkel in het zand met zijn zwaard. In de andere hand hield hij de rol waarin hij de instructies kon volgen. De bezwering leek op het gevangen nemen van een persoon, maar dan puur het vangen van een onderdeel. Hij had van zoiets wel eens gehoord, maar de bezwering geschreven gezien dat was iets anders. De complexiteit van de bezwering was dan ook verbazingwekkend. Het was dat Linctus een ervaren klasse drie rune meester was. Een klasse twee of klasse een had deze niet kunnen volmaken. Alles wees erop dat dit zo moest zijn.

Het was allemaal zo logisch! Demion realiseerde zich inderdaad dat de poort bij de tempel niet er onder begraven was, maar dat het orakel zelf de poort in haar had. Even keek hij Akroma aan die niet direct doorhad wat er in zijn hoofd speelde. Op zich was dat logisch, omdat ze nog niet zo lang bij de groep zat en de details niet wist. Demion draaide zijn hoofd “linctus…oh” en stopte midden in zijn zin. Linctus gaf geen antwoord of aandacht aan hem; Hij was bezig met een spreuk en aan zijn geknepen gezicht te zien was deze niet geheel ongemakkelijk. Opnieuw trok iets in de lucht Demions aandacht. De lucht leek iets meer instabiel te worden. Alle puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen alsof het lot een verhaal had geschreven dat met acteurs werd uitgespeeld in deze wereld. Nu dat Linctus bezig was konden Akroma en Demion enkel wachten op wat er ging gebeuren als Linctus klaar was.

Linctus had even geen oog voor zijn omgeving. Hij was druk bezig met de bezwering. Deze vergde heel wat kwaliteit. Niet alleen was het moeilijk om de rune te lezen en te begrijpen, een bezwering maken die door iemand anders was opgeschreven was altijd moeilijker. Linctus tekende nog wat rune tekens in het zand en maakte een snee in zijn hand. Het bloed dat hieruit liep liet hij vallen op de perkamentrol. Daarna liet hij ook een paar druppels in het midden van de cirkel vallen. De bezwering was nu bijna af. Alleen de laatste regel op de rol nog lezen en de portaal zou zich even openen. Linctus moest nu denken aan de andere. Of deze hun hulp nodig hadden in het verslaan van de draak. Hoe hun na het eventuele verslaan van de draak wisten wat ze moesten doen. Misschien konden ze vanuit de andere wereld Akroma terug sturen om hun te leiden. Zij zou misschien wel tussen de werelden kunnen reizen, als ze wist waar deze precies lag. Linctus twijfelde of ze hier moesten blijven of dat hun aanwezigheid in de andere wereld belangrijker was. Linctus zuchtte even en keek naar de lucht. Deze gaf hem vreemd genoeg het antwoord. De lucht was instabiel geworden, maar Linctus had het niet opgemerkt door zijn concentratie op de spreuk. Ze moesten nu wel gaan. Er zat niets anders op dan de portaal te openen en beide werelden te redden.

Linctus draaide zich nu naar Demion en Akroma. “Ik heb de bezwering bijna af, dus als jullie klaar zijn open ik de poort.” Linctus keek beide doordringend aan. Hij wist zeker dat Demion tot het uiterste zou gaan om deze wereld te redden, maar hij wist het niet van Akroma. Tocht had hij geen keus, want aan de andere kant van de poort zouden ze elkaar harder nodig hebben dan ooit. Opeens zag Linctus een raaf aanvliegen en hij wist van wie die was. Linctus tekende onopvallende een paar extra rune tekens in het zand. Toen keek Linctus weer naar Demion en Akroma. “Nou, zijn jullie klaar? Veel meer tijd hebben we niet.” Demion knikte en Akroma leek ook in te stemmen dus Linctus wist dat het tijd was. Hij draaide zich om en las de laatste zin op van de rol. “Bydd y glwyd ar agor ar gyfer y cyfiawn. Rwy'n hawlio fy gweld ar, fel y budd-daliadau byd.” En voor de reizigers opende een portaal in een felle witte kleur.

Ishtil streek neer, en zijn berijders stapten af. Astenos zette de landing ook in. Van hoog in de lucht bewonderde hij schoorvoetend het werk dat de drakenruiters hadden verzet. Wat trots voor hem opdoemde viel in schril contrast met alles wat hij tot nu toe gezien had op dit eiland. De ongerepte natuur en primitieve dorpen waren hier vervangen door een majestueuze grootsheid die zelfs de tempel in Nimmilon overtrof, al gaf hij het niet graag toe. De machtige boom, groter dan hij ooit gezien had, tijkte trots naar de hemel, de talloze bladeren het groene hart van het fort dat er omheen gebouwd was. Marmeren torens, verblindend glanzend in de zon, verweten hem, een nietige sterveling, dat hij het recht niet had te worden beschenen door hun licht. Astenos kon het niet laten zijn blik voor de grootse torens af te wenden. Lager, weg bij de schittering van de marmeren torens, rees de granieten muur die de bescherming vormde op. Astenos dacht niet dat er ooit muren waren geweest die zo groot waren, en dat zei wat. Waar de torens hem verblindden in hun schoonheid, deden de muren hem krimpen terwijl het onbewogen steen op hem neerkeek. Hij, Astenos, de machtigste Elf van de Era, de Donderelf, voelde zich een mier bij de aanblik van dit overdonderende bouwwerk. Te zien aan de blikken van de anderen dachten zij daar ook zo over. Astenos kwam met zijn voeten op de grond, en hij liep naar de anderen toe, de aanblik van het fort vermijdend in de angst alsnog verblind te worden. Zelfs Darmon leek zijn blik van het bouwwerk af te houden. "Dus, we zijn er. Wat doen we nu?" Vroeg Astenos.

Darmon keek rond. "We gaan naar binnen. Waarschijnlijk heeft iedereen zich daar verzameld terwijl ze wachten op de aanval. Meester Saerus zal er ook zijn." Astenos en Odysseus verstapten zich tegelijk en riepen synchroom "Saerus?!" Darmon keek de twee fronsend aan. "Ja, meesters Saerus. Is daar iets mee?" Astenos voelde dat hij rood werd, en Odysseus keek ook geagiteerd. "Of daar iets mee is? En of daar iets mee is!" Riep Astenos. "Waar wachten we nog op? We moeten naar binnen, en meteen!" Vervolgde hij chaotisch, en Odysseus knikte hevig. Darmon fronsde zo diep als iemand van 17 kon fronsen. "Eh... Okee..." Zei hij slecht op zijn gemak. Astenos en Odysseus renden naar de gigantische ijzeren poort, waar een meer dan levensgrote afbeelding van een gouden draak op prijkte. Astenos was ineens blind voor al die pracht en praal. Saerus was hier. Saerus! Die man was dood! Al tijden! Hoe Odysseus hem kon kennen wist hij niet, maar Astenos moest Saerus nodig spreken. Hij had dingen te bespreken. Visioenen en raadsels spookten door zijn hoofd.

Demion liep naar de poort en bestudeerde de energie die eraf kwam. Hij bewoog zijn hand naar het portaal. Een bezorgde zucht van Akroma deed Demion even twijfelen, maar raakte uit eindelijk de energie poel voor hen aan. Het voelde warm aan en tintelde aan zijn vingers. Zijn blik richtte zich naar Linctus “Is dit veilig?”. Linctus trok enig sinds uitgeput zijn schouders op “We zal het weten, maar wat hebben we eigenlijk te verliezen”. Demion knikte in goedkeuring en deed een stap dichter naar het portaal. Hij stak zijn hand erdoor en voelde een kou aan zijn hand toen hij het er door heen stak. Opnieuw draaide hij zijn blik naar de twee achter hem. “Ik ga even kijken of het veilig is. wachten jullie hier, ik ben zo terug”. En met deze woorden, stapte hij vervolgens door het portaal.

Zijn hoofd kwam door de andere kant en hij keek naar de lucht. Het was donker en grauw. Ook de paarse gloed was hier aanwezig, wat dus betekende dat hij misschien toch op de goede plek terecht was gekomen. Zijn hele lichaam was nu door het portaal en hij keek om naar een geluid dat achter hem vandaan kwam. Een grote hand, groter dan zijn hoofd, vouwde zich om zijn gezicht en tilde hem de lucht in. Demion greep de hand en probeerde uit alle macht los te worstelen. Hij was gewoon te sterk! Demion werd met een harde slinger door de lucht geworpen en knalde met een smak tegen de grond. De lucht werd kort uit zijn longen geslagen en hij rolde direct om. Daar, zo’n 30 meter verder stond een wezen dat zeker 1,5 keer zo groot was als Odysseus. Met zijn 4 armen en 6 spinachtige ogen keek het bedenkelijk naar Demion. Wat is dat in vredesnaam?! Dacht Demion bij zichzelf. Geen moment later had Demion precies door wat het wezen dacht, namelijk etenstijd, terwijl het in grote snelheid en grommend naar hem toe kwam rennen. Snel sprong Demion opzij en wist het aanstormende gespierde wezen te ontwijken. Hij rende naar het portaal en stak zijn hoofd erdoor. “…..Linctus...Akroooooh...!”. Linctus keek verbaast op en zag Demion weer verdwijnen.

Bij zijn been werd Demion naar achteren getrokken en werd weer door de lucht geslingerd richting een afgebrande boom. In lucht wist hij echter te draaien en wist met zijn voeten tegen de boom aan te komen om daar tegen af te zetten, dat was althans het plan. De boom was broos en knapte al een twijgje. De klap tegen de grond was opnieuw hard en grond kwam in zijn mond terecht. Uit het as van de grond ging Demion overeind zitten en wreef op zijn achterhoofd. “Natuurlijk… dat heb ik weer”.

“Of Demion heeft totaal geen manieren, of iets aan de andere kant weerhoudt hem ervan om volledige zinnen uit te spreken.” Begon Linctus tegen Akroma. Daarna trok hij een serieus gezicht en rende richting de portaal. Hij was dan wel uitgeput van zijn bezwering, maar een stukje rennen ging nog wel. Linctus trok onder het rennen zijn zwaard en dook voorwaarts door de portaal heen. Aan de andere kant rolde hij over de grond en sprong op. Linctus was verbaast over deze wereld en dat het zo vertrouwd aanvoelde.

Met een grote klap werd het vertrouwde gevoel verstoord. Een groot rechtopstaand wezen had Linctus zo’n klap verkocht dat Linctus de grond kuste. Linctus stond op en zag hoe Akroma nu ook door de portaal heen kwam. “Eich tasg chi yw cyflawni hyn o bryd.” Riep Linctus met zijn gezich in de modder en de portaal sloot zich. Het was namelijk niet de bedoeling dat het wezen naar de andere dimensie kon lopen. Toen linctus zijn hoofd uit de modder trok zag hij voor zich Demion op de grond liggen. “Ook een warm welkom voor jou zie ik.” Begon Demion. Ondertussen werd ook Akroma na de andere toegeworpen. “We zullen even moeten samenwerken om die freak aan te pakken.” Begon Linctus terwijl hij opstond. “Ik ben nog te uitgeput van de bezwering om echt van waarde te zijn.” Linctus hoorde achterzicht grote voetstappen in hoog tempo aanstormen. Hij draaide zich om het wezen heen en snee deze in de rug. Akroma liet op dat met haar staal kunsten het wezen struikelen. Woedend sprong het beest op en smeet een boomstam naar Linctus. Linctus werd geraak en lag weer op de grond. Hij rolde de stam van zich af en nam een slok van zijn fles. Demion was ondertussen op de rog geklommen en stak met zijn dolken zo vaak hij kon in de rug van het wezen. Linctus kwam nu ook weer aanrennen en gaf het wezen een klap voor zijn smoel met zijn zwaard. Dit had een snee in de onderkaak van het wezen tot gevolg. Een ander gevolg was dat Linctus een Demion tegen zich aan gegooid kreeg. Echter op het moment dat het wezens zich vol op de twee op de grond liggende krijgers wou storten zat het wezen vast in een cirkel van stalen spiesen. Deze hielde het wezen niet voor altijd vast, maar Linctus en Demion konden weer een aanvalspositie innemen voordat het beest zich vrij brak.

“Ik denk dat we wat gecoordineerder moeten samenwerken.” Begon Linctus en in zijn hoofd was hij een strategie aan het uitdenken. Hardop begon hij zijn gedachte uit te leggen. “De anatomie van dit wezen is niet zoals dat van ons. Kijk maar naar de spieren in zijn been. Deze lopen anders dan bij een mens. De plek van het hart zal dan ook ergens anders zitten en misschien zijn het er wel twee. Zijn hoofd eraf hakken lijkt me dan de beste optie. Alleen ben ik bang dat we de brute kracht missen om dit in een keer te doen.” Ondertussen waren ze alle drie de aanvallen van het wezen aan het ontwijken. Zo goed als ze konden tenminste. Af en toe werd er eentje wel weggeslingerd. “Als ik hem afleidt, Akroma hem vasthoudt, dan kun jij hem onthoofden Demion.” Sprak Linctus zacht genoeg zodat Demion en Akroma hem hoorde, maar het wezen niet. Linctus wist immers niet of het wezen ook hun taal kon verstaan.

Demion knikte zijhoofd om Linctus te laten weten dat hij instemde met zijn strategie. Eveneens Akroma knikte naar hem. Het wezen wachten niet en kwam weer aanstormen, dus alle drie sprongen ze aan de kant zodat het wezen weer miste. Het keek om en zag alleen Linctus staan die hem uit stond te dagen. “Kom maar halen…” wuifde Linctus naar het grote wezen, waardoor een kwaad monster in zijn richting stormden. Linctus hield zijn zwaard recht voor zich en concentreerde zich op zijn doel. Vanuit een verscholen plek kwam Akroma aansluipen om haar moment af te wachten.

Het wezen was vlak voor Linctus’ neus en moest reageren. Hij rende naar het monster toe en gleed op zijn knieën door de benen van het grote wezen heen. Het wezen greep daarom met zijn vier armen naar beneden, waardoor Akroma uit de bosjes kwam springen en de armen beet greep en het met een touw en haar staf vast zetten in de grond.

Nu bevond Demion zich in de lucht met een confrontatie met de nek van het wezen. Zijn zwaard glom in het beetje licht dat er nog was in deze wereld en ging recht op zijn doel af. Het wezen probeerde met al zijn macht zich los te trekken en leek het bijna te lukken. Op dat moment ramde Demion zijn zwaard midden in de kruin van het wezens hoofd, zijn nek was niet geheel zichtbaar voor een gehele snee. Het wezen brulde en trok de touwen en de staf uit de grond, waardoor zijn nek zichtbaar werd. Demion trok in de fractie dat het wezen naar het zwaard greep zijn wapen uit het hoofd en sprong van zijn nek af. Linctus hielp een handje door zijn zwaard diep in de buikregio te rammen en zijn blad te draaien. Ingewanden, die niet bepaald lekker roken, liepen uit de buik van het wezen. Demion nam een aanloop en sprong omhoog en liet zijn zwaard langs de nek van het wezen glijden. Het hoofd viel na een kort gegorgel van zijn romp.

Linctus en Demion keken elkaar tevreden aan en keken toen naar Akroma, die wat beangstigend keek. “wat is er?” vroegen de twee verbaast en keken in de richting waar Akroma naar keek. 6 soortgenoten van het wezen keken hen kwijlend aan. Blijkbaar had de geur van ingewanden hun eetlust opgewekt en gelokt.

De profeet was in het fort, en Odysseus had het idee dat dit geen toeval was. Voor zover hij iets over profeten wist, waren er twee soorten: zij die zelfzuchtig waren, en zij die dat niet waren. Profeten konden de tijdlijn zien, en als ze zich inspanden, konden ze die veranderen. De onbaatzuchtigen onder de profeten gebruikten die gave om de wereld voor naderend kwaad te behoeden. Andere profeten maakten ander gebruik van de tijdlijn. Ze manipuleerden hem op zo'n manier dwat ze er zelf beter van werden. Zulke profeten, nog meer dan normale profeten, waren zeer geduchte tegenstanders. De vraag was: wat voor profeet was Saerus? Probeerde hij de wereld van de zwarte ridder te verlossen, of gebruikte hij Madarian voor zijn eigen winst? Odysseus kon het niet meteen achterhalen, dus leek het hem het best om voorlopig achterdochtig te blijven.

Voor de gesloten poort bleven Odysseus en Astenos staan. Odysseus riep dat de poort geopend moest worden, en Astenos riep hetzelfde, maar dan in minder vriendelijke woorden. Darmon, volkomen rustig, kwam aanwandelen, riep enkele woorden in een taal waarvan Odysseus vermoedde dat het de taal van de drakenruiters was, en de poort ging langzaam open. "Gewoon netjes vragen, jongens." Grinnikte hij terwijl hij tussen de reus en de Elf door liep. Odysseus haalde glimlachend zijn schouders op. Hij herkende de vrolijke en energieke jongen die ze ontmoet hadden weer terug in deze jonge drakenruiter. Verrassend eigenlijk, hoe snel Darmon kon overschakelen van vrolijk naar bloedserieus en weer terug. Het beviel Odysseus wel. Het getuigde van zowel een geboren krijger als een levensgenieter.

____________________________________________________

De Raaf stapte als laatste af, en hij streek de draak Ishtil over de schubben op de hals. De Raaf had nooit gedacht ooit een draak te zien, en deze verrassing beviel hem nu wel goed. Ishtil grauwde vrolijk en stootte tegen het ravenmasker. Het kwam los, en viel in het gras. Snel pakte hij het weer op, en hield het in zijn hand, zijn hoofd bij de poort weg, zodat alleen zijn witte kap zichtbaar was vanaf het fort. De Raaf wreef Ishtil over de neus. "Ik heb liever niet dat je dat doet." Fluisterde hij. Ishtil leek het te begrijpen. De Raaf schonk hem een glimlach, iets wat hij weinig deed. Tenminste, wat hij vroeger zelden deed.

Hij zette zijn masker op, draaide zich om, wenkte Ishtil, en liep naar de poort, die al langzaam open ging. Wat achter de poort tevoorschijn kwam, deed niet onder voor de buitenkant van het fort. Hoge hallen met marmeren vloeren en granieten zuilen gaven hem de neiging ineen te krimpen, maar hij hield zijn rug recht, en liep naar binnen. Nadat Ishtil, die de rij sloot, binnen was, ging de poort weer dicht, en stonden ze alleen in de gangen. Odysseus floot zacht. Het geluid echode tot ver in de gangen door. "Ik moet toegeven, dat is een knap staaltje." Mompelde de Raaf. Darmon leek uit elkaar te klappen van trots, en met stappen die op huppels leken leidde hij hen door de gangen. Onder het lopen keek de raaf goed om zich heen. Hier zou het zijn, waar zijn missie zou eindigen. In de dood, of in glorie. Misschien zelfs in allebei. Eigenlijk hoopte hij alleen op het gedeelte met glorie.

Linctus zuchtte even. Hij was niet echt in staat om in het best van zijn vermogen deze wezens aan te kunnen vallen. Hij was uitgeput van het maken van de bezwering en het bevechten van een wezen. “Demion en Akroma als jullie die wezens even bezig houden, dan ga ik op zoek naar een zwakke plek.” En Linctus wees met zijn zwaard naar het dode exemplaar dat naast hun op de grond lag. “Ik ga onze vriend ontleden.” Vervolgde Linctus, waarmee hij ook de vraag van akroma had beantwoord. Zij had namelijk net aan Linctus willen vragen hoe hij van plan was om een zwakke plek te vinden.

Demion en Akroma sprintte op de groep wezens af, terwijl Linctus kundig een aantal sneden in het torso van de gevallen wezen maakte. Hij opende de borstkas en begon als een gek op de ribben in te hakken. Hij kon namelijk niet naar de organen kijken als er een tigtal ribben voor zaten. Het wezen had meer ribben als een normaal persoon, maar de ruimtes tussen de ribben waren ook groter. Zo kon er gemakkelijker een zwaard doorheen. Linctus had de ribben losgebroken en gooide het materiaal uit de borstkas. Zijn zwaard had nu geen nut meer tussen de organen, hij had een fijner snijvlak nodig. “Demion” riep Linctus naar een druk bezig zijnde Demion. “geef eens even een werpmesje.” Een dun scherp werpmesje vloog richting Linctus en plantte zich vast in het bovenbeen van het wezen. Linctus pakte het mesje en in een hoog tempo vlogen de organen eruit. Helemaal onder het bloed bedekt kreeg Linctus meer aandacht van de wezens. Akroma kon met verschillende staal trucjes de wezens tegenhouden, maar niet al te lang meer. Linctus zocht verder en was een hart tegengekomen achter het rechter schouderblad en in de linker lies. Dit was het. De zwakke plek van deze wezens. Een van de wezens was door de blokkade van Akroma doorgebroken en rende op Linctus af. Linctus verzamelde zijn kracht en rende op het wezen af. Met een sliding tussen de benen door kon Linctus bij de linker lies komen. Linctus doorboorde het hart makkelijk waardoor bijna direct het wezen door zijn knieën zakte. Linctus sprong nu op en stak vanuit achter zijn zwaard in de nek van het wezen. Hierbij raakte hij ook het tweede hart. “Rechter schouderblad en linker lies zitten de harten” Schreeuwde Linctus het uit voordat hij zelf vanuit pure uitputting door zijn knieën zakte.