Zwarte ridder tegen Dusseldorp: "Wie ben ik? Ik dacht dat magiërs veel kennis moesten hebben... Ik ben Jereth van de Mahjarrath, het Verbond van Duisternis. Ik had de vorige keer alles al zo goed als veroverd, maar die verdraaide leider van de Valheru, Dasrac, daagde me uit in een duel Net toen ik op het punt stond om hem te doden, viel hij onverwachts aan en haalde dodelijk uit. Nog net op tijd kon ik m'n ziel naar hem projecteren, waar ik geleidelijk aan z'n lichaam overnam. Helaas kwamen de Valheru daar gedeeltelijk achter. waarbij ik genoodzaakt was weg te gaan. Ik had dit harnas gemaakt en daar het grootste deel van m'n ziel weer naar geprojecteerd. En iedereen die dit harnas aan heeft, is m'n willoze slaaf."

*De zwarte ridder geeft tijdens het praten een commando aan z'n draakskeletten. De helft begint hoger te vliegen, en proberen de zon achter zich te houden terwijl ze langzaam het fort naderen, zodat ze niet gedetecteerd worden door de vijand. Zo lijkt het leger kleiner... Na een tijdje komen ze in de buurt van het fort. De rest van het leger blijft nog een tijdje uit zicht. Begin nooit een aanval zonder dat je weet wat je aan het doen bent. De zwarte ridder bestudeert het fort met z'n eigen ogen, en vanuit het zicht dat de draakskeletten hebben. Het leger van de Valheru is net wat minder sterk dan die van de zwarte ridder, maar dan heb je ook nog een gedeelte van die verdraaide reisgenoten van z'n slaafje in het harnas. Dit zal redelijk lopen. Tenminste... Dussedorp hoort de zwarte ridder iets zeggen tegen Rag Narock, maar kan niet alles verstaan.

Zwarte ridder: "Dit is het plan. Jij zorgt voor... [onverstaanbaar]"

Zwarte ridder: "Dit is het plan. Jij zorgt voor... [onverstaanbaar]"
Dusseldorp begint te zweten....
wat zijn ze van plan??
Hij voelt zich meegenomen worden naar Valheru. Opeens bedenkt hij iets

Kim?? kun je me van deze afstand horen??

Dusseldorp!! waar ben je?? wat zijn ze met je van plan??

ik weet het niet, maar ik weet wel waar ze ongeveer naartoe gaan. Ze gaan naar Valheru! Nou jha, ik hoop dat je weet waar dat is, zorg dat Amber op je gaat staan en breng haar naar hun leger. Zij moet helpen. En ojha, Madarian is zichzelf niet, maar overgenomen! En hij zegt tegen Rag Narrock dat hij iets moet doen. Geen idee wat. Maar ik houdt nu op, want ik weet niet of hij kan meeluisteren.

Dusseldorp zucht en glimlacht.
DD: "Weet je zeker dat dit gaat lukken??"
Dusseldorp lacht. Dusseldorp hoopt hiermee Jereth op de kast te jagen, zodat hij domme dingen gaat doen.
DD: "Hiermee kom je niet mee weg!" Zegt Dusseldorp geheimzinnig...

--------------------------------------------

Kim denkt na, hoe gaat ze Amber duidelijk maken dat ze op haar moet staan. Amber heeft een idee.
Ze gaat keihard tegen Amber aan vliegen en dan weer laag vliegen zodat ze erop kan.
Zou ze het snappen??

*Het schiet zo niet op. Amber doet haar best om snel vooruit te komen, maar de afstand is te groot om dat te voet af te leggen. Kim probeert het spoor van Amber te volgen. Na een tijdje heeft Kim Amber inderdaad gespot. Nagenoeg geruisloos nadert Kim Amber met grote snelheid en vliegt tegen Amber aan. Kim laat zich meteen na de modewillige botsing zakken. Amber had dit totaal niet verwacht, en al het lucht wordt uit de longen geslagen. Ze valt voorover neer. Snel breekt ze haar val, draait zich om en trekt een van haar dolken. Het 'waterbord' van Dusseldorp valt haar aan? Kim blijft op dezelfde plek laag bij de grond en schudt een keer lichtjes omhoog als groet.*

Amber: "Waarom val je me aan?"

*Kim schudt heviger naar links en rechts.*

Amber: "Nee? Wel! Je hebt me flink geraakt!"

*Kim laat haar voorkant naar beneden gaan in teken van berouw.*

Amber: "Niet zo bedoeld zeker? Wat wil je?"

*Kim denkt even na. Dan maakt ze snel een tekening in de sneeuw van een 'stickman' staand op een plank.*

Amber: "Op jou gaan staan? Als je maar wel rustig aan doet. De vorige keer kon ik me vasthouden aan Dusseldorp... De anderen waren die kant op gegaan."

*Amber gaat op Kim staan, en ze vertrekken richting het fort.*

-----

*De zwarte ridder kijkt even naar Dusseldorp, zonder een woord te zeggen. Hij verwacht dat het redelijk gelijk op zal gaan. Z'n leger is nu ongeveer even sterk als het leger aan de andere kant. Maar dat zal niet lang duren... De zwarte ridder ziet een heuvel met een steile helling aan de kant van het fort. In die steile helling zit de ingang van een grot. Als hij nou op die heuvel gaat staan, heeft hij een goed uitzicht op het slagveld.

De zwarte ridder: "Niets is zeker, maar ik heb nog wel wat verrassingen in petto..."

Nog even en de zon staat op de goede plek. Hij stijgt weer op Rag Narock. Nu! het complete leger stijgt op, inclusief de zwarte ridder met Dusseldorp. Rag Narock landt op de heuvel. Dusseldorp wordt van de rug af getild door de zwarte ridder en op een plek in de buurt neergelegd. De zwarte ridder vernieuwd de spreuk die Dusseldorp verlamd houdt. De rest van het leger vliegt snel op het fort af. Als ze redelijk dicht genaderd zijn, klinkt er een alarmsignaal vanuit het fort. De eerste 'sproeiaanval' is een redelijk succes, vooral omdat ze de aanval niet vanuit die richting voorzien hadden. De draakskeletten vliegen een eindje door totdat ze uit de reikwijdte zijn van de pijlen en draaien zich om...*

Het gekletter van staal op leer galmde al door de gang, lang voordat de mannen in zicht waren. Met grote passen liepen ze in de maat de hoek om, grote schilden aan hun arm, tweetanden geheven en bogen over hun schouders. Astenos hoefde geen soldaat te zijn om te zien dat dit beroepssoldaten waren. Op zijn hoede bleef Astenos staan. Ook de anderen hielden stil. Nog steeds in de gelijke passen liepen de mannen in maliën en leren bepansering naar ze toe. Op enkele meters afstand bleven ze staan. De man die er uit zag als aanvoerder deed nog een stap naar voren. "Wie van U is de Donderelf?" Vroeg hij. Astenos fronste. Hij had niet verwacht dat de simpele zielen op dit eiland al zo snel notie zouden nemen van zijn macht. Vreemd genoeg klonk de stem van de kapitein eerder gebiedend dan bewonderend. Hij besloot op zijn hoede te blijven. "Dat ben ik." Zei hij, en hij stapte naar voren. De kapitein knikte. "Meester Saerus heeft uw aankomst voorzien. Helaas kan hij U nu niet spreken." Astenos liep rood aan. "Wie denk...!" De kapitein onderbrak hem door een in gepanserde handschoen gehulde hand op te steken. "Het pad openbaart zichzelf aan de Mastairon van storm en bliksem. De man die hem smeedde heeft de poort gezien. Zoek het antwoord achter zwarte schubben." Citeerde hij. Astenos' frons werd dieper. "Wat moet dat betekenen?" Vroeg hij gefrustreerd. Ook Odysseus en Darmon leken het niet te snappen, en als de Raaf achter zijn masker überhaupt in deze conversatie was geïnteresseerd, wist hij het goed te verbergen.

De kapitein haalde zijn schouders op en grijnsde. "Geen idee. Meester Saerus vroeg of ik dat tegen U wilde zeggen." Zijn grijns verdween. "We hebben jullie hulp nodig. Volg me."

Dusseldorp krijgt slaande paniek.

Als ze nou niet op tijd komen?
Als Jereth nou wint?
Als.... Als....Als....

"Verdomme!" Roept Dusseldorp keihard.
Even kijkt iedereen zijn kant op.
Dusseldorp wordt boos.
Dusseldorp voelt zijn kracht groeien.
Hij denkt niet na en kijkt met een vernieteginde blik naar Jereth.

"laat..... Madarian.... gaan!" Gilt Dusseldorp, terwijl, door een onbekende kracht, Vuur uit zijn ogen spuwt.

Maar dan, als Dusseldorp zijn volgende spreuk wil doen, zakt hij in elkaar en valt weer op de zwarte draak, door de verlamming spreuk.

"dit zal je berouwen." zwoer Dusseldorp mompelend naar Jereth.

Odysseus rende achter de kapitein, die zich voor had gesteld als Dimm, aan. De soldaten renden met een gelijkmatige tred, en ze leken goed te weten waar ze heen moesten. Odysseus vermoedde dat dit de persoonlijke wachters van de Profeet waren. Hij zou ze wel in kunnen halen, maar dat zou ten koste gaan van de marmeren vloer, en hij zou toch niet weten waar hij heen moest. Dimm en zijn mannen sloegen links af. Toen Odysseus hen volgde doemde een grote marmeren wenteltrap voor hen op. Verbazingwekkend. Odysseus had nog niet vaak zulke grote wenteltrappen gezien, en nog nooit een die van marmer was. Degenen die dit fort bouwden, moesten in weelde hebben gebaad. Niet dat Odysseus om geld gaf, de architectuur die hij in dit fort -eerder een paleis- imponeerden hem, vooral als hij bedacht dat de afstammelingen van de makers nu in hutten woonden.

Marmeren treden schoten onder de groep door terwijl ze de trappen bestegen. Enkele gangen en trappen later kwamen ze op de borstwering. Het was er een chaos van enige omvang. Boogschutters renden overal rond, blijkbaar orders volgend van commandanten die er verschillende strategiën op na hielden. Odysseus zuchtte hoorbaar. Dimm keek vragend. "Bevallen de boogschutters je niet?" Odysseus schudde zijn hoofd. "Dat is het niet. Kun je zelf niet zien dat dit niet werkt? Jullie moeten je verzamelen onder 1 enkele aanvoerder." "En wie denk jij dat dat moet zijn? Dit zal concurrentie onder de aanvoerders uitlokken! Ze komen uit verschillende Clans, dus..." "Dus hebben jullie iemand nodig die niet aan een Clan is gebonden." Dimm keek ongelukkig. Hij zag de bui al hangen. "En wie denk jij dan wel dat dat moet wezen?" Odysseus richtte zich op. "Ik." Dimm fronste. "En waarom dan wel?" "Waar ik vandaan kom ben ik zelf een aanvoerder van een speciaal leger. Daarnaast ben ik vrij goed met een boog, al zeg ik het zelf. En ik denk dat mijn orders van veel verder te horen zullen zijn dan die van degenen die nu roepen."

Dimm gromde. "Dit ligt niet zo simpel als je denkt." Odysseus grijnsde. "O nee?" Hij stampte met zijn rechtervoet op het graniet, waardoor het stuk waar hij op stond een meter omhoog schoot. Odysseus kon nu zo'n beetje iedereen op dit deel van de borstwering zien. "Boogschutters, sta klaar!" Brulde hij. Verbaasd volgden ze zijn bevel. Dimm had niet verbaasder kunnen kijken. "Richt de pijlen naar het zuiden! De bottenhorde keert zich om!" Hij pakte zijn eigen boog. "Sta klaar!" Bogen werden geheven. "Richt!" Pezen werden aangetrokken. "Vuur!" De pees van Eynor zoemde samen met de pezen van honderden bogen. Als een wolk met kwade bedoelingen vlogen de pijlen op de bottenhorde af.

Odysseus keek naar Dimm. "Zo doe je dat. Vertel me nu eens, waar worden de draken gestald?"

Er rolde een druppel zweet van Demions wenkbrauw af terwijl hij langzaam opkeek naar de wezens die voor hem stonden. Linctus had de magische woorden gesproken waar de zwakken plekken zaten wat zou leiden tot het wezen zijn ondergang. Demion keek om naar Linctus en zag hoe Akroma over hem heen boog en hielp opstaan. Uit haar ogen kon hij woorden opmaken. De woorden spraken duidelijk “Ga” en dat was wat Demion ging doen. Het was een mooie gelegenheid om zijn nieuwe bepantsering uit te proberen. Zijn armen strekte hij langs zijn lichaam en uit beide polsbeschermers schoten 4 scherpe messen. Het licht wat op de messen scheen reflecteerde af in de ogen van de wezens, wat blijkbaar hun laatste beetje zelfbeheersing doorbrak. Ze stormde richting de drie, maar Demion stond klaar. Hij wachtte zelf ook niet en nam een sprintje hun kant op, om op het laatste moment klaar over de wezens heen te springen. De messen sneden zelf beter dan Demion ooit had verwacht door de vrij stevige huid van de grote gedaantes. Het warme bloed spetterde omhoog over zijn gezicht, terwijl de wezens die geraakte werden woedend brulde. Het kon hem niets schelen. Hij had het gevoel om eerlijk te zijn tegen zichzelf zelfs gemist. Een gevecht in een onmogelijke strijd deed Demion altijd brengen tot zijn beste vorm van zelfbewustheid. Hij lande op de grond en had alle wezens hun aandacht. 2 zakte door de knieën, waarop het leek dat ze zichzelf konden regenereren. Opnieuw zetten de andere wezens de aanval in richting Demion, die opnieuw ook niet wachtte. Zijn staal sneed opnieuw diep in de huiden van de wezens en nu leek het of er een vlam ontbrande in zijn lichaam. Een scheut energie schoot door zijn lichaam en wist aan de ruggen te hangen van de wezens met zijn messen, zonder eraf te worden geslingerd of geslagen. Even keek hij naar Akroma en Linctus “Zodra jullie kracht hebben… is hulp wel gewenst!”

*Vele pijlen treffen doel, maar doen niet veel schade. De meeste blijven in de botten zitten, waardoor de draakskeletten lijken op vliegende speldenkussens. Een aantal pijlen zorgen er wel voor dat twee draakskeletten uit de lucht kapot vallen: Ze zorgden ervoor dat de vleugels niet meer op en neer konden gaan. Dan volgt er een nieuwe zuuraanval..*

De zuurregen valt, DD krijgt het benauwd.
Als het leger van drakenskaletten nou wint, wat zou er dan gebeuren??

--------------------------------------------

Kim en Amber zijn bijna bij het skalettenleger. Kim stopt bij een heuveltje achter hun.

Amber: "wat? waarom stop je?"

Kim maakt een poppetje wat duidelijk ergens op wacht als tekening op de grond. En om daad bij woord te doen, gaat kim 'zitten', zover een watersurfboard kan, tenminste!

--------------------------------------------

Dusseldorp dacht even dat hij iets zag vliegen.
Het zullen de vogels wel zijn geweest

Astenos zag hoe de pijlenregen werd beantwoord met een vuurregen. Dat zou funest zijn voor zijn gevoelige huid. Met een vijwel argeloos gebaar ving hij de zuurbal in een luchtbel, en slingerde hem terug naar de vliegende bottenverzameling. Dat zou ze wel bezig houden de komende seconden. Terwijl de drakenruiters verbaasd naar het schouwspel keken, had hij meer aandacht voor zijn nagels. Die moesten nodig weer eens gemanicuurd worden.

Ondertussen had kapitein Dimm zich tot de reus gekeerd. "Ik ben blij dat jullie er zijn. Jullie aanwezigheid laat zich nu al geilden bij de vijand. Mijn dank." Odysseus wuifde het weg. "We doen het wel vaker. Er zijn echter twee dingen die ik wil weten. Waar zijn de draken gestald en waar is Saerus?" Dimm haalde zijn schouders op. "Waar meester Saerus is weet zelfs ik niet. Hij laat zich zien als hij gezien wil worden, en als hij niet gezien wil worden, kan zelfs ik hem niet vinden. Voordat ik jullie ging zoeken vertelde hij me dat hij alleen wilde zijn. Voorlopig zullen jullie hem niet zien." Astenos stopte met het bewoneren van zijn vingertoppen en greep Dimm bij de keel. "Dan kent die meester Saerus van jou mij minder goed dan ik dacht." Zei hij tussen zijn tanden door, en hij begon naar de trappenhal te lopen. Odysseus haalde hem in en ging voor hem staan. "Uit de weg, of ik blaas je de muur af." Dat was geen loos dreigement. Astenos was echt van plan het te doen.

Odysseus keek minstens zo dreigend als Astenos terug. "Waar denk je mee bezich te zijn? Verwacht je hem te vinden in dit immense fort terwijl er buiten een slag gaande is en de man die je zoekt niet gevonden wil worden? Als je echt denkt hem te vinden, ben je nog naïver dan ik dacht." Astenos keek hem vernietigend aan en glipte langs hem naar de trappenhal. Odysseus pakte hem stevig bij de schouder. "We hebben je nodig, Astenos." Astenos draaide zich om. "Dat klinkt nogal vreemd uit jouw mond." Odysseus zuchtte. "Het zijn dan ook niet mijn woorden. Astenos heeft de donder, en de donder is wat jullie nodig hebben." De blik in de grijze ogen van de reus was ongewoon voor hem. "Wie heeft dat gezecht?" Odysseus zweeg even. "Saerus." "Wat!" "Hij stuurde me een brief. Hij wil dat je de belegering in ons voordeel beslecht." Astenos kneep zijn ogen tot spleetjes. "Als je liegt, zal je wensen dat ik je de muur af had geblazen, want wat er dan zal gebeuren zal veel pijnlijker zijn." Siste hij. Ook Odysseus keek dreigend. "Ik lieg niet. Geloof me, als ik die brief niet had gekregen zou ik gehoopt hebben dat je zou verdwalen en omkomen in de gangen van dit fort, maar de profetie verbied het. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een gloeiende hekel aan je." Astenos snoof. "Dat gevoel is dan wederzijds." Odysseus draaide zich om. "Kom, we gaan naar de borstwering om te kijken hoe dat leger met hun eigen zuur om kan gaan." Astenos grijnsde vals. "Jullie zouden weinig voorstellen zonder mij."

De vuist die richting zijn kaak vloog zag hij te laat. Versufd sloeg Astenos achterover. Hij hoorde Odysseus zijn vingerkootjes -of beter gezecht, vingerkooten- knakken. "Stel je grenzen niet op de proef, Mastairon." Zei hij zacht, maar dreigend. Astenos krabbelde overeind, over zijn kaak wrijvend. "Was dat nodig?" "Je vroeg er om." "Niet de klap. De naam." "We gaan." Odysseus liep terug naar de borstwering, Astenos in het trappengat achterlatend. Hij had geen antwoord op de vraag gegeven. Astenos liep achter hem aan.

Demion werd bij zijn arm gepakt en van het wezens rug af geslingerd. Het stof vloog omhoog terwijl hij over de grond heen schoof. Kuchend kwam hij overeind en kneep zijn ogen tot spleetjes om door de duisternis en het stof heen te turen. “Demion kijk uit!” Een figuur sprong tegen hem aan en trok hem tegen de grond om net op tijd en aanstormend wezen te ontwijken. Hij keek verbaast opzij en zag Akroma naast hem liggen. Een knikje met zijn hoofd diende als een bedankje en hij ging snel staan. “Ga snel naar Linctus, hij ziet er verzwakt uit en kan vast wat bescherming gebruiken”. Ze knikte en rende naar Linctus die met zijn zwaard achter zich aanslepend naar hen toe kwam sloffen. “Denk maar niet dat jullie zonder mij verder gaan!” kon Linctus nog over zijn lippen krijgen. Gelukkig was daar Akroma om haar schouder onder Linctus arm te zetten en hem te ondersteunen.

Demion wist dat Linctus geen kracht meer had na de spreuk en dat Akroma helaas daarbij Linctus wel moest beschermen tot hij zijn kracht terug had. Dat was een tegenslag, want nu stond hij toch echt nog alleen tegen 3 sterke wezens. Zijn klauwen bewoog hij naar ooghoogte en glansden nog op de stukken die niet bedekt waren met aarden en bloed. “kom maar halen” fluisterde hij zacht. De wezens leken zijn woorden duidelijk te horen en stormde op hem af. Ze splitsten halverwege en kwamen nu van 3 kanten, links, rechts en van voren. Demion wist maar een ding te doen op zo’n benadering, springen! Op het laatste moment sprong hij recht de lucht in boven de wezens uit, door zijn voeten nog net op te trekken. Gelukkig was zijn nieuwe harnas lichter en steviger dan ooit, anders had hij deze sprong niet zo kunnen maken. 2 wezens klapte met hun hoofden tegen elkaar sloegen versuft tegen de grond. De derde had Demion al lang door en greep met zijn grote stevige armen de lucht in en greep het neerkomende been van Demion beet. Met een paar draaien om zijn as slingerde het wezens Demion door de lucht door een rotsblok die versplinterde en kwam tot stilstand tegen een rotswand.

Met genepen ogen van pijn kwam Demion overeind zitten en wreef over zijn ribbenkas. Al gelijk kon hij voelen dat door de lucht geslingerd worden door een rotsblok vliegen niet echt optimaal was voor zijn gesteldheid. Hij zoog zijn longen vol met lucht uit de omgeving en merkte de roet in de lucht nu pas goed op. Opnieuw had het flexibele leder van zijn harnas de grootste klap opgevangen. Zijn ogen werden groter en zag dat nu alle drie de wezens weer stonden. 1 ging richting Akroma en Linctus de andere kwamen op Demion af stormen. Zo snel mogelijk krabbelde hij overeind en wenste sinds lange tijd dat zijn vrienden allemaal hier konden zijn om hen bij te staan.

[offtopic] Met vertraging door de carnaval. [offtopic]Linctus zakte bijna weer door zijn knieën, maar Akroma was op tijd bij hem. Ze ondersteunde zijn schouder en Linctus ging even recht staan. Hij keek naar Akroma en lachte even. Hij bedacht zich namelijk net dat hij helemaal onder het bloed zat en dat dit geen gezicht was. “Ga jij Demion maar helpen om die beesten te vermoorden. Ik kan ze denk ik nog wel van me af houden.” Op dat moment vloog Demion door de lucht. “Zo te zien kan hij jouw hulp nog wel gebruiken Akroma.” Vervolgde Linctus en hij wuifde Akroma weg met zijn hand.

Akroma begon naar Demion toe te rennen, terwijl Linctus zag dat een van de wezens naar hun toe kwam. Linctus zag de smerige mond met rottende tanden steeds dichterbij komen. Dik zwart, en vooral smerig speeksel begon uit de mond te stromen. Linctus trok snel de conclusie dat ze hem aanzagen als een lekker tussendoortje. Hij steunde even op zijn zwaard terwijl het wezen steeds dichterbij kwam. Linctus was even zijn kracht aan het verzamelen. Het beest stond nu inmiddels over Linctus zelf heen gebogen. Zijn slijm viel op de schouder van Linctus , maar op het moment dat het wezen zich op Linctus wierp, sloeg Linctus met twee handen zijn zwaard in het gezicht van het wezen. Deze schreeuwde het uit en greep met alle armen naar zijn gezicht. Dit had hij niet verwacht van zo’n zwak prooi. Het wezen schudden de pijn als het ware van zich af. Zijn blik veranderde. Hij keek niet meer naar Linctus met een blik van honger, maar met een blik van wraak.

Linctus zette zich schrap, maar werd met de eerste klap alweer door de lucht geslingerd. Tijdens zijn vlucht nam Linctus nog snel een grote slok van de drank van Creanan. Bij het neerstorten maakte Linctus een krater van 3 meter doorsnede. Het wezen kwam op hem afgestormd en sprong. Tegelijkertijd begon Linctus even kort te gloeien. Hij had weer wat meer energie gekregen en draaide zich op tijd weg.

Terwijl het wezen met zijn armen wild op Linctus aan het slaan was, blokkeerde Linctus met zijn zwaard de stoten en begon iets te mompelen. Zijn zwaard gaf een kleine felle flits af waardoor het wezen verblind werd. Linctus stak daarna tussen de ribben door naar het rechter schouderblad toe. Het wezen zakte door zijn knieën, waardoor het zich leek te willen herstellen. Echter sprak Linctus nu hardop een spreuk waardoor zijn zwaard rood flitste en Linctus hakte in een keer het hoofd van het wezen af. Daarna stak Linctus zijn zwaard in de rug van het wezen en ging op het lijk zitten. Nu had hij wel trek gekregen en zin in een bad. Linctus rook even aan zijn gewaad en gruwelde. Het bloed stond ontzettend en het was nog maar de vraag of hij zijn gewaad niet beter meteen kon weggooien. Nu ruste Linctus nog even uit tot Demion en Akroma de wezens hadden verslagen. Nu kon Linctus even de omgeving in zich opnemen en analyseren.

*De meeste draakskeletten konden de teruggekaatste spray, die door Astenos omgevormd werd tot een bal, ontwijken, behalve één. De geraakte draakskelet stort half weggesmolten ter aarde. De rest vliegt zeer laag over de muur, pakken een aantal boogschutters van de muur met hun klauwen, vliegen omhoog, en laten de boogschutters van een flinke hoogte vallen buiten de muur van het fort.

Rag Narock blijft nog net buiten bereik van het fort, maar vliegt nu naar de lijken van de boogschutters, en raapt zo snel hij kan eenpaar lijken op, vliegt naar de zwarte ridder, laat de lijken daar vallen, en haalt de volgende lijken. Terwijl Rag Narcok daarmee bezig is, begint de zwarte ridder de lijken te transformeren. Niet lang daarna heeft de zwarte ridder een aantal boogschutters bij z'n leger.

Terwijl de aanvallen doorgaan, vliegen een paar draakskeletten terug naar de zwarte ridder. Snel landen ze, klimmen de boogschutters op de drakkskeletten, en vliegen weer terug naar het fort, waarbij de skeletboogschutters flink blijven schieten. Als ze zelf geen pijlen meer hebben, trekken ze pijlen uit de botten van de draakskeletten. Voorlopig hebben ze genoeg munitie...*

-----

*Amber ziet dit gebeuren en ziet de bui al hangen. Iedere gevallene wordt bij het leger van de zwarte ridder gevoegd, als ze de lijken te pakken kunnen krijgen! Dit verslechtert de kansen om de zwarte ridder te stoppen aanzienlijk! De zwarte ridder moet gestopt worden, maar dan moeten ze door het leger heen breken. Maar dat kost te veel manschappen, die dan weer bij het leger van de zwarte ridder komen. Wat te doen. Een waarschuwing sturen? Wat als de zwarte ridder mee luistert? Dan zijn haar kansen verkeken. Ze besluit een verrassingsaanval uit te voeren. De afstand tussen haar en de zwarte ridder is nog steeds vrij groot, dus dat wordt sluipen. Ze sluipt voorzichtig naderbij. Ze let goed op de zwarte ridder en op Rag Narock. Dan ziet ze dat Dusseldorp haar ziet. Meteen legt ze haar vinger op haar lippen als teken dat hij stil moet zijn, en vooral geen aandacht aan haar moet schenken. Als de zwarte ridder of Rag Narock haar nu al opmerken, dan is ze verloren, want de afstand is nog steeds veel te groot voor een verrassingsaanval...*

Dusseldorp voelt dat hij moe wordt. Als hij net zijn ogen dicht wil doen, ziet hij amber. Zijn hart springt op en wilt haar roepen. Maar dan ziet hij haar vinger, en houdt snel zijn mond. Hij snapt de hint, en kijkt Jereth strak aan.

DD: "mag ik jouw een vraag stellen?"

Jereth kijk achterom.

Jereth: "en waarom als ik vragen mag??"

DD: "zomaar, wrm val je niet met alle manschappen tegelijk aan, dan kan iedereen in een keer dood."

haalt tie nooit..... hoop ik Dacht Dusseldorp erachteraan.

De zwarte ridder: "Dat zou ik waarschijnlijk wel gedaan hebben als m'n leger groter zou zijn. Nu zijn onze legers ongeveer even sterk, maar die irritante vrienden van jou kunnen de doorslag geven. Vooral die windbuil die als bliksemafleider dienst kan doen. Daarom pak ik het wat anders aan. Als je een potje gaat schaken, dan zie je de meeste beginnelingen meteen aanvallen. Daardoor zien ze de vallen niet die de grootmeester heeft opgezet..."

*De zwarte ridder draait zich om als hij merkt dat Rag Narock weer aan komt vliegen met een paar lijken van boogschutters. Hij heeft niet genoeg mana(magiërsenergie) meer om deze lijken te transformeren. Hij spreekt een 'manadrain' spreuk uit, waarmee hij de mana van Dusseldorp volledig aftapt, wat bij de zwarte ridder weer wordt aangevuld. Eerst vernieuwd hij de spreuk op Dusseldorp. Daarna gaat hij verder met het transformeren van de lijken...*

-----

*Amber sluipt verder. Meestal via ondiepe greppels en stenen onttrokken van het zichtveld van de zwarte ridder, soms moet ze wachten totdat hij even een andere kant op kijkt. Ze wil net naar de volgende steen sluipen als ze ziet dat Rag Narock weer aankomt met een aantal lijken van de boogschutters die de draakskeletten over de muur heen gegooid hadden. Ze duikt net op tijd weer achter de rots waar ze achter zit. Nog steeds is ze te ver voor de verrassingsaanval, en als Rag Narcok ook nog in de buurt is, dan zijn de kansen bijna nihil om verder te sluipen. Ze moet geduld hebben, ook al kost dat levens. Als ze dat niet heeft, kost het meer levens. Rag Narock, vlieg toch weg denkt ze zonder het te versturen...*

Akroma kwam aanrennen en sloeg met haar staf het andere wezen tegen zijn kop, waardoor hij achteruit waggelden. Ze keek rond en zag dat Linctus alles onder controle had, om direct door te rennen naar Demion.

Zijn voeten zetten zich van de grond af als nooit te voren, zodat hij zeker een meter over het wezen heen vloog. In verwarring keek het wezen omhoog en maken een noodstop om zich direct om te draaien in een poging zijn prooi te vangen. Demion rolde weg en ontweek de grote armen van het monster. In zijn binnenzak vond Demion een scherp mesje dat diep in het been van het wezen sneed en een spier of twee los sneed. Het wezen zakte brullend op de grond, maar was vastbesloten zijn prooi te vangen en te verorberen. Demion sprong weg en landen op een rotsblok achter hem. Zijn aura lichtte op sinds lange tijd. De aura verlichtte de omgeving om hem heen en hij kon de glinstering van het licht in de al inmiddels groter geworden spinachtige ogen van het wezen zien schitteren. Mooi! Dacht hij bij zichzelf, een mooi doelwit. Met zijn klauwwapens sprong hij met grote snelheid richting het wezen om deze door de ogen te boren van het al brullende wezen. Weefsel van de ogen vlogen door de lucht toen hij de klauwen terug trok en door bleef snijden op anderen delen van het lichaam. Een staf tegen het achterhoofd van het wezen deed het grote gestalte naar de grond klappen in het as. Demion keek op en zag de mooie Akroma staan naar hem greinzen. “hulp nodig?” Demion trok een wenkbrauw op en schudde zijn hoofd. Zijn ogen werden groot en hij greep Akroma stevig bij haar arm. “Au! Wat doe…whaaaaa!” riep Akroma. Demion gaf met zijn stevige arm een slinger aan haar arm, waardoor ze opzij vloog. Ze kwam met een smak tegen de grond en keek op naar Demion. Hij deed het niet om haar pijn te, maar enkel om haar te beschermen voor het grote gevaarte van een wezen dat blijkbaar de leider was, op hen kwam afstormen. Hij wist dat dit pijn ging doen, maar het monster was al te dicht bij om zich schrap te zetten. Het wezen beukte in op Demion en sleurde hem een meter of tien mee in zijn armen en kwam met een harde klap tot stilstand tegen de rotswand. “Demion!” schreeuwde Akroma terwijl ze zag hoe het wezen met zijn grote armen begon in te beuken op de vast geklemde Demion in de rotswand.

De scheuten pijn schoten door zijn lijf. Het wezen van deze wereld was sterker dan hij verwacht had. Hij wilde Akroma beschermen, zijn vrienden beschermen en de wereld beschermen van alles wat hen pijn kon doen. Nu was hij enkel de gene die pijn moest lijden. Demion…Demion de zondebok…Demion het offer. Opnieuw moest hij lijden voor wat hem lief was.

Een druppel zweet droop van zijn voorhoofd langs zijn opengehaalde wenkbrauw naar beneden. Het zout in het zweet prikte even, maar was niks vergeleken met de brute kracht van het wezen dat nog steeds op zijn steeds zwakkere lijf stond in te beuken. Langzaam voelde Demion zijn kracht wegslippen. Zijn ogen werden zwaarder en de duisternis in deze wereld leek nog donkerder te worden.

Dusseldorp voelt weer die kracht die hij deze dag eerder heeft gevoeld... of was het gisteren??
Dusseldorp weet het niet meer, het was in iedere geval een zuigende kracht, dezelfde zuigende kracht. Wat tapt hij toch steeds af??
Dusseldorp's ogen worden groot, hij weet het antwoord al!
demmmm! Die naaier pakt mijn mana af!!
Dusseldorp wilt stampen, maar voelt dat hij zich minder kan verzetten dan vijf minuten geleden. Wat moest tie doen?? Hij weet nu dat hij met zijn mana levens weer levend maakt.
Mana afsluiten? nee, die kracht kon hij nog niet.
Verlammingsspreuk opheffen? Daarvoor moet hij zoiezo zijn handen kunnen bewegen, en zolang hij het vernieuwd, blijft alleen zijn mond, neus en ogen bewegen.

Het antwoord was wachten.... op amber....op de tegenaanval.....op een fout.....van Rag Narrock of jereth......

--------------------------------------------

Kim was blijven wachten toen amber wegging. Want ze wist dat ze te veel opviel. Ze had een plan.... ze moest iedereen afleiden, maar hoe??

Ze vloog omhoog en in de andere richting dan amber was opgegaan.
In de verte zag ze Rag Narrock....
Ze vloog erlangs en liet wat water van haarzelf boven hem los. En even leek alsof het water dat was gevallen, een lachend smiley had gevormd in de aarde.

happen! happen! happen! happen! kon ze alleen maar denken.