De slaven lagen rustig om het kampvuur. Het was voor hun een aparte dag. Nog maar gister waren ze bevrijdt van een leven in kooien. Nu zaten ze het meest heerlijke eten ooit gebakken te eten. Ze hoefde niet hard meer te werken en ze hadden wapens om zichzelf enigszins te beschermen. Ondanks dat het nu begon te regenen leek dit wel de hemel. Zeker omdat ze onder een beschutting zaten. Wie waren deze vreemdelingen die hun leven op de kop hadden gezet. Ze hadden wel de gelegenheid gegeven om vragen te stellen, maar die antwoordde vertelde niet hun geschiedenis. Ook waren andere slaven geschokt over het nieuws dat het verzet was uitgeroeid. Ze hadden al geruchten gehoord, maar uit de mond van de sergeant klonk het definitief.

De slaven begonnen zich onderling af te vragen waar Demok bleef. Sommige hadden hem vanmorgen zien wegrennen samen met Lina. Maar waarom en hoe het kwam dat Demok nog niet terug was vroegen ze zich af. Als Demok net zo’n talent was met vechten als Lina dan zouden ze zeker veilig zijn in het gezelschap van Demok. Een andere vraag die de slaven stelde ging over Lina. Hoe kon hij zo afwijken van de legendes. Hij leek niets op de klungel uit het verhaal. Hoe kwam die Lina aan zulke ervaring in de strijd? Het was voor de slaven duidelijk dat Lina wel militaire ervaring moest hebben. De manier van taken verdelen en vooruit denken was kenmerkend daarvoor. Misschien was hij wel een kapitein die was weggegaan uit het duister. De slaven waren er maar druk mee.

11 kwam op Linctus afgelopen. “Linctus was het toch?” Begon 11 voorzichtig. Linctus knikte even en 11 ging verder. “Waarom heb ik dit harnas gekregen? Ik ben veel slechter met wapens dan de ex soldaten. Ik kan niet met een zwaard omgaan. Waarom ben ik uitgekozen van al die slaven?” Linctus had deze vragen wel verwacht en nu was het een mooi moment om er over te hebben. “Jij hebt iets bijzonders 11.” Begon Linctus. “Jij hebt nog de wil om te strijden voor een doel, terwijl je als slaaf geboren bent. Dit getuigd van meer dan een hang naar vrijheid. Je hele lichaamstaal spreekt over behulpzaamheid en andere belangrijker vinden dan jezelf. Daarbij heb jij door je sterke wil vast meer opgevangen van de bewakers dan dat je ons hebt verteld. Je lijkt niet op mij, maar wij beschikken over bepaalde eigenschappen die hetzelfde zijn. De andere zullen we binnenkort aan hun lot moeten overlaten. Maar volgens mij lukt het hun wel om te overleven. Zij zullen misschien nog wel een veilige plaats vinden en deze beschermen. Echter ga jij met ons mee. Jij wordt onze expert over deze wereld. Daarom wil ik jou van alles leren. Daarom geef ik jou betere spullen. Jij moet in leven blijven en met een goed harnas is dat gemakkelijker.” 11 keek een beetje verbaast naar Linctus. Dit had hij duidelijk niet verwacht. 11 wilde iets zeggen, maar sloot zijn mond weer. Hij ging naast Linctus zitten. Hij wist niets te zeggen en moest alles even een plaats geven.

Zijn arm sloot om haar nek en zijn spieren spande zich aan. Hij kon ook snel zijn en dat wilde hij laten blijken aan de onbekende vrouw. “Ga je nog vertellen wie je bent?”. Ze wurmde in zijn armen en stompte met haar elleboog hard in zijn zij. Demion kneep even met zijn ogen, maar zijn stevige spiermassa beschermde hem dit maal goed genoeg. Opnieuw stootte de vrouw haar elleboog diep in zijn zij. Opnieuw en opnieuw tot hij zijn grip iets liet minderen door zijn pijn. Daar was haar kans en greep ze Demions arm beet. Voor hij het wist vloog hij over haar schouder heen door de lucht. Een boom stopte zijn vlucht abrupt, waardoor hij in het stof neerplofte. Snel stond hij op en keek op. in de lucht kwam de vrouw aanspringen. Demion bedacht zich geen moment en wilde haar toch maar eens een lesje leren. Zodoende greep hij snel haar been en slingerde haar vijf maal om zijn as. Zijn grip werd minder en ze vloog zelf nu ook door de lucht tegen een boom aan. Ze kreunde van pijn, maar stond zonder voor de rest een greintje pijn te hebben op. “Ik moet toegeven dat ik je onderschat had dame” grapte Demion naar de vrouw. Zijn woorden hadden het verwachtte effect en hij had haar weer uitgelokt tot een aanval. Ze stormde naar hem toe en Demion wilde haar aanval ontwijken, maar iets gebeurde wat hij niet had verwacht. De vrouw dook opzij, toen ineen en flitste met hoge snelheid omhoog, waardoor haar vuist niet zijn oog raakte, maar zijn kin. Demion verloor even zijn evenwicht en deinde weer achteruit. Opnieuw haalde de vrouw uit met een trap en raakte Demion vol in zijn buikregio. De kracht van haar trappen had Demion nooit verwacht en schoof letterlijk enkele meters naar achteren over de grond. Zijn ogen schoten open en rolde snel opzij. De vrouw kwam vol met haar knie in het stof terecht waar Demion net lag. Hij was net op tijd op zij gerold en zwiepte haar nu met zijn been onderuit. Hij sprong omhoog en lande bovenop haar. Snel greep hij haar handen en benen en legde haar in een ingewikkelde houdgreep. Huigende van de inspanning om haar in bedwang te houden kon hij nog net zijn vraag opnieuw stellen. “Ga…je mij…nuvertellen…wat ik wil….weten?”. De vrouw leek wel een aal en moeilijk in bedwang te houden. Ze verzamelde haar kracht, sprak het woord “nooit” en wist toen los te breken uit zijn greep. Demion schrok van haar bewegingen en rolde snel opzij. Opnieuw stonden ze rechtstreeks tegenover elkaar. Ze wreef even lang haar mond en kamde haar haren opzij met haar vingers. “Ik moet ook toegeven dat ik nog nooit zo iemand als jij tegen ben gekomen, waar komen jullie vandaan?” sprak ze enig sinds kalm. Demion kneep met zijn ogen en probeerde zijn pijnlijke ribben te vergeten. De vraag was onverwachts, maar wel waar Demion naar opzoek was. “dus je wilt toch praten?”. De vrouw keek bedenkelijk en liet haar armen iets zakken. “Dat ligt eraan wie jullie zijn en wat jullie bedoelingen zijn hier”. Demion hoeste en probeerde recht te gaan staan. Zijn lichaam zou snel weer helen zoals altijd, dus die paar pijnlijke steken konden wel even wachten. “Als ik je het zou vertellen dan zou je het misschien niet geloven”. De vrouw keek serieus achter haar sluier vandaan. “Probeer het maar eens” sprak de vrouw en kwam dichterbij staan. Demion wist niet waar hij mee te maken had en bleef ondanks haar gedrag op zijn hoede. Hij had gezien wat ze allemaal kon en misschien was dat niet eens alles. “Mijn vriend en ik zijn niet van deze wereld, maar van de parallelle wereld. Wij zijn hier gekomen om de samensmelting van de twee werelden te stoppen. Wij laten ons niet stoppen, dus als jij ons tegengas geeft dan zal ik je moeten tegenhouden”. De vrouw keek nu enig sinds gecharmeerd, wat niet de reactie was die Demion gedacht had te krijgen. “Dus jij zou mij dan tegenhouden? Hoe had je dat dan in gedachten?”. Demion keek haar vragend aan en wist even niets te zeggen. “…hoe?” Wat probeerde ze allemaal te doen? Hij begreep de situatie niet meer en dat had ze nu ook door. De vrouw begon zacht te lachen en deed haar sluier los. Ze trok de sluier weg en haar haren wapperde nu los. Ook was haar gezicht te zien. Ze was even mooi als haar goed getrainde lichaam. Ze kwam naar hem toe en wreef met haar vinger over zijn harnas. “wees maar niet bang ik doe je niks schatje. Ik ben van de rebellen en we hadden jullie al verwacht. Volg mij maar”. Demion keek verbaast hoe de vrouw door een stel struiken liep en zich over omdraaide om hem mee te wuiven. Wat kon hij nu anders doen dan het risico nemen en haar te volgen.

Linctus zag dat iedereen aan het uitrusten was, maar Linctus kon ze zo niet achter laten. Ze moesten iets meer van vechten afweten om in deze harde wereld te overleven. Linctus stond op en richtte zich tot 11. “Ga jij iedereen het bos in sturen en zeggen dat ze geschikte stokken moeten uitzoeken om een speer van te maken. Nauwelijks zijtakken en zeer recht. Daarbij moet het een beetje sterk hout zijn. Jij hebt hier toezicht over. Daarna moeten ze zich bij het kampvuur verzamelen. Ik ga hun trainen.” Linctus liep nu de regen in en zag 11 zich haasten naar de andere. Linctus pakte een andere slaaf appart. “Wat is jouw naam?” begon Linctus bot. “Alexander, mijn heer.” Linctus zuchtte even. “Ik ben je heer niet, maar je mag me wel helpen volg mij.”

Linctus leidde Alexander verder het bos in en liet hem bij een heuvel stenen rapen. Linctus was door de jaren heen echt goed geworden in het uitzoeken van stenen en hij had dan ook zo ruim 50 stenen gevonden. Hij liet Alexander deze naar het kamp brengen. Eenmaal bij het kamp kon Alexander ook een stok gaan zoeken. Linctus pakte zijn zwaard en mompelde iets. Het puntje van zijn zwaard begon te gloeien en een voor een sneed Linctus rune tekens in de stenen. De Tir-rune werd in elke steen aan beide stenen gekerfd. Ondertussen zag Linctus voor zich steeds meer mensen met stokken staan. Bijna iedereen had een goede stok gevonden. Linctus had af en toe 11 ook aanwijzingen horen geven en zo te zien had iedereen geluisterd. Linctus vroeg aan 11 zijn stok te geven en droeg toen iedereen op om te gaan zitten. Linctus stond nu zelf op en begon zijn stenen uit te zoeken. Hij had met zijn zwaard er uitstekende speerpunten van gemaakt. Nadat iedereen een speerpunt had ging Linctus in de stromende regen voor de groep staan. “Doe precies zoals ik het je vertel.”

Iedereen was nu fanatiek aan het schaven en de resultaten vielen niet tegen. Waarschijnlijk moesten ze in de mijn ook heel precies werken, want de schachten van de speren werden van zeer hoge kwaliteit. Linctus maakt in elke schacht een inkeping en plaatste de steen erin. Daarna bond hij deze vast met stukken darm van de geslachte paarden. Boven het vuur liet hij deze opdrogen en straktrekken. Als laatste handeling zette hij in de schacht nog een extra rune. Hierdoor zouden deze speren gemaakt van hout en steen zo goed werken als een professionele speer.

“Iedereen opstellen in rijen. Zorg dat je genoeg plaats hebt om met je speer rond te zwaaien.” De slaven zochten een plek als betekende dit dat sommige Linctus niet meer konden zien, omdat er een boom voor stond. Linctus begon ze te koppelen en liet ze oefeningen doen. Deze oefeningen kwamen niet uit het leger van de warriv clan, maar van zijn eigen volk. De technieken die Linctus leerde waren uitermate geschikt voor hinderlagen en vechten met speren in bosrijk gebied. Daar hadden de Rezy'k veel ervaring mee. Ze waren zelfs geroemd om hun kwaliteiten met een speer voor de strijd met de Valheru. Tijdens de jacht op de Valheru werd vaak gebruik gemaakt van valstrikken en het in het bos lokken van hun draken. Nu was die kennis zeer bruikbaar.

*Het harnas blijft doorvechten, hoewel de zwarte ridder uitgeschakeld is. De kracht die zat in de spreuken van de zwarte ridder zijn plotsklaps stukken minder. Dusseldorp heeft een weer een spreuk kunnen uitvoeren. Hij heeft veel meer manareserves dan de zwarte ridder ooit heeft kunnen vermoeden, en dat komt hem duur te staan. Een spies van ijs maakt korte metten met de draakskelet waar Dusseldorp op vast zat, en diezelfde spies gaat regelrecht op de zwarte ridder af! Het elementschild absorbeert de klap van de spies volledig, maar het elementschild is nu erg verzwakt.*

*Intussen worden de draken gelanceerd vanuit het fort, en slaan meteen de ene na de andere draakskelet aan gort. De drakenrijders proeven de overwinning, maar dan komt de rest van het leger van de zwarte ridder, wat zich nog verschool, in actie. Met de zon in de rug, zodat ze pas op het laatste moment pas zichtbaar zijn, lanceren ook zij de aanval. Een aantal drakenrijders vallen ten prooi aan de draakskeletten, maar de drakenrijders herstellen zich snel. Veel sneller dan de draakskeletten verwacht hadden. Al snel zijn de drakenrijders in de overmacht.*

*Rag Narock wordt wakker. Hij ziet het waterbord, wordt woedend, en schiet een vuur/zuurbal op Kim af. Kim voelt de bal naderen, en ziet dat ook Odysseus recht op het pad zit van die bal! Snel stoot ze Odysseus uit de weg, en weet ternauwernoot de bal zelf te ontwijken. Dan klinkt er een luide brul van Rag Narock. Hij krimpt ineen van de pijn, maar niets of niemand heeft hem geraakt.*

* Amber kijkt verbaasd naar Rag Narock, dan ziet ze het restant van de draakskeletten uiteen vallen. Ook ziet ze dat Dusseldorp zich weer kan bewegen. Dan kijkt ze naar de zwarte ridder. Deze is op de grond gevallen. Het harnas is aan het wegsmelten door de vuur/zuurbal van Rag Narock die de zwarte ridder heeft geraakt. "MADARIAN!!!" roept Amber. Ze rent naar de zwarte ridder en probeert zo snel mogelijk het harnas uit te trekken. Ze vergeet daarbij de rest wat er op het strijdveld speelt. Het zuur doet pijn, maar als Madarian het harnas blijft aanhouden, dan zal hij sterven! Het uittrekken vn het harnas is niet makkelijk, vooral omdat deze in de doodsstijd flink blijft bewegen.*

*Uiteindelijk lukt het on het harnas uit te trekken. Dan kijkt ze naar Madarian en schrikt zich te pletter! Hoewel Madarian niet gewond is, ziet hij er bijna uit als een zombie! Bewusteloos, uitgemergeld, geen greintje vet. De spieren zijn ook gedeelteijk verteerd.*

Amber: Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Als hij wakker wordt, dan duurt het een tijd voordat hij weer voldoende aangesterkt is. Maar waarom was de zwarte ridder dan zo sterk? Misschien voelde de zwarte ridder niet wat Madarian voelde?

Dusseldorp wordt wakker, zwakjes kijkt hij om zich heen. Naast zich ligt Kim en Odysseus. Verderop ziet hij Madarian liggen zonder harnas aan, met een verbaasde Amber bij. Dusseldorp probeert te zitten, maar wil niet echt lukken.
DD: "Odysseus?"
Even later hoort hij gerommel en zit Kim boven hem zweven en Odysseus naast hem zitten.

Odysseus: "gaat het?"

Kim Niet te veel bewegen, je bent nog onder invloed door de verlammingsspreuk.

Odysseus: " kan je je bewegen?"
Dusseldorp moet lachen
DD: " niet echt, maar ik zie daar Madarian, probeer hem te helpen. Hij heeft nu geen arnas meer, maar heeft wel hulp nodig, met mij gaat het oke, ik wacht op de terugvloeiing en de opnieuw aangegroeide mana. Dan kan ik een volledige Anti-verlammingsspreuk doen en weer opstaan."

Ze lijken het te snappen, want even later ziet Dusseldorp ze niet meer.
--------------------------------------------
Kim vliegt naar amber toe, en kijkt Madarian aan. Het harnas is uitgetrokken, en zelf ligt tie versuft en als een zombie.
Kim heeft een idee, ze vliegt boven Madarian en laat wat water vallen. Zodat z'n gezicht koel blijft, want, haar gedachte was:
hij zou wel hoge koorts hebben door die betovering en vloek!

Rag Narock: Die pijn! Die pijn! Meester?!? NEE! MEESTER!!!

*Rag Narock herstelt zich een beetje. Pijn, woedend en zich schamend dat juist HIJ z'n meester heeft vernietigd. Dat bord! Die vervloekte onderkruipsels! Rag Narock is furieus! Blind van woede staat hij op met een geweldige brul! WAAR ZIJN ZE! WAAR ZIJN ZE! IK LUST ZE RAUW!!! Hij stijgt op, op zoek naar z'n prooi. Dan ziet hij Kim, die een straal water op Madarian spuit, wat geen effect heeft. Rag Narock vuurt meteen een vuur/zuurbal af op Kim. Amber ziet Rag Narock aanstalte maken en weet Madarian nog net op tijd weg te rollen. De anderen moeten het nu zelf maar redden. Madarian is het belangrijkste nu! Ze pakt Madarian zo snel ze kan op, en probeert hem uit zicht te slepen.*

Dusseldorp heeft genoeg mana verzameld voor een anti verlammingsspreuk: "kupambana kupooza"

Hij staat op en fluit, kim komt meteen aan en Dusseldorp springt erop, struikelend komt hij op het bord.

Dusseldorp denkt na: hoe kunnen we hem verslaan, magie kan niet, te veel kracht verbruikt voor die anti verlammingsspreuk. Dan maar zwaardvechten. en ik heb nog genoeg magie-kracht en mana over voor korte gemene spreukjes.

Dusseldorp schiet in een lach, die je deed rillen, alsof hij het gewend was gemeen te zijn.
Dusseldorp's ogen glinsterden, en hij stoof met kim vooruit, recht tegen Rag Narrock.
Vlak voor hem bleef hij stil staan.
DD: "zin in een duel Rag Narrock, jij kiest de wapens en ik de plek! De verliezer sterft, en de winnaar blijft leven. Alles of niets.
Regels zijn simpel:
1: je mag 1 hulpmiddel gebruiken dat buiten je wapen, dat jij kiest, die je mag inzetten.
2: de prijs, dat alles of niets is.
3: Alles wat bij de plek is, mag je niet gebruiken, behalve als magie het gekozen wapen is. En met alles bedoel ik de natuur, zoals bomen, planten, enz. Alles niet natuur mag je gebruiken.
4: Valsspelers verliezen soieso.

Aan jou de keus, ga je akkoord.
Of doe je het in je broek en roep je om je mammie?"

*Rag Narock ziet dat het waterbord recht op hem af komt, met iemand erop. Ze stoppen vlak voor hem. Er wordt wat gezegd, maar het dringt niet tot hem door. In blinde woede valt hij aan met alle kracht en snelheid die hij heeft...*

Dusseldorp ontwijkt.
DD: " ey, geneens antwoord geven!! Da's onbeleefd, even jouw een beleefdheidsregel leren "

Dusseldorp vliegt omhoog en kijkt de lucht strak aan.
laat ik alsjeblieft genoeg kracht hebben voor een regenbui!
maar nee, het lukt niet. Dusseldorp keek naar beneden. En wat hij zag beviel hem niet.

*Een wijd open muil, groot genoeg dat je het paard van Odysseus erin kan stallen, klaar om vuur te spugen. En het komt met grote snelheid dichterbij! Dan spuugt Rag Narock continu een spray van vuur en zuur voor een halve minuut, die Dusseldorp en Kim blijft achtervolgen...*

Dusseldorp Liet kim meteen omhoog vliegen en bedacht een simpele nieuwe spreuk, en hij had geen idee wat het zou doen, hij zou zien.
Hij keek de Zuur en Vuur recht aan en zei:
"WATERELEMENTAAL"
Hij voelde zich warm worden, en hij deed zijn hand omhoog als stop teken. En hij kon zijn ogen niet geloven, er gebeurde niks!
Dusseldorp kon wel huilen.... HUILEN, dat is het!
"Kim, omhoog!"
Kim deed direct wat haar gevraagd werd en de vuur en Zuur ballen kwamen van onderen aan.
"Blijf stil staan!"
het vuur verdampte en het zuur mengde zich met het water van kim, en kim liet het uitdruppelen.
Dusseldorp wou zijn blauwe zwaard pakken, maar bedacht zich dat Jereth de rugzak had afgepakt.
shit, wat nu??

*De druppels zuur vallen op het lichaam van Rag Narock, maar hij voelt dat niet. Niets kan hem meer schelen, behalve wraak! Met volle snelheid gaat hij op de stilhangende Kim af. Als hij op het punt staat een grote hap uit het waterbord te nemen, wijkt Kim uit. Voordat Rag Narock zich kan omkeren, heeft Kim zich al in beweging gezet naar de grond. Rag Narock zet de achtervolging in, en z'n daalsnelheid wordt steeds groter. Al snel begint hij in te lopen op Kim...*

Dusseldorp kan er net bij, hij heeft z'n rugzak gepakt en haalt z'n kleren( hij was nog naakt ) doet ze aan, en pakt z'n zwaard. Hij heeft helemaal niet door wat Kim allemaal ondertussen doet. Al hing ze ondersteboven, hij zal het niet merken. De blauwe zwaard richt hij op Rag Narrock.
Met wat mana roept hij de water kolk uit z'n zwaard op: "maji unyevu"

Even later wordt Rag Narrock eruit geslingerd erdoor.
leeft tie nog?

*Plots stopt het waterbord. Voor Rag Narock het doorheeft, zit hij in een soort van waterhoos, en wordt hij weer hoger de lucht in geslingerd! Hij herstelt zich snel, en vliegt weer op volle snelheid op Dusseldorp en Kim af, om de paar tellen vuur/zuurballen afschietend...*

Zijn hand duwde een tak opzij en zag het mooie lichaam van de vrouw voor hem lopen. Waar nam ze hem mee naar toe? Demion probeerde in haar buurt te komen en kwam naast haar lopen. “Waar wilde je mij naar toe nemen?” vroeg Demion toch nieuwsgierig. De vrouw knipoogde naar hem “Het ‘geheime’ rebellenkamp. Ons oude kamp is weggevaagd door de duistere heren”. Dat wist Demion niet, hij had enkel wat dingen van de slaven opgevangen. Haar worden over verwacht worden spookte nog steeds door zijn geest. Hij kon zich niet meer inhouden en vroeg het maar direct “Hoe hadden jullie ons verwacht?”. De vrouw stopte en keek hem aan “Je vragen zullen in het kamp beantwoord worden. ik kan alleen zeggen dat jullie komst al voorspelt was. Het is nu belangrijk dat je mee gaat”. Demion snapte dat als ze de waarheid sprak, ze inderdaad gelijk had en ze beter niet te lang buiten konden rondhangen. Toch schudde Demion zijn hoofd “We kunnen nog niet naar het kamp. Ik ga nergens heen zonder mijn vriend”. De vrouw rolde met haar ogen “Is dat echt nodig?”. Demion knikte met zijn hoofd. “Ik ken je pas net en ken je naam niet eens”. De vrouw begon zacht te lachen “Je hebt geen idee waar je bent nietwaar?”. Demion schudde zijn hoofd “Hoezo?” waarop de vrouw een tak opzij bewoog. “Kom je dit niet bekent voor?”. Even keek Demion rond en herkende deze plek inderdaad. Hij was hier al langs gekomen toen hij haar achtervolgde en waar hij Linctus had weggestuurd terug naar het kamp. “Je was al onderweg om hem te halen?!”. De vrouw knipoogde opnieuw “Zijn aankomst was ook voorspelt”.

Na enige tijd lopen kwamen ze bij het kamp aan. Demion merkte dat Linctus goed bezig was geweest met de slaven. Ze hadden al een verdediging opgesteld en stonden al klaar om aan te vallen. Ze zagen zijn gezicht en lieten hun wapens zakken. “Waar is mijn vriend?” vroeg hij aan een van de slaven. De slaaf wees en Demion volgde zijn vinger. Daar stond Linctus met 11.

Linctus zag Demion naar zicht toe lopen met de vreemdeling. “Zo te zien heb je haar te pakken.” Begon Linctus enigszins plagerig. “Wie ben jij?” Vroeg Linctus aan de vreemdeling. Deze zei niets maar keek Linctus diep in de ogen. Linctus keek terug en leek iets verbaast, maar niet zo erg als Demion een paar minuten eerder. “Als je bent wie ik denk dat je bent, Orakel” Begon Linctus. “Dan heb je nog al een flinke trap in huis op uw leeftijd.” De vreemdeling zei niets. “Volgens mij had u dit al allemaal zien aankomen. Hoe vind u de opzet van het nieuwe verzet?” Demion keek nu verbaast naar Linctus. Hoe kon hij dit weten? Hij was toch geen orakel. Ook de vreemdeling leek enigszins verrast.

“Beste Linctus” Begon de vreemdeling. “Dit is inderdaad het begin van een nieuw verzet, maar hoe weet jij van die voorspelling? Dat was in jullie wereld niet voorspeld.” Linctus lachte nu. “Mensen die zich aan voorspelling houden zijn altijd hetzelfde. Als geen ander weet ik dat we zelf onze toekomst maken. Dit betekend dat de voorspelling veranderd kunnen worden in mijn overtuiging, maar dit betekend ook dat een voorspelling uitkomt door acties en gedachtes. En ik wou met deze groep het nieuwe verzet opzetten en wist dat u dat waarschijnlijk al gezien had.” Linctus lachte triomfantelijk. “Dus het heeft niets met de voorspelling te maken.”

Demion keek vragend naar de vrouw naast hem. Had Linctus gelijk en was zij het orakel van deze wereld? Even keek hij Linctus vragend aan “weet je het zeker Linctus?” vroeg Demion, maar Linctus wilde geen antwoord geven. “vraag het maar aan haar” zei hij wijzend naar de vrouw. Hij moest het weten en ging voor haar staan. “Klopt het wat hij zei? Ben jij het orakel?”. De vrouw bleef even stil en trok haar wenkbrauw op. “jammer genoeg voor je vriend heeft hij niet geheel gelijk. In onze wereld bestaan een aantal ‘Zieners’ die enkel flitsen kunnen zien en deze kunnen omzetten in een logisch verhaal. Ik heb inderdaad deze gave, maar ben geen goede ‘ziener’”. Demion dacht even na over het verhaal van de wachter die hij tijdens zijn bijna dood ervaring had gehad. Hij had hem vertelt dat energie verdeelt werd over de werelden. Misschien was het dus mogelijk dat de energie van hun orakel verdeelt werd over meerderen. Hij draaide zich naar Linctus en trok zijn schouders op “Ik denk dat we haar woord dan maar moeten aannemen”. Linctus knikte “best, maar wat nu dan?”. De vrouw stapte naar Linctus en tekende met haar vinger een tekening in het zand van een rune. Linctus keek haar vragend aan “Waar heb je dat geleerd, deze rune is vrij zeldzaam en onbekend”. De vrouw knipoogde en keek over haar schouder naar Demion. “Al jullie vragen zullen beantwoord worden in het rebellenkamp. Wilde jullie nog wat doen voordat we gaan?”. Demion schudde zijn hoofd en keek naar Linctus. “mij betreft niet. Linctus heeft de slaven hier goed les gegeven en houden het voorlopig wel even uit. Wilde jij nog wat doen Linctus? En wat doen we met 11 en Servus, zij geven mij het gevoel dat ze belangrijk zijn om een of andere reden”.

Linctus dacht kort na. Hij wist dat de slaven het wel even zouden uithouden, maar voor hoe lang was de vraag. Misschien was het makkelijker om ze bij de rebellen te dumpen. “Voordat ik meega wil ik eerst jouw naam weten.” Begon linctus. Nu met minder respect dan voorheen omdat ze niet het orakel was. “Anders kun je zonder mij vertrekken. Dan leidt ik eerst deze toekomstige strijders op. Dus het is kiezen of delen.” Linctus wachtte op het antwoord toen opeens.

“Demok en Lina er komen ruiters aan.” Riep een slaaf. Linctus gebaarde de andere slaven om rustig te blijven. “Demion en watjounaamookis verberg jullie even voor een verrassingsaanval.” Linctus stapte vlak daarna weg en wees elke slaaf zijn plaats aan. Daar zaten ze in spanning. Linctus had dit keer een helm van een gevallen soldaat bij de put neergelegd als lokmiddel. Hijzelf had zich in de struiken verscholen met 11. Enkele minuten wachten en nog geen ruiter te zien. Na 10 minuten bleek de groep met ruiters afgedraaid te zijn. Iedereen kwam weer uit hun schuilplaats.

Linctus liep nu weer naar de vreemde vrouw toe. “Nou wat was je naam, voordat een andere patrouille ons weer onderbreekt.”

Dusseldorp ziet Rag Narrock op hem af komen.
5 meter....4 meter....3 meter....2 meter.... "NU!"
Kim stoof omhoog en Rag Narrock kwam keihard tegen de grond.
Dusseldorp die sprong van Kim af en groef zijn zwaard diep in Rag Narrock en met de spreuk: "ciotola di acqua" Kwam al het water in z'n lijf via de wond naar boven.
DD: "probeer je niet te verzetten, met deze simpele waterverplaatsspreuk is al het water weg uit je lichaam, en zonder je water, droog je uit. Prettige dag nog verder. "

Dusseldorp draaide zich om en rende naar Amber toe, en duwde in z'n weg Odysseus opzij.
DD: "hoe is het met Madarian?"