Demion voelde het stompen opeens ophouden. Geen zware vuisten meer tegen zijn lijf. Hij had zijn ogen dicht en dacht dat hij dood was. Dat hij had gefaald. Dit werd eigenlijk na een paar seconden al weer teniet gedaan door een hoge schreeuw. Alsof iets of iemand helse pijnen doorstond. Demion schrok en gooide zijn oogleden meteen open. Hij zag twee mensen over hem heen gebogen die hij maar al te goed kende. Daarachter zag hij de leider met beide handen naar zijn hoofd gegrepen schreeuwen. “Lig daar niet zo te liggen.” Klonk het in een harde stem van Linctus. “Wij gaan niet al je vuil werk opknappen.” Een uitgestrekte hand reikte naar Demion toe. Linctus hielp Demion op, terwijl Akroma bezorg vroeg of het met Demion wel ging.

“Dat paarse poeder zal zo uitgewerkt zijn.” Begon Linctus. Het paarse poeder was dus de verklaring geweest van het schreeuwen van het wezen. “En dan kunnen we alle hulp wel gebruiken.” Akroma knikte en begreep dat haar bezorgdheid nu niet op de juiste plaats was. Demion leek nog niet in staat om te vechten, maar daar kon Linctus niet op wachten. Hij rende naar het wezen toe gaf het een beuk met zijn schouder. Het wezen raakte een beetje uit evenwicht, maar het had er verder geen last van. Linctus probeerde daarna zijn zwaard door de ribben heen te steken, maar de huid van het wezen was te dik en sterk. Het zwaard ging slechts een paar centimeter door de huid heen. Het wezen was inmiddels bijgekomen van het poeder en sloeg Linctus en zijn zwaard met gemak van hem af.

Een paar meter verder lande Linctus netjes op zijn knie en rende weer terug. Hij had nu weer energie genoeg om dit nog lang vol te houden. Al hoopte hij dat dit niet zo lang nog zou duren. Misschien kon Akroma haar talenten laten zien. Aangezien ze nog weinig in de strijd had geleverd. Linctus hakte met zijn zwaard een vinger van de reus af, waarop weer een klap volgde. Met zijn zwaard probeerde Linctus de klappen enigszins te blokken. Maar door de brute kracht van het wezen viel dit zwaar.

Demion kneep even zijn ogen samen en verbeet de pijn van zijn ribben. Ze waren pijnlijk, maar niet gebroken. Zijn lichaam had gelukkig door de jaren een goede weerstand weten op te bouwen tegen hevig geweld. Hij was blij dat Linctus weer wat energie had gevonden om terug te vechten. Demion stond, met de hulp van Akroma snel op en greep hij naar zijn zwaard, nadat zijn klauwwapens ingetrokken werden. Deze wapens waren hier niet meer handig om te gebruiken, maar een scherp en snel zwaard zou hier goed zijn werk kunnen doen. Akroma greep ook haar wapen en rende naar Linctus om tegen het wezen te helpen vechten. Demion nam zijn wapen stevig in de hand en rende, ondanks zijn gevoelige ribbenkast richting het wezen.

Het wezen brulde hard en slingerde zijn armen in het rond om de 3 om hem heen van zich af te houden. Toch had hij de weerstand van zijn maaltijd onderschat. nu bevond hij zich in een gevaarlijke situatie. Dood of doden, gelden nu meer dan voorheen. Hij beukte tegen het vrouwelijke mens, dat hard naar achteren vloog. Dit gaf helaas de kans voor de twee mannen om hem aan te vallen. De man met het grote zwaard hakte nogmaals een gedeelte van zijn hand af, terwijl de andere weer op zijn nek zat. Even brulde hij en probeerde zijn nek te redden, toch lukte het hem niet en de man stak zijn zwaard diep door zijn vlees. Een enorme pijn schoot door zijn zenuwen naar zijn brein en een enorme schreeuw van pijn kon nogmaals niet uitblijven. Hij zakte door zijn benen. Een enorm zwaard vloog richting zijn gezicht met de punt naar zijn schedel. Hij sloot zijn ogen en wachten op het moment van de laatste momenten van pijn. Opnieuw volde hij een scherp stuk staal zijn vlees in snijden naast zijn hoofd, gevolgd door…duisternis.

Demion plofte kuchend op de grond en wreef pijnlijk over zijn ribben. Linctus zwaaide de stukken vlees van zijn wapen en keek om naar Akroma. Ze zat overeind en wreef over haar achterhoofd.

Linctus zuchtte even toen hij naar zijn gewaad keek. Hij moest wel helemaal onder het bloed zitten. Hij voelde het ook opdrogen en hard worden. Bij de minste bewegingen van zijn gezicht was Linctus overtuigd dat hij iets hoorde kraken. “Zullen we iets van een waterplaats of iets opzoeken om uit te rusten?” Begon Akroma die waarschijnlijk het aanzicht van een door bloed doordrenkte Linctus niet kon aanzien. Linctus was maar al te blij om water te gaan zoeken en het leek of Demion wel blij zou zijn met wat rust.

Demion zou normaal gesproken het voortouw nemen en anders Linctus wel, maar deze keer liep Akroma voorop. De beide heren waren flink wat uitgeput door het gevecht en vonden wat achter Akroma aanslenteren voor een keer niet erg. Na zo’n 30 meter gelopen te hebben bleef Linctus plotseling staan. “We kunnen niet zomaar weggaan.” Begon Linctus. “Als onze alter ego’s een beetje op ons lijken, dan zullen ze deze lijken wel vinden. Dan kunnen ze aan de hand van de zwaardsneden herkennen dat het niet uit deze wereld komt. Er van uitgaande dat de wezens een patrouille vormde en niet een willekeurige diersoort was.”

“Verbranden.” Begon Demion. “Dan kunnen ze de sporen moeilijker herkennen. We mogen geen risico lopen om nu herkent te worden. Alleen door tactische kleine aanvallen kunnen we in deze wereld winnen. Om ze frontaal aan te vallen is zinloos.” Linctus knikte met zo’n blik van dat bedoelde ik. Akroma was niet op haar gemak hier in het open veld en wilde liever doorlopen. Maar ook zij zag uiteindelijk in dat ze niet ontdek mochten worden. “Laten we dan wel opschieten want ik voel onheil op deze plek afkomen.”

Al snel hadden Akroma en Demion genoeg hout gesprokkeld voor alle lijken te verbranden. In de tussentijd had Linctus geprobeerd de lijken in groepjes bij elkaar te leggen. Twee groepen met lijken werden volgestapeld met droog houd. Linctus stopte er een paar lappen van zijn gewaad in die hij vervolgens aanstak. Binnen 15 minuten hadden de drie twee grote hopen met smeulende lijken gemaakt en konden ze hun zoektocht naar een schuilplaats vervolgen.

De geur was bekent, maar er aan wennen zou hij nooit. Het riep herinneringen op die hij liever wilde vergeten, maar toch een duidelijk beeld gaven op zijn netvliezen als of het erop gebrand was. De dorre en droge stukken hout, al waren het er niet veel, branden goed en hielpen hen hun sporen te wissen. Akroma wuifde naar Linctus en Demion, die blijkbaar wat water had gevonden in deze droge en dorre vlakte. Met het kleine beetje water wat er in een klein poeltje stond, waste ze zich snel even. Linctus bekeek zijn kleren en rook er even aan. Aan zijn blik kon Demion opmaken dat het bloed er wel af was, maar de geur zeker nog aanwezig was. Opeens viel zijn oog op een grot in de rotswand en wees ernaar. “Misschien is dat een mooie plek om even te rusten”.

Linctus kon duidelijk ruiken dat het springen in een beekje misschien wel de kleur en het plakkerige weghaalde van het bloed, maar niet alles. Er zat dus niets anders op dan van gewaad te wisselen. Demion leek ondertussen een grot gevonden te hebben, maar Linctus wou niet meer verder lopen in zijn gewaad. Hij trok uit zijn zak een niet net zo’n versleten effe bruin gewaad zoals hij altijd had. Linctus had altijd veel baat gehad bij zo’n uiterlijk. Niemand verwachtte dat hij was wie hij was. Hoe kon iemand die een leider en generaal was in zo’n kleren rondlopen. Zo had Linctus al eeuwen in relatieve onbekendheid geleefd. Linctus trok zijn gewaad uit en door zijn maliënkolder heen waren zijn tekens op zijn borstkast te zien. Deze werden alweer snel bedekt door een ander gewaad.

“Laten we dan maar snel in de grot klimmen.” Begon Akroma. Linctus begon zich zorgen te maken om Akroma. Of het was dat zij meer wist of dat ze niet zo dapper was als ze had voorgedaan wist Linctus niet. Toch zou hij Akroma niet zomaar uit het oog verliezen. In zijn ogen vertrouwde hij haar zo ver als hij haar kon gooien. En dat was niet zo heel erg ver. Ze had geluk dat ze het vertrouwen van Oddysseus en Demion had. Anders had Linctus haar ook bestudeerd als een of andere vreemde diersoort. Misschien maar goed ook, want nu was er geen tijd voor zulke dingen. Ze moesten hun krachten even verzamelen en nog belangrijker informatie verzamelen. Ze moesten vaststellen wie of wat ze moesten tegenhouden voor het grootste effect.

Linctus volgde de andere 2 naar de rotswand toe. Ondanks dat hij niet het oudste was van het gezelschap had Linctus wel de meeste moeite met de rotswand. Met veel gesteun en gehijg kwam Linctus boven. “Ik stel voor om dit niet als onze uitvalsbasis te houden.” Bracht Linctus buiten adem uit. “Maar voor nu gaat het wel.” De grot was best diep en ze konden maar beter even de rest met een fakkel doorzoeken. Je kon in deze wereld maar niet voorzichtig genoeg zijn. Linctus begon dus direct wat meegesmokkelde droge takken op een hoop te gooien samen met wat vodden van zijn oude mantel. De rest van de vodden bond hij om een stok. Daarna zwoegde Linctus hard om vuur te krijgen en de fakkel aan te steken. Daarna ging hij bij het vuur zitten en gaf de fakkel aan Akroma. “Ga jij maar de grot verkennen. Wij hebben de rust meer nodig.” Knipoogde Linctus. Akroma werd zichtbaar boos. “Wat denk je wel niet wat je bent? Zomaar rond commanderen.” Begon ze woest. “Akroma, ik bedoel het niet beledigend.” Antwoordde Linctus. “Maar wij hebben gewoon een aantal zware klappen gekregen. Dus wind je niet zo op.” Akroma was nog steeds woest, maar toen ze naar Demion keek zag ze dat Linctus wel gelijk had. De twee mannen hadden het zwaarder gehad in de strijd en dus trok ze met haar fakkel verder de grot in. Toen ze buiten gehoorafstand was wilde Linctus zijn angsten delen. Niet om een echte discussie te voeren, maar Linctus moest het even kwijt. Hij moest Demion even vertellen wat hij vond van Akroma´s gedrag

Demion had deze discussie al voelen aankomen. Akroma werkte op Linctus’ zenuwen alsof er iemand op de staart van een kat was gaan staan en Linctus die kat was. Al zei Linctus zelf niets tegen Akroma, wat ook vreemd was voor zijn doen, kon Demion duidelijk merken dat hem iets dwars zat over haar. Het licht van een fakkel verdween verder de grot in en haar voetstappen werden vager. “Is het wel veilig om haar alleen te laten gaan Linctus?” vroeg Demion zacht met zijn ogen dicht. Het vuur voelde heerlijk aan en hielp toch even de pijn te vergeten. Linctus trok zijn schouders op “Weet ik niet, maar ik denk wel dat ze voor zich zelf kan zorgen. Aan de andere kant denk ik ook wel dat alle andere wezens opgevreten waren door die lieverdjes van buiten”. Demion knikte, dat leek hem ook wel aannemelijk. Toch iets in hem had een wisselend gevoel bij Akroma’s aanwezigheid. Ze was speciaal en Odysseus vond haar duidelijk leuk, maar wie was zij nou echt. Demion kon zijn vinger er niet op leggen en liet de gedachte maar weer waaien. Hij was moe en keek naar Linctus die even keek of Akroma echt uit gehoorsafstand was. Toen begon hij met zijn vertrouwenskwestie over Akroma en de hele situatie rondom haar. Demion wilde wel reageren, maar om eerlijk te zijn was hij ook te versleten na de laatste uren om überhaupt nog tegengas te geven aan welk geklaag dan ook en liet Linctus zijn woord doen. Zijn ogen werden langzaam toch zwaarder, maar wist toch nog om 1 oog instintief open te houden.

"Boogschutters! Ze gebruiken de dode boogschutters!" Werd er vanuit de rangen geroepen. Odysseus had het zelf ook gezien, en het was een slimme zet. Die zwarte ridder wist wat hij deed, helaas. Gelukkig wist Odysseus ook wel een beetje hoe hij voor generaaltje moest spelen, en hij wist wat hier de strategie was: door stukje bij beetje van het leger af te knabbelen probeerden de skeletdraken een volschalige aanval uit te lokken. En die zouden de verdedigers uiteindelijk verliezen, al was het maar omdat de zwarte ridder in staat was om de doden tot leven te wekken. De doden tot leven wekken... Odysseus kon zich goed voorstellen dat dat zeeën aan mana moest kosten. Te zien aan wat er nu allemaal om hem heen vloog, bedacht hij dat er drie opties waren: die zwarte ridder was een extreem sterke magiër, of hij had iets of iemand om magiërsenergie af te tappen, of een combinatie van de twee.

Maar zelfs al had hij zoveel mana tot zijn beschikking, er moest een bodem in de put zijn. Het was Odysseus' plan om die bodem te bereiken. Zodra de ruiter van Rag Narock zonder mana kwam te zitten, zou hij de aanval krijgen die hij zo graag had gehad. Tot die tijd moesten ze de aanvallen van de vliegende bottenverzameling verduren, en voorkomen dat Rag Narock veel van de lijken meenam naar zijn meester. Want hoewel het zijn plan was om de mana op te maken, wilde Odysseus niet met levens gaan smijten als het niet nodig was. Daarnaast zou het achterdocht wekken.

De slag liep nu zo ongeveer als Odysseus het wilde: de boogschutters hadden zich op zijn commando van de borstwering naar de torens verplaatst, en Astenos en de Raaf bestookten de vliegende bottenverzamelingen met bliksem, aura, en wind. Vreemd eigenlijk, hoe twee van de personen waar hij grootse hekel aan had zich voor dezelfde zaak inzette als hij. Hoewel hij een wapenstilstand had gesloten met de Raaf, was zijn verhouding met Astenos even gespannen als de bliksem die uit diens vingertoppen schoot. Odysseus hoopte dat het hier geen parten zou spelen. Tweedracht konden ze niet gebruiken.

Lopend over de vrijwel lege borstwering schatte hij de stand in. De zwarte ridder had een voorsprong op de verdedigers gehad, maar sinds de wijziging van tactiek was hij die weer verloren. Het strijdtoneel ging weer gelijk op. Odysseus keek over de rand van de borstwering. Rag Narock was nog steeds bezig met het verzamelen van lijken. Tijd om daar een einde aan te maken. Hoogstpersoonlijk. Odysseus sprong van de borstwering. Na een val die naar zijn smaak wel erg lang duurde kwam hij met een klap op de met zwarte schubben bedekte rug terecht. Even was hij versuft door het gebrek aan lucht in zijn longen, maar hij herstelde zich snel.

Op de rug van de zwarte draak was Odysseus weer wat hij ooit was: de professionele monsterjager, die ooit naar Cheydinhal was gekomen om een weerwolf te doden, en sindsdien in de maalstroom van gebeurtenissen was beland. Op dit moment was hij geen generaal. Geen onderwerp van profetie. Geen sleutefiguur in welke gebeurtenis dan ook, behalve 1: de dood van Rag Narok. Het was alleen hij en de draak. Hij zette zich schrap, afwachtend hoe de zwarte draak zou reageren op zijn nieuwe ballast.

*De boogschutters zijn op commando van Odysseus de torens in gegaan, nog voordat de skeletdraken omgedraaid waren. Voordeel: ze zaten beschut. Nadeel: ze hebben slechter zicht, ze kunnen de skeletdraken moeilijker raken, en ze zitten als ratten in de val... De skeletdraken nemen nu een andere formatie aan. Ze gaan achter elkaar vliegen, en gaan recht op een toren af. Eén voor één beuken ze tegen het dak van de toren, waarbij de muren scheuren beginnen te vertonen.*

*Intussen is de zwarte ridder weer bijna door z'n mana heen. Opnieuw wordt Dusseldorp z'n mana afgetapt, en de verlammingsspreuk wordt ook vernieuwd. Amber blijft dichterbij sluipen. Het sluipen gaat langzaam. Veel te langzaam vor haar zin. Maar als ze niet behoedzaam te werk gaat, dan is alles verloren!*

*Rag Narock krijgt wat water over zich heen. Maar hij is aan het vliegen! Dan ziet hij waar het vandaan komt. Een soort van 'waterbord' probeert z'n aandacht te trekken. Dat water is wel verkoelend. Hij besluit het waterbord te negeren. Iets wat Kim niet leuk vindt... Ze vliegt zo snel ze kan recht op Rag Narock af en geeft hem een stoot. Rag Narock voelt het, maar deert hem totaal niet.

Hij vliegt op de laatste paar lijken af van de boogschutters. Als hij ze opgepakt heeft stijgt hij weer op. Op dat moment voelt hij iets op z'n rug. Dat waterbord zeker... Nee! Dat onding vliegt frontaal op me af! Een verstekeling dus. Even kijken of hij dit verwacht... Rag Narock draait om z'n as, terwijl hij recht op Kim af blijft vliegen, zodat Odysseus geen aanval kan uitvoeren. Als het bijna tot een botsing komt met Kim, duikt hij iets naar beneden, zodat Kim vlak over hem heen scheert, recht op Odysseus af!*

Dusseldorp is het zat, spreekt een spreuk en zegt iets zachts, maar iedereen in een straal van 10 kilometer kan het horen:
"Die gozer tapt mijn mana af, redt mij en hij kan niks meer aanmaken, geen skaletten meer, niks!!!!"
Dusseldorp hijgt van de vermoeiende spreuk. Het laaste wat hij, voordat hij in slaap viel zag, waren twee ogen die hem vernietegend aankeken. Hij glimlachte.

--------------------------------------------

vlak voordat Kim bij Odysseus is, scheert ze omhoog, maar blijft daarna naast odysseus liggen.
met de bedoeling dat tie op haar zou staan, samen konden ze die gast wel verslaan

Linctus had Demion een beetje verteld welke twijfels hij had over Akroma. Demion leek echter niet echt te luisteren. Hij was uitgeput en Linctus was dat ook. Akroma was al snel terug met de mededeling dat de grot veilig was. Terwijl het kampvuur gezellig brandde begon de nacht echt in te zetten. Linctus begon ook in slaap te vallen. Hij zakte weg en toen kwamen de dromen terug.

-De lucht was rood en er hingen donkere wolken boven het dorp. Linctus had zijn harnas aan en hij ademde tegen de binnenkant van zijn mondbeschermer. Hij dook opeens weg in de struiken en twee elven ruiters te paard kwamen de struiken voorbij waar Linctus in verstopt zat. Ze hadden hem niet gehoord. Linctus sloop achter de ruiters door naar de rand van het dorp. Hij was nog niet ontdekt. Linctus ademde zwaar in de nachtlucht. In een vloeiende beweging had Linctus zich over het hek gewerkt. Twee wachters liepen door de hoofdstraat. Met hun lantaarn schenen ze op de plek waar Linctus neer was gekomen. Maar Linctus was alweer weg. De wachters liepen door en kletste weer wat meer over hun alledaagse bezigheden. Als ze eens wisten wat er te gebeuren staat Dacht Linctus bij zichzelf. Hij moest zich concentreren op zijn missie.

Linctus klauterde de daken op en bewoog zich zo naar voren naar het grootste huis in het midden van de stad. Daar was de krijgsheer van de versterkingen aan het slapen. Linctus klom behendig via raam naar binnen. In het huis waren ook wachters. Linctus liep zo stil mogelijk naar de wachters toe. Zo efficiënt mogelijk sneed Linctus de kelen van de wachters door. De lichamen zakte door hun knieën door en met hun glazige ogen staarde ze de leegte in. Linctus haastte zich snel door de gangen. Hij opende de deur van de grootste slaapkamer. Toen hoorde hij iets achter zich. "Ik krijg jouw wel" Klonk het vanuit een klein onzeker kinderstemmetje. Een elvenjong stond met een vlijmscherp zwaard. Linctus wou nog iets zeggen om het kind te stoppen. Maar het jong kwam met zijn zwaard op Linctus afgerend. Linctus sloot zijn ogen en haalde uit met zijn zwaard.-

Linctus schrok wakker. De andere sliepen nog. Linctus had nog steeds last van deze nachtmerries. Langzaam klom Linctus omlaag om ontbijt te vangen. Het ging een stuk moeizamer dan in zijn dromen, maar dat was alweer jaren geleden.

Wat in de... Nu wist hij het zeker, hij was bij een stel gestoorden terecht gekomen. Die reus was serieus over een mijlenhoge borstwering gesprongen, recht op de rug van het gevaarlijkste wezen in de verre omtrek. Hoe haalde hij het in z... Toen bedacht Astenos zich, dat hij zelf geen haar beter was: hij had immers ook in zijn eentje tegen Rag Narock gevochten. Maar dan nog, hij had ten minste wind en donder tot zijn beschikking. Die Odysseus had alleen maar domme spierkracht en een mond die Astenos te groot was. Opgeruimd staat netjes.

Net op het moment dat hij omkeek zag hij dat vlak voor zijn neus een drakenskelet werd verpulverd door een aurabol. Astenos kon niet door het masker heen kijken, maar hij durfde te zweren dat het gezicht dat bij die vreemde blauwe ogen hoorde breed grijnsde. "Geen dank hoor!" Riep het masker hem toe voordat hij zich omdraaide. Astenos had eigenlijk geen idee wie die Raaf was. Die vreemde vogel was uit het niets op komen dagen, gewoon zonder woorden gaan helpen, en iedereen aanvaardde die hulp gewoon alsof het niets voorstelde. Waarom? "Wie ben je, en waarom probeer je me te helpen?" De Raaf keek over zijn schouder. "Wie ik ben is niet belangrijk. En ik help je omdat deze wereld je nodig heeft." Wat was dat nou voor ontwijkend antwoord? Astenos besloot dat hij meer uit deze vent zou kunnen halen als hij hem uit de tent lokte. "Nou, als de wereld me nodig heeft, is dat zijn probleem, niet het mijne. En je hulp is ook waardeloos, want je zit alleen maar in de weg!"

Voor hij het wist vloog een felle witte aurabol op zijn gezicht af. Hij had de Raaf uit de tent willen lokken, maar dit was toch iets te veel van het goede. Wat als die bal zijn pas herstelde neus zou raken? Doemscenario's van vervormde gezichten schoten door zijn gedachten terwijl de bol van aura onverbiddelijk op hem af vloog. Pas op het laatste moment zag hij, dat de bal niet ging raken. Blijkbaar had de Raaf in zijn woede fout gericht. Des te beter.

De bal scheerde langs hem heen, en hij hoorde een knal. Verbaasd keek hij om, precies op tijd om een wolk aan bottenstof in zijn gezicht en kleren te krijgen. Nu pas besefte Astenos dat de Raaf niet op hem mikte, maar op de draak achter hem. In een poging zijn waardigheid te behouden en een hoestbui te onderdrukken veegde hij het witte poeder van zijn zwarte Black Squadron gewaden. Wat als de andere leden van de Squadron hem zo zouden zien... Daar dacht hij liever niet aan.

De Raaf lachtte. Het was een warme, tinkelende lach, niet een cynisch of sarcastisch lachje. Zelfs al klonk het van achter een masker, het was een aangenaam geluid. "Kom op, we weten allebei dat geen van die beide beweringen waarheid is, Mastairon Astenos. Richt je liever op overleven dan te proberen mij uit de tent te lokken. Geloof me maar als ik zeg dat het je niet zal lukken." Tot zijn eigen ergernis moest Astenos dat vreemde figuur gelijk geven. Hij besloot hem beter in de gaten te houden. De Raaf wist te veel.

Een oog schoot open. In de lucht hing de geur van rook. Het vuurtje was uitgegaan en iedereen was van uitputting in slaap gevallen. Even kon Demion Linctus overeind zien zitten. Zelfs in het donker kon Demion goed zijn ademhaling waarnemen. Het ademde hevig en hij probeerde het te onderdrukken om de rest niet te wekken. Zijn oren spitste zich en hij kon nu ook Linctus’ hart horen bonzen in de duisternis. Blijkbaar was hij van iets geschrokken. Een nachtmerrie? Blijkbaar had hij wat innerlijke demonen om te bevechten, maar wie niet? Ook Demion had vaak dromen over zijn duistere verleden. Hoe veel goede daden hij ook deed, ze bleven terug komen om hem te storen in zijn momenten van geluk of rust. De laatste tijd was zijn manier van doen niet het zelfde als voorheen. Hij was sneller geïrriteerd en boos, niet alleen op anderen maar op zichzelf. ook hij wist niet waar de gecontroleerde Demion was gebleven, die altijd rust uitstraalde in momenten van hoge nood. Linctus was weer gekalmeerd en ging weer liggen. Ok Demions ogen sloten langzaam en hij begon te mediteren. Al snel lagen ze weer te slapen.

Buiten was gerommel te horen en gegil. Demion, Linctus en Akroma schoten overeind en keken elkaar aan. Zo snel Demion kon greep hij zijn wapen en rende naar de uitgang van de grot. Uit de hoogte zag in over het dorre landschap een groep mensen lopen. Linctus stond al snel achter hem en keek over zijn schouders mee. “Gevaar?” Demion keek met geknepen ogen de verte in en schudde zijn hoofd. “Niet voor ons”. Linctus keek nog een keer beter. “zijn dat niet…slavendrijvers?” Demion knikte. Akroma keek met grote ogen in de verte “Moeten we die mensen niet helpen?”. Demion keek zwijgend naar de slavendrijvers. Linctus draaide wel zijn hoofd naar Akroma. “We willen geen onnodige aandacht trekken. Wie weet waar we mee te maken kunnen krijgen. Het is voor een hoger doel”. Akroma keek geïrriteerd uit haar ogen “Dat kan je niet menen…Demion!? Zeg eens iets”. Demion schudde zijn hoofd. “Linctus heeft gelijk”. Akroma werd nog bozer “Waar is die oude Demion gebleven die ik in Leavington had ontmoet?”. Demion zweeg en bleef in de verte staren. Ineens sprong Akroma van de rand naar beneden en sprinten richting de slavendrijvers in de verte. Demion keek om naar Linctus die gelijk opstond “Akroma! Verdomme!” Linctus sprong haar achterna om haar nog in te halen en haar te stoppen, maar zou het hem nog lukken? Demion keek weer in de verte. De slavendrijvers waren nog aardig ver weg, maar zouden een aanstormende Akroma vast wel waarnemen als ze te dichtbij kwam.

Linctus rende zo hard mogelijk achter Akorma aan. Ze was echter veel te snel voor hem om bij de houden. Linctus zag grote wezens op trommels slaan om het slavenvolk op te jagen. Ruiters op wolfachtige wezens liepen langs de slaven om iedereen in de gaten te houden. Linctus wist bij zichzelf dat ze het zwaar zouden krijgen tegen de bewaking. Daarbij zouden ze al die mensen niet kunnen beschermen. Het waren er gewoon te veel en hun wil om te vechten leek uit hun ogen weg te zijn. Het “bevrijden” van dit volk zou hun doodvonnis betekenen. Linctus stopte met rennen en liep terug naar Demion. Akroma moest zichzelf maar redden. Misschien zou het haar lukken, misschien ook niet. Linctus had in zichzelf al afscheid genomen van Akroma of hij haar nog terug zou zien of niet. Nu was het vooral zaak om weg te komen uit dit gebied.

“We moeten weg.” Begon Linctus tegen Demion. “Akroma staat er alleen voor. Ze zullen de omgeving na de aanval wel uitkammen dus kunnen we niet hier blijven.” Demion begreep het en knikte. Natuurlijk begreep Demion het. Demion was altijd goed geweest in tactisch denken. Het was voor Linctus wel fijn. Het deed hem een vertrouwd gevoel geven. Als Linctus leiding gaf aan een leger dan begrepen de andere leidinggevende zijn plannen ook altijd net zo goed als Demion. Gelukkig was Akroma naar de slaven gerend en niet Demion. Akroma stond namelijk bekend om het springen tussen dimensies dus het zou hun niet direct in gevaar brengen.

Na een flinke tijd gelopen te hebben was het slavenvolk alweer uit het zicht verdwenen. “Wat doen we nu?” Begon Demion tegen Linctus. “Informatie inzamelen.” Antwoordde Linctus en met zijn arm wees hij naar een vuur in de verte. Daar was een slaven kamp. Daar waren slaven stenen aan het kappen. Niet het kamp bestormen en de slaven proberen te bevrijden, maar een slaaf redden om informatie in te winnen. Dat was het doel van Linctus.

Wat was dat voor iets? Een soort van plank, gemaakt van water? Odysseus dacht even dat hij waanbeelden had van de zware landing, maar na zijn hoofd meerdere keren geschud te hebben en het water aan te raken concludeerde hij dat dit vreemde ding toch echt was. Magie, of een waterelementaal. Odysseus was zelf een steenelementaal, Astenos was een luchtelementaal, dus waarom zouden er geen water en vuurelementalen bestaan? Daarnaast had Akroma het eens over affiniteiten gehad. De maker van dit bord had dus zeker affiniteit met water. Maar wie was het? Odysseus kende geen watermagiërs. Of toch wel?

Dusseldorp. Dit ding was gemaakt door Dusseldorp. Vreemd, dat die jongen zoiets kon maken op zijn leeftijd. Nog vreemder, hoe kon hij het besturen nu hij in de greep van de zwarte ridder was? Dat had hij zelf gezegd met behulp van magie: Die gozer tapt mijn mana af, redt mij en hij kan niks meer aanmaken, geen skeletten meer, niks!

Ineens kreeg Odysseus een ingeving. Rag Narock kon hij wel even met rust laten. Hij kon de vijand beter van zijn manabron ontdoen. Hij sprong op het bord, dat hem ondanks zijn gewicht moeiteloos hield. "Breng me naar je meester." Zei hij tegen het stukje water waarvan hij vermoedde dat het de voorkant was. Het schoot hem te binnen, dat dit water geen oren had, en hem misschien niet eens kon horen. Hij moest het er maar op wagen. "Kom op, waterding, breng me naar Dusseldorp! Laat de draak."

____________________________________________________

De botten sloegen in op het marmer van de torens. Hoewel er barstjes te zien waren, waren deze torens gemaakt om drakenaanvallen te kunnen weerstaan, en de aanvallen hadden weinig effect. Dimm grijnsde voldaan. Zijn voorouders hadden goed werk geleverd. Maar daar mochten ze niet te veel op vertrouwen, want het zou hun ondergang kunnen worden als ze hun verdediging zouden overschatten. Dimm riep een jonge soldaat bij zich. "Haal de shamanen. Het word tijd dat die vliegende botten magie proeven." De soldaat knikte en stoof weg. Dimm staarde naar buiten. De skeletten voerden nog steeds hun aanval op de torens uit. Hij grijnsde flauwtjes. Dit zou niet lang meer duren.

De vinger van Linctus wees naar een kamp in de verte. Ze besloten dichterbij te sluipen. Met pijn in zijn hart keek Demion om over zijn schouder. Akroma was uit het oog verloren en even voelde hij zich schuldig om haar alleen te laten gaan. Had ze de slaven bevrijd, was ze gevangen genomen of gedood? Demion wist het niet en die onzekerheid haalde hem even uit zijn strakke concentratie. Linctus zag zijn blik en wilde eerst niks zeggen, maar bedacht zich op de een of andere manier. “Demion, ze wist wat er op het spel stond en de risico’s die het met haar daden meebracht, laat haar gaan”. Demion wist dat zelf ook, maar toch knaagde er iets van schuld van binnen. Hij was vast de gene die Odysseus moest gaan vertellen dat hij zijn geliefde, ook al wilde hij het niet laten merken, alleen had laten gaan. Wat zou Odysseus zeggen of überhaupt doen? “Maar Odysseus…” sprak hij zacht. Linctus kwam tot volledige stilstand en draaide zich naar Demion. Hij greep hem bij de schouder en zuchtte eenmaal diep. “Demion, Odysseus zal het begrijpen. Hij is een van jouw trouwste vrienden. Hij weet dat jij niet Akroma’s beslissingen voor haar kon nemen, hoe graag je, Odysseus of überhaupt iemand dat misschien zou willen. Zij maakt haar keuze en wij die van ons, accepteer dat nou gewoon”. Demion keek even naar de paarskleurende lucht en dacht aan zijn vrienden aan de andere kant van de barrière. Wat zou hun nou bezig houden? Daarna keek hij Linctus aan en knikte. “Ik weet dat jouw woorden waarheid zijn Linctus, zoals ze vaker zijn. Naast mijzelf ben jij ook een van de oudste wezens die waarschijnlijk onze wereld nog bewoont. Ik vertrouw op jouw oordeel en hopelijk vertrouw jij ook die van mij”. Linctus kon net een kleine glimlach over zijn serieus staande lippen persen en knikte rustig. “We moeten verder. We moeten antwoorden krijgen”. Het slavenkamp kwam namelijk steeds dichter bij. Ze slopen richting de buitenste hekken een gluurde naar binnen. Een frontale aanval kan leiden tot meer problemen dan ze aankonden in deze vreemde en onbekende wereld.

“We moeten eerst beter zicht krijgen op de slaven.” Begon Linctus tegen Demion. “We kunnen niet zomaar een willekeurig iemand bevrijden.” Demion knikte naar Linctus. “Laat dat maar aan mij over” Met die woorden sloop Demion vooruit. Vroeger had Linctus zelf wel de leiding genomen. Maar nu moest hij toch bekennen dat Demion beter was in het sluipen en niet gezien worden. Zeker nu Linctus alweer wat ouder was en eeuwen geleden voor het laatst echt geslopen had. Demion wist zich behendig dichterbij het kamp te manoeuvreren. Langs gebouwen over hekken en onder huizen door kwamen ze uiteindelijk onder een hut te liggen. Via een spleet van een paar centimeter konden ze de groeve goed bekijken zonder gezien te worden. Er waren niet heel veel bewakers in verhouding met de slaven. De bewakers stonden echter goed opgesteld om alles in de gaten te houden en eventuele opstand snel de kop in te drukken. Samen tuurden ze door de spleet de hele groeve rond.

“10 ruiters en 5 wachttorens.” Begon Demion zacht. “Verder tel ik er 53 te voet. Drie grote ogers staan bij de poorten.” Linctus hoorde Demion zacht op de achtergrond. Hij hoorde het wel, maar de bewaking boeide hem niet. Zijn ogen tuurde de groeve rond. “In elke wachttoren drie boogschutters.” Hoorde Linctus nog in zijn oren. “Daar” Begon Linctus plots. “Bij de derde wachter van de 6e rij van onder. Met het lange blonde haar.” Linctus had een persoon uitgezocht die ze gingen bevrijden. “Waarom die?” Vroeg Demion verbaast. “Hij is de enige in de groeve die nog niet is afgestompt van het werk. Daarbij laat hij niet zijn totale kracht zien. Als we hem zouden bevrijden dan kan hij het alleen wel redden. Hij zou ons niet verraden als ze hem weer gevangen zouden nemen.” Linctus zag de verbaasde uitdrukking van Demion. “Dat kan ik aan zijn lichaamstaal zien. Maar als je het zeker wilt weten dan moet je zijn aura maar lezen. Ik denk dat ik er niet zo ver naast zit.”

“Hij zit te ver weg om hem goed te lezen.” Begon Demion. “Zeker tussen zoveel andere mensen kan ik het niet met zekerheid zeggen. Dus vertrouw ik maar op jouw oordeel.” Linctus keek weer naar de iele man met verwaarloost blond haar. “Nu wachten tot we hem kunnen meenemen.” Begon Demion. “Ik denk dat we vannacht de meeste kans hebben. Dan zal het aantal wachten wel verminderd zijn.”

Kim dacht na, maar vloog toen.
Ik hoop maar dat tie begevendement wel doorheeft dat ik niet doof ben!
Kim vloog door met Odysseus op z'n rug. En daar, op de rug van de draak, bij Jereth, die het uiterlijk heeft van Madarian, lag Dusseldorp, liggend, slapend, moe.
Ze stopte en wachtte op orders van Odysseus.

Terwijl ze wachtte, voelde ze het gevaar naast haar. Zij stoof omhoog en ze vloog naar beneden, recht op haar aanvaller, wat Rag Narrock bleek te zijn. Nog voordat Odysseus iets kon zeggen, knalde Kim Rag Narrock weg.

Toen draaide zich weer en ging langzaam weer terug op de plek waar Dusseldorp lag, maar voordat Jereth hun kon zien, ging Kim naar de plek waar zij en Amber rustte voordat Amber wegging.

*Mis! Die last op de rug van Rag Narock zit er nog steeds! Dan klinkt het bericht van Dusseldorp. Net als Rag Narock z'n volgende truc wil uitvoeren, een duikvlucht, om Odysseus van z'n rug te krijgen, springt Odysseus van z'n rug op het waterbord. Kim en Odysseus vliegen met grote snelheid recht op Dusseldorp af. Meester, u krijgt bezoek! De zwarte ridder kijkt in de richting van Rag Narock. Ik zie ze. Hou jij je maar even bezig met dat ding. Ik neem hem wel voor m'n rekening. De zwarte ridder vernieuwt z'n spreuk op Dusseldorp. Ook tapt hij nog een keer mana af. Rag Narock volgt Odusseus zo snel hij kan, maar het bord is sneller. De zwarte ridder spreekt twee speuken vlak achter elkaar uit, en heeft weer een elementschild en een 'aura of lifedrain' om zich heen. Odysseus en Kim landen vlak bij Dusseldorp. Odysseus rent snel op Dusseldorp af, wil hem oppakken, maar wordt door een onzichtbare kracht tegengehouden. Die verlammingsspreuk is een soort van krachtveld die Dussledorp op z'n plek houdt. Dan zijn ze binnen bereik van Rag Narock. Rag Narock schiet een vuur/zuurbal op Kim af. Kim voelde het gevaar naderen. Ze stoof snel omhoog, waardoor de vuur/zuurbal z'n doel mist. Dan vliegt ze zo hard ze kan op Rag Narock af. Weer probeert Rag Narock Kim te ontwijken, maar dat bord was nu voorbereidt. Ze raakt Rag Narock vol op het hoofd, waardoor Rag Narock even versuft raakt, hij de lijken loslaat en naar beneden stort. Odysseus hoort dan een onheilspellende stem achter zich...*

Zwarte ridder: "Kom je jezelf vrijwillig melden voor m'n leger? Wat leuk! Of zullen we verdergaan waar we gebleven waren voordat jullie er vandoor gingen? "

*Odysseus is nu in bereik van het aura en voelt zichzelf zwakker worden, als hij zich omdraait en de zwarte ridder ziet naderen met in z'n ene hand het roodzwarte zwaard, en de andere het schild. Hij weet dat hij of snel de zwarte ridder moet uitschakelen, of snel weg moet gaan...*

*Amber had het bericht van Dusseldorp ook doorgekregen. Dat waren dus die spreuken die hij op Dusseldorp gooit. Een spreuk om hem op z'n plek te houden, en een spreuk om z'n magiërsenergie (mana) af te tappen! Dan ziet ze Odysseus op het waterbord staan. Zo'n grote vent op een klein waterbord. Hij heeft amper ruimte om erop te staan! Als het een andere situatie was, dan zou ze erom kunnen lachen, maar Rag Narock volgt ze beide. Odysseus en Kim zijn wel een goede afleiding voor de zwarte ridder en Rag Narock. Amber kan nu stukken sneller dichterbij sluipen. Dan ziet ze dat de zwarte ridder een paar speuken uitvoert. Wat doet hij daar nu weer? Als de zwarte ridder dichtbij Odysseus komt, ziet ze de uitwerking van één van de spreuken. Odysseus wordt met de seconde zwakker! Ze is nu dichtbij genoeg gekomen om een verrassingsaanval uit te voeren, maar die spreuk maakt dat weer onmogelijk. Ze zal dan niet genoeg kracht hebben om verder te vechten, of om te vluchten. Vooral niet nu Rag Narock zich hersteld heeft en zich klaar maakt voor de volgende aanval...*