*Rag Narock blijft achter Kim en Dusseldorp aanvliegen. Dan maakt Kim een duikvlucht. Rag Narock volgt, nog steeds geleid door woede en pijn, en zonder na te denken. Dusseldorp ziet Rag Narrock op hem af komen.
5 meter....4 meter....3 meter....2 meter.... "NU!" Kim stijgt snel op. Nu pas ziet Rag Narock de grond. Z'n ogen worden groot. Dat is de enige reactie die hij kan geven voordat hij de grond raakt met volle snelheid.

Versuft en zwaar gewond probeert Rag Narock zich te bewegen. Intussen is Dusseldorp op z'n rug gelandt. Dan voelt Rag Narock het zwaard van Dusseldorp tussen z'n schouderbladen, en Rag Narock kan er niets tegen doen. Na de spreuk van Dusseldorp verdwijnt steeds meer water uit de zwarte draak. Intussen loopt Dusseldorp naar Amber en Madarian. Dan klinkt er nog één laatste doodskreet van Rag Narock. Iedereen kijkt naar hoe de zwarte draak z'n laatste adem uitblaast. Dan draait Dusseldorp zich om naar Amber en Madarian. Amber: "Het gaat NIIIIIIIIIII!!!!" Het portaal opent zich precies op de plek waar Amber en Madarian zich bevinden. Meteen zijn Amber en Madarian verdwenen in het portaal...*

*Linctus zegt “Nou wat was je naam, voordat een andere patrouille ons weer onderbreekt.” Precies daarna opent zich een portaal vlak boven z'n hoofd, en vallen Amber en Madarian bovenop Linctus...*

De Raaf leunde tegen een van de kantelen op de borstwering en keek om zich heen. Hoewel het er een tijdje duister had uitgezien, was de verlaagde snelheid van de vliegende skeletten de doorslag die ze nodig hadden om ze te verdrijven. Zweet parelde op zijn voorhoofd, maar hij veegde het niet weg om zijn masker op te houden. Gebrul van een nabije heuvel trok zijn aandacht. Wat was daar... Het portaal! Het portaal was open! De Raaf schoot overeind. "Astenos! We gaan! Nu!" De Dark-Elf keek vreemd op. "Maar de profeet..." "Kan me niet bommen wat die profeet te zeggen heeft, dit zijn zaken van de goden, en jij gaat mee!" Astenos deinsde terug bij de geagiteerde houding van de Raaf, die normaal zo koeltjes was. De Raaf wenkte een van de Valheru. "Zie je dat portaal? Ik wil dat je ons er heen brengt, en snel!" De drakenruiter knikte, en op een fluittoon kwam zijn groene draak aanvliegen. De ruiter steeg op, en de Raaf ging er achter aan, Astenos met zich mee sleurend. "Hé, laat me los! Ik kan zelf vliegen!" Sputterde hij tegen. De Raaf tilde het geringe gewicht van de Dark-Elf met weinig moeite voor zijn neus. "Weet ik, maar ik moet er zeker van zijn dat je er niet vandoor gaat." Hij keek diep in de elvenogen, en toen naar de ruiter. "We gaan!" En ze stegen op.

Odysseus was nog niet helemaal bekomen van wat er allemaal gebeurd was, maar het kwam er ongeveer op neer dat Rag Narock dood was, de zwarte ridder verslagen, maar Madarian in levensgevaar, aan de andere kant van het portaal. Odysseus pijnsde. Moest hij er achter aan? Vleugelslagen onderbraken zijn gedachten. Een groene draak met een ruiter en 2 passagiers. Nog voordat de draak geland was zag Odysseus dat het de Raaf en Astenos waren. De Raaf sprong de draak af zodra die geland was, en hij trok Astenos met zich mee, die er op deze manier nogal knullig uit zag. Deze aanblik beviel Odysseus wel, en hij onderdrukte een wrang lachje. De Raaf kwam op hem af.

"Odysseus, we moeten door het portaal." "Wat? Maar we weten niet wat er aan de andere kant is!" Wierp Odysseus tegen. De Raaf had een vreemde blik in zijn ogen. "Ik wel. Aan de ander kant van het portaal zijn Demion, Linctus, en Akroma." Odysseus verstijfde even, en kwam toen meteen in beweging. "We gaan!" Dat liet de Raaf zich geen tweede keer zeggen. Hij rende het portaal in, Astenos met zich mee trekkend. De Elf sputterde nog steeds tegen, maar kon niet verhinderen dat hij het portaal in getrokken werd. Odysseus keek nog even naar Dusseldorp. "Of je mee gaat is jou keuze. Ik ga je nergens heen duwen." Zei hij, en hij rende door het portaal.

De Raaf kwam niet erg zacht neer. Snel krabbelde hij overeind en keek hij om zich heen. Meteen kreeg hij Madarian in het oog, en hij rende naar hem toe. Madarian was in een soort van comatoestand, en de Raaf probeerde te bedenken wat hij moest doen. Ondertussen kwam Odysseus door het portaal. Meteen rende hij op Demion af. "Demion! Je weet niet half hoe blij ik ben te zien dat je nog leeft!" Hij pakte Demion bij de schouders. "Je hebt het een en ander uit te..." Hij sloeg dicht en keek om zich heen. Langzaam liet hij Demions schouders los. "Waar is Akroma?"

Linctus zag dat de vreemdeling geen zin had om haar naam te onthullen. Het was dit of het was dat ze het nog niet mocht onthullen. Hoe dan ook zag Linctus dat zijn dreiging niets ging uithalen. Daarom besloot Linctus om totaal tegen zijn natuur in van zijn standpunt te wijken. “Namen zijn eigenlijk ook niet alles, zolang deze ex-slaven maar mee kunnen naar de schuilplaats van de rebellen. Zoals ik namelijk al eerder aan had gegeven zullen deze mannen het nieuwe verzet gaan vormen en jullie daadkracht gaan vergroten.” De vreemdeling wist niet wat ze hier mee aan moest. “Je hoef niet te beslissen, ze gaan gewoon mee.” Begon Linctus. “De gevolgen zal ik volledig op mij nemen.” De vreemdeling leek vreemd genoeg hiermee gerustgesteld. “Laten we dan snel vertrekken.” Begon de vreemdeling. “Ik ben het liefst niet langer in de regen dan noodzakelijk.” Linctus liet dat geen twee keer zeggen en ging naar de slaven toe.

Hij begon de slaven in rijen op te stellen zodat de formatie begon te lijken op een legerformatie. De hele bups begon te vertrekken in oostelijke richting. Na een 20 minuten te hebben gemarcheerd verscheen een portaal boven Linctus. Amber en Madarian vielen hieruit. Linctus kon net op tijd wegspringen, maar de slaven raakte in paniek. Linctus zag dat de slaven niet als gekken door elkaar rende, maar een cirkel vormde met de speren naar buiten gericht. Dit was een van de technieken die hij had geleerd en het toonde de discipline van de slaven aan.

“Demion” Hoorde Linctus in een bekende zware stem en hij zag een reus op Demion afrennen. Dit alles deed de vreemdeling verbazen. Wie waren deze vreemde mensen. De voorspelling gingen toch maar om 2 mensen.

Demion draaide zich om en schrok. Daar uit de struiken kwam Odysseus aanstormen! “Demion!” De slaven schoten in paniek van de grote reus en grepen direct naar hun wapens. Hij stond nu voor hem en keek vragend om hem heen. Hij kon Linctus wel zien verderop maar waar was Akroma? “Waar is Akroma?” Demion gebaarde hun dat het goed was, zodat ze hun wapens weer lieten zakken. “Odysseus?! Hoe kom jij hier terecht? Ik neem aan dat de draak dood is?”. Odyseus knikte, maar zijn vraag was nog steeds niet beantwoord. “Demion…waar is Akroma?”. Zijn ogen onttrok hij van Odysseus en draaide zich teleurgesteld om “Odysseus… ik heb het geprobeerd…maar…”. Odysseus werd langzaam wit “…is ze…dood!?”. Demion schrok en draaide zich snel om. Blijkbaar had hem verkeerd begrepen. “Nee, nee! Mijn grote vriend, dat geloof ik niet. Ze was te eigenwijs en ging haar eigen weg. Ik kon haar niet meer tegenhouden, dat begrijp je toch wel”. Demion wist niet hoe Odysseus zou reageren en wachtte rustig af.

De onbekende vrouw keek toe hoe een man over de grond uit de bosjes werd gesleept door een vrouw. Ze liep naar Demion toe en leunde over zijn schouder “zijn dit jouw vrienden?”. Demion knikte en keek naar Odysseus, die diep in gedachten verzonken leek.

Linctus zag door de portaal allerlei bekende gezichten komen. Kort daarna sloot de portaal zich. De portaal bleef maar kort open zoals al voorspeld was. Zijn ogen wilde alle koppen en gezichten tellen. Echter zag hij Madarian bewusteloos en uitgemergeld op de grond liggen. Dit had nu prioriteit. Linctus stond op en liep naar het lichaam van Madarian. Amber zat ernaast te huilen toen ze opeens opmerkte dan Linctus naast haar stond. Met betraande ogen draaide ze zich naar Linctus. “Jij kunt hem helpen? Toch.” Bracht een huilende amber uit. “Net als dat je Demion hebt weerhouden om dood te gaan in jullie bibliotheek. Dit is hetzelfde toch? Dit is hetzelfde TOCH??” Amber barste bij de laatste zin uit in tranen.

Linctus kijkt naar Madarian en dan naar Amber. Of hij Madarian kan redden wist hij niet, maar Amber had hoop nodig. “Ik ga mijn best doen.” Linctus begon te knielen en wenkte 11 bij zich. 11 kwam voorzichtig dichterbij, magie was in deze wereld altijd duister geweest, dus dat er zomaar mensen uit de lucht kwamen vallen was eng. Servus kon ondertussen zijn opmerkingen niet voor zich houden. “Laat hem toch liggen.” Begon de slaaf. “Onze veiligheid staat op het spel, dat is belangrijker dan 1 leven.” Iets leek er door die opmerking te knappen bij Amber. Ze schoot naar Servus toe en hield een mes op zijn keel. “Hij is BELANGRIJK” Begon Amber en Servus plaste in zijn broek.

Ondertussen liet Linctus 11 zijn speer afgeven en water halen. Linctus hield de speer boven zijn hoofd en met grote kracht stak hij deze in het hart van Madarian. Amber liet hierop haar mes vallen en zakte naar de grond van pure verstandsverbijstering. “Wraidd y dewr yn pur. Gadewch i mi glân.” Begon Linctus nu achter elkaar te spreken. Hij trok daarbij de speer terug uit het lichaam. De wond van Madarian herstelde zich meteen. Linctus draaide zich nu naar Amber. “Pas als we op een veilige plaats zijn kan ik hem meer helpen.” Zei Linctus en hij draaide zich nu naar de vreemdeling “Dan kan ik waarschijnlijk jouw hulp wel gebruiken. Maar wijs ons nu de weg. Deze personen zijn onze vrienden en zullen ons helpen.” 11 was ondertussen teruggekomen met water en Linctus doopte de speerpunt in het water. Het water werd hierdoor zo zwart als de nacht. Linctus zuchtte. Dit was krachtige magie geweest van een duistere kant. Het zou nog even duren voordat Madarian weer bij zou komen. Laat staan weer kunnen vechten. Kennelijk had de duistere magie al een hele tijd grip op Madarian.

Odysseus keek op uit zijn overpijnzingen. "Weet je, Demion? Toen je er vandoor ging in die grot wist ik niet wat ik moest denken. Achteraf heb ik ingezien wat je deed, en Akroma deed dat ook, denk ik. Misschien is er nu iets wat Akroma moet doen, maar ons liever niet vertelt wat. Net als jij toen. Ik hoop maar dat ze weet wat ze doet in deze wereld. Ik weet niet wat ik zou moeten doen als we haar lichaam ergens tegenkwamen... Laten we het beste hopen." Hij klonk teneergeslagen en zijn schouders hingen, maar hij vermande zich. Hij was nu hier, de meeste anderen waren hier, en ze hadden een doel voor ogen, al wist Odysseus niet precies wat. Demion zou het wel uitleggen.

De Raaf inspecteerde Madarian. Zijn lichaam mocht dan wel geheeld zijn, zijn ziel was nog in gevecht. De Raaf richtte zich naar Linctus. "Je hebt goed werk geleverd voor zijn lichaam, maar je runenmagie kan de ziel niet helpen. Dat vereist een zeer zeldzame en gevaarlijke soort magie." Hij keek naar Madarian. Zowel de Raaf als Linctus zweeg. Uiteindelijk sprak de Raaf. "Ik ga naar binnen." Linctus fronste. "Naar binnen?" De Raaf knikte. "De wereld van zijn geest. In die wereld vecht hij nog altijd met de zwarte ridder, en hij is aan het verliezen. Ik ga hem helpen." Ze zwegen weer. "Weet je het zeker?" "Ja Linctus, ik weet zeker dat ik daar naar binnen ga. De wereld daarbinnen gaat veel sneller, dus als ik terugkom, zal het snel zijn. Vertel jij het de anderen, ik heb geen moment te verliezen." Zonder de reactie van Linctus af te wachten legde de Raaf zijn handen tegen de slapen van Madarian. Ineens was hij verdwenen.

Servus kwam naast Odysseus lopen. "Weet je, jij doet me denken aan iemand die ik ken." Odysseus fronste. "Hij heet Ulysses. Vervelende vent, kan ik je wel vertellen." Odysseus mompelde voor zich uit. "Ulysses... Dat is dan vast mijn tegenhanger..." Servus keek op. "Wat zei je?" Odysseus keek voor zich. "Niets."

_____________________________________________________

De wereld was donker. Alles wat leefde leek aangetast door plagen, en er hing een donkere mist. De Raaf keek rond. "Madarian! Waar ben je!" Riep hij. Geen reactie. Hij deed een paar stappen door het dode gras. Deze plek was goed verziekt, en de Raaf had een vermoeden door wie dat kwam. Een geluid. Was dat geen wapengekletter? De Raaf rende richting het geluid. "Madarian!"

*Amber en Madarian vallen uit het portaal op de grond. Amber trekt meteen haar wapens en kijkt rond, voor het geval er gevaar dreigt. Dan ziet ze Linctus rustig zitten. De kust is dus veilig. Ze stopt meteen haar wapens weg, en concentreert zich op Madarian. Linctus ziet Madarian, en meteen gaat Linctus naar hem toe. Amber zat ernaast te huilen toen ze opeens opmerkte dan Linctus naast haar stond. Met betraande ogen draaide ze zich naar Linctus. “Jij kunt hem helpen? Toch.” Bracht een huilende amber uit. “Net als dat je Demion hebt weerhouden om dood te gaan in jullie bibliotheek. Dit is hetzelfde toch? Dit is hetzelfde TOCH??” Amber barste bij de laatste zin uit in tranen.

Linctus kijkt naar Madarian en dan naar Amber. Of hij Madarian kan redden wist hij niet, maar Amber had hoop nodig. “Ik ga mijn best doen.” Linctus begon te knielen en wenkte 11 bij zich. 11 kwam voorzichtig dichterbij, magie was in deze wereld altijd duister geweest, dus dat er zomaar mensen uit de lucht kwamen vallen was eng. Servus kon ondertussen zijn opmerkingen niet voor zich houden. “Laat hem toch liggen.” Begon de slaaf. “Onze veiligheid staat op het spel, dat is belangrijker dan 1 leven.” Iets leek er door die opmerking te knappen bij Amber. Ze schoot naar Servus toe en hield een mes op zijn keel. “Hij is BELANGRIJK” Begon Amber en Servus plaste in zijn broek.

Ondertussen liet Linctus 11 zijn speer afgeven en water halen. Linctus hield de speer boven zijn hoofd en met grote kracht stak hij deze in het hart van Madarian. Amber liet hierop haar mes vallen en zakte naar de grond van pure verstandsverbijstering. “Wraidd y dewr yn pur. Gadewch i mi glân.” Begon Linctus nu achter elkaar te spreken. Hij trok daarbij de speer terug uit het lichaam. De wond van Madarian herstelde zich meteen. Linctus draaide zich nu naar Amber. “Pas als we op een veilige plaats zijn kan ik hem meer helpen.” Zei Linctus en hij draaide zich nu naar de vreemdeling “Dan kan ik waarschijnlijk jouw hulp wel gebruiken. Maar wijs ons nu de weg. Deze personen zijn onze vrienden en zullen ons helpen.” 11 was ondertussen teruggekomen met water en Linctus doopte de speerpunt in het water. Het water werd hierdoor zo zwart als de nacht. Linctus zuchtte. Dit was krachtige magie geweest van een duistere kant. Het zou nog even duren voordat Madarian weer bij zou komen. Laat staan weer kunnen vechten. Kennelijk had de duistere magie al een hele tijd grip op Madarian.

De Raaf was inmiddels ook door het poraal gekomen en inspecteert Madarian. Zijn lichaam mocht dan wel geheeld zijn, zijn ziel was nog in gevecht. De Raaf richtte zich naar Linctus. "Je hebt goed werk geleverd voor zijn lichaam, maar je runenmagie kan de ziel niet helpen. Dat vereist een zeer zeldzame en gevaarlijke soort magie." Hij keek naar Madarian. Zowel de Raaf als Linctus zweeg. Uiteindelijk sprak de Raaf. "Ik ga naar binnen." Linctus fronste. "Naar binnen?" De Raaf knikte. "De wereld van zijn geest. In die wereld vecht hij nog altijd met de zwarte ridder, en hij is aan het verliezen. Ik ga hem helpen." Ze zwegen weer. "Weet je het zeker?" "Ja Linctus, ik weet zeker dat ik daar naar binnen ga. De wereld daarbinnen gaat veel sneller, dus als ik terugkom, zal het snel zijn. Vertel jij het de anderen, ik heb geen moment te verliezen." Zonder de reactie van Linctus af te wachten legde de Raaf zijn handen tegen de slapen van Madarian. Ineens was hij verdwenen.*

----

*De wereld was donker. Alles wat leefde leek aangetast door plagen, en er hing een donkere mist. De Raaf keek rond. "Madarian! Waar ben je!" Riep hij. Geen reactie. Hij deed een paar stappen door het dode gras. Deze plek was goed verziekt, en de Raaf had een vermoeden door wie dat kwam. Een geluid. Was dat geen wapengekletter? De Raaf rende richting het geluid. "Madarian!"

Dan ziet de Raaf twee figuren vechten. Een zwart leeg harnas tegen een verzwakte Madarian. Het gevecht gaat er wild aan toe. De complete omgeving is erbij betrokken. Madarian weet goed gebruik te maken van z'n eigen droomomgeving. Takken, stenen en andere voorwerpen stijgen vanzelf op en worden richting het harnas gesmeten. Het scheelt als je redelijke controle hebt over je eigen droomwereld. Maar een vijand die dezelfde dingen ook beheerst is zeer moeilijk te verslaan. De Raaf ziet dat Madarian moe en verzwakt is. Zonder hulp zal hij het niet redden...*

Dusseldorp zat na te denken. Hij had geen idee waar het portaal zou naartoe leiden. Maar Zijn vrienden dan?? Hij moest springen. Hij kneep z'n ogen dicht en rende.
De poort was bijna dicht en hij bedacht zich nog wat. Iemand moet de portaal bij zich dragen. En z'n spullen. Snel rende hij naar z'n spullen, pakte z'n spreukenboeken, en zei de woorden: "Hamn kommer till mig, och kom på mig!"
De poort gloeide en hij voelde de poort in zich opnemen.
Ik verplaats de poort wel later!......Hoe werkt de poort nu, euh.... ik wil naar?? de andere kant??
Terwijl hij dat dacht en aan z'n vrienden dacht, draaide hij in het rond, en hij en z'n spullen leken opgeslorpt en verplaatst te worden. hij kwam in een soort bos terecht...
En wat hij zag beviel hem niet.... Duizenden speren leken op hem gemikt te zijn
Dusseldorp had nog een moordlustige blik in z'n ogen en riep z'n kracht op. Z'n rugzak deed tie af en Kim kwam aangevlogen, maar Dusseldorp wees het af: "dit doe ik alleen!"

Dusseldorp deed zijn handen omhoog en pakte het water vast.Het leek nu een zweep te worden, en in zijn andere hand was een zwaard.

Een blonde jongen met een harnas van een hoog iemand aan kwam naar voren.
Hij zei: "kom dan!" en ging in de strijd pose staan.

Dusseldorp moest lachen: "Jij weet duidelijk niet waar k vandaan kom, nooit afgaan op het uiterlijk manneke!"
Dusseldorp deed zijn mond lachend open, en uit z'n mond kwam kwijl, en niet zomaar kwijl, te veel kwijl.
Het duurde niet lang voordat er een meer ontstond....van kwijl....
DD: "dit is dus mijn specialiteit....WATER!"
En de strijd begon......

*De lucht begon te betrekken en zware onweerswolken namen in het luchtruim plaats.
het gerommel begon steeds meer toe te nemen en bliksemflitsen schoten omlaag.
Het zwaard van de blonde jongen werd getroffen door de bliksem waardoor het zwaard oplichtte en schitterde.*

Dusseldorp pakte zijn watersweep en liet het de bliksem aanraken en gooide het de lucht in. Snel deed hij bladeren voor z'n handen en pakte de zweep.
Water+bliksem=meestercombie
Hij stopte met kwijlen, en Liet een vloedgolf op de jongen afgaan.

De Raaf trok zijn wapens. De handvaten, die net als de rest van de zwaarden geheel van nachtglas gemaakt waren, vvoelden vertrwoud aan in zijn handen. Nachtglas geleidde aura veel beter dan staal, en deze zwaarden waren afgesteld op de unieke aurale krachten van de Raaf. Het waren zijn meest vertrouwde, en meest gebruikte wapens, al sinds de tijd dat hij nog... andere doelen nastreefde. Even zakte hij terug in oude herrinneringen, maar hij herstelde zich snel. Die man was hij niet meer. Hij had nu andere doelstellingen, en die kwamen van hogere hand. Dit zou waarschijnlijk zijn laatste opdracht zijn, zo had Gaisha hem verteld. De Raaf keek naar het glanzende nachtglas. Hij zou sterven voor de idealen van hen die hij ooit tegenwerkte. Hij zou sterven in een droomwereld. Eigenlijk was het te bizar voor woorden, en als men vroeger had verteld dat dit hem zou overkomen, zou hij hem uitgelachen hebben. Nu legde hij zich er bij neer.

Meer herrie haalde hem terug naar de werkelijkheid. Of beter, de droomwerkelijkheid van Madarian. Hij rende richting de vechtende Madarian, ontweek enkele rondvliegende stenen en bomen, en dook achter het zwevende harnas op. Snel stootte hij het zwaard in zijn linkerhand in de rugbepantsering van het harnas. Hij voelde een schok door zijn lijf gaan, en hoorde een geluid dat hij nooit dacht te horen: het breken van nachtglas. Zijn wapen, dat staal in hardheid overtrof, brak in stukken uiteen. Geschokt keek de Raaf naar het handvat dat hij nog steeds vast had. Even voelde hij zich leeg. Toen voelde hij woede. De Raaf sprong buiten het bereik van de slagruimte van het harnas, en liet zijn aura flink oplaaien. "Dat zal je bezuren."

*Plotseling ziet Madarian De Raaf achter het harnas! De Raaf haalt uit met z'n zwaard, maar het zwaard breekt.*

Madarian: "Fysieke kracht helpt hier weinig. Gebruik de kracht van je geest!"

*Of De Raaf Madarian heeft gehoord weet Madarian niet, maar aan de aura van De Raaf te zien lijkt het wel zo. Madarian heeft alle trucs die hij maar kan bedenken al uitgeprobeerd. Vuur, kou, elektriciteit, fysieke kracht, zelfs z'n beruchte plasmaschot, maar tot nog toe heeft niets het gewenste effect. Misschien is Madarian te zwak. De aura aanval van De Raaf helpt ook niet. De Raaf wordt geraakt door een vuistslag van het harnas, en wordt weggeslingerd richting Madarian. Madarian helpt De Raaf snel op de been.*

Madarian: "Is hij in de echte wereld verslagen? Hij lijkt minder sterk dan eerst. Zo ja, hoe?"

De Raaf: "Zuur."

Madarian: "Zuur! Natuurl... AAAAAAAAARGH."

*Het harnas zag dat Madarian niet zat op te letten en bezorgde hem een flinke snee in z'n linkerschouder. Madarian haalt vol uit met z'n rechtervuist, en slaat het harnas een paar meter terug.*

Madarian: "Kun je het harnas bezig houden? Zuur. zuur. Waar haal ik hier zuur vandaan..."

*Madarian concentreert zich. De wond in z'n schouder is zeer snel genezen. Dan ziet hij z'n tas liggen. Hij pakt deze op en graait erin. Een flesje zuur! Madarian gooit dit naar het harnas. Raak! Een klein gedeelte van het harnas begint weg te smelten.*

Madarian: "EINDELIJK een zwakke plek gevonden..."

*Dan begint het harnas zich weer te herstellen.*

Madarian: "Shit! Euh... Wil je even helpen gooien? Flesjes genoeg in m'n tas..."

Yes, de vloedgolf rakte hem, Dusseldorp die pakte zijn zweep en raakte hem nog een keer. De jongen stond op, en net als Dusseldorp zijn volgende aanval wil voorbereiden, Raakt hij hem met z'n electrische zwaard. Dusseldorp schreeuwt het uit.
DD: "Dat had je niet moeten doen "
Dusseldorp liet het kwijl hem naar de lucht brengen, en Dusseldorp liet hem In kwijl ingwikkelen. Maar Dusseldorp was vergeten dat Kwijl geleid, en de electrischiteit geleid zo het water naar Dusseldorp. Dusseldorp valt neer.
Jongen: "al moe??"
DD: "Nooit"
De jongen pakte z'n zwaard en haalde uit, Dusseldorp ontweek en liet een draaiende slag op hem neerkomen, die werd tegengehouden door zijn zwaard. Met een Snelle beweging liet de jongen DD's Zwaard naar beneden houden en een uithou naar het hoofd.
Dusseldorp bukte en deelde een trap uit bij de schenen.
Het lijkt nu wel of tie staat te dansen
En zo leek het ook, en uit blinde woede haalde de jongen nog een keer uit naar Dusseldorp. Dusseldorp ving het op, Maar was te moe. Hij zakte onderuit.
Jongen: "ik vermoord je niet, jij gaat mee, en Lina en Demiak mag beslissen over jouw, samen met z'n vrienden."
Dusseldorp stond vermoeiend op. Hij kon alleen maar denken: wie zijn Demiak en Lina?? En zo werd Dusseldorp langzaam half meegesleept en half meegenomen naar 'lina en Demiak' toe.

En het meer? dat zou jaren later 'het kwijlende meer" geheten worden en daar zouden nieuwe legendes uit ontstaan.

De groep was elkaar aan het bekijken en de vreemdeling wist niet wat ze ervan moest vinden. Dit waren overduidelijk vrienden van elkaar, maar dit waren veel meer mensen dan de voorspelling zei. Ze wilde net haar mond openen, toen een slaaf het moment verstoorde. “De patrouille, ze hebben zich gedraaid.” De slaaf kwam met angst in zijn ogen op de rest afgerend. “Ze komen hierheen.” Linctus keek om zich heen en bedacht wat ze moesten doen. “Vreemdeling jij gaat met amber en madarian. Richting de rebellen. Gebruik de paarden om Madarian te vervoeren. Neem ook de slaven mee, aangezien ze anders door de patrouille gedood kunnen worden.” Linctus keek nu naar de jonge tovenaar die verderop op de grond lag. Hij was bewusteloos, maar hij leek gewoon te dromen. “Laat hem maar liggen, want ik vertrouw hem nog niet. Ga nu, dan rekenen wij wel af met de patrouille. Demion zal jullie daarna wel kunnen opsporen en dan voegen we ons bij jullie. Nu ga anders heeft het geen nut.”

De slaven pakte hun spullen bij elkaar en vluchtte achter de paarden aan. Madarian werd nu in veiligheid gebracht, net als de slaven. Mochten ze toch op een vijand stuiten, dan zouden de vreemdeling en Amber hun kunnen beschermen. Linctus keek nu naar Odysseus en Astenos. “Zijn jullie wel weer klaar voor een gevecht?” Linctus was oprecht bezorgd, maar Odyseus lachte. Achter Linctus verschenen zo’n 50 voetsoldaten en 10 ruiters. Waarschijnlijk een eenheid om de andere patrouille te zoeken. Odysseus wees met zijn hand. “Ben maar niet bang Linctus, een gemakkelijk gevecht is net wat ik nodig heb.”

De patrouille zag voor zich een paar onbekende krijgers staan en maakte zich zorgen. In geen jaren waren de rebellen zo goed uitgerust geweest. Dit kon niet veel goeds betekenen.

"Zuur? Je wilt hem met zuurflesjes bekogelen?" De Raaf klonk verbaasd. Madarian knikte. "Wat had jij dan in gedachten? Op dit moment is het ons enige aanknopingspunt..." De Raaf gromde. "Geef mij nou maar gewoon een paar van die flesjes." Madarian overhandigde hem er een stuk of 5. Beiden begonnen als bezetenen glaswerk stuk te slaan tegen het harnas, dat begon te sissen en te roken. Maar helaas, iedere keer dat ze op het punt stonden het laatste stukje harnas te verzuren regenereerde het tot normale omvang.

Hijgend van inspanning keek Madarian in zijn tas. "Slecht nieuws, we hebben nog maar 1 fles." De Raaf rechtte zijn rug. "We hebben nog maar 1 optie. Een van ons moet zijn krachten absorberen. Jij bent te zwak voor die vorm van magie, maar ik niet. In feite is het de reden waarvoor ik gekomen ben. Waarschijnlijk zal het me doden, maar daartoe ben ik bereid." Madarian fronsde. "Maar... Waarom? Je kent me nouwelijks, en ik ken jou nog minder. Waarom doe je dit?" De Raaf lachtte, keek Madarian aan, en zette toen zijn masker af. "Wie ben ik, om de wil van de goden te weerstaan?" Madarian deinsde achteruit. "Andrax!"

"Ik weet dat dit een bizar moment voor je is, maar je moet naar me luisteren. Na mijn laatste ontmoeting met jullie ben ik bezocht door Gaisha. Ze liet me de fouten in mijn leven zien. Ik schaamde me diep. Om puur egoïstische zaken van eer hielp ik zonder het te weten de duistere zijde van onze wereld. Ik wilde mijn leven beteren, goedmaken wat ik had vernietigd. Gaisha was bereid me te vergeven, maar daarvoor moest ik wel haar dienaar worden. Ik hoefde niet na te denken over mijn antwoord. Sindsdien ben ik de Raaf, jullie hulp, gestuurd door Gaisha. Dit is mijn laatste order: red Madarian van Jereth. En dat is wat ik zal doen, al zal het me mijn leven kosten." Madarian leek niet overtuigd. "En hoe kan ik je vertrouwen?" Andrax trok een wenkbrauw op. "Spreken mijn daden als de Raaf niet voor zich? Daarnaast sta ik hier op het punt mijn leven voor het jouwe te geven. Hoeveel reden heb je nodig? Geef me het laatste flesje." Madarian gooide het hem toe. "Luister nu goed. Ik wil dat je zorgt dat het harnas me niet kan aanvallen op het moment dat ik vlak voor hem sta. Hou hem in bedwang, en hou me onder geen beding tegen. Begrijp je me?" Madarian zuchtte. "Hoeveel keus heb ik? Mijn middelen zijn uitgeput. Ik zal je helpen." Andrax knikte. "Goed."

Ineens ging alles heel snel. Andrax gooide het flesje met kracht tegen de borstplaat van het harnas, en sprintte er zelf achter aan. Hij duwde zijn laatste zwaard van nachtglas in het ontstane gat, en hield het daar terwijl het harnas er omheen regenereerde. Nu zat het zwaard vast in het harnas, en Andrax hield het gevest stevig beet. "Hou hem tegen!" Madarian stuurde twee bomen uit de omgeving naar het harnas, en de bomen klemden het in, waardoor het niet kon bewegen. Andrax haalde diep adem. Dit was het moment. Zijn aura lichtte fel op, en tegelijk verscheen er een pikzwarte aura rond het harnas. "Jereth, ik neem je slechtheid in me op." Fluisterde hij. Meteen schoot de zwarte aura via het zwaard naar die van Andrax. Eerst was Andrax' aura lichtblauw geweest, maar het werd geïnfecteerd met het zwart. Madarian kon zien dat de aura's strijd voerden.

Stukje bij beetje won het zwart terrein op het blauw, totdat er nog maar een vleugje blauw over was. Net toen het te laat leek, flitste het stukje blauw zo fel dat Madarian zijn ogen moest afschermen. Meteen breidde het blauw zich uit, totdat de zwarte aura verdween. En ineens was de aura niet meer te zien. Andrax viel met een zucht achterover, bewusteloos. Terwijl hij het handvat losliet en in het zachte gras belandde, verging het harnas samen met het zwaard van nachtglas tot stof. Jereth was niet meer. De wereld stond stil, en een tel later lag Andrax niet meer in het zachte gras van Madarians droomwereld, maar in dor gras, omringd door mensen die hij herkende als slaven. Een bekende stem trof Andrax voordat hij weer wegzakte in bewusteloosheid. "Madarian! Je bent terug!" Het was Amber.

____________________________________________________

Odysseus liet zijn bijl in zijn handen landen. "Ze zien er niet echt imponerend uit. Des te beter, want het is een tijdje geleden dat ik eens iemand neer kon maaien en er zeker van was dat het lichaam niet alsnog in beweging zou komen." Hij grijnsde. Linctus grijnsde niet mee. Hij keek echt bezorgd. "We redden het wel, Linctus. Hebben we niet voor hetere vuren gestaan?" Linctus haalde een schouder op. "Daar heb je wel gelijk in." Meer hoefde Odysseus niet te weten. Hij vloog op de patroulle af, de strijdskreten van zijn volk uitroepend.

*Een bewusteloze Madarian wordt op een paard getild. Amber gaat vlak achter hem zitten en houdt hem vast. net als ze willen vertrekken, verschijnt De Raaf uit het niets. Madarian doet z'n ogen open, en probeert om zich heen te kijken. Dan hoort hij Amber: "Madarian! Je bent terug!" Dor gras, een omgeving met die er relatief kaal uit ziet, in vergelijking met de bosrijke omgeving waar hij woont. Hij voelt zich zwak. Erg zwak. "Honger!" Amber geeft Madarian z'n rugzak. Madarian probeert de rugzak open te maken, ziet z'n eigen arm, en schrikt zo erg, dat hij bijna van het paard af valt. Gelukkig had Amber hem goed vast.*

Madarian: "Wat is er gebeurd? Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik de grot uit ging om te plassen..."

*Terwijl Amber vertelt wat er is gebeurd, is Madarian flink aan het eten. Als er niets meer bij kan, houdt Madarian op met eten. Langzaam begint Madarians lichaam te herstellen. De spieren worden weer iets steviger en sterker, maar hij zal een tijdje moeten trainen voordat hij weer z'n normale kracht terug heeft. Nadat de spieren wat energie gekregen hebben, begint Madarian er weer ietswat minder als een zombie eruit te zien...*

Demion werd vragend aangekeken door de onbekende vrouw alsof ze om goedkeuring leek te vragen. Natuurlijk kreeg ze deze en greep de teugels beet. Madarian werd achterop geslingerd en ze reden samen met Amber weg.

Odysseus en Linctus bekeken de soldaten eens goed. Blijkbaar leken ze niets van weerstand te hebben verwacht, dit was goed te lezen van hun gezichten. Nu kwam Demion ook naast zijn grote vriend en zijn kleinere vriend, Linctus, staan. Hij keek ze om de beurten vragend aan. “Dus, wie eerst” grapte hij.

De soldaten waren verbaast. Waarom waren deze rebellen zo op hun gemak!? Ze grepen naar hun zwaarden en deden langzaam enkele stappen dichterbij. Tegelijk trokken Odysseus, Demion en Linctus hun wapens. En keken alle drie uitdagend naar de groep. Waarom hadden deze rebellen geen angst voor hen?! De soldaten bleken nu nog verder in de war.

Oddyseus sprinte naar voren. hij was blijkbaar de eerste. zijn bijl verdronk in het bloed van de voorste soldaat, waardoor de anderen alle kanten op vlogen en in de verdediging schoten

Linctus liet Odysseus niet al het plezier hebben en volgde als tweede. Hij rende naar voren. Op zijn gezicht was een uitdrukking van vreugde te zien, waardoor de soldaten meer angst kregen. Met een onderhandse zwaai hakte linctus in het hoofd van de eerste soldaat. Een andere leek nu uit zijn shock gehaald en kwam schreeuwend op Linctus af. Linctus speelde eerst een beetje met de soldaat door zijn slagen te blokken. Daarna ontfutselde Linctus het zwaard van de soldaat en slachtte hem met zijn eigen zwaard. Daarna wierp Linctus het zwaard krachtig naar een van de ruiters. Deze kon net op tijd zijn hoofd afwenden, maar was duidelijk geschrokken.

Demion liet zijn snelle reflexen zien. De soldaten hadden duidelijk geen kans. Ze konden niet met hun ogen knipperen of Demion stond alweer klaar om hun vanuit een andere positie aan te vallen. Ook waren de soldaten niet opgewassen ten de brute kracht van Odysseus. De soldaten keken vol afschuw hoe Odysseus een soldaat met een hand optilde aan zijn hoofd. En deze weg wierp. Deze persoon leek de kracht van een oger te hebben, maar kon ook nog eens goed overweg met wapens. De soldaten wisten niet wat hun overkwam.

Dusseldorp had het hele gebeuren op een afstandje zien gebeuren. Hij zag madarian die wakker werd, Amber, Odysseus, demion, en nog een bewusteloze onbekende en een andere onbekende die hij over madarian zag onfermen. Maar waar was Akroma? Dusseldorp haalt z'n schouders op. Hij zal het nooit weten.

Opeens ziet hij soldaten komen. Demion leek de onbekende zelfs te kennen: "wie eerst" zei hij tegen hem. Dusseldorp was al helemaal van de kaart dat hij meevocht. Wie was hij? Hij had hem eerder gezien in z'n hedenplas. Dusseldorp besloot op een afstandje te blijven, wurmde zich los, en sprong in een boom boven hun. Hij volgde het schouwenspel.

De soldaten verwachtte zeker niet dat hun tegenstanders zo goed waren, want ze maakten fouten die je alleen kon permiteren als de tegenstander een beginner is. Daar, bij Madarian, ziet Dusseldorp een soldaat staan. Dusseldorp pakt z'n zwaard en gooit hem naar de soldaat, dis naast Madarian neervalt.

Het leek alsof de slagveld werd gewonnen, totdat er in de verte een nieuwe troep soldaten kwam, er was zeker iemand ontsnapt.
Snel sprong Dusseldorp, met de hulp van Kim, naar een boom verder, zodat hij de eerste troep kon verwelkomen
Toen hij de eerste spreuk wou doen zag hij er een paar in een kuil met spietsen vallen, en daar iemand die bungelt aan de boom. Dusseldorp schrok, dat had hij niet verwacht.

Snel schudde Dusseldorp de verwardheid van zich af. Hij had geen zwaarden meer, en gebruikte al een hele tijd magie. Maar hij was nu moe van magie-gebruik. Hij wachtte nog een poosje....

*Een ruiter vlucht weg van het gevecht met Linctus, precies in de richting van de slaven, de ziener, Madarian en Amber. Een slaaf die jager geweest is ziet de ruiter al van ver aankomen, en waarschuwt de rest. Meteen zoekt iedereen dekking en probeert uit zicht te blijven. Amber pakt haar boog, richt, en schiet een pijl dwars door het hoofd van de ruiter, vanaf een zeer grote afstand. De slaven kijken alsof ze water zien branden. Dan wordt één van de slaven bang en zegt "Ruby! Zij is Ruby!"*

Amber kijkt met een verbaasde blik naar de slaaf en zegt: "Ruby? Wie of wat is Ruby?"

Slaaf zeer bang: "Niemand anders kan zo'n schot afvuren!"

Amber: "Mijn naam is Amber. Ik kom van dezelfde wereld als Linctus en Demion. Wie is Ruby?"

Slaaf, nog steeds maar iets minder bang: "Ruby is een huurmoordenares. Ze schakelt iedereen uit die een bedreiging voor de Virraw clan vormt. De beruchtste moord die ze gepleegd heeft was tegen een koning in z'n eigen kasteel met 10.000 man. Niemand heeft haar gezien, en alleen de koning was gedood. Niemand die haar ziet overleeft het, maar ze laat altijd een visitekaartje achter. Een pijl met de kleur van een robijn. Het gerucht gaat dat ze alleen met robijnen betaald wordt."

Amber: "Ruby zou heel goed m'n alterego kunnen zijn hier... Rustig aan joh! Ik doe je niets. Alles komt goed."

Madarian: "Is het eigenlijk ver waar we naartoe gaan?"