Linctus rende naar een andere soldaat toe en beukte deze gewoon opzij. Hij vloog hierbij in een valkuil en sleurde 5 andere soldaten met zich mee. De paniek brak nu echt uit in de ogen van de soldaten. Deze rebellen speelde met hun. Hun wil om te vechten hadden ze toch al jaren geleden verloren. Elk gevecht konden de soldaten toch winnen door gewoonweg geen krimp te geven. De rebellen waren gedemoraliseerd. Ze konden nu niet opeens wel gaan vechten.

Sommige probeerde zich weg te draaien, maar bij de blik van een opper-wachtmeester draaide ze allemaal maar weer terug. Terug naar hun wisse dood. Linctus was nu omsingeld door 10 soldaten. Hij ontweek de pogingen om hem te raken en kon ze zelfs nog raken. Met bebloede armen keken de soldaten elkaar aan. Hoe hield deze zwerver het vol. Hij zag eruit als een man die alles verloren had in zijn leven, maar kon vechten als een veteraan met 500 jaar ervaring. De laatste van de 10 soldaten vond zich nu onder de voet van Linctus. Zijn mede soldaten waren al gesneuveld. "Je krijgt mij niet, je zult nooit winnen rebel. Virraw is te groot en machtig om verslagen te worden. Jullie kunnen je niet altijd verschuilen." Linctus lachte om de soldaat. "Wij verschuilen ons niet, wij zijn slechts een voorbode van wat er komen gaat." Met de angst in zijn ogen werd de kop van de soldaat gescheiden van de rest van zijn lichaam.

Odysseus maakte zich los uit de soldatenkluwen, en wierp zich op de man waarvan hij dacht dat het de leider van dit zootje ongeregeld. De man stak een zwaard uit, maar Odysseus mepte het met een simpel maar krachtig gebaar uit de weg, en hij greep de man bij de keel. Odysseus tilde hem tot ooghoogte, waardoor de wachtmeester hulpeloos met zijn benen bungelde. Zijn ogen puilden uit, hij liep rood aan, en hij probeerde Odysseus' ogen uit te krabben, maar zijn armen kwamen niet ver genoeg. Odysseus grijnsde boosaardig, en veegde met zijn vrije hand wat bloed van zijn gezicht. "Onderschatting is dodelijk, ook bij slaven. Helaas voor jou zul jij niet lang genoeg leven om van die les te leren." De wachtmeester gromde. "Je bent een domme bruut. Niemand is in staat zich tegen de Virraw te verzetten. Velen hebben het geprobeerd. Iedereen faalde. Jullie zullen geen uitzondering zijn. Hoe sterk jij ook bent, je maakt geen kans. Mijn broeders zullen me wreken." Odysseus snoof. "Dat zullen we dan wel zien." En hij verbrijzelde de luchtpijp. Het zielige hoopje mens landde hard op de grond, maar Odysseus had er al geen aandacht meer voor. Hij draaide zich al weer om naar belangrijkere zaken.

____________________________________________________

Het gevecht was nog niet om. Hij voelde dat Jereths slechtheid in hem was opgenomen, maar niet verdwenen. Het was niet in staat geweest om zijn geest over te nemen, maar zijn lichaam was nog steeds kwetsbaar. Andrax zou het onder controle moeten krijgen, anders was dit alsnog zijn dood. Gaisha, help me alstublieft! Hij was wanhopig. Vrees niet, mijn boodschapper. Voor wat je nu moet doen is rust nodig. Ik zal je vertellen wat je moet doen, maar je moet ten aller tijde goed naar me luisteren. Andrax' hart sprong op van vreugde. Dank u, Gaisha. Ik zal luisteren.

Demions zwaard sneed snel en diep in het vlees van de wachters. Het onderschatten van hun vijand kwam hen dus duur te staan en moest bekostigd worden met hun levens. De 3 naast elkaar vochten met grotere macht dan de soldaten ooit hadden verwacht en deed het haast denken aan hun meesters. De soldaten schoten nu alle kanten op om te ontkomen aan het geweld van de 3 krijgers. Zelfs de commandant van de groep probeerde het op een rennen te zetten. Dit werd niet toegelaten en kreeg een werpmes in zijn nek geworpen. De grond in deze wereld werd nogmaals bevuilt met bloed. Dit maal was het niet het bloed van slaven of armen, maar voor de ijzeren vuist die het land onderdrukten.

Na een lange tijd rijden waren ze bijna. De mysterieuze vrouw keek rond vanaf haar paard en kon de vallei goed overzien. Een donker bos lag beneden aan een hoge berg. Een perfecte plek voor een laatste rebellenbasis. Ze wuifde naar Madarian en Amber dat ze mee moesten komen. “Volg mij op de voet anders zullen het je laatste passen zijn op deze wereld. Vergeet de bevrijde slaven niet. Verlies ze niet uit het oog”. Amber wist niet of het haar wel beviel dat zij zo commando’s gaf aan hen. Ze wisten niks van haar. Amber wist wel dat Demion haar vertrouwde en dat moest dus maar genoeg zijn.

Dusseldorp zag een mysterieuze vrouw, midden in het gevecht opdoemen naar Amber. Daar zat ze en ze zei: "Volg mij op de voet anders zullen het je laatste passen zijn op deze wereld. Vergeet de bevrijde slaven niet. Verlies ze niet uit het oog"
Dusseldorp was verbaasd dat Amber deed wat er gevraagd werd. En Madarian volgde haar zomaar! Dusseldorp voelde zich boos worden, ze kenden elkaar geneens, maar boos worden had nu geen zin.

Dusseldorp trok zich terug. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Hij kijkt even om zich heen, en z'n oog valt op een onbekende. Die lag nog steeds op de grond. Hij leek in gevecht met iemand.
waar heb ik dat eerder gezien?
Kim: sukkel, ben je dat vergeten? MAdarian deed dat ook, die onbekende heeft jereth overgnomen ofso. Zeker om Madarian te helpen, omdat hij jong en sterk is.
Dusseldorp rende naar de onbekende, en hoorde hem mompelen. Hij zei is met Gaisha.
Dusseldorp suste hem. en fluisterde in z'n oor: "heb je hulp nodig?"......

Luister goed. In deze wereld is mijn macht minder. Het is moeilijk om met je te communiceren, en verder kan ik je niet helpen. Wat je moet doen heeft met balans te maken. Jereth maakte deel uit van de balans, en zijn krachten kunnen niet verdwijnen zonder serieuze gevolgen in de wereld die je als de jouwe kent. Zijn kracht mag niet vernietigd worden. Er is maar een manier om de kracht voort te laten bestaan, en dat is door de kracht als je jouwe te beschouwen. Jij moet necromancer worden, Andrax. Andrax had op het moment geen controle over zijn lichaam, maar anders zou hij heftig zijn hoofd geschud hebben. Maar necromancie is een duistere en gevaarlijke vorm van magie! Wat als ik de controle verlies? Wierp hij tegen. Het bleef even stil. Daarom mag je de kracht niet vertrouwen. Beschouw hem als de jouwe en gebruik hem, maar vertrouw hem niet zo als je de aura vertrouwt. Je moet de kracht niet onderdrukken, maar mag hem ook niet de vrije loop laten. Die balans zal moeilijk te vinden zijn, maar ik heb er vertrwouwen in dat je het kan. Andrax was even stil. Als het helpt om me bij te laten komen en verder te helpen, ben ik bereid die macht in me op te nemen. Er klonk een goedkeurend geluid. De juiste beslissing, Andrax. Wat je moet doen, is jezelf open stellen voor de kracht. Nodig hem uit, en verzet je onder geen beding. Zolang je jezelf niet verzet zal je niet vernietigd worden. Als het is gebeurd zal je bij komen. Wat je wel ten aller tijde in gedachten moet hebben, is dat jij de baas bent, niet de kracht. Dat is alles. Voor nu zijn mijn ordes aan jou dat je met de anderen meereist en ze helpt. Veel geluk, mijn boodschapper. Het werd stil. Gaisha was weg. Andrax voelde dat hij twijfelde, maar hij kon niet toelaten dat hij zou falen. Hij zette de twijfel weg, en stelde zich open voor de zwarte wolk in zijn geest. Gretig dreef de aura naar hem toe, overspoelde hem, verblindde hem, veranderde hem.

Andrax schoot overeind. Hij was terug in de werkelijkheid, en er zat iemand naast hem. Een korte blik leerde hem dat het Dusseldorp was. De twee keken elkaar in de ogen, en Dusseldorp schoot achteruit. "Je ogen! Wat is er met..." Andrax stak zijn hand op om hem te kalmeren. "Het is niets, Dusseldorp. Ik ben geboren met ovalen pupillen. Ze zijn altijd al zo geweest." Dusseldorp keek verbijsterd. "Pupillen? Maar ik zie helemaal geen pupillen! Je ogen zijn helemaal zwart! Geen iris, geen oogwit, niets!" "Wat!" Andrax schoot overeind. Dusseldorp maakte een spiegel van water. "Kijk zelf." Andrax keek. Tot zijn schrik zag hij dat Dusseldorp gelijk had. Zijn ogen waren veranderd in zwarte bollen. Vreemd genoeg wist hij al wat dat betekende: hij was nu een necromancer, een oproeper van de doden. Hij kreeg kippenvel.

Andrax keek rond. "Waar is de rest, Dusseldorp?" Dusseldorp keek vragend. "Hoe weet jij mijn naam eigenlijk?" Andrax lachtte lichtjes. "Oh, maar je kent de Raaf toch wel?" Zei hij, terwijl hij het masker dat hij de afgelopen tijd vrijwel continu op zijn gezicht had gehad. Dusseldorps ogen werden groot. "Ben jij..." "Ja, ik ben de Raaf. Maar ik heb liever dat je me Andrax noemt." Dusseldorp knikte, maar hij kwam wat verward over. "De anderen zijn al vertrokken... Die richting. De vrouw die de gids was zei dat ze haar precies in de voetsporen moesten volgen, anders zouden ze het niet overleven. Lopen gaat het dus niet worden." Andrax keek naar het waterbord. "Dat hoeft ook niet. Kan dat waterding van je twee personen dragen?"

Dusseldorp voelde zich boos worden.
" of dat kan, OF DAT KAN! Natuurlijk kan dat, ik mag dan wel onvoorzichtig zijn, maar in magie ben ik toch zeker geen groentje!"
Kim bergreep de boodschap en voor Andrax iets kon zeggen schoten ze met z'n tweeen omhoog. Dusseldorp's enige baggage was extra kleding voor volle maan en z'n spreukenboeken. Dusseldorp keek naar beneden. Daar waren de voetsporen nog vers. Dusseldorp draaide zich naar Andrax, zover het kon.
DD: "En wat is jouw verhaal? Ik vertel wel eerst mijn verhaal.

Vroeger woonde ik in een klein huisje bij m'n ouders, m'n broer en m'n zus. M'n moeder was weerwolf en m'n vader waterelementaalmagier. Mijn zus is helemaal waterelementaalmagier, m'n broer helemaal weerwolf. Ik was de krachtigste van de drie, ik was allebei, en meer magier dan weerwolf, want door mijn zus, mijn en m'n vaders magie hebben we de weerwolf kunnen bedwingen, bij m'n moeder, m'n broer en ik. Daardoor wisten we wat we bij volle maan deden. Maar we kwamen er te laat achter dat we allemaal deel waren van aparte legendes. Om elkaar niet gevaar te lopen, gingen we ieder ons eigen weg. Mij werd voorspeld dat mijn legendes waarheid zou worden als ik een groepje helden had gevonden, en dan zou ik iemand redden door een draak te verslaan. Tot zover is alles uitgekomen. Verder zeg ik maar niet wat er voor me voorspeld zou zijn, dat zou de toekomst kunnen veranderen!

maar nu is het jouw beurt, wat is jouw verhaal?"
Dusseldorp wachtte op het antwoord.

"Mijn verhaal? Dat is iets minder kort, vrees ik. Het eerste wat je zou moeten weten, is dat ik een auraal ben. Je zou het als een soort auramagiër kunnen zien, maar het gaat verder dan gewoon magie. Ik zie aura's, ik voel ze. Niet alleen gebruiken. Vanaf hier zou ik de aura van kwaadwilligen op ongeveer een mijl afstand af kunnen lezen. Auralen zijn zeer zeldzaam, en de meeste mensen vermijden ze omdat ze denken dat auralen gedachten kunnen lezen. In een zeer basale zin is dat ook zo. Ik heb geen gezichtsuitdrukking nodig om te zien welke emotie een persoon ervaart: ik zie het in zijn aura. Dat zou je als gedachtenlezen kunnen zien.

Maar dat terzijde. Je wilde mijn verhaal weten. Ooit, lang geleden, heb ik een eerlijk beroep gehad. Ik was lid van het gilde der mosterjagers. De taak van mosterjagers is om wezens die steden, nederzettingen, of individuele personen bedreigen te elimineren. Mensen van alle landen en rangen kwamen er samen om lid te worden van het gilde en hun diensten aan de mensheid aan te bieden. Alleen de besten werden toe gelaten. Ik was een van hen. Een ander persoon die je kent hoorde er ook bij. Kan je raden wie?" Dusseldorp dacht na. "Ik kan er niet zo snel op komen." Andrax keek weg. "Het was Odysseus. We raakten al snel aan de praat. We raakten bevriend en besloten een team te vormen om samen op monsters te jagen. We waren onverslaanbaar. Uit de meest hopeloze situaties waar anderen het in hun broek zouden doen keken wij elkaar gewoon even aan, en deden we precies wat nodig was om onszelf eruit te redden. Onverslaanbaar waren we, en een perfect team. Overal in de landen kende men ons als de broeders van het gilde. Want we waren zo goed als broeders, zo goed bevriend als we waren. Alles was perfect. Totdat..." Dusseldorp keek hem aan. "Totdat wat?" Andrax sloeg zijn ogen neer. "Totdat alles gruwelijk fout liep. Het leek op een normale klus, niets nieuws onder de zon. Ik denk dat dat de reden was, dat ik niet genoeg oplette. Ik werd gevangen genomen door de doorgeslagen magiër die we als doelwit hadden gekregen. Hij stelde Odysseus voor een keuze: mijn leven, of dat van de stedelingen die we moesten bevrijden. Ik was in paniek. Schreeuwde hem toe me te helpen. Odysseus koos voor de stedelingen. De magiër ontsnapte, en nam mij met zich mee. Hij martelde me, en liet me geloven dat het Odysseus' schuld was dat ik leed. In het begin geloofde ik hem niet, maar zelfs de waarheid buigt onder de druk als die maar groot genoeg is. Hij wakkerde mijn wrok aan, en ik ging Odysseus haten. Uiteindelijk liet de magiër me gaan, nadat ik een eed had gezworen om Odysseus te doden.

Tijden lang heb ik naar hem gezocht. Uiteindelijk vond vond ik hem in het gilde van mosterjagers. Hij was uitzinnig van vreugde om me te zien. Dat gevoel was niet wederzijds. Ik bestookte hem met de verwijten die de magiër me in mijn hoofd gestampt had. Uit teken van onze vroegere vriendschap gaf ik hem een waarschuwing: de volgende keer dat ik hem zag zou ik hem doden. We wisten allebei dat als het tot een duel zou komen, ik het zou winnen.

De tijden daarna heb ik onafgebroken op hem gejaag. Er waren tijden dat ik hem kwijt was, maar uiteindelijk vond ik hem altijd terug. Na de laatste keer dat ik hem voor langere tijd kwijt was geraakt, kwam ik er achter dat hij een reisgenootschap had gevonden. Het kon me niet schelen. Ik heb hun kamp meerdere keren aangevallen. Voor wat er daar allemaal gebeurd is, kun je ook terrecht bij Odysseus, Demion, Madarian, en voor een klein beetje ook bij Linctus. Arya en Muad zouden er ook over kunnen vertellen, maar die zijn ergens waar ze samen gelukkig zijn, ver weg van hier. Ik betwijfel of je ze ooit zult zien.

Na mijn laatste ontmoeting gebeurde er iets onverwachts, waardoor ik tot zinnen kwam. Ik denk niet dat ik uit kan leggen hoe het kwam, maar de leugens van de magiër gleden langzaam van me af. Om mijn vertroebelde geest te legen, besloot ik een tijd lang te mediteren. In mijn meditatie verscheen Gaisha tot me. Ze liet me de fouten in mijn leven zien, en ik schaamde me. Om een leugen maakte ik het leven van de man die mijn beste vriend geweest was zuur. Ook hielp ik zonder het te weten de duistere zijde van onze wereld. Ik bevrijdde me uit de kluwen van leugens die gesponnen was door de magiër, en smeekte om vergiffenis. Gaisha was bereid me te vergeven, maar daarvoor moest ik wel haar dienaar worden. Ik hoefde niet na te denken over mijn antwoord. Sindsdien ben ik de Raaf, jullie hulp, gestuurd door Gaisha. Sommige van mijn acties ken je, anderen niet.

En zo ben ik hier in deze troep beland. Ik heb nergens spijt van." Beiden zwegen. Ineens keek Andrax op. "Ik voel de aura van Odysseus. En die van Demion. We moeten hier dalen, we zijn bijna bij de rest."

Langzaam maar zeker begonnen ze te dalen. Iemand zag hun al snel, want ze hoorde opeens: " Wat is dat? Is dat niet...?"

Linctus was nu al vechtend dichterbij Odysseus gekomen. Vanuit de verte hadden ze beide een jonge magiër en iemand anders zien aankomen. Linctus kon de magiër nog niet echt, maar het was duidelijk dat deze nog te jong was om op eigen benen te staan. Tenminste voor Linctus zijn normen. De andere leek op de raaf, maar er was een fundamenteel verschil. Linctus had het nu duidelijk herkend. De raaf was een Necromancer. Na 300 jaar goed bevriend te zijn geweest met een Necromancer herkende Linctus blindelings een Necromancer. Maar zijn interesse was meer gericht op Dusseldorp.

“Dat kind dat daar aan komt vliegen is dat te vertrouwen?” Begon Linctus tegen Odysseus terwijl hij zijn zwaard door een schedel boorde. “Dat is dusseldorp een of andere water magiër en die heeft ons geholpen tegen die draak.” Begon Odysseus. “Volgens mij zit het wel goed met hem. Dus maak je niet druk.” Linctus lachte even. “Waarom zou ik me druk maken?” Begon Linctus. “Die knul bevindt zich tussen de meest getalenteerde mensen van onze wereld en houdt zich staande. Dan kan hij wel wat. Alleen is hij volgens mij nog veel te jong om te vechten.” Odysseus keek nu naar Linctus. “We zitten er volgens mij wel aan vast.” Begon Odysseus terwijl Demion ook hun kant uitkwam. “Zijn we lekker aan het kletsen dames?” Begon Demion. “Of willen we een welkomstfeestje maken voor onze twee vliegende gasten?”

De drie gingen zich weer even concentreren op de vijand, maar toch kon Linctus het niet loslaten. “Maar als dat een water magiër is, dan biedt dat wel mogelijkheden.” Begon Linctus tegen Demion. “Hoezo?” Antwoordde deze. Linctus had nu een glimlach op zijn gezicht. “Nou dan kan hij vast lekkere thee voor ons zetten.” Odysseus moest lachen en gebaarde met zijn hand naar de vijand dat hij even moest bijkomen. De vijand was echter zo verbaast en vol met angst dat hij bleef staan. Linctus moest daar weer om lachen en zo kwam het dat toen Andrax en Dusseldorp landde ze in een lachend geheel terecht kwamen.

Snel herpakte de krijgers zichzelf en hakte zich verder in op de deels verbaasde soldaten.

De mysterieuze vrouw leiden de slaven door het dichte bos en kwamen al snel aan bij de rotswand. Madarian en Amber hadden al aangevoelt dat ze omsingelt werden, maar hadden eigenlijk niemand gezien. De vrouw had dus toch gelijk en werden ze op deze manier wel toegang verleent. De vrouw floot op haar vingers en achter een van de rotsen kwam een man te voorschijn. “Ah je bent terug. Hoe is het met je missie verlopen?. De vrouw keek om naar de slaven “Wat zieltjes rijker” en toen naar Madarian en Amber “en blijkbaar waren de visioenen correct”.

-------------------------------
Demion schopte een soldaat weg die tegen Odysseus rug aan kwam. Aan het gezicht van de soldaat te zien had hij toch liever een zachte muur gehad. “Nu is het wel genoeg met spelen. We moeten naar de basis” sprak Demion vast beraden tegen zijn kameraden en liet zijn Aura hard oplichten. Andrax kwam glimlachend naast hem staan en lichtte ook zijn aura hoog op. Demion voelde de duistere energie in zijn aura, maar kon ook waarnemen dat hun het wist te onderdrukken. Ook een glimp van goede en bekende energie straalde zachtjes uit zijn aura, de kracht van Giasha. Demion en Andrax hadden hun energie vaker op elkaar gericht, wat kon leiden tot een grote knal. Nu stonden ze samen en wat zou zoiets dan opleveren? Vol vertrouwen stapte Odysseus en Linctus opzij en maakte baan. Zij wisten al te goed wat komen ging in tegenstelling tot de soldaten. Deze dachten het moment te nemen om hun verdediging weer bij elkaar te rapen en hielden hun schilden stevig tegen elkaar. “Komt er nog wat van?” vroeg Linctus plagerig, waarna Dusseldorp hem vragend aankeek. “kom wat?” vroeg de kleine man naast Linctus. “dat zal je zo wel zien”.

De energie van de aura’s werd steeds groter. Het smolt samen en concentreerde zich tot een gigantische vlam. Andrax en Demion voelde dat het moment daar was en lieten de opgespaarde energie los richting de soldaten. Een grote bundel energie schoot richting de groep soldaten.

De hel barstte los. Even was iedereen verblind, daarna suisden de oren door de klap die volgde. toen het felle licht eindelijk afzwakte, konden ze zien wat er was gebeurd. Waar eerst de soldaten hadden gestaan, was nu niets meer. Alsof de soldaten nooit hadden bestaan. Andrax hijgde lichtjes. "Dat kunnen we maar beter niet te vaak doen. Mijn oren doen nog steeds zeer." Demion lachtte scheef.

Het bleef een vreemd stel, Andrax kon die overtuiging maar niet loslaten. Sterker nog, midden in een gevecht in lachen uitbarsten verstevigde zijn opvatting alleen maar. Maar was hij zelf wel zo veel beter? Een boodschapper van Gaisha met aurale macht, en nog een necromancer ook. Eigenlijk paste hij er precies tussen: een ex-guardian, een chagrinige runemeester, een buitenaardse problemenmagneet, een reus met steenmagie, een weerwolvenjongen met watermagie, een donderelf met windmagie, en een aurale necromancer. Eigenlijk was het gewoon absurd, maar hij keek er al niet meer van op.

Andrax stapte op Odysseus af en keek hem aan. Odysseus trok een wenkbrauw op. "Je ogen. Wat is er gebeurd?" Andrax haalde een schouder op. "Lang verhaal, vertel ik later nog wel eens. Voor nu is er iets belangrijkers. Ik kom een eed breken." Odysseus' gezicht klaarde op. "Je hebt het eindelijk ingezien?" Andrax keek weg. "Kun je me vergeven?" "Nee, ik kan je niet vergeven." Andrax keek met een schok op. "Maar..." Odysseus stak een hand op om hem te onderbreken. "Ik kan je niet vergeven, omdat er niets te vergeven valt. Ik he je nooit verantwoordelijk gehouden voor wat je gedaan hebt. Je stond onder de macht van een magiër en was niet bij zinnen. Ik heb altijd gehoopt dat je het licht weer zou zien, en dat heb je gedaan. Ik ben trots op je." Andrax lachtte wrang. "Jij verandert ook nooit." Odysseus stak zijn hand uit. "Welkom terug, Andrax." Ook Andrax stak zijn hand uit, en ze grepen elkaar bij de pols. Ze grijnsden beiden. "Zijn we weer een team?" "We zijn weer een team. Maar we zijn niet alleen, en deze keer jagen we op het grotere schorem. Ben je daar wel klaar voor?" Andrax lachte blaffend. "Ik was er al klaar voor toen ik geboren was. Ik maak me meer zorgen of jij me wel bij kunt houden!" Odysseus schudde zijn hoofd. "Helemaal de oude, hoor ik wel."

Linctus kwam tussen ze in staan. "Het spijt me zeer om dit hartverwarmende wederzien te verpesten, maar we hebben haast." Natuurlijk had hij gelijk. Odysseus keek rond. "Goed, welke kant op?"

Dusseldorp trok zijn schouders op en kijk naar de man naast hem. "Demion zal 't wel weten nietwaar?". Even sloot Demion zijn ogen en concentreerde zich op de energie die Madarian, Amber en de onbekende vrouw uit straalde. Hij had ze al zien vertrekken in een bepaalde richting, maar dat kon ook een afleiding zijn van die nog niet benoemde vrouw. Hij was ze snel op het spoor en waren in korte tijd ver gekomen. Zijn vinger bewoog zich richting het oosten. Odysseus knikte en keek even naar Andrax. Ook hij bevestigde Demions waarneming. “Dan is onze volgende bestemming die kant op”. Linctus knikte en greep zijn spullen en smeet deze weer over zijn schouders. “Nou waar wachten jullie nog op? een uitnodiging?”. Demion lachte zachtjes. Hij had na een tijdje de droge botte opmerkingen van Linctus wel weten te begrijpen en waarderen. Linctus had wel een grote mond, maar een hart groter dan Odysseus vuist. Ook Demion zette zijn benen voor in de richting. Even kwam Odysseus naast Demion lopen. “Wie is eigenlijk die vrouw?”. Demion vroeg zich precies het zelfde af “Precies weet ik het niet grote vriend. Iets in mij zegt dat we daar nog wel achter zullen komen. Ze geeft een vertrouwd gevoel af, wat zeer zeldzaam is in deze wereld, vertrouw me maar”. Odysseus knikte instemmend.

* Het kamp blijkt niet al te ver te zijn, hoewel het toch redelijk ang duurt voordat ze er zijn. De slaven moeten te voet, en Madarian is erg verzwakt. Gelukkig houdt die onbekende vrouw er rekening mee. Madarian heeft zich vol gepropt met voedsel, maar het herstel duurt vrij lang. Dan schiet er iets te binnen. Een ding wat ze geleerd had bij de Dark Elves. Ze pakt de speciale rugzak van Madarian, en begint erin te zoeken. Dan vind ze hetgene waar ze naar zocht: een kokosnoot. Zeer zeldzaam om te vinden, en erg duur om te kopen in hun eigen wereld. Ze graait verder in de rugzak. Een paar naalden en een anderhalve meter lang buigzaam dun buisje haalt ze tevoorschijn. Ze bevestigt aan elke kant van het buisje een naald, maakt aan één kant een knoop op een dusdanige manier dat de buis niet knikt en steekt een naald in de kokosnoot.

Dan valt Madarian van het paard. De stoet stopt. Amber stijgt snel af, en steekt de andere naald in de arm van Madarain. Amber stijgt op het paard. en vraagt of de slaven hem weer op het paard willen tillen. De slaven helpen Madarian het paard weer op. Amber houdt de kokosnoot hoog.

De mysterieuze vrouw leidt de slaven door het dichte bos en kwamen al snel aan bij de rotswand. Madarian en Amber hadden al aangevoelt dat ze omsingelt werden, maar hadden eigenlijk niemand gezien. De vrouw had dus toch gelijk en werden ze op deze manier wel toegang verleent. De vrouw floot op haar vingers en achter een van de rotsen kwam een man te voorschijn. “Ah je bent terug. Hoe is het met je missie verlopen?. De vrouw keek om naar de slaven “Wat zieltjes rijker” en toen naar Madarian en Amber “en blijkbaar waren de visioenen correct”.

Amber en Madarian wachten gelaten af wat er komen gaat. Zijn ze bij een rebellenkamp, of zijn ze in de handen van de vijand gevallen?*

"Als je dat maar laat, Luie Donder" Bracht Linctus tussen neus en lippen uit. Dusseldorp keek een beetje verbaast naar Linctus. "Omdat jij zo lui bent als maar wat, betekend dat niet dat jij ons mag verraden door op dat ding te gaan vliegen." Linctus keek nu boos naar Dusseldorp die ondertussen Kim alweer had opgeborgen. "Ik wilde alleen maar de rest gaan zoeken, dat gaat makkelijker vanuit een hoog punt." Begon dusseldorp licht verontschuldigend. "Onzin" Begon Linctus. "We hebben hier twee auralen en die kunnen iemand opsporen over vele kilometers, daarbij is Demion een uitstekende spoorzoeken. Kortom wij vinden hun wel en daarvoor hoef jij niet te gaan flierenfluiten." Dusseldorp wist niet wat hij gedaan had om zo aangesproken te worden. Hij kende Linctus niet eens. De rest leek zich echter er niet zo veel om te bekommeren.

Linctus liep nu wat door naar Andrax door. "Bevalt dat een beetje het Necromancer zijn?" Begon Linctus. Andrax haalde zijn schouders op. "Ik weet dat Madarian wat literatuur heeft over Necromancers, maar hier heb je een cadeautje van mij." Linctus overhandigde Andrax een papier met de grondbeginselen van een Necromancer. "Normaal moet je leren om een Necromancer te worden. Het is niet aangeboren. Necromancers zijn dus hele intelligente mensen, dus is hun literatuur van hoge kwaliteit. Nu leer wat je kunt en ben blij dat je niet eerst jaren hoeft te leren."

"Bedankt Linctus, dat waardeer ik. Het zou wel mooi uitkomen als ik niet jaren hoefde te stureren om en beetje van dienst te zijn." "Kijk wel uit. Ik heb mannen gekend die niet met de macht om konden gaan en door draaiden. Laat dat jou niet gebeuren." Andrax knikte. "Ik zal er op letten." En hij bekeek het papier. Al snel was hij diep verzonken in de tekst die er op stond. Er was iets speciaals aan, maar Andrax kon niet meteen plaatsen wat het was.

Odysseus liep vooraan naast Demion. "Kun je voelen hoever het nog is? Het begint donker te worden." Hij zag dat Demion zijn ogen sloot om de omgeving af te speuren. Odysseus wachtte geduldig.

stomme rotvent, ik dacht dat Odysseus erg was, Ik dacht dat de wereld hard was.... hallo nieuw persoon
Dusseldorp keek kwaad voor zich uit, ook niet meer van plan om ook maar iets te doen, een spelen.
Maar goed, ergens had tie gelijk, de aura's waren beter dan hoog punt. Dusseldorp dacht er maar liever niet veel over na.

Odysseus liep vooraan naast Demion. "Kun je voelen hoever het nog is? Het begint donker te worden." Hij zag dat Demion zijn ogen sloot om de omgeving af te speuren. Odysseus wachtte geduldig.
Dusseldorp hoopte vurig niet ver....hij verveelde zich nogal...
Dusseldorp had een masterlijk idee, en het kon hem niet schelen wat die stomme rotvent zou zeggen, waarvan hij nog steeds de naam niet van kende.
Onopvallend, pakte hij tijdens het lopen een takje, een tak dat niet groter was dan zijn arm. En van de grond pakte hij vier stenen.
De stenen bevroor hij in perfecte ronde ballen, en het takje, maakte hij een soort bord van ijs. De bevroren plakte hij eraan vast: een skateboard.

Dusseldorp deed het onder zijn voeten, en ging rond de groep rijden.

Lintcus: "Als je nu niet direct hier komt, dan ben je je leven niet meer zeker!"
DD: "Nou en....." BAM

Dusseldorp keek omhoog, een zwaar gebouwde man keek hem aan.

Man: "en waar dachten jullie heen te gaan?"

Demion voelde de omgeving af en vond al snel waar ze naar zochten.” Het is niet erg ver meer, we moesten enkel over de volgende heuvel heen. Daar achter zou een vallei moeten liggen” Odysseus knikte en keek naar de kleine Dusseldorp die weer eens aan het rotzooien was. Linctus maakte al bezwaar met een paar stevige woorden. De kleine keek om en letten niet op voor wat er voor hem gebeurden. Hij was ook zo ver vooruit, dat hij niks anders kon dan achter zich te kijken. Even vergat hij dus weer voor zich te kijken en klapte tegen een grote man aan. Demion, Andrax, Odysseus en Linctus sprintte naar voren. Ze wisten niet of deze man goed of slechte bedoelingen had.

______

De vrouw bedankte de man en geleide de slaven door een verborgen grot in de rotswand. Het was duidelijk een goed verborgen geheim door alle bewakers rond de ingang. Veel uitkijken stonden klaar om aankomend gevaar te ‘spotten’. Ze liepen dieper in het tunnelcomplex. Een bundel licht begroeten de nieuwkomers Amber en Madarian. Ze stonden nu in een open gedeelte in de berg. Als ze omhoog keken, leken ze in een vulkaan te staan die jaren geleden uitgedoofd was. “Waar zijn we?” vroeg Amber. De vrouw strekte haar armen en wees om haar heen. “Dit hier is onze laatste uitvalbasis. Het rebellenkamp… onze laatste kans. Hij moet geheim blijven, vandaar alle moeite om binnen te komen”. Madarian knikte. Hij begreep de situatie goed als hij even om zich heen keek. Veel van de rebellen zagen eruit alsof ze veel achter de rug hadden en hun moraal was niet al te hoog meer. Toch hielden ze vol. De vrouw gaf een bevel aan een man die naar haar toe kwam rennen. Hij nam de slaven mee naar een andere plek, waarschijnlijk om te rusten en ze te bewapenen. Ze keek bedenkelijk naar de twee voor haar. “Dus jullie zijn vrienden van die…Demion?”. Beide knikte ze “Dat klopt, maar wat is jou naam, als ik dat mag vragen?”. De vrouw lachte even kort alsof ze echt moeite moest doen om het door haar serieuze gezicht heen te drukken en keek toen opzij. Ze wuifde naar een andere wachter, die meteen aan kwam rennen. Amber en Madarian wisten misschien niet wie ze was, maar ze was hier duidelijk een van de grotere spelers. De man salueerde toen hij naast haar kwam staan. “Neem dezetwee mee, breng ze eten en laat ze rusten. Er zullen nog enkel meer volgen, dus bereid jullie voor. Alarmeer mij als ze eraan komen”. De wachter wachtte nog even terwijl ze nog even de twee voor haar bestuderend. “Jullie zijn nu veilig. Jullie vragen worden later nader beantwoord. Voorlopig zijn jullie onze gasten en mogen jullie rondlopen tot de andere arriveren. Gedraag jullie dan ook als onze gast, anders hebben wij een groot probleem. En ik bedoel met ons, natuurlijk jullie”. Ze liet duidelijk weten dat ze het meende, draaide zich om en liep weg. De wachter knikte naar haar en liep naar de twee onbekende voor hem. “Willen jullie mij volgen?”.

Linctus kwam ook aangerend en zag in de omgeving meerdere mensen verstopt. Er was dus een grote kans dat dit de rebellen waren. Odysseus en hemzelf hadden de rebellen al gezien en Linctus ging er van uit dat Demion en Andrax ze al gevoeld hadden. Alleen de jonge magiër was naïef geweest. Toch moesten ze die dwaas beschermen voor het geval dat de man vijandig was. “Sukkel” Bracht Linctus nog uit terwijl hij met een getrokken zwaard zijn positie in nam. Samen met de andere vormde hij blindelings een cirkel. Het voelde gewoon vertrouwd aan, terwijl Andrax vrij nieuw was in de groep.

De man opende zijn mond. “Jullie hebben een grote fout gemaakt om hierheen te komen.” Begon de man. “Geef je wapens maar hier en dan zullen we je niet vermoorden.” De vijf krijgers die nu in een kring stonden leken totaal niet onder de indruk. “Ik ben niet alleen.” Begon de man. “In dit bos zitten 30 krijgers verscholen om vanuit het niets jullie aan te vallen.” “32” Sprak Linctus. De man keek verbaast. “Pardon?” Demion nam nu het woord over. “Mijn vriend verteld dat het er 32 zijn, maar echt krijgers zou ik ze niet noemen. De meeste zijn ondervoed te oud of te jong en hebben een moraal dat zo dun is dat je er doorheen kunt kijken.” De man krapte zich achter zijn oren. “Ah dan zijn jullie vast de vrienden die zouden komen. Hoe hebben jullie deze plek gevonden?” De man had nu een minder dreigende houding aangenomen. De rest was nu ook meer gerust gesteld.

Terwijl Dusseldorp snel terug rende naar de groep floot de man even op zijn vingers. Een andere man kwam achter een struik vandaan en kwam naast de man staan. Ze fluisterde even, waarna de man weg renden. “Jullie werden al verwacht. Jullie zijn wel erg snel”. Linctus keek wat geïrriteerd rond en stopte zijn wapen weg. “Ja dat zal best, breng ons nu maar naar het kamp”. De man krabbelde achter zijn oren “dat zal niet zomaar gaan. Jullie hebben nog geen toestemming”. Een zachte stem achter hem schrikte hem op, waarna hij in houding ging staan. Achter een rots kwam de onbekende vrouw. “Jullie zijn inderdaad sneller dan ik had gedacht. Volg mij maar”. Ze draaide zich om waarna de groep haar ging volgen.

Ze moesten door een grot waar Linctus enkele spreuken van de muur kon lezen. Zo te zien was er niet veel tijd geweest om dit fatsoenlijk te doen. Linctus schudde zijn hoofd en ze liepen verder door de tunnels. Deze tunnels waren niet door de rebellen gevormd. Waarschijnlijk was dit nog een oud verlaten geheim geweest. Uiteindelijk kwam er weer licht van een open plaats. Net nu Linctus zijn ogen gewend waren aan het donker. Hij zag tenten om zich heen en enkele bomen. "Ik ga even wat rusten als het voor jullie hetzelfde is." Begon Linctus opeens. "Als er plannen gemaakt worden dan roep me maar." Linctus ging nu op de grond zitten en stak zijn zwaard naast zich in de grond. Hij sloot zijn ogen en begon door zijn gedachte te bladeren. Het enige wat hij als alternatief had gevonden voor het niet kunnen slapen.

Dusseldorp ging uit verveling wat in zijn boeken lezen. Hij legde de spreuken boeken op een rijtje. Hij telde ze.

1 van hemzelf
3 gepakt uit de schuilkelder
en dat rare zwarte boek van Amber dat hij had gestolen.
Hijzelf had maar een paar dingen kunnen lezen, net genoeg om achter jereth verleden te komen. Misschien.....
Dusseldorp zette het van zich af.
Hij legde de boeken voorzichtig terug in z'n tas, en hield het zwarte boek langer vast, Maar legde het er uiteindelijk in. Hij controleerde z'n rugzak.
boeken? check
Aanteken bladen van hemzelf? check
iets om te schrijven? check
extra kleding voor na volle maan? check

wacht eens even....

Dusseldorp stond op en rende terug naar de man.
DD: "meneer, ik weet niet of het is uitgelegd, maar ik kom van heel, heel, heel ver! En het is belangrijk om te weten wanneer het volle maan is!"

Man: "tjah, ik weet niet, vandaag? morgen?"

Aan dat antwoord heb ik dus niks, misschien weet die rot vent het. Ik heb Odysseus horen zeggen dat tie Lintcus heet en dat tie veel wijsheid meedraagt, omdat hij eeuwen oud is.
Als Dusseldorp dat een maand geleden verteld zou hebben, had Dusseldorp er hard om gelachen, maar nu is hij nergens meer verbaasd over.

DD: "Ey, eike....ik bedoel lintcus. Weet jij wanneer het hier volle maan is, om....euh....de wolven op afstand te houden "

Linctus opende een oog en keek Dusseldorp aan. "Lekker weer een weerwolf." Snauwde Linctus. "Madarian heeft misschien nog een kooi voor je. De volle maan is vannacht ongeveer. Gezien dat het vannacht een wassende maan was." Linctus sluit zijn oog. Met beide ogen dicht loopt DD weg. "Andrax is misschien wel geïnteresseerd in dat zwarte boek van je." Roept Linctus na en hij verzinkt weer in zijn gedachte.

DD: "Hoe weet jij dat nou weer?" roept Dusseldorp nog achter zich. "ach laat ook maar."
Nijdig loopt Dusseldorp door. Hij is niet van plan om hem te gaan uit leggen dat tie volkomen bij zinnen is.
Andrax, waar zou hij zijn. Misschien bij zijn oudere vriend. En ik weet waar ik Odysseus kan vinden...
Dusseldorp loopt rennend naar Odysseus.
DD: "weet jij waar Andrax is? Ik heb hem nodig, ik wil hem iets vragen. Over dit boek, heb ik van Amber gekregen.Dus ik wilhem zo snel mogelijk spreken."

Zorgelijk keek Dusseldorp naar boven. Nog een paar uur en de zon was onder.
DD: "Heel snel."