Linctus was er klaar voor, dat was direct duidelijk. Hij trok zijn kleding goed en liep door. Luna knikte en accepteerde de keuzen en de kleine Dusseldorp rende achter Linctus aan. Demion draaide zich om en liep ook achter Linctus aan, op de voet gevolgd door Luna. Ze kwam weer naast hem lopen en keek hem vreemd aan. “wat is er Luna?”. Demion kon haar blik niet plaatsen, maar iets zei hem dat er iets meer achter zat. Ze bleef verdacht stil en keek weer naar de grond. Even schrok Demion, was Luna nou… verlegen?! “Wat is er met je Luna?”. Ze schrok op en leek diep in gedachten “euhm…niks hoor”. Demion liet het maar voor wat het was en concentreerde zich weer op zijn doel. Odysseus en Andrax hadden hulp nodig en hij zou niet stoppen tot hij ze gevonden had. Zijn goede vriend Odysseus zou hij, na al de hulp die Odysseus was geweest, niet zomaar in de steek laten. Zelfs zijn eigen emoties hadden Odysseus niet gestopt om hem achterna te gaan, na zijn uitbarsting tegen de anderen. Hij was een van de eerste die het niet kon geloven dat Demion zo tegen hen kon keren. “Demion?” klonk een vrouwen stem, waardoor hij terug kwam naar de realiteit. Luna keek hem dit maal vragend aan. “Er is niks Luna” en hij liep snel verder.

Ze waren nu heel dicht bij. Andrax was binnen 100 meter van hun positie, daar was geen twijfel over mogelijk. Demion sloop iets dichterbij en voelde de omgeving verder af. Andrax was richting de hoogstaande zon. Linctus kwam naast hem geslopen “wat is er gaande daar?”. Demion kon niets zien van deze positie en enkel de omgeving afvoelen met zijn aura gaven. Hij schudde daarom zijn hoofd “Niets, Andrax moet wel daar ergens zitten. Waarom hij stil blijf zitten snap ik niet, tenzij Odysseus en zijn bewakers ook gestopt zijn”. Linctus wreef over zijn kin “tenzij er iets ernstig gebeurd is”. Daar had hij ook wel gelijk in, maar dat leek Demion vrij onwaarschijnlijk. Luna en Dusseldorp kwamen ook dichterbij geslopen. Luna had moeite de kleine Dusseldorp stil te houden, het was namelijk een vrij bezig en onrustig baasje. “ssst nou Dusseldorp, straks horen ze ons nog”. Snel sloeg hij zijn hand tegen zijn hond en keek gespannen rond. Niemand had hen nog gehoord, maar ze konden wel beter rustig blijven.

*Amber gaat naar buiten en vraagt aan de eerste de beste persoon waar ze het water hier vandaan halen. Het antwoord: een natuurlijke bron dichtbij. Het water erg warm als ze het in de emmers doen om mee te nemen naar het kamp. Amber gaat naar de commandant en vertelt dat Madarian denkt dat het water de mensen langzaam vergiftigt. Een nieuwkomer die dat zegt? Zijn ze te vertrouwen? De commandant weet het niet, en besluit te wachten totdat de ziener terug is. Amber gaat weer terug naar Madarian*

*Intussen is Madarian bezig een kleine proefstellage te bouwen om het water te kunnen zuiveren. Als hij bijn klaar is, komt Amber binnen en laat hem schrikken, waardoor een gedeelte weer ineen stort. Gelukkig blijven de onderdelen heel.*

Er was iets gruwelijks mis. Van buiten zag je er misschien niets van, maar vanbinnen was Odysseus aan het... veranderen. Beter dan dat kon Andrax het niet omschrijven. De grijze aura die Odysseus normaal uitzond was aan het verbleken. In de loop van de reis was het van granietgrijs naar zo goed als wit. Andrax had hier maar 1 verklaring voor: Odysseus was zijn geheugen kwijt, en dat kon nog een geweldig probleem worden, als Ulysses zou doen wat Andrax dacht dat hij zou doen. En het ergste: er was niet wat ze hier aan konden doen. Voor Andrax zat er niets anders op dan te wachten op de rest, en dus installeerde hij zich op een grote zwerfkei. De mannen van Ulysses waren toevallig ook gestopt.

Demion was nu erg dichtbij. De mysterieuze vrouw en Dusseldorp kon hij ook wel zien, maar Linctus bleef voor hem verborgen, zoals altijd. Hoe deed die man dat toch? Als dit alles op zijn pootjes zou belanden -met de nadruk op als- zou hij Linctus toch eens moeten vragen hoe hij zijn aura verborg. Andrax keek op. Ze waren nu ongeveer 30 meter van hem verwijderd. Dan zaten ze dus... achter dat bosje. Andrax wenkte dat de kust veilig was. Het bosje bewoog. Hoe moest hij uitleggen wat er met Odysseus aan de hand was?

____________________________________________________

De wagen stopte. Mannen begonnen zich overal te installeren. Menace keek naar Generaal Ulysses. "Wat is er aan de hand, Generaal?" "Pauze. De mannen hebben het nu eenmaal nodig. Je ziet er verward uit, Menace. Is er iets?" En of er iets was. Beter gezegd, er was niets waar er iets had moeten zijn. "Mijn geheugen. Ik kan me helemaal niets herinneren. Iedere keer dat ik probeer te denken loop ik tegen een ondoordringbare zwarte muur." Ulysses vulde hem aan. "En nu wil je dat ik het een en ander opvul?" Menace knikte. "Goed dan. Het is toch pauze."

Ulysses sprong op de wagen, en kwam naast Menace zitten. Een bewaker begon te protesteren, maar Ulysses legde hem het zwijgen op met een dreigende blik. "Ik zal je vertellen wat je bent." "Wat ik ben?" "Inderdaad. Niet wie, maar wat. Jij, Menace, bent een kloon." Menace fronste. "Een kloon? Wat is dat?" "Een kloon is een exacte kopie van een mens, als een tweeling, maar is geen mens. Een kloon is het resultaat van de magie van de Linctum. Jij bent een van zijn creaties." Menace was geschokt. Hij was een kopie? Een immitator van iemand anders? Een wezen van magie, zonder verleden? Hij slikte een brok in zijn keel weg. "Maar... Van wie ben ik dan een kloon?" Ulysses glimlachtte. "Van mij." Menace fronstte. "Van u?" Ulysses' glimlach werd breder. "Had je dan nog niet gemerkt dat je precies hetzelfde uitziet als mij?" Ulysses hield hem het blad van een pas gepoetst zwaard voor. In de reflectie zag hij Ulysses' gezicht. Alleen zat Ulysses' gezicht aan de andere kant van het blad. Dit was zijn eigen gezicht.

Menace zakte achterover. Hij was dus echt een kloon. Maar toch klopte er iets niet. "Maar als ik uw kloon ben, waarom viel ik dit kamp dan aan?" Ulysses grinnikte. "Goed dat je daar op komt. Je verkeerde onder een vloek. Enkele weken geleden stuurde ik je op een geheime missie om de rebellen in deze regio uit te roeien. Het ging echter fout. Een bodyguard die ik had meegestuurd vertelde me later dat je door een vloek van de zieneres Luna was geraakt. Je raakte in haar ban, en ze overtuigde je ervan je bij de rebellen aan te sluiten. Mijn scouts hebben me nu verteld dat ze een paar mensen in de buurt hebben gezien, en ik denk dat het de rebellen zijn. Waarschijnlijk zullen ze proberen je terug te halen. Ze denken dat je nog onder de vloek zwicht, en je aanspreken als een vriend van hen. Trap er niet in, ze zijn de vijanden en slecht. We moeten ze uitroeien. Laat je niet door hun praatjes verleiden." Ulysses zei het zeer doordringend, en Menace snoof. "Het zal me niet weer gebeuren. Dit maal ben ik voorbereid."

“Daar” wees Demion voor zich uit “op die steen”. Luna tuurde even en zag eindelijk Andrax zitten die hen toewuifde dat de kust veilig was. Hij was in eerste instantie goed gecamoufleerd, wat Luna wel kon bewonderen. Snel sloop het genootschap dichter bij en hurkte bij Andrax neer. Ze bleven even stil zitten om te horen of er iets in de omgeving gebeurde. Stilte… ze waren niet opgemerkt. “Geef ons een snelle update Andrax” fluisterde Demion zachtjes. Andrax knikte en sprak zo zacht als hij kon. “Er is iets goed mis met Odysseus. Voel zijn aura maar aan”. Demion hoefde niet te voelen, hij had het al direct gemeld toen ze in de buurt kwamen dat er iets mis was. Linctus krabbelde achter zijn oren “we kunnen niet allemaal aura’s voelen. Wees eens duidelijk logge vogel”. Andrax rolde met zijn ogen “Odysseus’ aura veranderd. Misschien is hij zijn geheugen kwijt, misschien een vloek van hun kant, dat is niet precies duidelijk. Het betekend wel echter dat het een potentieel probleem kan zijn”. Dusseldorp begreep het niet helemaal en keek verbaasd heen en terug. Luna sloot haar ogen die na enkele seconden open schoten. “Ulysses”. Demion draaide zijn hoofd “Wat is er Luna?”. Ze sloot haar ogen weer “Generaal Ulysses probeert zijn energie verborgen te houden, maar hij ontgaat mij niet. Waarom zou hij dat doen?”. Linctus sloeg met zijn hand in zijn gezicht “Waarom zou iemand zijn aura proberen te verbergen als het niet nodig lijkt?”. Even wachtte iedereen alsof hij zelf het voor de hand liggende antwoord zou geven, maar hij bleef eigenwijs stil. “waarom dan” vroeg de kleine dusseldorp. Linctus zuchtte “Hij weet dat wij volgen, maar wilt zogenaamd zijn aura verstoppen, zodat wij hem niet kunnen vinden. Daar bedoel ik mee, dat dit overduidelijk een val is”. Demion knikte. Een ondoordachte aanval om Odysseus te bevrijden zou niet slim zijn. Hij keek Luna even vragend aan die nog steeds met haar ogen gesloten zat en erg moeilijk keek. Andrax merkte dat zij iets probeerde waar te nemen en speurde de omgeving af. “Wat zijn jullie aan het doen?”. De kleine dusseldorp snapte er niets meer van en trok even aan Linctus kleren. “Linctus, wat zijn ze nou allemaal aan het doen?”. Linctus rolde met zijn ogen “Aura’s aan het waarnemen. Blijf nou maar even rustig”. Snel sloeg hij zijn hand voor zijn mond en knikten. Luna’s ogen schoten open en ademde gespannen. Demion voelde nu ook waarvan Luna blijkbaar zo van schrok. Een vreemde energie dook op in de omgeving en verborg zijn aura eveneens zeer goed. Andrax snapte de link niet en keek vragend naar Demion. Demion beantwoorden gelijk zijn overduidelijke vraag “Heer Duncan andrax. Dit kan een nog groter probleem worden”.

"we hebben wel voor hetere vuren gestaan, of ben je soms die stomme Jereth vergeten die Madarian heeft overgenomen?" snoof Dusseldorp; "ik heb een plan... als ik nou infiltreer in het kamp, dan kan ik proberen te praten met Odysseus, kijken wat ze hem hebben wijsgemaakt...het enige probleem is dan het overbrengen van de info "
Lintcus: "veel te ondoordacht, als Duncan of ulysses je in de gaten hebben?, nee, doe maar niet!"
Dusseldorp: "En jij denkt dat ze jonge, frisse nieuwe recruten niet willen hebben? jonge recruten met toevallig waterkrachten? als ik daar mijn best doe, wordt ik zo generaal" Zei dusseldorp trots.
Demion: "Laten we eerst kijken naar andere ideeen... maar jouw idee is een goed alternatief!"
Dusseldorp rolde met zijn ogen en keek richting het kamp. Hij had het idee, dat iemand hen in de gaten had.
Andrax: "wat is er?"
Dusseldorp: "Ik laat het regenen, dan vallen we minder op"
Hij richte zich op de grond, liet het water sneller verdampen, en richtte daarna op de wolken, waaruit hij het liet regenen.
Boven hun maakt hij een zwaaiende beweging, waar een onzichtbare koepel ontstond(leek het) en de regen vanaf gleed.
Dusseldorp: "Nu vallen we vast minder op!"

"Regen? Hoe kan dat ons camoufleren? Als ze ons al gezien hebben, houd een beetje water ze niet tegen." Andrax dacht na. Ze moesten Odysseus zien te redden, maar veel mogelijkheden waren er niet. "Je moet niet alleen gaan, Dusseldorp. We kunnen je niet helpen als je de fout ingaat, dus iemand moet met je mee. Demions alter ego is in de buurt, dus hij valt af. Luna is bij voorbaat uitgesloten. Linctus zullen ze aanzien voor hun Linctum, en ze zullen praten over zaken waar we geen weet van hebben. Een grote kans dat Linctus door de mand zal vallen. Ik moet dus m..." Andrax' adem stokte. Een felle pijnscheut schoot als een bliksemschicht vanuit zijn achterhoofd via zijn ruggegraat naar zijn ledematen. Verlamd viel hij achterover, snakkend naar adem. Er was iets gruwelijk mis. De pijn weerhield hem ervan iets anders te doen dan naar adem te happen en zijn ogen open te sperren.. Zijn ogen, normaal effen zwart, klokten nu als een maalstroom van grijze slierten, een ziekelijke grijze gloed uitstralend.

"wat gebeurt er?" Dusseldorp vloog in paniek, waardoor de 'onzichtbare koepel' verdween en iedereen nat werd.
Demion: "Dusseldorp, dusseldorp! rustig! Ik weet het niet..."

flashback
Andrax: "Nee, dusseldorp, alles in dit boek gaat over het verleden van Jereth, maar het is handig voor mij.....onduidelijk gemompel

flashback over

Dusseldorp: "Het boek!"
Iedereen keek naar dusseldorp, maar dusseldorp griste Andrax zijn spullen en haalde het zwarte boek tevoorschijn, en hij las voor:

“wie zegt dat de Linctum trouwens op mij lijkt?” Begon Linctus. “Ik denk niet dat het uiterlijk perse hetzelfde moet zijn bij een alter-ego.” Linctus keek daarna richting Andrax. Deze viel op de grond en leek getroffen door een streek van Necromancie. Wie het had veroorzaakt of wat gevolg was, bleef een mysterie, maar dat het niet veel goeds betekende was duidelijk. Andrax zijn ogen leken te veranderen en Linctus baarde het zorgen. Hij had door jaren bevriend te zijn geweest met Tal’Rasha enige kennis opgebouwt over Necromancie, maar een Necromancer was hij niet. Linctus spitte in zijn geheugen naar enige vergelijkende voorvallen. Ondertussen pakte Dusseldorp het boek op en begon iets op te lezen. Linctus zijn ogen werden groot. “Nee dusseldorp.” Maar Linctus was te laat. Dusseldorp viel achterover en begon te schokken. Dit was iets wat Linctus wel goed kon herinneren. Een spreuk uit spreken als je geen Necromancer was, dat had altijd nare gevolgen. Zeker als de persoon niet weet hoe het in elkaar zat. Natuurlijk had Dusseldorp het beste voor, maar zijn naïviteit deed Linctus denken aan Madarian. Linctus knielde naast Dusseldorp en opende even de ogen Dusseldorp. Linctus kon hier wel iets tegen doen. Hij haalde een steen uit zijn zak en legde deze onder de tong van Dusseldorp. Deze kwam brakend overeind. “Lezen en oplezen uit een boek zijn verschillende dingen.” Sprak Linctus streng. Wat ze aanmoesten met Andrax wisten ze nog niet.

-------------------------------------------

11 liep door het woud. Servus volgde op de voet. De paarse lucht bracht een vreemde sfeer in het bos. Opeens stond Servus stil en greep hij 11 aan zijn schouder. “Er is daar iets.” En Servus wees naar een struik. De twee verborgen zich, toen een grote oger voorbij liep. Het was een wilde oger en hij rook vlees. Met zijn grote neus snoof deze de geur van 11 en Servus op. Het logge beest stormde op 11 af en greep deze vast. Ondertussen boorde een van de speren zich in de rug van de oger. Deze liet daarop 11 vallen en richtte zich weer op Servus. 11 begon nu ook met zijn speer te steken. De oger draaide zich van links naar rechts en beukte 11 bewusteloos tegen een boom. Daarna gebruikte het zijn brute kracht om Servus op te tillen en hield hem boven zijn mond om op te eten.

De oger keek opeens om. Achter hem stond het wezen dat hij net bewusteloos had geslagen. Echter stond deze nu met lichtgevende ogen achter hem. Een gloed bedekte 11 en met een gerichte klap sloeg hij Servus los. De voeten van 11 hadden nog geen seconde de landing voltooid of ze bewogen zich in de richting van het beest. 11 gaf een stoot in de buik en de oger vloog tegen een boom aan. Daarna stond het beest op en vluchtte weg. Zo veel moeite wilde het niet steken in een maaltijd. Daarna verdween de gloed van 11 en viel deze bewusteloos neer. Servus kroop naar zijn vriend en ontfermde zich over hem.

Hij stond op, en voelde zijn nieuwe ledematen. Soepeler dan de vorigen. Hij keek om zich heen. Drie onbekende volwassenen, en een jongen... Die jongen, die kende hij. Met een schok besefte hij dat het Dusseldorp was. Hij greep Dusseldorp bij de keel en tilde hem van de grond. "Jij! Jij hebt mijn plannen gedwarsboomd!" Dusseldorp keek angstig. "Andrax, wat doe je? En waarom klinkt je stem zo raar? Laat me los, je doet me pijn!" Hij trok de spartelende jongen naar zich toe. "Andrax is er niet meer. Je spreekt hier tegen Jereth." Jereth wierp Dusseldorp op de grond en richtte zich op de anderen. "Ik heb geen haat tegen jullie. Verdwijn, voordat ik me bedenk en jullie alsnog dood." De man in het goed uitziende pantser trok een wapen. "Ik dacht het niet. Ik weet niet wat je met Andrax hebt gedaan, maar je gaat er voor boeten." Jereth zette een vuile glimlach op. "Dat is dan jouw keuze." Jereth viel even stil, maar toen werd zijn glimlach breder. "Dit lichaam... Het is een auraal! Dat bied mogelijkheden.." Hij had het nog niet gezegd, of hij zond een bol aura op Dusseldorp af. De man in pantser wist de bol te kaatsen, weg bij Dusseldorp. De man in sjofele kleren ging voor hem staan. "Niets doen, Demion. Ik ken dit." Jereth trok een wenkbrauw op. Waar had die sloeber het over?

“Niets doen Demion, ik ken dit.” Begon Linctus. Hij wist eindelijk weer waar Andrax mee te maken had. Dat deze zichzelf nu Jereth noemde bevestigde dit. “Andrax is bezeten door een andere entiteit. Deze heeft nu de overhand. Ik vermoed dat dit een overblijfsel is van de zwarte ridder.” Linctus keek nu naar Jereth. Deze had zijn verbazing nu van zich afgeschud. “Bemoei je er niet mee, of bereidt je voor op de gevolgen.” Begon Jereth. Linctus lachte. “Er is een verschil tussen deze gastheer en je vorige.” Begon Linctus. “Deze kan jou onder controle houden, zelfs nu jij de overhand hebt. Dat komt omdat jij een zwak figuur bent. Een parasiet, een insect, een onbenul die het niet waard is om mij zo aan te spreken.” Linctus glimlachte en draaide zich weg. Achter zijn rug begon Jereth zich boos te maken.

“Jij gaat een hoeveelheid pijn beleven die zijn weerga niet kent.” Begon Jereth. Linctus antwoordde snel terug. “Ik betwijfel dat zo’n worm zoals jij hiertoe in staat is.” Linctus draaide zich om en liet zijn zwaard op de grond vallen. “Kom dan worm, zelfs zonder zwaard kan ik je nog wel aan.” Een korte flits volgde door het opwakkeren van zijn aura en Jereth stortte zich op Linctus. Deze ontweek Jereth gemakkelijk. “Is dit alles?” Begon Linctus. “Zie je wel dat je niets waard bent.” Bij een tweede aanval draaide Linctus weg en drukte een steen op de rug van Jereth. "Gadewch eich cartref ac yn ei gario drosodd i'r perchennog." Riep Linctus en Jereth viel op de grond. “Woede maakt het lichaam vatbaar voor zulke spreuken. Een tweede keer zal Jereth zich niet laten foppen. We moeten Andrax leren hiermee om te gaan.” Sprak Linctus terwijl Andrax kreunend bij kwam.

dusseldorp wreef over zijn keel
DD: "Ik hoop het, want ik wil die griezel niet nog een keer tegenkomen!"
hij huiverde.
DD: "Maar hoe bedoelde hij, dat ik hem dwarsboomde, het was toch Odysseus, kim en Madarian die dat hebben gedaan?"
Demion: "Ik was daar niet bij, ik weet het niet!"
Andrax: "ik wel... ik stond bij de tegenpartij...Dusseldorp, JIJ riep om wat er moet gebeuren, en JIJ hebt zijn knecht vermoord, die in verbinding stond met zijn meester, door hem te vermoorden, liet je een stukje van Jereth kracht weghalen, zodat hij zwakker werd. Madarian deed heel weinig, alhoewel hij samen met mij hem echt hebben verslagen."
DD: "Oh.....is hij nu difinitief weg?"
Lintcus: "Ik heb zo het vermoeden van niet."

Dusseldorp keek naar de grond, hij huiverde weer....
Ik hoop dat hij niet terug komt.

Dusseldorp, wie weet....wie weet....

Amber: "Kun je niet beter even wat rust nemen?"

Madarian: "Ik moet gewoon wat om handen hebben om niet aan het irritante gevoel te denken."

Amber: "Welk irritant gevoel?"

Madarian: "Ik voel me zwak en heb een licht gevoel in m'n hoofd."

*Madarian krijgt een koude rilling en voelt zich even niet goed als hij zwak en vaag een naam telepatisch hoort: ...tegen Jereth. Amber ziet dat Madarian z'n gelaat heel even grijswit wegtrekt.*

Madarian: "Wow... Wat was dat? Ik dacht even dat ik een naam doorkreeg: Jereth."

Ambers ogen worden even groot en zegt: "Jereth was de naam van de zwarte ridder. Maar ik heb jou die naam niet verteld!"

Amber in zichzelf: Jereth is toch niet meer? We hebben hem toch verslagen? Ik moet Madarian de komende tijd in de gaten houden!

*Madarian besluit weer verder met z'n stellage te gaan. Intussen hoopt hij dat het niet meer en niet minder een vage herinnering is die even bovenkwam. Amber helpt mee, en niet lang daarna is de stellage klaar. Eerst doet Madarian een paar extra tests om erachter te komen hoe erg het water vervuild is. De waarden blijken niet al te hoog, maar als iemand het goedje langere tijd drinkt, zal die persoon door uitdroging en diaree sterven. Tenminste... Een persoon uit de andere dimensie. Dan gaat Madarian uitzoeken hoe hij het water kan zuiveren. Hij laat het water eerst door wat zand stromen. Daarna kookt hij het water in één beker, opstijgen en weer condenseren in een andere beker. Het water is nu helder. En blijft een klein laagje smerige drab in de oude beker achter. Madarian analyseert het water en de drab. Het water is stukken schoner. Maar wat voor spul is die drab? Hij probeert weer op te staan, maar het wordt zwart voor z'n ogen en valt bewusteloos neer. Amber weet Madarian op te vangen en legt hem op de grond neer. Nu komt Madarians bloed weer bij z'n hersenen, en komt hij weer bij.

Madarian: "Amber? Wat doe je raar..."

Amnber: "Ik raar? Jij ging bijna van je stokje!"

Madarian: "Vreemd..."

*Het duurt even voordat Madarian weer vaag weet wat er is gebeurd. Hij wil weer opstaan, maar Amber houdt hem tegen.*

Amber "Nee... Opstaan is nog steeds geen goed idee. Blijf liggen."

Madarian: "Maar ik moet weten wat dit is.."

*Madarian doet weer een poging om op te staan, maar Amber houdt hem weer tegen.

Amber: "Wat wil je doen?"

Madarian, wijzend op de beker met het laagje drab: "Ik wil weten wat dat is. Ik heb dat spul nog nooit gezien. Misschien is het handig of waardevol."

Andrax voelde aan zijn kloppende hoofd. "Anders hoop ik het wel, Dusseldorp. Die kerel bezorgt me hoofdpijn." Het begon hem te duizelen, en hij ging even zitten. "Dat was... beanstigend. Te bedenken dat dit vaker kan gebeuren... Ik bid tot de goden dat hij eindelijk weg is."
Bid dan maar harder, want ik ben er nog.
Andrax keek op. "Hoorden jullie dat?" De anderen keken hem verbaasd aan. "Nee, jij wel dan?" Andrax staarde voor zich uit. "Ik weet zeker dat ik iets hoorde." Dusseldorp begon angstig te kijken. "Wat als het Jereth was?"
Heel goed, snotneus.
"Daar was het weer!" Andrax sprong op, maar de duizeling dwong hem weer te gaan zitten. "Misschien komt het door de duizeligheid?" Opperde Luna. Andrax schudde zijn hoofd. "Ik kon het duidelijk verstaan." "Wat was het dan." Andrax keek Dusseldorp aan. "Een stem. Een stem die zei: Heel goed, snotneus." Beschaamd dat hij dit aan die kleine Dusseldorp had moeten vertellen wendde hij zijn hoofd af. "Jereth zit vast in mijn hoofd. Als ik niet leer hem te controleren, dan..." Hij durfde zijn zin niet af te maken.
Gut och gut, die arme Andrax. Deze slag mag je dan wel gewonnen hebben, maar de oorlog begint net. Een oorlog om dit lichaam, welteverstaan.
Verdwijn uit mijn geest, Jereth.
Ah, je hebt al geleerd om recht tegen me te praten. Wat leuk, nu heb ik ook eens een gesprekspartner. Dat is lang geleden, moet je weten. Maar helaas knul, met lief vragen kom je niet van me af.

Demion keek afwachtend naar Andrax. Wat moesten ze nu doen? Net alsof ze niet genoeg problemen hadden afgelopen periode. “Kunnen we op je rekenen Andrax of ben je een bedreiging voor ons en jezelf?”. Andrax schudde zijn hoofd, Duidelijk een teken dat hij het antwoord niet wist. Luna legde haar hand op Anrax’ schouder. Ze voelde duidelijk donkere energie van binnen, maar deze was duidelijk verzwakt. “Het is nu zwak en ik denk dat je het wel onder controle kunt houden, zolang jij je hoofd er bij houd”. Andrax voelde zich enig sinds gerust gesteld, maar twijfel was van zijn gezicht af te lezen. Aan Linctus’ houding te zien vond hij deze ontwikkeling maar niks en was sceptisch. “weet je zeker dat hij niet gaat flippen en ons in de rug steekt zodra wij ons omdraaien?”. Luna schudde haar hoofd “De kans is er altijd, maar de duistere energie van binnen is rustig en zwak genoeg om de komende periode onder controle te houden”. Linctus trok zijn neus op “Het zal wel” merkte hij nog even op. Demion kon wel lachen om Linctus reactie. Zodra er iemand nieuw was, moest Linctus duidelijk laten weten dat hij totaal niet onder de indruk was. Demion wist nog wel de eerste keer dat hij Linctus tegen kwam. Ze konden elkaar eigenlijk in het begin niet uitstaan, maar het bloeide uiteindelijk tot een vreemde vriendschapsvorm. Dusseldorp keek door de struik. Hij had duidelijk een geluid gehoord. “Hoorden jullie dat?”. Demion draaide snel zijn hoofd en luisterde. Niks wat niet uit de buurt van het vijandelijke kamp kwam. Hij trok zijn zwaard en stond langzaam op om boven de struik uit te kijken. Nog steeds niks te zien. Luna trok ook haar wapen en tikte tegen Demions rug. Ze fluisterde zacht “Zie je wat?”. Demion schudden zijn hoofd en hurkte weer achter de struiken. “Wat is het plan? We moeten wel wat gaan doen”. Luna dacht na en keek Linctus aan, die verrast omkeek dat Luna blijkbaar om zijn menig vroeg. Hij dacht even na en wreef over zijn kin “We kunnen moeilijk een directe aanval doen. We weten dat generaal Ulysses en die zogenaamde heer Duncan in de buurt zijn, dus dat is geen optie”. Luna knikte en keek Demion aan. “En wat als wij nou voor een afleiding zorgen, zodat Linctus, Dusseldorp en Andrax snel via de achterkant jullie vriend Odysseus bevrijden. We moeten wel snel zijn, want vechten tegen Ulysses en Duncan is geen prettige ervaring kan ik garanderen”. Demion wist niet zeker of dit een goede keus was, het was gevaarlijk en niet goed uitgedacht, maar eigenlijk zag hij ook geen andere optie, ze moesten toch iets doen. Demion knikte. Luna keken de andere vragend aan. “Hebben jullie nog ideeën of proberen we het zo?”.

Dusseldorp schudde zijn hoofd.
DD: "Als we het toch zo moeten doen, moeten we alles goed plannen!"
Luna: "mee eens..."
DD: "Wat voor afleiding gaan jullie zorgen? Ik en Andrax staan dan op de uitkijk, voor de zekerheid, en Lintcus bevrijd hem dan! Kim kan via de lucht geruisloos mij brengen, en aan de verhalen te horen, hebben andrax en jij ons al weken lang achtervolgd zonder dat we dat wisten!
Ik kijk via boven, Andrax bij de ingang, en Lintcus bevrijd hem dan!
Zo een beetje goed idee?"

Amber houdt Madarian tegen om op te staan en zegt: "Blijven liggen jij! Ik zal alleen iemand gaan halen als je blijft liggen!"

Madarian: "Oké, oké. Ik blijf wel liggen."

*Amber staat op en houdt haar hoofd gericht op Madarian. Hij blijft liggen. Ze gaat de tent uit en vraagt aan een wachter in de buurt of hij een oogje op Madarian gericht wil houden. Jereth zit haar niet lekker. Wat als jereth nog steeds in het lichaam zit van Madarian? Amber vraagt ook of er iemand in het kamp is die verstand heeft van alchemie. De enige die er wat verstand van heeft is de heler van het kamp, maar die heeft niet al te veel verstand ervan. Amber gaat naar de heler toe en vraagt of hij mee wil komen naar Madarian. Ze besluit niets te zeggen over Jereth, maar wel dat mogelijk iedereen langzaam vergiftigd wordt.

De arts pakt meteen z'n spullen en gaat mee. Als Amber en de heler daar aangekomen zijn, laat Madarian zien wat hij gevonden heeft. De heler kijkt even in de beker en ziet wat smerige drab. Hij besluit de alchemieset van Madarian te gebruiken om de drab wat te analyseren. Er zit wat zwavelzuur in, maar ook meerdere zware metalen. De conclusie van Madarian klopt. Dan analyseert de heler het water. Veel beter drinkbaar.*

Heler: "Kunnen jullie die installatie in het groot bouwen?"

Madarian: "Ja..."

Amber kapt Madarian af: "Nee, niet op dit moment. Hij is nog te zwak. Het gif van de spinnen hebben hem geen goed gedaan."

Heler: "Wat voor spinnen?"

Madarian: "Die verderop in die grot zitten. Ze lijken op die stalagmieten en stalagtieten."

De heler kijkt vol ongeloof: "Stalagnids? En je leeft nog?!?"

Madarian: "Hoe bedoel je? dat gif is bijna meteen dodelijk!"

Madarian: "Dat zal wel aan onze zeer aparte geschiedenis liggen..."

Heler: "Als je inderdaad gebeten bent, laat de bijtwond dan maar eens zien!"

*Amben en Madarian laten beide hun bijtwonden zien. De heler kijkt vol ongeloof, vooral naar Amber.*

Heler: "Als jij ook bent gebeten, waarom heb jij er dan geen last van?"

Amber: "Misschien omdat Madarian al flink was verzwakt misschien?"

Heler: "Wat is jullie geschiedenis dan?"

*Amber en Madarian vertellen hun geschiedenis in het kort aan de heler. Als hij naar Amber en Madarian kijkt, ziet hij wel wat kenmerken die daarop wijzen. Bij Madarian zijn de kenmerken overduidelijk. Bij Amber zie je dat alleen maar als je een uitgebreide medische kennis hebt...*

Demion kijkt Luna aan en knikt. “We moeten wat doen”. Ze knikt terug en denk na. Ze had een leuk plannetje in haar hoofd. Ze knipoogde naar Demion en sloop de struiken in. Demion begreep dat ze iets van plan was en volgde haar. De twee verdwenen uit het zicht van de rest van de groep.

Heler: "Dat verhaal is erg ongeloofwaardig voor me, maar de manier waarop jullie het vertellen... moet het waar zijn. Laat me jullie even onderzoeken voor die beten."

Madarian: "Begin maar met mij."

Heler, na een snelle check: "Op zich zie je er in eerste instantie beter uit dan hoe je binnen gebracht was. Maar dat gif heeft ook z'n tol geëist. Laat me raden... Als je opstaat, wordt je duizelig en ga je van je stokje."

Madarian: "Klopt."

Heler: "Je moet even fysiek rustig aan doen. Je hebt te weinig bloed. Het bloed wat je hebt komt als je gaat staan niet meer bij je hoofd, en val je bewusteloos neer. Daar zijn maar twee oplossingen voor. Een bloedtransfusie, wat veelal dodelijk is, of een tijdje bedrust. En aangezien we niet weten of jullie twee hetzelfde bloed hebben, kies ik voor bedrust. Aan de andere kant, die zuiveringsinstallatie hebben we ook nodig."

Madarian: "Hebben jullie een kar op wielen? Als ik daarop kan komen, dan kan ik aanwijzingen geven bij het bouwen."

Amber: "Rustig aan jij! Je hebt rust nodig!"

Madarian: "Die krijg ik echt als ik iedereen laat vergiftigen..."

Amber: "Oké, oké. Ik zal wel gaan kijken wat mogelijk is."

Heler: "Hoe hebben julie het eigenlijk gezuiverd?"

Madarian: "Eerst hebben we het water door ditzand laten lopen en toen aan de kook gebracht."

Heler: "Sh*t! We hebben al een brandstoftekort! Hoe moeten we dt gaan doen?"

Madarian: "Stap voor stap. Waarvoor is er allemaal hitte nodig in dit kamp?"

Heler: "Voor het koken en om wapens te smeden."

Madarian: "En als we nou twee stellages bouwen: één bij de keuken en één bij de smederij? Als we daar buizen doorheen laten lopen kunnen we misschien twee vliegen in één klap slaan."

Heler: "Dat zou kunnen werken, maar eerst naar de commandant. Hij moet op de hoogte gebracht worden. Als de smederij stilgelegd wordt of de keuken, dan moet hij dat weten."

Linctus keek naar dusseldorp. "Mag de regen nu eens ophouden? Ik wordt er chagrijnig van." Andrax lachte want Linctus leek altijd chagrijnig te zijn. "Ik denk dat Dusseldorp vanuit zijn zweefding een goed overzicht heeft om de wacht te houden. Ik ga dan wel Odysseus bevrijden en dan kun jij Andrax reserve staan voorals het mis gaat en ik hulp nodig heb." De twee knikte en ze bewogen zich richting het kamp.

Luna sloop door de struiken voor Demion uit, die haar stilletjes volgden. Hij moest toegeven dat zijn uitzicht momenteel bijzonder aangenaam was. De mooie ronden billen van Luna schudde zachtjes en ritmisch heen en weer voor hem. Snel wende hij zijn blik en sloeg zichzelf even tegen zijn hoofd. Het was niet iets waar hij zich nu mee bezig moest houden, er waren wel belangrijkere dingen nu! Toch bleven zijn ogen terug keren naar hun originele positie. Luna merkte dat Demion iets achter kwam en draaide haar hoofd. Demion schrok en wenden opnieuw zijn blik en keek Luna iets rood aangelopen aan. Ze trok vragend haar wenkbrauw op alsof ze vroeg aan Demion wat er aan de hand was. Even deed hij net alsof hij het niet gezien had en was eigelijk al blij dat zij het niet door had gehad.

Demion en Luna kwamen eindelijk bij een struik vlak naast een wachter die rustig en afgelegen van de andere soldaten zijn behoefte moest doen. Wat ongemakkelijk knoopte hij zijn broek los en greep naar beneden. Hij verwachtte enkel niet dat Luna naast hem in de struik zat en geen moment trwijfelden wat zij moest doen. Ze greep de wachter en trok hem in een ‘ruk’ de struik in op het moment dat hij zijn mannelijkheid eruit had gehaald. Demion dacht even geschokt terug aan het moment van eerder in de struiken en wat er net voor zijn ogen had afgespeeld. Hij moest toch maar oppassen voor deze dame.

Een grote boom leek een goede uitkijkpunt voor een strategische aanval. Demion sloop naar de boom en hield zijn handen in een kommetje. Hij knikte met zijn hoofd en Luna leek meteen te begrijpen wat hij bedoelde. Ze nam een kleine stille sprint en sprong op zijn handen. Demion spande zijn spieren en lanceerde haar ophoog naar de kruin van de boomtop. Ze was stiller dan Demion ooit gedacht had en had bewondering voor haar kunst. Nu begreep hij ook hoe zij zo stil dichtbij had kunnen komen bij hun eerste kennismaking. Luna maakte een vogelgeluid in de boom waarmee ze Demions aandacht te trok. Ze seinde hem om te lopen en daar op een teken te wachten. Even knikte hij en sloop verder door de struiken.

Een wachter geeuwde diep en hard, waarna hij breed zijn armen strekten. “He he, eindelijk even pauze. De generaal wilt ook altijd opschieten”. De tweede wachter naast hem keek ongeïnteresseerd op “Heer Duncan zou naar deze positie komen, dus lijkt het mij niet gek dat hij op wilde schieten”. Even leek de eerste wachter van zijn stokje gebracht “…Duncan!?” Heer Duncan?!”. De mede wachter sloeg een hand tegen zijn gezicht “Ja natuurlijk heer Duncan, welke Duncan zou ik het anders over hebben?”. Daar had hij wel een goed punt bedacht hij zich. “Dat verklaard inderdaad veel. De generaal zou alles over hebben om heer Duncan zijn zin te geven, ondanks dat hij gelijk lijkt te staan aan hem”. De tweede wachter had geen zin in het gezeur van een groentje en wende zijn hoofd.

Een fluitend geluid was in de lucht te horen en het groentje draaide zijn hoofd. “Wat was da…..ughghgh!!!”. Hij greep naar zijn keel en viel op zijn knieën. De andere wachter draaide vragend zijn hoofd en sprong overeind. Het groentje lag met een bloedende nek op de grond. Een plas bloed begon zich om hem heen te verzamelen en strekte vragend, smekend zijn arm naar zijn medewachter. “Help! Indringers!” schreeuwde hij naar het kamp. Zijn hoofd wende hij terug naar zijn bloedende kameraad, waarna hij schrok. “Luna!” schreeuwde hij uit. Voor hem stond inderdaad Luna, die dichter bij was gekomen en haar zwaard diep in het bloedende groentje stak. Ze keek op, waarna de andere wachter in angst zich wilde omdraaien en naar het kamp wilde rennen. Hij rende echter tegen een bonk spieren aan en viel achterover. Demion liet zijn zwaard langzaam te voorschijn komen, waardoor het licht langs zijn ogen schitterde. Daarna enkel duisternis.

De soldaten schoten overeind. Ze hoorde een schreeuw om hulp en dat kon nooit iets goeds betekenen. Snel grepen ze wapens en stormde richting de hulpkreet. Daar aangekomen lagen de twee wachters dood op de grond. “Zoek de indringers!” schreeuwde een hogere in rang. Luna floot op haar vingers, waardoor ze de aandacht van de soldaten kreeg. Ze zwaaide zachtjes met haar hand en dook weg tussen de natuur. “Vind haar! Vind Luna en waarschuw de generaal!” werd er nu geschreeuwd

Een tent ging open en een soldaat kwam de tent in lopen. “generaal, we hebben indringers”. Hij lachte zacht en keek naar zijn nieuw gevonden prijs. “Wilde jij je oude vrienden nog bedanken?”. De reus voor hem stond grommend op en liep de tent uit.

Linctus was samen met Andrax dichterbij het kamp geslopen. Dusseldorp was op zijn wolk gaan zweven. Daar hoorde Linctus het alarm. Dat was zijn teken. Hij moest nu in actie komen en Odysseus vinden. Dat kon nog lastig worden tussen al deze soldaten. Ze rende op het moment als kippen zonder kop en hadden de afleiding van Demion en Luna duidelijk niet verwacht. Een goed leger was op alles voorbereidt en dus begon voor de ogen van Linctus de soldaten zich bij elkaar te pakken en er kwam ietswat structuur in.

Daar zag Linctus een reus opdoemen die hem bekend voorkwam. Odysseus kwam uit een tent gelopen. “Ik ga naar Odysseus, pas als ik een teken geef moet je ingrijpen.” Fluisterde Linctus en Andrax knikte. Linctus sprintte uit de struiken en rende naar Odysseus toe. “Odysseus dit is waanzin, kom met mij mee er zijn andere manieren om…..” Linctus kreeg een flinke klap tegen zijn smoel. “Ik luister niet naar jou rebel en mijn naam is niet Odysseus.” Linctus krabbelde op en zijn hoofd bonkte. Al snel vloog hij weer door de lucht door een flinke slag van Odysseus. Odysseus pakte nu een grote hamer bij de smid vandaan. Linctus rolde net op tijd weg.

Andrax wou ingrijpen, maar Linctus gebaarde dar Andrax moest wachten. Alleen uit respect voor de vreemde Linctus wachtte Andrax. Maar gerust was hij er niet op. Linctus werd geraakt met de hamer en vloog door een tent heen. Linctus kon wel tegen een stootje ook al was hij niet zo goed gebouwd als Demion of Odysseus. “Luister jouw naam is Odysseus. Jij bent niet van hier.” Maar Odysseus leek niet te luisteren. Hij smeet de hamer weg en pakte een zwaard. “Jij zal mij niet weer hersenspoelen. Jij rebel.” Met een stevige zwiep haalde Odysseus uit. Echter ontweek Linctus deze keer niet, maar trok zijn eigen zwaard. Ondanks dat Odysseus beduidend meer kracht had, was Linctus vaardiger met zijn zwaard. Met moeite kon hij de zware slagen van Odysseus afwenden.

Linctus moest een plan verzinnen. Hij hiel nu afstand van Odysseus en wist zich een weg naar de kapotte tent te banen. Hij pakte hier een houten paal en hakte deze op lengte. Bij de laatste slag sprak Linctus een spreuk uit en de paal begon te branden. Zo had Linctus nu in de ene hand een fakkel en in de andere zijn zwaard. Odysseus was benieuwd naar wat de vreemde man van plan was. Andrax trouwens ook. Linctus rende op Odysseus af en gleed door zijn benen. Terwijl Odysseus zich omdraaide sprong Linctus een tent binnen en kwam weer naar buiten. De tent begon te branden. Odysseus zag dat Linctus de boel probeerde af te branden en pakte een boog en een stel pijlen bij de smit vandaan terwijl Linctus een volgende tent in rende. Net voordat Linctus de tent van Ulysses in rende kreeg hij een pijl in zijn schouder. Door de kracht van Odysseus had deze een weg door zijn maliënkolder kunnen boren. Linctus viel de tent binnen. Daar zag hij nog een reus staan. Deze pakte zijn zwaard en sloeg Linctus met zijn zwaard nog in zijn schede door de tent op. Linctus stond op en de tent was al aan het branden. Snel vluchtte hij de tent uit waar hij een pijl in zijn been kreen en nog een tegen zijn schouderblad.

Linctus gebaarde nu dat hij hulp nodig had. Andrax vloog uit de bosjes en schoot een bal op Ulysses af en Dusseldorp griste Linctus net weg voordat een pijl zijn hoofd kon doorboren. Andrax liet een pijl van Odysseus in zijn aura stilhangen. Daarna draaide hij deze op en stuurde hem terug. Terwijl Odysseus nu op de grond lag keek Andrax even verbijsterd naar zijn net gevonden vriend. Daarna vluchtte Andrax weg in de struiken. Linctus werd bij Andrax afgedropt en Linctus stuurde Dusseldorp weg om Luna en Demion te waarschuwen. “Nu moeten we wegkomen, laten we hopen dat Demion en Luna niet met alle drie te maken krijgt.”

De soldaten raakte in paniek. Links en rechts van hen verdwenen mede strijders. Twee sluipmoordenden personen figuren dwaalde door de dichte natuur en grepen soldaat voor soldaat uit de ronddwalende groep. Langzaam trokken de soldaten zich terug uit het woud en terug naar het open gebied van het kamp. De hogere in rang vond dit niet kunnen en schreeuwde dat ze terug moesten gaan en de indringers moesten grijpen. Nog steeds weigerden de soldaten uit angst om als volgende slachtoffer te vallen aan het koude staal.

Demion en Luna slopen door de struiken en hadden het voor elkaar gekregen om de soldaten terug te laten dringen. Angst is een krachtig wapen in de strijd tegen onnozele voetsoldaten en had haar kracht ook in dit geval weer laten zien. Demions blik wende zich naar boven door de takken van de bomen. Een schim van een wolk was boven hen te zien. Dat moest Dusseldorp zijn die hen aan het zoeken was. Even lieten Demion en Luna zich te voorschijn komen, zodat Dusseldorp hen kon zien. Hij seinde iets en vloog onrustig heen en weer. Dat kon niet veel goeds betekenen en dat was dus een teken om terug te gaan. Ineens bleef Luna zitten en keek ze angstig omhoog. Nu zag Demion ook wat Luna opmerkten boven op een helling boven het kamp. Er stond een groot en stevig gebouwd figuur met een donker en indrukwekkend uitziend harnas. Zijn gezicht was voor de linker helft bedekt met een helm die donker glom in het licht. Demion had geen twijfel na het zien van Luna’s reactie. Heer Duncan was eindelijk gearriveerd en keek uit over het kamp om te zien wat er aan de hand was. Snel slopen Demion en Luna terug naar hun gezamenlijke verstopplek en hoopte dat de andere daar ook zouden zijn samen met Odysseus.