Dusseldorp wist niet zo goed wat tie moest doen, hij had luna en demion gezien, en zij bleken nu ook iets te vermoeden, aan het onrustige geritsel te horen.

Dusseldorp keek achterom, en zag Heer Duncan.

Sh*t!!! problemen!!!
Dusseldorp suisde omlaag, pikte een man op die hoge rang leek te hebben, en vloog terug, met een omweg, naar de gezamelijke verstopplek.
Man: "Laat me los, laat me los! Ik ben Korperaal! Ik vermoord je hoor!"
DD: "En ik ben dusseldorp en kan je makkelijk het zwijgen opleggen met mijn zwaard... maar goed, als ik je los moet laten, wil je zeker eerst kijken hoe hoog we zitten?"

de korperaal keek omlaag...
"HOU ME VAST, HOU ME VAST!"
Dusseldorp lachtte, en zei: "Dacht ik dus ook....je komt me bekend voor... hoe heet je....wacht laat maar, dat kan je zo zeggen, met mijn vrienden erbij.... "

*De commandant van het rebellenkamp hoort het verhaal aan van de heler.*

Commandant: "Onder geen beding mogen de smederij en de keuken stil komen te liggen,maar die installatie moet er wel komen. Jullie maken de installaties dusdanig in orde dat jullie ze kunnen aansluiten als de smids en de koks moeten rusten."

Heler: "Daar had ik niet aan gedacht!"

*De heler gaat terug en licht Ambe en Madarian in. Dan wordt Madarian op een kar geladen en gaan ze naar de smederij en de keuken. Daar bekijken ze de situatie. Madarian is wat schetsen aan het maken, en Amber en de heler denken ook mee. Al snel is er een goed ontwerp klaar, en worden er een paar man opgetrommeld om meet te helpen de installaties te bouwen. Als de koks klaar zijn met koken, hebben ze het fornuis een tijdje niet nodig. Zo snel mogelijk wordt het fornuis aangepast, terwijl de rest even blijft liggen. Nadat ze op tijd klaar zijn met het fornuis aanpassen, gaan ze verder met de rest van de installatie in de keuken. Deze is vrij snel daarna afgerond. Intussen schiet de installatie bij de smid ook op, maar de smids zijn nog druk bezig, dus moeten ze daar nog even wachten. Dus kunnen ze de installatie uitproberen. Een gedeelte van het vuile water wordt uit een vat in de installatie gedaan. Na een tijdje komt er schoon water aan de andere kant uit. Na een paar tests neemt Madarian een slok, en steekt z'n duim omhoog. Dit smaakt tenminste als water! Nu geeft Madarian de gebruiksinstructies aan een paar man door. Niet te veel water tegelijk, daar geregeld het zand verschonen, uit dat gedeelte moet geregeld het drab gehaald worden... Dan zijn de smids klaar. Madarian wordt naar de andere locatie gereden en geeft daar de aanwijzingen om smederij aan te passen. Ook dit gaat snel. Dan wordt het laatste gedeelte aangesloten. De proef wordt gedaan. Dan klinkt er gesis bij het vuur van de smederij! Meteen wordt de proef gstopt. De buis wordt afgekoppeld en teruggehaald. Een lek. Deze wordt meteen gedicht. Intussen komt de nieuwe ploeg smids eraan. Madarian neemt de proef op de som en laat de buis weer op de goede plek schuiven zonder dat de smids er last van hebben, en de rest wordt weer aangesloten. Hij geeft de opdracht om deze installatie nog NIET te gebruiken tot deze goed getest is.*

Wat konden ze doen behalve terug sluipen naar het kamp? Hopelijk hadden Linctus en Andrax snel Odysseus weten te bevrijden uit de klauwen van het donkere leger. Nu dat heer Duncan ook gearriveerd was, hadden Demion en Luna geen keus behalve terug te trekken en zich schuil te houden tot het leger tot rust was gekomen. Ontdekt worden was geen optie. Ze moesten daarom zeer stilletjes terug sluipen.

------------------------------------------------

Boven op de berg kijkt heer Duncan uit over het leger kamp. Er heeste chaos en onrust beneden zijn voeten, wat hij totaal niet kon waarderen. Op het zichtbare gedeelte van zijn gezicht was duidelijk woede te zien. Hij wilde orde hersteld hebben en wel direct! Een apart soort van wolk dreef in de verte voorbij, wat opviel door zijn bewegingsrichting, die tegen de wind in leek te bewegen. Heer Duncans blik trok naar deze wolk en leek hem iets te kalmeren. Even knipperde hij met zijn ogen en de wolk schoot er vandoor! Hij had veel gezien in zijn leven, maar zoiets had hij niet verwacht. De wolk was al snel uit zijn blik ontrokken.

Even zuchtte hij diep en snoof de lucht diep zijn longen in. Zijn ogen schoten toen langs de struiken en bomen langs zijn legerkamp. Onbekende en onderdrukte energiepatronen en een daarvan was een bekende, Luna. Dat verklaarde de paniek van de soldaten beneden aan zijn voeten en waarom het kamp nu ook voor een gedeelte in vlammen stond. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en concentreerde zich. Hij kon met al zijn moeite toch ge positie van de energie niet plaatsen. Hij baalde enorm en kneep gefrustreerd zijn handen tot vuisten. Deze figuren moesten wel krachtiger zijn dan de meeste zwakkelingen die ze normaal tegen kwamen. Misschien waren deze onbekenden zelf wel de gene uit de voorspellingen! Duncan moest en zou zijn generaal spreken. Ook hij wist waarschijnlijk dat de tijd daar was gekomen voor waar te al jaren plannen hadden gemaakt.
------------------------------------------

Even bleven Demion en Luna stil zitten. Ze keken door de bladeren naar boven, daar waar heer Duncan stond. Het leek erop dat hij ze had gezien en bleef zijn blik richting op de struik waar ze achter zaten. Gelukkig wende zijn blik na enkele seconden, die wel uren leken te duren, af van hun positie. Duidelijk te zien was zijn frustratie, waarna hij langzaam en kalm richting het kamp bewoog. Snel slopen Demion en Luna verder, terug naar hun gezamenlijke schuilplaats om hun vrienden te treffen.

Linctus werd door dusseldorp afgezet bij Andrax. “Gaat het?” Vroeg Andrax aan Linctus. Linctus keek naar zichzelf. In zijn Linker schouder zaten 2 pijlen en in zijn rechter been zat er ook een. “We moeten een beetje uit de buurt blijven. Ik heb zo’n gevoel dat Odysseus ons wel vind. We zullen hem vast tegen komen.” Andrax knikte en ondersteunde Linctus. Tijdens het lopen naar een veiligere plek stelde Andrax toch de vraag die hem het meest brandde. “Linctus, heb jij enig idee waardoor Odysseus zo veranderd is?” Linctus keek naar Andrax en hij zag dat deze het er zwaar mee had. “Ik heb ideeen genoeg, maar zeker weten doe ik nog niet.” De rest van de toch verliep in stilte. Enige afstand van het kamp besloten de twee te rusten. Linctus ging tegen een boom zitten en pufte even uit.

Andrax was alweer vertrokken om Demion, maar met name dusseldorp te laten weten waar ze waren. Linctus had ondertussen zijn zwaard gepakt en fluisterde een spreuk. Het puntje van zijn zwaard begon de gloeien. Linctus stak snel de punt in zijn been en begon te rond te bewegen. Linctus manoeuvreerde de pijl uit zijn been. De wond begon nu hevig te bloeden. Linctus bond deze af met een stuk gewaad. Daarna haalde hij een klein zakje te voorschijn. Hij pakte wat gedroogde blaadjes hieruit. Linctus stopte deze in zijn mond en begon te kauwen. Ondertussen kwam Andrax alweer terug. Hij zag de wond en keek toen naar Linctus. “Dat is een flinke.” Begon Andrax. “Maar je overleefd het wel.” Linctus lachte. Zijn schouder deed bij het lachen pijn.

“Kun jij met een zwaard of dolk de twee uit mijn schouder halen?” Begon Linctus. “Met mijn zwaard kan ik ze verwarmen zonder vuur. Dat scheelt als we ongezien willen blijven.” Linctus herhaalde de spreuk van net en de punt begon weer te gloeien. “Ik kan toch ook met jouw zwaard…” Begon Andrax en hij pakte voordat Linctus het in de gaten had het zwaard. Andrax kreeg direct horror beelden in zijn hoofd. Daarbij voelde hij zich slap en moedeloos. Linctus keek hem nu aan en pakte zijn zwaard terug dat Andrax op de grond had laten vallen. “Ik denk dat je beter een eigen dolk kunt gebruiken.” Andrax zei niets en pakte zijn zwaard. Hij verwarmde deze met behulp van Linctus zijn zwaard en haalde de pijlen eruit. Daarna werden deze stevig dichtgedrukt en verbonden.

Toen ging Andrax tegenover Linctus zitten. Wat er net gebeurde toen hij het zwaard pakte wist hij niet. Maar wellicht waren dit beelden uit het verleden van Linctus. In ieder geval had dat zwaard zijn hele leven met Linctus doorgebracht en leken ze bijna met elkaar verbonden. In ieder geval als Linctus een spreuk gebruikte. Linctus sloot zijn ogen. Dit had hij al zo lang geprobeerd om te voorkomen, maar dat het mislukken zou was evident. Toch een van de geheimen van Linctus per ongeluk onthuld. “Vertel over wat net gebeurde maar tegen niemand.” Begon Linctus en Andrax knikte instemmend.

Luna keek om, om te kijken wat er achter hen gebeurden. Er was veel commotie te horen uit het vijandelijke kamp, wat duiden op het verzamelen van troepen. Heer Duncan was gearriveerd en dat zou de generaal zo opjutten om direct een offensieve aanval te doen tegen de indringers. Dat konden ze dus niet gebruiken met slecht een handje vol personen tegenover een heel leger soldaten. Vluchten en verzamelen, dat was het enige wat ze nu konden doen. Ze keek even naar Demion die probeerde waar te nemen waar Linctus, Dusseldorp en Andrax zich bevonden. Zijn ogen schoten open en hij draaide zijn hoofd naar Luna alsof hij ermee wilde zeggen dat hij ze gevonden had. Ze had bewondering gekregen voor Demion. Hij was sterk, snel en moedig, maar had ook het geduld en de wijsheid om de juiste keuzen te maken indien nodig. Een raar gevoel overkwam haar die ze eigenlijk nog nooit had gevoeld. Het was vreemd en verwarrend, maar tegelijk ook rustgevend en vertrouwd. Wat was er met haar aan de hand?

Demion wist had hij dicht in de buurt zat bij de anderen en trok nog een paar takken opzij. Ze slopen verder door het struikgewas om bij een verzamelpunt te komen. Even detecteerde Demion een sterke en donkere energie patroon uit het vijandelijke kamp komen, wat hem even deed schudden op zijn benen. Zo’n energie had hij lange tijd niet gevoelt en even kreeg hij een angstig gevoel van binnen. Heer Duncan had blijkbaar even de controle verloren over zijn emoties, waardoor hij zijn energie niet kon verbergen. Hoe sterk zouden heer Duncan en zijn generaal dan echt zijn als dit slecht een fracties was van hun mogelijkheid. Zijn gedachten schoten terug naar de realiteit als hij Luna naast hem zag komen zitten. Ze keek hem zacht aan en haar grote ogen gaven hem weer rust van binnen. Hij seinde haar dat ze verder moesten, waarna ze knikten.

Een dikke dak werd stilletjes opzij geduwd. Daar tegen een boom lag Linctus met Andrax die tegenover hem was gaan zitten. Ze hadden hen dus gevonden, maar Demion kon Dusseldorp en Odysseus niet vinden. Hij kwam uit de struik en werd al snel gevolgd door Luna. “Waar is Odysseus?”. Vroeg Demion enig sinds verward. Andrax draaide zijn hoofd en aan zijn blik te zien was er iets goed mis. “Dat zelf jij het niet merkt. Odysseus is zichzelf niet meer. Hij lijkt zijn geheugen wel kwijt, want hij heeft Linctus goed te grazen genomen”. Luna snelde naast Linctus en knielde naast hem neer. “Gaat het?”. Linctus rolde met zijn ogen en stelde zich weer stoer op. “Odysseus mag dan wel sterk zijn, ik kan wel tegen een stootje”. Demion kon niet geloven dat Odysseus, ook al was het Linctus, zijn bevriende reisgenoten zou aanvallen. Was hij dan echt zijn geheugen kwijt? Andrax leek bezorgd over de situatie, waar Demion hem wel gelijk kon geven. Problemen leken maar op te stapelen zonder dat ze er nog controle over konden houden. Luna stond op en keerde zich naar Demion. “Wat nu? Geen Odysseus en verder geen plannen, enkel problemen”. Demion wreef over zijn kin en dacht diep na. “Eerst maar wachten op die kleine Dusseldorp. Ik voel zijn aanwezigheid in de buurt”.

DD: "En je houdt je rustig, hoor je me?!"
De korperaal keek nog steeds angstig naar de grond. Dusseldorp schudde zijn hoofd, liet de wolk weggaan, als mist in het vijandelijk kamp en zelf kamde hij het bos af. Even zag hij een glimp van een sloffig iemand.
ik ken maar een persoon met zulke kleden, in zo'n woud!
Hij daalde neer, en hield de korperaal in de houdgreep.
DD: "Wat vind je van onze nieuwe informatiebron?"
Lintcus: "Ben je nu helemaal betoertet? een beetje de vijand hierheen brengen, we zouden Odysseus redden, niet iemand ontvoeren!!"
Dusseldorp rolde met zijn ogen, en haalde uit zijn tas een stuk touw en bond de handen vast op zijn rug van de korperaal.
DD: "Als je klaar bent, kan hij ons vast vertellen, wat er bij de vijand gebeurt...en waarom Odysseus jouw aanviel!"
Dusseldorp richtte weer op de korperaal.
"En, hoe heet je?" blafte hij.
Bang zei de man: "Dessel....volledige naa...naam is....Desseldrek...."

Menace stond wankelend op, en liet de boog vallen. Met een ruk trok hij de pijl uit zijn dijbeen. Een geluk bij een ongeluk dat hij geen pijlen met weerhaken had gebruikt. Aan de andere kant zou de brandstichter ook sneller herstellen, en dat zat Menace minder lekker. Terwijl hij de wond dicht hield tot er iemand zou komen om hem een beetje op te lappen, overdacht hij wat er nou eigelijk net gebeurd was. De rebellen waren niet zoals hij had verwacht. Hij had gedacht dat zodra de rebellen er achter zouden komen dat hij voor hen verloren was, ze woedend zouden zijn en zouden proberen hem uit te schakelen. Dat deden ze niet. Die man in het wit had hem verwond, terwijl hij veel meer dan dat had kunnen doen. De man had zelfs gekweld gekeken om wat hij deed. Wat waren dit eigenlijk voor rebellen?

Ulysses kwam naast hem staan. "Goed werk, Menace. Kan ik er op vertrouwen dat dat gaatje in je been je er niet van zal weerhouden zo door te gaan?" Menace probeerde enigzins in de houding te staan. "Natuurlijk, generaal." Ulysses keek naar de wond. Hij fronste. "Die armband die je draagt, waar komt die vandaan?" Menace keek naar het sierraad. Zelf had hij er ook al over gedacht. "Ik weet het niet zeker, generaal. Ik vermoedde dat het van de rebellen was, maar ik heb geen van de aanvallers een dergelijk sierraad zien dragen. Ik zal het wel ergens gevonden hebben." Ulysses leek na te denken. "Onwaarschijnlijk. Het ziet er niet erg kostbaar uit. Niet zomaar iets dat je van de grond raapt en gewoon draagt." De twee waren stil.

Denk, Ulysses, denk. Wat was het nut van die armband? Het moest afkomstig zijn uit de andere dimensie, zoveel was zeker. Maar wat was het nut? Zijn alter ego - Odysseus, als hij het goed verstaan had- wist het ook niet. Zijn alter ego, dat zich zo gewillig in zijn handen had geworpen, en nog geheugenverlies had ook. Het was eigenlijk te mooi, en Ulysses had zijn werk met eigen sceptisme bekeken. Maar de aanval op zijn oude vrienden had Ulysses wel overtuigd. Met Odysseus had hij een machtig wapen in handen. Ulysses keek op, en zag Heer Duncan op hem af komen.

___________________________________________________

Andrax voelde zich verre van goed. Eerst de overname van Jereth, daarna de bevesiging van zijn vermoeden over Odysseus, en nu de aard van Linctus' zwaard. Hij had genoeg slecht nieuws voor 1 dag.
Kom op Andrax, niet zo somber. Je hebt mij nog!
Niet grappig, Jereth.
Hij staarde voor zich uit. Op Desseldrek lette hij net zo min als iets anders. Hij moest bedenken hoe Odysseus hieruit verlost kon worden. Was er ook maar iets dat ze hadden om te bewijzen dat Odysseus aan hun kant stond?

nu snapte dusseldorp eindelijk waar hij hem van herkende... het was zijn alter ego! Hoe dom kon hij zijn om precies die mee te nemen, en nu snapte hij ook de reactie van linctus wel....
DD: "Heb jij een elementkracht?"
Desseldrek: "j...ja, vuur, hoeso?"
Hij leek wat moed te hebben gevonden.
DD: "Zomaar..."
Hij pakte hem beet en vroeg verder: "Wat wil de troepen?"
Desseldrek: "ik weet niet.... en als ik het al wist, dan vertelde ik het nog niet! En zeker niet aan schoften zoals jullie!"
Demion: "Wat zei je daar?"
Luna: "Rustig!"
Dusseldorp wende zich op dessel: "Jij kent jouw kracht he? tuurlijk, maar ken je ook die van Duncan? Die van Linctum?
En heb je je weleens voorgesteld dat bij elkaar? Want ik kan jouw vertellen, dat wij dat kunnen mengen, tegen jouw! Dus ik zou maar gaan praten, want ik begin mijn geduld te verliezen."
Schitig keek desseldrek om zich heen, en besefte dat hij geen keus had.
Desseldrek: "Ik weet het echt niet, want ik hoor bij het leger van Duncan en was vooruit gegaan. Ik weet wel, dat een rebellen opstand aan de gang is, en dat ze iedereen die in de bossen gaan, worden gedood!"
DD: "Dank je..."
Dusseldorp wende zich tot de rest.
Dusseldorp: "En nu?"

Linctus krabbelde overeind. Hij zuchtte een keer diep. “Ik denk dat jij een van de slechtste ondervragers bent uit de geschiedenis.” Verzuchtte Linctus. “De ondervraagde weet aan het eind meer over jou en ons dan wij van hun.” Linctus strompelde rustig naar Desseldrek toe. Hij haalde toen een van de pijlen te voorschijn. Hij hielde ze voor de neus van Desseldrek. “Deze zijn hol.” Begon Linctus. “Er is dus de bedoeling dat hier iets in zit.” Desseldrek wist waar Linctus het over had. Het was een van de pijlen van Ulysses, maar hij ging de slaaf die voor hem stond niets vertellen. “Ik zeg niets.” Begon Desseldrek met zijn herontdekte moed. “Jij hebt toch geen kans als een van die pijlen jou heeft geraakt.” Je zag de ogen van Desseldrek groter worden. Net als zijn alter ego had hij zijn mond voorbij gepraat. Linctus merkte het op en reageerde meteen. Hij drukte met de pijlpunt tegen de kin van Desseldrek aan. Deze deed zijn best om niet doorboord te worden. “Nu ga jij mij vertellen wat erin zit.” Begon Linctus. “Anders laten we je gaan. En dan zal elke succesvolle aanval van ons gezien worden als verraad van jou. Het zal lijken of jij ons alles hebt verteld en je wordt overgeleverd aan de genade van de Linctum. En volgens de verhalen is dat niet zo’n genade vol man.” Desseldrek had dit niet verwacht. Hij snapte de gevolgen en wist dat het er niet goed voor hem uitzag.

Linctus bleef zachtjes onder de kin van Desseldrek prikken. Hij zag de soldaat bezweet raken. “Ik vertel het.” Begon Desseldrek. “Maar lever mij niet uit aan de andere. Niet zo snel na de slag. Niet zonder wonden.” Desselrek wachtte op de belofte, maar Linctus bleef prikken. Het leek niet dat deze man iets ging beloven, maar hij had geen keus. “Dit zijn de pijlen van Ullyses. Die bevatten verschillende soorten gif die ieder een aparte uitwerking hebben. De ene word gek van waanzin, terwijl de andere bewusteloos neervalt. Weer een ander schreeuwt het uit van de pijn.” Linctus had zoiets al verwacht en wist dat Desseldrek hun niet kon vertellen om welk gif het ging. Gelukkig waren de pijlen bij de smid weggegrist en zat er dus nog geen gif in. Desseldrek begon echter met informatie te spuwen. “Ulysses is een grote man en gevaarlijk met zijn boog, ik weet niet wat hij erin zet, maar wees genadig.” Linctus keek even naar Desseldrek. “Is hier ook de grote nieuweling mee geraakt?” Vroeg Linctus en Desseldrek knikte. Linctus was tevreden en liep weg van Desseldrek. Hij strompelde Demion en Luna voorbij en liet ondertussen onopvallend een paar papieren rollen zien. Linctus had ze tijdens het gevecht uit de tent gestolen en had daarna het bewijs in de fik gestoken. Wellicht konden ze uit deze papieren een nieuw plan opmaken. Maar een gevangene konden ze daarbij niet gebruiken. Iets verderop ging Linctus weer tegen een boom zitten en propte zijn wonden vol met de bladeren waar hij op kauwde. Daarna begon hij de wonden provisorisch te hechten.

Het geluid van een brekende nek van een simpele soldaat was te horen, gevolgd door een doffe prof op de grond. Duncan veegde zijn handen af aan een doek van de tent naast hem en keek naar de andere soldaten. Hij had de soldaat zijn nek gebroken, omdat hij alleen wat gemompel uit de soldaat kreeg toen hij vroeg waar generaal Ulysses zich bevond. Geen direct antwoord tolereerde hij niet en stelde Duncan van zijn normaal ‘goede humeur’. De angstige soldaten voor hem doken ineen en wezen snel een kant op. “Dank u” sprak Duncan zacht en liep in die richting terwijl de soldaten langs hem heen renden om het kamp weer onder controle te krijgen en de vuren te blussen.

Al snel zag Duncan zijn generaal staan en liep op hem af. Iets anders viel hem meteen op, iets wat een ongewone kracht afstraalde. Een grote man zat op een kruk naast Ulysses’ tent; zijn wonden werden verzorgd. De generaal had door dat Duncan achter hem naderde en ging rechtop staan. “Hallo heer Duncan” hij salueerde. Duncan keek langs hem heen naar de man achter hem en daarna pas de generaal aan. “Wees gerust mijn vriend. Hoe vaak moet ik zeggen dat mijn titel niets zeggend is als wij twee samen zijn”. De generaal was een man van principes en stond er op dat hij Duncans titel altijd uitsprak als hij zijn vriend zag. “Dat snap ik heer Duncan, maar zo hoort het nou eenmaal”. Opnieuw keek Duncan langs Ulysses naar de man achter zijn generaal. Het viel Ulysses op en hij draaide zich direct op naar Menace. “Heer Duncan, Menace hebben hem opnieuw heroverd uit rebellen handen. Hij is veilig, alleen deels zijn geheugen kwijt door rebellen magie”. De blik ik Ulysses ogen zei Duncan al genoeg. Gecombineerd met de kracht die dit persoon uitstraalde, de bouw, zijn uiterlijk en de geheimzinnige woorden van Ulysses kon hij al opmaken dat hij oog in oog stond met een van de personen uit de voorspellingen. Even wreef hij over zijn kin en stak toen zijn hand uit naar Menace die geduldig en stil op de kruk zat te wachten. “welkom terug Menace”. Geen twijfel leek te zijn in de ogen van de reus voor hem, die rustig zijn hand uitstak “Dank u heer Duncan”. Tevreden keek Duncan naar Ulysses die genoot van de waardering van zijn oude vriend.

-------------------------------------------------------

Demion en Luna zagen beide in een oogopslag dat deze papieren belangrijk genoeg waren dat Linctus zelf de anderen niet direct toegang gaf tot deze informatie. Demion draaide zich naar Andrax en de kleine Dusseldorp en wees naar de gevangenen “Bewaak hem en zorg dat hij niet wegloopt. IK heb misschien nog wat vragen voor onze zogenaamd nietwetende soldaat!”. Andrax en dusseldorp wisten dat Demion met zijn gesteldheid behoorlijk intimiderend kon zijn. Misschien maakte zijn woorden de lippen van de soldaat net iets losser dan Linctus had gedaan. Hij was misschien tevreden met de informatie tot nu toe, maar Demion niet.

Luna en Demion liepen achter Linctus aan en zagen hem tegen een boom zitten met een naald in zijn handen. Zijn kleding was opzij geschoven en nu kon Demion was goed de littekens zijn die de tijd had achtergelaten op Linctus’ lijf. Zijn naald brak de huid en boorde zich kruislings door zijn vlees om deze samen terug te binden. Na het hechten ging hij weer wat lekkerder zitten en rolde het papier uit op de grond. Wat waren de tekeningen met schrift?

----------------------------

Heer Duncan was een stukje weg gelopen met zijn generaal en keken slechts een maal achterom naar hun gevonden prijs. “Dat is gehandeld Ulysses. Je had hem ook kunnen doden, maar nu is hij zoveel meer”. Ulysses knikte en keek naar de inmiddels gedoofde tenten. “Waarom zouden wij zoveel moeite doen, als een van hen zelf ons vuile werk kan opknappen”. Duncan bleef stil en dat was in dit geval een duidelijk teken van instemmen. “En wat nu heer?”. Zijn blik draaide naar Menace achter hem en een geniepige glimlach kwam achter zijn half bedekte gezicht vandaan. “Geen hem de beste wapens en bescherming die je kunt krijgen. Hij zal een mooie premiejager worden, mits je hem goed…verzekerd”. Ulysses knikte en begreep de woorden. Mochten ze Menace kwijt raken dan zal een goede magische spreuk hem verzwakken voor de genadeklap. De twee mannen lachten en draaide zich naar de soldaten die stonden te wachten. “Bereid jullie voor! We gaan verder zodra het kan!”.

*Madarian is uitgeput en wordt terug gebracht naar z'n tent. Als hij eenmaal op z'n slaapplek ligt, valt hij in slaap. De smids zijn voorlopig toch nog bezig... Amber gaat intussen kijken of ze zich ergens nuttig kan maken in het kamp.*

---

*Een overijverige luitenant ziet dat de installatie bij de smederij niet in bedrijf is, terwijl deze wel af is. Hij geeft zonder te overleggen opdracht om ook die installatie te gebruiken. Als deze net in gebruik genomen is, blijkt de reparatie niet goed genoeg gedaan te zijn, en wordt het vuur gedoofd. De commandant hoort dat de smederij stilgevallen is, en loopt op hoge poten naar Madarian. Als hij vloekend en tierend binnenkomt, wordt Madarian ruw uit z'n slaap gewekt.*

Commandant: "Ik had je [CENSUUR] toch gezegd dat de smederij door moest gaan! Dit kan echt niet!"

Madarian slaapdronken: "Mwa... Waar heb je het over?"

Commandant; "Jij hebt er met je installatie voor gezorgd dat de smederij stil ligt!"

Madarian: "Hoe bedoel je? Is die toren ingestort of zo?"

Commandant: "Door jou is het vuur uit!"

Madarian: "Alles goed en wel, maar ik weet niet waar je het over hebt. Begin bij het begin. Wat is er gebeurd?"

Commandant: "Ze waren bezig met water zuiveren toen de pijp in de schoorsteen los kwam en daardoor is het vuur uit!"

Madarian: "Die installatie mocht nog helemaal niet gebruikt worden, want het was nog niet getest! Wie heeft het in gebruik laten nemen?!?"

Commandant: "WAAAAT?!? Is dat waar?!?"

Madarian: "Vraag maar aan Amer of aan die heler van jullie."

*De commandant verlaat kwaad de tent en gaat op onderzoek uit...*

“Volgens mij gaat het om een geheime order.” Begon Linctus zacht. “Het staat in geheimschrift, maar ik kan het wel ontcijferen denk ik.” Demion en Luna leken teleurgesteld. “Wat ik er wel uit kan halen is dat dit leger een bepaalde plaats moet beveiligen. Ryui heet het plaatsje en de Linctum komt ook of zoiets. Wat er zo speciaal is in Ryui dat het hoofd van het duister hierheen komt weet ik niet. In iedergeval moeten we kijken wat we met onze vriend doen.” Linctus wees met zijn hoofd naar Desseldrek. “Verder is het belangrijk dat we onze vijand snel een eerste klap uitdelen. We hebben nog bijna niets gedaan om het samenvoegen te stoppen. Dat is prioriteit en de rest is bijzaak.”

Linctus leunde op zijn zwaard bij het opstaan. “We moeten uit de buurt van het nabije leger blijven. Zij kennen dit gebied vast beter.” Strompelend liep Linctus wat rond. “We vertrekken zo weer.”

Andrax stond op. "Ik ga niet met jullie mee." Zei hij beslisd. Linctus fronste. "Wat bazel je nou? We moeten prioriteiten stellen, en het belangrijkste is om zo snel mogelijk in Ryui te komen!" Andrax keek weg. "Je hebt gelijk, Ryui vinden is erg belangrijk, maar toch ga ik niet mee. Ik kan Odysseus hier niet zo achterlaten. Niet op deze manier. Wie weet wat ze met hem doen? We mogen hem niet uit het oog verliezen. Straks duikt hij nog achter ons op om een mes in de rug te steken!" Linctus lachtte blaffend. "Ach, Odysseus is een sluiper van beroerd niveau, dus die merken we wel op tijd op." Andrax vond het niet een goed moment voor een vreemde grap. "Je snapt best wat ik bedoel. Ik blijf in de buurt van Odysseus om hem in de gaten te houden in wat ze met hem doen en als het nodig is... Grijp ik in. Jullie moeten gaan, en snel, maar ik blijf."

_____________________________________________________

Meer bewijs had Menace niet nodig. Heer Duncan had hem herkend, en hem zelfs welkom terug geheten. Hij wachtte tot Heer Duncan en Generaal Ulysses klaar waren met hun gesprek en Ulysses op hem af kwam lopen. Menace stond op, want het zag er naar uit dat Ulysses orders ging uitdelen. "Menace, ik heb een specifieke opdracht voor je. Maar voor ik je vertel wat je moet doen, moet je worden voorbereid en getraind. Volg me."

Servus legde een hand op 11's voorhoofd. Geen koorts, geen zweet. Eigenlijk leek het alsof er niets met 11 aan de hand was, maar Servus wist wel beter. Kon hij maar wat doen om 11 weer bij zijn positiven te krijgen, dan maakte Servus zich tenminste nog nuttig. Op dit moment voelde hij zich verre van nuttig. Waarom heeft iedereen hier gave krachten en ik niets? Vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Tot zijn verbazing, en het joeg hem de stuipen op het lijf, kwam er nog antwoord ook. Maar Servus, jij bent wel bijzonder. Servus keek om zich heen, maar er was niemand die iets had kunnen zeggen: 11 was de enige andere levende ziel hier, en hij was bewusteloos. Wie was het geweest? Wie is daar? Dacht hij onzeker. Geen antwoord. Het was stil in het bos. Servus haalde zijn schouders op. Vast zijn verbeelding. Die oger had hem dan ook een hele hoop stress opgeleverd.

Servus sloeg zijn armen onder 11's oksels, en begon hem in de beschutting te slepen.

Linctus keek Andrax aan. “Van mij mag je op Odysseus passen zo lang je wilt, maar ik ga niet naar Ryui toe. Een van de basistactieken van oorlogsvoering is om te verdelen en heersen.” Andrax draaide zich naar Linctus. “Hoe bedoel je verdelen?” Linctus lachtte. “Als de Linctum op de ene plaats is, dan kan hij niet op een andere zijn. ZO bedoel ik dat. Als zowel Ulysses, Duncan en de Linctum op een plek zijn, dan zijn andere plekken slechter beveiligd. Dit betekend dat we in iedergeval een klap kunnen uitdelen aan het moraal van het duister. De onaantastbare status weer tastbaar maken. De wil weer terug brengen bij de slaven en de balans op die manier weer iets herstellen. Met zo’n aanval kunnen we met minimale kracht een grote daad verrichten. Daarna kunnen we onze tijd nemen voor het verslaan van het duister. Dan kunnen we de individuele onderdelen scheiden en verslaan. Dus mijn beste Andrax ik ga niet naar Ryui toe. Ik ga het fort van de Linctum aanvallen en de wereld een duidelijk signaal geven. Daar zullen vast nog wel genoeg tegenstanders te vinden zijn, maar er zijn dan wel 3 grote vijanden minder.” Linctus zag dat Andrax dit niet verwacht had en Linctus genoot hiervan.

------------------------------------------------------------------------------

11 werd weggesleept door Servus. Maar ondertussen droomde 11. Hij zag een persoon voor zich die uit puur licht leek te bestaan. De persoon sprak met een heldere en beeldschone stem. “Het blijft een wonderbaarlijk wezen die Linctus.” Begon de stem. Nog voordat 11 iets kon vragen sprak de persoon alweer. “Tussen alle wanhoop en chaos weet hij jou te vinden. Wij wisten niet eens dat jij bestond. Maar Linctus lijkt een gave te hebben om bijzondere mensen te vinden. Nu ga heen slaaf en vervul je taak op de wereld. Jou tijd is het nog niet. Doe wat je gevoel je verteld.” 11 kwam half bij en keek omhoog. Servus leek in zichzelf te mompelen en sleepte 11 naar de struiken. “Waaaattttt……euh…….wat gebeurde er?” Begon 11 en Servus was blij dat zijn vreind weer sprak. Uit blijdschap liet bij perongelijk 11 los. Waardoor deze op de grond viel.

Dusseldorp stopte met macheren en vergat desseldrek.
DD: "WAAAAT! Als we gaan splitsen, duurt het weer een hele tijd voor we weer samen zijn, en ik geen zin weer een van mijn vrienden proberen te verslaan!"
Andrax: "Toch is het beste idee!"
Desseldrek kuchte
Dusseldorp: "WAT?"
Desseldrek: "nou, uit de gesprekken tussen jullie en de ondervraging tegen mij, heb ik kunnen begrijpen dat jullie ongeveer dezelfde krachten hebben als wij."
Lintcus keek kwaad naar dusseldorp.
Desseldrek sprak verder: "Als ik en dusseldorp nou bij wazan wat medestanders halen?"
Dusseldorp: "En waarom wil je opeens helpen?"
Desseldrek: "Nou, omdat ik het zat ben om mishandelt te worden, en de duistere zijde hebben mijn ouders vermoord, maar ik ging bij het leger om wat informatie los te krijgen..."
Dusseldorp: "Ik geloof je niet, en waar en wat is eigenlijk wazan."
luna: "Desseldrek is het bos waar alle duistere types zoals weerwolven worden verbannen, als ze iets tegen de Linctum doen of te lief zijn."
Dusseldorp: "ik wil wel gaan, maar ik vind desseldrek te onbetrouwbaar, alter-ego of niet! hij zat in het leger van duistere kant!"
Luna: "Maar het is wel een goed idee, Linctus met iemand in Ryui een slag maken, jij in Wazan met iemand medestanders zoeken, en de rest Odysseus volgen voor als er iets met hem gebeurt...."

Zijn hoofd schudde heen en weer. Demion wist niet meer wat het beste was, maar er moest een keuze gemaakt worden. “Als het toch op ‘verdelen en heersen’ aankomt, dan heb ik ook nog wel een plan”. Linctus keek geïnteresseerd, zijn ogen werden kleiner en wachtte op Demions toevoeging. De kleine dusseldorp snapte er niks meer van en liet zijn blik heen en weer schudden, terwijl Andrax wel luisterde, maar nog zeer bezorgd leek om Odysseus. Demion keek Luna aan en snel weer terug naar de anderen. “Ik zal op onderzoek uitgaan hoe ze het voor elkaar krijgen dat de twee werelden samensmelten, wat voor rol Heer Duncan, de Linctum en generaal Ulysses spelen in dit geheel… en natuurlijk hoe het geheel te stoppen is”. Even keek hij weer terug naar Luna en die knikte toestemmend. “en ik zal meegaan” bevestigde Luna. “Ik ken deze wereld beter dan jullie allen. Ik ken de mensen, steden en veel van haar wezens. Ook ik zal jullie helpen op deze zware missie”. Linctus rolde met zijn ogen “en waar wilden jullie beginnen met zoeken? Ik denk dat de stad van de Linctum meer geheimen ontrafeld dan zomaar ergens beginnen”. Luna liet een grijns doorschijnen en knipoogde naar Linctus. “Zomaar ergens beginnen was ik niet van plan”. “Oh” sprak Linctus sarcastisch en lachte terug “en waar is deze magische plek vol met antwoorden?”. Luna draaide zich even naar Demion en lachte naar hem. Ze vond Linctus rollenspelletje wel amusant. “We moeten naar de enigen die de antwoorden weten… de heksen”. Dusseldorp dook ineen en keek wat geschokken. “Gaan we naar heksen opzoek?!”. Luna wreef over zijn bol en schudde haar hoofd. “jij gaat niet mee. Jij bent hier nodig”. Nog steeds keek Linctus haar vragend aan “En waar zijn deze heksen?”. Luna keek naar de zon en wachtte even met antwoord geven. “Deze zijn ver weg van hier op een zeer gevaarlijke plek. We moeten een gevaarlijke weg doorkruisen om daar te komen. Ik denk dat Demion en ik het wel zouden kunnen halen”. Linctus was nog steeds niet onder de indruk en vouwde zijn armen over elkaar “Laten we zeggen dat jullie het halen, waarom zouden die heksen ons willen helpen?”. Demion stond op en greep zijn wapen stevig in zijn rechterhand. Hij hield de punt in het licht zodat deze glinsterde “Zo niet” sprak hij zacht, maar vastberaden “Dan ontmoeten ook zij hun makers, net als alle anderen die ons tegen proberen te houden”.

-----------------------------------

Heer Duncan keek tevreden toe naar Ulysses. Hij had een perfect wapen gevonden om hun tegenstanders mee te bestrijden. De generaal wist wat hij moest doen, dus liet Duncan hem aan zijn taken toe en keerde zich om. Zijn mantel wapperde in een vloeiende beweging mee in zijn draai. Gelijk sprongen de soldaten in houding toen ze Duncan langs zagen lopen. Hij had geen oog voor dit onbenullige voetvolk en dacht aan een andere prijs. De energie die hij eerder had opgepikt was van Luna, maar naast haar had hij ook een andere energie gedetecteerd. Het was goed verborgen, door zwak te lijken, maar Duncan wist beter. Deze energie was speciaal en had het lange tijd niet gevoeld. Hij moest en zou deze energie vangen en het zijn eigen maken. Nog even en niemand kon hem nog tegenhouden in zijn plan. Plannen binnen plannen, binnen plannen. Duncan stond bekent om zijn diepere spel in strategie, wat zeer gevaarlijk was voor al zijn vijanden.

*Amber was op het lawaai afgekomen. Dan hoort ze een luitenant schreeuwen naar een paar toehoorders dat het uitvallen van de smederij de schuld is van Madarian! Ze loopt onopvallend in een boog langs de meute, zodat ze achter de luitenant staat. Dan slaat ze bliksemsnel toe. Voordat ook maar iemand kan reageren, heeft Amber de luitenant in een houdgreep, en heeft ze een dolk vlakbij de halsslagader. De menigte weet niet wat ze moeten doen.*

Amber: "Wat is er aan de hand, en waarom beschuldig je Madarian? En kies je woorden zorgvuldig..."

Luitenant: "Wat..? Oké! Die installatie van de smederij heeft het begeven, en daarom is het vuur uit!"

Amber: "Wie heeft de opdracht gegeven om die installatie in gebruik te nemen..."

Luitenant, na enig 'aandringen' van de dolk, zeer zacht: "Ik..."

Amber: "Harder!"

Luitenant, nu zodat iedereen het hoort: "Ik."

Amber: "Die installatie was niet getest en het was uitdrukkelijk gezegd om die installtie nog NIET te gebruiken! Dus het is JOU schuld dat het vuur uit is!"

*Amber laat de luitenant los en duwt hem naar voren. Dat draait Amber zich om, stopt haat wapen weg, en wil naar de tent van Madarian gaan. De luitenant trekt z'n wapen en valt Amber van achteren aan. Amber had die reactie al verwacht, en op het laatste moment past ze een judogreep toe, waardoor de luitenant lelijk op de grond terecht komt, precies voor de voeten van de commandant.*

Comandant: "Ik heb genoeg gehoord. Sluit hem op. Ik beslis later wel wat we met hem aan moeten. Maar eerst één ding. Hier met die luitenant strepen!"

*Amber kijkt even naar de comandant. Hij geeft een knikje terug. Amber gaat nu meteen naar de tent van Madarian. Eenmaal aangekomen bij de tent ziet ze dat Madarian weer wakker is.*

Amber: "Uitgeslapen?"

Madarian, wat slaapdronken en geïrriteerd: "Eerder een kwade commandant."

Amber: "Dus je hebt al gehoord dat je de schuld kreeg van het doven van het vuur van de smederij. Is inmiddels al opgelost

Madarian: "Is het vuur al weer aan?"

Amber: "Dat niet, maar de echte schuldige is al gevonden."

Madarian: "Mooi. Maar nu ik toch wakker ben, kan ik net zo goed gaan helpen, nadat ik wat gegeten heb."

Amber: "Al weer eten? Ach... Je bent in ieder geval niet meer zo erg vel over been."

Linctus hoorde de plannen aan van zijn metgezellen. Hij was het niet met iedereen eens. Zo kon hijzelf eigenlijk niet weg gaan voordat hij Andrax het een en ander geleerd had over Necromancers. Demion kon niet weg totdat 11 hier was. Wellicht dat Andrax ook voldeed, maar die zou het druk krijgen met zijn training voor Necromancer. Linctus dacht diep na. Het enige waar hij controle over had was zichzelf. Alleen zijn reis kon gewijzigd worden. Hoe kon hij dat omvormen om alles te laten kloppen. Om te zorgen dat niet iedereen gedood zou worden en de hoop voor deze daarmee zou sterven.

“Ik blijf bij Andrax en zal hem volgen totdat hij om weet te gaan met zijn tweede persoonlijkheid.” Begon Linctus. “De kans die zich nu voordoet bij het fort van de Linctum zou inderdaad een grote klap toebrengen aan de organisatie, maar misschien is het een val. Daarom wacht ik het bericht van jullie af.” Linctus keek nu naar Demion en Luna. “Zorg wel dat er snel iets gebeurd want dit paarse licht dat uit de lucht komt ben ik inmiddels wel beu.”

------------------------------------------------------------------------------------------
11 kreeg het verhaal van Servus te horen over zijn gevecht met de oger. 11 was verbaast en wist niet wat hij er van moest geloven. Servus leek ook wat van slag. 11 pakte de geopende rol van Linctus en las deze nog een keer door. Dat wat Servus vertelde kon slaan op de gave waar Linctus over sprak. In ieder geval kon dit wel als een rustigere plek gezien worden. 11 was helemaal vergeten van de tweede rol. Snel opende hij de tweede rol en las deze hardop voor aan Servus.

“Beste 11,
Wellicht heeft de kracht zich al geopenbaard, maar anders ben je vast heel nieuwsgierig. Ik kan je zo niet vertellen welke kracht jij hebt, maar ik zal alles uitleggen als je ons uiteindelijk gevonden hebt. Wij reizen op dit moment achter een groot leger aan, maar jullie zullen ons niet hierdoor vinden. Vertrouw op je gevoel en je zult bij ons komen. Vanuit daar kunnen we je kracht trainen. De eerste keren zul je namelijk gemakkelijk je bewustzijn verliezen tijden het gebruiken van je kracht. Wees gerust het is niets ernstigs, maar wij kunnen je hierin geleiden en helpen.

Hoe dan ook is het zaak dat je zo snel mogelijk hierheen komt. Probeer indien mogelijk ergens een paard vanaf te halen. Tijd is van belang. Rust dus niet te veel. De volgende rol mag je openen na onze ontmoeting.

Succes bij je tocht en tot snel,

Linctus”

Zijn blik schoot richting de lucht en zag dat de paarse gloed inderdaad nog aanwezig was. Snel stopte hij zijn zwaard terug in de schede en knikte naar Linctus. “Wees maar niet bang, je kent me toch” grapte Demion. Linctus trok zijn schouders op en rolde even met zijn ogen “Daar ben ik juist bang voor”. Een knipoog en een goedkeurende knik volgde, zodat Demion eigenlijk wel genoeg wist. Er waren nu zoveel dingen die moesten gebeuren, maar met een beperkt aantal personen. Prioriteiten moesten worden opgesteld om het einde uiteindelijk te halen. Luna wist ook wat haar te doen stond en gaf direct aanstalten. “Dan is er geen seconden meer te verliezen. Zo lang Linctus zich irriteerde aan de paarse gloed, is de wereld niet veilig”. Haar blik ging plagerig in Linctus richting en zijn reactie te meten. Vreemd genoeg leek Linctus het te accepteren en zei niks terug. Demion leek er enig sinds verbaasd over. Linctus die zijn mondje niet bij hem had? Hij wilde haast vragen of hij niet stiekem vervangen was door een dubbelganger, maar daar was nu eigenlijk geen tijd meer voor. Luna had haar spullen al over haar schouder gegooid en liep al naar het oosten. “kom je nog Demion? We hebben nog een lange tocht voor de boeg voordat we de heksen zullen aantreffen”. Demion keek even vragend naar Andrax en Dusseldorp. Ze leken de situatie wel te begrijpen. Demion was bezorgd over Odysseus, maar hij wist dat er goed op hem gelet werd. Linctus zou op zijn beurt weer zorgen voor Andrax. De kleine dusseldorp zou vast over allen uitkijken. Even ging zijn gedachte uit naar Madarian en Amber, die zich waarschijnlijk nog in het rebellenkamp bevonden. Hoe zouden hun het eigenlijk maken? Een zucht bracht zijn gedachten weer terug naar de realiteit en draaide zijn hoofd om. Luna stond met haar armen over elkaar te wachten. Haar voet tikte ongeduldig op de grond. “Ja ja, ik kom al”. Linctus stak zijn hand uit, die Demion beet pakte “…succes”. Demion lachte “jullie ook… en hopelijk te snel”. Demion rende naar Luna en beide verdwenen ze door de struiken.

-----------------------------

Duncan liep door het kamp, terwijl de soldaten om hem heen de spullen begonnen in te pakken om verder te trekken richting de vestiging. Eigenlijk kon het Duncan niet schelen waar het leger heen ging, hij had andere kopzorgen. Hij moest een plan verzinnen om de gasten in hun wereld te ‘verwelkomen’ op een manier dat zij geen problemen meer kunnen geven. Hij bedacht zich, dat hij snel terug moest naar zijn vestiging, waar hij woonde. Daar zou hij zijn pionnen zo positioneren dat zijn, nog niet doorontwikkelde plan, in werking zou worden gesteld. Deze vreemdelingen waren problemen en hij zou het direct moeten stoppen. Hun komst mocht dan wel voorspelt zijn, maar ze waren zo’n 3 jaar te vroeg gekomen.

Dusseldorp keek naar Andrax
DD: "Demion en Luna zijn weg, jij moet necromandie leren van Lintcus, en ik moet waarschijnlijk met desseldrek naar wazan voor medestanders....ik denk dat het beste is dat ik hier blijf, lettend op Odysseus...wazan kan wachten"
Lintcus: "Dusseldorp, je moet wel weten over 11 en Servus."
"11? Servus?"
En linctus vertelde het hele verhaal, totdat dusseldorp er zelf bij kwam.
DD: "Oh..."
Dusseldorp keek waar ze vandaan kwamen, toen waar Demion en Luna waren verdwenen en daarna waar het leger met Odysseus was.
DD: "Lintcus, kan ik desseldrek bij jullie achterlaten? IK haal 11 en sevrus wel op!"
Nog voor Lintcus kon tegensputteren was dusseldorp al weg op zijn bord.
Desseldrek: "Nou zitten jullie met mij opgescheept ....Het is misschien een idee, maar jullie zouden mij kunnen los maken!"

--------------------------------------------

Dusseldorp keek om zich heen, hij wist alleen dat 11 blond was en Sevrus klein.
Dat ging een probleem worden....