"goedemorge." zei Dusseldorp prompt en met een nog steeds rood gezicht. Hijzelf pakte wat oud Konijnenvlees uit zijn tas, dat hij ooit had gevangen als wolf.
"Ik houdt veel van vlees" zei hij als verklaring: "Jij ook wat?"
en hij rekte het uit naar Arya.

ze pakte het vlees aan, keek er even naar en na er een stuk vanaf gepakt te hebben, niet al te groot, gaf ze het restant terug aan Dusseldorp. "dank je! moet jij ook nog wat brood?" Ze gaf hem nog een homp brood, terwijl ze zelf wat van zijn vlees at. of hij het nu pakte of niet, zij was klaar met eten, stond op, en begon langzamerhand met het afbouwen van hun kampvuur. "aangezien jij op zoek was naar mensen, kunnen we beter meteen doorreizen." sprak ze, terwijl ze overgebleven takken terug het bos in bracht, een zakje dat ze van haar riem had gehaald telkens vulde met as en voorzichtig over de regionen uitspreidde. dit had twee redenen: de natuur teruggeven wat van hem was, zodat het weer goed zou kunnen groeien, en het moeilijker maken voor mogelijke achtervolgers om hun kampeerplek te vinden. zonder sporen van een kamp zouden ze een stuk moeilijker traceerbaar zijn.

Of ze op de een of andere manier achtervolgd werden wist ze niet, maar het kon nooit kwaad om voorzichtig te zijn. Toen ze uiteindelijk klaar was met het 'opruimen' zag ze dat Dusseldorp klaar was met eten. "Zullen we maar weer gaan? Ik weet niet hoe ver je schat dat de anderen hier vandaan zitten, maar het kan nooit kwaad vroeg te vertrekken.."

“Ik heb geen extra kleding, maar als je even wacht dan hebben we wel een hertenvel over.” Begon Linctus zonder om te kijken. Hij was bezig met was Andrax hem vertelde. “Arya is hier?” Vroeg Linctus stil. Andrax knikte. “Ik herken haar aura uit duizenden.” Begon Andrax. “Ze is hier niet ver vandaan.” Linctus leek diep na te denken. “Laten we nu maar eerst eten, want onze gasten zien er ook hongerig uit.” 11 en Servus keken elkaar aan en moesten bekennen dat ze wel erge honger hadden. Linctus begon dan ook met het villen van het hert en gooide het vel in de richting van Desseldrek die als een hond ineengedoken zat te wachten tot zijn baasjes hem een bot toewerpt. Zo zag het eruit, maar Desseldrek was blij met alles wat hij kon verhullen. Linctus zuchtte even bij het prepareren van het vlees. Hij wist niet wat het betekende dat Arya hier was, maar het baarde hem zorgen.

Linctus had het vlees bijna klaar toen hij merkte dat hij iets vergat. “Andrax ik heb een vraag voor je.” Begon Linctus. “Onze jonge vriend hier is een geboren auraal. Hij heeft zijn krachten een beetje aangetapt, maar heeft nog totaal geen controle. Zou jij hem kunnen uitleggen wat het inhoudt om een auraal te zijn? Wat er allemaal bij komt kijken en hoe hij zijn gave het beste kan benutten? Ik weet zeker dat hij ontzettend veel van je kan leren.” Linctus keek afwachtend naar Andrax.

-----------------------------------------------------
11 had nooit verwacht dat hij bij de jacht Linctus zou treffen. Toch vertelde zijn gevoel hem iets anders. Echter had 11 nooit echt op zijn gevoel durven te vertrouwen. Hetzelfde gevoel had hem al meerdere malen in de problemen gebracht. Toch leek Linctus tussen de regels door te vertellen dat 11 op zijn gevoel moest vertrouwen. 11 zat hiermee in conflict, maar als het hem zou helpen bij het strijden voor vrijheid dan nam hij het met twee armen aan. Daarbij wilde hij niet meer zijn bewustzijn verliezen en achteraf niet weten wat hij had gedaan. Dat zou nog veel gevaarlijker zijn.

11 schrok toen hij merkte dat Andrax ok een gave had zoals hij. Hij was een van de laatste die een Auraal kon zijn. Tenminste in de ogen van 11. Hij had geen idee van wat een auraal was, maar hij stelde oude mannen in witte gewaden voor. Maar Andrax was een krijger. Tenminste zijn bouw, houding en kleren schreeuwde krijger. 11 wist niet meer wat hij op aan kon van eerste indrukken. Iedereen van de nieuwe groep was niet wat hij leek. Daarbij was de groep nu alweer opgesplitst. De vreemde vrouw, de reus en Demion waren waarschijnlijk samen op een missie. Hoe de reus zich kun verbergen was de vraag, want de vrouw en Demion leken vooral in sluipen uit te blinken. Iets wat hij de reus niet had toegerekend, maar hij kon niet op eerste indrukken afgaan.

De mooie naakte vrouwen dansten voor zijn ogen en wreven zacht hun lichaam tegen het van hem. Hij voelde zich ongemakkelijk. Het was al een lange tijd geleden sinds hij was ingegaan op vrouwelijke ‘vrijgevigheid’, dus voelde het bijzonder vreemd aan. “Dus wat is je antwoord sterke vent?”. Demion schudde zijn hoofd “…nee…nee dit kan niet” en wilde opzij stappen. 2 vrouwen grepen zijn armen beet en de derde ging voor hem staan. “Je zegt nee, maar je ziel schreeuwt JA”. Zijn ogen bewogen langzaam naar beneden om de vrouw voor hem te volgen die langzaam maar zeker naar de grond bewoog. “ontspan sterkte krijger” fluisterde een stem zachtjes in zijn oor. Aan de andere kant werd er zachtje in zijn oor geblazen, waardoor Demion zich verzwakt voelde worden. Hij probeerde zijn gedachte bij de situatie te houden, maar op de een of andere manier hielden de heksen hem in bedwang in zijn onderbewustzijn. “Nee…nee, dit is niet waar ik voor kwam. Ik wil antwoo…”. De vrouw voor hem trok een van zijn leren riemen los van zijn harnas. “Ontspan…” fluisterde opnieuw een stem “laat je gedachten gaan”. Demion probeerde weerstand te bieden, maar het leek ter vergeefs.

Een harde gil was buiten te horen en de deur vloog open. Het moerassige wezen vloog door de deur heen die spontaan uit elkaar leek te klappen. De heksen schrokken en trokken hun prooi achter hen om hem te beschermen. Luna stapte over het bewusteloze wezen heen en keek boos de kamer in. “En waar denken de dames mee bezig te zijn?!”. Ze liep met getrokken wapen de hut in en zag hoe Demion versuft achter de heksen stond. “Oh, dus jullie denken dat ik niet wist wat er hier gaande was. Laat Demion vrij!”. De heksen histen naar Luna en spraken synchroon “Deze is van ons. Ons speeltje, ons slaafje, ons genot!”. Luna lachte “denk jullie nou echt dat jullie hem onder controle kunnen houden? Volgens mij begrijpen jullie niet met wat voor een kracht jullie aan het spelen zijn”. De heksen sisten opnieuw naar Luna en deinde iets naar achteren.

------------------------------

Duncan keek uit zijn toren over de stad. Het plan was in motie gezet, misschien niet zo als in eerste instantie het plan was, maar wel in zijn voordeel. Ze hadden een nieuw wapen, een nieuwe kracht en binnenkort een nieuwe lading ziener-energie. Wie kon hem nu nog stoppen? Misschien ‘de grote’, maar hij was binnenkort ook verledentijd. Het was een kwestie van tijd voor hij sterk genoeg was alles voor zichzelf te nemen. De nieuwe wereld lag binnen handbereik en hoeveel andere werelden zouden nog volgen? De testen waren een succes en af en toe konden kleine poorten worden geopend. De Necros bleek ook in zijn grote plan te trappen voor werelddominantie. Alles viel op zijn plek… zoals altijd.

Duncan draaide zich om, waarbij zijn cape sierlijk achter hem aan wapperden. Door de hal van zijn vertrek liep hij naar de trap achter zijn grote boekenkast. Daar in de trap naar boven kwam hij in een grote toren waar zijn creatie stond. Hij bewonderde het apparaat en keek toen naar de lucht die nog steeds paars gloeide. Meer energie is nodig, nog even, nog even geduld. Hij had nu al zo lang gewacht, dat wachten moeilijk werd.

In een grote zwarte tent zat een bleke magere man. De man had zijn gezicht verscholen achter een grote kap. Twee blauwe ogen tuurde vanonder de kap naar de tafel voor hem. Op deze tafel lag 1 kaart en stonden twee schedels met kronen erop. De man was aandachtig naar de kaart aan het kijken. Op de kaart stonden verschillende blauwe lijnen getekend die kriskras door elkaar liepen. Het leek op een vogelnest, maar er zat wel degelijk een structuur in. De man bewoog zijn hand langzaam naar een inktpot. Hij haalde hieruit een veer met een gouden punt. Langzaam bracht de man de veer op de kaart. Met een vloeiende bewegen trok de man een nieuwe blauwe lijn op de kaart. Daarna stopte de man zijn veer weer terug in de inktpot. Het flikkerende kaarslicht wierp een licht op het bureau, waar verschillende aspecten steeds zichtbaarder werden. In de poten van het bureau waren meerdere schedels verwerkt. Ook deze schedels hadden hoofdtooien en leken samengegroeid met het hout. De man stond op en rolde de kaart op. Rustig liep de man naar de ingang van de tent en opende deze. Een breed gespierde wachter stond naast de ingang en keek om. De man gaf de kaart aan de wachter en begon te praten. “Nieuwe patrouille patronen.” De wachter boog. “Dank U Linctum.” En liep weg naar een andere tent.

De Linctum liep weer terug zijn tent in. De wachter zou de tent naar de schrijvers brengen. Die zouden zo snel mogelijk de kaart kopiëren en doorgeven aan de ruiters. Zo zouden zijn generaals de nieuwe patrouilles zo snel mogelijk krijgen. De Linctum liep rustig terug naar zijn stoel. Het hout van zijn stoel was ruw en kronkelde door elkaar. De Linctum zat net op zijn stoel of er kwam een raaf binnen gevlogen. De raaf land en veranderde vloeiend in een persoon. Deze liep met grote pas naar het bureau en knielde diep. De Linctum stond op en legde zijn hand op het hoofd van de man. De man schokte een beetje, terwijl de Linctum de gedachten uit zijn hoofd zoog. De Linctum zag vanuit een vogel oogpunt bossen onder zich voorbij razen en het kamp van Ulysses in rep en roer. De beelden waren van de raaf die het kamp even had omsingeld. De Linctum fronste even en zag hoe Duncan het kamp weer tot kalmte maande. Verschillende soldaten werden weggestuurd de bossen in. Toen vloog de raaf weer terug. De Linctum haalde zijn hand van het hoofd en ging weer achter zijn bureau zitten. Hij schreef iets op een klein stukje perkament. Hij rolde deze op en liet er heet kaarsvet op druipen. In het natte vet maakte de Linctum een afdruk met zijn ring. Een raaf was zichtbaar in het vet. De Linctum stond op en gaf de rol aan de naakte persoon. “Breng dit naar Ulysses.” Beval de Linctum en liep weer terug naar zijn bureau. De naakte persoon begon naar de uitgang van de tent te rennen en transformeerde terug in een raaf. Die raaf vloog de tent uit en richting Ulysses.

De Linctum zat achterover leunend in zijn stoel. Hij dacht na over eventuele oorzaken van de wanorde. Hij zou Ulysses zelf om uitleg vragen. De Linctum pakte een nieuwe kaart uit de kast achter zijn bureau. Hij opende de kaart en keek ernaar. Er was een rode lijn zichtbaar die van hun locatie naar het dorpje Ryui. De Linctum streelde met zijn hand de naam van het dorp. “Heb geduld mijn liefste.” Begon de Linctum te fluisteren en hij rolde snel de kaart op. Hij stopte deze in de kast en liep naar de ingang. Daar stond de wachter alweer op zijn vertrouwde plek. “Haal mij de kolonel.” Sprak Linctum. De wachter boog. “Jawel Linctum.” En liep weg naar een andere tent.

Even later stond een soldaat in opgepoetst rood harnas voor de Linctum. Hij boog en spande zijn oren om de woorden van de Linctum op te vangen. De Linctum opende zijn mond. “Wijziging van de route. Wij bezoeken eerst Ulysses en Duncan. Maak de voorbereidingen.” De kolonel boog weer. “Wat U wilt, mijn Linctum.”Ook de kolonel verdween uit de tent en de Linctum bleef alleen over in de tent. Hij keek naar zijn gewaad. Het had een donkerrode kleur en op de rand waren in het goud zijn overwinningen uitgebeeld. In zijn gedachten ging de Linctum over de veldslagen heen. Hij was telkens de andere te slim af geweest. Zijn leger had de ene na de andere vijand verpletterd en was uitgegroeid tot de machine dat het nu was. Nu stond het leger te trappelen voor nieuwe uitdagingen. De Linctum had het allemaal zo uitgestippeld. Zelfs het afbouwen van de grote van zijn leger om de werelden stabiel te overheersen. De Linctum was iemand die hield van plannen. Maar wellicht als zijn tegenhanger deze wereld betrad kon de Linctum het moeilijk krijgen. Die moest ook een tacticus zijn als hij een beetje op de Linctum leek. Echter had de Linctum de kampioenen van deze wereld uitgezocht voor het opsporen van elke alterego die deze wereld zou betreden. Nee hier in deze wereld was de Linctum niet te verslaan. De nieuwe dreiging zou vernietigd worden zoals elke dreiging hiervoor.

Waar heb ik dit aan verdiend?
Astenos tuurde over de rand, naar beneden in de duisternis. Het donker lonkte naar hem, en hij verlangde naar het donker. Hij schatte de diepte van de kloof waar hij nu voor stond op minstens 200 meter. Het zou zo zijn problemen oplossen. Wat had hij immers nog om voor te leven? Hij was verbannen van alles wat zijn leven maakte, naar een onbekende wereld. Het kon hem niet meer schelen wat er zou gebeuren: terug kon hij niet en er was hier niemand die hem zou missen. Die zogenaamde helden zouden nog wel de laatsten zijn om hem te missen. Hij staarde naar het duister onder zijn voeten. Zo aanlokkelijk. Zijn blik trok even naar de paarse lucht. Dit was niet zijn probleem. De 'helden' losten het maar op. Astenos reikte voor een laatste keer naar het handvat, haalde nog een keer diep adem, en stapte toen over de rand.

Andrax sloot zijn ogen en zocht naar 11s aura. Hij moest goed zoeken, maar uiteindelijk vond hij de benodigde potentie. Hij wist zeker dat hij die niet had gevonden als Linctus niet had verteld dat het er was. Linctus had werkelijk een neus voor het vinden van talent. Andrax opende zijn ogen weer. "Je hebt inderdaad de potentie voor het gebruik maken van de aura, 11. Wie ben ik om je als leerling af te wijzen? We kunnen beginnen wanneer jij denkt dat je er klaar voor bent." 11 leek zijn nieuwsgierigheid niet in te kunnen houden. "Ben je echt een auraal? Je ziet er helemaal niet uit als een." Andrax lachte. "Wat verwachtte je dan?" "Nou... Oude mannen met lange baarden in grijze gewaden." "Vooroordeel!" Riep Linctus, die zich weer op het villen van het hert gericht had. "Ja. Ik dacht dat Linctus je ondertussen wel zou hebben bewezen dat uiterlijk niet uitmaakt, maar als je me niet geloofd kan ik je wel wat bewijs geven." Dat gezegd hebbende hield Andrax zijn hand op, en er verscheen een geel bolletje op, niet groter dan de muis van een kinderhand. Het bolletje trilde even, en splitste toen in twee bolletjes van dezelfde grote. Andrax hield zijn andere hand op de zelfde hoogte, en daar verscheen ook een bolletje van dezelfde grote. Hij bedacht zich even hoe lang het al was geleden dat hij dit had gedaan, en begon toen met jongleren. Na dit enige seconden te hebben gedaan liet hij de drie bolletjes in 1 hand landen, waar ze samensmolten tot een grotere bal, en deze gooide hij onderhands naar 11. Deze schrok zo erg dat hij achterover viel in zijn poging niet geraakt te worden door de bal.Andrax liet de bal verdwijnen. "Regel 1, 11. Wees niet bang voor de aura. Niet alle aura is slecht."

Het paard hinnikte weerspannig. Met een in inktzwart leer gestoken hand aaide ze de zwarte manen van het zwarte dier. "Rustig, meisje. Die speren zijn niet tegen ons gericht. Rustig maar." Het paard kalmeerde, en ze zette het aan tot een kleine draf de heuvel af, richting het kasteel van Duncan. Haar zwarte mantel bolde in de wind in het laatste stukje van haar tocht. Bij de poort aangekomen kruisten de twee wachters hun speren. Haar paard begon weer nukkig te doen, maar deze keer hield ze haar rijdier streng in bedwang. Een van de poortwachters sprak. "Halt! Wie ben je en wat zoek je in het kasteel van heer Duncan?" Ze zei niets, ging alleen rechtop in het zadel zitten en gooide de kap van haar zwarte mantel achterover. Verbleekt staarde de wachter van het lange goudblonde haar naar e helderblauwe ogen met ovalen pupillen. Hij begon te stamelen. "Mijn excuses... Ik had geen idee!" Ze zei nog steeds niets, keek alleen van het valhek naar de wachter, en trok vragend een wenkbrauw op. De wachter leek de hint te snappen, want hij riep naar een maat aan de andere kant van het valhek om zo snel mogelijk het valhek op te halen. Ze reed door, rechtstreeks naar de stallen. Daar aangekomen kwam er meteen een staljongen op haar af. Ze steeg af, aaide de donkere manen van haar paard, en greep toen de staljongen bij de kraag. "Als ik merk dat ze niet goed verzorgd word, snij ik je lid er af." Siste ze. De jongen knikte angstig, greep de teugels, boog diep, en verdween met het paard. Zo, dat was geregeld. Ze had er een hekel aan tegen het gepeupel te praten, maar haar paard Char verdiende nu eenmaal alleen de beste zorg. Als ze daarvoor zo ver moest gaan als het aanspreken van mindere mensen, dan moest dat maar.

Bij het horen van het scherpe geluid van haar hakken op de stenen vloer en het zien van haar inktzwarte mantel dook het gespuis aan de kant en schoten de soldaten in de gangen snel in de houding. Ze genoot van hun angst, maar gunde ze geen blik waardig. Ze liep de laatste hoek om, en kwam voor een grote deur te staan. Ze zuchtte, en trok toen de reismantel uit. Hierdoor werd zichtbaar wat ze er onder droeg: een gitzwart, strak, glanzend leren pak, dat haar lichaam tot aan haar hals volledig bedekte, maar zo strak zat, dat het weinig had uitgemaakt als ze helemaal niets gedragen had. Zwarte laarzen met hoge hakken en gepantserde zwarte handschoenen, maar nergens een wapen te zien.

Een eindje van haar vandaan stootte een wachter een maat aan. "Moet je dat lichaam zien. Met die vrouw zou ik wel eens door de hooischuur willen rollen." Fluisterde hij. Net iets te hard. De vrouw verstarde even, draaide zich toen met een ruk om naar de wachter, en schoot een bol van wat nog het meest op vloeibaar blauw vuur heeft, recht op de wachter. Verschrikt staarde de tweede wachter naar de verkoolde resten van zijn vriend. De vrouw duwde een haarlok terug. "Had je daar nog wat aan toe te voegen?" De wachter schoot in de houding en begon te stamelen, maar de vrouw besteedde al geen aandacht meer aan hem, en liep naar de grote deur. Ze gebood de bewaker haar mantel te bewaren, en opende toen de deur naar Duncans verblijf.

"Hallo, Duncan. Je had naar me gevraagd?" Duncan kwam met een boek in zijn hand achter een van de boekenkasten vandaan. Op de zichtbare helft van zijn gezicht ontstond een hartelijke glimlach. "Ik hoorde je al aankomen." "Je mag wel eens wat minder lompe wachters aanstellen." "Dan zouden het geen goede bewakers zijn. Welkom in mijn nederige stulpje, Xandra." "Het kan wel een likje verf gebruiken. Waarom heb je me ontboden?" Duncan keek nu ernstig. "Ik heb een nieuwe klus voor je." "Vertel." "Niet zo lang geleden heb ik een bijzonder iemand aangevoeld. Een unieke aura. Ik wil dat je hem opspoort en hem bij me brengt. Levend." Xandra sloeg haar armen over elkaar. "Eens wat anders dan de gebruikelijke zieners. Wie gaat die voor je vangen? Ruby?" "Nee, een nieuweling. Kijk niet zo vreemd, ik heb redenen om aan te nemen dat hij zal slagen in zijn taak." Xandra haalde haar schouders op. "Maakt niet uit. Ik heb toch weinig concurrentie. Vertel me eens wat meer over de aura die je zoekt." Duncan legde het boek op een tafeltje. "Het lijkt op de mijne." Xandra's ogen werden groter. "Weet je dat zeker?" "Hierover vergis ik me niet. Daarom wil ik dat jij achter hem aangaat. Voor deze klus heb ik een auraal van het hoogste niveau nodig." Xandra's ogen vernauwden. "En wat staat er tegenover?" Duncan lachte. "Alsof je het nooit zou vragen." Op een knip van Duncans vinger kwamen er twee man met een kist in hun midden aanlopen. Ze zetten de kist voor Xandra neer, openden het slot, en verdwenen naar de achtergrond. Xandra liet zich op een knie zakken, en opende de kist. De glans van goud kleurde haar gezicht terwijl ze een hand vol goudstukken uit de kist pakte, en deze een voor een terug liet vallen. Toen de laatste munt weer in de kist lag sloeg ze deze dicht. "Welke kant op?" Vroeg ze. Duncan keek goedkeurend. "Zuidoost. Twee dagen te voet. Een halve dag op Char. Goede jacht, Xandra." Ze lachte sluw. "Bedankt Duncan." Ze draaide zich om, liep naar e deur, griste haar reismantel uit de hand van de bewaker, trok hem aan, draaide zich grijnzend om en zei "Oh, en Ulysses, de volgende keer als je me begluurt, heb dan in ieder geval het lef om dat niet van achter een boekenkast te doen." Grommend kwam Ulysses achter de boekenkast vandaan. "Ik moet instaan voor de veiligheid van heer Duncan, Xandra. Dat weet je." Xandra lachte. "Natuurlijk, Ulysses, natuurlijk." Ze knipoogde, draaide zich om, en verdween. Haar echoënde hakken klonken nog even na in de gangen. Ulysses ging naast Duncan staan. Deze schudde zijn hoofd. "Van alle vrouwen in de wereld, Ulysses, moet jij net op deze ene onmogelijke vrouw verliefd worden." "Ze is perfect." "Ze heeft inderdaad een mooi lichaam, maar je weet wat ze van perfecte vrouwen zeggen." "Het kan me niet schelen wat anderen zeggen." "Goed, ik heb je gewaarschuwd. Is Menace klaar?" Ulysses knikte. "Hij is er klaar voor. Ik stuur hem meteen." En Ulysses liep Duncans verblijf uit.

11 ging klaar staan voor een tweede bol. Deze keer ging het wel lukken. Hij zou niet meer wegdeinen. Andrax stuurde een nieuwe bol van dezelfde grote naar 11. 11 hield deze in zijn hand. Voor zijn gevoel leek het of hij de hele tijd deze bol moest coorigeren. Alsof hij van zijn hand af wilde rollen, terwijl hij stil bleef liggen. Servus keek vol verbazing naar zijn vriend en zijn gave. Hoe kwam het dat 11 dit nog nooit eerder had gebruikt/ Ze hadden toch al een tijd samen in dat slavenkamp gezeten. En hoe wist Linctus dat 11 deze gave bezat? Servus zijn hoofd begon te spinnen bij al deze vragen. Hij ging achterover liggen. Linctus had ondertussen de huid naar Desseldrek geworpen. Het eten zou dus wel zo klaar zijn en dat was mooi. Servus barste van de honger. Hij sloot zijn ogen en wachtte op de geur van het eten.

------------------------------------------------------------

Linctus was driftig het hert aan het villen. Onder het villen keek hij even omhoog naar de lucht. Hij hoopte dat de runemeesters genoeg tijd konden rekken. Hij moest er niet aan denken wat er gebeurde als de ene wereld de andere kon overnemen. Hoe dit nou precies gebeurde wist Linctus niet en dat stoorde hem. Ook hoe het duister achter deze manier van werelden overnemen was gekomen bleef een raadsel. Al had Linctus een vermoeden dat de god van deze wereld er een vinger in had. Alles rook naar een goddelijke steun. Waar in hun wereld Gaia zich afzijdig hield was dat hier niet het geval. Linctus was klaar met het villen en smeet de huid naar Desseldrek.

“De eerst volgende mogelijk ga jij je echte kleren halen en een hele set aan reserves.” Lachtte Linctus. Hij begon het hert nu te vullen met bessen en kruiden. Onddanks dat de middelen primitief waren betekende dat niet dat het eten primitief moest smaken. Daarbij zouden de kruiden eventuele giftige sporen eruit trekken. In deze wereld wist Linctus niet wat hij moest verwachten, maar hij nam nergens risico. Even glimpte Linctus naar Andrax en 11. Eigenlijk had Linctus Demion als leermeester gewild. Dit omdat hij niet zeker was van de kwaliteiten van Andrax en of deze er tijd voor had. Zijn training in Necromancie was namelijk ook heel erg belangrijk. Jereth nog een keer de kop op laten steken was niet handig. Toch dacht Linctus dat ze nog niet het laatste van Jereth hadden gezien.

---------------------------------

De Linctum liep naar het tweede gedeelte van de tent. Dit waren zijn persoonlijke vertrekken. Aan de wand hingen vlaggen van alle stammen en koninkrijken die hij had onderworpen en vernietigd. Sommige vlaggen hingen drie lagen dik. Er waren nogal wat verspreide koninkrijkjes geweest. Nu boden enkele stammen hem nog maar weerstand, maar niet openlijk. Deze koninkrijken bleven in beweging uit het zicht van de Linctum en het duister. Het was ook niet de energie waard om hun te achtervolgen, zolang ze niet sterker werden. De Linctum verwachtte nog bezoek, maar Thir’ Le liet zich door niet op tijd dicteren. Zelfs de Linctum niet.

Ik denk dat ze daar zijn, Arya" Zei Dusseldorp en liep erheen, maar dusseldorp bleef daarna weer staan...Hij deed zijn neus in de lucht en rook Linctus, met iemand anders, een onbekende lucht!....Dat wist hij zeker.
DD: "Wacht, ik ben van gedachte veranderd....We moeten daarheen. "
En hij liep terug naar het kamp van Linctus.
DD: "Kom je nog ,Arya?"

--------------------------------------------

"Bij het eerst volgende dorp koop ik een rugzak!" Mompelde Desseldrek boos.
" Zei je wat, Dessel?" Riep Linctus.
"Nee, niks!"
Hij keek naar 11 en daarna naar Servus....
Zou Servus ook een talent hebben?

Menace zat achter een wetsteen zijn bijl te slepen. De tocht naar Duncans kasteel was deze morgen afgelopen, en Duncan was meteen naar binnen gegaan. Menace had hem sindsdien niet meer gezien, en Ulysses trouwens ook niet. Waarschijnlijk hadden ze belangrijke zaken te bespreken, maar Menace begon zich toch af te vragen wat zijn nieuwe opdracht zou zijn. Hoewel, er was 1 ding waar hij nog nieuwschieriger naar was. Wie was die vrouw in de zwarte mantel? Ze had een gevaarlijke uitstraling, en iedereen dook dan ook voor haar weg. Toen Menace aan iemand vroeg wie ze was, had diegene verbaasd gekeken en hem uitgelegd dat Xandra een van de meest gevreesde en succesvolle premiejagers van de wereld was, en dat er onder geen beding met haar te sollen viel. Menace wilde meer weten.

En als je het over de duvel hebt. Daar kwam Xandra weer langs lopen, op precies dezelfde manier als de vorige keer. Blijkbaar had ze altijd haar blik naar voren en haar kin omhoog, want ook deze keer zag ze hem niet toen ze voorbij liep. Met zijn bijl nog op de wetsteen keek hij haar na. Mantel of niet, er zat duidelijk iets moois onder. Toen gleed de bijl van de wetsteen en viel hij voorover, en dat ging gepaard met een hoop kabaal. Xandra, en met haar de rest van de omgeving, keek verbaasd om naar Menace die in een vreemde houding lag met de wetsteen. Stomverbaasd zag hij haar op hem afkomen. Dit was een totaal andere reactie dan dat hij had verwacht, en de rest leek er ook zo over te denken, te zien aan de verbaasde gezichten. Ze knielde naast hem neer, en leek even over haar volgende woorden na te denken. "Jij ziet er van buiten uit als Ulysses, maar van binnen helemaal niet. Wie ben je?" "Menace... Mevrouw." "Ik heb een naam. Noem me daar bij. Hoe komt het dat je precies op Ulysses lijkt?" "Ik ben zijn kloon." "Een kloon? Wat is dat?" "Ik weet het niet precies. Magie van de Linctum." Ze fronste. "De Linctum? Zozo..." Op dat moment kwam Ulysses aanlopen. Hij begroette eerst Xandra, toen Menace. "Ulysses, kan ik je even onder vier ogen spreken?" Xandra zei het met een nogal gebiedende toon, en Menace verbaasde zich erover dat Ulysses het over zijn kant liet gaan, en nog instemde ook.

____________________________________________________

Ulysses en Xandra liepen ver genoeg weg om buiten het gehoorbereik van Menace te komen, en toen barste ze los. "Ulysses, waar haal je deze man vandaan?" "Je zou me niet geloven als ik je de waarheid vertelde." "Probeer het maar eens." "Die man daar, dat is mijn alter ego. Hij komt uit de andere wereld, maar hij heeft geheugenverlies. Ik kan hem goed gebruiken." "Alter ego? En je laat hem leven?" "Hij heeft geheugenverlies. Wat kan er gebeuren?" "Hoor je wel wat je zelf zegt? Wat als hij zijn geheugen terugkrijgt?" "En waarom denk je dat hij zijn geheugen snel terug kan krijgen? Over niet al te veel tijd is zijn wereld verleden tijd, en dan dump ik hem." Xandra wees met een gezicht vol ingehouden woede naar Menace. "Die man is een vat vol explosieven, en jij gooit hem in een brandend huis. Ik heb zijn aura gezien. Hij is gevaarlijk, Ulysses. Heel gevaarlijk. Je hebt geen benul van waar je mee bezig bent. Als hij er achter komt dat..." "Dat hij geen kloon is? Dan dood ik hem. Dat had ik eerder kunnen doen, en ik doe het zo weer." "Ik heb het niet over zijn geheugen. Ik heb het over zijn talent." "Je hebt het gezien in zijn aura? Ik heb gezien wat hij kan, en de mogelijkheden strekken ver." "Precies. Te ver. Als het naar zijn bol stijgt ben je hem kwijt en heb je een onmetelijk groot probleem." Ze zette een stap dichterbij, waardoor ze bijna op zijn tenen stond en recht omhoog moest kijken om zijn ogen te zien. "Luister naar me, Ulysses. Ontdoe je van hem voordat het te laat is. Je weet niet wat je in handen hebt. Ik wel." Ulysses keek nu ook boos. "Ik bepaal zelf wat ik met hem doe. Daar heb ik die adviezen van jou niet voor nodig. Heb je geen werk te doen, Xandra? Je verspilt kostbaar daglicht." Xandra snoof, deed een stap achteruit, spoog voor zijn voeten, en keek hem nog 1 keer dreigend aan. "Stik dan maar in je eigen bloed. Als de tijd daar is hoef je niet op mij te rekenen." Ze draaide zich om en beende met wapperende mantel naar de stallen. Haar hakken klikten op het steen. Ulysses zuchtte, en liep terug.

___________________________________________________

Daar kwam Ulysses weer. Xandra was niet bij hem. "Waar is ze?" "We hadden een... discussie. Ze is vertrokken. Een klus van Heer Duncan. En ik heb een klus voor jou. Luister goed."

___________________________________________________

"Niet slecht 11, maar wees niet te gecontroleerd over die bal. Geef het wat vrijheid. Je denkt als een necromancer." Zelf moest Andrax wel een beetje lachen om de ironie ervan. Hij moest leren denken zoals zijn nieuwe leerling dat deed, terwijl hij het hem zelf moest afleren. Hij zag dat 11 enigzinds ontspande, en de bol werd meteen ook wat rustiger. Mooi zo. "Ruikt goed, Linctus. Pas je wel op dat Servus de boel niet onderkwijlt?" Servus keek op, bedacht zich waar hij nou mee bezig was, en ging wat verder bij het hert weg zitten. "Sorry..." Andrax lachtte achter zijn hand. Hij kon wel wat vrolijkheid gebruiken nu de situatie zo slecht was.

*Een fikse speurtocht later komt Damassiah aan bij een dorp. Hij gaat naar de herberg, en loopt naar binnen. Hij kijkt om zich heen. Veel dronken mannen en vrouwen. Dan valt z'n oog op een bloedmooie, atletische vrouw met een aparte boog. Die vrouw kijkt heel even naar Damassiah, meer niet. Wow! Wat een mooie vrouw! Stel dat dat Ruby zou zijn! dan duurt het wat langer voordat ik haar inlever... Ach. Wie weet heb ik geluk... Damassiah gaat naar de waard en bestelt een paar drankjes. Een voor hem, en één voor de vrouw. De vrouw kijkt even naar Damassiah, neemt het drankje aan, en gebaart Damassiah dat hij bij haar mag komen zitten. Ze praten en drinken een redelijke tijd. Damassiah vraagt naar haar naam. Ze zegt dat haar naam Gwen is. Damassiah begint wat dronken te raken en vertelt wat over zichzelf en z'n zoektocht naar een huurmoordenares genaamd Ruby. Na flink wat alcohol genuttigd te hebben gaan ze naar de kamer van Gwen. Daar begint Gwen voor Damassiah te strippen en te verleiden. Als Gwen bij het ondergoed is aangekomen, bind ze de armen en benen van Damassiah vast aan het bed. Dan krijgt hij de 18+ behandeling van z'n leven. Vlak daarna valt hij tevreden in slaap. Als hij de volgende ochtend wakker wordt, is hij nog steeds vastgebonden. Gwen is nergens te bekennen en ligt er een robijnen pijl naast hem met een bericht er aan. Na een tijdje prutsen lukt het hem om zichzelf los te maken en leest het berichtje:

Lieve Damassiah,

Meestal ontdoe ik me meteen van m'n achtervolgers, maar voor jou maak ik een uitzondering. Als zo'n knappe man op me jaagt, wil ik ervan genieten. En dat maakt m'n vak een stuk leuker. Tot de volgende ontmoeting...

XXX Ruby

*Damassiahs mond valt wijd open! WAAT?!? Dat was Ruby!!! Wat een vrouw! Oké. Je wilt met me spelen? Is goed. Ik vind je wel... Hij gaat naar beneden en vraagt de waard waar Ruby gebleven is. Het enige wat de waard wist is dat ze al was vertrokken en dat ze had gezegd dat Damassiah de rekening zou betalen...*

Duncan keek gespannen uit zijn raam. De puzzelstukjes lagen nu op tafel en nu moesten ze netjes op hun plek komen. Het was weer een uitdaging om alles naar wens te laten verlopen, vooral als de puzzelstukjes zelf ook qua vorm veranderden. Zijn ultieme vorm en kracht waren bijna compleet, het kosten enkel wat meer tijd dan hij had gewild vooral nu de krijgers uit de andere wereld vroeger waren gekomen dan voorspelt was. Iets of iemand leek hun gewaarschuwd en dat baten Duncan nogal zorgen. De Linctum was misschien een krachtige man, die ondertussen wel enig sinds door zou hebben dat er iets speelde, maar nooit door kon hebben wat Duncan echt van plan was. Zijn glimlach reflecteerde tegen het raam en genoot van het spel dat eraan zat te komen.

----------------------------

Luna zette een stap dichterbij en keek rond in de kamer. Ze snapte niet dat een vrouw überhaupt zo kon leven. Haar blik was nu vol gericht op de heksen voor haar. “Doe alsjeblieft wat kleren aan dames”. De heksen siste “Hij is van ons!” en deinde weer naar achteren. Iets hield ze tegen en keken om. Demion had zijn ogen dicht en draaide zijn hoofd om zijn nek los te maken. Zijn ogen schoten open en keek de drie naakte vrouwen doordringend aan “Sorry dames, het feest is over, geef ons wat we willen”. De heksen doken om zijn benen “Bescherm ons sterke krijger, dan krijg je maar wat je wilt”. Demions ogen schoten naar Luna die hem geïrriteerd en vragend aankeek “Waar wachten we op Demion?!”. Hij knikte en schopte met zijn benen de heksen rustig opzij. “Sorry dames, maar ik ben hier niet voor plezier, maar voor zaken”. Hij stapte snel opzij en ging naast Luna staan. “Je snapt toch wel dat ik nooit echt op hun aanbod in had gegaan he?” fluisterde hij zacht tegen Luna. Ze rolde met haar ogen “het zal wel. mak je riem vast”. Snel greep hij zijn riem en trok deze strak. De heksen smeekte nu “Ze mag meedoen, maar geef ons, ons genot!”. Beide schudde hun hoofd om te weigeren. Demion vond het stiekem toch wel jammer. Nu keken de drie blote vrouwen hun boos aan. Een stond op en wees met haar vinger naar Luna en Demion “Dan krijgen jullie je antwoorden noo….! Aaah ugh!”. Er stroomde bloed uit de keel van de heks die gorgelend op de grond viel. In haar nek zat een werpsterretje van Luna hij met haar hand gebaarde dat ze te veel sprak “bla bla bla, geef ons onze antwoorden of jullie volgen!”.

Grommende en kijkend naar hun zus grepen de twee andere heksen hun mantels en trokken deze weer aan. Ze grepen hun zus en sleepte haar naar een bed , om vervolgens het werpsterretje te verwijderen. Een van de zusterheksen bleef bij de gewonde en de andere kwam weer hun richting op. “Als jullie antwoorden willen, dan kunnen jullie ze krijgen. Laat het geweld wel achterwegen”. Luna knikte en rolde haar ogen weer “Vooruit, maar ik kan niks garanderen”. De heks keek boos en wende haar blik af “Dan geen antwoorden”. Demion zuchtte “Je krijgt ons woord, geen geweld, maar dan willen wij de waarheid en de garantie dat jullie ons veilig doorgang terug geven”. Ze begon te lachen “zonder ons had je niet eens hier gekomen”. Luna tikte Demion aan “de pygmeetjes” fluisterde ze zacht. Demion knikte en begreep meteen dat de heksen plannen met hun hadden. Als ze echt ziener gave hadden, hadden ze dit misschien ook al zien aankomen. “Ik wil weten wat er aan de hand is” brulde Demion naar de heks die meteen in de lach schoot. “Je moet wel de juiste vragen stellen voor de juiste antwoorden”.

Arya keek even vreend naar Dusseldorp, maar haar schouders ophalend draaide ze om en volgde ze de vreemde jongeman. tijdens het lopen keek ze veel rond, op de omgeving lettend en deze goed in haar opnemend. wat deze wereld was, ze wist het niet, maar ze moest en zou er op de een of andere manier achter komen. De paarse lucht verontruste haar, het klopte gewoon niet.

bij het eerstvolgende dorp ga ik een dolk haren Ze gromde een beetje, en versnelde haar pas even zodat ze naar Dusseldorp kwam te lopen. "Zodra we langs een dorp komen, vind je het dan erg dat ik er even wat dingen haal? Ik mis wat.. proviand, en spullen. ik ben wat kwijtgeraakt sinds.. nou ja, een tijd geleden" hoe ze het precies uit moest legen zonder meteen in een heel verhaal van haar eigen geschiedenis te komen wist ze niet, want ze had geen zin dat nu al zo snel uit te gaan leggen. ze hoopte maar dat het hem niet veel kon schelen, ze wilde gewoon wat spullen hebben.

Demion staarde naar de heks voor hem en dacht goed na. De vragen moesten dus precies zijn, waarschijnlijk waren dat de voorwaarden voor een direct antwoord. Zijn hoofd draaide volle toeren en had zijn vragen in zijn hoofd geordend. Luna hield de twee andere heksen goed in de gaten voor het geval ze weer wat wilden proberen. Het leek er niet op, maar zekerheid was nu een goede bondgenoot. Demion stapte naar voren naar de heks en keek haar strak aan. “Wie zorgt voor het samensmelten van de werelden?”. De heks grinnikte en greep een bak met botten. Ze schudde de bak en wierp toen de botjes de lucht in. Ze vielen al snel weer terug en landen in de bak. “aaaah, is dat zo?” begon de heks, alsof de botten letterlijk tegen haar spraken. “Velen zijn verantwoordelijk voor deze situatie. Krijgsheer Duncan zal dienen als sleutel”. Demion nam de woorden in zich op. Velen zijn dus verantwoordelijk, maar Duncan zou dus een grote rol in de hele situatie spelen. “Wat is Duncans rol als sleutel?”. Opnieuw wierp de heks de botjes de lucht in. Ze bewoog haar oor over de bak en fluisterde zacht tegen de botjes. “Krijgsheer Duncan, de sleutel, zal de barrière breken door zijn staal en magie. Goddelijke krachten lijken hem te steunen in zijn zoektocht”. Demion wist dat deze woorden misschien niet precies betekende wat men in eerste instantie zou denken, dus nam hij opnieuw de woorden in zijn achterhoofd en ging door met zijn ondervraging. “En wat is de rol van…de Linctum?”. Even keek de heks vragend “aaaah nu zie ik het pas. Jullie zijn de reizigers”. Even keek Demion Luna vragend aan, maar die trok haar schouders op. “De reizigers?”. De heks knikte “Jullie komst was al voorspelt. Jullie zijn vroeg, zo’n tien jaar”. Hun komst was dus al voorspelt? “Door wie?”. De heks boog triomfantelijk “door ons”. Demion had het al verwacht “En hoe luide de rest van jullie voorspelling?”. De heks grijnsde breed “Jullie komst was voorspelt. Je volgende vraag is mij ook al bekent, dus zal ik deze ook gelijk beantwoorden. De komst van de reizigers uit de andere wereld zou pas uitkomen over tien jaar. Waarom deze periode is opgeschoven is ons ook niet duidelijk”. Luna lachte hard “dus eindelijk een voorspelling die niet uitkwam!”. De heks keek geïrriteerd “Onze voorspellingen komen altijd uit. De tijdsduur is enkel de variant”. Ze schraapte even haar keel en keek weer naar Demion. “Maar om verder te gaan, voor ik zo onbeschoft onderbroken werd”, kijkend naar Luna , “Tijd verschuivingen zijn altijd mogelijk, maar vrijwel altijd naar een later tijdstip en nooit vroeger. Ooit is er iemand gekomen voor vragen over macht. Hij had veel liefde voor ons over”. Even leek de heks terug te denken aan vroegere tijden en sloot haar ogen om van het moment te genieten. Luna schraapte haar keel “Hallo, terug naar deze tijd schat. De rest van de informatie graag”. Opnieuw keek de heks giftig naar Luna en richten zich demonstratief naar Demion. “Heer Duncan zocht hulp, die wij gaven, na ‘onderhandelingen’. Helaas zagen wij niet in wat de toekomst verder zou brengen. Hij nam de informatie en verbanden ons naar dit moeras om weg te rotten zonder liefde. Wij waren zijn eerste energie donaties”. Demion keek bedenkelijk “energiedonatie? Wat voor energie donaties? Waar dienden die voor?”. Luna keek geschokt en sloeg haar hand voor haar mond. Snel draaide Demion zich naar Luna “weet jij waar ze het over hebben?”. Ze knikte voorzichtig “Ziener energie! Duncan verzamelden ziener energie. Ik moest ze vroeger jagen”. “waarvoor dan?!” Luna keek neer naar de vloer en schudde haar hoofd, waarna de heks begon te lachen. Opnieuw richtte Demion zich tot de heks “Wat was de reden van deze energie donaties?”. “Snap je het dan niet krijger? Ziener energie is goddelijke energie geven door de goden om een stap dichter tot hun creaties te komen. Een gift van de goden, de puurste vorm van goddelijke energie op de sterfelijke wereld”. Demion legde de puzzelstukjes samen en schudde zijn hoofd. “Toch onthoud je informatie heks, vertel alles! Het geheel past nog niet”. Even leek de heks tegen te willen stribbelen, maar wist dat het geen zin had. “de voorspelling vertelde ons dat Duncan macht kon vergaren en de werelden samen kon smelten met behulp van goddelijke kracht. Zo kon hij de heerser worden van alles en uiteindelijk zelf een halfgod worden. De voorspelling bracht echter ook jullie komst om dit tegen te gaan. Sinds dien heeft Duncan alles er aan gedaan om dit de kop in te drukken. Hij zocht een bondgenoot in de Linctum. Duncan verplaatste zich naar de achtergrond om verdenking van hem af te nemen en de Linctum voor alles te laten opdraaien. Jullie kunnen hem nog stoppen”. Luna keek Demion aan en knikte. Het was duidelijk dat er meer speelde op de achtergrond dan ze van deze wereld hadden gezien of hadden gehoord. Er speelden meer spelletjes op de achtergrond dan ooit in Demions wereld. “Hoe gaat hij de goddelijke energie gebruiken?”. De heks schudde haar hoofd “helaas is de mist rond Duncan opgetrokken zodat wij verder geen informatie over hem konden verstrekken”. Demion knikte en wist voldoende. Het werd dus toch weer een strijd zoals altijd. Een klein groepje tegen een overmacht.

Demion draaide zich om en knikte naar Luna “wij weten voldoende”. De heks rende achter hem aan en pakte zijn pols beet “wacht! Wil je niet weten wat we dan wel gezien hebben? Jouw toekomst!?”. Luna schudde haar hoofd “nee Demion, daar kwamen we niet voor. Het is misschien beter dat we het niet weten”. Demion stemde in met Luna “Nee sorry, geen interesse”. De heks lachte en liep terug naar de tafel “Ik zal het je toch vertellen. Er is geen toekomst”. Demions ogen werden groter en keek bedenkelijk. De heks lachte “Als je tegen Duncan zal vechten, dan zal je sterven”. Luna trok snel Demion door de deur en smeet deze dicht “laat ze maar praten Demion. Hun vorige voorspelling kwam ook niet uit zoals ze hadden gezegt”. Demion schudde zijn hoofd “Dit moet gestopt worden, hoe dan ook. Kost dit mijn leven, dan is dat een mooie prijs voor het terugkeren van balans aan twee werelden”. Luna schudde protesterend haar hoofd “Dat laat ik niet gebeuren”.

De Linctum was ondertussen in een kleermakers zit gegaan. De Linctum begon net met mediteren toen hij een windvlaag achter zich hoorde. “Thir’ Le had je niet kunnen komen voordat ik begon met mediteren?” De Linctum opende zijn ogen weer. Voor hem stond een man van ongeveer 40 jaar met een kind naast zich. De man lachte even terwijl het kind stil bleef. “Dan was er geen lol in geweest.” Begon Thir’ Le. “Als ik voorspelbaar word dan kunnen onze vijanden zich daar hun voordeel mee doen. Daarbij is mijn tijd van arriveren niet van belang. Er zijn genoeg alarmerende dingen.” De Linctum stond nu op en deed zijn kap af. Een gezicht van een ruim 80 jarige man keek Thir’ Le aan. “Ik heb al gemerkt dat dingen gaan veranderen.” Begon de Linctum. “En Duncan en Ulysses weten er meer van, maar dat willen ze waarschijnlijk niet delen. Ik ga dus nu bij hun langs om verhaal te halen. Een boodschapper is vooruit gestuurd. Ik ga me echter wel eerst verjongen voordat ik die arrogante Duncan bezoek.” Thir’ Le Grinnikte. “Na u” En met een beweging opende Thir’ Le een portaal in de tent. “Laten we er maar geen gras over laten groeien.” De Linctum stapte door de portaal gevolgd door het kind en Thir’ Le.

Ze kwamen uit in een donkere kamer die verlicht werd door enkele kaarsen. De hele kamer voelde koud en vochtig aan. Dit was het fort van de Linctum. De Linctum ging in het midden op een troon zitten terwijl Thir’ Le en de jongen zich verborgen in de schaduwen. De Linctum fluisterde een paar woorden in de loze ruimte en de deuren opende. Een gespierde jongeman kwam binnen lopen. “Kom dichterbij.” Begon de Linctum. “Dan deel ik met jou mijn gave.” De jongeman was vereerd dat de Linctum hem bij zich had geroepen. Hij kwam dan ook dichterbij en knielde voor zijn heer. De Linctum stond op en hield zijn handen aan de zijkanten van het hoofd van de jonge man. “Jij moet mij helpen mijn krijger.” Begon de Linctum. De jonge man keek verbaast omhoog. Hij wilde iets uitbrengen, maar voordat hij een geluid kon uitbrengen begon hij te stikken. De Linctum lachtte terwijl de man voor hem stierf. Zwarte slierten trokken vanuit het hoofd van de jonge man in de handen van de Linctum. Deze werd zienderogen jonger. Toen de man de leeftijd van de Linctum ongeveer bereikt had viel hij op de grond. De Linctum was echter nu getransformeerd in een man van een jaar of 20. “Breng me maar weer terug en ontdoe me van deze persoon.” Begon de Linctum en Thir’ Le opende een portaal terug naar de tent. Hij zette daar de Linctum af en verdween toen met de oude man door het portaal. Het kind was er opeens niet meer bij.

"ja, ja...is goe" Zei dusseldorp afwezig.
Hij snoof nu diep...Hij snoof een dood hert vermengd met de geur van Linctus....zeer dichtbij...
Dusseldorp: "We zijn er bijna, wacht, ik kijk even achter dit bosje!"
Dusseldorp nam een aanloop, nam een grote sprong, en belande midden in een open hert, naast Linctus, die bezig was met de kop. Langzaam draaide hij zich om en zei: "Je hebt het avondeten al gevangen??"

Arya liep achter Dusseldorp aan, en met haar hoofd wat opzij getild stopte ze, terwijl dusseldorp de bosjes in sprong. met een zucht stond ze, met haar voet tikkend, te wachten, totdat ze geen zin meer had. een beetje geirriteerd ging ze achter dusseldorp de takkenbos in, en baande zich een weg erdoor, takken en bladeren opzij schuivend. wat ze aan de andere kant zag deed haar plots stilstaan, de nagels in de grond. Ze zag Dusseldorp liggen naast en open hert, en naast het hert zat Linctus!

Ze draaide haar hoofd, en zag nog meer 'bekenden' in de buurt. echter of ze er zo blij mee was.. Meteen trok ze haar boog van de rug, en binnen een seconde hield ze twee zwaarden in de hand, de pees er nog half tussenin hangende door de plotselinge haast.

"Arya!" Andrax krabbelde overeind, en stak zijn handen in de lucht. "Dit is niet wat je denkt..." Arya geloofde het niet. Natuurlijk niet. "Ik... We kunnen dit uitleggen." Andrax deed een stap dichterbij, en hoopte maar dat Arya geen geweld zou gebruiken.

Dusseldorp stond op, hij wist niet waarom Arya op Andrax richtte, en ook niet waarom Desseldrek vrij was.
"waarom ben jij vrij."
Dusseldorp deed zijn armen omhoog en zette een makkelijke magier-gevecht houding aan.
Desseldrek: "ik hoor bij jullie."
Dusseldorp: "Vast!"
en om daad bij woordt te voegen, knikte hij omhoog, en al het vocht van het hert kwam boven hem, dusseldorp maakte er een ijspegel van, met de punt naar desseldrek!