Dusseldorp keek naar beneden, zag hij daar nou wat ritselen bij het leger?
Hij besloot om te gaan kijken, hij vloog naar benenden en bleef zweven tussen de bladeren, zodat hij hem kon zien, maar niet andersom. En beneden zag hij een bekend gezicht...ANDRAX!
hij sprong van kim(het waterbord) af en sprong naast Andrax.
DD: "GOEDEMORGEN!" schreeuwde Dusseldorp blij

--------------------------------------------

Desseldrek zuchtte en pakte een stuk vlees.
Desseldrek: "Rauw!"
Hij pakte wat stokken, gooide op een hoop, pakte er een uit, deed het vlees er aan en de rest blies hij met een vuuradem aan.
Desseldrek: "Marsmallows lijkt het nu wel "

"Sssst, Dusseldorp!" Andrax sloeg snel een hand voor Dusseldorps mond voordat deze het hele leger bij elkaar begon te brullen. "Ik vind het ook fijn om jou weer te zien, maar het komt nu nogal slecht uit om te gaan schreeuwen. Kun je stil zijn?" Dusseldorp leek te begrijpen dat hij zojuist iets doms had gedaan en knikte hevig. Andrax haalde de hand weg en keek naar het marcherende leger. "Vanaf hier zul je moeten lopen, dus berg je waterbord maar op." Fluisterde hij. Ondertussen moest hij vanbinnen grinniken. Die Dusseldorp. Hij was waarschijnlijk de enige die ooit zou proberen iemand te laten schrikken terwijl hij wist dat die persoon een auraal is. Andrax vond het niet nodig om te zeggen dat hij Dusseldorp al had opgemerkt voordat Dusseldorp ook maar in de buurt was: zijn aura was nogal opmerkzaam en kwam tevens van boven, dus was Andrax al snel tot de conclusie gekomen dat Dusseldorp in de buurt was. Hij had maar even het bosje waar hij op dat moment achter zat door elkaar geschud om hem de kans te geven te landen. Dusseldorp had het gemerkt, en hem vervolgens besprongen. Andrax vond het wel amusant: hij werd zelden beslopen, en nog veel minder vaak was zo'n poging succesvol. "Oh, en Dusseldorp... Wil je me de volgende keer niet zo laten schrikken?" Hij gunde die kleine wel een overwinning, al was deze dan klein en niet echt. Andrax zach de lach op Dusseldorps gezicht, en wist dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer was dat hij beslopen zou worden.

*Amber en Madarian kruisen een weg net na een soldaat, maar wat ze niet hadden gezien was dat dit een verkenner was voor een patrouille. Vier soldaten reden achter de verkenner aan, en zagen Amber en Madarian nog net de weg oversteken en het bos in gaan. Meteen zetten ze de achtervolging in. Madarian merkt ze als eerst op, en kijkt naar boven. Amber ziet dan en weet meteen wat Madarian bedoelt. Ze zorgen eerst voor wat afstand tussen hun en de patrouille, zodat de soldaten wat moeite moeten doen om ze te vinden. Dan klimmen ze beide een boom in en wachten af. Even later komen de soldaten er aan. Twee met getrokken zwaarden, twee met een kruisboog. Als ze vlak onder Amber en Madarian staan, laat Madarian een steentje vallen. De soldaten kijken omhoog, en zien nog net dat Amber en Madarian in de boom zitten, als er bij elke soldaat een werpmesje in de oogkas wordt gegooid. Amber klimt snel en behendig naar beneden, maar bij Madarian breekt er een tak onder z'n voeten, en tuimelt van tak naar tak naar beneden.*

Amber: "Gaat het?"

Madarian wrijft even over een zere plek en antwoord: "Een paar builen en schrammen. Verder is alleen m'n ego gekwetst."

*Amber en Madarian gaan verder op weg naar de anderen.*

*Na een flinke rit op een gehuurd paard komt Ruby aan bij een boerderij. Terwijl ze er langs rijdt, let ze erg goed op de omgeving. Hier woont haar doel. Ze besluit naar het dorp iets verderop te rijden. Eenmaal daar aangekomen, laat Ruby haar paard achter bij de plaatselijke manege. Nou ja, manege... Het is niet meer dan een weiland met een omheining. Ze gaat te voet weer richting de boerderij die ze net was gepasseerd. Is haar doel op de boerderij? Niet in huis. Ze sluipt richting de stal. Daar is haar doel. Een stevige en sterke vent van zo'n 40 jaar oud is bezig een mooie schimmel te verzorgen. Er stond op het briefje dat het op een ongeluk moest lijken. Ze pakt een soort van lokfluitje uit haar buidel en blaast erop. Alle paarden in de stal beginnen luid te hinniken en daarna te steigeren en te trappen. Het doel weet niet wat hem overkomt, en krijgt een trap tegen z'n hoofd. Ruby houdt op met blazen en de paarden worden weer rustig. Ze gaat snel de stal in, en controleert of haar doel dood is. Dan hoort ze een vrouwenstem roepen: "Bersi? Gaat het? Bersi?" Ruby weet zonder gezien te worden weg te glippen door de achterdeur. Ze is net van de boerderij af een bosje in gedoken, als ze een luide schreeuw hoort. Dan ziet ze de vrouw terughollen naar de boerderij. Ze loopt terug naar haar paard, en rijdt weg in de nacht...*

Dusseldorp was helemaal blij.
DD: "Oke, ik laat je niet meer schrikken.... maar ik ben eigenlijk bij je om iets anders.... omdat Linctus je niet verder kan helpen omdat je al was weggerend kom ik je helpen."
Andrax: "Jij??"
DD: "Ja ik, Ik ken de kunst van iets intemmen...maar laten we eerst focussen op het kamp, om jouw iets te leren, moeten we in dat kamp onophoudt houden tot de avond, zodat ze hier hun kamp gaan opslaan. enige suggestie's?"

Intemmen? Die Dusseldorp weet nog minder van Necromantie dan ik zelf...

"Hun opmars ophouden? Waarom zouden we dat willen doen? Ze bewegen niet te snel, dus de rest kan ons gewoon inhalen. We hoeven ze alleen maar te volgen."

"Weet je het zeker?"
Dusseldorp zag Andrax knikken.
"Okay, dan stel ik voor dat we nu alvast beginnen!"
Dusseldorp ging zitten en begon. Hij zei met een rustige en warme stem: "Sluit je ogen, niets om je heen is er nog. Voor je zie je een groot grasveld. Je krachten werken hier niet, dus probeer het ook niet.
Midden in het grasveld zie je voorwerpen staan. vijf voorwerpen, en in jouw geval 6.
het eerste voorwerp heeft te maken met je verleden, je trauma's, je vrienden en je geluk.

het tweede voorwerp heeft te maken met het heden, je zorgen en je vijanden.

het derde voorwerp heeft te maken met wat je in de toekomst verwacht... dat kan verschillend zijn... het kan vrede zijn, en meestal met je diepste verlangens, maar het kan ook iets ergs zijn, of wat sommige mensen hebben, de dood bij iedereen.

Het vierde voorwerp heeft te maken met je 'normale' talenten, zoals rekenen, of schaken, of zelfs schaatsen....

de laaste voorwerpen hebben te maken met je magische talenten.

Jij moet uitzoeken welk voorwerp te maken heeft met Necromandie. Je moet goed nadenken, want ze staan bijna nooit op volgworde.
Als je weet welk voorwerp het is, moet je het voorzichtig oppakken. Je moet het helemaal neerzetten waar je begon en vanaf daar gaan graven, het voorwerp erin stoppen, het gat dichtstoppen, en dan erop gaan staan. Sluit daar je ogen en je komt terug."
Dusseldorp deed zijn ogen open, zou het goed gaan?

Ondertussen keek Dusseldorp naar het kamp, laat er alsjeblieft nu niks gebeuren!

Andrax schatte de snelheid van het bewegende leger in. Hij kon genoeg aura's nog goed genoeg voelen, dus er was wel even tijd voor een tussenstop. Hij verwachtte niet echt dat Dusseldorps meditatietechniek zou werken -hij had er in ieder geval nog nooit eerder van gehoord- maar deed toch maar wat hem gezegd werd. Hij ging in zijn meditatiehouding zitten, sloot zijn ogen, haalde diep adem, en zag het grote grasveld al op hem afkomen.

Arya was achter Andrax aangerend, maar had geen zin in Dusseldorp. van Andrax wist ze niet veel, maar ergens had ze het gevoel dat hij best wist dat ze in de buurt was, ook al bleef ze op een afstand. die idioot van een Dusseldorp had echter niks door. Niet veel verder als een kilometer afstand van de twee had ze een eigen kampementje, en bleef daar even zitten om haar hoofd weer op orde te stellen.

Ok... dus ik zit op een wereld, paralel aan de laatste waar ik geweest ben. een wereld paralel aan mijn afterlife dus eigenlijk. scheelt, heb ik hier iig geen kloon oid rondlopen, omdat dit niet mijn wereld is. een of andere bad guy wil proberen de wereld te veroveren, zoals bijna altijd het verhaal is. Andrax hoort bij ons, Dusseldorp en die andere vent zijn idioten.. hoe zijn die in godsnaam op het pad van Linctus en Andrax geraakt? en Odysseus zit in de penarie, en doe moet geholpen worden..

Met een diepe zucht ging ze op de grond liggen en keek ze naar de half-paarsige lucht. hoe kwam het dat zij altijd verzeild raakte in de verschrikkelijkste situaties?
Na een tijdje stond ze op, en besloot toch maar met Andrax en Dusseldorp mee te reizen, want dan zou ze waarschijnlijk sneller dingen te weten komen. Arya pakte de spullen op die ze had neergezet, en begon aan de wandeling, de sporen van Andrax en Dusseldorp volgend.
Het duurde niet heel lang, of ze kwam bij het kampement van de twee aan. Ze hoorde Dusseldorp een hoop onzin raaskallen, en Andrax leek er nog in mee te doen ook. Ze besloot nog eventjes af te wachten, voordat ze binnen kwam vallen in hun 'seance', nu toch wel lichtelijk gefascineerd, voornamelijk uit scepticisme.

*Ruby rijdtt meteen naar haar tweede doel. Een vrouw die aan het water woont. Ook dit moet een ongeluk lijken. Al snel komt ze bij een vervallen huis. Dat mijn doel hier woont. Ach, robijnen zijn robijnen... Ze stopt iets verder en gaat dan van het paard af. Dan loopt ze iets terug en kijkt rond. Een afgelegen pad. Nog geen andere mensen gezien. Een steiger aan het water met een roeibootje. Net als Ruby een aanvalsplan aan het bedenken is, komt haar doel naar buiten met een wasmand, en loopt naar het water. Dit is te makkelijk... Ruby sluipt snel naar het huis. Dan sluipt ze naar de wasplaats. Vlak achter het doelwit ligt een steen. Ze pakt deze geruisloos op en slaat daarmee de vrouw bewusteloos. Ruby legt de steen aan de waterkant, en duwt het hoofd van de vrouw onder water. Als de vrouw geen pols meer heeft vertrekt ze naar haar volgende doel.*

Het was een vreemd gevoel om de aura niet te voelen. Normaal gesproken was Andrax practisch altijd bezig met het waarnemen van aura's. Nu hij niets voelde leek het alsof hij in een zeepbel zat: alles leek veel vager dan normaal. Hij trok zich er maar even niets van aan en concentreerde zich op zijn reden om op deze plek te zijn: de voorwerpen. Er lagen er -zoals Dusseldorp al had gezegd- zes voor zijn voeten.
Een dolk van nachtglas.
Een laars.
Een schedel.
Een spiegel.
Een bal.
Een glazen bol met zwarte mist erin.
De dolk was voor zijn verleden. Het was immers zijn oude wapen, dat hij nu niet meer gebruikte. De laars waarschijnlijk voor zijn normale gaven: hij was een goede loper. De schedel stond naar zijn vermoeden voor Necromantie. De spiegel voor het heden: zijn alter ego en de parallelle wereld. De bal was voor Auraliteit, al vond hij dat zelf nogal vergezocht. De enige overeenkomst tussen aura en een bal was de vorm, maar het was de enige logische conclusie. Dat liet de glazen bol over voor de toekomst: glashard, en toch onduidelijk en mysterieus. Andrax was vrij zeker van zijn zaak: de schedel moest begraven worden. Voorzichtig pakte hij de schedel op.

Nee. Dit was niet goed. Andrax staarde naar de schedel. Het kon niet zo simpel zijn. Voorzichtig legde hij de schedel in zijn linkerhand, en in zijn rechter pakte hij nu de glazen bol. Toekomst. Necromantie. Wat wist hij nu eigenlijk van Necromantie? Hij had altijd gedacht dat het gewoon het besturen van de doden was, maar daar had Linctus een nieuw licht op geworpen. Necromantie was meer dan de dood alleen. Het was zo hard als glas in zijn onverbiddelijkheid, en voor buitenstaanders mysterieus en onduidelijk... Net als... De glazen bol. Het was niet de schedel geweest die voor Necromantie had gestaan. Het was de bol. Maar hoe zat dat dan met de schedel?

Wat verwachtte hij eigenlijk van de toekomst? Eigenlijk wist hij het wel: hij had het geweten sinds hij de identiteit van de Raaf had aangenomen: zijn toekomst was de dood. Hij zou sterven op deze queeste. Daar had hij al lang geleden vrede mee gemaakt. Hij vreesde de dood niet. Niet meer. Hij legde de schedel weer terug en staarde naar de bol. Zijn spiegelbeeld staarde terug. Zijn ogen waren net zo zwart als de mist in het glas. Dit was wie hij was. Volgens Dusseldorp moest hij het begraven. Andrax was het wel duidelijk geworden: hoewel Dusseldorp wilde helpen begreep hij de situatie niet. Andrax legde de bol terug op zijn plek en sloot zijn ogen. Hij keerde terug naar de werkelijkheid en opende zijn ogen, en hij zag een blije Dusseldorp tegenover zich zitten.

"En? Is het gelukt?" Andrax stond enigzinds wankel op. De wereld was nu ineens zo scherp dat hij niet wist waar hij het moest zoeken. Hij zou nu even geen aura's kunnen zien. "De voorwerpen lagen er zoals je zei, en ze lagen inderdaad niet op volgorde. Niet alle voorwerpen waren wat ze leken." "En heb je het goede voorwerp begraven?" "Ik heb het goede voorwerp gevonden." Dusseldorp straalde. "Dan zijn we dus van Jereth af!" Andrax schudde zijn hoofd. "Je moet luisteren, Dusseldorp. Ik heb het goede voorwerp gevonden, maar ik heb niet gezegd dat ik het begraven heb. Dat heb ik niet gedaan." Dusseldorps gezicht was lachwekkend verbaasd. "Waarom niet?" "Als ik het had begraven, zou ik ontkennen dat ik Necromancer ben. Dat is niet het goede om te doen. Ik moet leven met de gave, ik moet hem niet onderdrukken. Dat heb ik eerder gedaan, en je kent het resultaat." Dusseldorp kreeg een kleur. "Mijn situatie is niet het zelfde als jouw situatie. Weerwolven en Necromancers zijn niet te vergelijken. Bedankt voor je hulp, maar dit kun je maar beter aan Linctus over laten." Andrax begon te lopen. Alles was nog een beetje vaag, maar hij kon de auraverzameling die het leger was wel duidelijk voelen. Het had meer bewogen dan hij dacht, dus hij zette flink de pas in, en aan het geluid achter hem te horen zat Dusseldorp hem op de hielen.

Zijn oog keek door de kijker, zijn blik starend naar het ver liggende woud. Door zijn kijker in de toren kon Duncan verre afstanden afturen. Zijn kasteel stond namelijk strategisch hoog op een kleine berg met zijn stad daaronder. In dit geval zag hij af en toe een vlag van zijn leger door de kruinen van de bomen heen schemeren. Zijn leger had nog een stuk te gaan, maar zouden binnen enkele uren de poorten binnen kunnen komen. Het zou hem helemaal niks verbazen als die bemoeials zijn leger zouden volgen, ook hierop had hij op gerekend. Het alles ging als gepland en dat voelde vertrouwd. Even wreef Duncan in zijn handen en draaide zich om. De Linctum zal ook binnenkort wel zijn kant op komen. Nu mogen die krijgertjes uit de andere wereld het lekker uitvechten met een van de sterkste uit deze wereld. Twee vliegen in een klap dacht hij bij zichzelf. snel liep Duncan naar zijn boekenkast en trok er een lederen gekafte boek uit. Hij klapte het open en begon naar de woorden te kijken voor hem. Een duistere grijns verscheen op zijn gezicht.

-----------------------------------

Het touw raakte de pier en ze trok het touw strak. Zodoende kon Luna de boot naar de steiger trekken. Het bootje dobberde langzaam maar zeker dichter, tot het moment dat Demion uit de boot kon springen en het bootje goed kon vastmaken. Luna wachtte even en stak haar hand uit “…een handje aub”. Demion stak zijn had uit en trok Luna omhoog uit de boot. Haar laarzen landen op de het hout en opnieuw protesteerde de pier. “Zo, dat is dat dan weer. Ik denk dat het handig is als we direct terug keren naar de anderen om de informatie te delen”. Demion lachten “Wij kunnen ook communiceren zonder dat wij oog in oog staan met de anderen”. Luna keek verbaast. Ze had ooit gehoord dat zoiets mogelijk was, maar had het nooit zelf kunnen bemachtigen of überhaupt kunnen aanschouwen. “Ga je gang dan maar. Waarom deed je dat niet trouwens eerder?”. Demion schudde zijn hoofd “Kon niet, te veel afstand. Ik kan bijvoorbeeld niet praten met mensen aan de andere kant van de wereld. Zo werkt het helaas niet”. Luna tikte met haar laars op de pier “Nou en nu dan?”. Demion knipoogde naar Luna “Ik zal een poging wagen”. Demion concentreerde zich en opende verward zijn ogen. “wat is er Demion?”, Luna keek hem afwachtend aan. Demion sloot opnieuw zijn ogen, maar opende ze al snel weer. “Blijkbaar werkt het nu niet. Misschien werkt het helemaal niet in deze wereld….of….”. Luna snapte al waar Demion heen ging en ze knikte. Iets of iemand hield de telepathische gave tegen, zodat men niet snel informatie kon overbrengen. Dit kon problemen opleveren. Ze moesten zich dus maar snel haasten naar de anderen. Gelukkig deed hun aurale gave het nog wel.

De raaf had de zon net zien opkomen toen hij het kasteel van Duncan zag. Er vlogen wat pijlen op het beest af naarmate het dichter bij het kasteel kwam. De raaf vloog er echter sierlijk doorheen. Hij was wel meer gewend en deze pijlen ontwijken was kinderspel. Een boodschapper van de Linctum worden werd je namelijk niet zomaar. De vogel vloog op het kasteel en liet het briefje precies voor de voeten van een grote man vallen. Op het briefje stond aangekondigd dat de Linctum op bezoek kwam. Daarna vloog de vogel terug naar de Linctum.

De Linctum opende zijn ogen en stond op. Hij has heerlijk geslapen en er waren eigenlijk geen dingen gebeurd die hem stoorde. De Linctum sliep dan ook maar 2 uur per nacht en een ieder die hem daarin stoorde moest het met zijn dood bekopen. Terwijl de Linctum uit zijn tent liep zag hij tot zijn genoegen dat het kamp bijna was opgebroken. Een paar tenten stonden nog en de manschappen namen een ontbijtje tot zich. Binnen een half uur na het opstaan van de Linctum was de stoet klaar om te vertrekken. De Linctum reed voor de gelegenheid op een zwart paard. Dit paard miste stukken huid en had zwarte bebloede hoeven. De Linctum had dit paard al tijde geleden opgeroepen en het beviel hem wel. Voor indruk te maken had hij andere wezens, maar deze was snel en veelzijdig. Daarom ging hij vaak op zijn paard weg.

---------------------------------------------

Linctus at samen met de andere van het hert. Na zo’n kwartier veerde de runemeester echter alweer op. “Nu kunnen we achter de rest aangaan voordat ze ons nodig hebben.” 11 en Servus leken opgelucht, maar Desseldrek leek in de war. Deze man was een van de vreemdste leiders die hij ooit gezien had. Toch vertrokken ze allemaal het bos in en namen ze wat eten mee voor de anderen. Niet alleen voor Andrax, maar ook voor Arya, Demion en Luna.

*Madarian en Amber komen eindelijk aan bij het kamp waar Linctus, Andrax en Desseldrek hebben gekampeerd. De plek was goed uitgekozen, en er was bijna niet te zien dat het ooit een kamp was. Aan een paar sporen is te zien dat de anderen maar een beperkte voorsprong hebben. Dan kijken ze even verder de omgeving af. Waar het kamp van het vijandelijke leger was, is duidelijk te zien. Amber hoort iets achter zich. Madarian, er zit iets achter je in de bosjes. Geen antwoord. Madarian, eageer even... Weer geen antwoord. Dan ziet Amber een vogel wegvliegen uit de bosjes, en het zachte geritsel houdt op.

Amber: "Hoorde je me niet?"

Madarian: "Wat bedoel je?"

Amber: "Ik seinde wat naar je."

Madarian: Wat seinde je dan?

Amber: "Waarom geef je geen antwoord?"

Madarian: "Ik probeerde je antwoord te seinen. Blijkbaar werkt het niet meer. Iets moet het tegenhouden, maar wat?"

Amber: "Ik heb het gevoel dat we daar wel achter komen. Maar de rest moet dit wel weten."

Ulysses raapte het papiertje dat op zijn voet was gevallen op. De Linctum stuurde bericht. Ulysses las wat er op het papier stond, verfrommelde het, en wierp het in een brandende vuurkorf en staarde ernaar tot het volledig verkoold was. Je wist immers nooit zeker of een spion achter je rug om het brandende papier uit de korf zou vissen om te proberen alsnog te lezen wat het bericht was. Toen hij zeker wist dat het onleesbaar geworden was ging hij op zoek naar Duncan. Die zat waarschijnlijk in zijn toren.

"Binnen." Ulysses werkte zich al bukkend door de deuropening terwijl Duncan zijn oog van de kijker haalde. Ulysses bracht een kort saluut en kwam ter zake. "Een bericht van de Linctum." "Dan worden zijn raven trager." "Je wist al van zijn komst?" "Uiteraard. Is dat het enige." Ulysses keek ongemakkelijk. "Nee. Hij wil een verklaring voor een aantal van onze recentelijke... Acties." Duncan gromde. "Die bemoeizieke man werkt op de zenuwen." "Als hij niet zo waakzaam was zou hij al lang dood zijn." Duncan keek weer door de kijker. "Het was een goede zet om met een kleinere divisie vooruit te gaan. Nu denken zowel de Linctum als de strijders uit de andere wereld dat wij bij het leger zijn. We zijn ze een stap voor." "En wat ben je van plan te doen met die voorsprong?" "Complotten binnen complotten, Ulysses. Je zult het wel zien." Ulysses wist dat het vragenuurtje daarmee was afgelopen. Duncan had zijn eigen agenda, zoals zo veel machtige personen, en Ulysses kon wel begrijpen dat hij die niet graag met anderen deelde. "Is Menace onderweg?" "Zo goed als. Zijn opdracht is hem duidelijk, hij heeft coördinaten, dus het enige wat hem nog rest is het verzamelen van zijn spullen." "En Xandra?" "Onderweg in de richting die je aangaf." Hij zweeg over Xandra's waarschuwing. Duncan hoefde niet alles te weten. Ulysses was de aanvoerder van Duncans leger, dus hij kon er niet omheen om zelf ook een eigen agenda te hebben. "Was dat alles, Ulysses?" Deze knikte, salueerde, en werkte zich weer door de deur om zich met algemenere zaken bezig te houden.

____________________________________________________

Vanaf haar paard Char nam Xandra de aura's om haar heen op. Het leger was niet zo ver weg, maar dat was niet interressant. Er was iets anders dat haar aandacht trok: een aura die als een soort van vuurtoren in de verte leek te gebieden om dichterbij te komen. Ze kon haar nieuwschierigheid niet bedwingen: dit was het werk van iemand die een expert was in het gebruik van aura's. Ze gaf haar paard de sporen en reed op het baken af.

Wonderbaarlijk. Op het blote oog leek er niets aan de hand te zijn, maar de aura, die voor gewone ogen niet te zien bleek, was het best te beschrijven als een laaiend vuur. Dit was inderdaad het werk van een expert. Xandra had even gedacht dat het van haar doelwit geweest kon zijn, maar dat had ze snel uitgesloten: deze aura leek niet op degene die ze zocht. Het leek meer op haar eigen aura, vreemd genoeg. Ze peuterde aan de bast van de boom die als houvast voor de aura was gebruikt. Pas toen merkte ze dat er met een mes in was gekerfd. Van dichterbij bekeken bleken het aanwijzingen te zijn. Aanwijzingen voor de beweging van het leger! De maker moest in de buurt van het leger zijn. Xandra keek in de richting van waar ze het leger het laatst had gevoeld. Daar was een aurale expert die het onderzoek wel waard was. Daarna keek ze in precies de tegenovergestelde richting. Die kant op was haar doelwit. Welke kant zou ze op gaan?

De Linctum reed voorop in een stoet van ruiters en wagens. Alle ruiters zagen er gehard uit. Dit waren geen groentjes, maar voor de beveiliging waren alleen de beste uitgezocht. De Linctum vond echter dit geen reden om zelf achterover te leunen. Hij moest aan de rest ook laten blijken dat hij sterk was. Zijn optredens waren de ene keer geniepig en haast onzichtbaar en de andere keer liet de Linctum zijn spierballen zien. Hierdoor konden zijn tegenstanders niet met een strategie het tegen hem opnemen. Daarbij hadden de meeste levende onderdanen hem alleen maar ouder zien worden. Zijn laatste verjonging zou zeker voor een schok zorgen. Zoals het de eeuwen daarvoor hier ook voor had gezorgd. Het kasteel van Duncan kwam langzaam dichterbij. Je kon het bijna voelen. Alsof het hele land zich langzaam in een deken van mist hulde om zichzelf te verbergen. Bij het fort van de Linctum hing daarentegen een gevoel van dood en levenloosheid. De stoet trok in een rap tempo verder door de bossen.

Dusseldorp was ondertussen weer gaan zitten. Hij keek gespannen naar zijn Heden-plas.
DD: "Andrax, kom eens hier....een vrouw heeft onze aanwijzingen gezien, nou jha, jouw aanwijzingen. Ze heeft geen idee wat ze moet doen, zouden we ons zorgen moeten maken?"
Andrax leek er gespannen ernaar te kijken.
"En net zag ik Linctus en de rest alles inpakken en naar ons toe komen." zei dusseldrop snel, om voor een beetje goed nieuws te zorgen, en om iets te verbergen. Dusseldorp had niet verteld dat hij een val had neergezet, als verzorgsmaatregel, en een natuurmagier kon die vallen alleen ontdekken....

-------------------------------------------

Desseldrek stond op en liep naast Linctus.
"Weet jij ongeveer welke kant we op moeten?"
Dessledrek hoorde Linctus een beetje mompelen.
Linctus: "Pak nou wat eten voor Arya, Andrax, Dusseldorp, Demion en Luna!"
Desseldrek: "oke...oke...."
voorzichtig pakte Desseldrek wat vlees.
desseldrek: "Wat nou als het leger erachter komt dat er iets mis is? als ze erachter komen dat wij ze willen stoppen? en dan?"

Zijn aanwijzingen ontdekt? Dat kon twee dingen betekenen: ofwel een toevallige voorbijganger die de kerven opgemerkt had, ofwel ze hadden een auraal op hun nek. Iedereen die bewust aura's kon waarnemen kon zijn baken van aura van ver weg zien. Andrax bad dat de eerste optie het geval was, maar hij wist wel beter.

"Kom, Dusseldorp. Het leger staat niet stil, dus wij ook niet. Had je Arya trouwens bij Linctus gezien in je Heden-plas?"

dusseldorp schudde zijn hoofd.
DD: "Arya is weg...ben benieuwd waar zij heen is..."

Andrax keek voor zich uit. Hij was nog steeds enigsinds duf na die meditatie en hij kon nog steeds slecht aura's onderscheiden. Hij voelde zich halfblind en hoopte dat hij snel weer goed kon zien.