Arya had vreemd naar het schouwspel gekeken.. nou ja schouwspel, veel had ze zelf eigenlijk niet gezien. Andrax had alleen maar gezeten, en uiteindelijk leek Dusseldorp blij dat een of andere.. Jereth weg was, maar andrax had dat verbeterd. ze hield haar hoofd een beetje schuin, nieuwsgierig naar hoeveel er was hier dat ze niet wist. Iets later zag de Dusseldorp iets doen, alleen ze had geen flauw idee was het was.
Met een diepe zucht ging ze even gewoon zitten. Elf zijn was soms makkelijk, vanwege het goede gehoor, maar dat was het dan ook wel. Zou ze er dan toch maar naartoe gaan?

Demion en Luna renden door het woud richting de anderen. Hun aurale patroon werd sterker met elke meter dat ze naderden. Ze sprongen over stronken, langs paden, over mossen en slingerde aan takken om met maximale snelheid bij hun reisgenoten te komen. Ineens bleef Demion staan en draaide zijn hoofd naar het oosten. Even ving hij een energie patroon op dat hem verdacht veel deed denken aan Andrax, maar net verschilden van wat hij normaal voelden. Luna draaide zich om en liep terug naar Demion. “Wat is er?” Ze keek vragend en keek rond. Ze leek niets vreemds waar te nemen, maar haar gave was niet zo ontwikkeld als dat van Demion. “Luna, ik denk dat we snel moeten hergroeperen met de anderen”. Luna lachte zachtjes “Nog sneller? Vond je dat we te langzaam gingen?” grapte ze. Demions gezicht stond strak en ook Luna merkte nu dat hij het meende. Demion hield zijn aura laag om niet opgemerkt te worden. Ze draaide zich beide weer om en sprinten verder om zo snel mogelijk bij de andere te komen.
----------------------

De poort ging open en de soldaten schoten in houding terwijl de Linctum voorbij kwam. Hij was gearriveerd in Duncans stad en liep rechtstreeks richting het kasteel. Het was een flinke klim naar boven, maar de Linctum had nu een jong lichaam en daarom geen probleem.

Duncan stond uit zijn raam te turen en hoorde flinke commotie in het kasteel. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wachtte rustig af. De Linctum kwam er aan, zoals verwacht. Hij moest wel in een slechte bui zijn, bedacht Duncan zich. Dat gaf hem weer een betere positie tegenover de overmacht van de Linctum. Hij zal komen voor antwoorden, maar niet weggaan met de informatie die hij zou willen. Duncans echte plan zou hij nooit verraden.

Een soldaat vloog door de openslaande deuren en krabbelde snel en angstig overeind. Een sterke, grote jonge kerel stormde zijn kamer binnen en keek rechtstreeks naar Duncan. De soldaat drukte zijn lijf tegen de muur en sloop zo langs de man de deur weer uit. “…de Linctum. Waar heb ik deze verschrikkelijke grote eer aan te danken” sprak Duncan zacht uit zonder zich om te draaien. De reflectie in het glas en de energie die hij achter zich voelde zei hem al genoeg. “Duncan” sprak hij streng en deed een paar passen langzaam naar voren “Ik kom om antwoorden”. zoals hij al dacht. Duncan spreiden zijn armen en draaide zich triomfantelijk om “Maar natuurlijk Linctum. Ten eerste wil ik u welkom heten in…”. Hij werd abrupt onderbroken “Antwoorden Duncan, geen geslijm!”. Duncans wenkbrauw ging de lucht in en hij knikte “zoals u wilt”. Hij liep naar zijn tafel en ging eraan zitten. Hij strekte zij arm uit naar een stoel voor hem “Gaat u toch zitten. De tocht zal wel lang en zwaar zijn geweest”. De linctum leek niet te willen zitten en keek nog steeds Duncan streng en vragend aan. Duncan rolde met zijn ogen. “Dan niet” sprak hij zachtjes, alsof hij niet wilde dat de Linctum hem zou horen. “Duncan, misschien word het eens tijd dat jij gaat vertellen waar jij je zoal mee bezig houd de laatste tijd”. Duncan trok zijn schouders op “waar heb je het over?”. De Linctums blik werd er niet vrolijker op en liep richting de tafel. Zijn vuist sloeg hard op de tafel “Duncan! Ik waarschuw je, speel geen spelletjes met mij. Ik weet dat jij er dol op bent, maar bedenk wel wie je voor je hebt!”. Nu sprong Duncan overeind en sloeg zijn vuist op de tafel “En vergeet jij niet dat zonder mijn hulp je nooit zo machtig had kunnen worden Linctum!”. Beide keken ze even elkaar gespannen en boos aan, maar het ijs werd gebroken door de Linctum die een kleine glimlach optoverden. “…Zoals altijd, totaal onbevreesd nietwaar?”. Duncan ging weer zitten en schopte zijn voeten op tafel. “Misschien, het spijt mij voor mij uitval. Dat was nergens voor nodig”. De Linctum wuifde het weg en kruiste zijn armen. “Maar nu heb je nog steeds niet vertelt wat er allemaal aan de hand is”. Even bleef het stil terwijl de Linctum naar Duncan staarde, die rustig bleef zitten op zijn stoel. “Dat ligt er natuurlijk aan wat je precies wilt weten”.

“Wat was die commotie in het kamp een paar dagen terug?” Begon de Linctum op een rustige toon. “Ik weet dat er even chaos in het kamp was en dat kan ik niet verklaren.” Begon de Linctum. “Ik dacht namelijk dat jij jouw troepen onder controle had.” De Linctum liep naar Duncan toe. “Dus hoe kan dan zo’n commotie ontstaan?” De Linctum had gemerkt dat de uitbarstingen van Duncan steeds vaker voorkwamen. Dit moest een voorteken ergens van zijn, maar de Linctum kon er zijn vinger niet op leggen.

Duncans blik werd strak en emotieloos “Raar dat u dat nog moet vragen Linctum”. De linctum lachte “Waarom dat dan?”. Duncan grijnsde “Omdat je vast al weet wat mijn antwoord zal zijn”. De linctum trok zijn wenkbrauw op en wachtte gewoon zijn antwoord af. Duncan zuchtte diep “…Mijn generaal…Ullyses… heeft opgemerkt dat ‘de tegenhangers’ in onze wereld gearriveerd zijn. Ze zorgde voor wat onrust in het kamp, maar niets dat Ullyses niet kan oplossen”. De linctum bleef stil en dacht na. Duncan zocht de man af op wat voor lichaamstaal dan ook, maar kon niks waarnemen. “Had u verder nog vragen?”.

“Zijn er tegenhangers gevangen genomen?” Vroeg de Linctum. Hij wilde zo veel informatie uit hun persen. Duncan zijn eigen plannen waren voor later een zorg, maar de Linctum wilde de tegenhangers gaan gebruiken voor zijn eigen doeleinde. De gecombineerde kracht zou genoeg zijn om elke wereld te kunnen overheersen. “De tegenhangers zijn allemaal ontkomen.” Loog Duncan. De Linctum keek nu strak naar Duncan. “Jammer.” Een lichte glimlach leek te verschijnen op het gezicht van de Linctum. “Wat kun je mij verder vertellen over de krachten van onze tegenhangers?” De Linctum had zojuist een nieuw idee gekregen.

“Weinig, maar ze kunnen bijzonder sterk zijn. Zoals u misschien weet, is iemand beoordelen aan zijn of haar uiterlijk een van de grootste beginners fouten”. Duncan kon aan de Linctum zien dat zijn gedachten al weer op volle toeren draaiden. Het kon niet anders dan dat de Linctum informatie over Duncan wilde los peuteren, maar er niet direct in slaagde. “Mijn enige zorg is dat ze misschien de voorspelling voort zetten en misschien u van de macht beroven”. De linctum keek vragend “…Dat stond niet letterlijk in de voorspelling Duncan…”. Duncan schudde zijn hoofd “klopt, maar er stond wel dat de grootmacht der doden zal vallen in de eeuwigheid. Ik neem niet aan dat vallen in een voorspelling staat voor voortspoed”. De Linctum keek wat rond in de kamer en trok zijn schouders op “vallen hoeft ook niet te betekenen, van macht beroven Duncan. Het kan ook betekenen beroven van leven”. Duncan knikte instemmend “Ook hoeft de grootmacht der doden ook niet direct op u te slaan Linctum”. Nu was de Linctum geïnteresseerd “Maar waarom bracht je dit dan naar boven Duncan?”. Duncan kon enkel even lachen en stond op. Hij liep naar zijn boekenkast en trok er een boek uit. “Linctum, ik bestudeer jaren lang deze voorspelling en vele omschrijvingen zijn er aan te geven. De ene omschrijving is nog onduidelijker dan de anderen”. De Linctum knikte “je hoeft mij echt niks te vertellen over ‘de voorspelling’ Duncan”. Achter de boekenkast kwam een lach vandaan. “Dat weet ik Linctum. Het is enkel een waarschuwing”. De Linctum fronste diep “is dat een bedreiging Duncan!?”. Een hoofd kwam achter de boekenkast vandaan. “Natuurlijk niet Linctum! En u zou beter moeten weten van mij…uw trouwste dienaar in jaren”. Duncan liep terug naar de tafel en plofte weer neer met het boek opengeslagen in zijn rechterhand. “Had u verder nog vragen?”.

“Mijn trouwste dienaar.” Herhaalde de Linctum. De Linctum en zowel Duncan moesten van binnen lachen bij die gedachte. Toch lieten ze niets van buiten merken. “We moeten ons dan maar voorbereiden op eventuele aanvallen. Nietwaar?” Begon de Linctum vragend aan Duncan. Deze keek een beetje verbaast naar de Linctum. “Ja…” Gaf duncan enigszins vragend toe. De Linctum lachte nu. “Daarom heb ik alvast het 7e en 6e regiment opdracht gegeven om hierheen te komen en mijn trouwste dienaar te beschermen. Ze zullen deze stad beschermen en jou zo goed mogelijk volgen om er zeker van te zijn dat er niets gebeurt met jou. Deze kunnen dan ook enige opmerkelijkheden aan mij rapporteren zodat ik je niet belast met mijn bezoekjes.” De Linctum keek Duncan nu aan. “Nu komt bij mij opeens een laatste vraag op. Je soldaten hadden het over ene Menace die verdacht veel op Ulysses leek. Dat is toevallig toch geen tegenhanger die ‘niet’ gevangen waren?”

Ze zou zweren dat ze het gezien had, en het was dichtbij. Xandra zond stilletjes een verwensing aan het adres van Duncan om haar een doelwit te geven dat zijn aura kon afdekken. Aan de andere kant werd ze er royaal voor betaald, dus wat klaagde ze? Het zou dan wel niet een klus als alle anderen worden, maar het zou des te interessanter zijn. Gelukkig had ze hem opgemerkt voordat hij haar had opgemerkt, want op die manier had ze zijn richting kunnen bepalen. En die was... Recht op het leger af. Xandra dacht aan de aura van eerder en grijnsde. Twee vliegen in een klap. Ze gaf haar paard de sporen en zette koers naar het leger.

Duncan kon het niks schelen. Wat binnen het kasteel gebeurde wist geen een van de soldaten, dus ook niet de soldaten van de Linctum. Hij keek neutraal naar de Linctum, om niks prijs te geven van zijn frustratie, die verder ging met zijn verhaal. “Nu komt bij mij opeens een laatste vraag op. Je soldaten hadden het over ene Menace die verdacht veel op Ulysses leek. Dat is toevallig toch geen tegenhanger die ‘niet’ gevangen waren?”. Duncan lachte hard “Ha, enkel geruchten. Toevallig lijkt deze man enig sinds op mijn generaal en je weet hoe de fantasie van de soldaten soms de vrije loop gaat na teveel rum”. De linctum kneep zijn ogen tot spleetjes “ja, ja…” snauwde hij zachtjes. Duncan had al door dat de Linctum hem waarschijnlijk niet zo geloven en vervolgde zijn verhaal “Deze man is namelijk een geheim agent en een dubbelganger voor mijn generaal. Ik wil natuurlijk niet dat mijn beste en betrouwbaarste generaal omgelegd word zonder mijn toestemming”. De Linctum zei niks, maar zijn lichaamstaal vertelde Duncan dat hij nu twijfelde. “Ik dank u zeer voor de soldaten Linctum, maar ze zijn niet perse nodig. U weet ook als geen ander dat ik het wel aan kan mocht het zover komen”. De Linctum grijnsde “Ik sta erop Duncan. Vergeet niet dat jij je vijand nooit moet onderschatten”. Duncan lachte opnieuw hard. “Touche… daar heeft u helemaal gelijk in. Een groot fout aan mijn kant, maar enkel omdat ik weet dat ik aan uw kant sta”. De Linctum ging rechtop staan en liep vervolgens naar het raam. Zijn blik staarde over de stad.

Door het gelach wist de Linctum het zeker. Duncan had wat te verbergen. Anders had hij zichzelf niet zo vast gepraat over het onderschatten. Maar goed dat er nu twee regimenten kwamen om de boel een beetje in de gaten te houden. Die interessante geruchten zoals Duncan ze noemde konden dan direct worden doorgespeeld naar de Linctum. “Ik zou maar mijn best doen om die geruchten tot een minimum te beperken.” Begon de Linctum. “Zulke geruchten kunnen zomaar iemand de kop kosten.” Hierbij keek de Linctum om naar Duncan. “Uiteraard heeft jouw woord als mijn trouwste dienaar de overhand op geruchten.” De Linctum stapte nu richting de deur. “Nou ik ga nog even kijken hoe het met Ulysses is. Maar mocht je nog iets willen weten kun je me opzoeken. Daarbij stel ik Thir’le zijn talenten tot jouw beschikking. Kun je snel via portaals naar mij reizen om iets door te geven.” De Linctm stapte de deur uit en draaide zich toen nog even om. “Owja ik heb nog een cadeau voor je, omdat ik weet dat jij mooie vrouwen wel kunt waarderen.”

Een gespierde man kwam de ruimte inlopen met twee vastgebonden personen bij zich. De personen hadden een kap op. De gespierde man zette deze voor Duncan op hun knieën neer. De Linctum was ondertussen weggelopen. De gespierde man trok de kappen van de personen af en Duncan herkende ze meteen. “Geen dank.” Klonk het vanuit de gang terwijl Duncan naar de verminkte gezichten van twee heksen aankeek. Hun ogen waren eruit gestoken, hun tong eruit gesneden en hun oren bloedde nog na.

Duncan trok zijn neus op en draaide zich om. De reus liep de kamer uit en sloot de deur achter zich. Nu wist Duncan het zeker, hij moest opschieten met zijn plannen. De Linctum, zoals hij al had verwacht, was deels zijn vertrouwen verloren in Duncan. Gelukkig voor hem kon hij niet makkelijk van Duncan afkomen. Hij een sterke krijgsheer met veel invloed, die de Linctum nodig had voor totale overheersing over de rebellen. Nu hij in de gaten gehouden door Linctums slaafjes, moest hij rustig te werk gaan. Nu verscheen er weer een lach op het gezicht van Duncan. Hij wist dat dit eraan zat te komen. Nu had hij wel een goed sluier van mist over zijn werk, nu hij ‘bewaakt’ werd. Zolang hij bekeken werd, werden er geen problemen van zijn kant verwacht en kon hij in het geheim verder met zijn werkzaamheden. Zijn oor ving het gejammer op van de heksen achter hem en hij draaide zich om. Hij sliep stilletjes naar de heksen en wreef zachtjes door hun haren. Hij zakte door zijn knieën en fluisterde zacht in hun oor “sssst, rustig maar. Ik zal voor jullie zorgen. Hij zal boeten voor wat hij jullie heeft aangedaan. Laat mij jullie helpen”. Hij floot op zijn vingers, waarna na enkele seconden een soldaat hijgend kwam aanrennen. Hij schrok van de heksen en deinde achteruit. Duncan keek kwaad op “Kom hier! Nu!”. De soldaat kwam angstig aanlopen en hield afstand van de vrouwen. “Wa…waa..waar kan ik..k..k..k u mee van dienst zijn?”. Duncan stond op en greep de soldaat bij zijn kraag. Hij sleurde de man in zijn richting en greep zijn hoofd beet. Hij draaide zijn hoofd naar de heksen. “Zie jij niet hun schoonheid! Verzorg ze met alle middelen, wel direct!”. De soldaat beefde “ja Heer!”. Duncan liet los en draaide zich naar zijn raam. De soldaat haalde twee andere wachters erbij die de vrouwen oppakten en meenamen. “Oh ja, helemaal vergeten…” riep Duncan naar de wachters, die zich direct omdraaiden “Breng ze beide dadelijk, na verzorging naar mijn vertrekken”. De wachters keken elkaar raar aan, maar zeiden niks. Ze wisten wel beter dan Duncan tegen te spreken.
---------------------
Demion en Luna snelden door het woud en waren er bijna. Ze konden beide haast niet voorstellen dat ze ooit zo snel hadden gerend. Ze moesten snel zijn, ze waren, volgens Luna, bijna in de buurt van Duncans stad en kasteel. Als Andrax, Linctus en dusseldorp die kant op gaan dan hebben ze misschien niet in de gaten wat er kan gebeuren. Toch scheelt het wel weer, ze zijn er al en ze hoeven er dus niet meer heen te reizen. Demion kneep even zijn ogen tot spleetjes en voelde de omgeving af. De andere aura was lichter en moeilijker waarneembaar geworden. Zou het een andere richting in gaan? Opeens schrok Demion van een andere bekende aura uit de buurt van Linctus, Dusseldorp en Andrax. Hij kon het niet geloven, maar hij dacht even Arya aan te voelen

De Linctum liep naar buiten en ging op zoek naar Ulysses. Alle soldaten herkende de Linctum aan zijn kleren, maar toch was zijn jong uiterlijk vreemd. Desondanks was iedereen veel te bang om de Linctum aan te spreken. Laat staan om hem vragen te stellen.

dusseldorp stond op.
DD: "Kom op, tijd om te gaan, het leger stopt niet!"
Andrax: "Dusseldorp, wat deed je bij het slootje vederop?"
DD: "Niks, kom op, de laaste soldaat heeft ons al bijna ingehaald!"
dusseldorp stond al op en was al gelopen.

--------------------------------------------

De groep was al op weg en kwam bij een slootje aan. Net als ze het slootje wouden oversteken riep desseldrek heel hard: "STOP!"
Iedereen leek te schrikken. Desseldrek voelde hele sterke natuurmagie in de buurt.
Desseldrek: "Bekijk dit." zei hij, terwijl hij iedereen naar achteren duwde en een steen pakte.
hij gooide de steen in het water en even zag je iets omhoog komen als een dolfijn, en daarna was de steen weg.
Desseldrek: "Dusseldorp heeft een monster gemaakt als val voor iemand. We moeten opschieten, ik denk dat iemand ons volgt."
Linctus: "En hoe komen we hierover?"
desseldrek: "Simpel, springen, in de lucht doet hij niets. Aleen als je in contact komt met het water, pakt het monster je."

Desseldrek nam een aanloop en sprong eroverheen. Even later hoorde hij Linctus ook springen, en daarna 11 en servus.
servus: "Kom op, we moeten dan opschieten!"

*Amber en Madarian doen hun best de anderen in te halen, maar het spoor is niet makkelijk te volgen, en ze moeten geregeld patrouilles ontwijken. Ze gaan maar iets sneller als Linctus en de anderen.*

*Ruby heeft de lijst nu bijna afgewerkt. Ze heeft bijna de lijst afgewerkt. Nog een doel, en dan is Luna aan de beurt. Maar waarom ze nu op zulke doelen afgestuurd was is wel een vraag die in haar achterhoofd bleef spelen. Totdat ze plots opgeschrikt wordt door haar normale opdrachtgever, die plots voor haar staat.*

Opdrachtgever: "Waarom voldoe je niet aan je opdracht?"

Ruby: "Hoe bedoel je? Ik heb bijna de lijst afgewerkt! Nog één en Luna is aan de beurt!"

Opdrachtgever: "WAAT?!? Laat zien!"

*Ruby geeft de lijst af. De ogen van de opdrachtgever worden groot.*

Opdrachtgever: "Dus daarom ging alles fout! Je orders zijn verwisseld! We hebben een mol in de organisatie! Dit moet ik tot op de bodem uitzoeken. Op de lijst staan spionnen van de Linctum, behalve Luna."

Ruby: "Dus Luna was nooit echt een doel? Jammer..."

Opdrachtgever: "Nee, maar je weet maar nooit wat de toekomst brengt. Je nieuwe orders kun je vinden aan een dun touw in de put bij de toegangspoort van de stad Skingrad."

Ruby: "Een ding nog. Wat weet je van een man genaamd Damassiah?"

Opdrachtgever: "Damassiah? Dat is een van de beste premiejagers waar ik ooit van gehoord heb. Ook is hij een succesvolle schatzoeker. Waar hij vandaan komt weet ik niet. Hij dook een aantal jaar geleden plotseling op. Ik weel wel dat als hij gehinder wordt, dat de omgeving maanden nodig heeft om te herstellen. Vandaar dat z'n bijnaam 'de vernietiger' is. Hoezo?"

Ruby: "Hij zit achter mij aan. Op zich wil ik dat zo houden, want dat houdt me scherp."

Opdrachtgever: "Hij gaat dus voor het grote geld. Altijd leuk als iemand hebberig is. Hij zou een goede aanwist kunnen zijn. Ik moet hierover nadenken. Maar nu genoeg gepraat. Je doelen wachten op je..."

*De opdrachtgever wordt deels onzichtbaar (ongeveer zoals Predator) en loopt weg. In een paar seconden is de opdrachtgever uit het zicht verdwenen. Ruby draait zich om en zet koers naar de stad Skingrad.*

Een soldaat deed de deur achter zich dicht en snelde zich uit Duncans vertrekken. Hij had, zoals bevolen de 2 heksen naar Duncans vertrekken gebracht, nadat ze behandeld waren door zijn speciale artsen. Hij wilde de gedachten uit zijn hoofd zetten wat er onder die kappen zat van de twee vrouwen. Gelukkig hield het aanblik van de lichamen van de twee vrouwen deze gedachten te verdrijven. Hij hoefde eigenlijk niet te vragen wat Duncan met de twee vrouwen wilden. De vraag alleen was, waarom juist deze vrouwen, als er zoveel vrouwen bereid waren om zijn lust te bevredigen uit de stad. Hij zou ook de vraag nooit hardop zeggen. Als Duncan lucht kreeg van twijfel aan zijn beslissingen, dan kon jij je kop wel gedag zeggen. Nee, de soldaat had liever zijn hoofd op de zelfde plek waar hij al jaren stond. Even keek hij op en schrok van een aanstormend figuur voor hem. Hij sprong in houding en liet Duncan hem passeren. Blijkbaar had Duncan hem niet eens gezien of wilde totaal geen aandacht aan hem besteden, want hij liep rechtstreeks op de deuren van zijn vertrekken af. De soldaat keek even op Duncan hem niet meer zag en liep toen snel door.

-------------------------
Hij duwde de deur zachtjes open. Het leger zou binnen enkel uren de stad bereiken, dus nu had hij even tijd voor zichzelf gehad tot die tijd daar was. Na een studie van een magere 4 uur was het tijd voor wat ontspanning en dat liet Duncan zich niet ontnemen. Zijn ogen hadden de fijne druk van de letters de afgelopen paar uur voorbij zien komen, maar zijn gedachten zaten al verder in de toekomst gericht. Hij snakte en had een onbeheersbare lust gekregen die hij al langere tijd had onderdrukt. Nu was het moment daar dat hij al zijn opgekropte frustraties los kon laten op zijn 2 slaven. Zijn mantel raakte al snel de grond en zijn kleren konden de kracht van zijn verscheurende armen niet meer aan en scheurden. Hij liep verder naakt door de kamer naar het grootte bed voor hem waar 2 naakte dames op lagen. Hij begon wat zwaarder te ademen. Blijkbaar hoorden de twee zijn binnenkomst en hun hoofden draaiden direct zijn kant op. Hun lichamen kronkelden op het bed, maar achter hun lederen maskers om de hoofden van de heksen, kon Duncan duidelijk kreunen van genot horen van de gedachten van wat er komen ging. Hij had al eerder, jaren geleden, de heksen laten zien hoe ‘mannelijk’ hij kon zijn en dat zou dit maal 2, misschien wel 3 keer zo hevig worden. Duncan was zeer blij met zijn artsen, dat ze de twee zo veel mogelijk en zo snel weer enig sinds konden oplappen. Hij moest ze later nog maar een keer belonen, maar nu was het tijd voor andere dingen. Zijn voeten brachten hem met zware stappen dichter bij de bedrand. Even likte hij zijn lippen af en keek naar de twee naakte vrouwen op zijn bed. Een druppel zweet vormde op zijn voorhoofd en kroop langzaam langs zijn hals over zijn borstkas heen. De vrouwen op het bed begonnen nog harder de kronkelen en probeerde om zich heen te grijpen naar Duncan. Hij liet het toe en werd op het bed getrokken, waarna de drie lichamen 1 hoop werden.

------------------
Demion sprong ophoog en zette zich af tegen de boomstronk en snelden verder door de boomkruinen. Luna liet zich niet op haar kop zitten en sprong achter hem aan. Alles wat Demion kon, kon zij ook, misschien wel een stukje beter naar haar idee. “Dus je wilt racen?!” schreeuwde ze achter Demion aan. Hij keek niet op, maar ging op zelfde snelheid door. “Racen?! Nee hoor! Maar ik zal wel sneller zijn dan jij!”. Luna kneep haar ogen tot spleetjes en zetten een tandje bij. Ze kwam steeds dichter bij Demion in de buurt en zat na enkele seconden vlak achter hem. Demion keek opzij en zag nu Luna naast hem door de bomen schieten. Ze stak haar tong uit en schoot ineens met hoge snelheid vooruit. Demions ogen werden groter en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.

Luna sprong uit de boom en keek rond. Demion lande vlak achter haar en rekte zich uit “Zie je ze al?”. Luna schudde haar hoofd “nee, maar ze moeten hier zijn. Even sloot Demion zijn ogen en voelde de omgeving af. Hij moest lachen. Blijkbaar waren ze precies tussen twee groepen van hun kameraden ingekomen door van de zijkant binnen te komen. Een groep was iets voor hun en de andere groep zat vlak achter hen. Demion en Luna keken elkaar aan en gingen dus maar snel achter de voorste groep aan. Die waren het dichtste bij Duncans stad, en waar het leger zat, daar konden problemen ontstaan.

De Linctum liep met grote passen door de grote gangen van het gebouw. Hij wilde Ulysses vinden. Je zag in de ogen van de soldaten de angst voor de Linctum. Zo had hij het graag. Net als voor Duncan moest men zich het niet in zijn hoofd halen om de Linctum tegen te spreken. De Linctum liep zo snel dat tegen de tijd dat de wachter bij de deur de Linctum om de hoek zagen komen, de Linctum zelf al een hand op de deur had. Met twee handen zwiepte de Linctum de grote deuren op en keek over de traptrede naar buiten. Daar in die straat keken de burgers om naar de open zwiepende deuren. Normaal ging er echter maar een helft open. Toen ze de Linctum zag gingen ze weer direct verder met hun werkzaamheden. De Linctum glimlachte en liep snel naar onder. Hij liet zijn oog vallen op een burger die angstvallig zijn kar met goederen aan het vullen was. De Linctum liep er op af, maar de man durfde zich niet om te draaien. “Mooi weer niet waar?” Begon de Linctum. De man keek verschrikt om. Hij durfde niets terug te zeggen bang dat hij iets fouts zei. “Ben maar niet bang.” Begon de Linctum. “Ik ben hier niet om jullie iets aan te doen, maar juist om jullie te beschermen. Nu zou jij zo vriendelijk willen zijn en mij willen wijzen waar ik Ulysses kan vinden?” De man strekte bevend zijn arm en de Linctum liep in die richting weg. Maar niet voordat er een “Dankjewel” uit zijn mond klonk. De man bleef met verslagenheid staan. De Linctum kwam nu aan bij Ulysses. De generaal stond met zijn rug naar de Linctum toe, maar hoorde aan de stem meteen wie het was. “Dus jij hebt een tweeling broer?” Klonk de Linctum vragend.

Linctus, 11, Servus en desseldrek hobbelde achter Andrax aan. Ze zouden hem zo wel weer tegenkomen. (en dan kan het verhaal verder)

Dusseldorp die zag in de verte al het kasteel.
DD: "is het hier?"
Desseldrek: "hell ya, van yes!"
Dusseldorp schrok zo, dat hij meteen in vecht-positie stond.
Desseldrek: "Kalm, wij zijn het...waarom die val, dd?"
Andrax: "Val?"
dusseldorp: "We worden gevolgd, denk ik, vandaar."
Dusseldorp keek achterom.
DD: "het heeft wel iets mystirieus, het kasteel van de bad guy...."

Andrax keek naar het kasteel in de verte. Eigenlijk was het meer een veste met 1 hoge toren en een stad eromheen. Hij probeerde te bedenken hoe ze daar ongemerkt binnen gingen komen toen Linctus naast hem kwam staan. "Wat denk jij?" "Ik denk dat je moet eten. Het was nog wel jouw vangst." Linctus gaf hem een reep vlees en Andrax bedacht zich dat hij al een behoorlijke tijd niet gegeten had. Dankbaar zette hij zjin tanden in het goed smakende vlees. Die Linctus. Hij kon nog koken ook. "Heerlijk... Zeg Linctus, wat denk jij dat we nu moeten doen? Als Odysseus eenmaal in de veste is zal het moeilijk worden hem daar weer uit te krijgen." Hij ging de omgeving af op aura's en kwam er achter dat Arya in de buurt was, en ook Demion en Luna kwamen al dichter bij. Maar er was nog een aura. Een die hij nog nooit eerder bij iemand anders had gezien. Alleen bij hemzelf. Plotseling besefte Andrax dat ze werden achtervolgd door zijn eigen alter ego. Dit werd lastig.

__________________________________________________

Xandra gaf haar paard de sporen. Ze vervloekte het bos voor de obstakels die ervoor zorgden dat ze maar langzaam dichterbij kwam. Hoewel haar doelwit zijn aura voor haar verborgen hield mocht ze zichzelf gelukkig noemen dat hij niet alleen was. De aura van zijn metgezel viel ook op, en die was niet verborgen. Xandra hoefde alleen maar die aura te volgen, dan kwam ze vanzelf wel bij haar doelwit uit. En toch. Ze had gedacht dat ze te voet waren, maar ze kwamen belachelijk snel vooruit en Xandra moest haar best doen om niet achterop te raken.

__________________________________________________

Menace keek naar de lijst. Er stonden aardig wat namen op, en hij moest al die mensen vinden. Ulysses had hem niet verteld waarom, maar dat maakte niet zo veel uit. Het belangrijkste was dat hij zich nuttig kon gaan maken. Menace liep de smidse in. Er waren nog een paar dingen die hij moest laten maken voordat hij kon vertrekken. Achter hem ontstond wat commotie, maar hij besteedde er geen aandacht aan.

__________________________________________________

Ulysses draaide zich om en maakte een buiging. "Hallo Linctum, welkom in onze nederige veste. Waar kan ik u mee van dienst zijn?" De Linctum fronstte. "Met het beantwoorden van mijn vraag, bijvoorbeeld." "Natuurlijk. Helaas heb ik geen idee waar u het over heeft." "Ken jij een zekere... Menace?" De Linctum had dus meer informatie verzameld dan Ulysses lief was. Gelukkig had hij dit van te voren met Duncan besproken. "Ah, u heeft van mijn dubbelganger gehoord? Het is een goede kerel, volgt zijn orders zonder vragen en weet goed hoe hij me moet immiteren." Hij boog voorover en voegde op heimelijke toon toe: "Hij is ook erg handig voor het opruimen van obstakels, als u begrijpt wat ik bedoel." Ulysses hoopte maar dat de Linctum het zou slikken, en ondertussen hoopte hij nog vuriger dat Odysseus al op weg was om de zieners te verzamelen.

*Amber en Madarian komen bij een ondiep slootje aan. Het spoor eindigt hier. Waarschijnlijk gaat het aan de overkant verder, maar daarvoor moeten ze naar de overkant. Madarian ziet door z'n helm iets vreemds aan het water, maar voordat hij Amber een seintje kan geven stapt ze in het water om over te steken. Dan komt het water in beweging, en vormt er zich een water-elemental voor hun ogen. Ze hebben de val van Dusseldorp geactiveerd! De water-elemental spuit een waterstraal met veel kracht naar Amber, die daardoor tegen een boom wordt gedrukt. Madarian grijpt z'n schild stevig vast en gaat tussen Amber en de water-elemental in staan, waarbij hij z'n schild op 45 graden houdt. De waterstraal wordt effectief afgebogen, waardoor Amber naar beneden valt. Madarian weet met deze actie het monster af te leiden, zodat Amber zich kan herstellen. Madarian gebruikt SoulShatter, maar na één slag, merkt hij dat het de verkeerde keus is. De water-elemental heeft totaal geen last van de schok, maar Madarian wel. De elektriciteit gaat door het water, en door Madarian, waarna hij de volle laag krijgt van de waterstraal. Madarian weet de straal snel af te weren met z'n schild, maar daar heeft hij wel al z'n kracht nodig.

Amber snelt naar Madarian toe, en weet, de waterstraal te ontwijkend, bij Madarian te komen. Dan pakt ze FrostMourne en een schild uit de rugtas van Madarian. Ze springt tevoorschijn, ontwijkt in het begin de waterstraal die haar nu volgt, daarna weert ze de straal af zoals Madarian dat deed, en weet dichtbij de water-elemental te komen. Dan haalt ze uit. De 'arm' waar de waterstraal uit komt, bevriest, en de waterstraal houdt op. Madarian probeert intussen weer op te staan, maar de schok en de waterstraal hebben hem toch flink uitgeput. Nog voordat de water-elemental door heeft wat er is gebeurd, haalt Amber vele keren uit, totdat de water-elemental bevroren is. Amber en Madarian staan op en gaan richting de overkant. Als ze daar bijna zijn, horen ze gekraak. De water-elemental barst in stukjes uiteen, en ontdooit snel in het stromende water. Madarian ziet dat de magie nog steeds niet opgehouden is, en zet het op een lopen, gevolgd door Amber. Ze gaan snel de bosjes in. Van daaruit zien ze dat de water-elemental zich opnieuw gevormd heeft, en aan het rondkijken is. Zonder z'n doelwitten gevonden te hebben, verdwijnt de water-elemental weer het water in. Amber en Madarian vinden het spoor weer, en trekken zeiknat verder.*

De Linctum keek bedenkelijk. Duncan was hem voor geweest en had de iets minder scherpe Ulysses al ingelicht. Dat was jammer, maar niet onverwacht. “Ik heb toevallig nog een bespreking met een opstandige. Dit gaat natuurlijk uitlopen op een val, maar ik weet zeker dat het me lukt om ongedeerd te blijven. Echter zou het sturen van een van mijn belangrijkste generaals ook al een teken van goede wil zijn.” De Linctum lachtte naar Ulysses. “Maar om jou leven er voor te riskeren vind ik dwaas. Misschien kan ik op die Menace rekenen?” Ulysses draaide even met zijn ogen in een poging om een antwoord te vinden. “Helaas is hij er al op uit gestuurd om spionnen uit te roeien. Ik heb de komende maanden geen mogelijkheid om contact met hem te krijgen. Pas als zijn opdracht voltooid is keert hij terug.” De Linctum kneep met zijn ogen. “Spijtig.” Bracht hij zacht uit. Daarna wuifde de Linctum een van zijn lijfwachten naar zich toe. “Controleer alle uitgangen op de dubbelganger.” Beval de Linctum aan zijn wacht. Deze ging hierop weg instrueerde enkele andere. Ulysses stond een beetje verbaast te kijken. Geloofde de Linctum zijn verhaal niet? Echter gaf de Linctum er nu zelf al antwoord op. “Met een beetje geluk is hij nog onderweg om de stad uit te komen. Dan kunnen wij hem even informeren over die andere missie. Een paar maanden wachten is namelijk niet mogelijk.” Ulysses keek een beetje verbouwereerd. De Linctum daarin tegen leek vrolijk. “Ik mag natuurlijk niet vergeten dat ik een cadeau voor jou heb meegenomen Ulysses.” De Linctum graaide daarbij in zijn gewaad. Hij greep een pikzwart flesje en wierp het naar de generaal. “Een speciaal gif, door mijzelf gebrouwen. Test het maar uit, je zult verbaast zijn over de uitwerking.” “Dank u, Linctum” Zei Ulysses. “Maar als u mij verder niet nodig heeft, dan ga ik verder met de wachten te controleren.” De Linctum knikte en Ulysses ging weg. Tijdens het weg gaan hief de Linctum zijn hand op en een raaf ging erop zitten. De Linctum bracht het beest bij zijn mond en fluisterde. “Volg hem.” En de raaf vloog weg.
-------------------------------------------------
Linctus keek om zich heen. Hij zag in de verte iets aankomen en hij was niet blij om dat te zien. Een raaf vloog met grote snelheid in een opmerkelijke baan naar de stad toe. Linctus had dit herkend vanwege zijn kennis over andere necromancers, dus dit bracht geen goede voorbode. “Ik denk dat er binnenkort een hele sterke Necromancer gaat aankomen, dus de vesting bestormen lijkt me een slecht plan. Al die wachters die we dan zouden moeten doden. Een volleerd Necromancer heeft met al die lichamen het gevecht van zijn leven. Ik denk dat we moeten wachten totdat Odysseus zich in een minder bewaakte omgeving begeeft.” Linctus keek bezorgd naar de raaf en duwde Andrax en de andere zelfs de struiken in, toen het leek of de raaf hun kant op kwam. Echter vloog de raaf boven de stad en liet iets vallen. Daarna vloog het weer terug. “Dit is echt niet goed.” Begon Linctus terwijl hij een sterke paarse glans van de zwarte raaf af zag komen. “Niet goed.”