Arya hield haar blik op Andrax gericht, maar liet haar zwaarden een stukje zakken. "en wat denk ik dan? waarom zou ik wat denken? Voordat ik schijnbaar overhaaste conclusies trek, is er kennelijk iets dat ik moet weten.." haar ogen gingen heel snel even naar Linctus, om hem in de smiezen te houden, en daarna weer naar Andrax. Linctus had dan wel aan hun kant gevochten, ook al was hij zo vervelend als het maar zijn kon, maar Andrax was een ander verhaal. "Als jij hier bent.. Kunnen Odysseus en Demion niet heel ver weg zijn. wat doen jullie.. uberhaupt samen?!"

Dusseldorp bedacht zich en liet het water terug in de hert, maar liet een klein deel over, dat blies hij naar desseldrek die daarna vastzat in een ijsklont, behalve zijn hoofd.
Desseldrek verzette zich geneens, omdat hij het de hele tijd die eigenwijze dusseldorp het wou uitleggen....

"Dusseldorp, stop eens met het teisteren van die halfnaakte whatever hij is, of jij krijgt een zwaard door je kop heen, of ik verander je kont daadwerkelijk in een speldenkussen de volgende volle maan" Ze gromde, omdat ze helemaal geen zin had in ijs om zich heen. het enige wat haar nu intreseerde waren Linctus, Anthrax, en het verhaal dat erachter zit. Ze haalde nu beide zwaarden naar beneden, draaide zich even om en gaf Dusseldorp een waarschuwende blik, dat hij zich beter even stil kon houden.

Ze draaide zich weer om, en keek naar Anthrax. "Oke, vertel. Ik zal niks doen, niet nu tenminste, tenzij ik daar een goede reden voor zie." Om te bewijzen dat ze het meende, stak ze beide zwaarden terug, en gespte de boog weer terug op haar rug, waar ze deze vandaan had getrokken.

"Nou" begon Linctus. "Onze Andrax heeft ons geholpen tijdens het heetst van de strijd in Leavington. Je weet wel toen jij besloot om weg te gaan (Voegde Linctus er zacht aan toe). Hij heeft zich dus al meer dan genoeg bewezen om aan onze kant te staan. Ik heb dus geen zin om het aan JOU nog eens uit te leggen. Dus bij dat moet jij je maar neerleggen. Wat wel belangrijk is om te weten is wat wij hier doen en waar de rest is. Dan kun je ons helpen."

Arya was duidelijk een beetje geschokt door de botte kant van Linctus. Linctus daar in tegen had het nog steeds niet op elven. Arya kwam schoorvoetend dichtbij en ging zitten en Linctus begon uit te leggen hoe Odysseus zich wou opofferen voor meer informatie en hoe hij daarbij in de handen van de vijand was gevallen. Ook vertelde Linctus maar al te graag over het feit dat Luna wist waar we informatie konden halen nadat Odysseus zich had opgeofferd. Verder legde Linctus uit hoe deze wereld met die van hun aan het samensmelten was. "Dus toen zijn enkele van ons bezocht door engelen of andere gezanten van de goden. Vandaar dat wij wisten waarom de lucht paars kleurde en dat wij hierheen moesten komen om onze alterego's te verslaan. Echter hebben we alterego's omdat wij van de andere wereld zijn. Aangezien jij niet van ONZE wereld kwam hoeven we niet te vrezen voor jouw alterego." Concludeerde Linctus.

*Ruby was verdwenen, en er was geen spoor meer van haar te bekennen. Niemand had haar gezien. Er zat dus niets anders op dan te wachten totdat Ruby weer van zich zou laten 'horen'...*

---

*Amber wordt de volgende ochtend wakker. Madarian slaapt nog, maar het verbaast zelfs Amber dat hij er weer bijna als normaal uit ziet! Wat slaap al wel niet kan doen. Ze staat voorzichtig op en kleedt zich aan. Dan gaat ze aan de slag om het ontbijt in orde te maken. Daarna maakt Amber Madarian wakker met een zoen. Madarian pakt Amber meteen beet en trekt haar het bed weer in.*

Amber: "Hoe gaat het met je?"

Madarian: "Als ik lig, goed. Ik zal eens proberen te gaan staan."

*Hij probeert op te staan. Geen duizeligheid. Hij voelt zich nog wel ietswat zwak, maar verder weer de oude. Hij trekt z'n kleding en harnas aan. Het voelt een beetje zwaar aan, maar zit verder weer goed.*

Madarian: "Nog een beetje zwak, maar goed genoeg."

Amber: "Mooi, want het wordt tijd om de anderen op te gaan zoeken. Ik heb al even niets van ze gehoord, en dat bevalt me niet."

Madarian: "En dat laat je me niet weten?"

Amber: "Zodat je meteen achter ze aan was gegaan, terwijl je zo zwak was? Nu heb je een kans als we in de problemen komen in deze vreemde wereld!"

Madarian denkt even na (voor zover het lukt ): "Ik haat het om te zeggen, maar je hebt gelijk..."

*Hij krijgt een por in z'n buik van Amber.*

Madarian: "Zullen we dan maar gaan?"

Amber: "Als een kip zonder kop gaan zoeken in een wereld die je niet kent? Moet ik overal aan denken? Heeft het gif je hersenen aangetast?"

Madarian met een strak gezicht: "Iets wat ik niet heb kan niet aangetast worden..."

*Beide schieten in de lach. Ze gaan naar de commandant toe en vragen daar of bekend is waar de anderen zijn. De groep is opgesplitst. Amber en Madarian besluiten op weg te gaan naar Linctus en Andrax...*

"Niet mijn schuld, dat ik verdween.." Mompelde ze, lichtelijk geirriteerd, maar ze luisterde naar wat Linctus haar vertelde. "Nee, ik kom heel ergens anders vandaan.. technisch gezien is deze.. of de andere wereld, waar jullie vandaan komen dan.. mijn 'afterlife'. lijkt me sterk dat ik er hier dan een tegenhanger heb. scheelt in ieder geval weer gedoe. Maar.." ze nam even pauze, keek naar Andrax, en daarna weer terug naar Linctus met een zucht. "Er zijn dus weer eens een grote zooi problemen.. en die moeten opgelost worden, neem ik aan. anders zouden ze me er daar" ze keek naar boven, met een woeste blik. "niet er zomaar voor storen.." haar stem werdt zachter, en er waren woorden op te vangen als 'man', 'dochter', 'spelen' en 'familie'. Met een binnenmondse grom ging ze verzitten.

Ze draaide zich weer even om naar Dusseldorp, en de jongen die verschrikkelijk veel op hem leek, die nog steeds in het ijs vastzat. "Dusseldorp, ik meende wat ik zei. laat die dinges.. persoon.. voor whatever reden hij ook halfnaakt mag zijn als de sodemieter lof uit het ijs, of bij de volgende volle maan is je kont een speldenkussen."

Nog steeds in een slechte bui keek ze weer naar Linctus. "Ik neem aan dat die twee alter ego's van elkaar zijn? ze lijken nogal op elkaar.."

DD: "Maar...maar...He's the bad guy!"
Andrax: "Nee, hij hoort bij ons!"
Desseldrek: "Hoeft al niet meer, ik ben al bevijd, heb het ijs verwarmd!"
Dusseldorp ging weer zuchtend zitten en keek naar 11.
DD: "Kan hij nu ook een gevecht aan? Want dan zou ik hem wel eens willen uittesten...voor creativiteit!"

"Ja die twee lijken op elkaar, maar ik vraag me af of dat voor iedereen geld. Odysseus en zijn alterego lijken ook veel op elkaar, maar ik weet niet hoe de Linctum eruit ziet. Wel weet ik bijna zeker dat het mijn tegenhanger moet zijn."

Hij staarde voor zich uit en leek aan niks te denken. Luna keek naar Demion die de boot langzaam terug roeide uit het moeras. Waar zou hij nu toch aan denken? Luna zelf zou wel geschrokken zijn van het nieuws dat de heksen hadden gegeven over de toekomst, maar Demion leek ongeboeid. Luna vond het maar vreemd. Hij was of zeer moedig of gewoon overmoedig. Het water om de boot klotste nog zacht tegen de boeg. Een teken dat ze dichter bij open water kwamen met stromingen. Ze hadden een lange periode niks tegen elkaar gezegd, maar dat kon Luna niks schelen. Ze hield wel van de rest en elk beetje rust dat ze konden krijgen nu duidelijk was geworden wat hen te doen stond. Even dacht ze terug aan de heksen in het moeras. Ze hadden beloofd de pygmeetjes op afstand te houden, een afspraak die ze gelukkig tot nu toe hadden geëerd. Ze had in eerste instantie nooit gedacht dat ze de heksen zo snel hadden kunnen bereiken, vooral door alle verhalen om die vrouwen en het moeras. Iets in Luna zei dat de heksen geen kwade bedoelingen hadden, maar ze ook machteloos waren in hun situatie in het moeras. Weggemoffeld door Duncan en de Linctum. Dit zou het enige beetje weerstand zijn dat ze nog konden bieden, zonder te veel aandacht naar zichzelf te richten. Ze was de heksen toch wel dankbaar. Ze hadden er ook voor kunnen kiezen niks te delen en gewoon met hun geheimen het graf in te gaan.

Demion staarde voor zich uit en roeide stevig door. Hij had alle informatie opgenomen in zijn hoofd die de heksen hadden vertelt. Waarom had die ene heks hem zijn toekomst vertelt? wat voor spelletje zat daar achter? Alleen de tijd zal het zeggen. Wat water spatte op door de spaan en raakte Demion in zijn gezicht, waardoor hij uit zijn ritme viel en de boot enig sinds naar links dreef. Snel pakte hij het ritme weer op en corrigeerde de koers, waardoor ze weer op hun doel af gingen. Nog even en dan waren ze weer uit het moeras. Nog even en dan waren ze weer samen met hun reisgenoten en vrienden. Nog even en dan konden ze de informatie die ze hadden gegeven delen met de anderen en een plan bedenken. Hoe zouden Duncan en de Linctum het voor elkaar krijgen om de energie van de zieners te oogsten en het te gebruiken? Allemaal vragen die Demion graag beantwoord zag, maar niet beantwoord kreeg.

----------------------------------

Duncan draaide zich om en liep door zijn vertrekken, door een paar gangen en duwde een stel grote deuren open. Hij stond nu op een binnenplaats van zijn grote kasteel. Het was nu laat in de middag en de zon scheen grimmig achter een stel wolken vandaan. Hij snoof de lucht op en keek rond naar de soldaten die door het fort liepen. Snel bewoog hij zich naar de muur en keek uit over zijn fantastische stad. Hij genoot van het uitzicht, maar zijn genot verdween al snel toen hij een energie voelde naderen. “Dus oude man, je voelt dat jouw einde nabij is” fluisterde hij zacht tegen zichzelf, lachte zacht en draaide zich weer om, om terug te lopen naar zijn kasteel. “Maak jullie klaar!” schreeuwde hij naar de wachters “We verwachten…gasten”. De deuren sloegen hard achter hem dicht.

"Het klinkt misschien gek, maar ik ben benieuwd naar mijn alter ego. Tot nu toe hebben we nog niets van hem gehoord." Linctus gromde. "Des te beter. We hebben al genoeg problemen." Daar kon Andrax niets tegenin brengen, en dus zweeg hij maar en keek hij naar het hert, dat inmiddels gebraden werd. Plotseling voelde hij iets. "Het leger! Ze beginnen met bewegen! We moeten opschieten, straks raken we ze nog kwijt!" Hij sprong op en begon al met rennen, maar Linctus greep een hand vol gewaad en trok hem met verrassende kracht terug. "Rustig, Andrax. Er is geen reden om te haasten. Dat leger komt nog wel." Andrax leek te ontploffen. "Rustig? En wat als we Odysseus verliezen? Hij zal overgeleverd zijn! We zullen hem verliezen!" Linctus gebaarde naar het vuur. "En het eten dan?" "Het eten? Dat kan me gestolen worden! Ik ga NU achter dat leger aan!" Ziedend begon hij door de bossen te rennen, om het leger in te halen.

Gaanderweg dacht hij na over het gedrag van Linctus. Hij was erg bot geweest, zelfs voor zijn doen, maar het kon niet redeloos zijn. Sterker nog... Ineens had hij door wat Linctus had gedaan: Andrax had het vertrouwen van Arya willen winnen, en Linctus had haar zojuist laten zien dat Andrax gemotiveerd en uit eigen beweging mee deed. Dat hij zichzelf daar weer voor moest opofferen deed hem waarschijnlijk weinig: Linctus mocht elven niet en elven mochten Linctus niet. Die man was zo uitgekookt als een zak vol met wezels. Hopelijk was zijn plan een beetje geslaagd, want Andrax wilde Arya's vertrouwen echt winnen. Zeker na wat hij haar en de rest had aangedaan. Ze had reden hem te haten, en dat deed hem meer pijn dan het haten zelf. Hij mocht zichzelf dan wel vergeven, wat had hij er aan als de anderen dat niet deden?

Het leger leek haast te hebben, en Andrax moest zich haasten om ze bij te houden, maar zo af en toe moest hij genoodzaakt stoppen om signalen op bomen te kerven. Zo zou de rest hem kunnen volgen. Zo af en toe gaf hij de tekens ook een stoot aura mee. Die had hij zo gemaakt dat het voor het blote oog niet opviel, maar een auraal zou het van mijlen ver kunnen zien. Andrax vermoedde dat Demion in de buurt was, en zo zouden hij en Luna ook op Andrax' spoor kunnen komen.

Arya sprong op, wou al naar een dolk grijpen en vloekte hevig dat dat ding er nog steeds niet hing. ze keek Andrax na, die achter een schijnbaar leger aan begon te rennen. "Linctus.. Leger? wat voor leger? wat heb ik hier allemaal gemist? Ik word gewoon weggerukt uit mijn eigen leven om hier ergens ingegooid te worden waar ik eigenlijk helemaal niks mee te maken heb. prima, maar dan wil ik *lelijk scheldwoord* wel weten wat er allemaal aan de hand is!"

Ze keek naar Dusseldorp en zijn kloon, maar de twee waren niet intressant geneog om haar aandacht van de woedebui af te leiden. Ze had Andrax dan nooit gemogen, hij leek op het moment in ieder geval gemotiveerder te zijn als dat Linctus was.

"ZITTEN" Riepen Dusseldorp en Desseldrek tegelijk.
Dusseldorp: "Het zit zo, Odysseus is meegenomen met het leger, hij is gehersenspoeld door zijn alter-ego! Andrax wil hem blijven beschermen, ook al zal hij ons doden als hij ons ziet."
Desseldrek: "In het kamp heb ik gehoord dat ze hem Manece noemen, en ze noemen hem de kloon van Ulyless. Ik weet nu dat hij gewoon de alter-ego is van Ulyless."
Dusseldorp: "We kunnen nu niet risceren dat Andrax alleen rondloopt, ik ga achter hem aan, want ik ken de kracht om iets van je in te temmen...de weerwolf Arya" zei dusseldorp met een rood hoofd: "misschien werkt het dus ook met Andrax" Zei dusseldorp daarna opgewekt.
Desseldrek: "Succes. Ik blijf hier, voor de informatie die Linctus nodig heeft."
Dusseldorp stond op, nam zijn Waterbord mee en zijn rugzak en rende Andrax achterna.

*Een ruwe schatting van de richting waar Linctus en Andrax zijn. Het is beter dan niets. Al snel zijn ze op de goede weg, maar door de vele patrouilles (hoop dat ik dat woord zo goed geschreven heb...) zijn ze snel van de route afgedwaald. Na een flinke tijd vinden ze een paar sporen van een jongen, een weerwolf, een vreemde afzetting van water en van kleine voeten. De meeste sporen zijn Madarian bekend. Die kunnen alleen maar van Dusseldorp komen. Die andere sporen bekijkt hij beter. Ze komen Madarian bekend voor. Arya? Nee... Dat kan niet. Onmogelijk. Ze is er niet meer. De gedachte dat de sporen van Arya zijn laat Madarian snel varen. Hooguit een alter-ego, maar dat zal dan wel het hoogst mogelijke kunnen zijn. Die sporen lijken in dezelfde richting te gaan als waar het waterbord naartoe leek te zijn opgestegen. Hij licht even Amber in, en samen besluiten de sporen te volgen.*

De Linctum was net rustig in zijn tent toen een raaf binnen kwam vliegen. De Linctum keek geïrriteerd naar de raaf, terwijl deze in een man transformeerde. Toen herkende de Linctum de man en liep met groot plezier naar zijn dienaar toe. Hij legde als voorheen zijn hand op de raaf en zag een moeras en een hut. Het was hier niet ver vandaan. Zeker niet als je vloog. De Linctum was verheugd. Hij pakte uit zijn mantel een briefje en gaf het aan zijn raaf, die weer terug transformeerde en wegvloog. De Linctum liep daarop naar een stenen kom. Deze was gevuld met water en versierd met verscheidene rune stenen. De Linctum ging met zijn hand over het water en zag hoe dit zwart kleurde. Toen het helemaal pikzwart was begon de Linctum te praten. “Thir’le, ik heb ze gevonden. Een raaf is onderweg. Neem Ruk Qlek mee.” Een half uur later opende een portaal in de tent van de Linctum en Thir’le stapte eruit. Achter hem kwam een grote gespierde man door het portaal. Aan zijn wapens te zien hield deze van brute kracht. Met een oorlogspick, een oorlogsbijl en een hamer was dit een typisch voorbeeld van een krijger die kracht boven alles plaatste. Even zaten de drie in de tent tot de Linctum in een keer opstond. “Het is zover. Open de poort Thir’le.” Thir’le stond op en deed wat de Linctum vroeg.

De drie kwamen aan bij een verlaten huisje in een smerig moeras. De Linctum snoof de lucht rond zich heen op en keer naar Thir’le: “Ze zijn het.” En er verscheen een glimlach op de gezichten van beide mannen. “Ga jij maar eerst.” Begon de Linctum tegen de grote man. Deze haalde zijn schouders op en zette grote passen in de richting van het huis. De man klopte met grote harde slagen op de deur. Naast de drie doemde een groot moerassig monster op. Deze vloog op de drie af. Linctus zuchtte even geïrriteerd en net voordat het monster zich op de drie kon storten schoot een hand uit de grond. Het monster werd door de hand bij zijn enkel gepakt. Op de aanraking van de hand spatte het monster uit elkaar. De stukken wier vlogen alle kanten uit, maar de Linctum en zijn gezelschap werd niet geraakt. Thir’le ving een sleutel tussen de brokstukken. “Hiermee gaat het makkelijker grote vriend.” De grote man pakte de sleutel en opende de deur. In het huisje hingen schedels en lagen boeken overal. Over een tafel hingen drie vrouwen gebogen die verschrikt omkeken. Bij de aanblik van de grote man ging de schrik weg. “Jij bent vast een cadeautje van Duncan.” Zei een van de vrouwen terwijl ze haar mantel open sloeg. Haar mooie bleke huid was een gigantische verleiding en de vrouw leek onverzadigbaar. De andere twee vrouwen keken ook zeer verleidelijk. Ze lieten hun mantel op de grond vallen en bewogen zwierig naar de man toe.

“Een cadeautje van Duncan.” Begon de Linctum terwijl hij achter de grote man vandaan stapte. “Zo zou ik mezelf niet noemen, maar als jullie dat vinden wie ben ik dan om jullie tegen te spreken.” De drie heksen keken met grote ogen naar de verschijning die achter de verrukkelijke man vandaan was gekomen. “De Li…nnncttuuuumm.” Stamelde er een. “W…aaatttt, Hoo….eee, Wat een eer om u hier te hebben.” Bracht te heks uit, maar de angst was duidelijk in haar stem te horen. De Linctum deed echter of hij dat niet hoor of zag en liep rond. “Het was niet gemakkelijk om jullie te vinden.” Begon de Linctum kalm terwijl hij door de tekeningen keek die aan de wanden hingen. De Linctum gedroeg zich alsof het zijn eigen hut was. Aangekomen bij het boek met de dode raaf draaide de Linctum zich weer om. “Het was zo lastig om jullie te vinden, dat het bijna leek alsof jullie niet wilde dat ik jullie vond.” De drie naakte heksen kropen wat dichter tegen elkaar. De Linctum leunde tegen de tafel. Hij keek over zijn schouder naar de onthoofde raaf. “Kom maar hier.” Fluisterde Linctum zacht en het hoofd van de raaf verbond zich met zwarte slierten aan zijn lichaam. Daarna stond het beestje op en hopte op de schouder van de Linctum. “Het is toch niet, dat jullie niet gevonden wilde worden. Waarom zouden jullie dat willen? Jullie hebben toch niets fout gedaan?” Begon de Linctum onheilspellend en keek naar de heksen alsof hij een antwoord verwachtte. Toen een van de heksen echter haar mond opende om wat te zeggen begon de Linctum weer te praten. “Als het niet is dat jullie iets fout hebben gedaan, waarom komen jullie dan nooit meer op bezoek.” Een van de heksen leek haar moed gevonden te hebben en stapte naar voren.

“Vertel wat u wil Linctum en laat ons met rust.” De Linctum hief zijn hoofd iets op bij de woorden van de heks. “Ik heb geen boodschap aan het verleden en de toekomst hebben jullie mij ook al verteld. Wat zou ik dan van jullie willen?” De Linctum zetten nu een stap dichterbij de heksen. Deze zakte steeds meer in elkaar. De Linctum strekte zijn hand en greep een van de heksen bij haar kin. Daarna trok hij haar zachtjes bij de andere vandaan. “Wat heb jij daar?” Vroeg de Linctum terwijl hij met zijn dolk naar de snee in de nek van de heks wees. “Dit ziet er niet goed uit.” Begon de Linctum. “Het is niet diep genoeg.” En met een krachtige stoot stak de Linctum zijn dolk in de wond . “En niet lang genoeg.” En met een zwiep sneed de Linctum de keel van de heks door. De stortte ter aarde en gorgelde bloed op. De andere heksen keken nu doodsbang naar de Linctum. “JULLIE GAAN MIJ NU VERTELLEN WAT IK WIL” Schreeuwde de Linctum. Daarna kalmeerde zijn stem. “Hoe kwam zij aan die wond?” Vroeg de Linctum. “De tegenhanger van heer Duncan.” Begon de heks. “Hij was hier met de voormalige rechterhand van Duncan. Luni geloof ik.” De Linctum liet merken dat hij hier genoegen mee nam voor nu en hij draaide om. “De voorspelling is dus 10 jaar eerder begonnen. Dit kan in mijn voordeel werken. Ook is het handig dat de vijand nu weet wat wij weten. Dit maakt ze een waardige tegenstander. En ik ben wel toe aan een waardige tegenstander.” Zei de Linctum terwijl hij tegen de tafel weer leunde en de raaf op zijn schouder weer aankeek. “Nu terug naar de vraag waarom jullie niet gevonden wilde worden.” De Linctum stond met grote snelheid op en voor een uur lang werd het hele moeras gevuld met schreeuwen. Daarna viel het moeras stil en was de Linctum eruit verdwenen. Net als de heksen.

*Ruby is op weg naar het afgesproken punt. Een dode holle boom aan de rand van een open plek. Ze kijkt om zich heen. Niemand te zien. Ze nadert de holle boom, en kijkt er in. Er ligt een buidel en een envelop. Ze maakt eerst de buidel open. Een paar mooie robijnen rollen in haar hand. Ja, het totaal komt overeen met de opgegeven prijs. Ze pakt de envelop en maakt deze open. Ze ziet een paar namen staan. Verschillende personen staan op de lijst, maar één naam springt eruit: Luna. Luna, Luna... Die naam komt haar bekend voor. Wie was dat ook al weer? Was dat niet de rechterhand van Duncan? Ach, wat maakt het uit. Ze moeten op volgorde opgeruimd worden, en zij staat op de laatste plaats...*

Linctus keek vreemd naar Dusseldorp. Arya was niet iemand die graag verteld werd wat te doen. En zeker dusseldorp leek geen autoriteit uit te stralen. Zeker niet in de richting van Arya. Arya stopte dus even en luisterde naar het verhaal van Dusseldorp. Echter toen hij het waterbord pakte schudde Arya met haar hoofd en begon weer weg te rennen achter Andrax en het leger aan. Dusseldorp stond een beetje verbijsterd te kijken. “Maar…… Waterbord.” Was het enige wat Linctus uit het gebrabbel kon halen. Daarna stapte Dusseldorp op zijn waterbord en vloog ook weg.

11 keek naar Linctus. Hoe kon hij zo ongevoelig zijn. Odysseus was toch ook een vriend van hem. Waarom rende Linctus er niet achteraan? Linctus leek gedachte te kunnen lezen, want terwijl hij zijn eerste hap nam sprak hij tegen 11. “Eerst eten. Op een lege maag bereik je niet veel. Daarna gaan we de andere wel achterna. Sommige personen zien het belang van een goede maaltijd over het hoofd. En ik ga geen heel hert meeslepen op de zoektocht.” Grapte Linctus. 11 lachtte even. Linctus leek nu weer niets op de norse persoon van net.

Euh.. Dubbelpost? Hoe kan dit? Ik heb maar één keer op 'Verzenden'gedrukt!. Zou een mod deze post weg willen halen?