DD: "Linctus, zullen we dan iets ondernemen, nu we hier toch zijn, kunnen we net zo goed stappen ondernemen... toch?"
Desseldrek: "en wat was je van plan?"
DD: "Inbraak aan beide kanten, verwarring, moord, paniek."
Desseldrek schudde zijn hoofd: "Jij denkt echt dat dat kan gaan werken?"
Dusseldorp knikte snel zijn hoofd.
Desseldrek zuchtte.

*Na flink wat spoorzoeken komen Amber en Madarian eindelijk aan bij de anderen. Linctus, Dusseldorp en Andrax zijn degenen die ze zien. Amber en Madarian lopen gebukt naar ze toe, een zachte 'Hoi' zeggend om aan te geven dat ze er zijn. Dan krijgen Amber en Madarian een tikje op hun schouder, terwijl ze een heel bekende stem horen. "Hoi Amber en Madarian." Ze draaien zich om en vallen beide van verbazing letterlijk op de grond. Arya?!? Arya staat daar! Maar ze is dood! Is dit Arya wel? Is dit geen alter-ego?*

Madarian is de eerste die begint met: "Arya? Wat...? Hoe...? Is...?"

*Arya legt meteen haar hand op haar lippen als teken dat ze zachtjes moeten doen.*

Intussen is Dusseldorp aangekomen en vraagt zachtjes: "Waarom zijn jullie zo nat?"

Amber, van de schrik bekomen, antwoordt: "Een of ander monster bestaand uit puur water heeft ons verrast. Heb jij daar iets mee te maken?"

Dusseldorp: "Oeps..."

Amber: "Je hebt veel kracht, en je kunt een zeer gevaarlijke tovenaar worden, als je die hersenen wat meer gebruikt. Denk na voordat je wat doet! Je had ons flink kunnen verwonden!"

Dusseldorp: "Maar we werden gevolgd!"

Madarian: "Oké. Alles goed en wel, we zijn hier nu. Het verleden komt later wel. Wat zijn de belangrijkste dingen om nu te weten? Bijvoorbeeld, wat is dat voor een fort?"

"Sh Madarian, en houd je kop." ze wijst wat naar voren, want zijzelf liep wat achterop op de rest. ze vermoedde dat Andrax wel doorhad dat zij er daar liep, alleen ze had even geen zin gehad in Dusseldorp, had even wat tijd nodig voor verwerking. "Geen alter ego, je mag me ondervragen en ik zal alles kunnen beantwoorden wat voor idiote dingen je ook maar bedenkt. Alleen heb je toevallig een extra dolk ergens bij..? Ik mis wat equipment sinds ik hier een dag of twee, drie geleden plots terecht ben gekomen.."

Ze grijnst naar haar oude vrienden, en maakt dan een handbeweging. ook zij was niet ver van het fort verwijderd. "Als het goed is, zijn Andrax en Dusseldorp niet heel ver weg. het lijkt me handig als we ons zo bij de groep gaan voegen, want ik mis toch nog behoorlijk wat informatie. Doe trouwens geen moeite om Muaddhib te vinden, die is er niet."

Dusseldorp die keek naar het kasteel.
"zullen we hier wachten op de rest, zodat iedereen kan rusten en misschien betere ideeen komen, in plaats die van mij!" Stelde Dusseldorp voor.
Linctus: "dat kan dagen duren, dus we moeten een kamp worden gemaakt."
Desseldrek: "En er moet iemand naar het kasteel om een oogje in het zeil te houden."
DD: "ik weet niet hoe het met jullie zit dus, maar ik zit."
en bij dat laaste, ging Dusseldorp zitten, en was van plan om voorlopig niet meer overeind te komen.

*Madarian had na even kort zoeken een dolk uit z'n rugtas gegraaid, en aan Arya gegeven.*

Madarian: "Ik begrijp het. Ik ben blij je weer te zien! Sorry voor m'n magere uiterlijk. Een 'cadeautje' van Jereth. De leider van die zwarte draak die uit de steen kwam. Gelukkig gaat het al weer wat beter, en die geschiedenis vertel ik je later nog wel een keertje. Hoe is het met je? En hoe gaat het met Muad? Hoe kom je hier?"

*Aan de blik van Arya te zien wil ze best de vragen beantwoorden, maar dan wel één voor één.*

Arya grijnst, pakt de dolk van Madarian en steekt deze in een houder aan haar riem. dat voelde inderdaad weer een stukje beter. hoe ze het vroeger zonder had gedaan was haar nog steeds een raadsel. Ze Draait zich even om, en kijkt weer naar het fort dar voor hun lag. "Kom, zullen we maar een stuk gaan lopen, dan kunnen we ons bij de rest voegen. Ondertussen vertel ik je wel wat ik weet en heb gedaan."

met een kleine glimlach op har gezicht begint ze te lopen, en de andere volgen haar. Ze had goed opgezet, en wist ongeveer waar de groep voor haar was, dus veel aandacht voor het pad had ze niet, en hoopte ze ook niet nodig te hebben. toch lette ze wel zoveel mogelijk op terwijl ze sprak.

"Hoe ik hier kom, ik heb werkelijk waar geen enkel idee.. Ik had net mijn dochtertje op haar bed gelegd, en was waarschijnlijk zelf in slaap gedoezeld toen ik opeen hier terecht kwam. Die paarse lucht was genoeg om te zien dat het geen droom was. Ik kwam Dusseldorp tegen, en we vonden Linctus en Andrax.. Dat laatste schrok ik van" Arya liet het speldenkussen-jacht verhaal op Dusseldorp maar even weg. "En van hun kreeg ik een paar dingen te horen. Ik heb me in eerste instantie even afgescheiden van Dusseldorp en Andrax, omdat ik was verwerkingstijd nodig had, maar ben ze wel blijven volgen om me daarna bij hun te voegen. en toen zag ik jullie opeens.."

Arya maakt wat takken weg, en kijkt naar het vage spoor. Nog een paar minuten en ze zou Dusseldorp en Andrax ingehaald moeten hebben. Dat linctus zich bij hun gevoegd had wist ze echter nog niet. "Hoe het met Muad is.. ik heb geen idee. Ik kwam hier zonder hem, en heb geen enkel teken gezien dat hij hier is. eigenlijk hoop ik van niet, want iemand moet op ons dochtertje letten.." het laatste mompelde ze meer

Ulysses' brein maakte overuren. Het zou kunnen dat zijn alter ego nog in de stad was, en in dat geval had hij een probleem. Uit ervaring wist hij dat de Linctum het niet zo hoog op had met leugens. Dat maakte de granselde, geradbraakte, en vervolgens gespiesde lijken aan de poort van zijn veste wel duidelijk, en op weinig subtiele wijze. Ulysses voelde er weinig voor ook zo'n voorbeeld te worden, en dus deed hij zijn best om met een plan op de proppen te komen en dat door te geven aan ondergeschikten, zonder dat de spionnen van de Linctum het zouden merken. Want hij was er zeker van dat hij op dit moment begluurd werd, al wist hij niet door wie of wat. Hij vermoedde een van die verdoemde raven. Ulysses vervloekte de oude man in het jonge lichaam, en bedacht zich toen dat het binnenkort allemaal zou kunnen veranderen. Als Xandra in haar opdracht slaagde, zou het er veel zonniger uit zien... Hij dwaalde af. Hij schudde even zijn hoofd en probeerde toen weer te bedenken hoe hij zou voorkomen dat hij op een van die staken voor de poort van 's Linctums veste gespiest zou worden. Hij keek naar het flesje met de zwarte inhoud dat hij gekregen had van de Linctum. Als die er achter kwam dat Ulysses tegen hem gelogen had én ook nog had geprobeerd zijn alter ego de stad uit te smokkelen, zou de Linctum hem dat zwarte spul waarschijnlijk helemaal laten opdrinken, tot op de laatste druppel. Ineens had hij geen dorst meer.

__________________________________________________

Even later kwam Menace de smidse uit met alles wat hij nodig had om de doelwitten op te sporen en mee te nemen. Hij sloeg de lange reismantel die hij van Ulysses gekregen had om zich heen en zette de kap op. Hij liep naar de poort, maar bij een vreemd gevoel bleef hij staan. Er was iets... mis. De poortwachters waren veel oplettender dan dat ze een uur geleden waren, en het was vrij duidelijk dat ze iemand zochten. Menace herrinnerde zich dat Ulysses hem had verteld dat zijn missie topgeheim was, en hij niemand mocht vertellen wat zijn missie was. Misschien was dit een test van Ulysses om zijn vindingrijkheid te peilen? Grinnikend vanonder zijn kap nam Menace de uitdaging aan, en hij verdween in een steeg en een wachter keek naar de lege plek waar Menace zojuist nog gestaan had.

__________________________________________________

Inmiddels liep Ulysses over de stadsmuur, de frissere lucht opsnuivend om zijn hoofd wat helder te krijgen. Een rilling sloop langs zijn rug en hij wist dat de Linctum in aantocht was. "Ah, generaal. Ik zie dat u klaar bent met de inspectie van uw mannen?" Ulysses liet het luchtige toontje zijn waakzaamheid niet afzwakken. Met de Linctum wist hij wel beter. Hij salueerde. "Jazeker, mijn Linctum. Kan ik u ergens mee van dienst zijn?" De Linctum wilde iets zeggen, maar kabaal stal de woorden van zijn tong. Ulysses, de Linctum, en diens bewakers repten zich naar de bron van de herrie. Daar zagen ze een groep stadsbewoners wijzend en mompelend over een voorwerp gebogen. Ulysses pakte het op. Een enterhaak. Maar wel een erg grote, met een overdreven dik touw eraan. Dit zou alleen kunnen worden gebruikt met uitzonderlijke kracht. En uitzonderlijk gewicht. Iemand als... Odysseus. Hij had de enterhaak gebruikt om over de muur te komen, en te zien aan de dichtstbijzijnde trappenhuizen met wachters had hij een van de zeer weinige blinde vlekken gevonden. Vanaf hier was het mogelijk geweest om over de muur te klimmen zonder opgemert te worden. Zijn alter ego was een uitgekookte kerel, ook zonder geheugen. Ulysses moest zich inhouden om zijn pret te verbergen, maar hij wist een stoïcijnse blik op te zetten. De Linctum leek minder tevreden. Hij siste een paar bevelen en ze renden de muur weer op. Daar zagen ze nog net een schim in de verte de bossen in verdwijnen. Ulysses had de mantel herkend. Hij probeerde zich weer in de plooi te houden, maar het werd moeilijker. "Mijn Linctum... wat zijn uw orders?"

__________________________________________________

Andrax keek met een flauwe glimlach naar de jongen die zich had geïnstalleerd op de grond en die blijkbaar van plan was daar voorlopig te blijven zitten. Dat kon Andrax ook wel begrijpen, want die jongen deed geen moeite zijn eigen energie te sparen. Zelf begon hij maar met het opzetten van een bescheiden kamp terwijl hij bedacht wie in de veste zou infiltreren, en hoe. Ondertussen voelde hij een aantal aura's dichterbij komen. Arya... Demion... Luna... Zijn alter ego... En Amber en Madarian. Hij verbaasde zich over het feit dat ze hen haddne gevonden, en nog zo snel ook. Maar daar haalde hij zijn schouders maar over op. Madarian was Madarian, en daar keek Andrax al niet meer van op.

Amber: "Een dochter? Zo lang geleden was het nou ook weer niet... De tijd moet dan sneller gegaan zijn dan hier. Nu we het toch over verschillen hebben, laat me je eens wat beter bekijken. Je ziet eruit als de 'oude' Arya. Ik mis je gouden ogen, je zwarte haren. Je vleugels... Wat mis ik nog meer?"

Madarian: "En iets van onze geschiedenis: de meester van de zwarte draak heeft Madarians lichaam over genomen. Z'n naam: Jereth. Een sterke Necromancer. Hij heeft m'n lichaam mede gebruikt voor z'n magie. Het scheelde niet veel of ik had het loodje gelegd. Het mager zijn was veel erger dan wat je nu ziet. Over mager gesproken, ik heb al weer flink wat trek gekregen..."

---

*Ruby komt aan bij Skingrad. Net als ze naar de put wil gaan, ziet ze een ruiter aankomen. Die ruiter herkent ze al snel: Damassiah! Ze duikt snel achter een boom. Is hij haar gevolgd? Ze moet daar achter zien te komen. Ze volgt Damassiah naar een herberg: De Drie zussen Inn. Ruby weet genoeg. Ze gaat terug naar de put en haalt haar orders eruit. Doel: De graaf van Skingrad. Dat is tenminste weer een uitdagend doel! En als de gravin ook gedood wordt, dan krijgt ze een bonus. Wat voor een bonus dat is, staat er niet bij.*

De Linctum stond op de muur en zag een schim in het bos verdwijnen. Ulysses vroeg om zijn orders, maar de Linctum moest even nadenken. Toen viel het kwartje. De Linctum zag het voor zich. Hij wist hoe hij die dubbelganger te pakken zou krijgen. “Laat hem maar lopen.” Begon de Linctum. “Wellicht gewoon een slaaf die hunkerde naar vrijheid. Wij moeten zoeken naar jou dubbelganger niet waar?” Begon de Linctum. Hij keek naar het bos. “Misschien kunnen we iemand sturen die de spionen die jouw dubbelganger gaat helpen. Als die spionnen die hij moet doden al dood zijn, dan zal hij natuurlijk snel terug zijn.” De Linctum keek nu naar Ulysses. “Dus mijn beste generaal zou u mij kunnen vertellen welke doelen uw dubbelganger heeft?” De Linctum keek daarbij streng. Hij liet niet met zich dollen.

Informatie was altijd de halve slag. Echter was zijn bezoek aan Ryui ook heel erg belangrijk. De sleutel tot zijn geheim wapen lag in dat kleine dorpje. Elke inwoner was door de jaren heen vervangen door een soldaat. Zo kon er bij het minste of geringste het stille dorpje omgetoverd worden in een formidabel leger. Zelfs Ulysses en Duncan wisten niet af van het eigenlijke doel van Ryui. Ze hadden vast een idee, maar ze wisten het nooit zeker. De Linctum moest nu persoonlijk de laatste hand leggen aan zijn meesterzet. Als de kracht van Ryui in werking gezet zou worden, dan zou Duncan en de alter ego’s geen kans hebben.

Ondertussen zag de Linctum dat Ulysses het moeilijk had om een lijst te verzinnen. Echter wilde de Linctum Ulysses niet vernederen voor zijn eigen troepen. “Dit is natuurlijk geen plaats om hier over te praten.” Begon de Linctum. “Laten we naar een meer private omgeving gaan.” De Linctum gebaarde met zijn arm. Ulysses stemde in en liep van de muur af.

---------------------------------------------

Linctus merkte iets op aan de omgeving. Er was alsof een soort van mist het land betrok. Geen werkelijke mist, maar een voor de zintuigen. “Andrax merk jij het ook?” Begon Linctus. “Iets of iemand wil hier van alles verbergen. Dat beloofd niet veel goeds.” Linctus schudde met zijn hoofd. “Laten we maar wat beschutting maken voor onszelf. Het kan wel dagen duren voordat er een opening is om Odysseus te redden.” Linctus begon wat takken en bladeren aan elkaar te maken. Zo zouden de wachten niet direct een gewapend stel in de omgeving aantreffen. Dat was wellicht handig. "Moet jij trouwens niet oefenen." Vroeg Linctus tussen neus en lippen door.

"Ik denk het ja.. en waarom ik opeens zelf een paar jaar terug ben gesodemieterd, ik heb geen flauw idee." ze haalde haar schouders op, en liep verder. ze moesten Andrax en Dusseldorp snel vinden, want de lucht begon te betrekken. er was iets aan de hand. wat precies wist ze niet, maar goed kon het niet zijn. "Misschien is het gebeurt vanwege de tijdsverschillen? of is het met een andere reden gedaan? ik zou het echt niet weten.. "

na ongeveer een kwartiertje lopen merkte Arya beweging op. zouden het Andrax en Dusseldorp kunnen zijn? Ze versnelde haar pas, naar waar ze het figuur had zien bewegen. "Sh.. voordat je je mond opentrekt wil ik eerst kijken of we op de goede persoon afgaan, ik heb geen zin in herrie" Ze liep voorzichtiger, maar toch met een snelle pas. door haar knieen gebogen kon ze het geluid dat haar voeten maakte terwijl ze de grond raakte enigszins dempen. Zouden het haar vrienden.. Of beter, mensen aan dezelfde kant zijn, want ze kon het nog niet echt vrienden noemen, dan zouden ze wel weten dat zij het waren. zo niet..

Er kwam inderdaad iets opzetten, en Linctus' beschrijving als zijnde mist kwam aardig in de buurt. Een soort van nevel, onzichtbaar voor het oog, maar wederom kon Andrax niet voelen waar de aura's zaten, en hij begon er een schurfthekel aan te krijgen in welke regelmaat dat de laatste tijd gebeurde.

Na snel een klein kampvuur te hebben gemaakt voor Dusseldorp en Desseldrek zonderde Andrax zich een beetje af en ging hij in meditatiehouding zitten. Linctus' laatste opmerking was niet onopgemerkt gebleven, en zoals vrijwel altijd had hij natuurlijk gelijk. Andrax sloot zijn ogen en concentreerde zich op zijn adem.

_________________________________________________

Ineens hield Xandra in. Ze zag niets meer. Nou ja, haar ogen zagen nog wel veel, maar het leek wel alsof alle aura's van de wereld ineens uitgedoofd waren. Het leek wel alsof ze in diepe mist gereden was. Mokkend in zichzelf ging ze stapvoets verder. Char had rust nodig en Xandra kon niets doen totdat deze vreemde mist was opgetrokken. Zoals wel vaker vervloekte ze alles wat los en vast zat, en toen stapte ze af om een klein kamp te maken. Ze was dichtbij geweest... En toen was alles weg. Magie. Waarschijnlijk van de Linctum. Xandra had opgevangen dat die ouwe lastpost in de buurt zou zijn, en zoals altijd kwam zijn komst in haar nadeel. Een welgemeende vloek aan het adres van de wereldheerser, en ze maakte het kampvuurtje aan met wat vuurstenen.

Offtopic: