De man keek haar droog aan: "Mijn naam is Dusseldorp, ik ben de helper van Humus en water staat bekend als een verwoestende, maar ook een herbloeinde kracht, en water is mijn kracht."
Hij keek recht in de ogen van Amber....
DD: "Heb ik wat verkeerds gezegd?"

*Amber kijkt met grote ogen naar de man. Hij is Dusseldorp? Onmogelijk! Maar toch... Het gezicht lijkt veel op die van Dusseldorp. Dezelfde gelaatstrekken. Amber laat haar mes vallen en valt zelf achterover op haar achterwerk. Madarian laat z'n zwaard wat zakken, en herkent hem nu pas.*

Madarian, wat in de war: "Wat? Hoe? Wanneer? Vandaar dat het water halen zo lang duurde..."

DD: "water halen?.... wacht, ik herrinner me mist, en dat ik water zocht....en ik herrinner me..."
Hij keek nu naar Madarian.
DD: "Jullie!"
Zijn rode ogen werden groter.
DD: "MADARIAN! AMBER! Ik heb jullie 20 jaar niet meer gezien, voor jullie net geleden, maar voor mij 20 jaar. Wat gem...."
Toen merkte hij Ulyless op.
DD: "ODYSSEUS!"
En wees richting Ulyless.

Ulysses fronstte bij het zien van de man, die hem -niet geheel onbegrijpelijk- aanzag voor zijn alter ego Odysseus. Hij zette een halve grijns op, want hij had duidelijk de mensen gevonden die hij zocht. Iedereen leek verbaasd zijn hem te zien, en ook dat kon hij begrijpen. Ze wisten immers dat Odysseus gevangen werd gehouden, daar was Ulysses wel vrij zeker van. Even overwoog Ulysses zijn ware identiteit geheim te houden, maar hij besloot dat dat niet slim zou zijn: waarschijnlijk zou hij zo door de mand zakken, en dan kon hij wel fluiten naar het vertrouwen van deze buitenwerelders. Hij moest verstandig handelen.

Iedereen begon zich om hem te verzamelen en te vragen hoe het met hem ging, maar hij duwde ze zachthandig van zich af. "Ik ben niet wie jullie denken die ik ben. Ik ben niet Odysseus. Mijn naam is Ulysses." De gezichten betrokken meteen, en sommigen trokken hun wapens. Luna als eerste. Ulysses wist dat hij nu geen domme dingen uit moest halen, en dus gooide hij zijn tas op de grond en gespte hij zijn gordel met wapens af. Ongewapend stak hij zijn handen in de lucht. "Voordat jullie van plan zijn je enige route naar binnen in stukken te hakken... Luister naar me. Duncan is doorgedraaid. Hij heeft een plan in werking gezet dat deze wereld, en waarschijnlijk die van jullie ook, zal vernietigen. Hij schijnt dat zelf niet helemaal door te hebben, blind als hij is om alleenheerser te worden. Ik ging met hem mee in zijn plan, totdat ik er achter kwam wat de gevolgen zouden zijn. Er zou niets zijn om te regeren. Daarom heb ik me van hem af gekeerd. Ik ben dan misschien niet jullie vriend, maar ik ben geen gek. Duncan moet gestopt worden." Een van de buitenwerelders liet zijn wapen enigzinds zakken, en vroeg: "En waarom kom je dan naar ons?" Ulysses zuchtte. "Omdat jullie mijn enige mogelijke hulp zijn in de verre omtrek. De soldaten luisteren naar me, maar Duncan is hun leider en ze zullen hem volgen in plaats van mij als ze voor de keuze staan. Ik heb niemand anders om me naar toe te keren, en daarom ben ik hier. Denk na voordat je domme dingen doet, want als jullie jezelf van mij ontdoen ben je geen stap dichter in die veste en waarschijnlijk je enige hulp kwijt." Ulysses keek de groep rond. Hoe zouden ze reageren?

Dusseldorp dacht na, maar hij kon niet beslissen, behalve voor Madarian en Amber, was hij weer een vreemde in de groep. Dusseldorp keek rond, en liet zijn oog rusten op Servus, en daarna keek hij weer naar Ulyless.
DD: "Beste meneer, wat zou je dan willen doen? Ons zouden ze meteen herkennen......"
Desseldrek: "Wie zegt dat u mee mag?"
DD: "Dat vertel ik zo wel, maar eerst is het belangrijk te weten hoe we naar binnen komen."

"Ik ken dan ook een aantal sluipwegen de stad in. Het is al mijn thuisstad sinds de goden weten wanneer, dus ik weet er de weg als geen ander. De patroulleerroutes van de wachters zijn me ook bekend, dus als we 's nachts binnensluipen kan ik jullie makkelijk naar de kelder leiden waar Duncan het apparaat dat hij voor zijn plan gebruikt heeft neergezet. Zonder mij zouden jullie die kelder nooit vinden, want de locatie is topgeheim."

*Amber en Madarian weten niet wat ze moeten denken. Op zich klinkt het logisch, maar het kan ook een val zijn. Madarian en Amber overleggen hardop zodat iedereen het kan horen, inclusief Ulysses.

Madarian: "Vertrouwen kunnen we hem NOG niet. Zoiets moet groeien. Ik stel voor: we binden z'n handen vast, begeleiden hem naar ons kamp, en daar moeten we beslissen wat we doen."

Amber: "Het kamp! Ze weten ruwweg waar het kamp is! We moeten snel weg hier!"

Madarian, wijzend naar : "En hij dan?"

Amber: "Een te groot risico."

Madarian: "Het is een groot risico, maar we kunnen daar ook ons voordeel mee doen."

Amber: "Maar..."

Madarian: "Det."

Amber: "Det? Ah... Jij of ik?"

Madarian: "Ik"

*Dusseldorp heeft tot nog toe weinig gezegd. Na 20 jaar weet je de situatie niet al te goed meer. Maar het laatste begrijpt hij niet, en dat is duidelijk af te lezen. Madarian haalt wat dingen, waaronder een touw, uit z'n rugzak. Ze binden Ulysses z'n armen vast. Dan bevestigt Amber iets op de rug van Ulysses, waar ook een touw aan vast zit.

Amber: "Probeer iets, en ik trek aan dit touw. Dat activeert meteen hetgene wat op je rug zit: Een explosief. En voordat je het vraagt: Madarian is de maker hiervan geweest. Loop je te snel, dan trek jij aan het touw. Begint het touw slap te hangen, dan trek ik aan het touw. En er zit geen tijd tussen het trekken en de explosie."

De complete groep maakt zich in orde om te vertrekken en maakt een omweg naar het kamp. Ulysses eerst, Na een aantal meter Amber. Daarachter Madarian en Dusseldorp. Madarian loopt steeds langzamer en houdt Dusseldorp vast. Dusseldorp kijkt naar Madarian, die z'n vinger op z'n mond legt. Amber geeft veel keren aan welke kant ze op moeten. Als Madarian en Dusseldorp uit hoorafstand zijn, legt Madarian het uit.

Madarian: "We moeten kijken of we gevolgd worden. En dan het kamp waarschuwen. Amber maakt een omweg..."

Ulysses liet de vrouw maar begaan. Als hij had gewild had hij zich al lang van haar kunnen ontdoen, maar hij was toch van plan mee te werken, met of zonder explosief. Als hij deze mensen had willen doden, dan had hij dat al lang gedaan. Dat wisten de anderen waarschijnlijk ook wel, maar ze toonden zich slim door het zekere voor het onzekere te nemen. Ulysses speelde het spel maar mee, en volgde de aanwijzingen die de vrouw hem gaf. Vroeg of laat zou hij wel bij dat kamp aankomen.

Dusseldorp nam onder het lopen Madarian even apart.
DD: "Wie zaten er allemaal in het kamp ook al weer? en wat zouden ze doen als ze me zagen met deze kleren, dit uiterlijk, deze leeftijd en met mijn rode ogen? En vallen ze niet meteen Ulyless aan?"

*Amber maakt een omweg die lang genoeg is om ervoor te zorgen dat Madarian en Dusseldorp de tijd hebben om het kamp te waarschuwen, en om te kijken of ze geen 'extra bezoek' krijgen. Na eventjes lopen merkt Ulysses op dat andere personen verdwenen zijn. Zal wel te maken hebben met die laatste paar zinnen.*

---

*Madarian en Dusseldorp gaan terug, en zien geen soldaten die volgen. Nog niet. Dan gaan Madarian en Dusseldorp terug naar het kamp, waar ze snel genoeg zijn. Dusseldorp wordt eerst als een bedreiging gezien, totdat Madarian één zin zegt: "Hij is geen bedreiging. Dit is Dusseldorp!" Vreemde blikken volgen, maar de wapens gaan wel naar beneden. De anderen in het kamp willen wat vragen, maar Madarian kapt alles af.*

Madarian: "Iedereen luisteren! Belangrijke mededeling! Amber komt straks met Ulysses aan! Hij heeft zich vrijwillig overgegeven! Hij lijkt niet gevolgd te worden, maar we moeten het zekere voor het onzekere nemen! Iedereen moet alert zijn!"

In twee grote sprongen pakt hij de vrucht en neemt een klein hapje.
Hij voelt een vreemde tinteling.
'Nog wat meer denk ik.'
En hij neem een flinke hap, nu voelt hij zich licht worden en ziet alles plotseling helemaal zwart.
Hij staat weer in die zelfde kleine kamer, en weer beginnen de muren te schudden, hij voelt een heleboel hout tegen zich aan vliegen, hij wil zijn ogen van schrik dicht doen, maar het kan niet, alsof zijn oogleden vast zaten. Hij ziet even helemaal niks. Dan komt er weer een grote windvlaag en de planken zitten niet meer voor zijn ogen. Hij ziet de panda nog steeds staan.
Na 20 seconden takken, bladeren,en zand te zien vliegen, flitst er iets langs de panda en verdwijnt in de wind.
Zal dat de adelaar zijn?

Iedereen keek even verbaasd naar de man naast Madarian. Wat was er met Dusseldorp gebeurd? helaas was er geen tijd voor verdere uitleg want ze hoorde iets ritselen in de struiken.

Demion sprong overeind en zag Amber met Ulysses uit de struiken komen. De grote bonk massa leek geen weerstand te bieden en liep rustig en gewillig mee. Nu kon Demion pas goed zien hoeveel deze man op zijn grote vriend Odysseus leek. Amber duwde hem naar voren waardoor hij in het midden van de groep stond. “Ze lijken ons niet gevolgd te hebben”. Luna trok haar wapen en sprinten naar voren Ze zetten kwaad haar zwaard op de keel van de generaal. “Wat ben jij van plan Ulysses!?”. De generaal keek haar even met onschuldige ogen aan en trok zijn schouders op. “Luna, vertrouw me als ik zeg dat ik dit maal niet kom in naam van Duncan, maar vanuit mij eigen wil”. Luna dacht na, maar verzwakte haar grip op haar wapen niet. “Denk je dat ik jou geloof Ulysses!? Jij bent de onafscheidelijke rechterhand van Duncan… ik geloof er niets van!”. Demion stapte rustig naar de twee toe en keek met tot spleetjes geknepen ogen naar de grote man voor hem. “Op basis van zijn aura lijkt hij de waarheid te vertellen. Het is rustig en kalm, oprecht en puur van kleur aan het worden”. Luna keek verbaasd naar Demion. “vertrouw jij hem soms!?”. Demion trok zijn schouders op “Vertrouwen is een groot woord, maar een kans om ongezien binnen te komen klinkt wel beter dan een groot leger te lijf te gaan”. Linctus knikte en bromde even instemmend. “Die grote lummel zou ik voor geen goud vertrouwen, maar zo’n kans is wel helaas wel goud waard. De keuze is moeilijk”. Demion knikte “Misschien kan je ons iets inlichten over Duncans plan. Misschien wekt dat iets meer ‘vertrouwen’ op”. Luna keek dreigend naar de grote man die voor haar stond. “Spreek, anders word ademen een stuk moeilijker”. De grote man trok zijn wenkbrauw op “Luna, je weet dat ik een man van eer en mijn woord ben, dus zal ik jullie de stad inleiden. Helaas kan ik jullie niet precies vertellen wat Duncans echte plan is. Het enige wat hij vertelde was het vernietigen van alles in de weide omgeving, inclusief jullie, zodat jullie de voorspelling niet uit konden laten komen”. Demion keek vragend “Hoe?”. Ulysses was daar wel duidelijk over en dat schokte Demion. Ulysses keek Luna namelijk even strak in haar ogen en antwoorden zijn vraag met een enkel woord. “Een aurale-bom”.

Ulysses keek de gezichten een voor een aan. "Die bom moet onschadelijk gemaakt worden. Ik weet waar hij is, maar ik kan hem zelf niet onschadelijk maken. Daar heb ik iemand met aurale macht voor nodig. Jij hebt dat, Demion. En ik weet dat hij..." Ulysses wees op de mediterende Andrax, "dat ook heeft. Verder ken ik nog maar twee mensen die genoeg macht hebben om de bom onschadelijk te maken, en ik weet dat die twee niet mee zullen werken. Jullie zijn de enige hoop, de enigen die me kunnen helpen. Jullie moeten me vertrouwen, net zoals ik jullie vertrouw door dit allemaal te zeggen. Als het jullie comfortabeler maakt, hou dan gerust mijn wapens op afstand van me. Ik ben ze toch niet van plan tegen je te gebruiken."

Nadat ChrisT de 'flits' weg zag vliegen, bewoog de panda, nam een paar stappen, en nam ineens een duik richting de grond, en verdween in de grond.
Er kwam een ijskoude wind van achter hem, en toen was het plots windstil, en begonnen de wolken weg te trekken.
Het werd ineens een stuk warmer en werd hij wakker.

Hij stond nog steeds in de boom.
Een klein ogenblik werd het hem te licht onder de voeten, en viel hij bijna van de tak af, maar hij kon zich snel genoeg corrigeren.
Hij nam nog een hap uit de grote gele vrucht, maar er gebeurde niks meer.
Hij sprong uit de boom, en stond even om zich heen te kijken, de monnik lag nog steeds het zelfde, en is het nog steeds even rustig bij de tempel.
Hij besluit door te lopen naar de ingang van de tempel. Hij liep richting de tempel, maar het leek wel of hij niet dichterbij kwam. Hij begon te rennen, en steeds harder en harder. Ineens realiseerde hij dat hij de grond niet meer voelde.
Hij zweefde!!
Hij hoorde gegiegel, en een vrouwelijk stem:
'Je hebt dus de tempel gevonden.'
Het was Andrice!
ChrisT voelde de grond weer onder zijn voeten, en draaide zich om.
Maar Andrice zag er heel anders uit, en had nu een staf in haar hand.
Ze stond helemaal niet meer zo krom als het oude vrouwtje, haar gezicht had veel minder rimpels, ze leek wel 20 jaar in plaats van 50.
Hij snapte er niks van.
'Sorry, ik ben de dochter van de hoogste priester,' legt ze uit.
'Ik had de opdracht gekregen om je op te halen, maar ik kon het niet als mezelf doen, omdat je me niet zou kunnen vertrouwen als ik zo voor je stond.'
'Hoe kom je daar nou bij, zo'n mooie meid, daar zou ik de hele dag bij willen zijn.'
Andrice bloost.
'Dank je, maar je moet nu echt naar binnen gaan, je kan niet wachten.'
Ze loopt vooruit.
'Liet jij me zweven?'
'Uhu' knikte ze bevestigend, en ze pakte haar staf weer van haar rug en knikte die heel zacht naar ChrisT toe.
Hij voelde zich heel licht en zweefde zo verder naar de tempel.
Bij de tempel aangekomen kwamen zijn poten weer op de grond.
Andrice deed de grote zware deur open, en liet ChrisT voor gaan.
Het was maar een kleine tempel, maar zodra hij binnen kwam zag hij een gigantische zaal, met aan de zijkant nog meer deuren en aan de rechterkant nog een gang van zeker 100 meter lang.
'Hoe kan dat?' vraagt ChrisT.
'Deze deur waar je net doorheen ging is eigenlijks een poort naar de godenwereld, waar je alleen door kan, als je van de vruchten heb kunnen eten, het vreemde is dat je zodra je een hap hebt genomen je geboorteplek ziet. In jouw geval is dat waar je stond als beeld.'
'Maar ik zag..'
'Ssst je mag nooit tegen iemand zeggen wat je gezien hebt toen je de vrucht gegeten hebt. Want dan kan je hier nooit meer komen. En in jouw geval is dat niet goed, want jij komt hier vaker.'
'Oké, maar hoe kom ik dan aan antwoorden van wat ik daar gezien heb?'

Demion kon het niet direct geloven “Heeft Duncan serieus de beschikking over een aurale bom!? Zo ja, hoe houd hij deze dan onder controle? Demion kon aan Ulysses gezicht zien dat hij helaas verder niet op de hoogte van zijn plan. “Het spijt mij, maar toen Duncan eenmaal begon over een aurale bom, haakte ik af en weigerde verder medewerking. Zelfs ik weet dat deze dingen zeer gevaarlijk en instabiel zijn”. Demion moest tot spijt terug denken aan zijn duistere verleden. Ook hij heeft ooit eens een aurale bom laten vallen op een klein stadje, met alle gevolgen van dien. Luna vertrouwde de situatie nog steeds niet geheel, maar liet haar wapen zakken. “Als je maar weet dat ik je in de gaten hou groot lomp stuk vlees!”. Ulysses wuifde de belediging weg “Doe maar wat je niet laten kunt Luna”. “Dat zal ik zeker doen” bromde ze nog zachtjes terwijl ze wegliep. Demion staarde haar na tot ze op een boomstronk neerplofte. Hij draaide zich weer naar Ulysses die nog steeds wachtte op de toestemming van de anderen. Demion daarentegen had het idee dat Ulysses hun enige kans was om over de grote muren heen te komen. “Het bevalt me niets, maar voorlopig geef ik je een kans” sprak Demion serieus en strak naar de reus voor hem. Zijn hoofd draaide vervolgens naar de man naast Madarian die hij voor had gesteld als Dusseldorp. Klopte zijn verhaal?!

'Dat weet ik niet, maar mijn vader zou het kunnen weten, hij kan in zijn staf zien wat iemand zag in zijn flashback.'
'Breng mij dan naar hem toe!'
'Dat kan niet zomaar, hij is bijna een god, je kan niet zomaar bij hem aankloppen.
Over 87 dagen heeft hij pas een gaatje.'
'maar daar kan ik niet op wachten, ik heb een belangrijke missie.'
'Haha ik maakte maar een grapje, kom maar mee, hij heeft al lang op je gewacht.'
'Lang op mij gewacht? Hoe kan dat nou? Ik weet sinds vanochtend pas dat ik hier heen moet. Hoe weet hij dan dat ik hier kwam.'
'Dat weten wij al zolang jij zo rond loopt, maar je was niet dichtbij genoeg.'

Dusseldorp zag Demion al kijken, en wende zijn hoofd af.
DD: "Nu moet ik zeker gaan uitleggen wat met mij is gebeurd."
Desseldrek: "uhu"
DD: "Nou, ik weet nog dat ik water ben gaan halen en dat Humus me mee wou nemen. Hij vertelde later dat ik veel te eigenwijs was en dat hij me met godenmagie moest aanpakken
Nou jha, waar was ik? ojha, humus dus. Hij is mijn god en ik moet hem helpen, de studie van hem duurde 20 jaar en ik ken nu wat meer trucjes om mijn taak beter te kunnen volbrengen....meer hoef je eigenlijk niet te weten."
Desseldrek: "En je ogen dan?"
DD: "Iets wat je krijgt door te veel verkeerde magie te gebruiken, ik ben gemaakt voor watermagie, maar heb nu ook geleerd de simpele godenmagie te gebruiken, maar daarvoor ben ik niet gemaakt, waardoor ik nare of prettige symptomen krijg ervan."
Dusseldorp keek rond, niet iedereen leek overtuigd.......