De Linctus reed door het bos. De karavaan had een grote snelheid om zo veel mogelijk tijd geod te maken. De stop in de stad van Duncan was niet gepland. Echter waren de plannen van de Linctum gebaseerd op een goede planning. “Sneller.” Beval de Linctum die met zijn paarde de overige paarden wat liet zien. Van voor naar achter reed de Linctum om zijn mannen aan te sporen. De karavaan bereikte bijna een demonische snelheid. Echter kwam er vanuit de verte nog iets veel snellers aan. Een kleine zwarte stip werd steeds groter. Een van de raven haaste zich om de Linctum te bereiken. De raaf ging op de schouder van de Linctum zitten terwijl deze doorreed. “Bij de volgende pauze luister ik naar je verhaal.” Zei de Linctum tegen het dier. De karavaan spoedde zich voort naar Ryui. Het dorpje was twee dagen verwijderd van de stad van Duncan, maar de karavaan had al veel gereis. Na een dag hadden ze al driekwart van de reis erop zitten. De mannen verzorgden hun beesten. Een klein gedeelte reden op paarden, maar het grootste gedeelte van de karavaan reden op een warg. Deze woeste beesten met grote tanden en een volle vacht waren speciaal getraind voor de strijd te paard. Ook konden deze beesten goed springen en aanvallen. Echter waren de paarden in staat om langer op hoge snelheid te rijden. Daarom waren deze beesten nu uitgeput en moesten ze een goede verzorging hebben. De Linctum liep rond, tussen de manschappen die snel en efficiënt een tijdelijk kamp klaar maakte. Toen de tent van de Linctum klaar was ging deze naar binnen. Twee gespierde soldaten bleven bij de ingang staan.

De Linctum liep naar binnen met de raaf op zijn schouder. Eenmaal binnen transformeerde deze zich in een man. De Linctum keek de beelden terug van de raaf zoals hij al zo vaak had gedaan. Hij was benieuwd waarom deze raaf al zo snel terug was gekomen. Deze raaf had hij erop uit gestuurd met een andere om Ulysses te volgen. Echter vlogen nu beelden voorbij waar de Linctum de reden uit op kon maken. Een schijnbare heftige discussie tussen Duncan en Ulysses was de oorzaak. Een dergelijke discussie was nog nooit voorgekomen en het betekende niet veel goeds. Het kon voor de Linctum twee dingen betekenen. Of Duncan probeerde de Linctum voor de gek te houden, of Duncan deed iets wat Ulysses tegen het borst stuitte. Ulysses was een trouwe generaal en deed zeker alles wat Duncan wou. Echter was Ulysses wat principiëler dan Duncan. Dat zou de enige reden kunnen zijn voor de breuk tussen die twee. De Linctum baalde ervan dat de raaf te ver weg was om lip te lezen. Echter was nu terug gaan geen optie. Dan zouden zijn plannen met Ryui echt gedwarsboomd worden. Zijn enige kans om meer te weten te komen waren de twee legers die bijna bij de stad waren. Zij zouden de Linctum informatie kunnen geven. De Linctum had ze al eerder gestuurd, dan dat hij tegen Duncan had verteld. De legers zouden morgen wel arriveren. De Linctum zou dan meer weten. Ondertussen moest hij het doen met de informatie uit de raaf.

De Linctum ijsbeerde wat door zijn tent. Dit beloofde niet veel goeds en de Linctum moest wel iets doen. Hij stuurde de raaf weer terug om Ulysses te vinden. Echter stuurde hij er een paar meer naar de stad om alles te weten te komen. De Linctum moest wel. Duncan had samen met Ulysses zijn plannen in de war geschopt. Het werd dus tijd om deze plannen versneld in te voeren. De Linctum had zijn plan getrokken en liep naar de tweede gedeelte van de tent. Uit een kast haalde hij een zwart gewaad. Over dit gewaad hing hij een rugzak van botten om. Deze botten staken in 20 lange punten omhoog van achter de rug van de Linctum. De Linctum concentreerde zich echter en de meeste punten vouwde zich om de Necromancer heen. 6 punten bleven uit de rug omhoog steken. Het gaf een dreigend beeld. De Linctum stapte de tent uit en zocht een open plaats. Hier riep hij een wezen op. Een hagedisachtig monster dat op vier poten stond doemde voor hem op. Dit beest was sneller dan een paard. Veel sneller en snelheid was iets wat de Linctum nu goed kon gebruiken. Hij stapte op het beest en vertelde de commandant dat hij vooruit naar Ryui reed. De Linctum gaf de sporen en verdween aan de horizon. Om het kamp heen stonden nu doden bomen, waar de Linctum de kracht uit had gehaald voor zijn monster. Necromancers gebruikte eenmaal energie van andere. De rest van het kamp rustte uit om morgen de rest van de reis af te leggen. De Linctum had namelijk de hele karavaan in Ryui nodig.

*Madarian en Amber kijken elkaar aan. Beide dachten hetzelfde als Demion. Echter, als ze in de stad zijn, dan zitten ze als ratten in de val, als het een val is! Ze hopen maar dat Demion de aura goed gelezen heeft, en dat Ulysses niet weet hoe hij moet liegen zonder dat het te zien is voor personen die de aura kunnen lezen.*

Madarian en Amber, tegelijk in koor: "Wij sluiten ons bij Demion aan."

*Demion ziet echter dat Madarian en Amber een seintje maken, en weet precies waar ze het over willen hebben. Opsplitsen van het gezelschap of niet...*

*Nadat iedereen heeft ingestemd met het plan, wordt Ulysses grondig gefouilleerd, alle gevonden wapens afgenomen, verwijdert Amber de bom op Ulysses z'n rug, en maakt hem dan los, wetend dat Ulysses nu nog extreem gevaarlijk is. Als Odysseus een aarde elementaal is, dan is de kans groot dat Ulysses ook een elementaal is, maar wat voor één? Een sterke, dat is zeker...*

Het hek viel dicht achter de man, waarna deze geschokt opstond en zich omdraaiden. “Alstublieft! Laat mij gaan!” brulde de man naar een persoon in de donkere kamer voor hem. Er klonk een zacht gelach, waarna er een klein lichtje van een ontbrande kaars te zien was. Deze kwam dichter bij het hek en danste zachtjes door de tocht. “Wie bent u?! Waar ben ik?!” sprak de geschrokken gevangenen. Het kaarsje werd uitgeblazen en even bleef het stil. Een knarsend geluid was te horen en panelen boven de man begonnen zich te ontvouwen. Vervolgens scheen er licht door de gevormde kieren, waardoor de rest van de kamer langzaam zichtbaar werd. De man kon langzaam een gezicht voor zijn kooi zien staan en schrok toen het duidelijk was wie voor hem stond. De grote glimlach op het gezicht van Duncan voorspelde niet veel goeds. Hij sprong achteruit en duwde zijn rug tegen het koude staal. “Wat wil je van me!?” brulde de man. Duncans lach verdween even snel als hij leek te komen en keek nu strak en serieus naar de man in de kooi. “Wat ik wil beste heer? Dat zal je snel genoeg zien”. De kooi achter de gevangen schoof krakend omhoog. De man keek snel om en zag dat hij er door heen kon glippen. Zijn blik schoot weer richting Duncan, maar in de fractie dat hij zijn blik had afgewent was Duncan verdwenen. Gespannen keek hij door de kamer, maar kon niets zien waar Duncan zich zou kunnen verstoppen. Snel nam hij het besluit om door het hek naar buiten te stappen en kwam daarbij in een grote hal wat uitgehakt leek te zijn in de berg achter Duncan enorme kasteel. Zijn blik schoot langs de randen van deze hal, maar omdat deze zo groot was, was het moeilijk te zien of er ook uitgangen waren. Een fluit trok de man zijn aandacht en keek snel recht voor zich uit. Daar, midden in de hal stond een man met uitgestrekte armen te wachten, slechts 50 meter verderop. Zijn donkere haar hing voor zijn gezicht en was niet duidelijk zichtbaar. Nu bleef de gevangen roerloos staan en keek gespannen voor zich uit. Geen van de mannen bewoog nu. Een ijzige stilte hing in de lucht, maar werd na enkele minuten onderbroken door een zacht gelach. Snel keek de gevangen man op en zag daar in de rotswand een soort van balustrade hangen, waar Duncan op verscheen. “Zooooo, beste man. Welkom op een plek die weinig mensen ooit hebben mogen aanschouwen”. “Wat wil je van mij Duncan!?”. Een hard gelach was te horen van boven zijn hoofd “Wat IK van je wil mijn beste man? ik wil eigenlijk vrij weinig van jou en eigenlijk meer iets van hem!”. Zijn vinger wees richting de duistere man die tegenover de gevangen stond. Zijn donkere haar zwiepte naar achteren, waarna zijn gezichtsgelaten duidelijk werden. Zijn armen bewogen zich langs zijn lichaam en stapte rustig richting de gevangenen. “Bewijs jezelf” schreeuwde Duncan door de hal.

---------------

Demion keek naar Luna die nog steeds pissig op een boomstronk richting Ulysses staarden. Op de een of andere manier had Luna echt een hekel gekregen aan de grote Ulysses, maar wat precies was Demion ook niet duidelijk. Hij zal er vast nog wel eens achter komen, maar voor nu was het binnenwandelen in Duncans stad prioriteit nummer 1. Splitsen leek hem in ieder geval geen goed idee, want wie weet wat er nog allemaal kon gaan gebeuren. Tevens wilde hij niet weer een kameraad kwijt raken net als Odysseus hen ontschoten was. “Ik zie dat Amber en Madarian ook instemmen, maar hoe het ook mag zijn met de anderen, ik vertrek zo snel mogelijk”. Zijn blik schoot omhoog naar de paarse gloeiende lucht boven hem en hij sprak zachtjes “Want wie weet hoeveel tijd er nog over zal zijn”. Luna sprong overeind “ik ga ook mee, al is het enkel om die grote lummel in de gaten te houden”.

*Madarian gaat naar Demion toe. Ze zijn buiten hoorafstand van Ulysses. Madarian vertelt waar hij zich zorgen over maakt. Is Ulysses te vertrouwen en lopen ze niet recht in een val. Demion kijkt naar de paarse lucht, en zegt dat dit hem meer zorgen baart dan gevangen genomen worden. Maar toch. Het hol van de leeuw in gaan zonder dat iemand ze kan bevrijden als het fout gaat is een groot risico. Falen ze, dan zijn beide werelden verloren. Als iemand achter blijft die hard nodig is, dan kunnen ze ook falen. Alles heeft z'n voor- en nadelen. Na het gesprek met Demion gaat hij naar Amber. Na ook daar kort te hebben overlegd krijgt Demion het antwoord war hij op hoopte. Madarian en Amber gaan mee naar binnen. het lot van de werelden weegt zwaarder dan het lot van hunzelf.*

"zoveel mogelijk aurale moet mee, dus ik moet ook mee."
Dusseldorp keek opzij wie dat zij...het was 11.
Dusseldorp keek in zijn ogen, en zei: "Ik ook."
Desseldrek: "Wacht Dusseldorp, als wij nou voor afleiding zorgen? Door binnen te dringen als een soort vader en zoon (we lijken toch zoveel op elkaar nu, dat mensen dat makkelijk denken) en dan kunnen we als spionnen erbinnen werken."
DD: "Dat is een goed plan, alleen kan jij beter met hun meegaan, jij kan het staal laten smelten of hout in brand laten vliegen, waardoor jullie door elke duur kunnen."

Desseldrek sputterde nog even tegen, maar liet zich overhalen.
DD: "Ik ga alvast, ik ga nu solliciteren voor een baan in het kasteel van Duncan."

Dusseldorp pakte zijn oude rugzak met spreukboeken, kleding(die nu te klein was), en aantekeningen.
Daarna pakte hij kim, en ging op weg naar de stadsmuren.

Arya had voornamelijk met haar oren staan flapperen, had haar mond wijselijk dicht gehouden en de mannen allemaal laten praten, maar veel wijzer was ze van luisteren ook niet geworden.

Ze kijkt naar Dusseldorp, een wat verbaasde blik op haar gezicht. hij was ouder, maar of hij wijzer was wist ze niet. en dan Ulysses, die plots was verschenen, hun hulp nodig had en blijkbaar het alter-ego van Odysseus was. Ze miste de grote reus wel een beetje, en was blij opgesprongen toen ze Demion had gezien. al haar oude vrienden, alle mensen die ze had achtergelaten op het slagveld in Leavington.. Ze voelde zich nog steeds schuldig er over, maar had er weinig tegen kunnen doen.

Dusseldorp liep naar de stad toe, en Arya keek hem even na. Hij leek rustiger te zijn geworden, maar ze zou wel zien wat hij er van zou brengen. Ze liep naar Demion toe en gaf een kleine knik. "Count me in. ik moet toch iets doen nu ik hier ben, anders had ze me net zo goed daarboven kunnen laten." ze gaf een kleine glimlach, maar er was ook duidelijk verdriet in haar ogen.

Demion had ook toestemming gekregen van zijn oude vriendin Arya, wat hem net iets meer gerust stelde. Hij keek Dusseldorp, die ondertussen weg liep richting de stad, na. Hij wilde hem succes wensen, maar hij was weg voor hij überhaupt kon spreken. Ook vroeg hij zich zorgelijk af of hij überhaupt nu de stad in kon komen nu dat Duncan waarschijnlijk wist dat ze dicht bij zijn stad waren. Hij keek nu naar Ulysses die eigenlijk al klaar stond om te verkrekken indien nodig. “Zullen we dan maar gaan mensen?”. Demion liep richting Ulysses en bewoog zijn hand beleefd opzij “Ik zou zeggen…na u”. Ulysses kon net een lach over zijn gezicht drukken en draaide zich om richting de stad. “volg mij”.

-------------
Een hard gelach klonk door de grote ruimte, waarna Duncan hard in zijn handen klapten. De gevangen man lag in stukken gereten over de vloer verspreid, waarbij het bloed klotsend naar buiten stroomden. “Perfect! Perfect! Beter dan ik had voorgesteld” riep Duncan naar de duistere man in zijn privé arena. De man keek glimlachend naar zijn handen die onder het bloed zaten en leek de rest van gestalte goed te bekijken. Hij keek op naar Duncan en begon hard te lachen. “Dank u…Heer Duncan. Ik had mij het ook niet beter kunnen voorstellen”. Duncan greep de rand van de balustrade en sprong over de rand. Hij landen moeiteloos op de grond en liep rustig naar de duistere man. “Zo zie je maar, ik kan je de beste cadeaus leveren”. De man knikte met een donkere grijns op zijn gezicht “En ik, Heer Duncan, heb geen spijt dat ik u heb opgezocht. Zulke macht had ik niet voor ogen kunnen hebben”. Duncan sloeg zijn armen trots over elkaar en keek naar de stukken mens over zijn vloer “Ruim wel je rommel op, wil je”. De duistere man begon hard te lachen, maar realiseerde dat Duncan geen grapje maakte, doordat hij hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek. “…meent u dat echt?”. Duncan wapperde zijn cape door de lucht en draaide zich om “En of ik het meen. Je mag dan wel nu veel macht hebben, vergeet niet wie je dit gegeven heeft”. Hij liep weg en liet de man verbaast achter.

Linctus keek naar de groep. Iedereen leek zich klaar te maken om de stad binnen te stormen en zo maar even Duncan te dwarsbomen. Echter gezien hoe de stad er uit zag en hoe de soldaten zich gedroegen, was Duncan een hele capabele man. Hij zou misschien Ulysses wel aangespoord hebben om hun in de val te lokken. Linctus vertrouwde de gelijkenis van Odysseus nog minder dan een gemiddelde elf. En dan betekende wat. “Voordat jullie hem gaan doodknuffelen alsof hij niet onze vijand is.” Begon Linctus. “Kunnen we misschien wat informatie krijgen om te kijken of hij echt bekeerd is. Dus grote vent, vertel eens wat over Odysseus. Wat is er met hem gebeurd? Waarom viel hij ons aan? Waar is hij nu?” Linctus keek nu naar Ulysses. “En probeer niet aan te komen met er is hier geen tijd voor verhaal. Ik kan namelijk ook lopen en luisteren tegelijk.”

Die vragen spookten ook door Demions hoofd en was eigenlijk ook wel benieuwd naar de antwoorden hierop. Ze bleven allen even staan en Ulysses draaide zich om. “Ik snap het gebrek aan vertrouwen, maar kan dat ook dan onderweg? Er is niet veel tijd voordat Duncan zijn bom wilt laten afgaan. Mee eens…Meneer….?”. Demion keek vragend naar Linctus. Luna was het wel met Linctus eens en vertrouwde Ulysses ook niet helemaal. Het was helaas een lastige situatie en het lijkt niet dat ze anders binnen de stad in konden komen.

Ulysses haalde zijn schouders op. "Als jullie het willen weten... Prima. Maar moeten jullie die man niet meenemen? Volgens mij is hij een van de sterkste auralen hier." Hij keek naar Andrax, die nog steeds aan het mediteren was. "Komt hij daar valzelf uit, of heeft hij hulp nodig?" Ik denk dat we beter niet zonder hem kunnen vertrekken."

Demion draaide zich om en zag Andrax nog steeds stil zitten in meditatie. Hij schaamde zich en had niet eens gemerkt dat hij niet had gereageerd. Maar wat verwacht je dan ook met de gebeurtenissen van de afgelopen 20 minuten? Demion pakte een steentje op en gooide deze in Andrax schoot. Hij werd niet wakker en bleef nog steeds doodstil zitten. Opnieuw greep Demion een steentje en wierp deze naar Andrax toen, dit maal weer zonder gewenst resultaat om hem wakker te krijgen. Luna rolde met haar ogen en greep een flinke steen van de grond. Ze wierp deze een keek de lucht in en ving deze weer op. Ze mikte, legde aan en wierp deze richting Andrax. Een hard ‘pok’ was te horen op het raken van Andrax' hoofd. Hij werd vreemd genoeg niet wakker...

Linctus keek naar Andrax. De pogingen van Luna en Demion helpte niets. Hij zat nog steeds in een trance en had dus waarschijnlijk niets meegekregen van de buitenwereld. “Ik haal hem wel.” Begon Linctus en hij liep naar Andrax toe. Linctus ging naast Andrax zitten legde zijn hand op het hoofd van Andrax. De andere keken vol spanning op wat Linctus zou doen. Linctus concentreerde zich op zijn ademhaling. Hij haalde een paar keer heel diep adem. Daarna sloeg hij met de hand zo hard mogelijk tegen het gezicht van Andrax. Deze schoot wakker. “Als je nog niet zo lang mediteerd kun je nog gemakkelijk gestoord worden. Maar dan moet je wel hard slaan.” Lachtte Linctus. Toen keek hij naar Andrax. “We hebben bezoek.”

Met een ruk kwam Andrax terug in de werkelijkheid. Zijn hoofd deed zeer, en toen hij voelde merkte hij dat er een mooie bult op zat. Verward keek hij op. Hij was nog maar net begonnen, dus er kon nog niet zo veel tijd voorbij zijn. Linctus' hint volgend keek hij naar het 'bezoek'. Heel even dacht hij Odysseus te zien, maar hij zag aan de kleine verschillen al snel dat het Ulysses was. Andrax stond op en klopte zijn gewaden af. "Vertel eens... Wat doet de vijand in ons kamp?" Ulysses legde het hem uit, en Andrax keerde even in zichzelf. Na enige tijd sprak hij. "Goed. breng ons. Maar vertel ons wel wat er gebeurd is met Odysseus." Ulysses knikte, draaide zich om, en begon te lopen.

Linctus en Demion liepen links van Ulysses, terwijl Andrax en Luna rechts liepen. Ulysses vertelde. "Toen Odysseus het kamp binnen kwam stormen, heb ik hem uitgeschakeld met een serie pijlen met verdovend vergif. Het had echter een effect dat ik niet heb voorzien. Odysseus is zijn geheugen kwijt. Ik heb hem wijs gemaakt dat hij mijn kloon is, en hij is volledig in mijn macht. Ik heb hem nu op een missie gestuurd om zieners te verzamelen. Hij zal nu ver weg zijn. Ik kan hem niet meer bereiken." Luna keek op. "Zieners? Waarom?" Ulysses wist dat ze zelf een ziener was, dus hield hij het maar wat globaal. "Duncan. Hij heeft de energie van de zieners nodig voor zijn bom." "Hun energie? Hoe kan hij dat dan gebruiken?" Ulysses zweeg. Daarop keek Luna ook maar voor zich. Ze kon het wel raden.

Na een korte stilte haalde Ulysses even diep adem. "Is er nog meer dat jullie willen weten?"

“Ja” Begon Linctus. Hij wees met zijn hand naar een stel raven die om de stad heen cirkelde. “Dit betekend natuurlijk niet veel goeds?” Linctus keek Ulysses aan. “Was hij net in de stad?” Linctus leek veel te weten over de Linctum. De uiterlijke gelijkenis was ver te zoeken tussen hem en de Linctum, maar ze waren allebei strategen. Zo was het Linctus opgevallen dat er meer raven om de stad cirkelde de laatste tijd. Ook zagen de wachten er een tijd onrustig uit op de muren. Echter waren ze bij het laatste rondje van Linctus wat meer ontspannen. Er was dus iets wat ze zenuwachtig maakte en die raven was een oud trucje van Necromancers.

"De hulpjes van de Linctum. We zullen ze uit de lucht moeten halen om te voorkomen dat ze hem inlichten. De Linctum is in ieder geval vertrokken. Die heeft andere zaken aan zijn hoofd dan babysitten op mij en Duncan. Ik kan er wel een paar uit de lucht halen, maar ik ga mijn boog nodig hebben en ik heb hulp nodig."

Demion keek nog steeds vragend naar Ulysses. Hij leek alles te vertellen wat hij kon, maar was het niet een beetje te veel informatie? Hoe dan ook, die raven moesten uit de lucht. Demion kon wel wat werpmesjes gooien, maar of ze zo ver konden komen de lucht in wist hij niet. "Zou de Linctum dan niet komen helpen als hij er achter komt dat we Duncan aanvallen?" vroeg Demion benieuwd.

"Duncan en de Linctum staan op de voet van bondgenootschap, maar het is niet van harte." Ulysses werd even stil. "Ik denk niet dat de Linctum komt. Hij heeft veel zaken aan zijn hoofd, en meestal lost Duncan zijn eigen problemen op. Meestal."

Dat was al een zorg minder. Naast Duncan was de Linctum ook een grote bedreiging in deze wereld. Even keek Demion naar Luna die met haar ogen rolde en diep zuchtte. "Geef hem maar die boog" zei Luna geirriteerd. Demion knikte "Ik denk ook dat hij ons wel eerder had aangevallen mocht hij dit gewild hebben".

Ulysses pakte de boog die hij kreeg aangerijkt en spande de pees. Hij legde een pijl aan en keek toen rond. "Zijn er nog anderen die met dingen kunnen gooien of schieten die geen aandacht trekken en op slag kunnen doden?"

*Amber en Madarian waren achter Ulysses en de anderen gaan lopen. Net als Ulysses vraagt "Zijn er nog anderen die met dingen kunnen gooien of schieten die geen aandacht trekken en op slag kunnen doden?", vliegen drie pijlen vlak achter hem door de lucht, en drie raven vallen dood naar beneden. Ulysses kijkt om. Amber en Madarian staan weer klaar om te schieten. Amber heeft twee pijlen op haar boog, Madarian één. Een seconde later vallen weer drie raven naar beneden. Het is nog geen bewaker opgevallen dat er zes raven minder zijn...*

"Dat was niet echt slim. De raven merken het heel snel als hun collegae gedood worden. Ik wilde ze allemaal bij elkaar hebben en dan toeslaan, maar jullie laten geen keuzes open." En dus spande Ulysses ook maar aan.

Desseldrek deed zijn handen in een bol vorm, en van een paar raven vlogen de veren in brand, waardoor ze niet meer konden vliegen, en hulpeloos dicht bij hun vielen en zo konden dood trappen.
Desseldrek: "Mag dit wel?"

--------------------------------------------

Na een half uur stevig doorgewandeld te hebben, kwam hij bij een muur aan. Hij liep die af, totdat hij bij een poort terecht kwam. Hij klopte op de deur.
Poortwachter: "Wie ben je en wat wil je."
DD: "Ik ben d-euh....Dirk! En ik kom me hier vestigen. Ze zeggen dat ik hier het veiligst ben."
De poortwachter grinnikt: "Kom maar."
De poort klapte open en Dusseldorp stapte binnen. Links en rechts zag hij alles wat een normaal stadje had: Een kerk, huizen, wapensmid, leerlooiers enz.
Dusseldorp keek de poortwachter aan: "Zijn er ergens nog huizen vrij, het liefst dicht bij het kasteel van de baas van dit stadje."
Poortwachter: "Dan moet je op het plein wezen, maar niemand wil daar wonen, ze zeggen dat iedere bewoner daar wordt vermoord. Niemand weet tenslotte wat er met de vorige, en die van daarvoor enz. bewoners zijn gebeurt."
Dusseldorp grijnste: "Ik geloof daar niet in....kan je me het adres geven?"
De poortwachter haalde zijn schouders op, schreef het adres op en wees ongeveer de weg.

Toen Dusseldorp even later bij het huisje aankwam, keek hij rond. Even vederop zag hij de 'deur' van het kasteel van Duncan. En daarvoor een open plek waar niemand durfde te komen, een grote open plek.
Dusseldorp ging even naar zijn nieuwe buren toe, en klopte aan.
Er deed een oude vrouw open.
DD: "Goedemiddag, ik ben uw nieuwe buren, en ik wou even kennismaken. Mijn naam is Dirk."
De vrouw praatte, en ze klonk nog al schamper, alsof ze moeite had met praten: "Hallo jongeman, kom binnen, kom binnen. Ik heb nog een doosje met koekjes staan....."
Dusseldorp stapte het huis binnen.

*Een paar raven zijn hun collega's kwijt en gaan op onderzoek uit. Madarian en Amber schakelen als eerst die raven uit. Daarna vuren ze het ene 'salvo' na het andere af op elke raaf die ze zien. Dan ziet Amber een raaf wegvliegen. Die raaf heeft al een aardige afstand overbrugd. Ze richt, richt nog steeds, en dan vuurt ze een pijl af. Iedereen denkt dat de raaf het zal redden, vooral als de pijl niet meer stijgt en begint te dalen. Bij het dalen wordt de raaf alsnog dodelijk getroffen, en valt uit de lucht.*

*Na een aantal "salvo's" zien Amber en Madarian geen enkele raaf meer. Ze hopen dat ze alle raven gehad hebben, maar ze zijn er niet zeker van.*

Amber: "Hebben we ze allemaal?"

Madarian: "Zo niet, we hebben ons best gedaan. Ik zie in ieder geval geen enkele raaf meer. En jullie? Zien jullie nog raven?"

Demion greep in zijn laars en trok daar, op eerste zicht, een werpmesje uit. Hij wapperde zijn hand en het ene mesje veranderenden in 8 in elkaar gevouwen mesjes. Een paar raven vlogen weg, dus mikte Demion en bewoog zijn arm snel naar voren. Een suizend geluid klonk zachtjes door de lucht op de raven af. 3 mesjes miste de raven, maar de andere 5 waren recht op doel. Snel wierp Demion een aantal mesjes naar Luna die ook begon te gooien.

Pijlen en messen vlogen door de lucht en raakte de raven, die vervolgens richting de aarde vielen. Ze keken even door de lucht en konden eigenlijk geen raven meer zien. Er vlogen enkel wat andere vogels rond die aangetrokken waren naar de raven die rond de stad cirkelden. Zoveel vogels bij elkaar betekende in de dierenwereld meestal voedsel. Madarian keek rond “zien jullie nog raven?”. Beide Demion en Luna tuurde naar de lucht, maar konden eigenlijk geen donkere raven waarnemen in de lucht. “Nee” zei Demion zacht “maar als ze er zijn, dan hebben ze vast gemerkt dat hun vriendjes afgeslacht werden en zullen ze hoogstwaarschijnlijk terug vluchten naar hun meester”. Ulysses knikte instemmend en bromde even. Demion dacht even iets van Odysseus terug te vinden in Ulysses, maar realiseerde zich al snel dat hij zichzelf niet in verwarring moest brengen over wie deze man echt was. Luna keek nog wat rond en sloop iets verder. De rest kwam ook weer in beweging, maar hield de lucht goed in de gaten.