Kim kwam aangevlogen en Dusseldorp sprong erop.
Desseldrek trok aan de arm van Linctus: "Kijk, Dusseldorp is terug."
Dusseldorp landde en zei: "Slecht nieuws, die jongen die alle klappen op zich kon nemen, heeft rapport uitgebracht, en nu zijn ze met zijn tweeen iets aan het doen. Ik heb geen idee wat...."
Desseldrek schudde zijn hoofd: "moeten we dan geen val neerzetten."
Dusseldorp schudde rustig zijn hoofd: "Als ze achter ons aankwamen, waren ze al gekomen. En wij zijn toch met zijn alle sterker.
Tussen twee haakjes, waar zijn Luna, Demion, Madarian en Amber?"
iedereen begon bij het noemen van die namen sip te kijken
DD: "Oh"

"Die zijn er niet meer." Bracht Linctus kil over. "Dus concentreer je even op wat je net gedaan hebt." Dusseldorp dacht even na en kreeg toen een klap tegen zijn gezicht. "Jezelf verraadde als spion." Zei Linctus boos. "Wie moet ons nu van informatie voorzien? Dat Duncan eraan kwam dat had ik zelf ook kunnen raden. Er kunnen niet zomaar gekke dingen gebeuren in je huis zonder dat jezelf het weet." Linctus draaide zich naar de rest. "Laten we nu dan opschieten met die bom te ontmantelen. Als Duncan achter ons aan komt, dan zal ik hem proberen te vertragen. Maar die bom moet ontmanteld worden dus schiet op." Linctus rende samen met de rest achter Ulysses aan.

Zijn ogen schoten open en keek rond. Hij zag eerst de heldere lucht en toen de bomen. Waar was hij in vredesnaam?! Hij snoof de lucht op van de bomen en van binnen voelde hij zich veilig. Hij kon niks anders doen dan opstaan en rondkijken naar aanwijzingen van locatie. Zijn hoofd bonsde hevig, dus wreef hij even over zijn achterhoofd. Zijn blik trof ineens Luna aan die ook aan het bijkomen was. Ze keek verbaast rond en zag toen ook Demion staan. “Agh! Waar….waar zijn we?”. Demion hielp haar overeind en ondersteunde haar met zijn schouders. “Geen idee, maar dit moet geen vaste prik blijven worden”. Luna keek verbaast op met een oog dicht geknepen “Hoezo vaste prik? Overkom je dit geregeld?”. Demion rolde met zijn ogen alsof hij wilde zeggen, je moest eens weten. “Welkom” sprak een stem van achteren. Beide draaide ze zich om en aanschouwde de persoon die uit het niets te voorschijn leek te komen.

~~~~~~~~
Duncan keek peinzend naar buiten via het raam in zijn toren. De vreemdelingen waren blijkbaar sterken dan hij had gedacht. Zou Ulysses hen hebben geholpen om via de vluchtroute binnen te komen? Het kon niet anders. Toen verscheen er een lach op zijn gezicht en draaide zich om richting de deur. Hij liep rustig naar de deur en trok de deur open. De soldaten in de hal schoten in houden. “Heer!” brulde ze beide in koor. Duncan liep naar een van de soldaten “Weet je nog de orders die ik de luitenant heb gegeven”. De soldaat knikte hevig en brulde “Ja Heer Duncan”. Even keek hij tevreden naar de soldaat “Dan word het tijd ze te voeren….Ga!”. De soldaten salueerde en rende snel naar buiten. Het zou nu een kwestie van tijd zijn voordat zijn plannen samen kwamen en de wereld deden beven van angst.

Luna keek verbaast naar de mooie vrouw die achter hen verschenen was. Ze was naakt en leek zich totaal niet te schamen omdat ze heel vriendelijk lachte. “Hallo Demion, ik ben blij je weer te zien”. Ze liep een paar stappen langs hun en stopte bij een grote stevige eik. Ze leundeer elegant tegenaan en wiebelde rustig met haar been heen en weer. Luna keek nu vragend Demion aan, die gebaarde dat het goed was. “Hallo…Gaisha”. De vrouw lachte nu iets breder en leek opgelucht dat Demion haar herkende. Luna snapte er niets van en trok haar wenkbrauw op “Euhm…Demion? Wie is …dat…?” wijzend met een vinger over haar schouder ” En, euhm…waarom is ze…je weet wel…naakt?”. Demion kon haar ook niet uitleggen waarom de godin van hun wereld naakt voor hen verscheen, maar wel wie ze was. “Dit is Gaisha, zij is de godin die onze wereld beschermt en de kracht van onze planeet. Wat betreft je tweede vraag…”. Hij trok zijn schouders enig sinds op. Luna bleef stil en leek de informatie te verwerken. Na enkele seconden rolde ze even met haar ogen “Tja…waarom ook niet he? Het is vast niet het gekste wat mij is overkomen sinds ik jullie heb ontmoet”. Ze kwamen iets dichter bij de vrouw staan en bleven nu beide stil en vragend kijken.

Gaisha keek even op naar de lucht en leek te genieten van de zon op haar licht gebronsde huid en billen. Demion had moeite om zijn ogen van haar af te houden, ook al wist hij dat het misschien wel fout was. Toen keek ze Demion ondeugend aan en deed enkel stappen dichterbij. “Jullie willen vast weten waarom ik jullie uit die wereld heb gehaald nietwaar?”. Luna rolde opnieuw met haar ogen “Ja, niet zo gek hè? Zijn we net bezig met een gevaarlijk missie en dan worden we gewoon daar ineens weg gehaald. Onze vrienden hebben ons nodig daar!”. Demion gaf haar een handgebaar dat ze iets moest kalmeren. “waarom heb je ons daar weggehaald eigenlijk?”. Gaisha knipoogde en draaide zich weer om. Ze spreidde haar armen en stoof de lucht diep in haar longen, waardoor haar borstkast lichtjes omhoog kwam. Demions hoofd bewoog uit een reflex iets dwars om beter te kunnen kijken, maar werd abrupt onderbroken door een por van Luna’s elleboog in zijn ribben. “Focus Demion…focus a.u.b?! er zijn belangrijkere zaken”. Even schraapte hij zijn keel en ging weer rechtop staan. Als hij niet beter wist dacht hij dat Luna jaloers was. “Ik heb jullie hier heen gehaald omdat jullie te belangrijk zijn om nu al te gaan” begon Giasha “Jullie moeten overleven”. Demion keek bedenkelijk “Wat bedoel je daarmee als ik dat mag vragen”. “Dat mag” glimlachte Giasha. “De missie waar jullie zich in bevinden is er een waar jullie niet levend uit zullen komen… daar heeft mijn broeder wel voor gezorgd”. Luna snapte dit maal wel waar ze het over had. Als Giasha de god was van hun wereld, dan was hun god haar broer na de scheiding van de werelden. “Wie zegt dat wij zullen sterven?” vroeg Demion zelfverzekerd. Giasha keek nu serieus en bezorgd “Is het dan ook niet voorspelt…meerdere malen? Ook laatst nog door de heksen?”. Luna schrok, dat klopte. In hun geschrifte werd er ook altijd gesproken van een zelfmoordmissie en een ultiem offer dat gebracht moest worden voor vrede. Tevens hadden de heksen inderdaad voorspeld dat Demion zou sterven mocht hij Duncan tegemoet gaan. “Demion….?” Vroeg Luna nu bezorgt, want hij bleef stil en vastberaden staan. Hij sloot zijn ogen en het bleef enkele seconden stil. Zijn ogen schoten weer open “We moeten terug Giasha… ik dacht je in mij geloofde?”. “Dat doe ik ook Demion…echt waar” zei ze op een fluisterende toon “Maar jij hoeft dit niet te doen….je…”. Demion schudde hevig met zijn hoofd en onderbrak haar “Nee Gaisha! Dit moet IK wel doen. Ik doe dit niet alleen voor mijn wereld of voor Luna’s wereld, niet alleen voor mijn vrienden, kameraden, zoon, geliefde…. Maar ook voor mijzelf! Iets in mij zegt dat dit…DIT is wat ik moet doen al kost het mijn leven. Ik voel iets diep in mijn hart. Het zegt mij dat ik hier voor bestemd ben”. Luna bleef stil en keek gespannen naar het gesprek tussen Demion en Gaisha. De godin keek hem strak aan en sloot toen haar ogen. Ze knikte enkele malen en opende toen haar ogen. “Het zijd zo”. Ze stak haar hand uit en er verscheen een parel in haar hand. Deze parel kleurde naar alle kleuren in de regenboog. “Neem dit mee …een cadeau” sprak Gaisha zacht. Demion wist niet wat het was, maar pakte het uit respect aan. Gaisha knikte instemmend “Je weet wat je hier mee moet doen als de tijd daar is”. Toen werd alles om Luna en Demion zo helder dat ze hun ogen niet open konden houden. Ze opende beiden hun ogen en keken rond. Ze waren terug in de tunnel en hoorde hun reisgenoten verderop in de tunnel.

Dusseldorp stond een paar seconden Linctus aan te kijken, was hij gek in zijn hoofd, om hem zomaar te slaan!! hij schudde zijn hoofd en wou wat erover zeggen, tot hij alleen maar zwart voor zijn ogen stond!

--------------------------------------------

Desseldrek keek schuinlinks naar Dusseldorp, hij wou zijn mond opentrekken, maar bleef staan en zijn ogen werden nog roder dan ze al waren. Dusseldorp sprak in een bijna godinnenstem met zijn eigen stem voorworven: "Ik ben Geisha, en ik geef via deze Poortwachter jullie vrienden Luna en Demion terug!"
Dusseldorp deed zijn handen vooruit en langzaam groeide een open deur tussen hun, waar ze als ze goed keken Demion en Luna in de verte zagen.

--------------------------------------------

Het eerste wat Dusseldorp herrinerde, toen hij wakker werd uit zijn trance, was nix, maar hij zag wel een deur voor zich, en zijn hele geheugen kwam terug... blijkbaar was hij versuft door de trance....

Een drietal vampierjagers is een vampier op het spoor. Het begint te schemeren als ze eindelijk de ingang van de goed verborgen schuilplaats vinden. Het blijkt een oude hoge natuurlijke grot te zijn waar in het midden een zeer oude stenen graftombe staat die nog steeds gesloten is. Verse voetsporen gaan richting de tombe en houden daar op. De drie vampierjagers lopen met fakkels aan om zich heen kijkend naar de tombe. Twee van de drie verwijderen voorzichtig de deksel, terwijl de derde klaar staat om een staak door het hart te steken van de vampier. De deksel valt met een klap op de grond.

Alles wat er in ligt is een skelet met een donkerbruin gewaad aan over een oud roestig harnas, die ook nog eens in een half vergane houten kist ligt. Ook ligt er een zeis met zwart lemmet in de tombe. Nog voor ze kunnen reageren, komt de vampier los van het plafond boven de tombe, slaat één keer met z'n grote vleermuisvleugels, en pakt een van de vampierjagers op. Hij knijpt de nek door met z'n krachtige grip van z'n rechter arm en gooit het lichaam weg, die op de tombe belandt. De andere vampierjagers reageren sneller dan de vampier had voorzien. Een van de vleugels wordt goed geraakt door het zwaard van een van de vampierjagers, terwijl de andere een arm af hakt. De vampierjagers wreken het verlies van hun kameraad door op de vampier in te blijven hakken. Intussen druipt het bloed van de dode jager op het skelet, waarbij wat weefsel begint te groeien. Er vormt zich een heel dun vel, en hele zwakke spieren. Een begin van ogen begint zich ook te vormen. Het skelet krijgt lange hoektanden, bijt in het lijk en begint te zuigen.

Als de jagers er zeker van zijn dat de vampier dood is, kijken ze nog een keer naar hun kameraad. De een gaat meteen naar buiten want hij kan de gedachte niet verdragen dat z'n kameraad dood is, maar de ander wil goed afscheid nemen, en loopt naar de tombe toe. Hij probeert het lijk op te pakken, maar plotseling schiet het skelet naar boven, en bijt meteen in z'n nek. Hij voelt dat al z'n bloed weggezogen wordt, maar hij kan niets doen. Dan stopt z'n hart.

Intussen is het skelet aan het regenereren, en lijkt nu op een uitgemergelde mummie. De jager die naar buiten is gegaan vindt het wel lang duren, en gaat de grot weer in. Daar ziet hij nog net dat het lijk van z'n tweede kameraad als een oud vod wordt weggegooid. De vampier heeft dorst. Niets anders dan dorst beheerst de vampier. De laatste blik van de angstige jager is niet te beschrijven. Het is alsof hij de dood zelf op hem af ziet stormen met de zeis in z'n hand. De jager steekt met z'n zwaard naar het hart van de vampier, maar mist net. De jager wordt leeggezogen door de vampier. Daarna heeft hij nog steeds dorst.

Gaisha heeft net Demion en Luna te woord gestaan, als ze voelt wat er met Madarian, Amber, Ruby en Damassiah gebeurd is, en zoekt naar vervanging. Dan voelt ze de wakker geworden vampier. Ze opent een portaal onder de vampier die nu vlak voor Gaisha zweeft en totaal niet kan bewegen. Gaisha praat tegen de vampier, maar het enige waar die aan denkt is aan bloed drinken. Niets dringt door van wat er gezegd wordt, behalve de woorden 'kleine veranderingen'. Dan weer een portaal. Twee levenloze lichamen liggen in het gras. Die van Madarian en Amber. De vampier kan zich weer bewegen, stort zich op in coma zijnde Amber en Madarian, en zuigt ze helemaal leeg.

De gedachtes van Madarian en Amber vullen de gedachtes van de vampier, die zich daarvoor niets kon herinneren. Waarom gebeurde dit niet bij de vampierjagers? Ze waren zeker ook vampier. De gedachtes overweldigen de vampier die plotseling moet vechten over het beheer van het lichaam, als ook de zielen van Amber en Madarian meegezogen worden. Maar de dorst is groot. Te groot. De zielen van Amber en Madarian kunnen het niet winnen van de dorst van de vampier. De vampier is inmiddels verder geregenereerd naar een half uitgemergelde mummie, maar verder gaat het niet. Al het bloed is al weer opgebruikt. Weer opent zich een portaal gemaakt door Gaisha, en hij belandt nu in het bos, redelijk dichtbij het fort van Duncan.

Bloed. Dorst. Moet bloed hebben. De vampier gaat op strooptocht door het bos naar bloed. Van welk wezen dan ook. En de zielen van Madarian en Amber kunnen er niets tegen doen...

Giasha had alles gedaan wat ze kon doen, of zelfs ‘mocht’ doen in de wereld van haar broer. Ze had haar soldaten van balans de laatste middelen gegeven die zo kon geven. De puzzelstukjes waren verdeeld en moesten nu hun plek vinden. Ze maakte zich wel zorgen. Ze had nooit verwacht dat haar broer zo snel, zoveel macht kon vergaren en uitoefenen op zijn wereld. De krijgers die nu in Duncans fort waren moesten de eerste grote deuk slaan in de verdediging van haar broers macht. Ze hoopte erop dat haar broer nog steeds zo arrogant was als vroeger en zijn verdediging minder sterk maakte dan zijn offensieve mogelijkheden. Nu kon ze slechts toekijken en hopen dat haar dochters en zonen niet te veel leed ondervonden. Een ding kon haar troosten. Mochten haar dochters of zonen sterven, kon zij ze opvangen in haar armen.

---------------

Er was even verwarring diep van binnen, waardoor de realiteit leek te verbuigen. Luna greep naar haar buik en voelde zich duizelig. Demion pakte voorzichtig haar schouder beet en hielp haar overeind. Hij wist precies wat voor gevoel ze had, hij had het wel vaker meegemaakt. Het grijpen van materie naar een andere dimensie kon nogal wat misselijkheid teerwegen brengen. Diep van binnen voelde Demion zich…’vreemd’. Niet zoals Demion gewent was na een ingreep door Giasha. Er was iets dat Giasha gedaan had, iets dat diep in zijn ziel nestelde, maar hij kon het niet beschrijven. Luna keek verbaast rond en realiseerde dat ze terug waren waar ze vandaan kwamen, het fort van Duncan. Ze leek zich langzaam te herstellen en probeerde rechtop te staan om haar longen te vullen met kostbaar zuurstof. Helaas kreeg ze echter naast zuurstof ook een hoop andere stofdeeltjes mee en wat rare geurtjes uit de muffe, donkere tunnels onder het fort. Toen zag Luna een vertrouwde schim in de verte. Hun vrienden stonden daar wat te bekvechten, dat kon ze horen aan het zachte gebrom van Linctus die door de tunnels galmden. Ze keek Demion enig sinds glimlachend aan, maar zijn gezicht stond strak en geconcentreerd. Hij keek haar diep in haar ogen, waardoor ze een brandend gevoel op haar ziel voelde. Even flitste er een beeld voor haar ogen langs. Al snel volgde er een twee, een derde en toen enkele meer. Het speelde al een verhaal voor haar ogen af. Helaas voor haar was dit een horrorverhaal. Ze zag haart vrienden, Duncan, een onbekend figuur en een duistere schim passeren. Wat kon dit betekenen? Al die tijd had ze niet geknipperd en voelde dat haar ogen droog werden. Ze wreef in haar ogen en knipperde enkele keren. Ze nam even de tijd om de informatie die ze had gezien te begrijpen en zich op te nemen, maar eigenlijk kon ze er niks concreets van maken. Toen zag ze dat de beelden in ieder geval niets goed konden betekenen. Ze zag wat ze niet had durven denken, een traan, rollend van Demion wang.

--------------------------

Duncan stond met zijn armen over elkaar geslagen klaar in zijn open trainingsruimte. De strijders waren nu diep in zijn fort. Even bespeurde hij in zichzelf een onzekerheid die hij lange tijd niet had gevoeld, zelfs niet rond die bemoeial van een Linctum. Deze strijders waren toch sterker dan hij of zelfs de Linctum had gedacht of had kunnen voorstellen. Ze konden toch een dreiging vormen, ondanks dat Duncan er altijd anders over had gedacht en daar van binnen kwaad van werd. Hij kon niet hebben dat zijn wijsheid nu op de proef werd gesteld. Alle voorspellingen van de heksen waren uitgekomen, maar niet precies zoals beschreven. Hij baalde, omdat hij altijd dacht met deze informatie de komende dreiging binnen seconden de kop in kon drukken. Hij had slechts nog een groot plan dat niet kon falen. Mocht het dan, op een of andere vreemde manier toch falen, dan zou hij het ondenkbare. Als hij geen totale macht kon hebben en een god kon worden zoals beloofd, dan kreeg niemand de macht over dit land. Hij keek naar de glimmende bol achter hem die alle kleuren van de regenboog aan nam. Zijn blik richtte zich op de persoon naast de aurabom die hem strak aankeek. “Je weet zeker dat ze hier heen zullen komen?” vroeg Duncan alsof hij het antwoord wilde weten, maar eigenlijk al wist. De man liet snel een glimlach verschijnen op zijn gezicht, maar onderdrukte deze direct. “Wees niet bang Duncan. Zodra jouw kleinen ‘probleempjes’ deze aurabom voelen, dan komen ze rennen om jou te stoppen”. Duncan knikte tevreden en keek gespannen omlaag naar het grote veld dat onder zijn balkon bevond. De donkere tunnel die via de geheime gang hier uit zou komen was donker… maar voor hoelang?

Bloed. Bloed. Moet bloed hebben. Bloed. Wat ruik ik? BLOED!!! De vampier volgt de geur zo snel hij kan. In de verte ziet hij een dansende, gek geworden verzetsstijder die besmeurd is met bloed. Hij stormt erop af. De blijheid van de verzetsstrijder verandert al snel in angst, als hij de vampier op zich af ziet komen. Hij probeert nog te vluchten, maar de vampier haalt hem in. Met een toevallig goed getimede haal van z'n zeis hakt de vampier beide voeten van de verzetsstrijder af. Nog voor de verzetsstrijder de grond geraakt had, zitten de tanden van de vampier in z'n nek. Beide vallen op de grond. Als de vampier al het bloed heeft opgedronken, staat hij op. Dan hoort hij de afschuw van Amber en Madarian in zich. Aan de riem van de verzetsstrijder hangen twee hoofden, die erg op de hoofden van Amber en Madarian leken. De vampier heeft nu bijna een normaal uiterlijk, maar het bloed is al weer op. Bloed. Heb bloed nodig. Waar kwam hij vandaan? De vampier volgt het spoor van de verzetsstrijder. Dan komt hij bij een in stukken gehakt lichaam van een vrouw zonder hoofd. De vampier volgt het spoor verder zonder emotie, maar de zielen van Amber en Madarian walgen van wat ze zagen. Het kon niet anders of dat was het lichaam van Ruby geweest. En op haar hoofd stond een fikse beloning. Daarom was die man zo blij. Even later vindt hij het in stukken gehakte lichaam van een man zonder hoofd. Dat was vast en zeker Damassiah geweest. Weer volgt de vampier zonder emotie z'n weg. Weer proberen Amber en Madarian de controle over te nemen. De vampier heeft nu meer moeite om te winnen, maar heeft nog steeds niet de controle uit handen gegeven. De dorst is nog steeds te groot.

Desseldrek: "Demion, Luna!!!"
Dusseldorp: "Huh?! Maar die waren toch verdwenen?"
Dusseldorp keek om zich heen.
Een open deur.... en Luna en Demion die eruit kwamen. Dusseldorp snapte er niks van wat er gebeurd is, en blijkbaar keek hij ook zo want Desseldrek zei: "Ik leg het zo uit. Eerst wegwezen, We zijn op de vlucht weet je nog!"
Dusseldorp: "Ojha."
Dusseldorp deed zijn handen door de deur pakten Luna en Demion.
DD: "We leggen later uit, nu zit Duncan waarschijnlijk achter ons aan!"

Bloed. Moet bloed hebben. De vampier volgt nog steeds het spoor. Dan doemt verderop een fort op. Duncans fort. Voor ze er erg in hebben, zien Amber en Madarian de grond onder zich wegvallen, en het fort komt nu snel dichtbij. Ean paar vleermuisvleugels zijn onder het gewaad vandaan gekomen. Dan zien ze het fort van boven. Op veel plekken zien ze puntjes bewegen. De soldaten van Duncan. Dan zien ze een klein groepje vlakbij een muur zitten.

Alsof Amber en Madarian naar een film zitten te kijken, duikt de vampier plotseling naar beneden. Waar de vampier op af gaat is niet een soldaat, maar naar Demion, die met z'n rug naar hun toe staat! Net als de vampier wil toe slaan, schreeuwen Amber en Madarian "NEE!" Op dat moment voelen ze een schok. De afbeelding van een kwaad kijkende Gaisha verschijnt vlak voor de ogen van de vampier, Amber en Madarian, maar alle anderen zien haar niet. Een van die kleine veranderingen. Een veiligheid voor Gaisha's kinderen, voor zover dat mogelijk is.

Vlak voordat de vampier dreigt te botsen tegen Demion, maakt de vampier een uitwijking naar links vlak langs Demion, dan een bocht naar rechts, waarna hij dwars door het dichte luik van een slavenhut vliegt. In die slavenhut bevindt zich een schaduw. Nog voor die schaduw kon reageren, valt/landt de vampier op de schaduw, en de vampier zet meteen z'n tanden in de nek.

Linctus kijkt om zich heen en ziet Demion en Luna weer bij de groep komen. Van binnen voelde de oude krijger een blijdschap die hij al een hele tijd niet meer had gevoeld. Het enige wat hij echter uit kon brengen was een chagrijnige: “Zijn jullie daar nou eindelijk?” Linctus draaide zijn hoofd weer naar de gang. Op een of andere manier voelde hij een soort val. Echter kon hij niet precies zijn vinger er op leggen wat er aan de hand was. Het enige wat hij nu kon doen was hopen dat de groep genoeg kwaliteiten had om de val te doorstaan. Daarbij hoopte hij ook vurig dat de overgelopen generaal zijn ware aard zou tonen. Op een of andere manier hield deze zich namelijk anders voor. Of dat kwam omdat Oddysseus nu naar de andere kant was overgelopen en dat dit een manier was van de natuur om zicht in evenwicht te houden wist Linctus niet. Wat hij wel wist was dat evenwicht hersteld moest worden en de eerste klap toegediend aan het duister een eerste stap zou zijn. Linctus kreeg weer dat gevoel van een val, maar schudde het van zich af. “Laten we haast maken.” Zei de oude krijger. “Ik denk dat we zo bezoek krijgen. Vergeet daarbij niet dat we ons nu in de hol van de leeuw bevinden.” Linctus keek naar Ulysses om de weg te wijzen door de donkere gang.

Alsmaar lopen, Desseldrek werd er gek van. Hij had ook gezien dat Linctus heel graag weg wil uit dit kasteel....alsof hij iets voelt of weet, wat de rest niet voelt of weet. Desseldrek wou er ook graag uit, tuurlijk, ze zitten inderdaad in de hol van de leeuw, maar zo graag...??

Dusseldorp keek Linctus aan, nu hij in de 30 was, kijkt hij anders tegen dingen aan toen hij 15 jaar geleden zijn vrienden voor het laast zag, en hij had het gevoel alsof ze gevolgd werden, maar als hij achter om keek, zag hij de eindeloze zwarte hal, met heel in de verte de deur, waar ze net vandaan kwamen.

Desseldrek zuchtte diep: "Zijn we al bijna buiten, Ulysses?"
Dusseldorp keek naar Desseldrek, of zoals hijzelf liever dacht, zijn mini-Dusseldorp.
Dusseldorp: "Euhm, als ik de gang zie, denk ik het niet, dus houdt je mond en blijf lopen, strakt hoort Duncan je!!"
Dusseldorp ogen schoten in het rond, voelde hij net niet een aanwezigheid van een god?? Sommige goden stralen een aanwezigheid uit, en kunnen door sommige mensen worden opgepikt, zoals poortdragers, zoals hijzelf.
Dusseldorp haalde maar zijn schouders op, blijkbaar had hij zich vergist.

"...we aan? Dusseldorp, wanneer denk jij dat we aankomen????"
Dusseldorp schrok wakker uit zijn gedachten en keek Desseldrek aan, die aan zijn mouw trok.
Dusseldorp: "Euhm, ik denk eerder, als jij je mond dicht houdt, en doorloopt!"

Demion sprong verschikt om en tuurde de duisternis in. Zijn ogen schoten heen en weer en had het gevoel alsof iets of iemand in zijn nek stond te hijgen. Even dacht hij dat hij Madarian en Amber voelde, maar zwak ,maar die waren op de een of andere manier ook weg geteleporteerd . Had Gaisha ook hen tijdelijk weggenomen? Hij beleef turen maar voelde en zag niets. Het moest haast dit fort en de enorme druk zijn, bedacht hij zich. Hij volgde de rest maar door de tunnel en had nooit verwacht dat Linctus zodanig vaart erin wilde zetten. Zelfs dusseldorp zette vaart bij. Iets in deze tunnels voelde ongemakkelijk, dat moest hij wel toegeven. In de verte was er licht te zien en de generaal achter hen bromde even zachtjes uit zijn keel. “Daar…daar is het, de ingang”. Demions hart begon sneller te slaan. Ze waren zodichtbij, maar ook zo ver af van hun doel. Duncan moest daar zijn, maar hij zou het hen niet makkelijk maken. Nog even doorzetten, sprak een vertrouwde stem zachtjes in zijn hart. Nog even en het zou voorbij zijn…
---------------
“Sluit de hekken achter hen!” brulde Duncan naar een soldaat, die gelijk in actie sprong en de wilde wezens uit het land terug achter de hekken dreef. Duncan keek tevreden terwijl de gigantische hal werd weggeveegd door zijn soldaten. Nu waren er tientallen hekken en poorten aanwezig naar de grote trainingshal van Duncans fort, maar slechts een zou nog maar toegang kunnen bieden tot dit gebied. “Ze komen dichtbij Duncan” sprak een kalme stem achter hem. “Dat weet ik ook wel, maak jezelf maar alvast klaar voor de reünie met je oude vrienden”. De man achter hem bleef kalm en er verscheen een duistere lach op zijn gezicht. “Dat zal niet nodig zijn, ik heb nu absolute macht over dit lichaam. Ik ken deze strijders door en door, al hun bewegingen, al hun wapens en al hun kracht. Ze zullen geen kans maken”. Duncan fronste en keerde zich om “Als je maar niet denkt dat dit een spelletje is! Vergeet niet wie jou heeft geholpen van je ondergang”. Een bijdehante zucht volgde uit de man “Dat weet ik Duncan, wees niet bang ik help je, maar ook enkel daarom. Normaal gesproken had ik allang iemands nek omgedraaid. Maar deze belofte en deal waren te goed om te laten schieten”. Duncan balde zijn vuist “Je vergeet wel tegen wie je het hebt. Ik brak dat mannetje als een reuze kakkerlak onder mijn laars. Nu dat jij het lichaam hebt kan ik dat nogmaals doen…als je dat maar niet vergeet”. De man achter hem begon hard te lachen: “Duncan, doe rustig. Je bent sterk dat geef ik toe, maar helaas voor jou zag je de potentie van die lichaam totaal over het hoofd. Maar goed, een belofte is een belofte. Jij een god, ik mijn wereld”. Duncan ontspande en knikte tevreden “Zoals afgesproken” en draaiden zich lachend om. Duncan hield een bot voor het hoofd van deze man, maar had geen intentie om er zich aan te houden. Alleen hij zou een god worden en dan ook over alles. Hij hield zijn ware kracht goed verborgen, niet alleen voor deze man, voor het volk, voor de krijgers die er aan kwamen, maar zelfs ook voor de Linctum, die anders direct een einde had proberen te maken aan zijn leven, voor hij zijn ultieme vorm kon bereiken. Nog even en het is voorbij…

Dusseldorp: "Opschieten!! De poorten gaan dicht!!!"
Snel maakte Dusseldorp een draai, en de poorten bleven haken achter ijs.
Dusseldorp: "Het ijs houdt het niet lang, hoogstens 5 minuten! Rennen!"
Maar Dusseldorp wist dat het hopeloos was, de poorten waren te ver weg.
desseldrek: "We halen het niet!"
"Het moet!! Desseldrek, pak Kim, en vlieg weg!! Kim haalt het makkelijk, dan is tenminste een van ons het halen, en hebben we iemand buiten de poorten."

Desseldrek sprong op kim, en vloog door de poorten weg.
Buiten zag hij allerlei Soldaten lopen, om andere eventuele ingangen te sluiten.
Desseldrek vloog het kasteel op, zodat hij een mooi uitzicht had, en deed alsof hij een pijl en boog had.
Hij liet zijn linkerhand los, waardoor een denkbeeldige pijl afschoot. In werkelijkheid schoot hij normale vuurballen af, maar hij deed alsof hij pijl-en-bij schutter was, omdat ze dan zouden denken dat hij een makkelijke prooi zouden zijn, zodat hij rustig de soldaten kon tegenhouden....zoveel mogelijk.

Ondertussen was Dusseldorp nog steeds aan het rennen, en zoals voorspeld, hield het ijs het niet, en net toen ze er bijna waren, knalde het Hek dicht.
Dusseldorp: "Shit! Wat nu?"

Linctus rende naar het hek net als de rest.Toen het dicht viel zag hij een ontredderde blik van Dusseldorp. Met een grote zucht trok Linctus zijn zwaard. “Jij bent nog maar een kind.” Begon de krijger. “Hoe denk je dat wij deze wereld gaan bevrijden als een hek ons al kan stoppen.” Daarna mompelde Linctus een paar woorden en zijn zwaard gloeide. Hij stak het lemmet van het paars gloeiend zwaard tussen de middelste tralies in. Deze begonnen in een rustig tempo uit elkaar te gaan. Alle trailies bogen zich rustig met een grote boog om het zwaard heen. Een groot gat in het hek tot gevolg hebben. Groot genoeg om zelf Ulysses door te laten. Linctus keek toen terug naar Dusseldorp. “Soms vergeet je volgens mij dat er meer mensen met een gave zijn.” Daarna stapte Linctus door het gat.
De rest volgde en gingen op zoek naar figuren in de net geopende ruimte. Desseldrek was in de nok van de grote hal gebaren aan het maken met zijn handen. Die zag duidelijk iets anders dan de rest van de groep. Hij leek duidelijk plezier te hebben in het gebruiken van zijn handen. Alsof iets in het plafon zijn werkelijkheid verstoorde. Er waren vreemde dingen aan de hand in deze hal, maar Linctus kon nog niet precies zeggen wat. Linctus keek echter naar Dusseldorp om zijn alterego naar beneden te halen.

De schaduw was zo goed als leeg gezogen, en niemand reageerde nog op de klap. De ergste dorst is over. De vampier staat op en kijkt naar buiten. De gedaantes lijken veel op de vrienden van Madarian en Amber, maar ze blijven stil staan. Dan wordt alles duidelijk. Het zijn standbeelden van de slechte alter-ego's. Door de dorst had de vampier dat niet gezien, en doordat Madarian en Amber dachten dat het Demion was, kwam de waarschuwing. Dan klinkt het alsof er een aantal soldaten aan komen. De vampier stijgt snel op, voordat ze er zijn. Dan ziet hij een groot gebouw die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem uitoefent en vliegt erop af. Hij landt op het dak en kijkt door een klein raam naar binnen. Daar staat Duncan. Z'n blik is gericht op een of andere doorgang. Dan ziet hij een vreemd ding op een platform. De vampier besluit een afwachtende houding aan te nemen, en te wachten op wat er komen gaat. Even kijkt Duncan over z'n schouder in de richting van het raam. De vampier heeft snel z'n hoofd terug getrokken. Dan gaat Duncans blik weer terug naar de doorgang. De vampier kijkt naar het ding en krijgt weer wat dorst. Het voelt alsof er levenskracht in zit. Veel levenskracht. Een knal klinkt. Een deur die dicht gaat met veel kracht. Wat is er aan de hand?

Dusseldorp gebruikte wat water uit de heupfles om Desseldrek naar beneden te schieten. Een straal water vloog richting de man op de wolk. Net voordat de straal Desseldrek zou raken veranderde het water in ijs. Met een klap werd Desseldrek naar beneden geworpen. Eenmaal de grond gekust te hebben leek hij bij zinnen gekomen. "Wat gebeurt er?" De arme Desseldrek had geen idee wat er gebeurde en wreef over zijn ribben. Zo'n smak deed pijn. Linctus keek naar Desseldrek met een blik waardoor Desseldrek zich direct vermande. "Ik snap het" Antwoorde Desseldrek "Geen tijd we moeten Duncan pakken."

Linctus antwoordde niet en bleef naar de duisternis staren hij wist dat daar Duncan was, maar hoe ver weg nog kon hij niet inschatten. Hij was immers geen auraal.

------------------------------

De Linctum liep door een portaal in het kleine bergdorpje. Aan de andere zijde van de portaal was een kleine ruimte. In deze kleine ruimte bevonden zich twee wachters die klaar stonden om elke vreemdeling in stukjes te hakken. De Linctus liep hun voorbij naar een muur en tikte een paar stenen aan. Hij zei een paar woorden en een aantal runen begonnen op te lichten. De muur veranderde in een lange gang en de Linctum liep bijna geheel in het donker door de gang. Aan het eind van de gang was een gigantische hal verlicht door gigantische vuurschalen. Een grote knal klonk het door de ruimte. De linctum leek hierdoor niet gestoord. Zelfs niet toen na 10 seconden een tweede knal klonk.

Een tweede figuur komt in de buurt van Duncan even uit de schaduw. Dan loopt deze even door en verdwijnt uit zicht achter een gigantische vuurschaal. Plotsklaps verschijnt er een portaal uit het niets. Een of ander figuur komt eruit lopen. Madarian en Amber hebben moeite om al die figuren te 'herkennen'. Duncan was te herkennen maar die andere twee niet. Net te ver weg. De ogen van de vampier zijn slechter dan hun oude ogen. Maar het gehoor is wel beter. Ze kunnen de zachte gesprekken op een flinke afstand net niet verstaan. Af en toe horen ze een paar hele hoge piepen van een paar vleermuizen die bovenin aan het plafond hangen. Voorlopig heeft de vampier nog controle over het lichaam, en de vampier wacht af op wat komen gaat. Graag wil hij hun bloed drinken, maar drie sterke vijanden is teveel. De vampier kan redelijk inschatten wat de sterkte is van iemand. En als hij nu zou aanvallen zou ook het verrassingselement weg zijn.

De linctum keek uit over zijn schuilplaats diep in de berg waar het dorpje aan lag. Ergens ver weg zou Duncan nu geconfronteerd worden met hun vijand, maar dat mocht Duncan zelf ervaren. De Linctum had de hulptroepen buiten de stad laten wachten. Misschien zouden ze samen met Duncan de indringers wel kunnen verslaan, maar Duncan verdiende een lesje in nederigheid. Duncan liet zich graag behandelen als een eigen heerser, maar dat was de titel van Linctum. Toch had de Linctum een noodplan om Duncan te helpen mocht dat nodig zijn. Nu was het tijd om zijn eigen geheime wapen te inspecteren. De Linctus wierp weer een blik door de grote hal en daalde via een grote brede trap af naar beneden. Onder aan de trap werd de Linctum opgevangen door twee grote ogers met een smal mannetje er tussen. “Welkom Linctum, mijn heerser.” Sprak het mannetje. “Het is in werking gezet.” De man maakte daarbij een diepe buiging. De Linctum glimlachte en knikte. Daarna volgde hij de kleine man door de grote hal.

-----------------------------------------------
Linctus gebaarde de anderen om voorzichtig verder te gaan. Al zijn zintuigen voelde een val, maar hij kon het niet zeker weten. Het bleef een gevoel en Linctus was niet zo van het gevoel. Langzaam bewoog de groep zich naar het midden van de hal.

dusseldorp en desseldrek hadden allebei een apart gevoel, iets binnenin riep hen iets wat ze niet konden verklaren. Het leek op...gevaar.
Opeens herkende Dusseldorp het gevoel, dat voelde weerwolven als vampieren te dicht in de buurt komen, en de vampier voelde het ook, en aangezien het gevoel bleef, zou de vampier hun moeten volgen.....
Of de vampier kende het gevoel niet..... Dusseldorp was verward of hij het nou wel of niet tegen de groep moest zeggen.

Desseldrek zag ondertussen dat ze in het midden van de hal bevonden. En desseldrek begreep niet echt hoe ze verder moesten, aangezien er ook een gang links van hen ontstond.
Desseldrek keek Linctus aan, in de hoop dat hij meer wist.